Ave, Caesar, morituri te salutant

______________
Pan i władca, lanista - Cimci.
Niewolnik, gladiator - Siódmy.





godność Lucjusz
wiek między 17 a 18 lat.
wzrost 173 cm.
waga 71 kg.
kolor włosów ognisty rudzielec.
kolor oczu prawe całkowicie białe i zamglone (nic na nie nie widzi, dlatego zakrywa je przepaską), natomiast lewe jest niebieskie.
znaki rozpoznawcze czarna przepaska na prawym oku, rozsiane po całym ciele piegi.


rodzina
Hector – ojciec, kochający mąż i troskliwy, acz wymagający ojciec, dowódca rzymskiego legionu, zmarł w wojnie z Germanami.
Yagrika – matka, Słowianka uwolniona z niewoli przez Hectora, zakochała się w nim i zamiast wrócić w rodzinne strony zgodziła się za niego wyjść, zamordowana przez łowców niewolników.


trochę o nim

– od urodzenia nie ma widzenia w prawym oku, stąd nie odczuwa z tego powodu jakiejś wielkiej straty i jest to dla niego jak najbardziej naturalne. Oko zakrywa opaską tylko, dlatego że większość osób nie czuje się komfortowo, gdy jest zmuszona patrzeć się zamglone, prawie białe oko.
– ojciec co prawda nie wychowywał go twardą ręką, co mógł zawdzięczać nadopiekuńczej matce, ale gdy tylko miał okazję szkolił go i trenował, ucząc walki, wzmacniając chłopaka i pokazując mu jak ma przetrwać w trudnych warunkach, żeby się zahartował i potrafił sobie poradzić w życiu. I o dziwo Lucjusz bardzo to lubił, więc nawet podczas długiej nieobecności ojca sam trenował razem ze służącymi, doszkalając się i wymagając od siebie więcej niż powinien.
– Doskonale posługuje się długim, jak i krótkim mieczem, trochę gorzej jeśli idzie o walkę wręcz. Nie jest przesadnie silny i zazwyczaj w tężyźnie fizycznej ustępuje o wiele większym i lepiej zbudowanym mężczyznom, natomiast nadrabia to szybkością i niezwykłą zwinnością, a także sprytem.
– Zaraz po walce i jeździe konnej jego ulubionym zajęciem było czytanie wszelkich dzieł największych filozofów.
– Niekoniecznie przepadał za cotygodniowymi naukami zielarstwa, które prowadziła mu matka, a on niechętnie uczył się o właściwościach kolejnych chwastów. Nigdy szczególnie nie ciągnęło go do jakiejkolwiek zieleniny, toteż przeważnie wybrzydzał czy marudził, natomiast gdy był starszy udawał, że słucha, gdy myślami był gdzieś indziej.
– Do niewoli trafił trochę przez przypadek, a trochę przez słowiańskie korzenie matki, ponieważ gdy wybrali się na wyprawę w góry w celu znalezienia konkretnych ziół zostali napadnięci przez bandytów. Nikt im nie chciał uwierzyć, że są prawowitymi obywatelami Cesarstwa Rzymskiego ze względu na egzotyczny wygląd. Matkę najpierw chcieli sprzedać do burdelu, ale zarżnięto ją na oczach Lucjusza, gdy próbowała uciec. Chłopak natomiast został sprzedany handlarzom niewolników.


Godność Quintus Larcius Auctoritas
Wiek 28
Wzrost 180 cm
Waga 85 kg
Kolor włosów czarne
Kolor oczu ciemny brąz

Rodzina
Prima piękna małżonka Quintusa. Kobieta poślubiona z rozsądku raczej niż z miłości. Nieco starsza od lanisty, ale posiadająca wpływy w Terentum. Niezwykle przebiegła i zazdrosna.
Attius kilkuletni syn Quintusa.

Po śmierci ojca zajął się prowadzaniem szkoły gladiatorów, która należała od kilkudziesięciu lat do jego rodziny. Zamierza w końcu nadać jej znaczenie. Quintus nie chce tylko przeżyć, on chce zaistnieć. Pragnie zdobyć nie tylko majątek, ale również sławę. Ma zdecydowanie więcej ambicji niż oporów moralnych. Od urodzenia wiedział, że zostanie wpływowym lanistą. Był przekonany, że jego gladiatorzy będą występować na arenach Kapui. Żądał szacunku, w miejsce lekceważenia, które zwykli okazywać mu możni patrycjusze. Czekał tylko na dzień, w którym uda mu się to osiągnąć, bo nigdy nie zwątpił, że w końcu wyszkoli prawdziwego herosa.
Na razie jednak musiał zyskać znaczenie na arenach rodzimego Terentum. Był dużo surowszym i bardziej wymagającym panem niż jego ojciec. Marcus bratał się z gladiatorami, jawnie okazywał im sympatię, a pod koniec życia wolał spędzać czas z potężnymi niewolnikami niż na wystawnych ucztach. Jego zachowanie traktowano z przymrużeniem oka i uznawano jedynie za nieszkodliwe wariactw, wynikające z podeszłego wieku. Quintus jednak nie był tak wyrozumiały wobec wybryków swojego ojca.
Szeptano nawet o tym, że to on pozbył się niewygodnego staruszka.


