Po pierwsze - otwórz oczy!

First topic message reminder :

X to student, który jest święcie przekonany o swoich racjach. Nikt mu nie powie jak ma żyć. Problem w tym, że jest trochę bardzo samotny. Nie dość, że miał problemy w przeszłości, bo jego rodzice młodo zmarli, to jeszcze nie układa mu się z żadną kobietą, jego życie idzie zupełnie innymi torami niż planował. Ma niby kumpli, jakoś sobie radzi. Wśród nich jest Y, odkrywa on w sobie pociąg do X ale... na jego drodze stoi wiecznie banda dziewczyn! Któregoś wieczoru pod wpływem środków odurzających dochodzi do czegoś więcej między X i Y. X oczywiście to wypiera, nie chce się z tym pogodzić, odpycha od siebie tego przyjaciela jak tylko się da, ale Y w to brnie, nie daje się odsunąć.

Kiedy go poczuł, przełknął ślinę i uśmiechnął się delikatnie pod nosem. To jego pożądanie mu na pewien sposób schlebiało, choć wciąż czuł się skrępowany myślą, że Ricci miałby dotrzeć do jego wnętrza w bardziej dosłownym znaczeniu. Jednak kiedy tak stali, sam również czuł narastające podniecenie jeszcze zanim Gaspare znów zaczął dobierać się do jego ciała i sam był tym zaskoczony. Spuścił wzrok z nich na umywalkę i zagryzł nieznacznie wargę, zupełnie mimowolnie oddychając nieco głębiej przez jego pieszczoty. 
I Eugene’owi było trudno się skupić, kiedy Włoch robił mu te wszystkie rzeczy, ale bardzo się starał. Próbował przypomnieć sobie tę sytuację, z kim się wtedy kłócił i o co dokładnie. Zdał sobie wtedy sprawę, że chyba kłóci się z ludźmi bardzo często. Jednak koniec końców mu się udało, przypomniał sobie Gaspare wtedy, przed tym i po tym. 
– Nie przeszkadza ci, że tak się ze wszystkimi o wszystko kłócę? – Mruknął, przymykając oczy i odchylając nieco głowę, aby dać mu do siebie lepszy dostęp, jeśli chodzi o pocałunki. Ułożył dłoń na jego prawej dłoni i odetchnął powoli. 
Po chwili odsunął od siebie jego ręce i obrócił się jeszcze, aby go krótko pocałować. 
– Daj mi chociaż umyć zęby. W końcu powinienem być dla ciebie cały czysty. – Mruknął jeszcze i poprawił sobie ręcznik na wysokości bioder. Dla bezpieczeństwa swojego tyłka zrobił mu miejsce przy umywalce, aby mógł stanąć obok niego, a nie za nim i sięgnął sobie swoją szczoteczkę oraz pastę. Mógłby być wredny, wciąż się z nim droczyć i wykonywać każdą z tych czynności bardzo powoli, ale… no cóż, sam był już wystarczająco nakręcony, aby jego ruchy stały się jeszcze bardziej sprężyste i szybkie niż zwykle, pomimo tej dziwnej gracji, którą w sobie miał tak czy inaczej.

No tak, nie mogło być zbyt różowo. Gdy zabrał jego ręce ze swojego ciała zrozumiał, że ma się uspokoić. Nie potrzebował słów żeby wiedzieć, że czas przystopować. Usta miał wcześniej zajęte pocałunkiem więc dopiero po nim odpowiedział.
-Nie. Albo raczej nie traktowałbym cię poważnie gdybyś był ugodową trusią. W moim domu jest wiecznie głośno i ktoś się z kimś kłuci. Można powiedzieć, że uważam to za raczej pozytywną cechę chociaż czasami sam miałem ochotę rzucić w ciebie czymś ciężkim.
Skończył się najpierw wycierać do sucha. Więc obserwował go z pewnej odległości. Później sięgnął po zapasową szczoteczkę. On też już zaopatrzył się na następny niespodziewany nalot ukochanego.

