Wpadka księcia

First topic message reminder :

Wpadka księcia - Dwie zwaśnione nacje planują zakończyć waśnie za pomocą małżeństwa swoich niekoronowanych dzieci. Przed księciem X staje orszak pięknych istot. Wszystkie one są potomkami obecnego władcy. Bez wahania wybiera on Y przekonany, że jest on kobietą. Jakież będzie jego zdziwienie gdy w noc poślubną okaże się, że niezwykle urodziwy osobnik jest mężczyzną


Tygrys - Smok
Lis - Amantis

- Służba już pakuje powozy. Kwestia paru godzin.
Powiedział pokazując Nestorowi przygotowany wcześniej posiłek. Siwy lis wziął go i zaraz po przekazaniu ziół podał chłopakowi jedzenie.
W końcu oboje zielarzy opuściło ich sypialnię i służba przyszła po ich tobołki. Gdyby Jager miał pokonać ten dystans sam w pół formie zajęło by mu to dwa dni. Niestety jechali z podarkami i ochroną w oficjalnej wizycie do królewskich wnucząt. Przewidziano więc dla nich trzy noclegi. Pierwszy odbył się jeszcze w głębi terytorium Jumanji. Jager mógł pokazać Ayase specyficzne gatunki roślin, które chłopak jadł. Drugi nocleg znajdował się na pograniczu z krajem wilków. Wciąż byli w państwie kotów jednak pas 100 km od granicy był już uznawany za wspólny i jednocześnie wyjęty. Mogły go patrolować wojska zarówno wilków jak i kotów. Niestety podwójna obstawa często oznaczała żadną z czym wciąż walczył Jager chcąc formować oddziały złożone z równych ras.
- Ta izba jest dla nas. Reszta odpoczywać będzie na dole.
Powiedział gdy znaleźli się w przydrożnej karczmie. Była spora gdyż był to jeden z popularniejszych traktów handlowych między wilkami i kotami.
- Ostatni nocleg będzie już w środku kraju wilków. Przygotowali dla nas miejsce w jednym z dworków. Mąż Hery ma trochę paranoję od ataku na ciebie i oni sami przebywają w głównym zamku. Zobaczymy ją jednak już za dwa dni.

- Czuje niepokój. - powiedział Ayase po tym jak weszli do ich komanty. Nie były to standardy królewskie, ale lepsze to niż nocowanie pod namiotem albo w powozie.
- Nie rozumiem czemu. Przecież czułem się podekscytowany na myśl, że zobaczymy królestwo wilków. Here i maluchy. - mruknął podchodząc do okna żeby popatrzeć na okolice. Wypuścił swojego lisa, zdawało mu się, że to on próbował go przed czymś ostrzec. Biała kita bujała nerwowo na boki.

Jager podszedł do niego i objął go otaczając ramionami jakby chciał schować go w nich przed całym światem.
- Jesteś na terenie obcym nawet dla mnie chociaż od małego zwiedzałem każdy skrawek tych ziem. Dla wielu ludzi którzy nam towarzyszą jest poddenerwowanych bo to ich pierwszy raz na terenach wilków. Możesz odczuwać niepokój naszych ludzi, wilków, mój. Spróbuj tak jak w przypadku lisów odkryć co cię niepokoi. Jeśli przynajmniej podasz mi kierunek puszczę ludzi by sprawdzili co się dzieje.
Pocałował go delikatnie w szyję i wbił spojrzenie w kierunku, w którym patrzył Ayase.

- Ja.. Nie potrafię podać kierunku. - powiedział Ayase mimo, że z jakiegoś powodu jego wzrok uciekał w stronę drzew. Wydawało mu się, że zobaczył tam jakaś postać. Zagryzł lekko wargę, bo myśli jakie przychodziły mu do głowy zdawały się być niemożliwe.
- To głupie, Jager. Chyba jest tak ja mówisz.. Może po prostu czuje niepokój, bo jestem na obcym terenie. Znowu. - westchnął odchylając głowę by spojrzeć na swojego męża. Ten zdawał się nie lekceważyć jego obaw, brał go ma poważnie. To sprawiło, że poczuł się odrobinę lepiej.

Jager postarał się by Ayase nabrał trochę spokoju. Obiecał też, że każe strażnikom zachować czujność. Nawet sam ze swoimi przybocznymi wybrał się na mały obchód w koło ich obozowiska. W końcu nie dla wszystkich starczyło miejsca w gospodzie.

Ayase stanął przy oknie uważnie obserwując otocznie. Wiedział, że Jager nie pozwoliłby mu zrobić krzywdy.
Był przewrażliwiony na jego punkcie, po tym jak stracili maleństwo czarny książę zawsze starał się być w pobliżu i co rusz sprawdzał więź.
Dlaczego więc tak strasznie się niepokoił? Może to były uczucia jego poddanych? Westchnął by po chwili pisnąć, gdy czyjąś męska ręka zatkała mu usta.
Yera. Drań wskoczył z dachu do jego pokoju przez okno.
- Cześć mój mały braciszku. Kodolencje z powodu twojej straty. - wyszczerzył drwiąco kły patrząc na lisiego księcia z góry. Ayase ugryzł go w dłoń próbując się uwolnić, ale to nie ruszyło przyszłego króla i spróbował użyć na nim samczego przymusu, na co lisek tylko prychnął.
To już na niego nie działało. Nie po tym jak potrafił opierać się bestii, jaką był Jager.
"Jager!" krzyknął na więzi, mimo że był pewien, iż jego mąż wyczuł już jego emocje i do niego pędzi.
- No proszę, imponujące. Jednak nie jesteś taki bezużyteczny jak myślałem i oprócz ślicznej buzi masz jeszcze jakieś umiejętności. - mruknął najstarszy z lisiego rodzeństwa przybierając forme lisiej bestii. Ubrania pękły, gdy jego sylwetka powiększyła się niemal dwukrotnie.
- Pójdziesz ze mną.

