Po pierwsze - otwórz oczy!

First topic message reminder :

X to student, który jest święcie przekonany o swoich racjach. Nikt mu nie powie jak ma żyć. Problem w tym, że jest trochę bardzo samotny. Nie dość, że miał problemy w przeszłości, bo jego rodzice młodo zmarli, to jeszcze nie układa mu się z żadną kobietą, jego życie idzie zupełnie innymi torami niż planował. Ma niby kumpli, jakoś sobie radzi. Wśród nich jest Y, odkrywa on w sobie pociąg do X ale... na jego drodze stoi wiecznie banda dziewczyn! Któregoś wieczoru pod wpływem środków odurzających dochodzi do czegoś więcej między X i Y. X oczywiście to wypiera, nie chce się z tym pogodzić, odpycha od siebie tego przyjaciela jak tylko się da, ale Y w to brnie, nie daje się odsunąć.

Nie wybaczyłby sobie gdyby doszedł przed finiszem Eugene. Zaciskał więc oczy w wysiłku coraz mocniej.
- Razem- Szepnął czując na dłoni, że i francuz jest bliski spełnienia. Zatkał mu usta znów pocałunkiem by nie pozwolić własnemu jęknięciu ulgi na rozbrzmienie w pokoju. Chwilę został w miejscu nie mogąc się ruszyć i oddychał ciężko. Wpatrywał się w twarz kochanka z lekkim niedowierzaniem, że to się stało i udało. W końcu był przygotowany, że zanim dobierze mu się do tyłka miną może nawet miesiące. Potarł nosem skórę za uchem niczym zwierzak ocierający się o właściciela pyskiem.
- Żyjesz?- Zapytał gdy znów się podniósł by spojrzeć na jego twarz. Uśmiechał się lekko.

Mimo pocałunku, Eugene nie potrafił powstrzymać do końca własnego jęku. Dlatego też, mimo że zduszony, rozbrzmiał cicho w usta Gaspare. Zaraz potem Francuz oderwał się i ułożył dłoń na jego policzku, oddychając dość nieregularnie. Musiał zwilżyć wargi językiem i zamknąć oczy, aby ułatwić sobie trochę wyrównanie oddechu. 
Na pewno Eugene nie dałby mu czekać miesięcy. Dotąd stał między młotem a kowadłem, z jednej strony broniąc się przed swoją uległością, a z drugiej śmiejąc się sam z siebie, że może tchórzyć ze zrobieniem czegoś takiego, szczególnie, że poniekąd nie było to nic strasznego. Pójście z Riccim na całość przyszło co prawda szybciej niż sam się tego spodziewał, ale teraz rozumiał, że nie było się czego bać. Gaspare naprawdę o niego dbał, zresztą jego miłość tylko pchała Lavoie do działania, jako że Włoch nie był pierwszą lepszą osobą, która zadba tylko o siebie, a po wszystkim powie "było miło, muszę spadać".
Mruknął cicho i uśmiechnął się znów, zaraz otwierając oczy, żeby na niego spojrzeć. Na jego pytanie aż się cicho i krótko roześmiał. 
– Zawsze zadajesz ludziom to pytanie, gdy jest po wszystkim? Czy żyją? – Spytał rozbawiony i ujął jego twarz w dłonie, zaraz gładząc go po policzkach. – Żyję i czuję się cudownie. – Powiedział już zdecydowanie bardziej poważnie. Przeczesał jeszcze jego włosy palcami, odgarniając je bardziej do tyłu. – Z tobą nie mogło być inaczej. 

- Nie, tylko tobie.
Gaspare nie mógłby zadawać takiego pytania innym. Zazwyczaj stan napalenia gdy trafiał do łóżka z kimś losowym był tak wielki, że nie potrzeba było wiele. A ostatnio w takim trybie działał. Impreza i szybki seks w kiblu albo Kiti. Z nią jednak też chodziło o zrzucenie napięcia. Teraz pierwszy raz był z facetem którego kochał. Od ponad roku. Z ostatnią swoją miłością rozstał się jeszcze w połowie szkoły średniej.
- Też jestem szczęśliwy. Jeśli mam być szczery to nie wierzyłem, że stanie się to tak szybko. To tylko potwierdza moje zdanie, że powinienem wcześniej spróbować cię zdobyć.
Pocałował go i w tym czasie wycofał się z jego wnętrza. Nie chciał tego le prezerwatywa była pełna a i Eugene za chwilę zacząłby odczuwać dyskomfort z powodu jego obecności.
-Najważniejsze, że jesteś szczęśliwy. Niczego więcej nie potrzebuję.
Rzucił podnosząc się i siadając obok niego. Romantyzm to jedno, a realia to drugie. Musiał pozbyć się gumki i wyczyścić ich ciała ze spełniania Eugene.

