Światło w mroku

Ukochany Nathira upadł. Elf miał problem z dostrzeżeniem emocji w jego oczach, ponieważ jego własne spojrzenie było już częściowo przysłonięte magią, ale ten ruch dostrzegł. Jego strach natychmiast, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, przemienił się w zaniepokojenie. Zamrugał, odganiając niepotrzebną już moc, która chroniła go przed chłodem panującym w komnacie. Przemieścił się odruchowo, zmniejszając dzielący go od Viribusa dystans. Nie zdążył go dotknąć, nim jego wspaniałym Władcą Ciemności nie wstrząsnął szloch.
Serce elfa zabolało tak bardzo, jakby dosłownie pękło.
Padł na kolana, przygarniając do siebie mężczyznę, nie bacząc na jego magię, na szkło, resztki książek, deszcz, lód, popiół i kawałki pościeli. Przycisnął go mocno do siebie, do swojej piersi, otulając sobą, jakby znów próbował go schować przed całym światem. 
Miłość jego życia, jego sens, jego jedyny istotny element, najpiękniejszy człowiek na ziemi, dla którego oddychał, uśmiechał się, jadł i mówił, płakała. Jak mógł doprowadzić go do takiego stanu? Jak mógł na to pozwolić? Po tym wszystkim, co przeszli?
Otulił go dokładniej dłońmi, pozwolił włosom spłynąć na jego plecy, wciąż osłonięte jego własnym płaszczem, docisnął wargi do jego skroni, zbierając wszystkie łzy, wszystkie wstrząsy ciała kochanka.
- Już... Już, już dobrze. Już dobrze. Wszystko będzie dobrze. Obiecuję. Naprawimy to. Ja to naprawię. Nic się nie stało. Jego już tu nie ma. Nigdy go nie spotkasz. Wszystko będzie dobrze... - szeptał z czułością, głaszcząc ukochanego i składając delikatne pocałunki na jego głowie. - Obiecuję. Nic się nie stało. Jesteśmy razem, zawsze będziemy. Nigdy cię nie zostawię. Nie zostaniesz sam. Naprawimy to wszystko, będzie jeszcze lepiej, niż wcześniej. To będzie nasze dziedzictwo. Wszystko będzie dobrze. Wszystko. Przysięgam. - Powtarzał, zapewniał, koił miękkim, ale znajomo szeleszczącym, głosem. Całym sobą skupiał się tylko na jednym - na uspokojeniu roztrzęsionego Viribusa. Nie chciał widzieć go nieszczęśliwym. Nie chciał, by szukał zemsty. Chciał go mieć przy sobie, w bezpiecznym miejscu, uśmiechniętego, pewnego siebie, opanowanego - oprócz tych chwil, kiedy krzyczał przy nim z rozkoszy i wił się po pościeli. Nikt nie liczył się dla niego tak bardzo, niczyje szczęście nie było istotne.
Gdyby śmierć Liviusa mogła mu pomóc, zabiłby go bez żadnego zawahania.
Wiedział o tym.
Ta świadomość powinna nim wstrząsnąć, ale tak się nie stało. Nic nie liczyło się tak bardzo, jak miłość jego życia, druga połówka, jedyna istota, która mogła go w pełni zrozumieć, która odwzajemniała jego uczucie i która równie mocno go potrzebowała. 
Byli sobie przeznaczeni i nie mogli od tego uciec.
Magia kamieni nie mogła ich rozdzielić, tak samo jak magia Nathira nie mogła go całkowicie uchronić od ukochanego. Fizycznie, owszem. Psychicznie - wcale nie. Byli zbyt mocno połączeni, zbyt podobni w swej odmienności.
Viribus mógł uważać, że opuszczenie go było jedynym racjonalnym wyjściem. Ale elf nigdy nie kierował się rozsądkiem . 
Jego siłą napędową były emocje.
A te mówiły, że za wszelką cenę musi pozostać przy swoim ukochanym i sprawić, by ten znów się uśmiechał. 
Jego moc znów potoczyła się po posadzce, zbierając zniszczone resztki, układając je na swoich miejscach, składając, sklejając, łącząc i poprawiając. Najpierw poszły w ruch popioły, ale zaraz za nimi pobiegło szkło, drewno, aż wreszcie kamienie. 
