Ckliwa drama

Nawet jeśli Toshio tak mówił, Kazu wciąż wolał nie ryzykować. Już nawet lepiej, żeby ktoś przyłapał ich na zbytnim okazywaniu sobie uczuć, niż żeby usłyszał jego głos. Młodzieniec więc tylko pokręcił przecząco głową, chcąc wciąż zachować ostrożność.
Przywiązał konia do pobliskiego drzewa, po czym ruszył powoli ścieżką wydeptaną tuż przy brzegu jeziora. Trochę dalej widać było drewniany pomost, zbudowany tuż nad taflą wody i przeprowadzony przez niemal całe jezioro. W dwóch miejscach zostało dobudowane zadaszenie, tworząc małe altanki.
Kazu zatrzymał się, czekając aż Toshio go dogoni. Wyciągnął do niego zachęcająco rękę, uśmiechając się. Dopiero kiedy ich palce ponownie się ze sobą splotły, ruszył dalej, na pomost.Serce młodzieńca biło mocno, po części ze szczęścia, a po części z żalu.

Rozumiał niepewność Kazuyuki'ego, chociaż wolałby, aby mężczyzna był bardziej śmiały. Zwłaszcza w swoim własnym kraju. Nawet jeśli teraz kraj ten był pod okupacją.
Dotknął delikatnie dłoni mężczyzny i przejechał z wolna po jego palcach. Były bardzo delikatne. Wspiął się razem z nim na most i dopiero wtedy zaczął zwracać uwagę na to, co działo się dookoła.
- Och... Ten widok jest jeszcze piękniejszy. Zostańmy tu chwilę - uśmiechnął się lekko i spróbował dojrzeć oczy Kazu spod całego przebrania.

Kazu doskonale rozumiał zachwyt nad spokojnym pejzażem jeziora porośniętego przez kwieciste lilie. Nie chciał się jednak tutaj zatrzymywać.
- Chodź troszkę dalej - powiedział cicho. - Do jednej z altanek - pociągnął go lekko, aczkolwiek stanowczo za rękę. Wyszli dosyć daleko wgłąb jeziora i dopiero tam Kazu pozwolił im usiąść.
Następne kilka godzin minęło im leniwie, na cichych rozmowach, mizianiu i spacerze wokół jeziora. Odkąd po raz pierwszy Kazu skosztował bliskości drugiej osoby i czułości, jaka się z tym wiązała, regularnie skradał Toshio krótkie, czasem dłuższe pocałunki.
Wrócili, kiedy Słońce zniżało się już do horyzontu. Odprowadzając konie do stajni, natknęli się na mężczyznę, z którym Toshio dzielił posiadłość.
- Oh, Toshio, widzę, że szybko rozgościłeś się tutaj. Nie brałem cię za flirciarza - powiedział, widocznie rozbawiony, podchodząc do nich. Skłonił się przed Kazu. - Pani, nazywam się Akashi Takeda i zapewniam, że jestem bardziej odpowiednim towarzystwem dla damy, niż on - zażartował.
Kazu uśmiechnął się lekko, nie chcąc go urazić i skłonił się, jak przystało na ,,damę''.

Dzień był niezwykle miły. Toshio nigdy by nie przypuszczał, że miłość może dać tyle radości. Teraz już lepiej pojmował swoje rodzeństwo i wszystkich tych, którzy tyle ryzykowali dla ukochanych osób. On również poświęciłby dla Kazu wszystko.
Zatrzymał się i wyprostował nagle, gdy spotkali na swojej drodze generała. Toshio zacisnął zęby na te pijackie odzywki.
- Proszę wybaczyć generale, właśnie kierowaliśmy się odpocząć przy herbacie. Nie będziemy ci zaprzątać głowy - skłonił się i ujął dłoń Kazuyuki'ego, kierując się wraz z nim do środka budynku. Gdy przemawiał, głos miał twardy i zimny. Czuł się wręcz urażony komentarzem Takedy. Przecież mógłby być świetnym partnerem do rozmów... Najważniejsze jednak, że ten stary wyga nie zorientował się w niczym.
Zniknęli w swojej części domu i Toshio nieco odetchnął. Spojrzał na mężczyznę i uśmiechnął się lekko, skradając mu zaraz całusa.
- Jesteś zmęczony? Przyszykuję nam herbaty, jeśli chcesz możesz się już przebrać.