Godność Verus
Wiek 24
Wzrost 189 cm
Waga 90 kg
Kolor włosów blond
Kolor oczu zielone

Najpotężniejszy przedstawiciel szkoły Larcius. Od roku nieustannie reprezentuje ją na arenie. Obdarzony miłością widowni. Był bliskim przyjacielem Marcusa, który przed śmiercią pragnął darować mu wolność. Nawet po dużej ilości wypitego wina trudno wyciągnąć z niego coś poza obscenicznymi żartami i przekleństwami. Uwielbia towarzystwo łatwych kobiet i ciągle zakochuje się w nowych dziwkach. Cieszy się szacunkiem pośród innych gladiatorów ze względu na swoją niezwykłą siłę i odwagę. Słynie ze swoich skrajnie niebezpiecznych wyczynów na arenie, które zaskarbiły mu sympatię tłumów. To w nim Quintus widzi szansę zyskania sławy.

Na targu jak zawsze panował nieznośny gwar. Quintus czekał na moment, w którym nie będzie musiał odwiedzać takich miejsc. Teraz pozwalał, by pospólstwo potrącało go nieustannie, a nozdrza atakowała charakterystyczna woń niemytych, spoconych ciał, do której powinien być przyzwyczajony.
Nie było go stać na ochroniarzy, zresztą kto niby miałby zapragnąć go zabić? Fakt, że nic nie znaczył, dawał mu przynajmniej poczucie bezpieczeństwa. Przesunął dłoń w pobliże sakwy, w obawie przed rzezimieszkami, których pewnie w tym miejscu było tyleż samo co zwyczajnych klientów. Rozpoczęły się już te nieznośne upały, które tylko potęgowały jego frustrację.
Verus ważył się mu stawiać warunki. Głupie zwierzę uświadomiło sobie swoją uprzywilejowaną pozycję. Zyskał sławę na arenie, ale wino i kurwy uderzyły mu do głowy, dając złudne poczucie wolności. To wina ojca, który przed śmiercią zaczął w tych dzikusach dostrzegać ludzi. Cóż za absurdalny pomysł.
Złapał za dłoń chłopca, który spróbował sięgnąć do jego sakiewki, a następnie odepchnął go w bok. Powiódł wzrokiem po targu, szukając czegoś wyjątkowego. Obok orientalnych wyrobów i kusząco pachnących kadzideł można było zakupić niewolnika. Towar jak każdy inny.
Uwagę Quintusa przyciągnęła piękna bransoleta, błyszcząca w słońcu. Wykonana ze szczerego złota, niezwykle ciężka. Warta więcej niż kilku dzikusów. Warta zdecydowanie więcej niż to co miał w sakiewce. Przemierzał targ coraz szybszym krokiem. Drażniły go okrzyki sprzedawców, którzy próbowali wcisnąć mu chuderlawy starców albo tępych młokosów za cenę zdrowego mężczyzny.
Nie chciał kolejnego niewolnika o posturze niedźwiedzia. Potrzebował czegoś innego, czegoś co wyróżni go na tle innych lanistów. Iluż podobnych osiłków walczyło na arenach? Potrzebował czegoś naprawdę oryginalnego. Jego uwagę przyciągnęły płomiennie rude włosy. Z rozczarowaniem odkrył jednak opaskę na oku młodzieńca.
– Ile za tego chuderlawego?
– Szanowny Panie, nie wiem, o którym mówisz, żaden nie jest chuderlawy.
– Tego ślepego. – Odparł ze złośliwą satysfakcją, obserwując jak handlarz zaczyna szybko przeliczać cenę swojego niewolnika.
– Nie jest ślepy, ale jeśli szukasz wojowników, to mam lepsze okazy. – Zaproponował przymilnie po sekundzie rozważań. Widać było, że mężczyźni ubili ze sobą już wcześniej kilka interesów, a przy tym kompletnie ignorowali obecność Lucjusza. On miał akurat najmniej do powiedzenia o swoich losie.
– Nie szukam wojownika tylko dziwadła. Ile za niego?
– Dwadzieścia.

