Ckliwa drama

Toshio chciał się upewnić czy osoba, którą ukrywa, jest bezpieczna. Odetchnął z ulgą słysząc Kazuyuki'ego. Spojrzał na górę ku niemu i wstrzymał oddech. Zlustrował mężczyznę od góry do dołu i z powrotem. Zatrzymał sie na jego włosach a później oczach. To od nich nie mógł oderwać wzroku.
- Dobrze. Zostanę tu jako dowódca przez co najmniej dwa tygodnie. Zaczekamy aż plotki opadną, nikt nie będzie nic podejrzewał. Wtedy... Wtedy zdecydujemy co dalej - zapowiedział.
Przeszedł do kuchni, w której rozpakował prowiant. Skoro Kazuyuki był szlachcicem, zapewne nie umiał gotować. Toshio również nie był w tym najlepszy. Wiedział tyle, ile powinien do zrobienia posiłku w wojsku. Zaczął więc od schowania wszystkiego. Jeszcze nie czas obiadu. Zaparzył więc herbaty.
- Przepraszam, pewnie jesteś głodny. Nie zostawiłem nic w sypialni. Proszę, nie wiem co byś chciał zjeść - przyznał, dla siebie biorąc jeden z owoców.

Widząc reakcję Toshiego, wiedział, że jego ,,kamuflaż'' się udał. Chociaż czy mężczyzna był akurat dobrą osobą do sprawdzania tego?
Poszedł za nim do kuchni i obserwował, jak ten rozładowuje koszyk.
- Jesteś pewien, że to jest najlepszy pomysł? Żebym tutaj zostawał? Obcych ludzi oszukam, ale ci, którzy znają moją twarz, raczej mnie rozpoznają. Szczególnie, jeśli nie poćwiczę trochę nad głosem - powiedział, odgarniając włosy za ucho. Sięgnął po owoc i wgryzł się od razu w niego. Faktycznie był głodny.
- A co umiesz gotować? - spytał. Z założenia zdał się na niego, będąc dotąd przyzwyczajonym do służby. Zresztą, gotowanie było zajęciem kobiet, od którego dotąd trzymano go z daleka. Jeszcze by sobie ręce ubrudził!

Toshio zastanowił się nad jego słowami. Niczego nie był pewien tak naprawdę. Westchnął cicho.
- Innego nie mamy. Nie będą przecież u dowódcy szukali zbiegów. A skoro przebierasz się za kobietę, ja jestem mężczyzną... To może się udać - zauważył.
Nie chciał wprowadzać zakłopotania między nich, ale nie potrafił oprzeć się pokusie spojrzenia na usta, które smakowały owocu. Musiały być teraz wyjątkowo słodkie.
- Niewiele. Obiad jednak zrobię. A śniadanie... - podał chłopakowi słodką bułkę i drugi owoc. Zaparzył herbatę, gdy woda nabrała odpowiedniej temperatury. - Kazuyuki - wypowiedział cicho jego imię - jak ty się czujesz?
Możliwe, że pytanie to było nie na miejscu, ale musiał wiedzieć. Chciał wiedzieć. Ten człowiek stał się ważny dla niego.
Podszedł do mężczyzny bliżej i pogładził jego policzek.

Zamarł z brzoskwinią przy ustach, kiedy Toshio pogładził go po policzku. Mężczyzna był teraz tak blisko, że Kazu czuł jego zapach. Zrobiło mu się całkiem gorąco, przez co policzki całkiem mu się zaczerwieniły. Opuścił rękę, patrząc gdzieś w bok.
- Sam nie wiem - stwierdził po chwili szczerze. Serce biło mu mocniej, jakby chciało wyrwać mu się z piersi. - Jakby... chyba do mnie to wszystko jeszcze nie dociera. Niby wiem co się stało, a... jakoś tego nie czuję. Nie wiem. Naprawdę nie wiem.
Podniósł wzrok na twarz Toshio. Spojrzał w oczy, które tak dokładnie widział w swoim śnie. Poczuł nieprzyjemne ukłucie bólu, tęsknoty i jakby żalu. Kompletnie nie rozumiał tych uczuć.
- Ciągle się zastanawiam, dlaczego ryzykujesz swoje własne życie dla mnie - przyznał, sięgając do jego dłoni na swoim policzku. Złapał ją i odsunął od niego delikatnie. Nie puścił jej prędko.

