Bądź tylko mój

Mafia, magia, przeznaczenie, skomplikowane związki i zapewne wiele, wiele więcej.

Współtworzą:
Chris & Ratatosk

Jeden z najmłodszych Caporegime rodziny Bonnano* wchodzącej w skład Komisji Pięciu Rodzin mafii Wschodniego Wybrzeża. Rodzina ta, jako jedna z nielicznych - adaptując się do zmieniającego się świata - weszła między innymi na nowy teren handlu magicznymi artefaktami, tworząc siatkę umagicznionych współpracowników niemal na całym świecie.

Urodził się w niezbyt zamożnej rodzinie zamieszkującej kamienicę czynszową na Lower East Side w Nowym Yorku, tam też uczęszczał do szkoły wraz ze swoją o trzy lata młodszą siostrą Gianną. Życie może niespecjalnie ich rozpieszczało, ale z najpotrzebniejszych rzeczy nigdy im niczego nie brakowało. Dave jednak, napatrzywszy się na to, że można żyć lepiej, snuł dziecięce plany o jego przyszłości jako przedsiębiorcy i o tym, że kiedyś będzie zarabiał na tyle dużo, by zabrać swoją rodzinę do prawdziwego domu z nieograniczoną ilością ciepłej, bieżącej wody. Zawsze był dobry w kombinowaniu, czasem niekoniecznie zgodnie z literą prawa ale hej, taki w końcu był LES, trzeba było się dostosowywać.
W wieku trzynastu lat poznał Ace’a, pomniejszego dealera starszego od siebie może o jakieś pięć lat i by pomóc trochę rodzicom - oczywiście w absolutnej tajemnicy, co wymagało nie lada zdolności ninja - wszedł w ten interes. W swojej naiwności nadal uważał, że to tylko doraźna sprawa, bo chciał w przyszłości pójść do szkoły handlowej i zostać prawdziwym businessmanem (a na taką szkołę też przecież trzeba było zarobić).
Być może w końcu dopiąłby swego, ale plany to jedno a życie to drugie. Kamienice na LES czasy świetności dawno miały za sobą a może nawet wcale ich nie miały, kto by się w końcu przejmował jakimiś tam imigrantami tłumnie ściągającymi w dawnych czasach do Ameryki, spełniać swój sen. Wiele instalacji zostało położonych dużo później, najczęściej własnym sumptem i niekoniecznie z poszanowaniem zasad BHP, ale żyć przecież jakoś trzeba było. Od czasu do czasu coś się psuło, ot, normalka.
Siedemnasty listopada dwa tysiące pierwszego roku - dla wielu po prostu data, ale dla rodziny Ardovino znamienna. Część gazet pisała później o nieszczęściu ludzi, którzy muszą żyć w takich warunkach i o konieczności pomocy, bo to przecież w dwudziestym pierwszym wieku niedopuszczalne; część obwiniała za to tylko głupotę mieszkańców, którzy bawili się w specjalistów od instalacji, zamiast takowych zatrudnić. Wszystkie jednak zgodnie podały liczbę ofiar śmiertelnych czadu, który zaczął ulatniać się nocą z pieca w jednym z mieszkań. 9. W tym rodzice Gii i Davida, zaczadzili się niemal wszyscy na piętrze poza tą dwójką, sąsiadką zza ściany, która praktycznie niezależnie od porę roku  miała w domu pootwierane okna oraz ojcem i jego synem, którzy wspólnie pracowali na nocną zmianę w jednej z fabryk. Rodzeństwo miało szczęście, bo ich pokój znajdował się najdalej od źródła zagrożenia a na dodatek obydwoje lubili do bardzo późna, wbrew nakazom rodziców, siedzieć na mikroskopijnym, kratowanym balkonie od którego odchodziły schody przeciwpożarowe. Zorientowali się w sytuacji dopiero, gdy zaczął się cały zamęt, ale wtedy dla ich rodziców było już za późno.
David doskonale wiedział, że nie będą w stanie mieszkać tu sami, bo chociaż czynsz był relatywnie niski, to po pierwsze on tyle nie zarabiał by starczyło i na to i na resztę wydatków a po drugie byli niepełnoletni. Najpewniej wywieźliby ich do jakiegoś domu dziecka albo rodzin zastępczych, rozdzielili i nigdy więcej by się nie zobaczyli. Rzecz jasna to było tylko myślenie piętnastolatka, który akurat przechodził czas buntu przeciw światu, ale jednego był pewien - nie chciał wylądować ani wśród zgrai dzieciaków ani u żadnych rodziców zastępczych. Wykorzystując zamieszanie w kamienicy, zgarnął do plecaka kilka najpotrzebniejszych i cennych rzeczy i uciekł z pochlipującą siostrą zanim któraś ze służb zdążyła się zorientować. Jego samego bardzo dotknęła ta tragedia, ale starał się sobie wmówić, że czas na smutek będzie później a teraz musiał znaleźć jakieś wyjście z sytuacji.
Zrobił to, co pierwsze przyszło mu do głowy, czyli zwrócił się o pomoc do Ace’a. Nie myślał dalekosiężnie, chciał tylko, by mieli się na chwilę gdzie zatrzymać i by sam mógł pomyśleć nad tą beznadziejną sytuacją. Ułożyć jakiś plan. Cokolwiek.
Nie do końca pamiętał szczegóły wydarzeń, które zadziały się później. Może nie chciał pamiętać tego, co się stało, może sam był zbyt przytłoczony żalem i tym wszystkim. Nie wiedział jak to się stało, że finalnie stanął przed bossem Benevettim prosząc go o pomoc dla siostry i siebie i obiecując mu pracować dla niego tak dobrze i tak długo, jak tylko będzie umiał. Całkiem dobrze szło mu dealowanie, nikt nigdy go nie złapał ani nie wychujał, pieniądze oddawał Ace’owi a sam dostawał jakąś działkę. Oczywiście wszelkie zyski szły ostatecznie właśnie do bossa Benevettiego.
Z tego wydarzenia też nie pamiętał wiele, przede wszystko to, że był niesamowicie zestresowany i miał wrażenie, że ta bryła lodu z żołądku nigdy mu się nie rozpuści. Bo wiedział, że jeśli nie dostanie skądś pomocy, sam nie zdoła utrzymać siebie ani siostry i zgarną ich jakieś służby od dzieci a to było niedopuszczalne. Wszystko, byle by zostać razem.
Młody rzecz jasna zaczynał jako zwykły żołnierz, zajmując się właśnie handlem prochami, powoli zapoznając się z twardymi zasadami panującymi w organizacji. Zamieszkał z Gią w małym mieszkanku, ale zdecydowanie bardziej schludnym, niż ich ostatnie dwupokojowe i trochę obdrapane lokum na East Side. Opiekował się siostrą jak najlepiej potrafił, ona pod nowym nazwiskiem wróciła do szkoły, naturalnie innej niż ta, do której razem uczęszczali, David zajął się pracą na rzecz dona Constantino, oprócz dealowania czasami robiąc za chłopca na posyłki w sprawach, które były poniżej godności szanowanych członków mafii a które musiały być zrobione.
Trzy lata później uczestniczył w pierwszej strzelaninie gangów, w której niestety zginął Ace, ale wjechanie na terytorium wroga było ryzykiem, które podjęli. I za które jeden z nich zapłacił. Naturalną koleją rzeczy chłopak zajął miejsce tamtego biorąc na siebie odpowiedzialność zarządzania przynależnymi do nich dzielnicami i tak powoli zaczęła się jego wędrówka w górę. Stety i niestety sam szef zaczął zwracać na niego większą uwagę i prócz osobistego chłopca na posyłki David stał się niejako przybocznym, który ma się zjawiać na widzimisię tamtego, na którym można też wyładować swój gniew lub nawet wziąć do łóżka, gdy stwierdzi chwilowo, że żona mu się znudziła. Constantino Benevetti wszak znany był ze swojego wybuchowego charakteru i dość brutalnej natury.
I chociaż dla Dave’a na początku było to dość trudne, z czasem nauczył się to traktować jako część życia i nie przywiązywać do tego większej wagi, spokojnie znosząc humory swojego szefa. Najważniejsze, że mieli gdzie mieszkać, za co żyć a w końcu i to, że jego siostra mogła spełniać swoje marzenia i pojechała na studia do Paryża. Oczywiście z biegiem lat była świadoma, że zarabiane przez jej brata pieniądze pochodzą z wątpliwie legalnych źródeł, ale sam David nie poruszał nigdy tego tematu, więc i wyrzuty sumienia można było jakoś uciszyć.
Pracował z oddaniem dla szefa, aż w końcu jego pomysły i strategie na dalsze przedsięwzięcia Rodziny uczyniły go jednym z Caporegime, co przy okazji dało samemu Benevettiemu dobrą wymówkę do tego, by Dave mógł być w jego pobliżu. Jakkolwiek mógł robić, co mu się podobało, tak jednak pewne struktury i wartości musiały pozostawać nienaruszone, bo gdyby to się zachwiało, doprowadziłoby to do kolejnej wewnętrznej wojny a ta nikomu - a już szczególnie jemu - nie była potrzebna.
Na co dzień zajmuje się nadzorowaniem ekskluzywnych klubów i pilnowaniem "zrzutni" oraz dostarczaniem pieniędzy z nich bossowi.