Chwilę jeszcze milczał, zajęty myciem zębów. Uśmiechnął się tylko nieco rozbawiony na jego słowa o rzuceniu w niego czymś ciężkim. Nie myślał teraz o takich sytuacjach, kiedy kłócił się z kimś naprawdę, bardziej o takich, kiedy kłótnie wynikały z konfrontacji poglądów na jakąś może nie aż tak ważną sprawę albo nie dotyczącą go bezpośrednio, typu słuszności jakiejś teorii. Myślenie o kłótniach innego typu w kontekście Gaspare stawało się mimo wszystko wciąż zbyt bolesne, żeby nie niszczyło chwili. Wciąż był zraniony po ich poważnych kłótniach, nawet, jeśli się pozbierał.
 – Sam wciąż się dziwię, że nikt mnie jeszcze nie zabił. – Odparł więc całkiem wesoło i wypluł pianę. Nabrał wody w ręce i wypłukał usta, zaraz wycierając twarz mniejszym ręcznikiem. Wziął jeszcze tylko swój telefon, kieliszek i książkę, które przyniósł tu wcześniej i wychodząc z łazienki, klepnął Ricciego w tyłek, zaraz udając, że nic nie zrobił. 
Skierował się do swojego pokoju. Tam odłożył książkę na stertę kilku innych, a telefon niedbale gdzieś na jakąś szafkę. Kieliszek odstawił obok, uznając, że wyniesie go potem. Ściszył trochę muzykę, ale nie wyłączał jej do końca.

Zrobił by dokładnie to samo gdyby Eugene pochylał się nad umywalką gdy by wychodził więc tylko wywrócił oczami. Skończył myć zęby i stanął przed ciężkim wyborem. Nadal był głodny. Miał też sporo pracy papierkowej dla swojego szefa do zrobienia. I był Eugene, który ewidentnie poszedł do swojej sypialni. Burczenie w brzuchu podczas zabaw dla dorosłych nie wchodziło w grę. Było słabe i psuło efekt. Zawinięcie się do kuchni psuło go jeszcze bardziej. Poszedł wiec najpierw do sypialni Lavoie. Nie ubierał się. Tylko owinął biodra ręcznikiem. Złapał go i pocałował krótko.
- Jeśli nie chcesz żebym stał się kanibalem muszę najpierw zjeść kolację. Przyniosłem kurczaka z rożna. Zrobię kanapki.
Oczywiście mycie zębów pójdzie w takim momencie się rżnąć ale kiedy je mył nadal był podniecony i seks był jedynym o czym myślał, a gdy to myślenie ochłonęło pojawił się znów głód na pierwszym miejscu.

Odwzajemnił równie krótko i pogładził go po ramionach. 
– Dobra decyzja. – Powiedział, patrząc na niego znów nieco rozbawiony jego zachowaniem. – Też zawsze myję zęby przed kolacją, ale wyjątkowo nie jestem głodny. Jadłem przed Twoim przyjściem. Czuj się jak u siebie. – Pogładził go jeszcze po policzku i odsunął się, aby sięgnąć sobie coś, co mógłby na siebie narzucić i choć na chwilę przestać kusić Ricciego swoją golizną.
Padło na zielonawy, ciemny szlafrok, bardzo cienki, by nie było mu gorąco wieczorami we Włoszech i sięgający jego łydek. Zasłaniał więc, co trzeba. Narzucił go na siebie i zawiązał w pasie pasek. Wolał to niż ręcznik, ale prawnikowi nie proponował nic innego. Oczywiście z całkowitą premedytacją. Wciąż nie mógł się na niego napatrzeć i go nadotykać, nie chciał więc tracić żadnej sprzyjającej ku temu okazji.
Sięgnął też jeszcze swoje papierosy i zapalniczkę. I tak wytrzymał już dość długo, a przerwy, które robił sobie ostatnimi czasy coraz bardziej się wydłużały. Skoro już mieli myć zęby po nic...

Szlafrok może zasłaniał więcej ale nie zmniejszał wyobrażeń Gasa. Mężczyzna w ręczniku poszedł do kuchni i zrobił sobie parę kanapek skubiąc na nie kurczaka i przykrywając go zrobionym przez siebie sosem z majonezu i tego co się nadawało, a znajdowało w kuchni Eugene. Podjadał też robiąc kanapki więc gdy je skończył wyglądały świetnie ale i Gaspare nie był taki głodny. Mógł więc spróbować jeść mniej łapczywie.
- Bieganie na golasa ma jedną zaletę. Człowiek się nie boi, że się ubrudzi.
Oczywiście sos z kanapki spadł już za drugim gryzem jednak zignorował go jeszcze na tym etapie.