Uwielbiał te oczy. Jakby dusza właściciela była w nich zawarta. Jakby mogli połączyć się w jedno. Oni dwoje. Być jednością. Nie mógł się oderwać i powstrzymać tego uczucia. Dopiero, zabranie dłoni nieco otrzeźwiło mu umysł.
- Czuję się, jakby całe moje życie nie miało sensu. Tylko to, co robię teraz i że chronię cię było ważne. Nie wiem czy mi wierzysz. Sam tego nie rozumiem - przyznał.
Dłoń Kazuyuki'ego była ciepła i gładka. Nie zniszczona wojna ani pracą. Idealna, aby czuć ją przy sobie do końca zycia.
- Obawiam się, że to... Że ludzie to nazywają "miłością". Czymś, czego nie doświadczyłem, więc nie wiem czy mówią prawdę i to jest to. Nie chcę cię wystraszyć i po prostu zaopiekuję się tobą, a gdy będziesz mógł bezpiecznie odejść, zrobisz to. Dlatego właśnie zaryzykuję życie dla ciebie.
Wysunął dłoń i odsunął się na bezpieczną odległość. Sam miał mętlik w głowie, ale chciał się nim z kimś podzielić, inaczej chyba by zwariował. Jeśli to nie była ta cała miłość, to co innego? Z jakiego jeszcze powodu mógł oszaleć do tego stopnia?

Słowa Toshio mu w niczym nie pomogły. Z jednej strony chciał go wyśmiać i zostawić w tej kuchni, a z drugiej czuł, że ich uczucia są niemal identyczne. Czy to mogła być miłość? Przecież wczoraj zobaczyli się po raz pierwszy, a wcześniej nigdy się nie spotkali. Jak więc inaczej wytłumaczyć to, że Kazu wciąż żył, a czuł się tak, jakby w jego brzuchu zamieszkały motyle?
Kazuyuki zbliżył się o krok do mężczyzny i ponownie złapał jego rękę. Była większa od jego, ciężka i twarda. Dłoń osoby, która poświęciła swoje życie walce. Podniósł ją nieco wyżej, odwracając wewnętrzną stroną do góry. Delikatnie przesunął swoimi palcami po zgrubieniach charakterystycznych dla magów ziemi.
- Zastanawiam się, czy nie zwariowałem, ale czuję się podobnie - powiedział. - Jakbyśmy się już kiedyś spotkali. Wiem, że nie powinienem, a z jakiegoś powodu ci od początku zaufałem - stwierdził, podnosząc wzrok na niego. - I naprawdę nie chciałbym, żeby coś ci się stało - wyszeptał, podnosząc rękę do jego policzka.

Kiedy Kazuyuki odpowiedział na jego uczucia, Toshio nie wiedział co zrobić. To wydawało się aż zbyt nierealne.
- Nie stanie. Bo walczę dla ciebie - powiedział cicho.
Teraz, gdy czuł tak wspaniałe uczucie, wiedział, że jego życie ma sens. Całe szkolenie w armii, walki i chwile spędzone na nauce doprowadziły go do Kazuyuki'ego. Było warto.
Przytulił policzek do dłoni mężczyzny i przymknął oczy. To było bardzo przyjemne uczucie. Delikatna dłoń była ciepła i miękka.
- Kazuyuki... - szepnął, uchylając znów powieki. Powoli, niepewnie, pochylił się do mężczyzny i złożył na jego wargach pocałunek niczym muśnięcie motyla. W środku czuł, jak żar odradza się w jego brzuchu i sercu.
Odsunął się powoli i odwrócił. Czuł, że jego twarz przybrała kolor zachodzącego słońca na fladze ich rodu.
- Jeśli jest coś, co mogę dla ciebie uczynić, wystarczy powiedzieć. Zrobię wszystko, abyś choć minimalnie miał tu odpowiedni komfort.