Gdy tylko lis Ayase rozpoznał zagrożenie, Jager już o nim wiedział. Lis był szybszy od człowieka w komunikacji po więzi. Czarny za to był w tym o dużo lepszy od Ayase. W pół kroku zmienił kierunek i ruszył do swojej sypialni w drodze zmieniając postać.

Czarny nie był lisem. Był połączeniem czarnego tygrysa i człowieka. Chociaż niewątpliwie brat Ayase nie miał w sobie tego lisiego uroku, to nie był też takim predatorem jak mąż chłopaka. Yera nigdy nie widział jego półformy Czarnego. Była ona ostatnim co widzieli przed śmiercią jego wrogowie.

Jednocześnie poinformował straż o zagrożeniu i wysłał Ayase potężną dawkę swojej siły mentalnej. Wprost przekazywał mu jak ma się bronić i jak daleko jest. Ayase mógł poczuć jednak jakby mąż stał tuż za nim. Jager zaś widział oczami Ayase i czuł instynktem lisa co dzieje się w pomieszczeniu. Wściekłość czarnego księcia i jego żądza mordu były tak intensywne, że niczym fala tsunami przetoczyły się po jego poddanych i nie tylko. Yera musiał ją poczuć. Prawdopodobnie było to jednak ostatnie co poczuł. Gdy wpadł do pomieszczenia dokładnie wiedział gdzie uderzyć. Niczym taran przepchnął szwagra tak, że obaj wypadli przez okno. Dla niego najważniejsze teraz było, że Ayase był z dala od brata. Bezpieczny.

- To nieprawdopodobne, że ten cały Jager chciał cię mimo twoich defektów. Jak widać nawet taki gość jak on leci na ładne buzie. Ile razy dziennie się przed nim wypinasz? - drwił z niego brat podczas, gdy Ayase próbował połapać się o co chodzi z tą więzią. Wciąż miał z tym problemy.
- O co ci chodzi, Yera? Ojciec sam mnie wystawił jako podarunek. - powiedział lisi książę próbując uciec z bolesnego uścisku.
- Bo mieli cię zabić. Przez ostatnia prośbę matki nie mogliśmy zrobić tego my. Gdy tylko przejmę tron... Zostaniesz moja zabawka. Będę cię oddawał swoim oddanym ludzia jaka nagrodę za wierność. Aż w końcu któryś cię zabije.
Lisek słuchał słów swojego brata z rosnącym przerażeniem. Jak mógł go az tak bardzo nienawidzić? Co on mu zrobił?
- Jager rozszarpie cię na kawałki. - syknął szczekając i gryząc go w nadgarstki.
W momencie, gdy to powiedział wpadł jego mąż w przejściowej formie. Był szybki jak strzała i bez problemu dopadł do niego wyrzucając go przez okno.
- Jager! - krzyknął jasnowłosy wychylając się by sprawdzić czy z jego mężem wszystko ok.