David nieczęsto miał okazję cieszyć się urokami sprzyjającej aury, bo zwyczajnie nie miał na to czasu. w ciągu dnia monitorował wykonalność wszelkich przedsięwzięć na podległym sobie terenie, okazjonalnie też zajmował się wyszukiwaniem wszelkich śladów przydatnych im artefaktów i - kiedy na takowy w końcu trafił - planowaniem tego, w jaki sposób mogą wejść w jego posiadanie. Wieczory zazwyczaj spędzał w klubach, gdzie niekiedy nawet mimo niesprzyjającej pracom umysłowym muzyce, potrafił w jakimś stopniu odpocząć. Naturalnie wolał przebywać w miejscach spokojniejszych, jak chociażby ten mniejszy z ich przybytków i prowadzony chyba tylko siłą rozpędu, bo nie przynosił niestworzonych zysków jak inne, w których lubili pokazywać się uchodzący za modnych tego miasta. Tutaj przychodził albo naprawdę odpocząć, albo popracować w neutralnym otoczeniu przy kieliszku wina z Cabernet Sauvignon. Kiedy miał wyjątkowo zły wieczór (a takich ostatnimi czasy sporo mu przysparzał szef swoimi fanaberiami), kończył z Armagnakiem.
Dzisiejszy wieczór należał do umiarkowanych, chociaż David z pewnością był zmęczony minionym tygodniem, a w trzech czwartych pusta lampka wina powoli obracała się w palcach czarnowłosego. Często lubił sobie po prostu siedzieć w bocznej loży i obserwować przychodzących do lokalu ludzi. Nie ukrywał się specjalnie, ale też nie siedział na zupełnym widoku. Czasami grał rolę dobrego gospodarza i kilkunastu lub nawet kilkudziesięciu stałych bywalców z tego czy innego klubu kojarzył, zamieniając z nimi słowo czy dwa, ale przeważnie po prostu nienachalnie był obecny, gdyby okazał się potrzebny. No i od czasu do czasu musiał sprawdzać księgi rachunkowe, bo nie chcieli mieć na pieńku z urzędem podatkowym, postarać się o jakieś niestandardowe zaopatrzenie, rozwiązywać problemy pracowników, czasami pretensje gości.
Westchnął bezgłośnie zastanawiając się mimo woli nad tym, co miał jutro do zrobienia, kiedy do rzeczywistości przywróciło go imię. Jego imię wypowiedziane przez kobietę siedzącą obok z szerokim kieliszkiem do martini w ręku. Chociaż w lokalu przeważali mężczyźni, kilka kobiet również było w zasięgu wzroku.
- Hej, jesteś tu jeszcze? - zapytała z nutą niezadowolonego wyrzutu, że śmiał nie poświęcać jej uwagi.
- Tak, słucham cię - odpowiedział zdawkowo i wychylił resztę zawartości kieliszka. Ta odpowiedź chyba jednak jasnowłosej piękności nie usatysfakcjonowała, tak samo jak bezczelny brak adoracji ze strony Davida, więc tylko fuknęła, wstała i odeszła na drugą część sali. Dave wywrócił oczami, westchnął tym razem nie całkiem bezgłośnie i sam ruszył do kontuaru, zapinając jedną ręką marynarkę. Cóż, może następnym razem, chociaż nie prosił się o towarzystwo.
Kiedy szedł, starł z ciebie całkiem wrażenie zmęczenia, jakkolwiek przelotne by ono nie było, i przybrał standardową maskę człowieka, którego nic nie rusza. Pracownicy nie mogą widzieć twoich słabości.
- Jeszcze jeden, szefie? - zapytał Ben, który właśnie zakręcał whisky, nalawszy ją do szklanek dwóch mężczyzn siedzących nieopodal.
-Tak, poproszę - odpowiedział odstawiając kieliszek na kontuar i przysiadł połowicznie na wysokim krześle. - I popielniczkę. Sięgnął do wewnętrznej kieszeni i spokojnie wyciągnął paczkę fajek. - Nie będzie panom przeszkadzać? - zapytał z czystej kurtuazji i dopiero spojrzał w bok, wprost na jasnowłosego mężczyznę.

