Bądź tylko mój

Mafia, magia, przeznaczenie, skomplikowane związki i zapewne wiele, wiele więcej.

Współtworzą:
Chris & Ratatosk

Westchnął powoli i bezgłośnie, co wyglądało jakby po prostu nabrał nieco więcej powietrza, po czym równie wolno je wypuścił. No tak, przecież mógł się spodziewać takiej odpowiedzi. Czy był zaskoczony? Nie bardzo. Poza tym nie mógł go przecież winić, studia studiami, ale akurat o kryminalnym życiu tam raczej nie nauczali.
- Tak, tak. Zawsze też możesz wybrać, czy chcesz żyć czy umrzeć, zawsze masz wybór. Decyzje podjęte na podstawie subiektywnego osądu sytuacji, patrząc przez pryzmat złudzeń umysłu, które powstają przez wychowanie, doświadczenia, bla bla bla. Jakkolwiek jest to ciekawe zagadnienie, to naprawdę nie mam teraz siły wchodzić w te wszystkie Kanty, Hume’y czy Bacon’y. Moralne aspekty wyborów też są sprawą subiektywną, krytykowanie ich bez znajomości całej masy czynników wydaje mi się niesprawiedliwe. Żeby nie było, możesz mieć swoje zdanie i możesz mnie potępiać. Mówię tu jako o tobie, nie o psychologu, bo jako ten ostatni nie możesz tego zrobić. Radzenie sobie z dualizmem poglądowym musi nie być takie proste, co?
Splótł ręce na brzuchu i odwrócił głowę w jego stronę. Ciężko było orzec, czy patrzył wprost na niego, czy kontemplował coś w dalszej części pokoju. Czy chciał się wytłumaczyć? Sam nie wiedział, z jednej strony może i by chciał a z drugiej - choć powiedział i tak więcej, niż powinien - to nie miał ochoty mówić wszystkiego od A do Z. Mógł mu płacić za słuchanie, za udawanie, że go to obchodzi czy cokolwiek tam robili psychologowie, ale właśnie dlatego sporo rzeczy nadal zostawiał dla siebie. Koniec końców to ciągle był człowiek, którego rzeczy obchodziły tylko dlatego, że taką miał profesję.
- Żeby nie było, nie żałuję swojego wyboru. No, powiedzmy że w większej części nie żałuję. Zrobiłem, co uważałem za słuszne posunięcie i kolejny raz zrobiłbym to samo. Poza tym szkoda czasu na wymyślanie “co by było, gdybym postąpił inaczej”, co to zmieni? Nic. Po pierwsze zabierze czas a po drugie nic dobrego nie przyniesie. Możesz powiedzieć, że nie jestem dobrym człowiekiem, chociaż tu też można by wejść w polemikę na poziomie filozoficznym, ale naprawdę nie jestem.
A co, miał pozwolić im mieszczać na ulicach Nowego Jorku? On by sobie może jakoś poradził, ale na pewno nie chciał dla siostry oczywistego losu, który by ją tam spotkał. Albo żyć w sierocińcu? Wszyscy wiedzieli, jak wyglądały sierocińce i co się w nich działo, dziękuję, postoję. Później znów wrócić na ulicę, bo nikt mieszkania im by nie dał, tyrać za jakieś głodowe stawki i co z tego mieć? Wieczne długi. I tak by skończył w kryminale a tak przynajmniej skończył w kryminale z jakimś pożytkiem.
- Nie sądzę, żebym miał jakąś złą energię do wyrzucenia. Nie rzucam przedmiotami i nie uderzam w ściany, jeśli o to ci chodzi. Ale tak, ćwiczę czasem, bo poniekąd muszę i nie jestem pewien, czy to mi spokój przynosi. Valium za to owszem, ale chyba nie o to chodzi, prawda?
O tak, proszki były świetnym przyjacielem i remedium na wszystko, ale miały zasadniczy minus - utrudniały mu pracę umysłową a na to nieczęsto mógł sobie pozwolić. Od czasu do czasu proszki na sen czy valium się przydawały, ale nie mógł przeginać.
Na ostatnie słowa Evansa uśmiechnął się lekko i przekręcił dłoń w nadgarstku, wskazując palcem mniej więcej w jego kierunku.
- Przychodzę tu, bo ciągle liczę na mojego bruderszafta. - I mówił to całkiem serio, chociaż mogło to zostać uznane za żart. Niestety jego próby wyciagnięcia Josha gdziekolwiek ciągle spełzały na niczym. Nie truł mu o tym ciągle i nie nachalnie, ale czasem w rozmowie próbował jakoś gładko skierować go na temat wspólnego wyjścia. - A teraz drink by mi się bardzo przydał. Terapeutycznie oczywiście.

On zaś bardzo by chciał usłyszeć to westchnienie, bo znaczyłoby to, że pan psycholog jednak wykazuje jakieś ludzkie reakcje i nie trzyma gardy non stop, ale widać to było zbyt duże życzenie. Najwidoczniej nie do spełnienia w tym gabinecie, może poza nim mu się bardziej poszczęści.
- Wiem, bo zdaje się, że nie możesz tego powiedzieć nawet gdybyś tak myślał. Nie tak to działa? Nie wypowiadasz głośno osądów i takich tam?
Może i zabrzmiał trochę nieuprzejmie, ale dziś nie do końca był w stanie gryźć się w język. Gdyby teraz ktoś do niego zadzwonił ze sprawą, nawet gdyby to był sam Constantino, to istniała duża szansa, że byłby bardzo nieprzyjemny w obejściu.
- Nie, rozbijanie talerzy mi nie pomaga, wolę zwyczajnie iść spać - odpowiedział i zaczął podnosić się z kanapy mimo, że minęło dopiero pół godziny.- Dobrze, obiecuję solennie, że to był pierwszy i ostatni raz, kiedy narzekałem. Więcej tego ode mnie nie usłyszysz.
Następnym razem najlepiej zrobi, jak odwoła wizytę, gdyby to się powtórzyło w przyszłości. Sam do końca nie wiedział, czemu tu dziś przyszedł zamiast, jak zwykle, poleżeć trochę w domu. Na zdrowie pewnie by mu to wyszło i panu psychologowi też. Teraz to był na siebie zły za tę chwilę słabości, ale na szczęście Evans sprowadził go znów do rzeczywistości, gdzie najlepszym sposobem na wszystko był uśmiech numer siedem a zmartwienia należało wpychać w najczarniejsze czeluści duszy czy cokolwiek tam miał w środku zamiast niej. Tak, powinien mu za to podziękować, na coś się jednak te lata studiów przydały.
- Obiecuję też, że nigdzie nie doniosę, pod warunkiem, że ty nikomu o mnie nie wspomnisz w żadnej anegdotce ani niczym podobnym. Nawet gdybym miał figurować jako Pan X. Umowa? - Posłał mu rzeczony uśmiech numer siedem i wyprostował się niemal bez problemu, ale cień, który przebiegł po jego twarzy zupełnie mimowolnie zdradzał, że nie było to takie nonszalanckie za jakie chciał, by uchodziło. Wyciągnął też do niego rękę, żeby przypieczętować układ. Zakładał, że ten i tak nikomu o tym nie powie, ale wolałby uniknąć tego procenta szans, że ktoś się dowie, że odwiedza psychologa. Dla bezpieczeństwa swojego i Josha.
- Zero zmor z przeszłości czy przyszłości, tylko miły wieczór przy piwie, brzmi w porządku?
Ha, trochę mu to zajęło, ale w końcu mu się udało. Oczywiście, to jeszcze nic nie znaczyło, ale od czegoś trzeba zacząć, prawda? Sukces to sukces, nawet jeśli mały.