Lisy i Tygrysy polowały w zupełnie inny sposób. Chociaż w formie przejściowej Yera był niewiele mniejszy od Jagera to brakowało mu zakrzywionych pazurów i gibkości kota. Gdy wypadli przez okno wciąż się przepychali. Jager wylądował na ziemi na czterech kończynach bez problemu. Yera zaś nie był w stanie się obrócić w locie i gruchnął grzbietem w piach. Ludzie Jagera otoczyli ich wielu zwyczajnie bało się podejść bliżej i pomóc Czarnemu. Dwa cienie z specjalnej jednostki Jagera złapały Ayase i wciągnęły chłopaka do pokoju.
- Musisz pozostać bezpieczny. - Wyjaśnił mąż gepardzicy. Wciągnęli go w głąb karczmy. Jak najdalej od Jagera, brata i ich walki.
- Jeśli chcesz wiedzieć co się dzieje sięgnij do więzi. Zobaczysz to oczami księcia tak jak on widział twoimi.
Dodał drugi. Na dworze zaś Yera czując przewagę przeciwnika próbował rozsierdzić Jagera słowami.
- Zabiję cię. - Powiedział oblizując się lubieżnie - a później zerżnę Ayase na oczach twoich ludzi. Będzie patrzył na twoje rozprute flaki i wciągał mojego fiuta. A później oddam go moim ludziom będą jebać go aż zdechnie. Będzie rodził bachory i robił za kurwę na moim dworze.
Gdy zaniósł się śmiechem brzmiał jak szalony. Niestety nie ruszyło to Jagera. Książę Jumanji zastygł jak przystało na drapieżnika wyższego rzędu, ale nie pozbawionego rozumu. Nie dał się sprowokować.
- Pobawię się z tobą. - Odparł Jager zanim zaatakował.
Koty gdy były syte potrafiły bawić się ofiarą tak, że tej wydawało się, iż ma szansę jeszcze uciec. To samo Czarny uczynił lisiemu księciu. Yera parę razy myślał, że oto jego szansa na ucieczkę, wygraną. Niestety niczym mysz pociągnięta na ogon lądował w tym samym miejscu, w którym był na początku. Lisy były sprytne. Cwane. Przez to Jager parę razy oberwał. Jego ramię brodziło krwią kapiąc na ziemię. Yera nie spodziewał się jednak po nim najprostrzego ataku. Na koniec złapał lisa za jądra i pociągnął odrywając je od ciała. Ból był tak silny, że krzyk nie zdążył ustać gdy znudzony skręcił mu kark. Ktoś z poddanych rzucił mu miecz. Odciął głowę starszego brata Ayase.
- Tak oto zginął następca tronu północy. Ochotnicy potną jego ciało na kawałki i z nabitymi na włócznię fragmentami udadzą się do wszystkich krain. Głowę zaś... Ayase, wolisz zatrzymać ją dla siebie czy wyślemy ją twojemu tatusiowi? - Zapytał. Chociaż nie brzmiał jak szaleniec to widać było w jego wzroku bezgraniczne pragnienie mordu. Gdy w końcu strażnicy pozwolili lisowi podejść do Jagera objął go zdrowym ramieniem. -Trochę krwawię. Ubrudzę cię. - powiedział delikatnym wręcz zatroskanym tonem chociaż w jego kociej mowie brzmiało to jak mruczenie. Było też całkiem abstrakcyjne jeśli przed chwilą widziało się jak walczy. Jeśli jednak ktoś widział co się z nim działo gdy Ayase był bliski śmierci mógł zrozumieć, że to bezgraniczna miłość do chłopaka trzyma obecnie bestię w ryzach.

- To nie porządku. Chcę wiedzieć co sie dzieje. - wywarczał lis próbując ugryźć jednego z cieni męża, gdy  ten ciągnął go w głąb gospody.
Zmarszczył brwi słysząc o więzi .
No tak.
Lisie pomóż mi.
Zamknął oczy i wziął głęboki oddech, a wtedy jak za sprawą czarodziejskiej różdżki... miał wrażenie jakby stanął obok męża. To było oszałamiające uczucie i w pierwszej chwili ciężko mu było skupić się na tym co się działo,bo nie wiedział czy stoi w gospodzie czy na dworze.
Aż sapnął słysząc słowa swojego brata. Jak mógł go tak nienawidzieć? Przecież to nie była jego wina, że taki się urodził.
Przez całe swoje życie robił wszystko żeby się przypodobać ojcu i rodzeństwu, zabiegł o ich względy i jedyne czego pragnął to akceptacji. W zamian za to dostał życie w samotności i stresie. Nigdy nie wiedział czego może się po kim spodziewać, czy przypadkiem nie zrobią mu nagle krzywdy.
Wraz ze śmiercią Yery poczuł ciężar obowiązku na swoich ramionach, ale też i ulgę. Jego brat nie żył, już mu nie zagrozi. Kolana lisiego księcia zadrżały, ale był w stanie udźwignąć wiezi poddanych. Ayase robił się coraz silniejszy.
- Jesteś ranny. - powiedział cicho wyraźnie przejęty. - Dlaczego dałeś się mu zranić? - spytał z wyrzutem dotykając jego policzka.
- Nie chce jego głowy. Nie pokazuj mi jej. Wiesz, że nie lubię przemocy. - mruknął cicho. - Wracajmy do gospody. Umyjemy się i. Wyliże ci rany. - szepnął głaszcząc go delikatnie po policzku.
Ayase dosłownie zaklinał męża, uciszał i wyciszał jego emocje swoim spokojnym głosem i delikatnym dotykiem.
Sprawiał, że Jager koncertował się tylko na nim.
Nikt inny nie był w stanie zawrócić w głowie czarnemu księciu.

W odróżnieniu od Jagera intencje Ayase i jego myśli zawsze były niewinne i czyste. Książę rzucił głowę pod nogi jednego z swoich wiernych ludzi.
- Zawiedź ją mojemu ojcu. - Powiedział po czym odwrócił się i ruszył do gospody. W połowie schodów przypomniał sobie, że zrobił w ich pokoju gigantyczną dziurę w ścianie. Jeden z ludzi wskazał mu kolejny pokój na co kiwnął tylko głową.
- Dałem się zranić bo przez chwilę miałem wrażenie, że stoisz obok i mnie to rozproszyło. Nie spodziewałem się, że skorzystasz z więzi.
Gdy minęli drzwi zamknął je za nimi spokojnie chociaż w środku wrzał. Pomieszczenie zajmowało wcześniej paru wojowników. Zostało im odstąpione. Rzeczy mężczyzn zostały jednak na swoim miejscu.
- Nie liż moich ran. Pozwól mi poczuć, że jesteś cały i zdrów. Że jesteś mój.
Zarówno lis jak i tygrys potrzebowali teraz poczuć coś więcej niż przytłaczającą złość, nienawiść. Oboje wręcz namacalnie czuli całe zło jakie sączyło się z brata Ayase. Jager uważał, że najlepsze będzie wypalenie go siłą ich uczuć. Czuł też nacisk jakie lisie społeczeństwo wywierało na białego lisa. Był jedynym męskim potomkiem króla. Wiedział, że zabijając Yera mógł przejść jego nici, odciążyć Ayase. Chłopak musiał jednak tego chcieć. Gdy ich stosunki z zwierzęcych przerodził się w bardziej czułe, przeniósł się z nim na pryczę. Delikatnymi pieszczotami gładził szyję na której pozostały siniaki.
- To da ci ulgę na chwilę. - powiedział mówiąc o stosunki i ich bliskości. Zawsze pomagał Ayase dostosować się do więzi. - Wraz z wieścią o śmierci Yery, będzie ich więcej. Przenieś ich na mnie. Tak jak ja włączyłem ciebie do mojego stada ty włącz mnie do swojego.  
Znów zaczął swoją opowieść o więziach niczym łańcuchy. Gdy im się w końcu udało lis mógł poczuć ulgę. Skulił się i zasnął w ramionach Jagera. Cień rzucany przez męża sprawił, że świt nie był dla niego tak dokuczliwy.