Dave skinął głową z lekkim uśmiechem na ustach, wyrażając tym samym podziękowanie, zapalił papierosa zatrzymując wzrok na jasnowłosym nieznajomym może odrobinę za długo, niż to było uznane za grzeczne, ale nic nie mógł na to poradzić. Dawno mu się nie zdarzyło, żeby mu się ktoś tak spodobał już po pierwszym rzucie oka. Zdecydowanym minusem sytuacji jednak było to, że tą osobą był mężczyzna, więc istniało jakieś osiemdziesiąt do dziewięćdziesięciu procent prawdopodobieństwa, że był hetero. Nawet współcześnie nie mogłeś sobie tak po prostu, otwarcie podrywać drugiego faceta a już napewno nie, będąc członkiem mafii.
Dopiero po chwili napotkał niezbyt przyjazne spojrzenie drugiego mężczyzny, na które miał ochotę odpowiedzieć paskudnym uśmiechem, ale zrobił to tylko wewnętrznie. Takie spojrzenie aż się prosiło o jakieś wyzwanie, obojętnie na jakim polu. Aktywowało w Davidzie dziecięcą chęć do zrobienia na złość, ale bynajmniej nie robiło na nim wrażenia. Za mało się postarał.
- Tak, ale nie każdemu może pasować siedzenie w towarzystwie palacza. W każdym razie miło słyszeć, że przyjemnie się tu przebywa. Muszę pamiętać, by zakazać wietrzenia - dodał trochę żartem na tamtą ostatnią uwagę o klimacie miejsca. Ujął nowy kieliszek z winem podany mu wraz z popielniczką przez barmana i wniósł lekko w stronę mężczyzn w geście toastu.
- W takim razie, zdrowie gości. Proszę sobie nie przeszkadzać - posłał jeszcze młodzieńcowi przeciągłe spojrzenie w oczy okraszone półuśmiechem i upił łyk wina, po czym odwrócił się przodem w stronę kontuaru. Szlag by to, gdyby był tu sam, bez tego mrukliwego typa… Byłoby dużo prościej. Duuuużo prościej. Nawet uśmiechnął się pod nosem, strząsając popiół do popielniczki, kiedy wyobrażał sobie jak ten wieczór mógłby się skończyć. Ale się nie skończy, niezależnie od wszystkiego musisz mieć klasę. Musisz się zachowywać, bo ludzie patrzą i widzą więcej, niż ci się wydaje. Zawsze oceniają, dokładnie tak, jak ty. Cóż, może jeszcze trafisz tu kiedyś na niego w bardziej sprzyjających okolicznościach. Bywał tu już wcześniej? Możliwe, że go nie zauważył? Nie, ciężko byłoby nie zauważyć kogoś takiego. Z takim uśmiechem, z takimi rysami. Żesz kurwa, ty to masz szczęście w życiu.

Davidowi daleko było do spojrzenia Kota w butach a jeszcze dalej do oczekiwania, że ktoś powie mu, jak żyć, albo jak rozwiązać swoje problemy. Przede wszystkim sam sobie układał swoje życie i był święcie przekonany, że robił wszystko najlepiej, jak się dało a z rozwiązywaniem problemów nigdy nie miał większych trudności, bo wystarczyło czasem tylko trochę pomyśleć i pokombinować. Gdyby tego nie potrafił, daleko by w mafii nie zaszedł. Z pewnymi małymi wyjątkami, był z tego życia bardzo zadowolony a wybory, których dokonywał były jedynymi słusznymi. Zazwyczaj.
Słuchał trochę mimochodem tej toczącej się rozmowy, bo też i na tym polegała jego praca, na gromadzeniu informacji i ciężko było wyłączyć ot tak nawyk, nawet jeśli nie był specjalnie zainteresowany. Nie to, żeby teraz nie był. Może usłyszy coś przydatnego, co pomoże mu później znaleźć tego człowieka? Nie chciał rezygnować tak po prostu, nie byłby chyba sobą. Nawet jak się nie uda, wolał mieć poczucie, że próbował. A może jednak lepiej dać sobie spokój, może szkoda zachodu, w końcu i tak nie miał za wiele czasu, po co go jeszcze marnować?
Wewnętrzne dywagacje nad papierosem przerwało mu poruszenie z boku i szelest papieru. Odłożył fajka do popielniczki i schylił się, by pomóc nieznajomemu pozbierać małe karteczki. Nie był to odruch do końca altruistyczny, normalnie pewnie nawet by się nie obejrzał, ale to była zbyt doskonała okazja na zdobycie danych, by z niej nie skorzystał.
Jako dzieciak był całkiem dobry w podwędzaniu różnych rzeczy, nie raz zdarzyło mu się zgarnąć coś ze straganu na bazarze w sposób całkiem niezauważony przez otoczenie. Ot, taka mała umiejętność, którą ćwiczył sobie z Ace’m, według którego nigdy nie wiadomo, co ci się mogło w życiu przydać. Nie, by próbował okradać własnego szefa, było kilku takich spryciarzy, co to myśleli, że nikt się nie zorientuje, ale mógł sobie przecież dorabiać na boku na różne sposoby..
Tym sposobem niepostrzeżenie jedna z wizytówek wylądowała w rękawie koszuli, resztę oddał właścicielowi z lekkim uśmiechem, może trochę flirciarskim a może to było tylko wrażenie. Chciał coś powiedzieć, ale w tej chwili zadzwonił mu telefon. No właśnie i tyle było z jego wieczornego relaksu.
Wyprostował się, zaciągnął jeszcze raz papierosem, który właściwie już dogorywał w popielniczce, po czym go zgasił i dopiero odebrał. Skinął jeszcze Benowi, siedzącej przy barze dwójce niedbale zasalutował i ruszył w stronę wyjścia.
- Dobrze, sprawdzę to. Tak, będę tam za jakieś dwadzieścia minut, bierz poprawkę na korki w piątkowy wieczór. No do kurwy nędzy co ja, wróżka jestem? Nie wiem, zajmij się tym dopóki nie przyjadę.
Głos i postawa zmieniły mu się diametralnie, kiedy rozmawiał z jednym ze swoich podkomendnych. Tu trzeba było krótko i stanowczo, zawsze stanowczo. Schował komórkę do kieszeni i wyciągnął z rękawa wizytówkę, kiedy był w drodze do auta. Joshua Evans. Psycholog. No proszę. Uśmiechnął się jeszcze raz pod nosem i wsiadł do czarnego Mercedesa. Będziemy mieli ciekawy poniedziałek.

