Po pierwsze - otwórz oczy!

First topic message reminder :

X to student, który jest święcie przekonany o swoich racjach. Nikt mu nie powie jak ma żyć. Problem w tym, że jest trochę bardzo samotny. Nie dość, że miał problemy w przeszłości, bo jego rodzice młodo zmarli, to jeszcze nie układa mu się z żadną kobietą, jego życie idzie zupełnie innymi torami niż planował. Ma niby kumpli, jakoś sobie radzi. Wśród nich jest Y, odkrywa on w sobie pociąg do X ale... na jego drodze stoi wiecznie banda dziewczyn! Któregoś wieczoru pod wpływem środków odurzających dochodzi do czegoś więcej między X i Y. X oczywiście to wypiera, nie chce się z tym pogodzić, odpycha od siebie tego przyjaciela jak tylko się da, ale Y w to brnie, nie daje się odsunąć.

- Podzielimy się czajnikiem po połowie?- Zapytał rozbawiony pokazując że główną nagrodą są sprzęty domowe. Zapytał go podczas przejścia staruszków o jakieś hasło i dosłownie chwilę później sam poczuł uszczypnięcie. Uśmiechnął się kącikiem ust gdy ręka podrapała lekko jego udo. Zostawił krzyżówkę i pochylił się nad nim udając, że spogląda przez okno. Tak naprawdę chodziło tylko o to aby plecami osłonić się od ludzi u pocałować ukochanego lekko w szyję. Ruszyli akurat więc trochę nim szarpnęło.
- W pociągu widoki są dużo przyjemniejsze niż w samochodzie.
Skomentował siadając ponownie na swoje miejsce. Na nowo zaczął rozwiązywać krzyżówkę. Przeszedł konduktor sprawdzając bilety i pomógł im z jednym hasłem. Później Gaspare sięgnął po swoje materiały do nauki widząc, że Eugene i tak zaraz zaśnie.

– Potraktuj to jak prezent ode mnie, możesz wziąć cały. – Powiedział łaskawie rozbawiony, patrząc na zdjęcie sprzętów.
Kiedy zobaczył, że Gaspare się nad nim przechyla, początkowo wydawał się nieco zdezorientowany, jednak usta na jego szyi wyjaśniły absolutnie wszystko, co musiał wiedzieć. Uśmiechnął się zupełnie mimowolnie nieco szerzej, patrząc jak siada. O dziwo nie bał się, że ktoś może ich zdemaskować (a przynajmniej nie aż tak, bo mimo wszystko rozejrzał się wokół czy na pewno nikt dziwnie na nich nie patrzy), a cieszył jak nastolatek.
– Zapewne. – Odparł, patrząc na niego uważnie.
Kiedy tylko mieli już spokój, Lavoie oparł głowę tuż przy oknie i wpatrzył się w mijane widoki. I jakkolwiek piękne by one nie były, monotonia jazdy sprawiła, że Francuz faktycznie dość szybko zaczął odpływać. Budził się właściwie tylko na chwile, aby poprawić zsuwającą się głowę, a potem znów zasypiał. Gaspare musiał go budzić, kiedy byli blisko. Na szczęście szybkie odzyskiwanie przytomności nie było dla niego problemem.
Do wynajmowanego przez nich apartamentu dojechali taksówką. W środku czekała na nich tylko gospodyni, żeby dać im klucze. Eugene wyraźnie średnio dawał sobie radę ze spojrzeniem, jakim ich raczyła. Tym bardziej szczęśliwy był, mogąc zamknąć za nią drzwi.
– Sami. – Powiedział wtedy z westchnieniem.

Pozwolił głowie francuza opaść na swoje ramię. Nawet je lekko skulił by nie było takie twarde. Dopiero kiedy już dojeżdżali na miejsce powoli, gładząc jego twarz starał się go obudzić. Przy lekkim śnie jaki miał Eugene, było to nad wyraz ciężkie. Zazwyczaj wystarczyło, żeby wziął głębszy oddech, a jego kochanek już otwierał oczy. Widać hałas pociągu skutecznie zagłuszał resztę.
Taksówka nie stanowiła już dla niego problemu. Bez skrępowania trzymał rękę na jego kolanie i gładził je palcami.
- Idź po klucze. Zapłacę i wezmę resztę bagaży.
Pozwolił mu iść przodem żeby nie stać pod drzwiami jak idiota. Posłał typowe pozdrowienie za gosposią kompletnie ignorując ten błysk w oku świadczący (być może) o innych podejrzeniach względem dwóch panów.
Odstawił torby na bok i sięgnął odważnie do kochanka.
- Nie marnujmy czasu.
Pocałunek jakim go obdarzył był pełen pasji i skrywanego pragnienia. Obłapiał go jednak nie sięgał pod ubranie. Dawał Eugene pole do tego by pokazał jak daleko chce zajść.