Kazuyuki zamarł, a przez całe jego ciało przelała się fala gorąca. Cała jego twarz zaczerwieniła się mocno i serce zaczęło bić tak szybko, jakby chciało wyskoczyć z piersi.
Powinien to przerwać.
Powinien był do tego nie dopuścić.
Wrócić do sypialni, postawić granicę między nimi.
Czy jednak naprawdę to wszystko było takie złe? Ten pocałunek był tak delikatny, a rozbudził w nim nieznane mu dotąd pragnienia.
Dlaczego Toshio się odsunął tak szybko? I to jeszcze odwrócił się?!
Kazuyuki chwilę tak stał, zagubiony w tym wszystkim. Chciał złapać go za rękę, odwrócić ponownie do siebie i pocałować mocno, i namiętnie.
- Wiesz, może już wrócę do sypialni - powiedział w końcu, bo dłuższej chwili zawahania. Zgarnął jeszcze z blatu talerz z drożdżówką i miskę owoców, po czym skierował się ponownie do siebie. Herbatę sobie sam już zaparzy.

Toshio miał tylko nadzieję, że mężczyzna nie dostrzeże tego jego zakłopotania. Uścisk w brzuchu nie pozwalał mu jasno myśleć. Chciał tylko raz jeszcze móc pocałować te malinowe usta.
- Dobrze.
Zaczekał aż Kazuyuki wyszedł i sam odwrócił się w stronę blatów. Potrzebował otrzeźwienia umysłów. Herbata mu chyba nie pomoże.
Dwie godziny później wziął się za przyrządzanie obiadu. Obrał wszystkie potrzebne warzywa, pokroił i smażył mięso, które przyprawił ziołami. Kuchnia w tym domu była bogato wyposażona. Lepiej dla niego.
Danie było jednak proste. Ryż, mięso w formie bardziej gotowanej niż pieczonej i warzywa. Nie potrafił obsługiwać takiego miejsca, więc oparzył dwa razy palec, ale w końcu obiad zaczynał pachnieć i nabierać kształtów.
- Ta... Ka...
Nie wiedział jak zawołać chłopaka. Nie mógł ani jego nazwiskiem, ani imieniem.

Będąc już sam w sypialni, zdołał się nieco uspokoić. Zaparzył spokojnie dla siebie herbatę, po czym usiadł przy stolika z śniadaniem. Myśli krążyły mu w głowie jak szalone w tym przeróżne teorie spiskowe, aż w końcu powiedział sobie: stop.
Musiał się uspokoić. To, czego doświadczał, było całkiem nowym, irracjonalnym. Nie mógł tego ot tak zrozumieć. Tego uczucia deja vu i fizycznych pragnień dotyczących Toshio. Teraz musiał skupić się na przetrwaniu i to powinno zaprzątać jego głowę.
Po dłuższym czasie Toshio pojawił się w pokoju, informując, że posiłek jest gotów.
- Myślałem o tym, że w sumie przydałby mi się pseudonim, jeśli ktokolwiek by o mnie spytał - powiedział, podnosząc się. Podszedł do Toshio i razem z nim skierował się do jadalni z nakrytym już stołem. - Właściwie to chyba powinienem poćwiczyć nieco nad moim głosem, żeby chociaż brzmiał nieco bardziej.. neutralnie, prawda?
Usiadł przed posiłkiem. Nie zamierzał narzekać, a i tak nie miał na co. Jedzenie wyglądało i pachniało naprawdę dobrze.
- Smacznego.