W przeciwieństwie do większości ludzi, dla niego weekend - poczynając od piątku wieczór po poniedziałek rano - zazwyczaj oznaczał więcej pracy. Wiadomo, że strudzeni pięcioma dniami korpo życia ludzie nareszcie czuli się wolni i mogli schować swoją godność do kieszeni, uprzednio utopiwszy ją w litrach napojów wysokoprocentowych tudzież innych używkach.
Piątek faktycznie był dość długi i chociaż czas płynął tak samo jak zawsze, jemu zdawało się, że jak na złość płynie zdecydowanie wolniej niż zazwyczaj. Złośliwość rzeczy martwych, huh? Sobotę na szczęście ułożył sobie w dużej mierze tak, by większością mniej istotnych rzeczy za dnia zajęli się inni. Zdolność zarządzania zasobami ludzkimi w końcu też była ważną umiejętnością. Dzięki temu mógł na spokojnie, w domu, ułożyć sobie listę najistotniejszych rzeczy do zrobienia na kolejny tydzień i naturalnie złapać trochę oddechu.
Spodziewał się, że niedziela nie będzie najprzyjemniejszym dniem tego tygodnia, bo wtedy właśnie zwyczajowo raportowali szefowi wszystko sprzed sześciu dni, ale o dziwo była nawet całkiem przyjemna. Obyło się bez żadnych - jak to nazywał szef - niefortunności a na dodatek przyjechało kilka wartościowych artefaktów, które miały zostać przeznaczone do zmodyfikowania ich broni.
Zadaniem tym od bez mała półtora miesiąca zajmował się Ethan, jeden z pozostałych Caporegime i na ten dzień zapowiedział swój przylot, ściągał je bowiem z Peru. Dave miał w tym swój skromny udział, bo to on zajmował się odnajdywaniem śladów rzeczy, na których szefowi zależało z tych czy innych powodów, oraz kontaktował się i dogadywał z miejscowymi przedstawicielami szarej strefy. Takie transporty wymagały naprawdę dużo uwagi i planowania oraz dania w łapę odpowiednim osobom. Sam rzadko wybywał na poszukiwania magicznychwytworów, miał wystarczająco pracy na miejscu a jeśli już wyjeżdżał, to w kwestii bardziej przyziemnych spraw, takich jak chociażby przemyt narkotyków albo broni.
Słowem - same niedzielne plusy. Może to słoneczna pogoda i wizja nowych, lepszych zabawek wszystkich nastroiła, ale było nadspodziewanie luźno. Co prawda na niego spadło odeskortowanie artefaktów w bezpieczne miejsce i zaraz potem zaczął swój coniedzielny, wieczorny objazd klubów, ale przynajmniej w dobrym humorze.
W poniedziałek koło godziny dziesiątej zadzwonił pod numer podany na przywłaszczonej wizytówce. Przedstawił się jako David Linwood - co może było zbytkiem ostrożności, ale prowadząc takie życie jak on, nigdy nie wiadomo, - zapytał kobietę o miłym głosie o termin wizyty, odpowiedział że nie, jeszcze u nich nie był i dostał zaskakującą odpowiedź, że doktor może go przyjąć jeszcze dziś o szesnastej piętnaście. Spodziewał się, że wolne terminy przedstawiały się trochę później w czasie, ale w sumie to było mu nawet na rękę. Poprosił zatem o zapisanie, podziękował za wszystko i się rozłączył. Hm, no proszę.
Poniedziałki, statystycznie rzecz biorąc, były dla niego najspokojniejsze. Ludzie grzecznie maszerowali rano do pracy, na mieście mało się działo to i on mógł na luzie zająć się bieżącymi sprawami, albo odespać weekend, co zazwyczaj robił. Dziś jednak miał na tyle dużo do zrobienia z rana, że spał może ze trzy godziny. Nic ważnego, jakieś pierdoły, ale zabierały czas. A później to już nie opłacało się kłaść, więc potrójne espresso i znów można było normalnie funkcjonować.
Na miejscu zjawił się o szesnastej. Ubrany w grafitową marynarkę i czarną koszulę bez krawata, wszedł do przyjemnego, neutralnego hallu w którym stało kilka foteli, jakieś rośliny w donicach i recepcja. Podszedł do tej ostatniej i posłał siedzącej za kontuarem dziewczynie swój uśmiech amanta razem z powitaniem. Przedstawił się i podziękował, kiedy oznajmiła, że zaraz zapowie jego przyjście, on więc siadł sobie na fotelu i zlustrował otoczenie. Troje drzwi, obrazy raczej z gatunku sieciówkowych, okno wpuszczające światło. Tak, tak mógłby sobie wyobrażać hall przed gabinetem psychologa, wszystko jak w książce.
Chyba powinien przemyśleć jakąś strategię, bo wcale a wcale nie czuł potrzeby jakiejś psychologicznej analizy, ale z drugiej strony może raz trzeba było pójść w coś bez planu? Terapii tak czy inaczej nie planował, ale przy czynniku ludzkim ciężko było zakładać jakiś liniowy plan. Sięgnął po jakieś czasopismo, odprowadzając wzrokiem jakiegoś gościa, który wyszedł z jednego z gabinetów. Może i był trochę za wcześnie, ale nauczony doświadczeniem życiowym wiedział, że dużo lepiej było być wcześniej, niż później. Spokojnie przeczekał więc mijające minuty, póki ładna pani z recepcji nie zaprosiła go do pokoju, wskazując drzwi po swojej prawej. Skinął jej głową odkładając magazyn, posłał kolejny uśmiech i z takim samym wszedł do gabinetu, gdzie siedział spotkany w piątek mężczyzna.
-O proszę, jaki ten świat jest mały - powiedział z rozbawieniem, jakby nie spodziewał się tu tamtego i zamknął za sobą drzwi. - Pan z Seven..., prawda? Miło spotkać ponownie, mam nadzieję że wieczór się panom udał.

David spojrzał za okno na ptasiego przybysza i lekko uniósł brwi. Kruk faktycznie wyglądał jakby wstąpił w niego jakiś demon, ale mało rzeczy chyba byłoby go w stanie zdziwić. Widział w życiu nieco więcej niż przeciętny mieszkaniec miasta, nawet takich w które statystycznemu Johnowi Doe ciężko byłoby uwierzyć. Szybko jednak stracił zainteresowanie fauną i swoją uwagę skupił na doktorze.
Odwzajemnił uścisk i rozejrzał się z zainteresowaniem po gabinecie. Mówią, że w życiu trzeba zbierać nowe doświadczenia, prawda?
Stonowane wnętrze, ale takie prawdopodobnie miał być z założenia. On sam może zrobiłby trochę ciemniejsze ściany, albo przynajmniej obłożył do jakiejś wysokości drewnem, ale nie był specem od psychologii. Wiedział tylko tyle, by móc to wykorzystywać w negocjacjach a wiedza była raczej nabytą w praktyce niż wystudiowaną z książek.
Na prośbę o znalezienie sobie wygodnego miejsca miał ochotę odpowiedzieć: Może na kanapie, z tobą, ale naturalnie zostawił to dla siebie. Zamiast tego uśmiechnął się lekko i zajął miejsce, które wybierało najwięcej pacjentów, bo chyba każdy lubił kanapy. Rozpiął marynarkę i nieznacznie rozłożył ręce.
- Nie wiem, może chciałem po prostu porozmawiać z kimś normalnym? Nie sądzę, bym miał jakiś problem, więc myślę, że może pan odłożyć te analizatorskie narzędzia - odparł, podbródkiem wskazując na notes, znów zostawiając dla siebie prostą odpowiedź:Ty. Nie był przecież jakimś pieprzonym Tonym Soprano, żeby się zwierzać ze swojej pracy albo problemów z niej wynikających. I tak gdyby ktokolwiek się dowiedział, że rzekomo chodzi na wizyty do psychologa… Powiedzmy, że nie byłoby to mile widziane. Dlatego między innymi podał inne nazwisko. Nie sądził, by ktokolwiek od nich chciał za nim węszyć po mieście, ale przezorny zawsze ubezpieczony. To był sposób myślenia, którego nie potrafił wyłączyć.
- Nie mam zbyt wielu okazji, żeby porozmawiać o jakichś mało istotnych rzeczach i się tym nie przejmować. Rozmowa z nieznajomym ponoć jest łatwiejsza, chociaż uważam, że może być równie niezręczna, skoro nie ma się jakiejś wspólnej płaszczyzny. Bruderszaft jest dobry na przełamanie lodów, pewnie dlatego najwięcej znajomości zawiera się w barach, prawda? Właściwie to nie lubię mówić, jestem dobry w działaniu z ciszy.
Pewnie nie nakłoni tego młodego mężczyzny do porzucenia swojego profesjonalnego sposobu myślenia o nim jak o pacjencie, a przynajmniej nie od razu. Może mimo wszystko to jednak będzie dobra odmiana pobyć z kimś spoza półświatka a z czasem kto wie, może go do siebie przekona? Musi tylko przeżyć te kilka pierwszych wizyt, które będą prawdopodobnie nad wyraz sztuczne. No cóż, miał kilka masek na stanie, którymi znakomicie operował, więc czym to się miało różnić od jego pracy? Nie mogło w tym być nic trudnego. Z szefem sobie radził to i teraz sobie poradzi. Pikuś.