Uśmiechnął się przez pocałunek, czując jego usta na swoich. Za każdym razem ta namiętność ze strony Gaspare nieco go zaskakiwała (choć raczej nie pozostawał mu dłużny, wręcz przeciwnie) i tak dziwnie uszczęśliwiała. Odwzajemniał więc równie namiętnie, chętnie, wsuwając palce w jego włosy. Do tego mimowolnie przylgnął do niego ciałem, zupełnie instynktownie starając się zmniejszyć odległość między nimi. Odkąd zostali parą, minęło wystarczająco wiele czasu, aby całe skrępowanie gdzieś znikło, a przynajmniej, kiedy byli sami. Właściwie rozkręcał się tylko bardziej, znacznie częściej zaczął wychodzić z inicjatywą i coraz więcej przyjemności mi tu sprawiało. Nie wymagał aż takiej delikatności. Przynajmniej pod tym względem.
– Jesteś niecierpliwy. – Mruknął w jego usta i sam zaraz przesunął dłońmi po torsie Włocha, zsuwając je aż na jego brzuch. Wtedy dość szybko podwinął mu koszulkę, wsuwając pod nią ręce, aby móc dobrać się do jego ciała. Zaraz potem pocałował go znowu, ponownie namiętnie, popychając go na ścianę.

Akurat obłapianie jego brzucha było jedną z ulubionych czynności Eugene i Włoch nie mógł być pewien czy aby na pewno idą dalej. Potrafił to robić tak po prostu.
- Tak jak ty.
Odpowiedział mu gdy na chwilę zdążył złapać więcej powietrza. Następną przerwę dostał kiedy ściągał z siebie koszulkę. Powoli tak przywykał do koszul, że w odruchu najpierw chciał odpiąć mankiety koszuli. Zamiast tego objął twarz kochanka.
- Wypróbujmy łóżko
Gas bardzo zapobiegawczo zaproponował tą najwygodniejszą formę. Może i on nie miał by nic przeciwko żeby później spędzić cały wieczór w domu. Eugene jednak chciał zwiedzać i się tym cieszył. Nie mógł mu tego odebrać. Teraz to on zaczął powoli pozbawiać go garderoby.

Uśmiechnął się tylko w odpowiedzi dość łobuzersko. Pod tym względem na pewno nie mógł się z nim spierać. Ba, pod względem niecierpliwości, zapewne Eugene był nawet gorszy. Oczywiście nie miało to sprawić, aby jakkolwiek przestał wytykać to innym, ale przecież to tylko takie żarty.
Jak za każdym razem, widok jego ciała na krótki moment sprawił, że zaparło mu dech w piersiach i musiał odsunąć się nieznacznie, aby ogarnąć wzrokiem go całego. Zagryzł przy tym delikatnie wargę z uśmiechem. Nie sądził, aby miał mu się kiedykolwiek znudzić. Zresztą świadomość, że teraz jest on tylko jego cieszyła coraz bardziej w sposób, którego nie potrafił do końca opisać – bo dotąd zwyczajnie go nie znał.
– A będziesz w stanie potem wstać i pójść ze mną jeszcze pospacerować? – Spytał, pozwalając pozbawić się ubrań. Na ziemi wylądowała i jego cienka marynarka, i jasna koszulka. – Bo teraz w sumie i tak nie ma się co przebijać przez tłumy. – Stwierdził jeszcze, a potem zaczął całować szyję Włocha, oczywiście wodząc dłońmi po jego ciele.

- Jedyna siła, która będzie mnie w stanie od ciebie oderwać, to ty sam.
Stwierdził lojalnie. Eugene miał nad nim władzę kompletną. Kiedy go całował starał się rozpiąć jego spodnie i pasek. Gdy mu się udało uniósł twarz francuza i pocałował go namiętnie obierając podczas pocałunku kierunek na łóżko. Szedł tak długo aż nie poczuł łydkami rantu. Opadł na nie plecami ciągnąc go na siebie. Był ostrożny żeby się nie uderzyli. Łóżko zajęczało ostrzegawczo przed tak niespodziewanym atakiem.
- Musimy być ostrożniejsi inaczej łóżko nie wytrzyma.
Odparł rozbawiony zsuwając spodnie wraz z bielizną z tyłka Eugene.