Lucjusz pamiętał, że mężczyźni długo się o niego targowali. Kupiec nieustannie podważał jego cenę i sprawiał wrażenie niezainteresowanego. Sprzedawca w końcu ugiął się pod żądaniami wprawnego mówcy, a potem zapewne przez godzinę zastanawiał, jak mógł sprzedać niewolnika tak tanio.
Dla chłopaka pewnie nie miało większego znaczenia, za ile został sprzedany. Mógł za to zrozumieć, że jego nowy właściciel ma niezwykły talent do manipulowania ludźmi. A na dodatek nie należy do zbyt hojnych.
Droga do szkoły gladiatorów okazała się kolejnym koszmarem. Musiał podążać za lektyką lanisty. Upał z każdym krokiem stawał był bardziej nieznośny, a usta piekły z pragnienia. Wiedział, że jeśli poprosi o wodę, to zostanie zbity. Wydawało się, że tylko siła woli doprowadziła go bramy, a cud sprawił, że nie ugięły pod nim kolana. Gdy wkroczył na teren szkoły, dostrzegł grupę mężczyzny poddanych morderczemu treningowi pod czujnym okiem rosłego mężczyzny. Żaden z nich nie zainteresował się jego przybyciem. Zbyt mocno zapięte i ciężkie kajdany obcierały skórę, ale nadal podążał za swoim nowym właścicielem.
Quintus z przyjemnością opadł na miękkie poduszki sofy. W budynku panował przyjemny chłód. Już po chwili młoda służąca przyniosła panu puchar wina. Zgięła się w ukłonie, a skąpe odzienie odsłoniło jej jędrny biust. Została odesłana niedbałym machnięciem ręki.
– Do czego się nadajesz? – Zapytał obojętnie, z nutą zwątpienia w siły młodzieńca. Nie wierzył w zapewnienia sprzedawcy, o jego talencie do walki.
Lucjusz musiał obserwować, jak mężczyzna gasi pragnienie, podczas gdy sam od świtu nie miał w ustach nawet kropli wody.

– Rzeczywiście nie szukam mówcy, więc odezwij się jeszcze raz w ten sposób i każę ci wyrwać język – Quintus zagroził mu niemal ze swobodą. Ton jego głosu nie uległ zmianie, nie nabrał charakterystycznej dla groźby warkliwej nuty, nawet odrobinę się nie podniósł. Lucjusz był tylko niewolnikiem, a mężczyzna z trudem zauważał w ogóle ich obecność. Własnością, a nie istotą ludzką. Nawet nie zastanawiał się, dlaczego jego kufel jest nieustannie pełen a każdego wieczoru czeka na niego gotowa różana kąpiel.
Quintus nie miał ochoty oglądać jego nieudolnych uśmiechów i ostentacyjnie sztucznie okazywanego posłuszeństwa. Od upału czuł nieustanne pulsowanie w skroniach. Potarł czoło zmęczonym gestem i jeszcze bardziej osunął się w miękkie poduszki.
– Nie szukam też medyka, ani stajennego. A za zwykłą kurwę to niestety przepłaciłem. – Z niechęcią spojrzał w kierunku pozbawionego szkła okna. Materiał firany poruszył się przy lekkim, niewyczuwalnym podmuchu wiatru. Quintus wystawił twarz w jego kierunku, po czym rozczarowany westchnął. Jeszcze raz zerknął w kierunku niewolnika, który zaniżył swoją wartość.
Oceniał go jak przedmiot i niestety, ale wystawiona nota nie okazała się zbyt wysoka.
– Trudno. Przynajmniej chłopcy będą mieli zabawę. – Wstał z sofy i już więcej nie interesował się losem Lucjusza. Ruszył do wyjścia, gdzie w pokornym ukłonie czekała niewolnica.
– Przekaż Demetriuszowi, by dał dziś gladiatorom alkohol i muzykę. A następnie przyjdź do mnie. – Na sekundę zsunął wzrok na bujne piersi, a następnie spokojnym krokiem opuścił pomieszczenie.
Strażnicy zbliżyli się, by zaprowadzić Lucjusza do celi, a ten miał ostatnią sekundę, by zmienić wyrok mężczyzny. Noc z patrycjuszem istotnie mogła wydawać się najmniej okrutnym losem, ale Quintus nie był zainteresowany. Oddał go bez wahania do zabawy kilkorgu rosłych, silnych i pozbawionych rozrywek mężczyznom.

Odwrócił się przez ramię, obserwując ten popis siły. Lekko uniósł brew, ale nie wykonał żadnego gwałtownego gestu. Lucjusz musiałby okazać się skrajnie głupi, by zaatakować pana domu. Quintus był zresztą zażenowany pojękującymi, nieporadnymi strażnikami, których zaskoczył zwykły więzień.
– Najlepszym sprawdzianem twoich zdolności będzie to, czy uda ci się przeżyć kilka nocy pośród gladiatorów. Buźkę dalej masz raczej jak kurwa. Może zwiążcie go tym razem porządnie? – Strażnicy energicznie pokiwali głowami, choć do młodzieńca zbliżyli się nieufnie. Tym razem przygotowani byli do obrony. Lina na rękach Lucjusza zacisnęła się zbyt mocno, niemal odcinając dopływ krwi do dłoni. W oczach obu mężczyzn mógł dostrzec gniewny błysk upokorzenia. Wiedział, że przy najbliższej okazji mu się odpłacą. Nie wiedział, że będą ją mieli tak szybko.
– Zanim zaprowadzicie go do komnat gladiatorów i przydzielicie jakiś barłóg, to wybatożycie go na placu. Nie mogę pozwolić, żeby niewolnik atakował rzymianina. Przyda się i posłuży za dobry przykład.
Quintus wyszedł z pomieszczenia, by udać się na balkon i z niego podziwiać widowisko.