Jedynym złym omenem w jaki wierzył, był całkiem specyficzny wyraz twarzy szefa, gdy tamten próbował uchodzić za opanowanego, ale wewnętrznie coś się w nim zaczynało gotować. Wielu ludzi mogło nie dostrzegać takich niuansów, ale Dave zdecydowanie zbyt wiele czasu spędził w towarzystwie tamtego, by nie dostrzegać oznak nadciągających problemów. Czasem prawie widział czarne chmury zawieszone nad szefem. Mooże więc, gdyby na środku pokoju zmaterializował się demon, uznałby to za… nienaturalny problem, który trzeba było rozwiązać a gdyby dodatkowo ów demon wyrzekł jakąś niejasną przepowiednię to wtedy mooże uznałby to za zły omen, ale między Bogiem a prawdą chyba wolałby już demony od swojego przełożonego.
- Tak, skrót myślowy. Chodziło mi o zapisywanie pewnych obserwacji lub haseł, które później być może poddawałbyś analizie. A zresztą, w końcu pewnie się od ciebie tego wymaga, mimo różnych próśb z jakimi przychodzą do ciebie ludzie, uznajmy więc sprawę notesu za nieistotną - machnął luźno dłonią dając do zrozumienia, żeby Josh sobie nie przeszkadzał.
-Nie stresuję się tym. Nawet bym wolał, żebyś sobie zapisywał listę zakupów zamiast haseł kluczowych i bynajmniej nie zależy mi na tym ani tego nie wymagam, żebyś pamiętał jakieś szczegóły. Możesz potraktować to jako… nieco przymusową rozmowę, to prawda, skoro wynajmuję twój czas, ale za to wolną od trudu skupiania się na mojej psychice. Ma się stabilnie, nawiasem mówiąc.
Przedstawiony powód może faktycznie brzmiał trywialnie, ale nie zamierzał walić prosto z mostu, że przyszedł by się z nim zobaczyć z powodów innych niż formalne (wyszedłby wtedy na psychola-stalkera a to nie wróżyło by dobrze jakiejkolwiek dalszej relacji) a poza tym chyba naprawdę chciał mieć jakiś łącznik z normalnym światem. Z ludźmi w barze rozmawiał, owszem, ale o czym można rozmawiać z uhahanymi imprezowiczami? Barmani natomiast pozostawali jego podwładnymi, więc siłą rzeczy byli zdystansowani i uprzejmi. Ktoś mógłby powiedzieć, żeby poszedł do jakiegoś innego klubu, tylko że niespecjalnie miał na to ani chęci ani czas. Z kolei tych kilku jego lepszych znajomych, z którymi mógł pogadać przy piwie też tkwiło w mafii, więc to nigdy nie było tak, że ktoś z kimś był na sto procent szczery. Zawsze była jakaś obawa, że ktoś kiedyś kogoś komuś sprzeda i tak to się kręciło. Siostra czasem co prawda dzwoniła, ale jej to już w ogóle nie mógł mówić większości rzeczy. Tylko jedna osoba znała całą prawdę o jego życiu, ale to i tak nadal był krąg podziemia. Chciałby czasem zwyczajnie zamknąć głęboko siebie z szarej strefy i chociaż poudawać normalnego człowieka. I żeby inni go za takiego uważali. Albo może po prostu zacząć mieć życie, choć to zawsze wiązało się z ryzykiem.
- Tak, założyłem coś takiego jak wydział psychologii, ale nie byłem do końca pewien - odparł, ale w tonie, który zdecydowanie nie sugerował nabijania się z niego albo uznawania tej informacji za nieważną. - Ale w ogóle czemu psychologia? Spotykanie się z mnóstwem ludzi, którzy mówią tylko o sobie, czasem pewnie jakieś zdrowo pokręcone rzeczy a ty to musisz później wszystko przetrawić. Wydaje się to męczące. Nie miałeś nigdy tak, że chciałeś zacząć krzyczeć a mimo to musiałeś trzymać ten doktorski uśmiech pełen zrozumienia? Tego też nawiasem mówiąc nie wymagam. Jeśli masz ochotę krzyczeć, to śmiało. Co do mnie, to mam po drodze z pracy, więc wyszukałem po prostu optymalną lokalizację i jestem. Zasługa Google’a, można mu dziękować. Powiedzmy że jestem businessmanem, prowadzę kilka lokali, nic zbyt ekscytującego. Głównie papierkowa robota, trochę jeżdżenia to tu, to tam. I nie przygotowałem się na dziś, następnym razem postaram się zrobić listę tematów do przegadania bez analiz jak je tylko wymyślę, przepraszam. Póki co uznajmy to za dobry początek. Bruderschaft herbatą faktycznie zakrawa na bluźnierstwo i prawda, bądźmy profesjonalni, ale jeśli kiedyś poczułbyś potrzebę wypicia go po godzinach pracy, to ja stawiam.