Pogłaskał go po policzku z czułością. Oczywiście zdawał sobie sprawę z tego, że pytanie było skierowane bezpośrednio do niego, ale mimo wszystko jakoś go to rozbawiło. 
Na jego słowa, westchnął cicho. Potrafił to sobie wyobrazić. Gdyby Ricci podrywał go wcześniej, albo Francuz by go zwyzywał, albo próbował obrócić to w żart i w jakiś swobodny sposób powiedzieć, że nie jest zainteresowany. A potem skończyłby z jakąś dziewczyną, a Włoch dalej miałby rozdarte serce. Jeśli faktycznie kiedyś zwróciłby na niego uwagę, i tak byłoby to w kontekście eksperymentu z kumplem. Dobrze było tak, jak było. 
 – Nie żałuj tego, co było, Gaspare. Obaj wiemy, że gdybyś próbował czegoś ze mną wcześniej, pewnie nigdy by do niczego między nami nie doszło. Nie przez ciebie, ale przeze mnie. Jestem świadomy swojego charakteru. Dlatego dziwię się, że tak chcesz ze mną być. – Powiedział równie bezpośrednio, co zawsze, a jednak wyjątkowo łagodnie, ciepło, jakby chcąc dać mu do zrozumienia, że on tego żalu już się wyzbył i faktycznie jest teraz po prostu szczęśliwy u boku swojego mężczyzny i chce, aby Gaspare również taki był. Ogólnie, Eugene musiał nauczyć się nie wracać do przeszłości, inaczej ta nie dałaby mu spokoju aż któregoś dnia mogłaby go po prostu wykończyć. 
– Jesteś strasznie kochany. – Podniósł się nieco i sięgnął również chusteczki, aby wytrzeć siebie i Gaspare. Położył się przy tym bardziej na boku i wyciągnął nieco, aby pocałować go raz jeszcze. – I ja również cieszę się z twojego szczęścia. Teraz tylko będę musiał się postarać, żebyś był taki jak najczęściej. – Powiedział i pocałował go jeszcze krótko, wyciągając w jego stronę pomięte chusteczki, aby wyrzucił je razem z gumką.
– Mogę cię prosić? Nie chcę wstawać. 

Wziął również od niego to co należało wyrzucić. Zdecydowanie nie chciał wspominać przeszłości. Podobał mu się stan obecny. Nie mógł jednak się jej wyprzeć. W końcu to ona doprowadziła do tego co jest tu i teraz. Niektóre czynności nie potrzebowały słów. Kiedy wrócił położył się znów obok niego i przyciągnął całując delikatnie. Czułość i ciepło to to czego mógł mu dać aż w nadmiarze.
- Bądź szczęśliwy a i ja będę.- Rzucił prawie że filozoficznie. - Nie chcę od chodzić od ciebie.
Świadomość, że w teczce czeka 60 stron sprawy którą mam ogarnąć sprawia, że mam ciarki i wcale nie są przyjemne.
Ricci był energiczny, czasami beztroski, pełen optymizmu, ale i pracowity. Gdyby ktoś zapytał się jego bliskich dlaczego chłopak nigdy nie przeżył żadnego dramatu to te ostatnie dwie cechy wymienili by jako najważniejsze. Starał się szukać pozytywów w każdej sytuacji i pracował ciężko na to by efekty były jak najlepsze.
- Może przyniosę je tutaj? Przytulę się do ciebie. Poczytam swoje. Notatki zrobię na świeżo rano.
Starał się jak dorosły i odpowiedzialny osobnik ustalić ranek tak by nie przeszkadzać Eugene.