Kazu zdawał się być spokojny, chociaż spotkanie z generałem okazało się być dla niego niezwykle stresujące. Wolał unikać jakichkolwiek ludzi, nieważne czy ze swojej nacji, czy wrogów. Teraz każdy mógł tak naprawdę go rozpoznać i sprowadzić na niego śmierć.
Dopiero w pokoju mężczyzna rozluźnił się lekko.
- Lepiej, żebym już więcej nie wychodził - powiedział cicho. - Nawet jeśli mnie nie rozpoznał, to... nie wiem. Mam przeczucie, że to jest jak igranie z ogniem.

Toshio zawahał się, ale musiał przyznać mu rację. To było niebezpieczne i powinni uważać. Zbyt wiele ludzi mogło chcieć krzywdy Kazuyuki'ego.
- Dobrze, wstrzymamy się na jakiś czas - obiecał. Przygotował wszystko do herbaty i zasiadł przy stole. Tradycyjnym sposobem nalał naparu do czarek. - Ale rozluźnij się teraz. Cieszmy się sobą, póki nastały spokojne dni. Chcę się skupić tylko na tobie. Poznać cię lepiej. - Pomówmy o tym, co cię fascynuje.
Nie chciał go przytłaczać obawami. Wolał, aby Kazu spędził tu milcze chwile. Nawet jeśli okoliczności temu nie sprzyjały.

Noc minęła im spokojnie na długich rozmowach. Obaj chcieli poznać siebie jak najlepiej, nie tylko swoje ciała, ale również przeszłość, zainteresowania, osobowość. Później zasnęli razem zmęczeni i wtuleni w siebie.
Kazu obudził się nad rankiem. Przez dłuższy czas wpatrywał się w śpiącą twarz Toshio, ciesząc się tą chwilą. Podniósł rękę i delikatnie odgarnął włosy z czoła mężczyzny. Czuł niesamowity spokój, jakby właśnie teraz odnalazł swoje miejsce na ziemi.

Cieszył się, że mógł poznać Kazuyuki'ego od innej strony. Czuł, że mieli dotychczas mało sposobności, aby poznać swój charakter. Ciągnęło ich do siebie mocno, musieli jeszcze odkryć dlaczego. Żaden z nich jednak na to nie narzekał.
Rankiem zmarszczył lekko nos i uchylił powoli oczy, gdy czuł czyjeś palce na sobie. Do tej pory reagował nerwowo, kiedy się budził przy mężczyźnie. Nie był przyzwyczajony do czyjejś obecności. Teraz jednak potrafił rozpoznać kto był obok niego.
- Dzień dobry - uśmiechnął się lekko zaspany. Uniósł dłoń i kciukiem pogładził policzek ukochanego. - Długo nie śpiesz?

Odwzajemnił uśmiech delikatnie. Zbliżył się powoli i pocałował czule mężczyznę. Dotąd nigdy nie potrzebował tego typu pieszczot, jednak teraz, kiedy był tuż przy Toshio, nagle zapragnął obdarowywać go słodkimi czułościami.
- Dzień dobry - wymruczał. Objął go leniwie w pasie. - Trochę ponad pół godziny. Nie chciałem cię budzić. Naprawdę uroczo spałeś~

Nie spodziewał się, że przez pół godziny był obserwowany i się nie obudził. Zdecydowanie przy Kazu odkrywał nowy świat. To dziwne, ale czuł się przy nim bezpiecznie.
Objął mężczyznę ramieniem i przytulił do siebie. O dziwo nawet nie miał ochoty wstawać. Naprawdę zachowywał się jak nie on.
- To kochane. Co powiesz na długą kąpiel, a później zrobimy wspólnie obiad? Nie będę dziś wychodził, więc jesteśmy zdani na siebie w gotowaniu - stwierdził z uśmiechem.

Wpatrywał się w twarz Toshio z czystą czułością w oczach.
- To brzmi jak naprawdę dobry plan - uśmiechnął się lekko, gotów zgodzić się na każdą wersję, o ile tylko miałby zostać w domu. - Chociaż możemy jeszcze chwilę tak po prostu poleżeć tutaj? - spytał, po czym skradł mu jeszcze jednego całusa.