Uśmiechnął się enigmatycznie a ciemne okulary tylko spotęgowały to wrażenie. Uśmiech ten zdawał się przekazywać wprost tylko jedno słowo - jeszcze. Gdyby wiedział o tak miłosiernym podejściu Josha do ludzi i kwestii dobra i zła, uśmiechnąłby się ale z kolei pobłażliwie. Uznawał to, że ludzie byli różni i nawet czasem starał się to szanować, ale środowisko w którym pracował z miesiąca na miesiąc i z roku na rok upewniało go w przekonaniu, że człowiek w pewnych okolicznościach jest w stanie zrobić wszystko. I to wszystko, co najgorsze. Wystarczy albo odpowiednia motywacja albo odpowiednia cena. Niestety nie miał tyle wiary w ludzi.
- Tak, domyślam się. To ciekawe, że ludzie nie potrafią albo nie chcą brać na siebie swoich czynów lub braku czynów. Ale domyślam się również, że tak jest znacznie łatwiej, nie tak?
Może i zabrzmiał jak “typowy, mądrzący się pacjent”, ale już na wstępie zaznaczył, że nie potrzebuje terapii, tylko rozmowy. I może faktycznie nie miał problemu z przyjmowaniem odpowiedzialności. Miał trochę innych problemów, ale kto ich nie miał? Musiałby nie żyć, by żadnych nie mieć.
- Nie ma powodów do skruchy, na pewno nasłuchasz się tego w pracy na co dzień, więc nie zamierzam ci dostarczać nowych porcji. Kto by chciał być w pracy po godzinach, błagam. Do tego akurat potrafił się odnieść, bo o ile sam nie miał zbyt wielkiego wyboru co do godzin pracy, to przynajmniej chciałby mieć jakieś ustawowe wolne od czasu do czasu. Mógł ryzykować i po prostu nie odpowiadać na telefony, ale musiałby przekalkulować potencjalne skutki i czy w rezultacie to się opłacało.
- Oczywiście, znam trochę scenę barowo-klubową tego miasta. Jaki byłby ze mnie biznesmen, gdybym nie miał o tym pojęcia? Muszę wiedzieć, co robi konkurencja i do tej konkurencji się udamy. Wiem, gdzie o tej porze nie będzie jeszcze tłumów - odpowiedział i otworzył drzwi puszczając go przodem, chociaż i jak Josh musiał zamknąć za sobą gabinet. Należności regulował za miesiąc z góry, więc gdy przechodzili koło Gabi (której imię też już zdążył poznać), przeprosił ją tylko za swój dzisiejszy wcześniejszy brak kultury wyjaśniając, że miał po prostu ciężki dzień i wyraził nadzieję, że mu wybaczy.
Opuścili kamienicę w której urzędował Josh i skierowali się na zachód, gdzie dwie przecznice dalej stał czarny Merc CLS. David otworzył tylne drzwi i zaprosił Josha do środka, samemu wsiadając ostrożnie z drugiej strony. Zazwyczaj oczywiście wolał prowadzić samemu, ale z oczywistych powodów dziś sobie opuścił i polecił kierowcy udać się na Dwudziestą Ósmą, gdzie znajdował się The NoMad do którego zmierzali.
Godziny szczytu niestety zaczynały się koło czwartej, więc nie ominęło ich momentami stanie w korkach, ale Dave z powodzeniem (i pewnym wewnętrznym wysiłkiem włożonym w wyglądanie jak gdyby nigdy nic) zajmował swojego kompana od kieliszka rozmową.
Gdy w końcu wysiedli pod hotelem o tej samej nazwie, powitała ich odrestaurowana kamienica w stylu Beaux-Arts z łukowatym wejściem ozdobionym rzeźbami, które podtrzymywała para kolumn. Zostali powitani i wpuszczeni do środka przez odźwiernych i widać było, że Dave nie był tu pierwszy raz, bo bez wahania poprowadził ich do baru w którym rzeczywiście nie było zbytniego tłoku.
Od wejścia bar emanował przyjemną atmosferą, pewnie za sprawą obecnego wszędzie drewna, skórzanych obić i ciepłego światła. Był również bardzo przestronny, nie dość, że miejsca na dole z widokiem na zastawiony kieliszkami i butelkami bar było sporo, to jeszcze drugie tyle znajdowało się na antresoli.
-Może być? Stwierdziłem, że skoro lubisz Seven to tu też powinno ci się spodobać. Wybieraj, miejsca mamy jeszcze sporo - dodał z uśmiechem numer sześć, bo siedem już się wyczerpał w międzyczasie. Może dobry alkohol pomoże go naładować.

Widział tę chwilę zawahania swojego kompana przed wsiąściem do samochod, bo owszem, mogło to wyglądać nieco podejrzanie kiedy właściwie obcy facet kazał, nie, to za duże słowo - zapraszał cię do samochodu o takim wyglądzie. Ale czy nie powiedział mu o wszystkim? Albo przynajmniej o większości? Pewnie bardziej normalnie wyglądałoby, gdyby to on siadł za kierownicą, ale w tych okolicznościach nie byłoby to wskazane. Nie winił go za nerwowość, może w dodatku jakąś podświadomą, nawet jeśli nie chciał jej okazać wprost. Sam kiedyś też bywał nerwowy w takich sytuacjach z tą różnicą, że jego nie zapraszano, jemu kazano wsiadać.
- Tak, chcę tak myśleć - odparł jeszcze na słowa o tym, że musi być dobry w tym, co robił. Prawdopodobnie był, jeszcze żaden bar czy klub mu nie upadł a to nie było łatwe w tym mieście. Co ważniejsze, połowa z nich nadal przyciągała do siebie grube ryby, dzięki czemu biznes się kręcił.
- Prawie, nadal Korea Town, ale kto by się przejmował kilkoma ulicami w tę lub wewte. - sprostował, chyba nawet całkiem niepotrzebnie bo faktycznie, kogo obchodziły granice administracyjne? Poza nim samym, bo musiał wiedzieć który teren był czyj i poza zapewne jakimiś służbami mundurowymi tudzież inwestorami pragnącymi zgarnąć co lepsze działki w prestiżowych dzielnicach. Jedna ulica i w adresie zamiast Upper Manhattan masz Harlem.
Bezgłośnie podziękował kelnerowi zdawkowym uśmiechem i skinieniem głową, po czym ruszył za Joshem w kierunku jednej z lóż, absolutnie też nie mając zamiaru przejmować się jakąkolwiek rezerwacją. Poza tym, wiele rzeczy da się załatwić, kiedy ma się odpowiednie środki przekazu. Tak czy inaczej, specjalnie celował w te części miasta, w których ruch o tej porze jeszcze nie jest tak natężony, oczywiście relatywnie, bo Nowy Jork zawsze był w ruchu. Czasami, gdy wracał z jakiejś podróży z innej części kraju, przez pierwsze parę dni zastanawiał się, jak on tutaj w ogóle może funkcjonować; wieczny ruch, wieczny hałas, wiecznie coś do sprawdzenia czy zrobienia. Wydawało mu się, że może poza Waszyngtonem, ludzie żyją jakoś spokojniej.
Wślizgnął się za stolik trochę sztywno, podpierając się ręką a gdy usiadł, zdawać by się mogło, że powietrze wypuścił dopiero po chwili.
- Również dziękuję, dla mnie Imperial Stout. Karty mogą jeszcze zostać. - znał tutejszą kartę alkoholi dość dobrze a przynajmniej w tym zakresie, który go interesował, toteż podał swoje zamówienie nawet nie kłopocząc się spoglądaniem do środka. Poza nieistotnymi, wymyślnymi kolorowymi drinkami których raczej nie pijał, mieli całkiem przyzwoity wybór niezłych piw z dobrych browarów i kilka wartych uwagi win, poza tym oczywiście klasyki, których nie mogło zabraknąć w żadnym barze. Jak właśnie gin z tonikiem.
- Jak ludzie z epoki mogli bawić się w takich miejscach? Zakładałbym, że dość powściągliwie jak na nasze standardy, ale ludzie, którzy wydawali przyjęcia w takim otoczeniu wtedy byli powściągliwi, więc raczej wszystko gra. Poszedłbyś na pierwszy lepszy bal charytatywny i przekonałbyś się, że jest dokładnie tak samo. Jedyne, co się zmieniło, to czasy i stroje - a przynajmniej on tak uważał. Wyższe sfery udawały kurtuazję racząc się sztucznymi uśmiechami a każdy tylko myślał, jak komuś wbić nóż w plecy, najlepiej niepostrzeżenie. Bawić się potrafili za to “klasy niższe”, kiedyś robotnicy i służący a dziś po prostu zwykli ludzie, którzy nie musieli przejmować się etykietą i wolny czas spędzali tak, jak chcieli.
- Eklektyzm… A widzisz, zdziwiłbyś się. To wcale nie musi kosztować majątku, wymaga jednak sporo czasu spędzonego na szukaniu i sporo zmysłu wnętrzarskiego, którego ja - żałuję - ale nie posiadam. Mój znajomy zajmuje się takimi rzeczami, nie wiem jak on to robi, ale jakoś mu wychodzi. Musiałbyś pewnie poodwiedzać sporo sklepów ze starociami, najlepiej naturalnie poza tym miastem. Słyszałem, że wyprzedaże garażowe to też kopalnia skarbów a resztę tych surowych rzeczy zamówić przez internet. Tak słyszałem.
Może i to było trochę niegrzeczne, siedzieć z kimś w pomieszczeniu w ciemnych okularach, ale przynajmniej mógł bezceremonialnie się na niego patrzeć, nawet jeśli wydawało się, że patrzył gdzieś w bok. Kiedy życie daje ci cytryny, zrób z nich lemoniadę, huh? Przynajmniej jedyny plus sytuacji. Ok, jeden z dwóch, w końcu wyciągnął swojego “terapeutę” na drinka.
Nie minęło wiele, nim kelner przyniósł zamówione przez nich alkohole. David miał nadzieję, że może chociaż to pomoże Joshowi się trochę rozluźnić, bo nawet jeśli nie chciał po sobie tego pokazać, to wyglądał, jakby się czuł trochę nie na miejscu. Nie mógł go za to winić, zwykle tak bywało na pierwszych spotkaniach i chociaż to pierwszym nie było, to na pewno pierwszym na stopie nieformalnej. A przynajmniej taką miał nadzieję.
- Salute - powiedział wznosząc lekko szklankę w górę - twoje zdrowie - po czym upił łyk tak ciemnego, że prawie czarnego trunku. Dzisiejszy wieczór pewnie mu się na tym nie skończy, ale trzeba było zacząć powoli.