Poszedł za nim i zapalił zaraz, siadając przy stole. Patrzył na Włocha jak zawsze z podziwem, kiedy ten  przygotowywał sobie kanapki. Oparł się wygodnie na krześle i założył nogę na nogę. Przekrzywił przy tym głowę, odgarnął włosy bardziej na bok, aby mu nie przeszkadzały i wpatrzył się w ruchy mięśni swojego kochanka. W końcu po co mu pomagać, jakkolwiek pokazywać mu gdzie co jest? Ricci sobie radził, zresztą nie był tu pierwszy raz i wcale nie miał na myśli nocy, po której miał ochotę dość mocno strzelić mu w twarz.
Parsknął cicho. 
 – To było głębokie. Jak będziesz miał swoją notkę na Wikipedii to dodam ci to w najbardziej znanych cytatach. – Powiedział i zaciągnął się znów dość mocno, zaraz strzepując trochę popiołu do stojącej na stole popielniczki. Oparł na stole też łokieć, a na dłoni głowę, wpatrując się wciąż w Ricciego na swój sposób leniwie. – I wstawię jakieś twoje zdjęcie z imprezy. Wtedy będziesz kochał mnie jeszcze bardziej. – Uśmiechnął się uroczo. Dopiero po chwili wyciągnął dłoń, aby zetrzeć z niego sos palcem i podsunął mu go pod nos, żeby go oblizał.

- Cytat jeszcze w porządku ale to zdjęcie z imprezy... zamieszczę coś podobnego w odwecie.
Musiał najpierw oblizać swoje usta by móc wziąć w nie palec Eugene i zebrać z niego sos. Nie byłby jednak sobą gdyby mając już taką możliwość nie dodać temu wszystkiemu podtekstu. Wrócił jednak do jedzenia i starał się nie ubrudzić bardziej. Gdy następna plama z sosu powstała na jego brzuchu ściągnął ją sam. Dotyk francuza na niego działał. Nie chciał pogarszać swojej i tak już marnej sytuacji.
- Wydajesz się totalnie zrelaksowany i zadowolony. Dawno cię takiego nie widziałem. Cieszę się. Lubię cię takiego.
Starał się nie używać zbyt wzniosłych słów żeby Lavoie nie poczuł się przytłoczony. Wystarczyło, że wysłał mu rano "dzień dobry, kocham cię". Taki sms nie wymagał odpowiedzi a czuł że wypełnił swój obowiązek poinformowania go o tym, że jak tylko się budzi to o nim myśli.

– Nie wiem czy chcę wiedzieć jakie zdjęcia mają nasi kumple. Pewnie gdybym je zobaczył, to bym się załamał. – Westchnął cicho. Być może i Eugene nie miał kompleksów, bo i po co, skoro i tak tego nie zmieni, ale jednak czasem jak widział gdzieś własne zdjęcie, naprawdę zastanawiał się co poszło nie tak. 
Uśmiechnął się, patrząc co robi i wcale mu tego nie zabraniał. Teraz podteksty były jak najbardziej mile widziane, zresztą wcale nie zamierzał być gorszy. Wodził tylko wzrokiem po jego ciele, zaraz wracając nim do jego twarzy. 
– Bo taki jestem. – Strzepnął znów popiół. – Dobrze mi idzie, mam niezłego chłopaka, który najwyraźniej uwielbia się mną zajmować… I jak na razie wszystko jest w jak najlepszym porządku. – Doceniał to, że Gaspare zaczął się nieco powstrzymywać, jednocześnie nie zrywając całkiem ze swoją czułością, bo ją bardzo lubił, ale w niewielkich ilościach. Taka zmiana naprawdę wiele mu ułatwiała, pozwalała się wyluzować i powoli dalej przed nim otwierać z całym swoim „ja”, a nie tylko kłótniami i żartami dostępnymi dla kolegów. Także tym, które wymagało mnóstwo delikatności. 
 – Jedyne, co mogłoby mi przeszkadzać to, to, że nie mam swojego mężczyzny cały czas dla siebie. Muszę się nim dzielić z jego pracą albo sam zajmować się swoimi sprawami. Ale tak trzeba, skoro w przyszłości ma być bogaty i mnie utrzymywać, gdy będę udawał, że coś robię. – Przy ostatnich słowach parsknął cicho śmiechem. – To świetna osoba, powinieneś go poznać. 