Następnego dnia minęli granicę państwa wilków. Przywitały ich wesołe wilcze mordy.
- Hera wraca dzisiaj do posiadłości. Wszyscy już wiedzą o twoim wczorajszym czynie panie. - Skłonił się im jeden z dowódców, będący oczywiście bratem męża Hery. - Posłaniec dotarł wczoraj z.... - Zamilkł gdy dotarło do niego, że te kawałki mięsa które zostały z Yery to wciąż kawałki ciała brata białego lisa stojącego u boku Jagera.
-Skorzystamy z kąpieli i wypoczynku. Później jeśli moja siostra będzie miała siły to odwiedzimy ją i dzieci. Żadnych uczt. Nie wolno świętować puki wróg jeszcze dycha.
Jager miał na myśli oczywiście swojego teścia.

Ayase spojrzał na swojego męża słysząc jak mówi o jego ojcu. Czy on naprawdę był teraz dla nich takim niebezpieczeństwem?
Wydawało mu się, że to Yera był najgorszym wrogiem...
Zagryzł lekko warge i chwycił męża za rękę, odkąd odciążył go z tych więzi czuł się znacznie lepiej. Już nie miał wrażenia, że zaraz się przewróci.
- Jager, dobrze się czujesz? - spytał lisek, bo nagle zmartwił się, że może przez niego i jemu mężowi jest ciężko.
Z ulgą zsunął z siebie ubrania i wszedł do gorącego źródła. Tak. Tego mu było potrzeba po tych wszystkich przeżyciach i niewygodnej, męczącej podróży.
- Idzie się przyzwyczaić do tego.. Przytłaczającego uczucia? Czuję się jakbym miał kamienie w całym ciele, przy sercu, w żołądeku. Chociaż w żołądku to chyba z nerwów. Ciągle myślę o tym co powiedział Yera. - westchnął cicho zanurzając się w wodzie po sam czubek nosa.
- Co będzie jak umrze król? Czy... Ja dam radę? Czy damy radę?
Zmaterializował swoje Lisie atrybuty i pozwolił słodkim uszka oklapnąć, co wskazywało na jego stan emocjonalny.

Jager usiadł na skraju źródła i rozczesywał swoje długie włosy pasmo po paśmie.
- Ja przywykłem do więzi i obciążenia jakie ona za sobą niesie. Twój ojciec postarał się by ciebie prawie że odcięto od więzi charakterystycznej dla rządzącej rodziny. Dlatego jest dla ciebie tak ciężkie udźwignięcie tego obowiązku. Musisz się do tego stopniowo przyzwyczaić. Udźwignę nawet wszystkie lisy jeśli będzie trzeba. Na pewno będzie bolało mniej niż myśl, że mogę cię stracić. - Wyciągnął dłoń i przesunął palcami po policzku swojej "żony" w jego oczach gdy wspominał wypadek wciąż pojawiało się to samo zrozpaczone szaleństwo. Blizna jaką zadał mu król Lisów była wciąż żywa, mimo, że Ayase był obok niego cały i zdrów. Jego Teść zabił mu dziecko. Pierworodne dziecko. Jager nigdy nie pozbędzie się tego bólu chociaż cieszył go każdy oddech ukochanego. Mimo wszystko Ayase to przeżył. Był obok. Związał wysoko rozczesane włosy.
- Pamiętasz co mówił stary lis. Masz więzi Matki. Już je czujesz i dajesz radę.... Zwrócę ci lodową krainę. - powiedział wsuwając się za niego i chowając w ramionach. - Ayase. Twój ojciec będzie chciał... będzie robił bardzo podstępne rzeczy. Nie przyjmuj nic od niego. Nawet przeprosin. Każde jego słowo będzie miało jeden cel. Utrzymanie władzy. Niestety pod skórą czuję, że się z nim spotkasz zanim zdążę oderwać mu łeb.
Chwilę leżeli w wodzie i rozważali. Rozmawiali o lisach, więziach.
-Pod żadnym pozorem nie dotykaj insygniów królewskich ojca. Powtarzam się. Wiem. One będą cię przyzywać. Nie rób tego. Royal wpadł na pomysł by wykraść koronę twojej matki zanim zaatakujemy zamek. Paru ludzi już nad tym pracuje ale jak sam wiesz, to nie jest prosta sprawa. Korona twojego ojca jest przeklęta. Jeśli ja ją wezmę... jestem bardziej obyty w więzi a ty potrafisz cofnąć mnie z odmętów szaleństwa. Jeśli ty weźmiesz koronę ojca, nie, nie mogę cię stracić. Rozumiesz?