- Dziękuję, dziękuję, radzę sobie - odpowiedział bez cienia rozgniewania, że oto ktoś bezczelnie zwraca uwagę na jego słabość i śmie insynuować, jakoby sam nie potrafił sobie radzić. Właściwie to było całkiem miłe ze strony tamtego, nawet jeśli to był tylko grzecznościowy odruch. Ha, trzeba było czegoś więcej, żeby wyłączyć go z życia społecznego! A poza tym niespecjalnie wiedział jak tamten miałby mu pomóc, ale o to mniejsza. Liczą się chęci, prawda?
- Ah, nie, na szczęście nie. To straszne marnowanie czasu a do tego jest okropnie nużące. Człowiek musi się bardzo postarać, żeby nie wyglądać na znudzonego i postarać drugie tyle, by udawać zainteresowanie. O tym ostatnim to pewnie co nieco wiesz. I tak, to prawda. Czasem się zastanawiasz czy to, co niosą jest do jedzenia, czy to może jakieś małe dzieło sztuki, czy czyjś pupilek nieznanej proweniencji. W takich imprezach uczestniczy wielu ekscentryków. Odkąd zobaczyłem kogoś niosącego dziobaka stwierdziłem, że nic tam po mnie - dosłownie powiedział “I’m out” i uniósł ręce jakby się wypisywał z przedsięwzięcia. Nie, żadne bale to nie była jego broszka. Wszędzie sztywno, trzeba było uważać na etykietę i gdzieś w międzyczasie załatwiać interesy uważając na potencjalnych wrogów i podejrzanych ludzi. I po co to? Gra nie warta świeczki jak dla niego, no ale co on mógł tam wiedzieć. Wolał działać samemu i całkiem dobrze odnajdywał się w śledzeniu i szukaniu rzeczy - w jego wypadku artefaktów. I, jako że nieźle mu to szło, pozwalano mu zajmować się tą mniej (zazwyczaj) brutalną częścią interesów Rodziny. Plus miał te “swoje” kluby i jakoś to tam leciało z dnia na dzień, miesiąca na miesiąc i roku na rok.
- Na wszystkim da się nieźle zarobić, zależy to tylko od tego, jakich znasz ludzi. Niestety taki już jest biznes. Mnie akurat szukanie rzeczy relaksuje, ale też nie umiałbym złożyć dwóch przedmiotów ze sobą, żeby nie wyglądały jak zupełnie przypadkowe - wzruszył lekko ramionami, jako że zupełnie nie miał talentu dekoratorskiego. Mieszkanie kupił praktycznie urządzone i poza jakimiś personalnymi pierdółkami nie zmienił tam prawie nic.
- Niespecjalnie chcesz tu być prawda? Zgodziłeś się na zaproszenie z lekarskiej przyzwoitości, ale wolałbyś raczej zostać w biurze? Nie winię cię, oczywiście ani nie mam ci tego za złe. Ja lubię poznawać ludzi, może to jest wpisane w mój zawód, ale, jako że poznałem już ich całkiem spory przekrój, potrafię stwierdzić, kiedy ktoś czuje się nie na miejscu. A może coś cię gryzie?
Odstawiając szklankę popatrzył na niego zza okularów z lekkim półuśmieszkiem wyrażającym uprzejme zrozumienie. Nie wszyscy ludzie czuli się swobodnie na pierwszych spotkaniach, chociaż to pierwszym tak naprawdę nie było. No, może w jakimś sensie. Jednak trochę dziw, że psycholog nie wiedział, co miał ze sobą zrobić. Powinien znać te wszystkie te sztuczki, przecież czegoś na uniwersytetach w końcu uczyli, nie tak?
- Naturalnie nie będę ci miał za złe, gdybyś chciał skończyć drinka i wyjść, nie będę cię tu przecież trzymać siłą. Możemy też sobie trochę pomilczeć, nie mam z tym problemu, chociaż nie ukrywam, że jednak chciałbym cię trochę poznać. Może dla odmiany teraz ja posłucham a ty pomówisz? Koniec końców to ja głównie na naszych spotkaniach mówię. Może być co ci ślina na język przyniesie.

- Zwierzątko, naturalnie. Nie wiem, czy dziobaki w ogóle są jadalne i wolałbym nigdy się o tym nie przekonać. - Chociaż naturalnym posiadanie takiego zwierzaka nie było. Czy to-to tak w ogóle nie było pod ochroną?
Pochylił się do przodu i oparł przedramionami o wypolerowany blat stołu, ale po chwili uniósł jedną rękę i opuszkami palców złapał od góry szklankę. Uśmiechnął się półgębkiem, gdy padło niedokończone zdanie o tym, że zdarzyło się to pierwszy raz i nie miał zamiaru… tego powtarzać, prawdopodobnie tak brzmiałoby zakończenie, ale ani Josh ani Dave za niego tego nie wypowiedział. Obracał powoli szklanką obserwując albo swoją dłoń albo środek stołu, ciężko było stwierdzić. Nie, oczywiście że nie będzie sobie dopowiadał czegoś, co nie padło. Ile razy już tak zrobił i okazywało się, że jego zdolności jasnowidzenia są co najmniej mierne. Myślał, co myślał, nie powtórzy, to nie powtórzy, ale teraz jakoś mimo wszystko siedział ze swoim "pacjentem" w tym barze.
- Odpowiedź na pytanie jest bardzo prosta: - przestał kręcić szkłem i podniósł na niego wzrok - przestań tyle o tym myśleć. Po pierwsze, dlaczego w ogóle zakładasz, że mógłbym się poczuć jak na sesji? Czy wyglądam, jakbym bał się cokolwiek powiedzieć w obawie, że zaczniesz mnie za chwilę analizować? Zresztą, czy w ogóle bym wiedział czy to robisz bądź nie? Oczywiście, że nie, twoje myśli leżą poza moją kontrolą, więc po co w ogóle mam się nad tym zastanawiać? Nie przejmuję się rzeczami, na które nie mam wpływu, mam wystarczająco wiele stresu i bez tego. I przyznaj się, czy tak naprawdę, ale tak naprawdę kiedykolwiek byłeś w stu procentach wolny od nawyku korzystania ze swojej wiedzy? Nie złapałeś się nigdy na tym, że bezwiednie analizujesz to, co mówią do ciebie inni? Z ręką na sercu? Bo ja nie miałbym o to pretensji, nie jestem psychologiem, ale uważam, że na swój sposób każdy człowiek składa do kupy własny obraz drugiego człowieka z którym się spotyka, na tym to chyba polega, prawda? Na poznaniu jego gestów, tonu głosu w różnych sytuacjach, sposobu wypowiadania słów. Ludzie z empatią robią to cały czas. Oczywiście - machnął lekceważąco dłonią - mówię to z punktu widzenia zupełnego laika, którego układ empatii trochę szwankuje, więc wybacz, jeśli to brzmi bez sensu.
Przerwał na chwilę, żeby się napić. Ludzie naprawdę nie mieli większych problemów, niż takie rozterki? Naprawdę? Czy zapraszał by go do baru gdyby się bał odezwać w obawie, że “wszystko co powie może być użyte przeciwko niemu”? Wątpliwe.
- Poza tym, jesteś w pracy? Czujesz się w pracy? Bo jeśli nie, to ja nie widzę problemu i ty też nie powinieneś. Powiem to jednak głośno: nie poczuję się jak na wizycie. U ciebie nie mogę się napić - dodał i uśmiechnął się, jakby to była jedyna różnica, ale miał nadzieję, że Josh nie odbierze tego śmiertelnie poważnie. Naprawdę, przydałoby mu się trochę spasować. To nie było ani przesłuchanie ani rozmowa od której zależało życie albo śmierć.
- Tak, chciałbym zacząć od tego, żebyś przestał się tak przejmować. Czy ja wyglądam, jakbym się przejmował? Praca to praca, życie to życie, póki potrafimy to rozgraniczyć, to wszystko gra, prawda? Twoi znajomi czują jakąś presję jak się z tobą spotykają, bo jesteś psychologiem? Bo jedyny nacisk jaki czuję siedzi teraz w moich skroniach.

- Dlaczego? Sporo tracisz. Wiesz ile więcej byś się wtedy o ludziach dowiedział? - odparł z zawadiackim półuśmieszkiem, przypijając do toastu, jakikolwiek on miałby nie być. - Sądzę nawet, że alkohol powinien być wpisany w terapię jako ułatwienie zarówno dla pacjenta jak i terapeuty. Myślisz, że dlaczego bary są pseudo terapeutyczne? Jak dla mnie kieliszek powinien być nieodłączną częścią wizyty - skinął głowa jakby na potwierdzenie swoich słów. Nie, naprawdę nie przejmował się tym, że pan terapeuta może ciągle obserwować jego gesty, analizować słowa i ogólne zachowanie. Powiedział prawdę, to, co było poza jego kontrolą go nie obchodziło, ale nawet jeśli Josh postanowiłby przenieść terapię na grunt barowy… Nie przeszkadzało mu to, bo nie chodził do niego z zamiarem poddania się leczeniu. Jeszcze nie rozgryzł tego jak miałby go zainteresować ale takie wyjście poza mury gabinetu mógł uznać za jakiś początek. Małymi kroczkami. Bądź cierpliwy. Całe życie jesteś cierpliwy, więc dasz radę.
- Więc już mamy ustalone, o mój spokój ducha w tej materii nie musisz się martwić - uśmiechnął się, chociaż nie wyszło mu to do końca tak, jak zamierzał, bo przez głowę znów przemknęła błyskawica migreny. Niech alkohol w końcu zacznie działać na te leki. Przynajmniej wydawało się, że młody psycholog zaczyna trochę odpuszczać. Może zawodowo było to dla niego dziwne, ale czemu by właśnie nie rozgraniczyć pracy od życia prywatnego? Może a nawet z pewnością David patrzył na to z nieco innej perspektywy nie traktując spotkań jako terapii. Chociaż musiałby przyznać, że mimo wszystko dobrze było sobie porozmawiać z kimś nieznajomym więcej niż raz, w przelotnym spotkaniu w barze. Ludzie z którymi pracował na co dzień raczej nie nadawali się na dobrych znajomych, może poza kilkoma tylko wyjątkami.
- Uwierz mi, że dla mnie prowadzenie tych barów jest raczej odpoczynkiem a nie przykrym czy trudnym obowiązkiem. Owszem, zajmuje to trochę czasu, planowania i ogólnego pojęcia o biznesie, ale zajmując się papierokową robotą można mimo wszystko odpocząć. Poza tym to jest jakieś wyzwanie, bo konkurencja nie śpi. Mimo wszystko chyba nie lubię się nudzić.
Poza tym był jeszcze jeden aspekt, nawet dwa. Po pierwsze to było chyba najbardziej pokojowe z zajęć, które mógł wybrać. Pomijając jakieś drobne problemy z dłużnikami albo konkurencją, zazwyczaj obywało się bez rozlewu krwi a że Dave miał jakąś żyłkę biznesową, to tym się w dużej mierze zajmował. Szef miał dobrze utrzymane zrzutnie i punkty handlu które dodatkowo przynosiły zyski jako zwykłe bary czy kluby a on miał względny spokój. Po drugie miał dzięki temu czas na śledzenie i wyszukiwanie artefaktów, co było jego drugim zajęciem, ale tego przecież głośno powiedzieć nie mógł. Powiedzenie że pracuje się dla mafii to jedno, ale artefakty i magia mogły go kwalifikować prosto na oddział zamknięty. Co za ironia.
- No i oczywiście od czasu do czasu poznaję nowych ludzi - uśmiechnął się nieznacznie jakby pił do ich spotkania. - Paradoksalnie w tym zgiełku i tłumie jest sporo spokoju, chociaż może to się wydawać absurdalne. Wolę jednak być tam niż, cóż, zajmować się innymi rzeczami.