Wszystko, by uszczęśliwić Viribusa. Wszystko.

Gdy tylko Viribus poczuł znajome ciepło jego ukochanego, otulające go, podtrzymujące silnym ramieniem, natychmiast chwycił go desperacko w swoje objęcia. Jakby tonął. Jakby to był ostatni raz. Nie mógł pogodzić się z tym, że wciąż krzywdził Nathira, a jednak cały czas łaknął jego bliskości, jego dotyku. Wiedział, że być może byłoby dla niego lepiej i bezpieczniej, gdyby Władca Ciemności pozwolił mu odejść. Ale... Nie potrafił. Miał w sobie to coś, co było od niego silniejsze. Co rwało do elfa, ciągnąc za sobą Viribusa. Co sprawiało, że choćby chciał, nie potrafiłby odpuścić.
Kochał go. Kochał go samolubnie i zachłannie, chłepcząc miłość niczym spragniony i wycieńczony wodę. I za to również było mu wstyd. Choć wystarczyłoby jedno słowo Nathira, by Pan Mroku nie próbował go zatrzymać, gdyby chciał odejść, wszystko w nim krzyczało, by na to nie pozwolić. Nie chciał, aby go opuścił. Potrzebował go niczym powietrza. Bez niego by zmarniał i usechł, a ostatecznie odszedł ze świata. Żal rozdarłby mu serce i byłby jeszcze bardziej przejmujący, niż ogarniające go smutek i poczucie winy.
Dopóki Nathir był blisko, była nadzieja.
Nie wierzył, że spotkało go takie szczęście. Jego ukochany, mimo wszystkich trudów, jakim musieli stawić czoła, mimo tych wszystkich haniebnych i niewybaczalnych czynów, jakich się względem niego dopuścił, chciał trwać przy nim. Zbierał miękkimi wargami jego łzy, szeptał uspokajające słowa, które spływały delikatnie na zszarganą duszę Viribusa.
- Przepraszam - wyjąkał przez łzy. - Zawiodłem cię. Znowu. Nie chciałem. Nie chciałem cię zranić, nie chciałem cię wystraszyć.
Wszystko, czego zawsze pragnął, to być przy swoim ukochanym, chronić go. I choć nie wychodziło im to na dobre, nie mógł się poddać. Ta miłość była najlepszą rzeczą, która go spotkała. I dopóki była odwzajemniona, nie mógł z niej zrezygnować, niezależnie od tego, jak by ich ta bliskość raniła. Musieli próbować. Poza sobą nie mieli niczego innego.
Viribus dopiero teraz zaczynał rozumieć, że elf czuł dokładnie to samo, co on. Wiedział, że go kochał, ale do tej pory miał niejasne poczucie, że nie było to takie samo uczucie. Że nie kochał go tak samo. Wcześniej nie potrafił sobie wyobrazić, że ktoś taki jak Nathir potrzebowałby jego, kogoś tak niedoskonałego, skrzywdzonego i spaczonego, jak wody i powietrza. Ale teraz było inaczej. Wyraźnie czuł, że żaden z nich nie mógł istnieć bez drugiego. Że miłość go zaślepiała, że im bardziej jego uczucie rosło, tym bardziej wynosił ukochanego ponad siebie, nie doceniając jego uczucia.
To był jego kolejny grzech.
Był tak niepewny siebie... Nigdy nie podejrzewałby się o tę cechę. I z niepewności tej zrodziło się przekonanie, że wszystko, co złe było jego winą, spoczywało na jego barkach. Brał na siebie więcej, niż mógł, pragnąc ulżyć Nathirowi, a tylko go tym krzywdził. Nie chciał już popełniać tych samych błędów.
Otarł resztki łez z policzków i uniósł zaczerwienione oczy, by spojrzeć miłości swojego życia w jej wypełnioną troską i czułością twarz. Należeli do siebie, jak niebo należało do ziemi, jak noc należała do dnia, a księżyc do słońca. Jedno nie mogło istnieć bez drugiego.
