To tylko przyjaciel

First topic message reminder :




Zajęcia były bardzo wyczerpujące, a odkąd rozpoczął  staż w jednej z popularnych firm, czuł się jeszcze bardziej zdezorientowany i zagubiony w życiu towarzyskim. Przestawał mieć na nie czas, po prostu. Co było tego efektem? Częściej widywał swojego współlokatora niż partnera.
Igor wpadał czasami na noc, ale sam nie bardzo mógł sobie na to pozwolić – pracując w jednym z podrzędnych barów w mieście, większość wieczorów miał zajętą. A gdy już do spotkania dochodziło, to albo kończyło się ono dzikim seksem, po którym Ryan ledwo chodził, albo jeszcze bardziej ognistą awanturą.
Brak czasu źle wpływał na tę relację, przez co Ryan był po prostu ciągle poddenerwowany.
- Szlag by to! - właśnie w ten sposób ostatnimi czasy witał poranki. - Pierdolę, nie idę – stwierdził w końcu, zakrywając twarz kocem. Jakim cudem właściwie znalazł się w salonie? Zasnął w tym miejscu?
I skąd miał koc? Czyżby Ezra znów go przykrył?
Gdy Ryan miał spać sam, wolał zajmować główny pokój ich wspólnie wynajmowanego mieszkania niż spędzać noc w swojej sypialni. Często zasypiał na fotelu, czasami jedynie lokował się tak jak poprzedniej nocy – na kanapie. Nigdy jednak nie pamiętał o przyniesieniu sobie pościeli.
Podniósł się do siadu, obrzucając niechętnym spojrzeniem pomieszczenie, żeby zaraz znów paść na poduszki. Nie musiał tego dnia iść gdziekolwiek. Powinien odwiedzić uczelnię, oczywiście, ale zawsze mógł te zajęcia odrobić w innym terminie.
- Ezra! - zawołał, słysząc krzątającego się w kuchni współlokatora. - Może chcesz zrobić sobie dzisiaj ze mną drobne wagary? - zaproponował.  
Mógłby zadzwonić do Igora, powiadomić go o swoim wolnym i spędzić cały dzień na średnio romantycznym seksie. Ale nie miał na to ochoty. Znacznie chętniej zabawiłby się w zwyczajnie ludzki sposób, odwiedzając jakiegoś fast fooda po drodze, nie myśląc o tym, jak i gdzie powinien się zachować. W tej kwestii Igor był wyjątkowo niewygodnym towarzyszem.
- Stawiam pizzę! - zaproponował, chcąc przekonać go do tej opcji.

Ry był nie tylko niemożliwie seksownym, ale do tego jeszcze strasznie słodkim, uległym. Urok, jaki go otaczał, był niesamowity. Młody socjolog szczerze nie rozumiał, jakim cudem ktokolwiek - szczególnie taki Igor - mógł być na niego odporny. W Ezrze kochanek wywoływał nie tylko duże pożądanie, ale też i całkiem sporą potrzebę opieki. Chciał się swoim uległym zająć, zapewnić mu nie tylko bezpieczeństwo, ale też uczucie i przyjemność. Czując wtulone w siebie, ciepłe, spragnione bliskości ciało, wiedział że nie potrafiłby mu odmówić niczego.
A gdy chodziło o niego samego...
- Też bym tego chciał, Ry - szepnął mu do ucha, przygryzając je delikatnie, śmiejąc się zaraz cicho. Chwycił mocniej przyjaciela za biodra i pociągnął go ku sobie, by każde otarcie było zdecydowanie bardziej odczuwalne, związane z rozkosznym naciskiem.
- Użyjesz tych słodkich łapek, hm? - mruknął, sięgając do jego warg i zasysając na nich, odwzajemniając lekkie ruchy biodrami. Uciskał dłońmi gołą skórę kochanka, znacząc ją subtelnymi pociągnięciami paznokci, napawając się bliskością jędrnego, męskiego ciała, tak chętnego i oddanego... jemu. Tylko i wyłącznie jemu.
Żaden bucowaty sadysta, były czy aktualny, się nie liczył. Najważniejsi byli tylko oni dwaj, na łóżku należącym do socjologa, w którym nie był już tak długo, a które nagle zaczęło się wiązać z niesamowicie seksualnymi skojarzeniami i wspomnieniami. Wszystkie kobiety, które przewinęły się przez ten materac, nijak nie miały się do tego pięknego, wijącego na nim Ryana, który gotów był zrobić bardzo wiele, by zapewnić dominującego o swoim oddaniu i pragnieniu właściwego obsłużenia go.
Pan naparł językiem na wargi uległego i wpił się w jego usta, nie tylko je smakując, ale mocno biorąc w posiadanie, czyniąc swoimi, pozbawiając oddechu i kontroli, którą przez tę chwilę przerwy po spełnieniu, mógł zdobyć nad sobą Ry.
- Słyszysz? Nadal w tobie stukają... - szepnął nisko, przerywając pocałunek tylko na krótką chwilę, by pozwolić im na zaczerpnięcie powietrza. Potem zaatakował ze zdwojoną siłą, mrucząc - czy może raczej warcząc? - namiętnie.