Rozstawił obiad przy małym, niskim stoliku. Parujące miski, pałeczki i woda do obmycia rąk. Dopiero poszedł po mężczyznę.
- Również o tym pomyślałem. Nie wiedziałem jak cię zawołać. Może Kazu? - zaproponował.
Słuchał go i zastanawiał się, czy naprawdę dałoby się przerobić tak słodki głos na kobiecy i czy miało to sens.
- Mogę zawsze powiedzieć, że jesteś niemową. Straciłeś głos podczas ataków - mruknął cicho. - Więc jeśli ktokolwiek chciałby coś cię pytać, będziesz milczeć.
Wydawało mu się, że ta opcja była bezpieczniejsza. I wygodniejsza dla ich dwójki. Westchnął cicho i życzył smacznego. Powoli dobrał się do posiłku. Nie wyszło wcale najgorzej.
- Za dwa dni wojska przeniosą się dalej. Będziesz bezpieczniejszy.

Umył ręce i wytarł je w mały ręczniczek.
- Nie, to jest zbyt oczywiste - pokręcił głową. - Myślałem o Asame. Brzmi całkiem spoko - stwierdził.
Dosyć, że wciąż ktoś mógł go rozpoznać, to nazwanie go Kazu, bądź Yuki po prostu nie wchodziło w grę. Skoro już musiał grać kobietę, zrobi to porządnie.
- W sumie, może faktycznie tak byłoby łatwiej - kiwnął potakująco głową. - Tylko gorzej, jeśli ktoś nas usłyszy rozmawiających z sobą - powiedział, nakładając sobie jedzenie na talerz. - Wtedy będzie ciężej to wytłumaczyć... nie wiem. Spróbuję się tego nauczyć, jeśli kompletnie mi to nie będzie wychodzić, to zostaniemy przy niemej wersji.
Zamierzał przeżyć. Nawet jeśli wojsko miało pojechać dalej, chłopak nie był dłużej bezpieczny w tej miejscowości. Jej mieszkańcy znali jego twarz i rozpoznaliby go nawet w stroju kobiety. W ten sposób nabierze jedyne obce osoby z kraju Fukui. Dlatego.. dlatego wkrótce będzie musiał wybrać się gdzieś dalej, gdzie nikt go nie będzie znał.
Ale co wtedy? Jak zarobi na swoje życie?

- Asame - powtórzył i kiwnął głową. - Ładne.
Ucieszył się, że chłopak nie wyglądał na załamanego sytuacją. W środku zapewne rozpaczał, ale Toshio nie spodziewałby się niczego innego. W końcu stracił całą rodzinę i pozostał sam. Sam z wrogiem, warto dodać.
- Jedz. Nie jest zapewne tak dobre, jak zwykle jadłeś, ale... mam nadzieję, że posmakuje ci - stwierdził.
Podniósł do góry miskę z ryżem i dobierał tylko dodatki. Jadał zawsze po wojskowemu, więc ugotowanie coś w zwykłej kuchni i tak stanowiło dla niego duży potencjał. Cieszył się, że chociaż on miał takie zdolności. Nawet jeśli Kazu przebierał się za kobietę, nie był nią.
- Mam się do ciebie cały czas zwracać Asame? Czy tylko jak uważam, że sytuacja może stać się niebezpieczna?