– Jak to pięknie brzmi. – Mruknął jeszcze.
Nie odrywał się od jego skóry tak długo, jak Gaspare nie uniósł jego brody, wciąż wodząc ustami po jego szyi. Czasem nawet delikatnie go podgryzał, chcąc się z nim trochę podroczyć. Od tego, żeby rozbierać Włocha dalej powstrzymywał go właściwie tylko fakt, że sam był rozbierany do końca i nie chciał, żeby dłonie zanadto im się plątały. Kiedy tylko Ricci go pocałował, odwzajemnił pocałunek równie namiętnie, idąc wciąż za nim posłusznie, choć również całkowicie na ślepo. Czując z kolei, jak Gaspare upada i ciągnie go na siebie, oderwał się nieco zaskoczony, aby zaraz ułożyć dłonie po bokach jego głowy.
– Może od razu po prostu przełóżmy materac na podłogę? – Zaproponował równie rozbawiony, pozwalając mu się rozebrać. Gdy tylko był już całkowicie nagi, klęknął znów po jego bokach, prostując się trochę nad nim i od razu zabierając za rozpinanie również jego spodni.

- Zrzucenie mnie z łóżka sprawi ci więcej radości.
Skwitował to nadal rozbawiony. Pomógł Eugene z własnymi spodniami. Gdy obaj byli nadzy przeciągnął go na siebie i odwrócił się z nim wywołując kolejny protestujący jęk desek. Tym razem to on był u góry i opierał się kolanami o materac. Poruszył się dynamicznie w przód i w tył co wywołało kolejne skrzypienie z dodatkowym uderzeniem o ścianę. Gaspare uśmiechnął się szeroko hamując wybuch potężnego śmiechu. Jeśli cokolwiek będą próbowali na tym łóżku usłyszy ich cały budynek i przechodnie.
Pochylił się by pocałować Eugene. Starał się nie wywoływać gwałtowniejszych ruchów kiedy sięgnął dłonią by zacząć go dotykać. Nie przeszkadzało mu zupełnie to, że łóżko hałasowało. Był za to ciekaw jak długo Lavoie wytrzyma i czy oleje sprawę czy zarządzi zmianę miejsca.

Parsknął cicho na jego słowa.
– Nie jestem aż takim sadystą. – Odparł. A przy okazji masochistą, bo odsuwanie się Gaspare było teraz ostatnim, czego chciał. Skoro już są w takiej, a nie innej sytuacji…
Westchnął nieco zaskoczony, kiedy znalazł się pod Riccim układając dłonie na jego ramionach. I pewnie nakręciłby się przez to wszystko strasznie, gdyby nie te skrzypnięcia, bo słysząc je i widząc ten szeroko uśmiech, sam się za bardzo nie hamował i parsknął cicho śmiechem.
Uspokoił się oczywiście, aby odwzajemnić pocałunek, a przy tym wsunął jedną dłoń w jego włosy, drugą przesuwając powoli po jego plecach. Sam nie wiedział dokładnie, ile wytrzyma, ale wedle jego postanowień zamierzał to olać i spróbować potraktować to trochę jako pewne wyzwanie dla samego siebie, a te lubił po prostu wybitnie. Poza tym… musi się kiedyś przyzwyczaić do tego, że ludzie będą świadomi, że nie interesują go kobiety i przestać przejmować się tymi ocenami tak, jak nie przejmował się nimi dotąd w innych kwestiach.
– Pokażmy Florencji jak mnie kochasz. – Mruknął więc w jego usta mimo wszystko wciąż nieco rozbawiony, zaraz wzdychając w nie cicho od jego dotyku.