- Chcę spędzić z tobą wieczność - wyznał, drżącym głosem, choć już wielokrotnie głosił niegasnącą miłość do elfa. - Chcę być przy tobie. Zawsze. W szczęściu i w smutku. Chcę dzielić z tobą każdą chwilę.
Viribus nie był pewien, czy Nathir wiedział, ile znaczyły dlań jego słowa. Nie zostawię cię. Naprawimy to - jego ciepły ton dotykał serce kruczowłosego mężczyzny. Jego wargi drżały ze wzruszenia, oczy szkliły się. Kochał go tak, że było to aż bolesne.
Pociągnął nosem i uśmiechnął się, gdy to, co zostało zniszczone, zaczęło wracać na swoje miejsce. Splótł swą chłodną magię z jasną i ciepłą mocą elfa, by wspólnie wszystko naprawić. By każdy kamień trawił na swoje miejsce. Resztki wieży wyłoniły się z oceanu i ociekając słoną wodą, popłynęły ku swemu pierwotnemu położeniu, jak drobiny rozbitego żalem i poczuciem winy serca Viribusa, które na powrót znalazły swoje miejsce.
On znów znalazł swoje miejsce. W ramionach ukochanego.

- Nigdy mnie nie zawiodłeś. Nigdy - odparł z czułym uśmiechem płomiennowłosy, lekko potrząsając głową, jakby delikatnie strofował miłość swojego życia. Jego usta wygięły się natychmiast w uśmiechu, bo jego ukochany wreszcie się odezwał, zareagował, powoli powracając do świata żywych, świata ciepła, bliskości i radości. Nathir wzmocnił tylko uchwyt, pocałunki przybrały na sile, by w jakiś niesamowity sposób pociągnąć Viribusa do góry, z tej otchłani cierpienia, prosto do świata elfa. Może i trochę zniszczonego, trochę nadwyrężonego, ale znajomego, wypełnionego bezwarunkowym uczuciem do nikogo innego, jak Pana Mroku.
- Zawsze będziesz, kochany. Zawsze i wszędzie, tutaj jest twoje miejsce. - Zapewnił go ciepłym głosem Nate, odwzajemniając uśmiech i całując go delikatnie w usta. Jego wargi były słone, podobnie jak te należące do Władcy Ciemności, ale jednocześnie były najsłodszą rzeczą pod całym słońcem. Pieczętowały ich obietnice, przysięgi, potwierdzały że nic się nie zmieniło, że wciąż byli razem - pomimo wszystkich kryzysów, gotowi rzucić się do drugiego, byle tylko mu pomóc. Każdy z nich oddałby bez wahania życie i szczęście, byleby drugi odnalazł radość - ale nie mogli tego zrobić, bo bez siebie nawzajem nie istnieli. Póki jeden oddychał i śmiał się, póty drugi mógł czynić to samo.
Ich odmienne moce naprawiały Pałac Nieśmiertelności - powoli, starannie, tym razem pod przywództwem tej żywej, pachnącej trawą, która miała doświadczenie w kreowaniu i nadawaniu sensu, pozostawianiu za sobą piętna, które czyniłoby innych szczęśliwymi. Ani przeklęte dusze, ani ciężki, magiczny ra'mirth nie miały szans w połączeniu z tą pozytywną siłą. Nathir nie mógł od razu wszystkiego uzdrowić - ale podobnie jak w wypadku Viribusa, mógł poświecić swój czas i cierpliwość, pokazać swoje serce i powoli, kawałeczek po kawałeczku, naprawić kolejne, pozornie obumarłe fragmenty.
Elf miał czas. Wiedział, że mógł to zrobić. 
Wiedział i zamierzał.
A na każdym czarnym kamieniu, który zetknął się z jego magią kreacji, pozostawiał jedną, złotą linię - ślad, że tam był. Znak oznaczający, że nie było już w nim tylko pustki i nienawiści - ale zaczęło tętnić życie i szczęście.
Dokładnie tak samo, jak u jego ukochanego.
- Nic nas nie rozdzieli. - Przysiągł cicho, a siła jego słów, nasączonych zarówno magią, jak i przekonaniem, ugruntowała ich delikatną, ale niezbędną do przeżycia relację. Byli jednością - nikt i nic nie mogło tego zmienić.