Kazuyuki spokojnie wziął się za posiłek. Nie było to najlepsze co jadł, jednak również nie najgorsze. Ważne, że po prostu się naje.
- Chyba lepiej będzie, jeśli będziesz się tak ciągle do mnie zwracać. Nie zawsze możemy kogoś zauważyć, jak i możesz pomylić się z przyzwyczajenia - powiedział, podnosząc wzrok na mężczyznę. Borze szumiący, dlaczego on był taki... taki... Kazu sam nie wiedział jaki. Piękny? Fascynujący? Przystojny? Tajemniczy? Dlaczego przyciągał go do siebie, jakby tylko to miało się w ich życiu liczyć?
- Zastanawiam się, gdzie mogę skierować się po tym, jak sprawa trochę ucichnie - zaczął, opuszczając wzrok na swój talerz. Nie chciał, żeby Toshio zauważył pragnienia w oczach Kazu, których on sam jeszcze nie rozumiał. - Ale szczerze, to nie mam pojęcia co zrobić. Trwa wojna, ludzie są niechętni do przyjmowania obcych ludzi. Nie mam zawodu, żadnych takich typowo... potrzebnych umiejętności - zamilkł na chwilę. - Przepraszam, to nie jest tak, że chcę narzekać tylko... po prostu szukam jakiejś drogi i myślę na głos - westchnął, sięgając po herbatę.

Obserwował jego reakcje na jedzenie, ale tych za wiele nie było. Zapewne posiłek również nie stanowił niczego specjalnego.
- Dobrze, Asame - stwierdził.
Słuchał go uważnie i w głowie rodziły mu się różne, bardzo głupie myśli. Próbował powstrzymać ich natłok, ale nie był w stanie. Dlatego w końcu zaproponował.
- Wiem, że wyda się to niestosowne, ale jeśli będziesz szukał spokojnego domu, to za dwa miesiące wracam do mojego kraju. Mam niewielki dom dla siebie na uboczu. Mógłbym cię tam zabrać. U mnie nikt cie nie zna. Poza tym i tak niewiele osób mogłoby dostrzec, że ktoś mieszka w moim domu. Jeśli nie będziesz miał żadnych planów, wiedz, że jest miejsce, do którego możesz się udać - powiedział spokojnie, kontynuując swój posiłek.
Miał tylko nadzieję, że taka propozycja nie uwłaszcza Kazu. Kazu, jak delikatnie brzmiał ten skrót. Kazuyuki. Kaz. Nie był nawet uprawniony do nazywania go po imieniu, ale nazwiska już nigdy nie będzie mógł użyć, póki trwa wojna.

Nie spodziewał się w ogóle takiej propozycji, co doskonale było widać na jego twarzy. Spojrzał w lekkim szoku na Toshio. On? W kraju Fukui? Jak mężczyzna to sobie wyobraża?! Szybko jednak jego zdenerwowanie opadło. Przecież patrząc na to, co dzieje się na świecie, ten kraj za niedługo będzie wszędzie. Jego wojska idą ciągle do przodu, podporządkowując sobie inne nacje. Kazu nigdzie nie będzie w pełni bezpieczny.
- Przemyślę to - powiedział po chwili. - ... Tylko, właściwie co byś z tego miał? Tylko dodatkową głowę do wyżywienia.
Czy naprawdę Toshio był w stanie zrobić to wszystko dla tej dziwnej więzi? Zaryzykował już swoje życie...
Kazu spuścił głowę, powracając na chwilę do posiłku. Zastanawiał się nad tym.
- Na ten moment... jest to chyba najlepsze, co mógłbym zrobić. Dziękuję - powiedział po chwili.

Widział ten szok u mężczyzny i szybko stwierdził, że to był jednak głupi pomysł, ale... Czy na pewno? Kto szukałby go w centrum kraju, który podbił jego ojczyznę? Tak o dziwo, naprawdę mógłby być bezpieczny. Poza tym byłby pod opieką Toshio. Wojownik mimo wszystko był poważany.
- Dom, w którym nikt nie mieszka, umiera. Wystarczy, że tam będziesz - odpowiedział. - Mój kraj spalił twój dom. Nigdy tego nie odkupię, ale chociaż mogę ci pomóc.
Czyż nie byłoby miło, gdyby miał do kogo wracać? Nawet gdyby ich stosunki były tylko racjonalnie pozytywne. Na dystans. To wciąż przyjemniejsze niż powrót do pustych ścian.
- Nikt się nie będzie tam ciebie spodziewał. To bezpieczne - dodał.
Kiwnął głową na podziękowania, chociaż nie czuł, aby mu się należały.
Odstawił puste naczynia, ale nie wstawał od stołu, czekając aż Kazuyuki zje, aby zabrać naczynia do kuchni.