Zdążył powiedzieć te słowa a do drzwi zapukała służąca.
- Księżniczka Hera jest już w zamku i nie może się doczekać spotkania z waszymi książęcymi mościami.
- Pojawimy się za pół godziny. - Odparł Jager myślami tylko upewniając się, że Ayase się zdąży ogarnąć.
- Przekażę.

- Rozumiem, Jager. Nie zrobię tego.-zabulgotał z nad powierzchni wody. Czuł jego strach przez więź. Rozumiał, że w tym momencie był jedyna słabościa Jagera. Jeśli ktoś chciał skrzywdzić Czarnego musiał celować w małego liska a nie w niego.
Dlatego też jego mąż nawet na moment nie spuszczał go z więzi. Musiał wiedzieć, że wszystko jest z nim okey inaczej popadał w szaleństwo. I rozniesie pół królestwa.
Odwrócił się do swojego tygrysa i chwycił jego twarz w dłonie.
- Twoja obecność doprowadza mnie na skraj wytrzymałości i jednocześnie przynosi ulgę. Jak to możliwe? - zapytał skradając mu delikatnego całusa.
- Nie ubiorę korony ojca, nie martw się już. - zamruczał kojąco. - Nie musisz się też martwić o mnie. Przecież jesteś ciągle blisko. Wszyscy już wiedzą co się stało z moim rodzeństwem, które ośmieliło się podnieść na mnie rękę. Tylko szaleniec próbowałby zrobić to po raz kolejny.

Pogłaskał go po głowie jak grzecznego pieska i uśmiechnął się do niego słabo.
- Jestem głodny jak wilk. - zakończył z psotnym błyskiem w oczach.

Jager choć to nie grzeczne myślał o rodzinie swojego ukochanego jak o bandzie szaleńców. Opuścili go i próbowali zniszczyć.
- Hera na pewno je teraz za tuzin. Gotów na widok stada dzieci?
Dziewczyna wyglądała na wykończoną. Mimo to na widok brata i Ayase uśmiechnęła się szeroko. W pomieszczeniu było jeszcze 6 opiekunek i mąż Hery. Przy tej ilości maluchów inaczej się nie dało.
- Jak się trzymasz? - Zapytał czarny całując siostrę.
- Dobrze a wy? Ayase? Jesteś cały? To musiało być okropne! Czułam bardzo namacalnie gniew brata ale przez dzieci prawie nie czułam ciebie. Jak się trzymasz?
Podczas gdy siostra wciągnęła Ayase w rozmowę, Jager przywitał się z siostrzeńcami i siostrzenicami. Wielkolud z maleńkimi szkrabami wyglądał totalnie rozczulająca.

Kiedy Ayase zobaczył swojego męża z dziećmi w ramionach poczuł ból, zazdrość i smutek jednocześnie.
Jager mógł tak trzymać ich dziecko, ale przez rodzinę lisów nie było im to dane.
Opuścił wzrok i zacisnął pieści starając się wygłuszyć negatywne emocje.
- Ostatnio w moim życiu dzieje się wiele, naprawdę okropnych spraw. Myślę, że tylko Jager sprawia, że kompletnie nie zamknąłem się w sobie. - odpowiedział kobiecie ze słabym uśmiechem. - a obawiam się, że to nie koniec nieprzyjemności. - mruknął wgryzając się w jabłko.
- Wiesz jak na kobietę po przejściu takiej kosmicznej ciąży masz nieprzyzwoicie dobra sylwetkę. Jak ty to robisz? - zmienił temat na lekki i niezobowiązujący.
- Słyszałaś jak na balu utarłem nosa królowi? - dodał wracając do sytuacji, gdy Royal został przyćmiony przez Rose i liska.