Kiedy Gaspare wstał, Eugene zsunął się bardziej na łóżku, układając wygodniej na poduszkach. Jednak kiedy tylko Włoch wrócił, niemal od razu przysunął się do niego również samemu, wciąż spragniony jego bliskości jakby znowu nie widzieli się kilka dni, a nie minęła zaledwie minuta i odwzajemnił równie delikatnie pocałunek. 
Uśmiechnął się nieco szerzej na jego słowa o byciu szczęśliwym, a rozczulenie nimi odbiło się nawet w spojrzeniu tych ciemnych oczu, w których taki wyraz należał do rzadkości.  Chwilę potem znów jego uśmiech zmalał na samo wspomnienie pracy. No tak, przecież byli poważnymi, dorosłymi ludźmi, którzy nie mogli zawalać swoich spraw. Nie mógł powstrzymać ciężkiego westchnienia. Zdecydowanie wolałby go objąć i mieć święty spokój, nie przejmować się niczym. Ani prawem, ani własnymi studiami i innymi obowiązkami.  Tak by to działało, gdyby byli w jakimś idealnym świecie. 
– Chciałem ci to zaproponować. – Uśmiechnął się delikatnie. – Jeśli już znów będziesz wstawał, możesz przynieść mi książkę. Może jak jeszcze chwilę poczytam, to powiem ci wszystko o twoim istnieniu. Będzie miała napis „ontologia” na okładce.– Powiedział, wciąż średnio zadowolony takim obrotem spraw, ale raczej nie mieli większego wyboru. Książka była wyłożona na blacie w kuchni, jako że jeszcze niedawno miał ją w rękach. Uznał, że Gaspare się domyśli, że chodzi o nią, chociaż książek u Eugene'a nie brakowało. 
– Jak tylko będzie jakieś wolne, wyjeżdżamy stąd i odcinamy się od tego wszystkiego. Wstawanie po szóstej, bez pracy i ze spokojem. – Zastrzegł i wkradł się pod przykrycie.

- Jeśli będziesz chciał możemy pojechać do Rzymu albo Triestu. Wenecja też jest stosunkowo blisko
Zaproponował kiedy już wrócił z swoją teczką i książką dla Eugene.
- Moi rodzice i siostra zostali w Tirest'ie więc nie musielibyśmy się martwić o nocleg. W Rzymie za to osiadł mój brat. Więc też nie byłoby z tym problemu.
Nie myślał tutaj oczywiście o wycieczce w kontekście poznania jego rodziny ale raczej o cięciu kosztów które w wypadku wyjazdu do jakiegokolwiek miasta mogły być dla Francuza wysokie.
-Moglibyśmy kogoś zabrać jeszcze jeśli czułbyś się wtedy bardziej komfortowo
Patrząc na niego nie wiedział czy ma się zamknąć czy raczej spróbować wyjaśnić.
- Chyba powiedziałem za dużo co?

W pierwszej chwili miał ochotę powiedzieć, że w Wenecji niedawno był, ale natychmiast ugryzł się w język. I tak Gaspare dostał już od niego kubeł zimnej wody w momencie znalezienia tych wszystkich rzeczy pod łóżkiem, nie potrzebował uświadamiania sobie, że z Adrienem również wyjeżdżał. Czuł, że gdyby to powiedział, zasłużyłby na złoty medal w kategorii dupka i mistrza niestosowności zarazem. 
Wyciągnął rękę po swoją książkę, słuchając jego słów i uniósł nieco brwi na słowa o rodzicach czy rodzeństwie. Zdecydowanie nie chciał ich teraz poznawać, to byłoby takie… wiążące, szczególnie, że w sumie byli razem zaledwie od paru dni. To go nieco spłoszyło, natomiast słowa o zabraniu jeszcze kogoś nie za bardzo przypadły mu do gustu. Jeśli już gdzieś pojadą, chciał mieć go dla siebie i nie przejmować się nikim innym, nawet jeśli miałaby to być jakaś przykrywka dla niego albo cokolwiek. Oczywiście wszystko odbiło się na jego twarzy i westchnął cicho. 
Na jego pytanie uśmiechnął się delikatnie jednym kącikiem ust. 
 – Mogłeś skończyć na Wenecji. – Powiedział. – Zaproponowałbym Florencję, ale musielibyśmy jechać poza sezonem, żeby nie tonąć w turystach. Albo Rimini. Tam powinno być w porządku. – Powiedział, układając się wygodniej z książką. – Ale najpierw musimy mieć wolne. – Zauważył i przeczesał włosy palcami, odgarniając je nieco bardziej do tyłu.
 – Gaspare. Czy ty mówiłeś o nas komukolwiek? – Zapytał po chwili.