Skończył spokojnie posiłek. Poskładał talerze tak, żeby było łatwiej je zabrać. W końcu musiał zacząć uczyć się żyć samodzielnie i... chyba powinien nauczyć się takich domowych rzeczy, skoro miał przez najbliższy czas udawać kobietę.
Nie traktował tego, jako coś poniżającego. Bardziej przymus i sposób na przeżycie w tym momencie.
- Mówiłeś, że mieszkasz tutaj jeszcze z kimś. Kiedy wraca? Nie chciałbym przypadkiem wpaść na niego - przyznał, kierując się za nim do kuchni. Co miał właściwie tutaj robić? Nie znał tego budynku, nawet wolał za bardzo nie wychodzić na zewnątrz.. i coraz bardziej czuł, że musiał w końcu pójść do toalety.

Poszedł powoli za mężczyzną, bo cóż innego mógł zrobić?
- Zapewne wieczorem wróci. Po mocnych trunkach. Na razie zatem możesz czuć się swobodnie. Zostawię cię samego, muszę wracać do dowódcy - wyjaśnił. - Gdyby coś się działo... Chociaż mam nadzieję, że tak nie będzie, powołaj się zawsze na mnie. Przyniosę nowy zapas herbaty i... - zastanowił się, westchnął cicho i spojrzał na Kazuyuki'ego. Co jeszcze mógł mu doradzić? Bycia bezpiecznym. Tylko tyle. - Wrócę niedługo - obiecał.
Nie mógł się zebrać do wyjścia, a jednocześnie czuł, że powinien zostawić go samego. Kazuyuki z pewnością wolałby teraz samotność.
Odwrócił się w końcu i wyszedł, aby wrócić dopiero po dwóch godzinach.

Uśmiechnął się lekko.
- Nie mogę się na ciebie powołać, jeśli mam udawać niemą osobę - powiedział spokojnie.
Kiedy został już sam, wrócił do sypialni. Czuł się tu najbezpieczniej. W ciągu następnej godziny starał się mówić delikatnym, damskim głosem, jednak nie do końca mu to wychodziło. Drugą więc godzinę spędził na zwiedzaniu domu.
Szybko zauważył, że drugą stronę budynku zajął inny żołnierz. Kazu czym prędzej stamtąd poszedł, nie ruszając ani jednej rzeczy.
Dom nie został opróżniony po poprzedniej rodzinie. Wciąż znajdowały się tam ich rzeczy i ubrania. Kazuyuki poczuł nieprzyjemny ucisk w piersi, przypominając sobie wydarzenia ostatniej nocy. Brzuch bolał go nieco od stresu już od jakiegoś czasu i teraz tylko się ten stan pogorszył.

Przed Toshio czekało wiele pracy jako przyszłego dowódcę. Nie przeszkadzało mu to, zwłaszcza, że w domu była osoba, która tymczasowo powinna zostać sama i pomyśleć. Na pewno ni potrzebowała do tego kogoś, kto zabił połowę jej rodziny i służących. Przecież tak wiele razy zdobywał wioski, miasta, kraje. Nigdy jeszcze nie miał tak silnych wyrzutów sumienia jak w tym momencie. Oszczędził jednego człowieka a przyniosło to za sobą tyle skutków...
Wrócił dopiero późnym wieczorem do budynku. Szedł obok mocno zataczającego się mężczyzny. Ten ciągle coś bełkotał pod nosem i zagadywał go, ale Toshio nawet nie patrzył w jego stronę. Gdy doszli do progu bramy, nakierował towarzysza na jego część domu, a sam poszedł do swojej. Zapukał w ten sam sposób co poprzednio. Nie był pewien co powiedzieć, więc użył standardowego zwrotu.
- Wróciłem.
Wszedł do sypialni, będąc przekonanym, że to tam może właśnie być Kazuyuki.
- Przyniosłem kolację.
Wszedł powoli i postawił wiklinowy kosz na ziemi. Wyjął pałeczki i gorące garnki z jedzeniem. Wyłożył na stół miski i zaprosił gestem, aby Kazu się częstował.