Tajemnicą Hery był brak tajemnicy. Musiała wykarmić wszystkie maluchy ( wciąż karmiła piersią) i próbowała za nimi nadążyć. Mogła jeść a i tak by chudła.
- Skarbie, Ja miałam nie słyszeć? Ale powiedz mi czy.... - Od razu zaczęła dopytywać o szczegóły. Czuła po więzi, że bal był ciekawy, wieści jakie przynieśli inni uczestnicy balu też były jedynie plotkami. Niekompletne. Teraz mogła usłyszeć wszystko ze źródła. W końcu to mąż Hery podszedł do nich. Oparł ręce na ramionach kobiety i zaczął je rytmicznie uciskać. Dziewczyna od razu zamknęła oczy i prawie że odpłynęła. Mężczyzna był niewiele wyższy od Ayase jednak bardziej muskularny. Ciemne włosy miał związane w kitek ale nie były długie, może do ramienia. Między nim i Herą była jednak więź tak silna jak między Ayase i Jagerem. Czuło się bijącą od nich miłość.
- Musisz mi wybaczyć Lisi książę, ale moja żona powinna w końcu pójść spać. Wasza rozmowa pobudza ją, ale czuję, że jak tego nie przerwę będę ją później musiał nieść do łóżka.
- I nie narzekał byś na to - odburknęła mu nie otwierając oczu.
- Oczywiście, że nie. Ale lepiej jest gdy po korytarzach przemieszczasz się sama.
Odpowiedziało mu jęknięcie żony. Hera czuła się zobowiązana wyjaśnić Ayase o co chodzi.
- Wśród wilków jest podobnie jak wśród kotów. Matka musi mieć siłę bronić młodych. Tylko u nas nikt nie odbiera jej później dzieci. Tutaj jeśli nie będę miała siły dzieci pójdą całkowicie pod opiekę innych kobiet. Nie, nie patrz tak przerażony. Chodzi o nianie, opiekunki etc. Zwyczajnie widziała bym je jedynie na karmienie. A... nie chcę tak. Kocham moje stadko. Dobra skarbie. Do łóżka. Widzimy się jutro. BEZ JAGERA!
Powiedziała do Ayase ostatnie słowa mówiąc specjalnie głośniej żeby jej brat nie miał wątpliwości. Cały kolejny dzień Ayase spędził z Herą, dziećmi i opiekunkami. Jager zaś brał udział w kolejnych spotkaniach wśród wilczych książąt i dowódców. Wilki polarne miały być główną siłą wsparcia dla Jagera podczas najazdu na kraj lisów.

Ponieważ Ayase był ciekawski, a jego lis jeszcze bardziej nie mógł sobie odmówić zaglądania do męża przez więź co jakiś czas, czym zapewne go dekoncentrował.
Raz czy dwa nawet zaczął mu mruczeć, że coś mu się nie podoba, taki był z niego książę.
Z osoby o poczuciu własnej wartości minus sto zaczął być prawdziwym, pewnym siebie następca tronu. Coraz więcej spraw rozumiał, szybko się uczył od Jagera i osób go otaczających i stawał się naprawdę godny korony.
- Opowiedz mi o swojej koronie, Hero. - poprosił kiedy byli znowu sami, a dzieci spały. - Co czułaś kiedy ja ubrałaś?

- Korona? Oh... - Hera musiała się zastanowić. Jej mąż nie był następcą tronu. Był drugi w kolejności, i t tylko wtedy gdy umarły by dzieci jego brata.. Przez chwilę pocierała brodę podczas gdy jedno z dzieci próbowało złapać jej naszyjnik. - Jestem najmłodsza, więc nie czułam tego ciśnienia co bracia i siostry. Mój mąż też nie jest i raczej nie będzie królem. Mój wilczy diadem jest raczej... nieobciążony. Tak sądzę. Wiesz, taki sam noszą wszystkie kobiety w kręgu królewskim. Mężczyźni mają ten wieniec. Widziałeś go na pewno na weselu. - zrobiła półokrąg w koło głowy. Wieniec królewskich synów w tym króla był niczym wieniec z bluszczu wykuty w białym złocie od ucha do ucha i nie zachodził na czoło. Wieniec Hery był taki sam lecz pełny i wykonany z srebra.
- Wiesz, król ma 6 synów, 2 braci, a brat mojego męża już ma trojaczki. To jest łącznie 20 żyjących osób, na które rozłożony jest ciężar więzi królestwa. I to po równo. Wilki tworzą trochę inny rodzaj więzi jak koty. Dla przykładu w Jumanji ma inny system. Największy ciężar spada na króla i królową. Później połowa tego ciężaru na następców, ćwierć na drugiego i jego partnerkę, a reszta na moich wujków i ciotki. Tak powinno być. Matka nie żyje, Jager odmawia noszenia korony drugiego chociaż przejął taki sam ciężar więzi jak Royal. Więc... znaczy wiesz. Czuję ten nacisk w środku. Gdy byłam w ciąży czasami aż odbierało mi dech. Ale teraz, nie czuję tego. Tak jakby każde z tych małych łobuziaków zabrało ziarenko tego ciężaru ode mnie.
Hera przez chwilę odpłynęła wpatrując się zakochana w syna którego akurat miała na rękach.
- Każdy z tych maluchów będzie obciążony więzią zarówno kotów jak i wilków. Dlatego małżeństwa między krajami są tak ważne. Nie ważne kto zasiądzie kiedyś na tronie Wilków. Jego kuzyn, doradca, będzie dbał by krzywda się nie stała nikomu z kotów.
Dziecko w pewnym momencie zaczęło płakać a za nim odezwał się cały chór braci i sióstr.
- Przepraszam cię, pora karmienia. Później będę nie do życia. Widzimy się jeszcze przed wyjazdem prawda? - Zapytała tylko na chwilę podnosząc spojrzenie na Ayase.

Uśmiechnął się do niej i kiwnął głową na znak zgody. Gdy kobieta zniknęła usiadł na tarasie, wyciągnął przed siebie nogi i zaczął analizować to co powiedziała jego szwagierka.
Więc jeśli będą mieli dzieci z Jagerem to one też będą czuły ciężar obowiązku? To było bardziej skomplikowane niż mu się do tej pory wydawało. Tak wiele jeszcze musiał się nauczyć..
"Jesteś zajęty?" spytał przez więź, bo co prawda wiedział, że jego mąż siedzi nad jakimiś papierkami, ale nie był pewny czy to coś ważnego.
"Chciałbym pójść na spacer. Z Tobą. “ zaznaczył dla jasności, żeby zaraz mąż nie wysyłał mu jakiś urzędników czy inne ważne osobowości.