Wiedział, że prosił o niemożliwe. Psycholog był od tego, żeby analizować i nic nie dało się na to poradzić. Miał tylko nadzieję, że może jednak da radę go przekonać, żeby nie brał tego wszystkiego tak na super poważnie, żeby nie mówił wszystkiego tylko z myślą o uzyskaniu jakiejś reakcji lub informacji. Mogło się to okazać niemożliwe, ale cóż, trzeba było w życiu próbować.
- Nie, nie, nie, źle się zrozumieliśmy - ja wcale nie chcę, byś opowiadał o swoich pacjentach i ich sprawach. Obowiązuje Cię tajemnica zawodowa a zresztą nie mam potrzeby słuchania o problemach innych pacjentów. Chodziło mi bardziej o to, że gdybyś miał zły dzień, to nie krępuj się wyrażania emocji. Nie przeszkadzałoby mi, gdyby mój barman rzucał szklankami na zapleczu przy innych ludziach. Oczywiście, gdyby je później odkupił - dodał z półuśmiechem. - Rzucanie przy klientach to zupełnie inna sprawa.
Co do jednego Joshua z pewnością się nie mylił - David lubił trzymać wszystko pod kontrolą. To też był jeden z nawyków, trudnych do pozbycia. Wynikało to po części z charakteru pracy a po części pewnie z tego, że szef sprawował kontrolę nad nim i wcale mu to było nie w smak. Pocieszeniem było to, że gość kiedyś umrze albo go zabiją. Może się wtedy co prawda zrobić nieprzyjemnie na mieście, ale już chyba nawet to byłby w stanie znieść z uśmiechem.
- Do adnotacji, że nic nie wychodzi poza gabinet chyba powinna być dołączona gwiazdka: o ile pacjent nie przyzna się do przestępstwa lub zdrowie albo życie tegoż lub innych osób jest zagrożone, prawda? Chciałbym poznać statystyki ile osób myślało, że nakaz zachowania poufności jest bezwzględny. Oczywiście nie życzę ci niczego takiego w karierze. Naczytałem się kryminałów.
Naoglądałem się kryminałów.
Teoretycznie więc mógłby mu mówić o sobie i o tym, co robił z pominięciem szczegółów, które i tak nie byłyby dla niego istotnie. Istotne co najwyżej mogłyby być dla federalnych. Nie wiedział też jaki był zakres wiary doktora, nawet gdyby się przyznał do działania w mafii, ale wolał tego jakoś nie sprawdzać. Zostawiamy pracę za życiem prywatnym.
Na słowa tamtego, że nie spotyka się z klientami poza gabinetem tylko rozłożył i złożył ręce.
- W każdym razie zaproszenie aktualne. Znam dobre miejsca w mieście gdzie można zapomnieć o trudach pracy a jak się człowiek postara, to może też zapomnieć minione dwa dni, ale to nie jest warunek konieczny. Warte przemyślenia! - powiedział zachęcająco ni to w tonie żartu, ni nie. Hm. Jak złamać psychologa, żeby nie był taki profesjonalny. Kolejna rzecz do wpisania na listę na ten tydzień.
- Tutaj chyba dochodzimy do ściany, bo nie mam za wiele czasu, żeby oglądać filmy. Czasem włączam telewizor ale zazwyczaj zasypiam w połowie filmu. Są nieśmiertelne klasyki, które kiedyś chyba każdy widział; Pulp Fiction, Ojciec Chrzestny, Szeregowiec Ryan... Ja lubię Lot nad kukułczym gniazdem. A ostatnio oglądałem coś o facetach w garniturach w służbie Królowej Brytyjskiej, czy coś takiego. Nie wiem, co to było dokładnie, bo zdaje się, że przespałem połowę filmu i kilka kolejnych. Chciałbym mieć moc wydłużania doby.

Gadał sporo, prawda, ale głównie ze względu na to, że trochę głupio byłoby zaczynać znajomość od milczenia. To też nie do końca było tak, że nie lubił mówić, ale zazwyczaj okazywało się, że lepiej jest milczeć. Nie podejrzewał pana psychologa o powiązania z wywiadem, ale jego zdolność do swobodnej konwersacji trochę zardzewiała. No i zwykle się składało tak, że to inni mieli bardzo dużo do powiedzenia a jemu to nie przeszkadzało.
- Wiem, szlachetne to bardzo. Mam szacunek do takich altruistycznych zawodów, bardzo to… ideologiczne. Jakby przekonanie, że można zmienić świat naprawdę działało. Chociaż gdyby spojrzeć od tej strony, że każdy człowiek to osobny świat, jak chyba pisał Exupéry to może. Dobrze, nie ważne.- zakończył to stwierdzenie uśmiechem mówiącym, że nie było tematu. Nic mu do tego, jakie idee przyświecały ludziom. Może istniało jednak jakieś grono ludzi z dobrą wolą, i dobrze. Może w takim razie ten świat w jakiejś mierze się równoważył.
- W dzisiejszych czasach? Dzieci zawsze potrafiły być wredne, takie są dzieci. Każde pokolenie chyba lubi narzekać na “dzisiejsze czasy” albo “dzisiejszą młodzież” a przynajmniej ja słyszę od czasu do czasu takie rozmowy tu i ówdzie. Hipokryci.
Przeniósł spojrzenie za okno, na budynki po drugiej stronie ulicy. Zdawało się, że nic ciekawego w nich nie zobaczył, więc wrócił spojrzeniem na rozmówcę. Mogło się wydawać, że przy tym rysy twarzy mu nieco złagodniały.
Ja bym chciał czasami zapomnieć połowę swojego życia, jest taka szansa?
- To akurat zależy od tego co się pije i jak się pije a nawet jeśli kac się zdarzy, to też są sposoby. Podzielam jednak zdanie, że życie byłoby bez tego przyjemniejsze.
Nie mógł pić często, bo jego zadania wymagały jasnego umysłu, ale od czasu do czasu mu się zdarzało. Zazwyczaj gdy miał serdecznie dość tego całego burdelu i było mu wszystko jedno, co szef ewentualnie zechce z nim zrobić. Czasem po prostu były takie dni, że kilka głębszych było nieodzownych. A jak wspaniale działały z Demerolem! Jak złoto. Wtedy to można było zapomnieć o ubiegłym dniu.
- Nie śledzę wieści ze świata celebrytów, niespecjalnie znam się na tym co, kto, kiedy i z kim. Nie mam raczej takich chęci. Jeśli miałbym wybierać, to chciałbym spotkać Herbiego Hancocka i pogratulować mu talentu oraz podziękować za jego muzykę. Niby nic straconego, ciągle daje koncerty, ale wiadomo. Trzeba mieć kiedy.
O tak, jazz zdecydowanie potrafił podnieść go na duchu i w domu miał całkiem ładną kolekcję. Pomagał mu się też skupić, więc często leciał gdzieś w tle, wysączał się z salonu do całego mieszkania.
- Miejsce, nie wiem. Chyba gdzieś, gdzie jest ciepło, woda jest czysta i gdzie mogę siedzieć pod palmą i nic nie robić. Właściwie każde miejsce, gdzie nie będę musiał nic robić będzie takim, do którego chciałbym pojechać. Załóżmy, że może Filipiny, podobno jest tam ładnie. To takie “plany na przyszłość” z metką “nigdy”. A Ty? Gdzie chciałbyś pojechać, kogo spotkać? Bo ja wiem, że ta rozmowa zależy ode mnie, ale nie przepadam za monologami. I tak, wiem, że taka jest specyfikacja twojego zawodu, ale też chętnie bym posłuchał. Tak zwyczajnie.