Był to dobry plan. Oba były. Leżenie i rozmawianie również zaliczało się dzisiaj do bardzo dobrego planu. Pocałował więc go w usta i przejechał dłonią po ramieniu. Miłość jednak była piękna.
- Kocham cię - mruknął nagle w trakcie rozmowy. Chciał dodać coś jeszcze, ale usłyszał w domu dźwięk, który go zaniepokoił. Podniósł się z łóżka i szybko sięgnął po swój miecz. Chciał podbiec do drzwi, ale te się szybko rozsunęły. Spojrzał zaskoczony na dowódcę.
- Kirikare. Zostajesz oskarżony o zdradę. Potwierdźcie - zwrócił się do pozostałych wojowników, którzy już trzymali Kazuyki'ego. Wszystko wydarzyło się tak szybko.
- Potwierdzamy. Znaleziony to Kazuyuki Taira.
- Pojmać.
- Stójcie! - warknął Toshio. Serce nagle biło mu jak szalone. Uniósł miecz i przygotował się do obrony. Wojskowi przyszykowali swoja broń przeciwko niemu. Było tu co najmniej tuzin wyszkolonych ludzi. On sam ich szkolił. Znał ich umiejętności. Będzie ciężko, ale nie pozwoli im zabrać Kazu. - Odłóżcie broń i wyjdźcie, nie ma po co robić zamieszania.
- Kirikare, przetrzymujesz wroga w przydzielonym domu. Dopuściłeś się kłamstwa i zdrady. Za to grozi kara śmierci. Tobie i twojemu kochankowi! Sam związek z mężczyzną jest podstawą do skrócenia cię o głowę. Ale bratanie się z wrogiem jest gorsze - splunął mu pod nogi. - Natychmiast pojmać. W razie oporu, zabić.
Szybko wywiązała się walka.

- Ja ciebie też - wymruczał, pragnąc, żeby ta chwila trwała jak najdłużej. Nawet nie był świadomy, że ktokolwiek wszedł do domu, za bardzo skupiony na Toshio. Dopiero, kiedy ten poderwał się gotów do walki, sam bardziej się skupił na otoczeniu.
- Toshio? - spytał, widząc jak ten chwyta za miecz. Drzwi gwałtownie się rozsunęły. Kilku wojowników weszło do środka i złapało mężczyznę za ramiona, podciągając go do góry. Stał jak sparaliżowany, czując tylko niemiłosierny ból brzucha i mocne walenie serca w piersi. Jeden z mężczyzn pociągnął go za włosy, odsłaniając twarz.
- Przestań, nie musisz - powiedział, patrząc spanikowany na Toshio. Nie chciał, żeby ten walczył. Kazu wiedział, że sam pewnie nie ucieknie, ale mogli próbować uratować życie Kirikare. - Toshio, proszę, opuść miecz - poprosił, obserwując go. Sam nie był w stanie mu pomóc. Do użycia magii potrzebował swobody ruchu, a jego dłonie były już porządnie skrępowane. Dodatkowo przytrzymywało go w miejscu dwóch wojowników, a mimo to Kazu widząc walkę, nie potrafił stać bezczynnie. Próbował się wyszarpnąć, walczyć, jednak zaraz jeden z mężczyzn przysunął mu ostrze do szyi.
- Kirikare, opuść miecz! - warknął do walczącego mężczyzny.

Wiedział, że mógł się z tego wywinąć. Mógł powiedzieć, że więził go tu jako karę, że go torturował, że zmuszał. Wymyślić cokolwiek. Ale nie potrafiłby nawet skłamać w takiej sprawie. A Kazu byłby pilnowany zbyt dobrze, aby udało im się uciec. Jeśli nie zrobią tego teraz...
- Nie zostawię cię - szepnął.
Nagle uświadomił sobie, że życie bez Kazuyuki'ego nie miało sensu. Albo się stąd wydostaną, albo...
Spojrzał na wojownika, który groził mężczyźnie. Przeklął pod nosem i zawahał się. Tyle wystarczyło, ale magia pochwyciła jego miecz i został obezwładniony. Dociśnięto go do podłogi i związano ręce.
- Będzie dobrze... - powiedział go Tairy, chociaż nie był tego taki pewien. Oboje zostali wywleczeni z domu i zaciągnięci do obozu. Tymczasowo zamknięto ich w osobnych klatkach.