Chociaż nadal go słuchał to już starał się w materiałach znaleźć właściwą stronę.
- Kiti. Przy tobie. Nie miałem okazji powiedzieć nikomu innemu.
Odparł całkowicie szczerze. Miał teraz gorący okres. Pracował z facetem, który mocno go cisnął, ale sam Ricci czuł z tego satysfakcję. Uczył się dużo szybciej kiedy ludzie byli wobec niego wymagający. Jak Lavoie. Był wymagający. Może nie zdawał sobie z tego sprawy, ale był i to też zachęcało tylko energicznego Włocha do działania.
- Chcesz powiedzieć komuś konkretnemu albo naszym znajomym w jakimś szczególnym momencie?
Zapytał uznając, że w sumie to dość istotne. W końcu Eugene do niedawna nawet nie brał pod uwagę mężczyzn.

Eugene otworzył swoją książkę na właściwej stronie i założył nogę na nogę pod przykryciem.
– Okej. – Odparł swobodnie na jego słowa. Wychwycił odpowiednią linijkę tekstu, wiedząc już gdzie skończył ostatnio czytać i ani na moment nie spuścił już wzroku na Gaspare, chociaż również wciąż go słuchał.
Trochę jakby byli już co najmniej dziesięć lat po ślubie.
Eugene zdawał sobie sprawę z tego, że wbrew pozorom był strasznie wymagający. Zarówno świadomie, jak i nieświadomie. To był główny powód, dla którego wszystkie jego związki bardzo szybko kończyły się rozstaniem. Nikt dotąd nie potrafił spełnić wszystkich kryteriów, które wyznaczał i prędzej czy później zaczynali się nawzajem irytować, a wspólne spędzanie czasu podchodziło zdecydowanie bardziej pod „skoro trzeba” niż „nie mogę się doczekać”. A nie o to chodziło. I tego najbardziej obawiał się ze strony Ricciego – że jego oczekiwania okażą się zbyt duże i znowu wszystko legnie w gruzach po góra trzech miesiącach. Ale w przeciwieństwie do innych, na Gaspare naprawdę mu zależało.
– Nie. – Odparł, przekładając stronę. – Ale nie chcę, żeby wiedzieli już teraz. Zaczekajmy z tym jeszcze trochę. Potem się ujawnimy, oni będą w szoku, aż w końcu im przejdzie. – Choć nie powiedział tego głośno, nie chciał zapeszać. Pamiętał doskonale docinki kolegów w momencie, kiedy była cała ta sprawa z Włochem za pierwszym razem. Jak myślał o tym, co mógłby usłyszeć teraz, niemal dostawał dreszczy. To było już poza granicami jego dystansu, chyba zbyt by mu to dokuczało. A gdyby jednak z Riccim zerwali już po tym, jak to powiedzieli? Nie, nie, to nie był dobry moment. Najpierw musiał mieć pewność, że zgoda na "pogłębienie znajomości" nie była jakimś beznadziejnym błędem.

Czuł w tym drugie dno, ale postanowił go nie cisnąć. Eugene musiał się oswoić z sytuacją, jego osobą i tym, że nie ważne jak bardzo nie mieli by rozrywkowych znajomych to nie odpuszczą mu tak łatwo. Szczególnie, że ponad połowa z nich wiedziała, że Włoch na niego ostro leci.
- Szoku bym się nie spodziewał. Chociaż może... z nimi nigdy nic nie wiadomo.
Przez dobrą godzinę Gaspare siedział i czytał akta sprawy. Szło mu raz szybciej raz wolniej. W końcu jednak był na tyle zmęczony, że oczy same zaczęły mu się zamykać w dodatku czytał to samo zdanie dwa razy. Nie zostało mu jednak dużo.
- Zrobię sobie kawę. Chcesz też?