Gladiatorzy przerwali ćwiczenia i rozstąpili się, robiąc miejsce dwójce strażników, którzy prowadzili na powrozie jakiegoś chłopaka. Większość z mężczyzn wymieniła złośliwe uśmiechy, kilku wykonało obsceniczne gesty, ale żaden nie poczuł choćby cienia współczucia.
Za przewinienie jednego niewolnika zazwyczaj karani byli wszyscy. Taka odpowiedzialność zbiorowa chroniła panów przed poczuciem braterstwa. Gladiatorzy stawali się nawzajem swoimi strażnikami. Nikt nie chciał umierać za bunt rewolucjonisty.
Odrzucili bronie, by móc przyglądać się okrutnemu przedstawieniu. Zarechotali, gdy strażnik zdarł z pleców chłopka odzienie, które po pobycie w niewoli i tak przypominało tylko brudną szmatę.
– Więcej! – Zakrzyknął któryś z odważnych, a następny go poparł.
Drugi z oprawców przywiązał chłopaka do słupa na środku placu, który zapewne miał być symbolem tutejszej sprawiedliwości. Gdyby Lucjusz podniósł głowę wyżej, zobaczyłby przyglądającego się mu Quintusa.

Quintus nie zareagował na uśmiech młodzieńca. Chłopiec nie był pierwszym niewolnikiem, który nie rozumiał idei posłuszeństwa, ale lanista niejednego już uczynił jej najwierniejszym wyznawcą. Przysunął znów do ust kielich z przyjemnie chłodnym winem, choć żałował, że nie było mu dane usłyszeć żadnego krzyku młodzieńca, musiał się zadowolić stróżkami krwi, które płynęły po jego jasnej skórze.
Mężczyzna, do którego Lucjusz puścił oczko, zaśmiał się rubasznie.
– Patrzcie jaki chętny!
– Pewnie dawno nie miał prawdziwego chłopa!
– Ustaw się kurwa w kolejce, pierwszy werżnę się w tę wąską dupę!
– Dość – Verus przerwał rozmowy gladiatorów spokojnym tonem, którego nawet nie podniósł. Wojownicy spojrzeli po sobie, ale żaden nie odważył się sprzeciwić rosłemu mężczyźnie, który tylko skrzyżował ręce na szerokim torsie, czekając w milczeniu do końca egzekucji. Ciszę przez dłuższy czas rozrywał jedynie świst bata.
Kiedy Lucjusz upadł w końcu na wyznaczoną przez strażników pryczę momentalnie stracił świadomość. Obudziły go dopiero odgłosy zabawy, które dobiegały z sąsiedniego pomieszczenia. Głośne śmiechy. Piski kobiet. Prosta, skoczna muzyka. Zbijane kufle. Krzyki. Jęki. Odgłosy bójki i seksu. Wszystko się mieszało. Kiedy rozchylił powieki, dostrzegł, że przy jego łóżku siedział ten sam mężczyzna, który wcześniej uciął niewybredne żarty swoich towarzyszy. Verus popija z kufla, siedząc na ziemi, oparty plecami o nierówną ścianę. Gdy tylko młodzieniec się poruszył, podniósł na niego spojrzenie.
– Czy wkurwiłeś naszego pana, ślicznotko?

Gladiator z taką pozycją miał prawo do każdej dziwki w tym domu, ale siedział właśnie tutaj i z ciekawością przyglądał się chłopakowi. Sytuacja była szczególnie zastanawiająca, ponieważ nie wyglądał na kogoś, kto stroniłby od trunków albo innych przyjemności, jakie mogło oferować życie. Wyglądał na niezwykle silnego i zdrowego mężczyznę. Mięśnie napinały się pod ozłoconą słońcem skórą, a usta wyciągały w zawadiackim uśmiechu. Na ciele widoczne było kilka pomniejszych blizn, ponieważ obecnie za jedyny strój służyły mu wygodne spodnie.
– Nie musisz być taki skromny, dzieciaku. Podobno dałeś po gębie dwójce strażników. – Zagadną, wyciągając w jego kierunku kufel. W naczyniu było chłodne, gorzkie piwo a nie woda. Ktoś taki jak Verus na pewno uznawał, że od czystej wody to się dopiero można źle poczuć, a batożenie przy tym jest zupełnie niczym.
W smaku alkohol był koszmarny, ale chociaż na chwilę mógł ugasić dręczące pragnienie. Mężczyzna nie oczekiwał zwrotu napitku. Wyciągnął tylko nogę przed siebie, a na ugiętej oparł łokieć, nie odrywając od niego tego ciekawskiego, natrętnego spojrzenia.
– To co? Powiesz mi jak się nazywasz? – Wydawał się być niezwykle swobodny i spokojny, ale Lucjusz wyczuwał w nim tę nieposkromioną dzikość. Verus był naturą przekorną i gwałtowną ze skłonnością do przemocy. Łatwo było to poznać po pewnej wyzywającej nonszalancji w gestach. Nie wydawał się jednak groźny dopóki wszystko szło po jego myśli. Prawdę mówiąc, wyglądało na to, że wyczyny młodzieńca niewątpliwie zaimponowały temu mężczyźnie, skoro zdecydował się stanąć w jego obronie.