- Tak, narzędzia teraz są zdecydowanie wymyślniejsze, ale nadal większość rzeczy dzieje się na ulicach, chociaż może powinniśmy rozgraniczyć grupy społeczne, jeśli mówimy o metodach. Mogę spekulować, ale jestem prawie pewien, że ktoś już przeprowadził takie badania w ramach swojej pracy dyplomowej czy czegokolwiek innego. - zatrzymał się jednak nad jego kolejnym stwierdzeniem, kwitując je chwilą ciszy, jakby przetrawiał informację.
- “Osoba, która prześladuje inną osobę jest w jakimś stopniu także stroną pokrzywdzoną”... Ja wiem, że zawód psychologa wymaga pokrętnej logiki, ale jakoś ta teoria do mnie nie przemawia. Zdawało mi się, że zło to zło, niezależnie jakimi sposobami rozprzestrzeniane i takimi rzeczami się nie można wykręcać.
Ale, co on tam wiedział. Nie zajmował go problem przemocy na ulicach dopóki nie była to przemoc wymierzona w jego ludzi i interesy; wtedy wykazywał żywe zainteresowanie. Nigdy nikogo nie zabił i miał nadzieję, że do tego nie dojdzie, jakkolwiek paradoksalnie by to brzmiało, ale było wiele innych sposobów na danie nauczki i przekazanie wiadomości komu trzeba.
- Och, wolę się pozytywnie zaskoczyć, niż rozczarować. Jeśli o mnie chodzi, to nie snuję dalekosiężnych planów, nigdy nie wiadomo, co w międzyczasie wyskoczy. To jest tak, że ja sobie układam plany a znienacka wyskakuje życie i daje mi baseballem po nerkach jak jakiś Babe Ruth. Po prostu korzystajmy z tego, co leży w najbliższej przyszłości. Ale rozumiem koncept, jest całkiem atrakcyjny. Daje nadzieję i pewnie jakiś sens.
Tak, jasne. Miło było sobie pomarzyć, ale po co sobie coś takiego robić? Tym bardziej jak się wiedziało, że nie było w tym żadnego sensu. Musiał skupiać się na rzeczach realnych a realna była praca. Może kiedyś, jeśli dane mu będzie przejść na emeryturę a nie zgnije w kiciu, to sobie posnuje jakieś marzenia. Chociaż emerytura sama w sobie brzmiała jak marzenie.
- Hawaje też brzmią dobrze. Wietnam leży kawałek od nas, ale póki co rekomenduję mocno Saigon Shack na Macdougal Street, to w Greenwich Village. Dają tam najlepsze wietnamskie jedzenie w mieście a przynajmniej ja tak sądzę a możesz mi wierzyć, zjadłem już w życiu trochę pho i bun or com, jakkolwiek się to wymawia. Polecam odwiedzić. - pokiwał głową z przekonującym uśmiechem. Powodem dla którego to wiedział był prozaicznie prosty fakt - te dania były szybkie i bywały na wynos, więc często raczył się jakimiś azjatyckimi potrawami z lepszym lub gorszym skutkiem. Ale Saigon Shack był rewelacyjny. Niespecjalnie po drodz, ale wart stania w korkach.

Nie miał na co dzień styczności z dziećmi, to też niespecjalnie orientował się, co się obecnie działo. Może gdyby poruszał się komunikacją miejską, miałby lepszy ogląd na sytuację i mógłby bez wahania przyznać panu doktorowi rację, po obserwacji tych wszystkich dzieci i nastolatków przyklejonych do ekranów smartfonów. Rzecz jasna widział zahipnotyzowanych telefonami ludzi na ulicach, ale nie wgłębiał się w temat jakoś szczególnie. Sam korzystał z technologii, naturalnie, jak inaczej człowiek może pracować w ówczesnym świecie, ale nie siedział z upodobaniem godzinami na tym, na czym tam ludzie siedzieli; w mediach społecznościowych nie istniał i w ogóle starał się w internecie nie istnieć z powodów oczywistych. Jedyne co przeglądał dość regularnie to serwisy informacyjne oraz nieco bardziej szarą część internetu, gdzie mógł tropić ślady przydatnych magicznych zasobów tudzież ponadnaturalnych usług, które bywały przydatne przy niektórych problemach.
- W porządku, ale chyba można wyszczególnić samą chęć wyrządzenia krzywdy, środki i ich zasięg to sprawa drugorzędna. A zresztą, nie mnie to oceniać, zdaje się na twoją opinię w tym względzie, na pewno masz większe doświadczenie w tej dziedzinie - zakończył zgodnym uśmiechem z gatunku takich, które to psycholog mógłby posłać pacjentowi a nie na odwrót.
- No proszę, rzeczywiście - aż sam spojrzał na zegarek, bo - rzadka rzecz - nie zauważył, jak szybko to zleciało. Widocznie tak było, gdy chciałeś z kimś spędzić więcej czasu i nie modliłeś się w duchu, żeby móc już wyjść z pomieszczenia.
- Pewnie tobie nie minęło to tak szybko jak mnie, ale dziękuję. I za życzenia też - podniósł się z kanapy i uścisnął wyciągniętą dłoń. Pożegnał się zostawiając Josha w gabinecie i podszedł do recepcji by uregulować należność i umówić następną wizytę. Tak samo za tydzień, jeśli wolne, dziękuję. Poniedziałki to był dobry czas, największe prawdopodobieństwo wolnego popołudnia.
Musiał przyznać, że chyba trochę jednak zwariował, by robić aż takie rzeczy, by się z kimś umówić. A nawet nie wiedział, czy obrana droga będzie odpowiednia i czy w ogóle jakakolwiek droga będzie odpowiednia, wszak obiekt pożądania mógł okazać się hetero. Serio David, naprawdę już tak ci się w życiu nudzi? Nie łatwiej było po prostu jakoś zagaić w barze, zamiast odstawiać całą tę szopkę? Chociaż może zbieranie nowych doświadczeń nie było takie złe, inaczej nigdy już by się nie dowiedział, jak jest u psychologa. Nie, by spędzało mu to sen z powiek.
Kolejne dwa spotkania przepłynęły równie szybko (przynajmniej dla Davida) i - jak mu się zdawało - rozmawiali o równie mało istotnych rzeczach. Zapytany, w sposób z którego nie tak łatwo mógł uciec odpowiedzią (punkt dla Josha), o dzieciństwo, jakoś nie ukrywał wypadku w kamienicy, ale obstał przy wersji, że później z siostrą zamieszkali z wujkami. Wszystko się zresztą spinało, dzięki wujkowi zaczął pracę i dalej jakoś się potoczyło (punkt dla niego). Nie miał nigdy problemów z wymyślaniem logicznych historyjek na poczekaniu, wyglądając do tego tak, jakby to, co mówił to była święta prawda; dobry bajer to też była część jego pracy.
Jednak kiedy za trzecim spotkaniem Josh zapytał - dość kulturalnie i nienachalnie, trzeba mu było to przyznać - o bandaże na nadgarstkach, które wystawały spod mankietów koszuli i wyglądające na jeszcze dość świeże otarcie na policzku, zbył to stwierdzeniem “ryzyko zawodowe”.
- Nie wszyscy ludzie, z którymi się spotykam należą do najmilszych - powiedział wtedy i więcej do tego nie wracał. Reszta spotkania minęła na dyskutowaniu o mniej istotnych rzeczach, chociaż Dave czuł się tamtego dnia dość zmęczony. Przyzwyczaił się jednak do tych cotygodniowych wizyt na tyle, by ich nie odpuszczać. Przy kolejnych okazjach okazało się nawet, że są w stanie trochę poprawić mu humor, chociaż jak ognia unikał odpowiadania na pytania o jakieś swoje pomniejsze urazy, których nie dało się zamaskować ubraniem. Kiedy już nie mógł (albo nie chciał) wymyślić kolejnej historyjki, po prostu mówił, że nie chce o tym rozmawiać i przerzucał się z entuzjazmem na jakiś inny temat.
Bywał w lepszym bądź gorszym humorze, z większą lub mniejszą ilością energii, ale któregoś poniedziałku zjawił się w gabinecie w czarnych okularach i dość sporych rozmiarów siniakiem na prawej kości jarzmowej. Okulary włożył tylko dlatego, że ludzie jakoś lepiej reagowali na siniaki, niż na czerwone białkówki, więc oszczędzał im po prostu tego widoku. No, może też dla własnego zdrowia, bo przy ostrym świetle czuł dyskomfort w prawym oku. W każdym razie, nie było to nic, co nie zniknie za jakiś czas, więc gdyby nie światło, to nie zwracałby na to uwagi. Jednak większym wyzwaniem było swobodne poruszanie się.
Wszedł do środka i jak nie on, nawet się nie przywitał, po prostu bez słowa siadł na kanapie, ale po chwili całkiem niespodziewanie się na niej położył  i widać było, że przyszło mu to z niejakim trudnem. Patrzył w górę i leżał tak w ciszy dobrych kilka minut. Jedną ręką obejmował żebra, drugą wsparł na niej i trzymał się dłonią pod żuchwą, jakby nad czymś myślał.  Albo spał. I po prawdzie był tak zmęczony, że byłby w stanie tu zasnąć.
- A gdybym ci powiedział, że pracuję dla mafii a mój przełożony ma problem z kontrolowaniem gniewu i trzymaniem rąk przy sobie? - zapytał w końcu przerywając ciszę i odwrócił głowę w stronę doktora, jakby spojrzeniem którego tamten nie mógł dojrzeć, chciał rzucić mu wyzwanie. Dziś zupełnie nie miał ochoty pałać entuzjazmem i życzliwością ani starać maskować zmęczenia, jak czasem robił to tu wcześniej i często robił w pracy.