– Może nie z twojej strony. I może i wiedzą, że byłem z Adrienem, ale być z tobą? Niedawno nie moglibyśmy być w jednym miejscu o tej samej porze jednocześnie. – Stwierdził z cichym westchnieniem i tymi słowy zakończył temat, również pogrążając się w lekturze. Oczywiście zmieniał przy tym pozycję parę razy, nie chcąc jednak wciąż przeszkadzać Włochowi.
– Tak, poproszę. – Uniósł na niego wzrok. – W sumie mógłbym pójść z tobą. Wezmę sobie coś. Zgłodniałem. – Stwierdził i odłożył książkę, zaznaczając jeszcze stronę, na której skończył czytać. Zaraz potem wyszedł z łóżka i sięgnął sobie jakieś wygodne spodnie. Swoboda swobodą, ale nie chciał już żadnego z nich odciągać od pracy. Im prędzej się z tym uporają, tym lepiej, a i tak pewnie czekał ich pracowity poranek.
Kiedy już je ubrał, odwrócił się do Gaspare.
– Chcesz też? Chyba mam jakieś luźniejsze, może będą na ciebie dobre. – Zaproponował, patrząc znów na niego.

Włoch w sumie nie czuł potrzeby się ubierać. Wydał jęk zawodu kiedy zgrabny tyłek Eugene zniknął w spodniach. Ponieważ obaj stali mógł więc podejść do niego i sięgnąć znów do jego ciała. Objął go. Pocałował krótko i sięgnął do pośladków gładząc przez materiał.
- mmmmm puść je wolno. - Stwierdził rozbawiony i odsunął się. -Mam swoją "piżamę" w torbie. Przezorny i ubezpieczony.
Zażartował i z gołym zadkiem ruszył do korytarza gdzie zostawił swoje rzeczy. Dopiero tam wciągnął na tyłek dresy i koszulkę.
- Czyli ja się biorę za kawę a ty za kanapki. Będziesz dobrym chłopakiem i zrobisz mi jutro śniadanie na uczelnię i do pracy? - Zapytał kiedy uzupełniał kawę. Mijając go pocałował krótko odsłonięte zgięcie szyi.

Uśmiechnął się nieco rozbawiony jego jękiem i zerknął na niego przez ramię. Odwzajemnił pocałunek równie krótko i mruknął cicho, czując znów jego dłonie.
– A skupisz się, jak tak zrobię? Już to widzę. – Odparł równie rozbawiony i odprowadził go wzrokiem, również sięgając sobie jakąś koszulkę. Może już nie dlatego, że nie chciał zakrywać się przed Gaspare, ale dlatego, że zwyczajnie zrobiło mu się chłodno. Było już późno, a znajdowali się w kamienicy, która wcale nie była wielce wyremontowana. Wieczory we Włoszech zresztą potrafią być naprawdę chłodne. – No tak, ciągle zapominam, kto jest moim chłopakiem. – Dodał jeszcze i gdy już się ubrał, ruszył do kuchni. Od razu wziął się za szykowanie jakiegoś niewielkiego, lekkiego posiłku, żeby zapełnić żołądek, ale się nie zapychać.
– Będę idealnym chłopakiem i nawet cię pocałuję na pożegnanie. – Mruknął, odchylając nieco głowę, aby dać mu do siebie dostęp. – I zrobię ci taki liścik jak w tych reklamach w stylu „dobrego dnia, kochanie” albo coś takiego, chcesz? Prawdopodobnie i tak się nie doczytasz, ale przynajmniej będziesz wiedział, że jest tam coś miłego. – Parsknął i podszedł do lodówki, aby sięgnąć jakieś produkty na obkład kanapek.