Po tych słowach zachęty ze strony ukochanego nie miał pojęcia czy to wyzwanie żeby usłyszała ich cała Florencja czy raczej informacja, że łóżko wciąż jest w porządku. Postanowił wypośrodkować całość. Gumki miał w spodniach a żel w plecaku. Odkleił się od niego żeby zebrać te rzeczy. Zanim będzie ich potrzebował trochę minie. Nie chciał przerywać w gorszym momencie, jak się bardziej nakręcą. Idąc do łóżka poszedł o krok dalej. Otworzył szeroko duże okno. Nikt ich i tak nie zauważy przez zasłony i ustawienie łóżka. Dźwięk poniesie się za to dużo dalej po wąskich uliczkach.
- Masz zakaz hamowania swoich dźwięków.- Pogroził mu palcem. Znów nad nim zawisł i tym razem ustami zaczął go pieścić. Dłonią pomagał sobie tylko wtedy gdy musiał w jakiś sposób przesunąć kochanka. Eugene był bardzo szczupły. Uwielbiał jednak jego wystające kości biodrowe jeszcze bardziej wydatne gdy leżał na płasko. Lubił też znaczyć jego kręgi w kręgosłupie kiedy odwracał się do niego tyłem.
Nagryzł skórę pod kością biodrową i dłonią zaczął pieścić jego krocze do czasu aż nie zszedł między jego nogi ustami. Wtedy dłoń przesunęła się pod zgrabne pośladki. Z jego zachowania francuz mógł poznać, że będzie się z nim droczył aż naprawdę jęki i stękanie ich obu będzie głośniejsze od cholernego łóżka.

Faktycznie, przy Eugene dość łatwo było pomylić się, czy rzucał komuś wyzwanie, czy coś po prostu stwierdzał, czy żartował, czy mówił poważnie. Wypośrodkowanie było najbezpieczniejszą formą.
Kiedy Gaspare się odsunął, podniósł się bardziej do siadu z cichym westchnieniem, dość niechętnie go puszczając, jednak rozumiał zamysł. Później mogłoby to być naprawdę uciążliwe.
To jednak, że Ricci nie skierował się potem od razu z powrotem do niego, a zamiast tego otworzył okno szerzej, sprawiło, że Francuz spojrzał na niego zaskoczony.
– Mam być głośny specjalnie dla ciebie? – Spytał nieco rozbawiony jego słowami, jako że na ogół nie wydawało mu się, aby musiał się jakoś bardzo hamować. Ale skoro jego chłopak chciał iść na całość… Miał do tego okazję już chwilę potem. Początkowo tylko odetchnął, bo mimo wszystko nie spodziewał się tak prędkiego przejścia do rzeczy. Nie, żeby mu to przeszkadzało, bo nie przeszkadzało wcale. Po prostu było zaskoczeniem. Już zaraz jednak pozwolił sobie na pierwszy jęk, wsuwając palce we włosy Włocha, aby zacisnąć na nich lekko palce. Był już i tak dość mocno podniecony, więc nie potrzebował wcale tak wiele droczenia się, aby stopniowo pozwalać sobie na coraz więcej, będąc nawet bardziej wulgarnym niż dotychczas.

Ricci też się hamował. Z pełną namiętnością i typowo włoską pasją podszedł do ochrzczenia łóżka. Z pełną premedytacją wykorzystał całą swoją wiedzę, którą zdobył o rzeczach sprawiających przyjemność w łóżku jego kochankowi. Po jego własnych plecach leciał pot kiedy powstrzymywał własne ciało od finiszu by móc atakować kochanka dłużej.
Po parokrotnej zmianie pozycji, obiciu ściany przez łóżko do tego stopnia, że zaczęła pękać tapeta i ponad dwóch godzinach w końcu obaj padli na skotłowaną pościel. W swojej zaborczości Gas nie chciał jednak uwolnić Eugene od swojej obecności i bliskości. Kleił się do niego dosłownie od potu i spermy.
-Teraz potrzebujemy prysznica.- Skomentował gdy już ustabilizował oddech. -Zanieść cię?
Zapytał całkiem serio. Wiedział, że przynajmniej początkowo nadal będzie czuł dyskomfort.