Faktycznie czekał na niego w sypialni. Nie czuł się komfortowo chodząc samotnie po domu, kiedy w każdej chwili ktoś mógł się tutaj pojawić.
Jakaś jego część tęskniła przez cały ten czas za Toshio. Nudziło mu się, pragnął z kimś porozmawiać pobyć. Chciał po prostu czyjejś bliskości i wsparcia, ale jego myśli kierowały się tylko na tę jedną, konkretną osobę.
Dlatego kiedy nareszcie ten zapukał do drzwi, poderwał się do góry, a jego serce przyśpieszyło z radości. Nie rozumiał tego. Właściwie już nie chciał. Cały dzień rozmyślał i gdybał, i miał już po prostu dosyć.
Chciałby się napić, żeby chociaż na chwilę to wszystko przestało mieć znaczenie. W kuchni bodajże widział jakąś butelkę...
- Skąd to przyniosłeś? - spytał, nastawiając wodę na herbatę, po czym sam usiadł przy stole. Od rana nic nie jadł i był już nieco głodny, a jedzenie wyglądało wspaniale.

Toshio uśmiechnął się lekko, widząc chłopaka. Zbadał go wzrokiem, ale szybko oderwał się, nie chcąc być niegrzecznym.
- Z pobliskiej restauracji. Wciąż ludzie ją prowadzą. Jest nawet smaczne. Częstuj się.
To nie tak, że zabijali wszystkich, całe miasta. Oszczędzali mieszkańców, musieli jednak oczyścić drogę oraz linię, która mogła wywrzeć największy bunt.
- Za domem jest piękne drzewo. Spędziłeś cały dzień w domu. Nikt nas nie powinien tam ujrzeć Zechciałbyś może wybrać się tam ze mną?
Chciał sprawić mu nieco przyjemności, a wciąż nie miał zbyt wielu możliwości. To jednak wydawało ise być bezpieczne.

Zaczął powoli sobie nakładać dania na talerz. Wciąż były niemal gorące.
Podniósł wzrok na mężczyznę, kiedy ten wspomniał o drzewie. Z początku nie wiedział, do czego ten dąży, jednak w końcu uśmiechnął się lekko.
- W sumie, to z chęcią - powiedział. Nie wiedział, o jakim on drzewie mowi. Nigdy dotąd nie widział tej posiadłości w środku, ani nie zwiedzał jej ogrodów. Zawsze wydawała mu się być dziwna, tak samo jak zamieszkujący ją wcześniej ludzie. Zamiast wybudować dom bliżej miasta, ci zaszyli się w lesie.
- Pomyślałem, że jeśli być chciał, moglibyśmy się później czegoś napić. Widziałem w kuchni jakąś nalewkę - zaproponował.

Zjedli posiłek i mężczyzna wstał. Posprzątali wspólnie a następnie wyszli na ten spacer. Myślał, że obaj tego mogli potrzebować.
Posiadłość w środku miała piękny, choć nieco zaniedbany ogród. Pośrodku rosła spora wiśnia. Jej rozłożyste gałęzie sprawiały, że czuli się jak pod kopułką. Należało uważać, aby nie potknąć się o wystające gałęzie. Szli obok siebie, prawie ramię w ramię i Toshio czuł jego ciepło. Robiło mu sie ciepło od samego uczucia. Było dla niego czymś nowym.
- Co lubiłeś robić w wolnym czasie, Kaz... Asame? Co lubiłaś - poprawił się, przypominając sobie ich poprzednie ustalenia.