- Powinieneś wiedzieć, że nie oczekuję od ciebie odpowiedzi psychologa, to chyba zaznaczyłem już na pierwszym spotkaniu - powiedział zwracając twarz ponownie ku sufitowi i potarł dłonią zdrowy policzek. Tak, oczywiście że prośba była irracjonalna, ale nie zaszkodziło o tym przypomnieć. Może kiedyś jednak szanowny doktor się do niej przychyli.
Po usłyszeniu jakże światłej rady odnośnie zerwania z tym wszystkim, zaczął się śmiać. Tak bardzo, że aż musiał mocniej ścisnąć się za żebra i czym prędzej próbować się uspokoić, ale próby te spełzały na niczym. W tej sytuacji śmiech ten może i był zupełnie nie na miejscu a przez to sprawiał wrażenie obłąkanego, ale naprawdę dawno nic go tak nie ubawiło, jak teraz.
- Zerwać, tak po prostu. Tak, to prawda, to chyba rzeczywiście nigdy nie przynosi nic dobrego. Pozwól mi tylko powiedzieć, że tego się nie wybiera. Nie poznałem jeszcze człowieka, może poza jakimiś małymi dilerkami, którzy robiliby to, bo tak im się nagle zachciało. Bo duże pieniądze, bo w sumie to za nic, bo za pięć lat złożą wypowiedzenie i pójdą sobie gdzie indziej. To tak nie działa.
Śmianie się najwyraźniej go zmęczyło, bo znów przeleżał w ciszy kilka minut. Chciałby sobie tu w spokoju zasnąć i obudzić się dopiero jutro.
- Sam powiedziałeś, że taka nasza natura, że każdy z nas jest inny. Skąd miałem wiedzieć, dla kogo bezpośrednio będę pracował? Niektórzy zostają na swoim jednym stanowisku do śmierci i mogę ci powiedzieć że nie, nie planowałem takiej „kariery”. - podjął po chwili przerwany wątek, jakby w ogóle się nie urwał. Płacił mu za słuchanie? Więc dobrze, niech słucha. Niech myśli sobie co chce, ale niech słucha, było mu to już obojętne. Omerta nie omerta, po prostu tego dnia miał już potąd i szefa i tego wszystkiego.
- Nie, on mnie nie karze a jeśli już, to z rzadka, bo unikanie podpadania mu opanowałem prawie do perfekcji. On się po prostu wyżywa. Nie, nie pytam za co. Czasem to jest jasne, słyszę dużo rzeczy, czasem nawet nie chce mi się myśleć o przyczynie. Zakładam, że przemoc go w jakiś sposób kręci. Zresztą, jest mi to naprawdę obojętne, niech sobie robi, co chce. -położył dłoń na czole i wsunął palce we włosy, odchylając trochę głowę. - Po prostu nie mam sił na ten bullshit. Jak masz jakąś złotą radę jak szybko osiągnąć zen czy naładować swoje czakry, to jest właśnie ten moment, kiedy powinieneś jej udzielić.
Naprawdę było mu obojętne, że szef miał potrzebę pokazania mu gwiazd za dnia, to było nieistotne. Część pracy, nie przywiązywał do niej żadnej wagi, ale przez to wszystko i gorzej mu się pracowało nad zleceniami i gorzej mu się funkcjonowało w ogólnym kontekście. No i jakoś nie był skory wypowiedzieć na głos, że szef sobie z niego zrobił jakąś awaryjną kurwę, jak mu się w domu nie układa, czy cokolwiek. Na której sobie można wypróbować jakieś spaczone fantazje. Nie, to nie było coś, co mówiło się na głos nawet, kiedy - jak dziś - było mu najzupełniej obojętne, czy Josh zrobi coś z tymi informacjami, czy nie. Może trochę mu wewnętrznie ulżyło, że to przyznał. Że przyznał to komuś całkiem normalnemu, spoza kręgu moralnych degeneratów. A może mu się tylko wydawało, może to wcale niczego nie zmieniło.