Nie planował takiego maratonu, ale skoro już na to wyszło, nie zamierzał się bronić. Ale na pewno nie było mowy o tym, aby miał (przynajmniej tego dnia) gdziekolwiek iść. Jeśli to był chytry plan Gaspare, aby przytrzymać Eugene w miejscu na dłużej niż godzina, to udało mu się naprawdę brawurowo.
Kiedy było po wszystkim i pozostało im trochę się uspokoić, Francuz przytulił się do Ricciego mocno, choć był na tyle zmęczony, że w istocie nie było to aż tak silne. Był jednak zbyt wielką przylepą, aby sobie darować. Tym bardziej, że aktualnie czuł wyjątkową wręcz ochotę się przytulać.
– Właśnie się zastanawiam, czy dam radę wstać. Daj mi jeszcze moment. – Mruknął z zamkniętymi oczami, sięgając jeszcze krótko ustami do jego szyi. – Ale obawiam się, że będziesz musiał. Chyba bardzo wziąłeś do siebie moje słowa. – Parsknął cicho, odsuwając się od niego nieznacznie, tylko na tyle, aby położyć się przy nim i wesprzeć na łokciu, a w tej pozycji mieć na niego zdecydowanie lepszy widok.

Gdy Eugene się odsuną Gas opadł całkiem na plecy. Wyciągnął rękę i schował pukiel włosów za ucho. Uśmiechnął się lekko.
- Nie wiem o co ci chodzi. - Odparł z bezczelnym uśmiechem. - Ja tylko spełniam życzenia swojego partnera. - Dodał. Jego dłoń przesunęła się na biodro kochanka i tam została zwisając bezwładnie gdy przewrócił się znów na bok. Gas stygł. Czuł jak pot zastyga na nim. Widząc jednak minę ukochanego czuł, że spełnił swą powinność.
- Florencja podobno jeszcze piękniejsza nocą i ... zepsuliśmy ścianę. - Odparł parskając śmiechem. Zauważył to gdy przewrócił się na plecy. W miejscu gdzie rama łóżka odbijała się od ściany była teraz długa pręga z pękniętą tapetą. Teraz pokazał ją ruchem głowy Eugene.
- Odsunę później łóżko dalej od ściany.
Zaczął krążyć leniwie palcem po biodrze Lavoie kreśląc różne wzorki.

Uśmiechnął się znów nieco tym stwierdzeniem rozbawiony. Wyciągnął wtedy dłoń, aby pogładzić ponownie jego brzuch, tym razem tak, jakby gładził go, chwaląc.
– Kochany, grzeczny Gaspare. – Powiedział, jednak już pod koniec parsknął znów krótko i cicho śmiechem.
Słysząc z kolei sugestię o ścianie, uniósł na nią również wzrok i zaraz również parsknął śmiechem już bardziej swobodnie. Tego na pewno się nie spodziewał. Zastanawiał się tylko, co będzie, jak już stąd wyjdą. Naprawdę ciekawiła go mina gospodyni. A jeśli nie miała do powiedzenia nic odnośnie ich szaleństw, to czy nie będzie kazała im dopłacić za szkody, które podczas nich wyrządzili?
Całe szczęście, że tylko Eugene w tym momencie był biedakiem.
– Miejmy nadzieję, że jej sentyment do czasów, kiedy ktoś tak obchodził się z nią, jak ty ze mną, odwiodą ją od pomysłu obciążania nas dodatkowymi finansami. – Parsknął i przesunął powoli dłonią na jego tors.

- Nie sądzę żebyśmy byli pierwszymi i ostatnimi, którzy w podobny sposób bawią się na wakacjach.
Stwierdził. Złapał jego dłoń i pocałował jej wnętrze. Oczywiście kobieta mogła mniemać, że dwóch panów będzie bardziej dyskretnych. Wzięli pokój z podwójnym łóżkiem. Nie mogła mieć złudzeń co do charakteru ich kontaktów.
- To jaki plan na dzisiaj? Układamy listę rzeczy do zwiedzenia na jutro i idziemy przejść się i po kolację do centrum czy może chcesz jeszcze coś pozwiedzać? To ty tutaj jesteś tym bardziej zorientowanym.