Ayase ciągle szukał odpowiedzi u innych, a kluczem do zrozumienia więzi i jej działania powinno być szukanie odpowiedzi w sobie. Już raz usłyszał, że to sprawa bardzo indywidualna jednak jak widać wolał jak na razie szukać kolejnych puzzli u innych.
"Muszę ustalić jeszcze parę rzeczy. Chcę być pewien, że zanim ruszymy będziesz bezpieczny. Może..."
Zanim zaproponował mu spacer z jednym z członków reprezentacji wilków polarnych Ayase oznajmił, że chce spaceru Z NIM. Uśmiechnął się do dokumentów.
" Postaram się skończyć jak najszybciej. W naszej sypialni stoi skrzynka słodkiego wina z ciepłego rejonu wilczej krainy. Nie wypij całego beze mnie."

Jager uwolnił się od papierów dopiero po godzinie. Miał jednak poczucie dobrze wypełnionego zadania. Zanim jednak zdążył opuścić pokój jego szwagier zadał bardzo ciężkie pytanie.
- Jak ci się udało? Gdyby coś stało się Herze... nawet nie jestem w stanie sobie tego wyobrazić. Na samą myśl mam ochotę rozszarpać kogoś. A ty... ocknąłeś się. W prawdzie jesteś bardziej... mroczny? Czuję jak bije od ciebie rodzaj energii, którego nie rozumiem. Coś ciemniejszego niż śmierć.
- To nie mi się udało. To Ayase. Stał się moją największą słabością, ale jest też źródłem siły. Gdyby coś mu się stało w tej chwili potrzebował byś armii by mnie zabić i dwóch królestw by okiełznać. Nawet więź Royala nie była w stanie naruszyć tego co było między mną a Ayase, chociaż znaliśmy się ledwie parę dni. Teraz... nawet nie potrafię tego opisać. Jesteśmy tak blisko, że czuję nawet jak uderzy się w palec na stopniach. Jest moją kotwicą.
Wilczy książę potarł w zamyśleniu brodę.
- Jeśli stwierdzi, że nie chce być namiestnikiem? Że chce utrzymać swój kraj?
Jager uśmiechnął się szeroko. Spojrzał na mapy. Postukał palcem w miejsce gdzie znajdował się zamek lisich królów.
- Powiedziałem bratu, że zamierzam dać Ayase jego dom. Nigdy nie doprecyzowałem w jaki sposób. Pomyśl młody wilku. Dlaczego wspieram się twoimi wojskami i niedźwiedziami a swoich biorę tylko garść?
Wilczy książę spojrzał na mapę i pobladł. On nie patrzył tak daleko. Ludzie mówili mu, że Jager w sztuce wojennej i zastawianiu pułapek przebija nawet swojego legendarnego wręcz dziadka. Nigdy nie podejrzewał jednak, że zabezpieczy się w taki sposób przed własnym bratem.

Jager wszedł do pokoju otoczony niestety bardzo mroczną aurą. On w głowie miał wiele scenariuszy śmierci i niesienia zniszczenia. Zamknął je jednak przed Ayase przywdziewając lekki uśmiech.
-Jesteś w stanie chodzić czy darujemy sobie spacer?

Ayase był wesolutki i lekko się chwiał na lisich łapkach, gdy podchodził do ukochanego, ale wyglądał na takiego co nie miał zamiaru zrezygnować ze spaceru.
Wskoczył mu na ramię i ułożył się wygodnie na jego karku. Pomiział go ogonem w policzek.
- Myśle, że potrzebujesz spacerku, mruczku. - przekazał mu na więzi brzmiąc na rozbawionego własnym pomysłem nazwania go per "mruczek".
Zaczepiał go biała kita i grzał ciepłem własnego ciała, a na dodatek przyjemnie czekoladowo pachniał i co chwilę zagadywał męża. Jakby wyczuwał, że coś go męczy, pomimo blokad Czarnego.
Słuchał opowiadań księcia o tym co robił w królestwie wilków, gdy przez kilka miesięcy towarzyszył Herze i co jakiś czas wydawał z siebie zabawne lisie dzięki podobne do śmiechu ludzkiego.
Na koniec, gdy ponownie znaleźli się w swoich komnatach podał tygrysowi kieliszek wina i usiadł mu na kolanach.
- Nie zawsze trzeba walczyć, Jager. Istnieją inne sposoby na porozumienie się. Wojna, śmierć i krew to ostateczność. - powiedział niespodziewanie po tym jak wyczuł, że jego małżonek trochę się rozluźnił.