Dave uśmiechnął się na to stwierdzenie o alkoholizmie, bo chociaż nie wątpił, że psycholog chciałby się pewno niejednokrotnie napić podczas lub po sesji, to nie to miał na myśli.
- Nie mówię, że musiałbyś pić razem z nimi, ale może to i racja. Nie ma co rozpijać w ten sposób społeczeństwa. Niech robią to w moich barach.
Joshowe podsumowanie życiowego sukcesu w pracy skomentował tylko uśmiechem i słowami “pewnie masz rację”. Tak, miał pieniądze i chyba tylko tyle by się zgadzało. Gdyby wybierał sobie swoją ścieżkę kariery, pewnie nie skończyłby jako menedżer baru. Czasem zastanawiał się, co chciałby w życiu robić, ale z uwagi na to, że życie od razu pokierowało go w kryminał, nie miał punktu odniesienia. Nadzorowanie barów i transportu pieniędzy wydawało się najlepszą i najspokojniejszą z dostępnych mu opcji. Chociaż lubił polowania na artefakty, poczuć to zadowolenie gdy tygodnie, miesiące czy lata owocowały jakimś wyjątkowo dobrym znaleziskiem. Tak samo wygrywanie ich na aukcjach też było bardzo satysfakcjonujące. Może w takim razie mógłby zostać detektywem, gdyby nie to, że wszystkie ścieżki miał już pozamykane; to on musiał uważać na detektywów i zachowywać się oficjalnie najbardziej legalnie jak tylko potrafił. W dużej mierze nawet mu się to udawało, w każdym razie podejrzewał, że miał tylko standardową kartotekę jako ktoś, kto ma styczność z mafią, ale nic grubego na niego nie mieli i najlepiej niech tak zostanie.
Z drugiej strony, gdyby go wsadzili, to może miałby trochę spokoju od tego psychopatycznego szefa. Wybory, wybory.
W miarę upływu czasu atmosfera z obu stron wyraźnie się rozluźniała. Nie to, żeby David był spięty, on od samego początku przyjmował to na luzie, trochę jako nowe doświadczenie, jako coś ciekawego a trochę by po prostu poznać tego młodego człowieka z misją, który - co było w tym najlepsze - nie mógł mieć do czynienia z żadnym kryminałem sądząc po jego reakcji na słowa o pracy dla mafii. Momentami nachodziły do myśli czy aby na pewno dobrym pomysłem jest go w to wszystko wciągać, ale jednocześnie miał nadzieję, że z małym wysiłkiem nikt się o Joshu nie dowie. Szofer w zasadzie się nie liczył, bo ile razy Dave się z kimś spotykał biznesowo, to nie było nic nienormalnego, że pojechał z gościem do baru czy restauracji czy gdziekolwiek indziej.
Ból też stał się póki co tylko ćmiącym wspomnieniem dzięki dobroczynnemu działaniu leków i piwa a może też i temu, że niewiele się ruszał. Chociaż na chwilę mógł oderwać się od tego całego bagna, ciągłego skupienia, ciągłego poczucia, że coś jeszcze jest do zrobienia. Nie był jakoś mocno zestresowany swoją pracą, ale taki ciągły stan gotowości też potrafił dać się we znaki. Miło też było w końcu więcej posłuchać a mniej mówić, jak to miało miejsce na sesjach. Tym razem to Josh wiódł prym w rozmowie a słuchanie o różnych zabawnych sytuacjach z normalnego życia było bardziej terapeutyczne niż te wszystkie spotkania. On niestety nie mógł się odwdzięczyć takimi anegdotkami, ale był wiernym słuchaczem.
- Żałuję, ale tej dziewczyny. Czołowe zderzenie z twoim przyjacielem musiało być rewelacją. Czy wszyscy przeżyli? - odpowiedział z rozbawieniem na podsumowanie całej tej historii, nadal siedząc dopiero nad drugim piwem. Kwestię rezerwacji stolika załatwił już dawno przy okazji, gdy poszedł do baru po kolejne zamówienie, więc nie musieli przejmować się czasem. Jak to pieniądze mogą wszystko.
Miło było popatrzeć na mniej poważnego Joshuę. Nawet raz czy dwa złapał się na tym, że nie do końca uważnie słuchał jego opowieści i po prostu się zawieszał na samym patrzeniu na niego i jego gesty, ale na szczęście nie było tego widać zza jego okularów, więc uszło mu to płazem.

Pan Ardovino miał nieco inny pogląd na to, jak ta sytuacja mogła wyglądać, bo małomówność małomównością, ale jakieś minimum kultury to wypadałoby zachować i chociaż samemu za siebie przeprosić. Sytuacja, w której ktoś musiałby za niego przepraszać wymykała się poza ramy jego zrozumienia i z góry definiowała takiego człowieka. Dodajmy, negatywnie. Zachował to jednak dla siebie, bo nie mógł zacząć obrażać przyjaciela kogoś, kogo od pierwszego spotkania chciałeś zabrać na jakieś wyjście, Właściwie, to chciałeś zabrać go najchętniej do łóżka, ale cieszmy się z małych rzeczy. Tym bardziej że nie miał żadnej przesłanki, czy pan psycholog był chociaż bi, jednak kto nie ryzykuje, ten nie pije szampana, prawda? Jeszcze chyba nigdy nie poświęcił tyle czasu by kogoś wyciągnąć do baru, zazwyczaj po prostu ludzie szli z nim na spontanie i nie musiał się tak starać. Co prawda mógł wybrać inną drogę i - znając miejsce pracy swojego celu - zwyczajnie poczekać na niego pod kamienicą, zagadać, zaprosić gdzieś. Czemu więc wybrał tę dziwniejszą drogę? Może trochę dlatego, że to było jakieś urozmaicenie w życiu, nowe doświadczenie a po trosze też dlatego, że nie był do końca przekonany, czy Josh by go po prostu nie spławił. Szkoda tylko, że musiało się to udać w tak niesprzyjających mu fizycznie warunkach, bo nie mógł stuprocentowo cieszyć się jego towarzystwem, kiedy każdy głębszy oddech przypominał mu, że jutro znów będzie musiał spotkać się z tym człowiekiem, któremu bardzo przydałaby się jakaś terapia pod kątem nauki kontroli gniewu.
Jutro jednak było jutrem a póki trwał dzień dzisiejszy mógł spróbować skupić się na jego pozytywach. Skoro momentami potrafił nawet zapomnieć o bólu i dyskomforcie, to mógł to uznać za kolejny sukces. A że najwyraźniej Joshua nie do końca dawał wiarę temu, co powiedział na terapii… Cóż, przynajmniej jemu w jakiś sposób zrobiło się trochę lżej, kiedy to z siebie wyrzucił. Może i dobrze się stało, może lepiej nie poruszać już tego tematu dla bezpieczeństwa obydwu. Radził sobie z tym wszystkim tyle czasu, to dlaczego miałby sobie nie radzić dalej?
- Może nikt nie przyszedł. Wiesz, jakie bywają u nas korki - odpowiedział jakby chciał zbyć jego zdziwienie. Biznes, to biznes. Nie ważne kto siedzi przy stoliku, ważne, kto da więcej zarobić. Niby prawda wszystkim znana a niektórzy nadal się potrafili dziwić.
- Muszę wyrazić ubolewanie, że tak szybko chcesz mnie opuścić - dodał podnosząc się z miejsca w możliwie najmniej nieprzyjemny sposób i dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że te pierwsze słowa zabrzmiały jak jakiś wyjątkowo kiepski żart odnoszący się do jego kondycji. - Ale nie będę cię na siłę zatrzymywał. Cieszę się, że zgodziłeś się dotrzymać mi towarzystwa, już się czuję lepiej. - Nawet jeśli nie fizycznie, to psychicznie z pewnością. Chociaż Josh mówił w dużej mierze o jakichś błahostkach i śmiesznostkach, to i tak było miło tego posłuchać. Może tym bardziej było miło tego posłuchać, bo to było normalne życie. On nie mógł pochwalić się wieloma anegdotami, bo wszystko to w ten czy inny sposób wiązało się z jego pracą. Nigdy jakoś nie starał się znaleźć partnerki czy partnera na stałe i nawet nie sądził, że z jego trybem życia i pracy byłoby to możliwe. Jakieś przygodne znajomości, proszę bardzo, bo wtedy nie musiał wchodzić w szczegóły swojego życia prywatnego, ale żeby z kimś budować życie prywatne? Kto by chciał włazić w takie bagno. Miał jeszcze na tyle przyzwoitości chociaż w tym względzie, żeby nie rujnować życia niewinnej osobie.
Kiedy Joshua zakładał płaszcz, on wyciągnął telefon i zadzwonił do szofera, żeby po nich podjechał. Rozłączył się i spojrzał na wyświetlacz: trzy wiadomości i dwa nieodebrane połączenia. A niech ich wszystkich dziś chuj strzeli, nie miał zamiaru się niczym już zajmować poza rozpracowaniem może jeszcze ze dwóch kieliszków armagnacu i wzięciem proszków na sen.
- Odwiozę cię naturalnie, powiedz tylko dokąd. Nawet nie próbuj odmawiać, pogoda jest tak paskudna, że wolałbym cię siłą do tego auta nie zaciągać. Jak to powiedziałeś, jestem na tyle uprzejmym typem spod ciemnej gwiazdy, żeby mieć chociaż tyle przyzwoitości - podsumował uśmiechem i wykonał gest ręką który mówił „pan przodem”. Rachunki z napiwkiem już uregulował przy okazji trzeciego drinka dla Josha, więc teraz tylko podziękował obsługującego ich kelnerowi kiedy przechodzili i się pożegnał.
Na zewnątrz musieli poczekać chwilę na auto a w czasie, gdy siedzieli sobie w cieple i zaciszu baru, zdążyło się rozpadać. Kiedy mercedes zatrzymał się przed wejściem, niemal natychmiast wysiadł z niego szofer rozkładając parasol i zmierzając w ich kierunku. Nie było tego widać, gdy siedział za kierownicą, ale wyglądał zupełnie, jakby był urodzony do bycia ochroniarzem; łysa czaszka, pokerowa twarz, szeroka i dobrze zbudowana klatka piersiowa, ramiona pod materiałem marynarki też wyglądały, jakby rozprawiły się z niejednym człowiekiem. Był trochę niższy od Davida i chociaż wyglądał, jakby miał kilka kilo ponad normę, poruszał się z jakąś niepasującą do tego obrazka gracją.
Odprowadził panów do samochodu chroniąc ich przed zmoknięciem otwierając wpierw drzwi Joshowi a następnie Davidowi, z którym przeszedł na drugą stronę. Nie wypowiedział przy tym ani jednego słowa a na deszcz zdawał się zupełnie nie zwracać uwagi.
Dave podał adres, który dostał od Evansa i gładko włączyli się w nigdy nieustający ruch. Tym razem miał nadzieję, że Joshua nie będzie tak spięty podczas drogi, ale najwidoczniej humor mu się utrzymywał, bo szybko zaczęli komentować zarówno co „ciekawsze” lokale zastanawiając się co najdziwniejszego można było tam dostać i co sami najdziwniejszego w życiu próbowali. Niektóre nazwy i ogólny wygląd tych przybytków naprawdę pozostawiały pole do popisu wyobraźni.
Gdy dojechali na miejsce i pożegnawszy się, Josh wysiadł w eskorcie szofera (co oczywiście nie podlegało dyskusji, że odprowadził go pod dach), Dave poczuł się cholernie zmęczony. Zadowolony, owszem, bardzo, ale zupełnie jakby z wyjściem jasnowłosego okularnika odeszło wszystko, co trzymało go w kupie. Miał głęboką chęć zwinąć się na kanapie i tak przeczekać dzisiejszy wieczór aż do jutra. Zamiast tego zacisnął szczęki, odetchnął powoli i przywołał na twarz maskę profesjonalizmu. Nie mógł sobie pozwolić na to, by ktokolwiek z jego podwładnych widział w nim słabość. Nie była to bynajmniej chęć udawania bohatera, ale czysta kalkulacja. Musiał wyglądać na takiego, którego nic nie złamie nawet jeśli wewnątrz czuł, że gdzieś pod czaszką wybuchają supernowy bólu.
Zaordynował jadę wprost do swojego mieszkania i miał tylko nadzieję, że został mu jeszcze ten armagnac.