Parsknął głośnym śmiechem, widząc jak młodzieniec dramatyzuje nad kuflem mocnego piwa. Pokręcił głową, stwierdzając, że dzieciak musi się jeszcze naprawdę dużo nauczyć. Na pewno tego, że wdzięczność należy okazywać z nieco większym entuzjazmem i energią, ponieważ panowie nie są tu mistrzami subtelności. Gladiator odebrał od niego naczynie, by przysunąć je do swoich ust i w kilku dużych łykach wypić całą zawartość. Otarł wargi wierzchem dłoni.
– Radziłbym ci raczej podtrzymywać te plotki o twoich wyczynach niż im zaprzeczać – mruknął leniwie. Siedział tutaj, by zaspokoić swoją cierpliwość. Lucjusz nie wyglądał dla niego dziwnie, raczej budził pamięć o dawnym, bezpowrotnie odebranym życiu. Przebywanie w jego towarzystwie na moment przywracało wspomnienie rozległych łąk, zapachu wiatru tuż po burzy i walk w imię honoru a nie ku uciesze rozkrzyczanej gawiedzi. Wyglądał jak jeden z chłopców z jego wioski.
Lucjusz widział w nim prostego mężczyznę o stalowych mięśniach, sprytnym błysku w oku i tym niemalże psotnie chłopięcym uśmiechu. Wydawał się być kimś godnym zaufania, którego słowo znaczyło więcej niż słodkie, dworskie komplementy.
– Nazywam się Verus i w tej szkole istnieje tylko jedno guru, które już miałeś okazję poznać. – spojrzał w kierunku drzwi, za którymi odgłosy zabawy tylko się nasilały. Mzyka przyjemnie zagrzewała do tańca. – Pomogę ci. – Zadecydował po chwili, podnosząc z podłogi obok siebie niewielkie, gliniane naczynie. Przysunął je bliżej młodzieńca, który wyczuł intensywny zapach przeróżnych ziół. – Nasz pan jutro każe ci wyjść na trening. Potrzebujesz czegoś, co choć odrobinę zasklepi rany, ale zapewne sam rozumiesz, że nie zrobię tego za uśmiech.

Po raz kolejny to ubogie pomieszczenie o surowych ścianach wypełnił szczery, głośny śmiech mężczyzny. Było coś ujmującego w tych młodzieńczych próbach zachowania godności w beznadziejnej sytuacji. W oczach koloru bezchmurnego nieboskłonu czaił się niezbyt anielski, zadziorny błysk. To nie tylko wygląd chłopaka wywoływał to pełne tęsknoty wspomnienie ogromnych terenów, na których można było polować, wznieść dom albo kochać się w ukryciu wysokich traw nad samym brzegiem srebrzystego jeziora. Coś szczególnego było w samej jego niepokornej postawie.
Skuty, pozostawał wolny duchem.
– Laluniu, to o czym pomyślałeś, to z mojej strony byłaby przysługą. Jeszcze sam będziesz błagał, żeby posmakować mojego kutasa. – Mrugnął do niego, po tej nieeleganckiej sugestii. Był wojownikiem, a nie cholernym mówcą. A do tego dość próżnym mężczyzną, ale zwycięstwa na arenie niewątpliwie dawały mu do tego prawo.
– Nie chce zapłaty teraz. Będziesz mi winien przysługę w przyszłości. Teraz nie masz nic wartościowego. – Niezbyt delikatnie odsłonił rany na jego plecach. Cięcia nie były zbyt głębokie, a oprawcy mieli wprawę. Wiedzieli, jak sprawić ból i jednocześnie nie zadać niebezpiecznego ciosu. Młodzieniec cierpiał, ale jego życie nawet w najdrobniejszym stopniu nie było zagrożone.
Verus pochylił się nad nim.
Nie potrafił się powstrzymać, by nie dotknąć szorstkim palcami delikatnej skóry. Blada pod warstwą brudu i zakrzepłej krwi, niezwykle gładka. Inna niż u większości dziwek. Ten chłopak naprawdę nie miał okazji zaznać ciężarów życia.
A mimo to wcale nie wydawał się bezradny i słaby.
Mężczyzna powoli, precyzyjnie i już bez zbędnych czułości zaczął nakładać maść na piekące rany.