Najgorsze w tym wszystkim dla Kazu już nawet nie była zbliżająca się śmierć, a to, że Toshio również został w to wmieszany. Zostali również rozdzieleniu i Taira nie miał pojęcia co dzieje się z jego ukochanym. Szukał drogi ucieczki, jakiegokolwiek wyjścia, jednak nie był w stanie. Wypełniała go bezsilność i strach o życie najbliższej mu osoby.
- Mógł mnie wtedy po prostu zabić - wymamrotał. W jego głowie przewijały się obrazy z poprzednich dni i nocy. Nie było ich wiele, jednak zdecydowanie były one najszczęśliwszymi wspomnieniami z całego jego życia. Pragnął do nich wrócić, do tego uczucia bezpieczeństwa i ramion Toshio.
Dopiero co tak całkiem beztrosko planowali dzień, który mieli spędzić wspólnie, beztrosko, nareszcie szczęśliwi ze swojego życia. Kazu czuł, jak na samą myśl łzy napływają mu do oczu. Chciał ponownie dotknąć policzka Toshio, poczuć jego ciepło i miękkość. Usta, które w nocy rozpalały go do żaru i oczy, dokładnie jak te ze snów.
Te kilka dni, którymi obdarował go Toshio, były najcudowniejszymi w jego życiu. Nawet jeśli teraz miał umrzeć, czuł się bardziej gotów, niż wtedy w swojej posiadłości. Wciąż jednak w pełni nie był przygotowany. Czuł żal i gorycz, że teraz, kiedy nareszcie poczuł sens w swoim życiu, miało mu to wszystko zostać odebrane. Pragnął więcej, mocniej. Chciał uwierzyć, że jeszcze uda im się uciec, że może ukryją się gdzieś, gdzie nikt by ich nie odnalazł i mogliby po prostu żyć razem, nikomu nie wadząc. Ta myśl, mimo że fałszywa i nieprawdziwa dodawała mu trochę ciepła.

Toshio próbował negocjacji, rozmów, krzyków, walk. Nic nie pomagało. Został uwięziony i nie miał praw do niczego. W tym czasie odbywał się jego proces. Nie to mu jednak ciążyło na sercu.Nie zdołał ochronić Kazu! Przecież mu obiecywał, że da radę, że wszystko będzie dobrze. Teraz miał patrzeć jak jego ukochany ginie przez niego? Ach, gdyby reagował wcześniejszej! Gdyby zabrał go stamtąd jakkolwiek! Okazał się głupcem, a za to wszystko zapłaci Kazuyuki. Dlaczego teraz, gdy życie pokazało mu czym jest miłość, pasja, namiętność, teraz było mu wszystko odbierane?
Po kilku dniach wyprowadzono go skutego na plac. Tam była już naszykowana scena. Toshio zabiło serce. Szarpnął się, ale mocno go pilnowano. Z drugiej strony również prowadzono więźnia.
- Kazuyuki!
Serce Toshio zapłonęło znów z miłości i trwogi. Mógłby oddać wszystko, aby ukochany był bezpieczny! Mógłby zginąć za niego tysiąc razy.

Nie był gotów na odejście z tego świata. Zdecydowanie nie był. Kiedy prowadzono go w stronę podestu, całe jego ciało ogarniało przerażenie. Wpatrywał się w mężczyznę z mieczem w dłoni, nie potrafiąc odwrócić wzroku. Na tę chwilę nie potrafił myśleć o niczym innym i cały świat zwęził się tylko do ostrza. Ból brzucha tylko nabrał na sile, a Kazu uchylił usta, nie potrafiąc złapać oddechu. Nie słyszał już ludzi, nawet nie czuł strażników popychających go wciąż do przodu.
- Kazuyuki!
Odwrócił się w stronę Toshio, od razu wracając do rzeczywistego świata. Poczuł, jak łzy napływają mu do oczu, jednak nie pozwolił sobie na więcej. Chciał wymówić imię mężczyzny, jednak gula w gardle skutecznie mu to uniemożliwiała. Próbował się uśmiechnąć pocieszająco, ale nawet wtedy kąciki ust mu zadrżały.
Obaj zostali wprowadzeni na podest. Stali obok siebie, kiedy inny mężczyzna recytował ich przewinienia. Kazu wpatrywał się w Toshio, chcąc coś powiedzieć, jednak nie wiedział nawet co. Za dużo słów, uczuć i myśli, a za mało czasu.
- Przepraszam. - Wyszeptał.