Z tego, co zauważył, Joshua również potrafił oddzielić życie prywatne od zawodowego, bo chociaż Dave na różne sposoby próbował wyprowadzić ich z atmosfery spotkania terapeutycznego, tamten jednak zostawał uprzejmie profesjonalny. Brunet nie był specjalnie zdziwiony, bo od ich pierwszego spotkania w gabinecie próbował jakoś wyjść poza sferę pacjent-terapeuta i też z miernym skutkiem. Pan psycholog był bardzo uparty i na swój sposób, szanował to. Trzeba było mieć swój kręgosłup moralny.
Żałował tylko, że ten kręgosłup nie chciał się zgiąć po raz drugi pod tym względem, że nie udało mu się zaprosić go ponownie na kolejne wyjście. Dziwne, bo wydawało mu się, że naprawdę nie było jakoś źle czy nieswojo. Każdą kolejną wizytę i każdą kolejną odmowę traktował jako osobistą porażkę. Czy to naprawdę możliwe, żeby to spotkanie po godzinach paradoksalnie zaczęło wszystko pogarszać? Nie, nie pod względem formalnym, Josh zachowywał pełen profesjonalizm, był uprzejmy i nadal starał się prowadzić tę terapię na pokrętny sposób, bo inaczej z Davidem się nie dało. A jednak czuł, że coś jest nie w porządku i ze spotkania na spotkanie te przeczucia się nasilały. Nie chciał się do tego przed sobą przyznać, długo się przed tym bronił, ale może jednak się przeliczył w tym wypadku. Niby wiadomo, że nie zawsze wszystko człowiekowi wychodzi po jego myśli, ale on słabo znosił porażki. Inaczej - nie lubił musieć znosić porażek.
Nie wiadomo, czy w końcu to do niego dotarło samo z siebie, czy pomógł w tym kolejny napięty czas w pracy i zwyczajnie stwierdził, że nie ma siły i na użeranie się z tymi ludźmi i na wkładanie swojej energii w bezowocne działania względem Josha, ale gdy któregoś kolejnego spotkania przyszedł na sesję, nie usiadł jak zwykle na kanapie. Uśmiechnął się miło do Joshuy, ale gdzieś w tym uśmiechu czaiła się nutka zawodu. Podszedł do niego do biurka i sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki.
- Chociaż tego nie lubię, to wiem, kiedy przyznać się do porażki. Naprawdę miło mi było cię poznać i dziękuję za ten czas, kiedy mogłem sobie z tobą porozmawiać. Może spotkamy się kiedyś na Hawajach - puścił mu oczko i położył na blacie jego wizytówkę, którą zwinął w barze. - Ładna wizytówka - dodał jeszcze i odwrócił się, kierując do wyjścia. Wolał nie przeciągać i uniknąć tych wszystkich zapytań „o co chodzi”, „dlaczego”, „co się stało” i „możemy to przegadać”. Nie odwracając się, uniósł jeszcze rękę na pożegnanie i zamknął za sobą drzwi. Przegrał, trudno. Było ciekawie, ale trzeba iść dalej i zająć się bieżącymi sprawami tym bardziej, że ostatnio jeden z Caporegime coś schrzanił i zaczynał rodzić się konflikt między nimi a rodziną Colombo. Mogło się zrobić naprawdę paskudnie a tego nikt chyba by nie chciał.
Wyszedł na ulicę, wciągnął w płuca przesycone spalinami powietrze i dołożył sobie jeszcze trochę trucizny zapalając papierosa. Zerknął w przelocie w górę i wsiadł za kółko.

Kolejne dwa tygodnie nie należały do najłatwiejszych. Kryzys między rodzinami może nie wyeskalował, ale sytuacja nadal była napięta i większość „kadry zarządzającej” czuła, że siedzi na minie, która lada chwila może wybuchnąć. Don razem z zastępcą oraz wszyscy Capo spędzali długie godziny na planowaniu strategii i potencjalnych działań, drugie tyle działali w terenie. Zagrożone nie tylko zostały wpływy z handlu używkami i bronią, „ochrony” dóbr czy interesów inwestycyjnych, ale też kilka szeroko zakrojonych akcji na artefakty, które były najbardziej dochodową częścią dla organizacji. W tym właśnie była jego i Ethana głowa, by wszystko szło jak powinno, bez zakłóceń. Musiał więc monitorować poczynania większości osób zaangażowanych w te transakcje i w razie potrzeby interweniować. Na całe szczęście konflikt póki co bardziej wpływał na podstawowe interesy rodziny niż te międzynarodowe, nie zmieniało to jednak faktu, że atmosfera na wyższych szczeblach była napięta tym bardziej, że zginęło kilka osób zarówno po jednej jak i po drugiej stronie. Jacyś pośledni dilerzy, ale od tego mogło się wszystko zacząć. Nie trzeba było mówić, jak źle to wpływało na wszystkich.