– Czego możesz się spodziewać na treningu? – Zamyślił się na chwilę i tym samym przestał nacierać rany młodzieńca. Chwilę jeszcze ostentacyjnie dumał, by następnie tonem filozofa udzielić mu tej upragnionej odpowiedzi. – Możesz spodziewać się tęgiego wpierdolu. – Pokiwał kudłatym łbem i mrugnął do Lucjusza rozbawiony. Znów nabrał sporą ilość pachnącej maści i niedelikatnie natarł rozcięcie.
– Ale radzę ci go uniknąć, bo nikt nie użali się tu nawet nad najpiękniejszą księżniczką – silna dłoń zsunęła się jeszcze niżej, a łapczywe spojrzenie na moment został zawieszone nad lekko odznaczającymi się pod materiałem, krągłymi pośladkami. – A wtedy dawanie dupy facetom może znaleźć się naprawdę wysoko na liście twoich zainteresowań.
Przesunął palcami tuż nad jego biodrem po wrażliwej skórze. Nawet tu znalazło się kilka ledwie widocznych pieprzyków. Maść, która najpierw wywoływała to nieprzyjemne pieczenie, następnie przynosiła odrobinę odrętwienia, ale przede wszystkim ulgę. Miejsca nią pokryte stawały się chłodniejsze, jakby zmrożone. Verus nie żałował jej na kolejne rany. Nie zrobił też nic niewłaściwego. Nie spróbował wykorzystać sytuacji.
Lucjusz mógł zrozumieć, że właśnie w ten sposób ten potężny mężczyzna zdobył tutaj władzę. Nie siłą mięśni. Nawet nie sprytem, ale to wdzięczność daje dużo pewniejszą władzę niż strach. Sam właśnie zaciągnął u niego dług.
– Powiesz coś o sobie? Za śliczny jesteś nawet jak na dziwkę.

– Wiesz, jak się nie ma złota na dziwki, to czymś trzeba je zdobywać – mruknął na temat swojego talentu do prawienia komplementów. Faktem było, że słowa, jakie padały z jego ust nie były zgrabnymi metaforami poety, ale wyrażały szczery, prosty zachwyt. A poza tym przyjemną odmianą było zostać nazwany ślicznotką, gdy od tak wielu dni określano go raczej mianem kundla, śmiecia, rzeczy albo po prostu tego. Upokarzano go nie tylko biciem, ale też wulgarnymi zwrotami, które go niemalże odczłowieczały, zrównywały do poziomu zwierzęcia i to tego niezbyt pożytecznego.
Mężczyzna wysłuchał jego historii, wykorzystując moment skupienia, by zasmarować najgorsze z ran. Drzwi od pomieszczenia nagle się otworzyły, a do środka wtargnął młodzieniec z uwieszoną a szyi, kompletnie nagą kobietą.
– Verus! Lupus ugryzł te zacną pannę w pośladek – tu dama odwróciła się i lekko wypiła, ukazując na skórze zaczerwienienie i wyraźne ślady po zębach. Zrobiła przy tym skrzywdzoną minę i zamrugała, spoglądając znad ramienia na potencjalnego wybawcę. – A potem rozlał cały dzban piwa, goniąc na czworakach za kolejną.
Verus podszedł do pokrzywdzonej i klepnął mocno ranne miejsce.
– Już idę go uwiązać na smyczy. A ty, laluniu, na pewno jeszcze zobaczysz swoją wioskę. – Puścił oczko Lucjuszowi, nim zanurzył twarz w długich, gęstych włosach kobiety, którą przyciągnął do siebie zaborczym gestem.
Młodzieniec został w pomieszczeniu sam. Mógł pogrążyć się we śnie i zbierać siły na jutrzejszy trening z nadzieją, że gladiatorzy będą zmęczeni po dzisiejszej libacji.