- Czyżbyś chciał wstawać razem ze mną skoro świt? Jeśli cię to pocieszy to zawsze mogę zjeść ciebie z samego rana a później złapać coś na szybko po drodze. Nie będziesz musiał wychodzić z łóżka.
To nie tak, że był niewyżytym dzieciakiem... no może trochę. Była to jednak część tej niezwykle pozytywnej osobowości Gaspare. Mężczyzna oferował spędzenie razem upojnego poranka żeby kochanek nie musiał wychodzić z łóżka, a przynajmniej miał ku temu dobrą okazję by znów być obsługiwanym.
- Bałem się, że gorzej to zniesiesz. - Przyznał się mając na myśli tym razem fakt, że uprawiali seks może półtora godziny temu, a Eugene był w stanie chodzić. Już w swojej głowie zostawił ten cień, że to zdecydowanie nie był pierwszy raz francuza "na dole" i że nie ma pewności, czy pierwszy był z nim czy nie. Będzie go to gryzło jeszcze długo.
-Kawa. I kradnę jedną. - Bezczelnie zabrał jedną z pięknych i gotowych kanapek swojemu facetowi.

– Jak to zrobisz, to już w ogóle nie będzie mi się chciało stamtąd wyjść. – Parsknął. Chociaż propozycja była bardzo kusząca, zdawał sobie sprawę, jak trudno mu się będzie potem znów zebrać. Szczególnie, że i on musiał wstać dość wcześnie.
– Ja też, chociaż nie jest znowu jakoś doskonale. Trochę się boję jutrzejszego dnia. – Przyznał. Oczywiście nie czuł się może jakoś wyśmienicie, jeśli chodzi o komfort, ale radził sobie z gorszymi rzeczami, teraz więc nie robił tragedii. Zaczął się zresztą zastanawiać, że w sumie to uczucie nie było znowu takie obce, choć nigdy nie było tak intensywne. Raczej kojarzył je jak przez mgłę, a to z kolei wskazywało na to, że po pijaku potrafił zrobić wiele więcej niż mu się wydawało. Myśl nieszczególnie przyjemna, dlatego nie chciał wchodzić w to głębiej. Chciał mieć dobry humor do końca wizyty Gaspare, potem może dołować się do woli. Był jednak pewien, że Ricci był pierwszy w jego relacjach męsko-męskich, ponieważ przed tą jedną nocą nigdy by nikogo do siebie nie dopuścił. Po prostu to wiedział i koniec.
– Wiesz co się robi ze złodziejami? – Spytał, zabierając się za kolejną kanapkę. – Zakuwa się w kajdany i idą do więzienia. Chcesz, żebym cię zakuł i tu zamknął? Chcesz? – Powiedział bardzo poważnym tonem, choć oczywiście żartował.

- Jeśli masz takie fetysze to możemy się tak pobawić. Jakieś kajdanki bym znalazł u mojej mamy... oczywiście takie prawdziwe bez futerka.- Puścił mu oczko.
Chciałby być pierwszym i ostatnim, ale to zdecydowanie nie miało miejsca. Tak, mógł sobie wmawiać, że ten żel to po jakiejś Koleżance, ale przed oczami miał od razu tego francuza męczy-dupę. Nienawidził go już z całego serca, a w sumie dobrze nawet nie poznał.

Parsknął cicho i przełożył kanapki na talerz wyciągnięty z szafy, a ten z kolei na stolik, aby mogli zjeść jak kulturalni ludzie. Przy stole, z kawą, siedząc grzecznie. Chociaż w to ostatnie wątpił, aby się powiodło. Chyba obaj zatracali umiejętność trzymania rąk przy sobie, a przynajmniej kiedy byli sami. Zresztą, po co?
– Może cię zawiodę, ale raczej nie mam. Chociaż kiedyś możemy spróbować, ja jestem otwarty na nowe rzeczy. – Powiedział, upijając łyka kawy. – Przynajmniej z reguły. – Dodał po chwili, gdyby Ricciemu przyszło do głowy wypominanie mu jakichś spraw. Prawdopodobnie Eugene pod tym względem wypominania był gorszy od kogokolwiek i stąd strach, że może to działać też w drugą stronę. Zapamiętywał różne rzeczy, a potem wykorzystywał je przeciwko innym. Zazwyczaj były to żarty albo jakieś głupoty, ale jednak.
Sięgnął sobie zaraz kanapkę, zabierając za jedzenie.
– A ty? Masz jakieś fetysze? – Spytał, patrząc znów na niego uważnie. Był tego naprawdę ciekawy, może nie wiedział na co się pisał czy coś takiego.