Tego sobotniego wieczora David miał wyjątkowo paskudny humor po wyjątkowo paskudnych kilku dniach. Sytuacja na mieście nadal była chujowa ale stabilna, ale stracili ślad jednego z artefaktów, który miał do nich dotrzeć za parę dni. Chociaż starał się jak mógł, nie mógł namierzyć ani jego ani ludzi, którzy byli odpowiedzialni za transport. Ślad urywał się jakoś w Peru i do tej pory nie byli w stanie ustalić co się stało. To, że czterdziesty raz przekopywał internet i próbował się kontaktować z ludźmi niczego nie zmieniało, więc dla odmiany musiał się zająć czymś mniej denerwującym, dlatego od dwóch godzin siedział w The Upstairs Bar, jednym z kilku, który służył im za zrzutnię pieniędzy. Miejsca wybierano losowo i tego dnia akurat nie padło na ten lokal, więc mógł w spokoju posiedzieć nad papierologią. Kryzys kryzysem, ale inne obowiązki też trzeba było wykonać, od biadolenia nic się nie poprawi. Odstawił drugi a może trzeci kieliszek armagnacu i z roztargnieniem potarł zabandażowany nadgarstek.
Były dwa rodzaje obrażeń, które potrafił mu zadać Constantino: te poważniejsze, gdy zwyczajnie był wkurwiony i po prostu potrafił się wyładować, jak te, które wcześniej widział Josh przy okazji jednej z wizyt a które wyglądały jakby wdał się w jakąś bijatykę i te mniej poważne, ale za to stukrotnie bardziej poniżające, gdy traktował go jak swoją przyboczną dziwkę. Na te pierwsze nie zwracał większej uwagi, te drugie zaś zakrywał jak tylko się dało, bo nie miał ochoty pokazywać światu sinych odcisków palców na nadgarstkach czy innych częściach ciała, które na szczęście zakrywały ubrania. Już dawno zrozumiał, że jego szef jest po prostu sadystą i z krzywdzenia innych czerpie jakąś perwersyjną przyjemność.
Teraz więc spod mankietów i kołnierzyka koszuli wyzierały momentami fragmenty bandaży a poza rozciętą brwią którą starały się zamknąć dwa szwy-plastry, na kości policzkowej miał niezbyt groźne otarcie. Cóż, najwyżej będzie kolejna blizna do kolekcji, jedną na lewym policzku i kolejną na szyi już miał.
Warknął coś do siebie, oparł dłoń na czole i przeczesał opadające na twarz włosy, po czym wstał z miejsca i podszedł do końca baru. Machnął kartkami i gwizdnął przez zęby na barmana, któregokolwiek z trzech, którzy obsługiwali gości w dalszej części lokalu. Tutaj miał spokój, bo ulokował się w ostatniej loży zamkniętej na resztę pomieszczenia z której co najwyżej mógłby popodziwiać ścianę po drugiej stronie. Przynajmniej nie musiał nikogo oglądać i nikt nie musiał oglądać jego, mógł się zająć papierami i piciem. Może przede wszystkim piciem, żeby tylko nie myśleć o tym wszystkim co się dookoła niego działo. Dodatkowy spokój zapewniał mu całkiem niewinnie stojący przy kolejnej loży ochroniarz, ten sam, z który wiózł go i Josha do „Nomada”. Niby nic poza tym staniem nie robił, ale jakoś nikt z gości nawet nie pomyślał, żeby zbliżyć się w tamtym kierunku. Kiedy widzisz barczystego gościa w garniaku, to raczej nie sprawdzasz po co on tam jest.
David spojrzał w głąb lokalu i uśmiechnął się gorzko, czekając na barmana. Zwykle lubił obserwować ludzi, ale dziś jakoś wybitnie nie miał na to ochoty. Z drugiej strony na siedzenie w domu też nie, więc musiał wybrać mniejsze zło.
Pochylił się w stronę młodego barmana i ze zirytowanym wyrazem twarzy najwyraźniej kazał mu wołać menedżera, bo po chwili na jego miejsce zjawił się krępy facet mniej więcej po czterdziestce, który wyglądał, jakby bardzo go chciało tam nie być w tamtym momencie. Dave z impetem rzucił kartkami na blat i wskazał na nich coś palcem wcale nie patrząc, więc może jednak ten gest odnosił się ogólnie do czegoś, co najwyraźniej mu się nie podobało. Gdyby ktoś teraz patrzył w ich kierunku to miałby ciekawy widok do oglądania. Menedżer nerwowo obciągał rękaw swojej ciemnobrązowej marynarki i najwyraźniej próbował coś tłumaczyć, ale David poderwał rękę i teraz celował palcem w jego twarz, jakby chciał go ostrzec przed wypowiedzeniem czegoś, czego nie powinien. Albo mówieniem w ogóle. Wycedził kilka słów, które chyba nie były pochwałami, bo człowieczek tylko się wzdrygnął i powiedział coś skłaniając głowę, po czym zniknął gdzieś na zapleczu. Dave uniósł rękę, pstryknął palcami i wskazał w dół, dając znać, żeby mu przynieśli jeszcze raz to samo, po czym na powrót zniknął w boksie. Co za parszywy dzień.

Pochylił się do stołu i opierając łokcie na wypolerowanym, lśniącym ciemno blacie złożył z dłoni trójkąt którym otulił pół twarzy, od nosa po usta i brodę jakby spodziewał się, że zaraz rozpylą jakiś trujący gaz. W istocie trujące było tylko jego życie, ale zastanawiał się nad tym tylko w chwilach kryzysu. Na całe szczęście nie przychodził on często, więc nie było to aż takim problemem, ale kiedy już czarna materia nieszczęścia wyciągała w jego stronę swoje macki, kiepsko sobie z tym radził. Mówi się, że nieszczęścia chodzą parami, ale w jego przypadku chodziły raczej batalionami.
Najgorsze z tego wszystkiego było to, że nie mógł najzwyczajniej w świecie przesiedzieć tygodnia w domu i nikomu nie pokazywać się na oczy, nie. Musiał funkcjonować i to tak, by jego podwładni nie widzieli w nim słabości. No, może poza obecnym w tamtym momencie Edgardo i kilkoma jego bliższymi znajomymi, którzy i przeżyli z nim niejedną akcję i widzieli też niejedno. Niemniej słabość w tym świecie nie ma racji bytu, jeśli jesteś słaby, to nie masz szacunku. To nie powinieneś zajmować wysokich stanowisk, powinieneś być żołnierzem, płotką, mięsem armatnim, koniecznym poświęceniem za którym nikt nie będzie płakał. Ba, może nie powinieneś być nawet soldato.
Przesunął ręce na czoło, znów zaczesał włosy w tył i wyprostował się z westchnieniem akurat gdy barman osobiście przynosił mu kolejny kieliszek zamówionej i umiłowanej winogronowej wódki. Podziękował nieznacznym ruchem głowy nie mając ochoty się odzywać, tylko dać alkoholowi czas na przyćmienie tych wszystkich problemów. Tylko dzisiaj, chociaż dzisiaj. Jutro była niedziela i trzeba było zdać szefowi cotygodniowy raport, niech spłonie w ogniu piekielnym, stary tyran. A ty spłoniesz razem z nim, Dave, nie martw się. Spotkacie się znów w piekle i właśnie dlatego to będzie twoje piekło. Nigdy się od niego nie uwolnisz.
Potrząsnął krótko głową jakby to miało mu pomóc odpędzić całą gromadę myśli kłębiących się pod czaszką i sięgnął po koniakówkę z pięknym, bursztynowym płynem w środku. Chwilę trzymał ją przy nosie fundując sobie uspokajającą, swoistą aromaterapię i dopiero po chwili wziął łyka, który przyjemnym, ostrawym ciepłem rozlał się po przełyku. Akurat ostawiał kieliszek, kiedy usłyszał znajomy głos.
Josh podszedł tak blisko chyba tylko dlatego, że ochroniarz miał dobrą pamięć i kojarzył go sprzed kilku tygodni. Gdyby jednak zrobił jeszcze jeden krok więcej, na pewno droga zostałaby mu zagrodzona, tak profilaktycznie. Gdyby był to ktoś nieznajomy, nie dałby rady podejść nawet do wcześniejszej loży, nie mówiąc już o zaglądaniu do tej, w której siedział pan Ardovino - ten róg baru był całkiem wyłączony z użycia dla innych. Co prawda nie dostał wytycznych, ale może szef miał się z nim akurat dziś tu spotkać w sobie wiadomej sprawie. Starał się ani nie widzieć za dużo ani nie słyszeć za dużo, bo w tym biznesie to bywało niebezpieczne. Nawet nie podejrzewałeś, że jakaś błaha, z pozoru nic nie znacząca informacja może być niebezpieczna. Poza tym trzeba było szanować swoją prywatność
David w pierwszej chwili myślał, że się przesłyszał. Że to tylko armagnac zaczyna do niego w niezrozumiały sposób mówić, bo czuł już, że zaczął mieć zbawienny, rozluźniający wpływ na jego umysł i ciało. Odwrócił jednak głowę, przekręcając ją nieznacznie, jakby ze zdziwieniem że kawałek dalej stoi ktoś, kogo się tu nie spodziewał. Kogo się najmniej spodziewał. Może jednak miał przewidzenia? Nie, wtedy Ed nie odwróciłby się do niego jakby pytał, czy ma go przepuścić, więc to nie były majaki. No dobra, czemu nie, bardziej spieprzyć i tak już nie mógł.
- W porządku Ed, możesz go puścić. Tylko już z łaski swojej już przypilnuj, żeby nikt mi nie przeszkadzał, nie mam ochoty nikogo widzieć. Chyba, że to barman - powiedział wyciagając z paczki papierosa i zapalając go, gdy ten znalazł się w ustach. Zaciągnął się i rozłożył ręce uśmiechając się przy tym może tylko odrobinkę za szeroko, żeby nie było to niepokojące. Dave’owi było jednak wszystko jedno i wcale nie próbował zachowywać profesjonalnego i opanowanego wyglądu który był dla niego właściwy. Nie dbał o to, co sobie Josh pomyśli ani prywatnie ani zawodowo. Skoro napatoczył się na jego drogę właśnie dziś, to on się musiał dostosować. Albo nie i po prostu odejść. Z jednej strony David bardzo by chciał, żeby tak właśnie się stało, żeby stwierdził że jednak nie chce z nim rozmawiać ani siedzieć, bo jego widok spowodował w jego wnętrzu ukłucie żalu i nawet alkohol nie był w stanie go wygłuszyć. Z drugiej zaś oczywiście, że chciałby z nim spędzić jeszcze trochę czasu nawet wiedząc, że to może prawdopodobnie i tak ostatni raz.
- Proszę, zapraszam. Stęskniłeś się w dzień wolny za widokiem sponiewieranych ludzi? Uprzedzam tylko, że wcale nie mam ochoty na żadne psychologiczne bzdety, z całym szacunkiem, więc jeśli chciałbyś coś prawić, to przykro mi, ale nie posłucham. Możesz się ze mną za to napić - dłonią trzymającą w dwóch palcach papierosa wskazał mu miejsce i sięgnął po swój najlepszy uśmierzacz w płynie.