Widok mógł denerwować albo wzbudzać pożądanie, gdy poszarpane ubranie odsłoniło zbyt wiele. Obie opcje były dla chłopaka niebezpieczne, jeśli jednak myślał, że tego dnia będzie miał okazję popisać się od razu swymi bojowymi umiejętnościami to był w błędzie.
– Przyda ci się nabyć trochę mięśni, chuderlaku! – Wrzasnął jeden ze strażników i świsnął batem tuż przy jego łydkach. Następnie tym narzędziem kary wskazał mu dużą kłodę. – Dalej. Podnosisz to, obiegasz wokół słup, odkładać i znów. W tempie!
Okazało się, że kłoda jest jednak bardzo ciężka i Lucjusz miał kłopot nawet z jej podniesieniem, ale strażnik nie będzie skłonny słuchać jego wymówek. Był tu nowy i widać wszyscy pragnęli mu pokazać, jak nieistotną pozycję zajmuje. Poza tym jednak zadanie było przede wszystkim powtarzalne i monotonne. Przypominało zupełnie bezsensowną Syzyfową pracę, która została mu wyznaczona ze złośliwości, podczas gdy inni wojownicy trenowali ze sobą używając najróżniejszych rodzajów broni.
Musiał przyznać, że byli naprawdę nieźle wyszkoleni i każdy stosował indywidualną technikę. Verus podczas pojedynku był w swoim żywiole. Okrzyki pozostałych często przerywał jego chrapliwy dźwięk. Traktował walkę jak zabawę, choć używał broni ostrej. Popisywał się. Pragnął być w centrum uwagi, udowadniał własne umiejętności i często zwodził przeciwników.
W tym jak toczył pojedynek było coś psotnego, nie tylko bezmyślna siła. Naigrywał się z braków swoich przeciwników, wykorzystywał je.
Z góry na plac spoglądał również Quintus. Siedział w cieniu na wygodnym fotelu, a piękna kobieta nieustannie dolewała mu wina albo troskliwie wachlowała. W tym jego kapryśnym lenistwie było coś niestosownego, gdy pod nim w palącym upale mężczyźni prężyli mięśnie i wykonywali niemalże tytaniczny wysiłek, by on mógł korzystać z luksusów.

Gdy tylko Verus poczuł na sobie spojrzenie młodzieńca, odczuł silną potrzebę, by się przed nim popisać. Puścił mu oczko, udając, że na moment kompletnie zapomniał o swoim przeciwniku. Naiwny mężczyzna widać uznał, że to jego szansa, ponieważ wykonał atak, zapominając o obronie. Reakcja Verusa była natychmiastowa. Jego przeciwnik wylądował w piasku areny z bolesnym stęknięciem, a sam gladiator uśmiechnął się szelmowsko.
Zaraz potem jednak podał rękę pokonanemu, pomagając się znów podnieść. Wbrew wszystkiemu Verus traktował pozostałych wojowników jak braci. Nie w nich widział przeciwników, a w możnych, którzy zmuszali go do niehonorowej walki. Dlatego zdecydował się pomóc Lucjuszowi.
Może też trochę z powodu jego urody.
Ta sympatia nie umknęła również uwadze Quintusa. Arystokrata nie zawdzięczał fortuny sile mięśni, ale bezwzględności i spostrzegawczości. Podniósł się z poduszek, a następnie posłał służącą z poleceniem. Po chwili strażnik znów uderzył batem w powietrze, chcąc przyciągnąć uwagę gladiatorów.
– Nasz pan, chce sprawdzić swój nowy nabytek, dlatego nakazuje pojedynek między nim a Verusem – wydał polecenie, a reszta wojowników natychmiast zrobiła wokół nich koło, tworząc coś na kształt areny. Verus zdumiony uniósł głowę, by spojrzeć na swojego władcę. Nie zamierzał ukrywać niezadowolenia, ale jego niezadowolenie nie mogło tutaj niczego odmienić.
Od śmierci ojca Quintusa utracił pozycję pośród rzymian.

Przewrócił oczami na te ekscesy mężczyzny. Widać było, że ewidentnie chce się popisać, co nie uszło uwadze Lucjusza, nie miał jednak zamiaru dłużej się temu przyglądać i zamiast obserwować wyczyny Verusa powrócił do swoich ćwiczeń. Nie podobała mu się ta strona mężczyzny, jego narcyzm i to jak łasy był na wszelkie komplementy, nawet jeżeli te nie były szczere a wynikały z chęci podlizania się. Może dlatego nigdy nie rozumiał dworskich manipulacji i polityki, bo tak jak ojciec wolał prostotę, walkę i swobodę wyrażania swoich poglądów, bez sztucznych uśmiechów czy pustych komplementów.
- To będzie ciekawe. - mruknął do siebie pod nosem, gdy odłożył kłodę. Może nie lubił popisów Verusa, ale miał na tyle oleju w głowie, by nie chcieć być jego przeciwnikiem, nawet z dobrze obmyślonym planem przechytrzenia go. Bo o ile mężczyzna wyglądał jak wielki i mało rozumny osiłek, to szczerze wątpił, by był równie tępy co reszta gawiedzi. Może i był prosty, ale z pewnością nie był głupi.
- Co powiesz na to by dać naszemu panu rozrywkę jakiej rząda? - uśmiechnął się łobuzersko, bo jedyne co go trzymało w pionie, to ten zawadiacki uśmiech i całkiem niezła iluzaj pewnosci siebie. Najgorsze w tym wszystkim było to, że kompletnie nie miał pomysłu na walkę, a wiedział, że w prawdziwej walce nie ma z nim najmniejszych szans i mężczyzna po kilku chwilach wyłozy go na łopatki rozsmarowujac młodego na ziemi.