- Ciebie, liczy się?
Zapytał jak tylko przełknął swojego gryza. On jeśli miał jakieś fantazje to ostatnimi czasy wiązały się wyłącznie z Eugene. W większości wypadków używał ich gdy "bawił się" z kimś innym albo sam. W tych samotnych pojawiały się czasami różne rzeczy czy sytuacje. Nie był jednak pewien czy chciałby je realizować w rzeczywistości. Przyjdzie na to czas. Teraz cieszył się, że w końcu ma go dla siebie i chyba nawet nie chciał przeginać. Cieszył się prostotą i bliskością.

– Ach, Gaspare, Gaspare… – Westchnął głęboko z uśmiechem, sięgając powoli po swój kubek. Zaraz uniósł go do ust. – Myślisz, że jak będziesz mnie tak wciąż uwodził, to ci się będę wciąż i wciąż oddawał? I tak już jestem twój, nie musisz mnie tak czarować. – Powiedział i napił się odrobinę, zaraz odstawiając kubek z powrotem na stół.
Tak trudno było przyznać, że w sumie jego wyznania nawet go na jakiś dziwny sposób zawstydzały, to takie nie w stylu Eugene. Oczywiście mówił to w typowy dla siebie sposób, wciąż wahając się na granicy żartu, a mówienia czegoś całkowicie poważnie, przez co zazwyczaj trudno było rozszyfrować, która wersja jest prawdziwa. To też nie tak, że takie wyznania mu przeszkadzały, bo wcale nie. Chociaż dziwnie było pomyśleć, że mógł o nim fantazjować w momencie, kiedy Lavoie patrzył na niego tylko i wyłącznie na kumpla.
– I co, podniecasz się na mój widok? – Spytał nieco zaczepnie, równie zaczepnie zresztą trącając jego nogę swoją pod stołem. Nie mógł się powstrzymać, chociaż poruszanie jakkolwiek dolnymi partiami ciała wcale nie było teraz największą z przyjemności. Odetchnął więc krótko, ale uśmiechnął się znów lekko, patrząc na niego uważnie. Wziął kolejnego gryza kanapki.

Uśmiechnął się rozbrajająco.
-Nie czaruję. Jestem po prostu szczery.
Skończył swoją kanapkę ale nie kradł następnej. Zjedzone wcześniej były wystarczająco sycące. Teraz chyba bardziej zadziałał mechanizm towarzystwa. Prawie w tym samym czasie podniósł kubek z kawą i opuścił go. Zaczepka pod stołem rozbawiła go.
- Hmmm... zależy. Jak leżysz nago w wannie, czekając na mnie, to zdecydowanie.
Było parę sytuacji kiedy podniecił się patrząc na niego ale w życiu się do nich nie przyzna. Eugene wykorzystałby to przeciwko niemu. Prawdopodobnie szybciej niżby Ricci chciał. Był inteligentną bestią i należało dawkować mu informacje żeby nie popłynąć pokonanym z kretesem w tej małej przepychance słownej.

Eugene dokończył swoją kanapkę i sięgnął sobie jeszcze jedną dopiero po chwili. Naprawdę zgłodniał przez to wszystko. Zresztą trochę też minęło. Określenie „zjadłem przed twoim przyjściem” nie znaczyło, że jadł tuż przed nim.
Zaśmiał się bezgłośnie, na chwilę spuszczając wzrok na kanapkę. Wziął kolejnego gryza i spojrzał znów na Włocha.
– Tylko wtedy? – Spytał z uśmiechem. – Bo w takim razie to bardzo rzadko. Nie wiem czy można liczyć to wtedy jako fetysz. Trochę głupio, gdy nic cię tak nie kręci. Chociaż dobrze wiedzieć, że nie jesteś jakimś Christianem Greyem czy kimś. – Stwierdził z cichym śmiechem i ponownie upił trochę kawy, brnąc dalej w swoją gierkę. Faktycznie, po Francuzie można było się spodziewać takich zagrywek, ale to było silniejsze od niego. Albo to droczenie się. Nie mógł się powstrzymać. Znał jednak umiar i na pewno nie zrobiłby nic przeciw niemu tak… na poważnie.
Delikatnie zaczepiał go wciąż pod stołem, przekrzywiając głowę.