Chodziło mu raczej o to, że wystarczająco w pracy sie pewnie naogląda nieszczęśliwych ludzi, więc po co miałby z kolejnym siedzieć podczas wolnego wieczora, ale nie kłopotał się, by mu to wyjaśnić. W porządku, niech robi co chce, ma zamiar tu z nim siedzieć, to proszę bardzo. Nie ma, też dobrze. Może nawet dla spokoju jego ducha ta druga opcja byłaby korzystniejsza.
- Nie mówiłem tego w odniesieniu do twojego zawodu, tylko przestrzegłem, żeby cię nie poniosło, bo nie mam na to nastroju. Tylko tyle - sprostował dość obojętnie, dopiero po chwili podnosząc na niego spojrzenie. Prawda, może trochę za dosadnie, krzywdząco i niejasno się przed chwilą wyraził i resztka przyzwoitości która nie została jeszcze zalana kazała mu to wytłumaczyć. Bez komentarza przyjął joshowe oświadczenie, że sam pójdzie po drinka, odstawił kieliszek i opadł plecami na miękkie oparcie kanapy, wtłaczając w płuca kolejne obłoki dymu, które po chwili wypuścił nosem. On, w przeciwieństwie do tamtego nie miał problemów z wykorzystywaniem swojej pozycji. Zazwyczaj jej nie nadużywał, ale dziś nie miał ochoty na przesadne uprzejmości. I tak niech ci się cieszą, że to on nadzoruje ten bar a nie ktoś inny, bo akurat on był tym z milszych.
Był zmęczony. I tym całym bagnem rozlewającym się aktualnie po Organizacji i swoim szefem i nawet swoimi własnymi emocjami. Zajmował się problemem, żeby go jak najszybciej rozwiązać a dzięki temu nie kierować myśli na rzeczy dookoła, ale była to wymagająca praca. Mimo zmęczenia zasnąć mógł tylko po proszkach, ostatnio do łask wróciła nawet ketamina, która zaraz po armagnacu była jego drugim najlepszym przyjacielem naprawiającym zło świata. Gdzieś tam z tyłu głowy kołatała się świadomośc, że niedługo znów wszystko będzie ok, że to tylko przejściowy kryzys. Nie pierwszy i nie ostatni. Tylko że nim zdołał uczepić się tej myśli, ona się gdzieś wyślizgiwała i droczyła się z nim z odległości zmuszając do tego, by za nią gonił. Tylko że na to też póki co nie miał siły.
Thomas istotnie miał sporo racji, chociaż akurat nie w tym konkretnym przypadku. Ten bar wyłącznie ich własnością i od nikogo haraczu nie pobierali, ale sporo było miejsc, które dobrowolnie weszły pod ich opiekę. Zresztą nie tylko bary i kluby, ale też i hotele, kasyna czy burdele a nawet zwykłe sklepy. Nie było to tak praktykowane jak na przykład na Sycylii, ale mieli swoje udziały to tu, to tam. W Nowym Jorku trzeba było bardzo uważać na posunięcia nie tylko ze względu na wymiar sprawiedliwości ale też i na inne Rodziny, które nierzadko były po stokroć groźniejsze niż jakieś służby porządkowe. Te ostatnie można było kupić.
Oparł nadgarstek o stolik i strącił niedbale popiół do kryształowej popielniczki. Obserwował jak spada a na jego miejsce pojawia się nowy, zżerając bibułkę i tytoń tak samo jak coś nieopisanego zżerało go teraz od środka. Mieszanka zmęczenia, zrezygnowania, beznadziei, gniewu, cynicznego zadowolenia i obojętności przelewała się w środku co i raz wypychając na wierzch jedną z tych emocji a na wszystko spływał kojący balsam procentów.
- Jak widzisz, nigdzie mi się nie śpieszy - podsumował jego przeprosiny znów czując jakąś szpilę w klatce piersiowej. Czy to żal, czy gniew na siebie? A z resztą, co to za różnica.
Ponownie postukał palcem w papierosa i podniósł go do ust, spojrzenie o nieodgadnionym wyrazie zawieszająć na swoim rozmówcy na dłuższą chwilę. Gdy ta minęła, również się uśmiechnął, ale cokolwiek cierpko.
- Co u mnie? Cudownie, wszystko w jak najlepszym porządku - odpowiedział lekko pokręciwszy głową i rozłożywszy nieznacznie ręce jakby mówił: a nie widać?. - Pożytkuję wolny wieczór w dżentelmeński sposób bratając się z tym oto przyjacielem - skinął palcem na pękaty kieliszek w razie, gdyby to do tej pory nie było jasne. Tylko czekał aż padną pytania, na które nie chciał odpowiadać, bo nie był aż tak głupi by sądzić, że naprawdę będą sobie rozmawiać tylko o pogodzie. I dobrze, chciał konfrontacji, jakaś część wewnątrz niego chciałby wykrzyczeć to i owo, ale nigdy nie będzie tak pijany by do tego doszło. Ale tak, coś w nim siedziało, przyczajone i naprężone do skoku. Trudno mu było określić co, ale od czasu do czasu wyczuwał to obijające się od środka o żebra.
Dopiero w chwili gdy chciał wziąć ostatniego macha zorientował się, jak nieświadomie spiął mięśnie. Gdy je rozluźnił poczuł, jakby spadło z niego co najmniej z dziesięć kilo. Przyczajony agresor w jego wnętrzu znów wycofał się do cienia a on odetchnął i zdusił niedopałek między paroma innymi.
- Nie wiem co chcesz powiedzieć, ale powiedz to. Darujmy sobie takie podchody.
Jeśliby się okazało, że jego przypuszczenia są błędne, nic i tak by nie stracił. Najwyżej wyszedłby na podejrzliwca i co z tego? Czemu miałaby go obchodzić opinia tego blondyna? Łyknął sobie na znieczulenie, ale okazało się że nie, że ta opinia jednak dalej go obchodzi. W takim razie wspaniale sobie radzisz robiąc z siebie gburowatego pijaka, brawo dla ciebie.