Gladiator nie mógł poczytywać sobie za osiągnięcie pokonanie takiego chłopczyka. Wyglądałby śmiesznie, ponieważ Lucjusz był przy nim jak dziecko. Pojedynek wyglądał na nierówny. Verus nie odpowiedział na szelmowski uśmiech młodzieńca. Mógł nie mieć skrupułów w powalaniu potężnych mężczyzn na piaski areny, ale czynienie tego samego z tym chuchrem wydawało mu się niehonorowe. Nie mogło przynieść sławy, tylko jej zaszkodzić, a przecież Verusowi zależało przede wszystkim na popularności.
– Prędzej bym cię wydymał niż dał ci w gębę – mruknął, wciąż nie przyjmując bojowej pozycji.
Quintusa wyraźnie rozdrażnił przymus oczekiwania na pojedynek. Podniósł się z miejsca, by podejść do balustrady. Skrzywił się, gdy oślepiły go mocne promienie słońca. Spojrzał w kierunku Verusa, który wciąż wyzywająco zadzierał głowę, ale nawet on musiał w końcu ulec kaprysom pana.
Wojownik odrzucił broń na bok i stanął mocno na nogach.
– Dalej, dzieciaku.
Nie zamierzał atakować, ani robić mu jakiejkolwiek krzywdy. Wycieranie ziemi taką buźką byłoby zresztą straszną stratą. Zapewne też nie doceniał umiejętności bojowych młodzieńca. Zamierzał go po prostu szybko przewrócić na piasek i skończyć to głupie przedstawienie.

Jak zwykle były dwie strony medalu. Z jednej strony czuł się niemal obrażony lekceważeniem jego osoby przez Verusa i szczerze mówiąc miał nadzieję, że chociaż on nie będzie go traktował jak głupiego szczeniaka. Z drugiej jednak mógł wykorzystać to na swoją korzyść, bo wydawało się, że mężczyzna nie zamierza się szczególnie wysilać, a już z pewnością nie oczekuje czegokolwiek ze strony młodego poza tym, że szybko uda mu się go pokonać. Musiał przełknąć swoje niezadowolenie i rosnące upokorzenie tym przeciąganiem ze strony mężczyzny, jak i rubasznym śmiechom czy niekoniecznie przyjaźnie nastawionej widowni. Oni wszyscy uważali goz a robala, za nic nieznadzącego gówniarza, któremu łatwo jest spuścić łomot.
- Jasne. - wysyczał rozrdażniony niczym zlekceważony przez pana kot. - Załątwmy to szybko. - tak jak powiedział, tak też zrobił, a plan w oka mgnieniu pojawił się w głowie rudzielca. Zanim jednak przystąpił do ataku związał rude kłaki w ciasny kok, bo o wiele trudniej złapać za coś takiego niż powiewajace na wietrze długie włosy. A potem się zaczęło. Najpierw szybko uskoczył w bok, znajdując się tuż obok jednego z gladiatorów, który miał na sobie szatę przewiązaną długą szarfą.
- Pan pożyczy. Oddam. - i nie czekajac na pozwolenie sprawnie pozbawił mężczyzny szarfy. Następnie siegnął ręką ziemi, łapiąc w szczupłe palce odrobinę piasku, udając, że rozsmarowuje go w dłoniach, jakby chciał uniknąć spoconych dłoni, ale tak naprawdę zależało mu na sypnięciu nim w oczy mężczyzny, gdy znalazł się wystarczająco blisko. Chcąc zaraz mu uciec skoczył na szczupaka w dół, ślizgiem przejeżdżajac po ziemi mięzy nogami gladiatora, tylko przypadkiem zostawiajac tam kawałek szarfy. Szybko stanął na nogi, żeby zacząć go sumiennie okrążać, tym samym oplątując nogi mężczyzny i za każdym razem robiąc uniki, tak by nie udało mu się go pochwycić, a to nie należało do najłatwiejszych zadań. Gdy jednak szarfa była napięta, pociągnął z całej siły za koniec trzymany w ręku i pmógł sobie dobrze wycelowanym kopnięciem w plecy, dzięki czemu Verus poleciał na pysk, dosłownie, ryjąc twarzą w ziemi. To nie był koniec. Młodzieniec szybko wskoczył mu na plecy, siadając na nim okrakiem, zeby wykręcić mu ręce do tyłu i owiazać tą samą szarfą.
Nachylił się nad mężczyzną, żeby szepnąć mu kilka słów do ucha.
- Jak myślisz, nasz pan będzie zadowolony? - powiedział wyraźnie urażonym tonem, po czym zgrabnie z niego zeskoczył i dosunął się od leżącego mężczyzny.