Spacer i rozmowa rozluźniły Jagera. Zupełnie lekko opadł wiec na kanapę w ich komnacie i przyjął z uśmiechem wino od ukochanego. Słysząc jednak słowa Ayase zmroziło go. Szkło niebezpiecznie zadrżało pod naciskiem palców Czarnego. Kiedy jednak spojrzał w oczy lisa czuł jak opuszcza go cały stres i lęk.
- Między nami dwoma to twoim zadaniem jest nieść nadzieję, pokój, dawać i darować życie. - Wyciągnął wolną rękę i objął Ayase wtulając go w swoją pierś. Lubił słyszeć i czuć jego rytmiczne bicie serca. Uspokajało go ono. - Ja zaś jestem tym co budzi w ludziach lęk. Nawet wśród swoich reprezentuję brutalną siłę, rozlew krwi i strach. Nie poczułeś tego podczas naszych spacerów po stolicy, bo ciekawość kocia jest silniejsza nawet od strachu. Ayase.... nie wrócimy do Jumanji. Twój ojciec zabarykadował się w królewskim zamku lisów... Nasz zwiadowca donosi, że ludzie opuszczają stolicę za to zjeżdżają się do niej wojska z całego kraju. Czekam tylko na zgodę ojca. Gdy ją otrzymamy wyruszymy stąd na północ i od strony wilczej granicy wkroczymy do twojego kraju.
Głaskał uspokajająco lisa po ramieniu i wziął łyk wina.

- Nie wrócimy? - powtórzył zaczynając się wiercić na jego kolanach. Coś czuł, że dzisiejszej nocy nie zaśnie jeśli ukochany nie uśpi go mruczeniem tygrysa.
- Czy Twój ojciec chce zagarnąć królestwo lisów dla siebie? - spytał niespodziewanie, bo słowa "czekamy na zagode ojca" go rozdrażniły i zaniepokoiły.
- Znowu coś zaplanowaliście za moimi plecami? - warknął odruchowo pokazując przy tym zęby, a to oznaczało, że jego lisie ja także ma zamiar włączyć się do rozmowy.
Śliczne oczy księcia, które do tej pory błyszczały łagodnym blaskiem zdawały się nabrać stalowej nuty.
Mały Lisek zdawał się obudzić po długim śnie i z całą moca uświadomił sobie, że pochodzi z królewskiego rodu.
Był jednak wciąż słaby fizycznie i nie miał wystarczającej władzy, by kierować samemu własnym życiem, dlatego ostatnim czasy często był okrutnie sfrustrowany.
Oparł drobna dłoń na klatce piersiowej męża i uniósł się na udach, na tyle na ile pozwalał mu zaborczy uścisk tygrysa.
- Czego nie chcesz mi powiedzieć, Jager? Dlaczego się przede mną zamykasz? Nie ufasz mi?

Jager westchnął ciężko i zamiast przytulać lisa zaczął głaskać go po policzku zewnętrzną częścią dłoni.
- Wiesz o wszystkim co jest planowane Ayase. Od początku wiedziałeś, że aby zwrócić ci dom będziemy musieli wyruszyć na lodowy pałac.
Czarny specjalnie pominął pytanie o zagarnianie dla siebie terenów lisów. Jego ojciec uważał, że nie są one potrzebne. Wychodził z założenia, że koty powinny trzymać się swoich ciepłych rejonów.
- Twoja rodzina zabiła nasze dziecko i o mało nie zabiła ciebie, dwukrotnie. Muszą zginąć, a państwo bez głowy jest jak posiłek podany pod nos. Nie możemy zabić twojego ojca i zostawić lisów. TY zaś nie możesz władać krajem sam. Myślisz o ludziach i boisz się o nich. Kocham cię za to. Jednocześnie chcę zrobić wszystko byś nie musiał mieć zbyt dużo rozterek i nie patrzył jak twój lód umiera z głodu i zarazy. W tej chwili twoim królem jest mój ojciec, jedynym powodem dla którego kraj lisów nie jest rozszarpany między inne państwa, jest fakt, że mój ojciec rości sobie do niego prawa z racji twojej należności do kociej rodziny, on bierze te ziemie jako część Jumanji obiecując jednocześnie o nie zadbać jak o własne, przekazał ci jednak lud i ziemię oficjalnie nadając tytuł namiestnika lisów. Oznacza to, że w jego imieniu masz dbać o ten kraj.
Oczywiście nie odpowiedział wprost. Wątpił by ojciec w jakikolwiek sposób był zainteresowany lisim królestwem. Bardziej z zemsty pozwolił by rozdrapać je w proch. To Jager nalegał by je przejąć. Nie był jednak królem i nie mógł rościć sobie praw do niczego. Był tylko księciem. W dodatku nie następcą tronu jak Royal. Był dowódcą.
- Problemy jakie przed nami stoją będą wystarczająco trudne by radzić sobie z nimi pojedynczo. W dodatku masz na głowie coraz więcej więzi i czuję, że cię obciążają. To nie brak zaufania. To troska. Myślenie na przód zostaw mi. Zajmij się rozwiązywaniem problemów tu i teraz. - Powiedział zsuwając w końcu dłoń z policzka na szyję lisa. Przyciągnął go do siebie i schował usta w zgięciu za uchem. Mrucząc sprawił, że i ciało lisa zaczęło wibrować. Gdy przytulił go do swojego torsu i dosunął jego biodra Ayase mógł poczuć jakie problemy do rozwiązania przewidział na dzisiaj Jager. Ciepły oddech owinął się w koło delikatnej szyi chłopaka gdy po pocałunku powiedział.
- Znam świetny sposób by dać ci odpocząć od więzi z innymi. - Ugryzł delikatnie jego ucho. - Wypełnię cię sobą, i to nie raz. - obiecał.