Chociaż David uświadamiał sobie od początku, że wciąganie zwykłego człowieka w jego świat, choćby minimalnie, choćby właśnie przez znajomość mogło nieść za sobą niebezpieczeństwo, to jednak tak bardzo egoistycznie nie chciał z tego zrezygnować. Nie chodziło nawet o to, by ktoś pomógł mu nieść ciężar jaki od kilkunastu lat miał na barkach, z czasem coraz cięższy; po prostu chciał w swoim życiu trochę normalności. Tego wszystkiego, co przeciętny człowiek uważał wręcz za nudne. Czegokolwiek, co nie wiązałoby się z przemocą, konspiracją, nieustanną uwagą i ważeniem swoich ruchów czy wyborów. Zwracaniem uwagi na otoczenie i rozmyślaniem co mógłby zrobić gdyby nagle stało się coś niebezpiecznego. Takie zachowanie może było trochę na wyrost, ale dla kogoś wychowywanego poniekąd przez prawo ulicy było jak oddychanie. Nawet siedząc w barze już zdążył ocenić jak daleko ma do kontuaru za którym można by się ukryć, czy wyjściem na zaplecze. Z aprobatą przyjmował też fakt, że stoliki nie były mocowane do podłogi, więc w razie ostatniej konieczności mogły robić za czasową osłonę. On po prostu musiał mieć Plan B na każdą okazję.
Mimo wszystko naprawdę nie chciał w żaden sposób skrzywdzić siedzącego na wprost niego mężczyzny. Zaryzykował, rzucając na niego cień Szarej Strefy choć starał się, by jego kontakt z Joshem pozostał niezauważony. Może zbytek ostrożności, ale lepiej było być przezornym niż później żałować. Rezygnacją z “terapii” nawet wyświadczył mu przysługę o której tamten nie wiedział, bo zrywając z nim kontakt uwolnił go od możliwych niebezpieczeństw.
Nie przypił do niego podczas pierwszego pseudo-toastu, patrząc na niego z lekką rezerwą i będąc na pół zagłębionym we własnych rozmyślaniach, na pół tkwiąc w rzeczywistości. Cieszył go fakt, że znów może spojrzeć na tę szczerą i cierpliwą twarz, na niezrażone żadnym zachowaniem spojrzenie, niezachwiany spokój ducha. Kto wie, może ten ostatni był tylko pozą, jaką i on sam często przyjmował stając przed innymi, może to było wyuczone na studiach zachowanie, niemniej z jakiejkolwiek przyczyny nim emanował, przynosił Dave’owi pewną wewnętrzną ulgę. Rozbrajał kawałek po kawałku jego system obronny, wymywał gorycz i ścierał agresję. Tak, nawet jeśli było to czysto profesjonalne zachowanie, to miło było poczuć coś poza nieustannym napięciem.
Z drugiej strony był przekonany, że rozdział pod tytułem “Joshua” został zamknięty. Miasto było na tyle duże, że szansę na spotkanie go gdzieś ponownie wynosiły chyba jakieś pół procenta. To zabawne jak bardzo można było czuć pociąg do kogoś, kogo się właściwie nie znało. Pożądanie, jasne, czasami trafiało jak grom z jasnego nieba (aczkolwiek musiałby przyznać, że niewiele razy zapaliła się w nim taka lampka jak na jego widok. Na pewno ich światło było znacznie słabsze), choć w tym przypadku czuł coś jeszcze: chęć spędzania z nim czasu. Nie musiała to być nawet rozmowa czy żadna inna aktywność, po prostu przebywanie w jego obecności.  Chciał poznać jego zwyczaje, co lubił a czego nie. Jakie miał poglądy na różne tematy, jakie miał zwyczaje i nawyki. Chciał słuchać jego głosu, dotykać jego ciała, zobaczyć milion ekspresji na jego twarzy. Dlatego jego widok był słodko-gorzki, bo miał przed sobą coś, czego nigdy nie dostanie. Drażnił i pocieszał. Jeśli nie mógł go widywać codziennie, to wolał nie widywać go wcale.
Alkohol z pewnością mógł sprzyjać takim rozmyślaniom, chociaż miał też jedną niezaprzeczalną zaletę - w końcu sprawiał, że rzeczy ważne przestawały takimi być. Gdyby spojrzał na siebie z boku, to mógłby nawet czuć wstyd, że Josh zastał go w takiej kondycji, nie trzymającego się w ryzach. Takie zachowanie żadną miarą mu nie przystawało, hańbiło jego zawód i jego samego. Było niegodne. Mógł pić sam w mieszkaniu a nie publicznie. Ale dziś mieszkanie tylko potęgowało jego frustrację i chęć walenia pięściami w ściany, więc wylądował tu. I miał wszystko gdzieś.
Wypuścił powietrze nosem w wyrazie rezygnacji i uśmiechnął się, tym razem stukając się z nim szkłem. Skoro już tu są, to niech to będzie dobry wieczór.
- Tak, masz rację. Przepraszam, nie powinienem na ciebie naskakiwać. To nie twoja tu wina. Dziękuję za towarzystwo i bardzo chętnie z niego skorzystam, ale jeśli jesteś tu na randce czy coś, bo raczej nie zjawiłeś się tu sam, to nie musisz czuć się w obowiązku tu siedzieć. Pomogłeś mi już wystarczająco samym swoim widokiem. Jest weekend, powinieneś się zrelaksować w jakimś lepszym towarzystwie - powiedział zaprzęgając do pracy resztki przyzwoitości. Coś wewnątrz niego nakazywało mu to powiedzieć, ale chciał by Josh jeszcze został. To jedyna dobra rzecz jaka spotkała go od tygodni i chciał się tym nacieszyć tyle, ile mógł.
- Wszystko robiłeś jak należy, jesteś dobrym psychologiem, nie martw się. To był mój egoistyczny błąd którego nie powinienem był popełniać  i przykro mi, jeśli poczułeś, że w czymś nawaliłeś. Trafiłeś tylko na opór materii - dodał tytułem wyjaśnienia, bo tyle przynajmniej Joshowi się należało. Ludzie przychodzili ma terapię bo czuli, że sami sobie z czymś nie poradzą. On nigdy nie przyszedł tam z takim zamiarem więc trudno, żeby jakakolwiek terapia odniosła jakiś skutek. Owszem, skupiał się na słowach, ale bardziej skupiał się na Joshule jako takim, nierzadko snując sobie jakieś bezwstydne myśli. Tak, to było nie fair względem niego, ale Dave nie do końca był altruistą.
Jeśli Evans chciał rozluźnić atmosferę, to udawało mu się o całkiem dobrze do jednego momentu: ostatniego pytania. Nie mógł wybrać żadnego gorszego do tego celu, bo David drgnął i zjeżył się na krótki moment. Można go było pytać o wszystko, ale jak wspominało się albo zwracało w widoczny sposób uwagę na ślady na jego ciele, to momentalnie robił się drażliwy. Zdawał sobie sprawę, że to jest normalne pytanie, że ludzie tak reagowali, ale czemu po prostu nie mogli… nie reagować?
Machinalnie dotknął nadgarstka zanim sięgnął po prawie pusty kieliszek i dopił do końca. Odstawił go akurat w momencie kiedy pojawił się kelner przynosząc wcześniejsze davidowe zamówienie oraz drinka Josha. Widać domyślił się jednak o co chodziło jasnowłosemu i najpewniej to nie był najdziwniejszy gest w jego karierze. Zabrał puste szkło i już go nie było.
Dave przysunął sobie koniakówkę, ale już się nie napił. Zamiast tego uśmiechnął się paskudnie pod nosem patrząc na alkohol.
- Poza tym, że mój szef jest skurwielem i sadystą i dyma mnie na boku bo znudziła mu się żona? - odpowiedział po czym podniósł na rozmówcę oczy unosząc brwi z wyrazem twarzy, jakby rzucał mu jakieś wyzwanie i czekał na reakcję. Dezaprobatę, zniesmaczenie, potępienie. Na wszystko był przygotowany, bo wszystko pasowało. Przeszło mu to przez gardło bardziej gładko, niż się kiedykolwiek spodziewał. W ogóle się nie spodziewał, że powie komuś coś takiego, bo to właśnie wyrwało mu godność z korzeniami, ale nie dbał o to. Zależało mu na dobrej opinii w oczach Josha, ale chuj z tym.

- Na randce? – na początku trochę tępo spojrzał na towarzysza do drinka. Jakiej randce? Skąd to znowu wziął? Z drugiej strony, nie był na tyle zdesperowany w swoim życiu aby przychodzić samotnie do baru by się nawalić. - Nie, nie. Nie mam żadnej randki. Wyjawię ci tajemnicę, w moim życiu jest tylko praca, która i tak zajmuje mi za dużo czas. Nie wiem jak miałbym to połączyć z tak bogatym życiem towarzyskim jak chodzenie na randki. Kolega zrezygnował pozostawiając mnie na lodzie. Także spokojnie możemy wypić za to spotkanie.
On też na początku po prostu nie wierzył w ich spotkanie. Czyż to nie było zbyt dużo jak na traf? Przypadek chyba nie mógłby tak ich urządzić. Joshua prędzej powiedziałby, że wywołał wilka z lasu. Dave był niejako jego pierwszą poważną porażką i pragnął dowiedzieć się dlaczego. Przez to postępował teraz nieetycznie, męcząc byłego pacjenta prywatnie, ale co mógł innego zrobić aby poznać odpowiedzi na własne pytania?
Poza tym, zawsze szanował swój czas w pracy a w pewnym momencie łapał się trochę na tym, że czekał na spotkanie z tym biznesmenem. On sam czuł jak mógł w trakcie ich godzinnego spotkania złapać oddech, odetchnąć od różnych przypadków i zwyczajnie porozmawiać. Próbował wspólny czas wywarzyć, zawsze w pierwszej kolejności wysłuchać Linewooda, ale z czasem odkrywał, że jego najbardziej fascynowały momenty kiedy to on sam coś opowiadał. To było przyjemne móc się zamienić, chociaż na te parę chwil w ciągu dnia, z pacjentami i mieć możliwość sobie pogadać. Najprawdopodobniej właśnie przez to przegrał tą sprawę. Zachował się niewłaściwie, nie tego od niego oczekiwano.
Zdecydowanie ulżyło mu kiedy usłyszał, jak mu się zdawało szczerą, wypowiedź Davida. To było ludzkie, że chciał być pewien, że nie nawalił, że zrobił co tylko mógł. Może po prostu nie pasowali do siebie i tyle.
- Z terapeutą jest podobnie jak z kochanką, nie każda nam pasuje. Czasami jedna drobna rzecz może nam przeszkodzić w otworzeniu się przed kimś. Na przykład jakiś szczegół z wyglądu, który nam nie pasuje. Równie dużym problemem mogą być metody, źle dobrane nie pomogą pacjentowi. Cieszę się jednak, że uważasz, że to nie moja wina. Gdybyś chciał i miał taką potrzebę mogę polecić kilku innych kolegów, lub też koleżanki, po fachu. Ale mniejsza z tym, miało być bez psychologii. – był szczery w swojej wypowiedzi i dało się odczuć, że chciał po prostu jak najlepiej dla drugiej osoby. Charakteryzował się otwartością, szczerością i ciepłem, więc nie można było tego odebrać źle.
Jego wprawne oko terapeuty od razu zauważyło te delikatne zmiany, drgnięcia i spięcia. Ruszył coś co musiało tamtego zaboleć. Zrobił to naumyślnie i dlatego poczuł się jeszcze gorzej. David mógł wypierać, że miał problem, ale on był widoczny, w tym momencie wręcz namacalny. Evans bał się usłyszeć prawdy, bo jeżeli będzie wspomniany szef to czy to nie oznaczało, że Linewood mówił na ich spotkaniu prawdę? Był naprawdę z mafii?
Jego oczy otworzyły się szerzej ukazując szok, który w miarę szybko opanował. Nie pojawiła się w nich żadna reakcja jakiej spodziewał się Dave. Było jedynie… smutek. I to nie taki zwykły a wyrażający smutek za kogoś. Jakby mógł się smucić za ofiarę. Miał wrażenie, że brunet nie mógł tego w taki sposób wyrazić, jego postawa pychy wręcz krzyczała, że jakby chciał to mógłby walczyć z całym światem.
- Posłuchaj. – zmieszał się i na chwilę wycofał. Nie mógł przyjmować postawy psychologa, bo już nie byli w taki sposób związani. - Gdybyś chciał o tym pogadać to wiesz, mogę wysłuchać. Możemy też po prostu się napić. Chociażby w ciszy. Albo od razu się nawalić. Twój wybór. – nie chciał tego bagatelizować, nie chciał też w to wszystko wierzyć. Łącząc fakty wychodziłoby na to, że David poza byciem właścicielem kilku dobrze prosperujących barów – które płacą haracz mafii – jest sam z mafii a jego szef wykorzystuje go seksualnie. Z drugiej strony, jakie były możliwości, że naprawdę trafił na kogoś z rodziny mafijnej? Czy naprawdę był ktoś kto mógł Dave’a zmusić do seksu? Czy to może nie była tylko taka… przenośnia? Często się mówi, że ktoś kogoś wydymał a chodziło tylko o to, że oszukał. Co prawda nie wspominało się wtedy o żonach, ale…