- Tak? Myślisz, że ile razy była tu odnawiana ściana? - Spytał, mimo wszystko wciąż dość mocno rozbawiony.
Choć takie gesty jak całowanie go po dłoniach wciąż sprawiały, że czuł w środku dziwny ucisk, którego nie potrafił wytłumaczyć i przez który niekiedy naprawdę umiał zacząć się wycofywać, przy Gaspare to uczucie powoli, stopniowo malało. Zamiast więc zabierać dłoń i natychmiastowo uciekać od tej sytuacji, Eugene uśmiechnął się tylko lekko i pogładził go krótko po policzku. To i tak było naprawdę wiele jak na niego. Włoch mógł być z siebie dumny, jak udawało mu się powoli pokonywać jego bariery. Pomijając oczywiście te, które zniszczył już wręcz szturmem.
- Na razie po prostu daj mi jeszcze chwilę. - Odparł, namyślając się przez moment. - Ale myślę, że dziś na pewno będziemy musieli darować sobie zwiedzanie. Możemy się tylko przejść po mieście i faktycznie wejść gdzieś na kolację. - Przyznał, zaraz przysuwając się, tak, aby pocałować go jeszcze w szyję. - Jutro pójdziemy do Uffizi, postoimy sobie w kolejce, a potem zobaczymy “Narodziny Wenus”, Caravaggia, Michała Anioła… Jestem bardzo ciekaw jak to wygląda na żywo. Musi robić wrażenie, skoro jest takie popularne.

W kwestii sztuki Gaspare nie był zbyt rozgarnięty. Wymagano od niego znajomości jakichś tam podstaw w szkole ale autentyku od podróbki by nie rozpoznał, chyba, że ktoś próbował by mu sprzedać zdjęcie mona lisy jako "oryginał". Odwrócił się by sięgnąć po telefon i zaczął podawać propozycje miejsc znajdujących się w miarę blisko.
- O, ta restauracja ma piękny widok z tarasu. Ale... trzeba będzie podejść w górę.
Pokazał zdjęcie panoramy miasta. Decydowali się jeszcze chwilę. Gas zadzwonił żeby zarezerwować im stolik. Chodził nago po pokoju rozmawiając bardzo energicznie z osobą po drugiej stronie. Eugene mógł więc obserwować jego zgrabne pośladki napinające się gdy chodził i rozluźniające.
- Tak, tak idealnie! - Potwierdził do słuchawki. -Mamy rezerwację za dwie godziny. Zdążymy wziąć prysznic i się ogarnąć.

Eugene również znawcą nie był. Jego wiedza w kategorii sztuki w większości raczej ograniczała się do kojarzenia sztandarowych dla popkultury dzieł. A przynajmniej tych ważnych dla Francji, które znał, bo wypadało lub tych włoskich, które znał, bo tylko podjudzały jego młodzieńczą fascynację słoneczną Italią. Fakt faktem, zdecydowanie swobodniej rozmawiałoby mu się o Vivaldim czy poglądach Marka Aureliusza niż o sztuce nawet kogoś tak wielkiego jak Michał Anioł.
- Skoro tak ci zależy na wnoszeniu mnie… - Odparł i ułożył się na łóżku nieco wygodniej, aby mieć nawet lepszy widok na chodzącego po pokoju Włocha. Oglądanie go tak było niemal równie przyjemne, co wodzenie palcami po zagłębieniach i wypukłościach jego ciała. Nie mógł sobie tego odmówić, a oderwanie od niego wzroku w tym momencie wydawało się zadziwiająco wręcz trudne.
- Brzmi jak coś, co może się faktycznie udać. - Stwierdził, chwilę jeszcze patrząc na niego bezmyślnie, zanim wreszcie podniósł się do siadu z westchnieniem. - Rozumiem, że oszczędzamy wodę i idziemy się myć razem? Czy wolisz osobno? - Pytaniu szybko zaczął towarzyszyć delikatny, nieco bezczelny, ale jakże typowy dla Francuza uśmieszek czający się w kącikach ust.

W odpowiedzi Gaspare oparł się po bokach jego głowy i jeszcze zanim go pocałował wyszeptał parę pełnych pasji słów.
-Chodź
Pociągnął go chwilę później. Bawili się już dość w łóżku. Trzeba było sprawdzić czy inne części tego miejsca też się nadają... i w jakim stopniu.

Oczywiście nie wszystko udało się idealnie. Gas patrząc na górkę pod którą mieli podejść zaczepił pierwszą z brzegu taksówkę. Nie zamierzał się grzać i pocić idąc pod nią po to żeby psuć później romantyczną atmosferę zapachem własnego potu... No i dla Eugene ta opcja powinna być lżejsza. Chyba tylko dzięki temu udało im się zdążyć odebrać rezerwację. Nie była to najdroższa restauracja w mieście. Wyglądała jednak przyzwoicie i widok miała nieziemski. Ricci wiedział też, że nie wyciągnął by francuza do żadnego drogiego miejsca bez uprzedzenia go. A jeśli by mu się to udało jakoś podstępem to oberwał by po fakcie.
-Wolisz widok z prawej czy z lewej strony?- Zapytał pokazując na krzesła ustawione bokiem do barierki.