Łzy ukochanego ścisnęły go za gardło. Myślał, że oszaleje widząc jego cierpienie. Wyrwał się, ale to było na nic. Nie mógł się zbliżyć do Kazuyukiego nawet na centymetr. Toshio usadzono przed mieczem, którym miał popełnić seppuku. Na razie jednak wciąż go trzymano.
- Kara śmierci - zakończono wyznawanie win zebranych.
Kat uniósł miecz i popchnięto Kazuyuki'ego na kolana. Toshio patrzył na to szeroko otwartymi oczami. Czuł jak moc w nim wezbrała i uwolnił swoją jedną rękę z wiązań. Mocą ziemi odbił od siebie strażników i dobył miecza. W sekundzie znalazł się przed Kazu, zatapiając ostrze w kacie.
- Kocham cię - szepnął do ukochanego, patrząc w jego przerażone i wypełnione łzami oczy. Pocałował go ostatni raz nim miecz innego wojownika przebił mu serce. - Dziękuję... za miłość - zdołał wyszeptać jeszcze. To co przeżył z Kauyukim było warte więcej od każdej chwili spędzonej bez niego. Poświęciłby wszystko, drugi raz postąpiłby tak samo. To były najlepsze dni i najlepsze uczucia jego go spotkały. Przed oczami mu ciemniało, ale widział jeszcze jak kolejny wojownik dobywa miecza i...

Jakaś jego część pragnęła żeby prosić i błagać o życie, jednak wiedział, że to zda się na nic. Jedynie skrzywdzi bardziej Toshio, a sam poniży się przed resztą ludzi. Ostatkiem sił powstrzymywał więc ten głos, który podpowiadał mu, żeby jeszcze próbował, żeby walczył, żeby jeszcze się nie poddawał. Chciał zachować resztkę godność, udać, że wcale się nie boi, chociaż na pierwszy rzut oka było widać, jak bardzo jest przerażony.
Nie stawiał oporu, kiedy popchnięto go na kolana. Zamknął oczy, wracając wspomnieniami do dnia nad jeziorem. Woda i lilie zdawały się być wtedy tak spokojne... gdyby tylko potrafił cofnąć się do tej chwili...
Wtem usłyszał krzyk ludzi, a później jak dwóch strażników upada na ziemię. Otworzył oczy i ujrzał Toshio, który zdołał wyswobodzić się z więzów. Patrzył, jak ten przeszywa mieczem kata, samemu będąc niezdolnym do jakiegokolwiek ruchu. Łzy popłynęły po policzkach Kazuyukiego, kiedy ich usta złączyły się po raz ostatni.
- N-nie... - wymamrotał, wpatrując się w oczy mężczyzny. Tak bardzo znajome i kojące, których żar zbyt łatwo został ugaszony.
Kazuyuki nie był świadom swojego własnego krzyku, pełnego cierpienia, który chwilę później rozdarł powietrze. Widział, jak Toshio upada na ziemię, a jego wzrok staje się mętny i martwy. Ten widok, był najgorszą rzeczą, którą doświadczył w życiu. Ból był gorszy niż ten, kiedy chwilę później miecz przeszył jego ciało.

- Yuto! Yuto! Gdzie do cholery znowu podział się ten dzieciak? - warknęła pod nosem staruszka, przemierzając szerokie korytarze posiadłości. Że też jej po tylu latach ciężkiej pracy przypadło sprawować pieczę nad tym bachorem.
Bambusowy miecz zawirował w powietrzu i przeciął niewidzialnego wroga. Kolejny obrót, cofnięcie i pchnięcie. Nastolatek złapał pewniej broń i wymierzył śmiertelny cios. Oddalił się, aby sprostać wyzwaniu innemu przeciwnikowi. Teraz stosował inną taktykę. Oddychał ciężko, a na czole perliły się krople potu. Dawał z siebie wszystko. Z okrzykiem zamachnął się i w ostatniej chwili powstrzymał bambus tuż przed twarzą nieznanego mu mężczyzny. Patrzył wrogo w oczy młodemu mężczyźnie. Pierwszy raz widział go w posiadłości swojej rodziny, a to nie wróżyło niczego dobrego.
- Kim jesteś? - zapytał od razu.
- Yuto! Tu się ukryłeś ty niewdzięczny... Och, przybył już pan - staruszka zatrzymała się przed mężczyzną i skłoniła się. Spojrzała na nastolatka i złapała za jego bambusowy miecz. - Następnym razem cię nim wychłostam, przysięgam - warknęła, ale zaraz przemiło uśmiechnęła się do nieznajomego. - To jest właśnie nasz kochany Yuto. Przywitaj się ze swoim nowym nauczycielem - nakazała piastunka. Chłopak spojrzał wzgardliwie na mężczyznę i prychnął pod nosem, na co staruszka zacisnęła mocno szczękę.