Na wspomnienie bohatera popularnej serii uśmiechnął się tylko bardziej rozbawiony.
- Jeśli pragniesz tego typu rozrywek... nie odmówię. To mogłoby być ciekawe doświadczenie. Przełożyć cię przez kolana i sprzedać parę klapsów.- Błysk w oku Ricciego mówił wprost, że wcale nie żartował. Wręcz wyobrażał sobie taką scenkę dość wyraźnie. W tym miejscu jednak zatrzymał swoją wyobraźnię. Ledwo co zaczęli. Złapał jego rękę i pocałował palce.
- Jestem otwarty Eugene. Nie martw się jednak. Myślę, że jeszcze długi czas podobne urozmaicenia nie będą nam potrzebne. Jest wiele codziennych sytuacji, które można wykorzystać, sprawić, że przestaną być niewinne.
Ciągle uparcie nie odpowiadał na jego zaczepki wiedząc, że jak da się podpuścić to przegrał z kretesem tą małą przepychankę. Lavoie go prowokował by zobaczyć jego reakcję, by zagrać na nim. Gaspare chciał dać mu zjeść w spokoju, ale powoli zaczynał wątpić czy to był dobry pomysł.
- Czy ty przypadkiem nie masz zbyt dużo energii jak na taką godzinę? - Zapytał rozbawiony.

– Już się tak nie rozpędzaj. Ja jestem grzecznym chłopakiem. Wyznaję zasadę, że seks dopiero po ślubie i co niedzielę chodzę do kościoła.– Powiedział w odpowiedzi na jego słowa o przełożeniu przez kolano. Chociaż brzmiał, jakby mówił całkowicie poważnie, chociaż sam jego wzrok mówił zdecydowanie więcej. Ba, jego oczy wręcz się śmiały, kiedy twarz cały czas pozostawała poważna, może delikatnie uniósł mu się kącik ust w uśmiechu. Ogólnie, jego oczy często mówiły zdecydowanie więcej niż cokolwiek innego.
Uśmiechnął się jednak w końcu, kiedy poczuł znów jego usta na swojej skórze.
Gaspare okazywał się naprawdę godnym przeciwnikiem, nie dając się sprowadzić Francuzowi na manowce. Co prawda wiedział doskonale, że Ricci musi być świetny w takich sprawach, tego zresztą wynikał jego zawód, ale taka bezpośrednia konfrontacja w jego codziennych zaczepkach to jednak coś innego. Spodobało mu się to.
– Mam rozumieć, że masz już jakieś pomysły w tym temacie? To jakieś twoje fantazje ze mną w roli głównej? – Drążył wciąż. – Może mi podpowiesz, wtedy będę wiedział jak przywitać cię następnym razem.
Na jego słowa na temat nadmiaru energii, upił znów odrobinę kawy.
– Ja mam się dobrze, a ty? Już po dwudziestej pierwszej. – Uśmiechnął się również rozbawiony. – Jak byłem mały, w podstawówce pani zaproponowała mojemu tacie zrobienie mi testów na nadpobudliwość. A on nie wiedział o co chodzi, przecież byłem najspokojniejszym dzieckiem na świecie.

Ucieszył się na ten skrawek informacji o przeszłości Eugene. Nie dal jednak tego po sobie poznać. Wiedział, że jest ona ciężka i strasznie trudna do ujawnienia dla chłopaka więc przyjął to jak coś normalnego.
- Jesteś mendą wiesz? - rzucił rozbawiony - Każdy mój wychowawca kazał mi robić testy tego typu. Twierdzili, że jestem zbyt energiczny. A w szkole średniej nauczycielka wezwała policję żeby mi zrobili testy na obecność narkotyków. Była przekonana, że ćpałem coś.
Prawdą było, że zbliżała się 24. Gaspare miał jeszcze parę stron i gdyby nie ta kawa to pewnie by zasnął. Dopił kawę i podniósł się tym samym uniemożliwiając zaczepianie go.
- Zostało mi 20 stron, a później TEN staruszek idzie spać. - Pokazał na siebie. -Mam jutro na 9 więc możemy wstać o 8 nawet. Szaleństwo.