Dla Eugene pobyt we Florencji był jak sen na jawie. Rzadko zdarzało mu się czuć tak radosnym z jakiegoś powodu, a teraz, dodatkowo zadowolony z towarzystwa Ricciego (jakby nie patrzeć, Włoch starał się naprawdę bardzo, aby Francuz czuł się doskonale na różne sposoby) był naprawdę w dobrym humorze.
A przynajmniej dopóki nie zobaczył górki, a potem restauracji - czy może raczej miejsc, które udało się załatwić Gaspare. Wówczas Lavoie spojrzał na niego podejrzliwie. Obaj wiedzieli, że ich sytuacje finansowe różniły się diametralnie i że Eugene wolał tego nie odczuwać, nawet w tak.miły sposób jak poprzez wyręczanie go w płaceniu czy zaprowadzanie do miejsc, które choć owszem, były piękne, skazałyby go na znaczne zmniejszenie wydatków.
- Jesteś pewien, że jedzenie tu nie kosztuje majątek? - Spytał. - Wezmę z lewej. - Dodał i tam też zaraz usiadł. Gdy kelnerka podała kartę, podziękował i od razu otworzył ją, aby znaleźć dla siebie coś odpowiedniego.

Gaspare uśmiechnął się szeroko na jego pytanie.
- Gdybym szukał drogiej restauracji z widokiem zajęło by mi to minutę, a nie 20. Przecież wiem, że nie pozwoliłbyś się zabrać w drogie miejsce bez właściwego przygotowania wcześniej. Ceny są trochę wyższe niż w tej knajpce do której chodzimy z resztą. Ale! Ja karmię, ty kompletujesz bilety i całą resztę. Zgoda?
Zapytał z typowym dla siebie uśmiechem i energią.

Zanim skończyli posiłek mieli nie tylko widok na kawałek zachodu, ale i piękna panoramę o zmierzchu. Tym razem Ricci nalegał aby się przeszli. Mieli z górki a zapalające się lampy dodawały uroku brukowanym uliczkom.

Kiedy tylko zajęli miejsce, Francuz spojrzał na niego niemalże, jakby chciał przewiercić go na wylot wzrokiem tych swoich czarnych oczu, a Włoch na pewno w jakiś sposób kręcił. Ostatecznie jednak westchnął tylko nosem i wrócił do karty, nie mogąc się powstrzymać, aby nie rzucić:
- Powiedzmy, że niech ci będzie. Ale jeśli będziesz wydawał na mnie za dużo pieniędzy, ostrzegam, że mi odbije i zacznę naciągać cię na książki, filmy i winyle, a wtedy już prosta droga do bankructwa, mój drogi. - Odparł niby poważnie z absolutnie kamienną twarzą.

Kiedy zjedli, Eugene pomarudził o tym, że nie chce mu się chodzić chyba tylko dla zasady. Nie trzeba było znać go jakoś bardzo, aby wiedzieć, że pomimo, że nie ćwiczył wcale, wciąż nie był w najgorszej kondycji. Łażenie wszędzie pieszo, szybko, często (chyba, że akurat siedział z nosem w książkach, choć w warunkach domowych nawet lektura za bardzo go nie powstrzymywała) można było wręcz podciągnąć w jego przypadku pod uprawiany sport.
Przez jakiś czas nawet się nie odezwał, w końcu jednak zerkając na niego z nieco bezczelnym uśmieszkiem.
- Oh-la-la. Kto by się spodziewał, że z ciebie taki romantyk. - Powiedział w którymś momencie, rozglądając się wciąż po mieście.

- Jestem rodowitym Włochem. Zadowalanie swoich partnerów mamy we krwi. Nawet jeśli chodzi tylko o piękne widoki.
Odparł na jego komentarz z pełnym rozbawieniem.
- Obiecuję, że w pokoju już tylko lenistwo. Żadnych wymysłów twojego faceta.
Gaspare czasami lubił wcisnąć te dość specyficzne słowa. Oswajał Eugene już dość długo z tym stanem i drobnymi gestami, czułościami, słowami. Ciągle miał nadzieję, że w końcu otworzy się też poza sypialnią. Zachowywał w tym ogromną cierpliwość wręcz niezgodną z włoskim temperamentem chłopaka.