- Tak mówisz? Ale brzmi strasznie nudno. W dodatku nie dba o twoje potrzeby. No ale skoro ma być bogaty... może nie jest z niego aż taki sztywniak, przedstawisz mnie kiedyś? - Podjął dowcip Eugene. Kiedy skończył jeść podniósł się i stanął za jego krzesłem. Oparł przedramiona na jego barkach i rozchylił delikatnie szlafrok na piersi francuza.
- Myślisz, że jak uda mu się oderwać w końcu od tych nudnych rzeczy to będzie w stanie nadrobić wszystkie braki? - Zapytał sięgając niżej i rozplątując węzeł jego szlafroka. Starał się nie przeszkadzać mu w paleniu. Co prawda nie lubił tytoniowego dymu przy jedzeniu, ale była to na tyle nieistotna pierdoła, że nawet mu nie przeszkadzała w tym momencie. Uśmiechnął się szerzej widząc, że nie ma na sobie bielizny.

- Nie jest tak źle. Potrafi pić i bywa strasznie zboczony. Mi się podoba. - Spojrzał za nim, a gdy za nim stanął, oparł się wygodniej na krześle. - Nie wiem czy jak was poznam, nie zacznę być zazdrosny. - Dodał po chwili, oczywiście wciąż żartując, choć tak naprawdę ten element zazdrości wcale nie był taki znowu oczywisty. Raczej nie zamierzał się przyznawać do tego, że faktycznie może być wobec niego zaborczy. On? A w życiu. To nie tak, że nawet głupia szczoteczka do zębów jego byłej potrafiła wytrącić go z równowagi. Eugène i zazdrość?
- Na to liczę. - Powiedział, kończąc palić. Zgasił papierosa w popielniczce, a potem odchylił głowę mocno w tył, aby na niego spojrzeć. - Nie mógłbyś się powstrzymać, prawda? - Mruknął z uśmiechem, układając dłonie na jego dłoniach. Gładził je chwilę palcami, nie zabraniając mu wcale niczego. Wręcz przeciwnie, podobało mu się to. Po prostu lubił się zaczepiać.
- Jak myślisz, czy mój mężczyzna znajdzie dziś dla mnie jeszcze chwilę? - Spytał. W jego głosie zabrzmiała wręcz nadzieja, kiedy tak na niego patrzył. W końcu miał wobec niego pewne plany i to takie, które z pewnością będą podobać się obu.

- Myślę, że twój mężczyzna zgrzeszyłby gdyby nie znalazł.
Pocałował go sięgając między jego nogi i pieszcząc.
- Masz ciało stworzone do kochania. Zmysłowe. Seksowne.
Tym razem to Gaspare był pierwszy by się odsunąć.
- Mój głód przestaje mieć cokolwiek wspólnego z jedzeniem.
Ostrzegł lojalnie podając powód swojego odsunięcia się. Z Eugene trzeba powoli i małymi kroczkami. Tak sobie powtarzał od początku i nie chciał wybiegać przed szereg.

Czując jego dłoń schodzącą coraz niżej, rozchylił nogi, zdejmując jedną z drugiej. Opuścił znów głowę normalnie i uśmiechnął się, oddychając znów nieco głębiej. 
– Może uznajmy tymczasowo, że moje ciało zostało stworzone dla twojej przyjemności? A twoje dla mojego macania.– Powiedział jeszcze i obrócił się nieco bardziej bokiem, aby móc na niego spojrzeć, gdy tylko poczuł, jak ciało Gaspare za nim znika. Zaraz potem wstał i podszedł do niego, aby ułożyć dłonie na jego pasie. 
– W takim razie z czym wiąże się teraz twój głód? – Spytał znów zaczepnie. I choć doskonale znał odpowiedź, chciał usłyszeć ją od niego. Wszystkie te sprośności, jakie mogły chodzić mu po głowie. Naprawdę chciał wiedzieć, także dla własnej satysfakcji. 
Zresztą, wiele mu nie ułatwiał. Przysunął się do niego blisko, niemal przylegając do niego ciałem, a rozchylony szlafrok z rozwiązanymi, swobodnie opadającymi po bokach paskami zasłaniał już tylko tylną część jego ciała. Eugene przełamywał się poniekąd powoli, ale pożądanie, które sam czuł wobec Ricciego na pewno miało w tym ogromny udział.

On się odsuwał żeby się nie rzucić na niego, a ten podchodzi i jeszcze staje w ten sposób. Ricci przecież nie był świętym. I chociaż ciągle dostawał znaki od Eugene, że gotów jest pójść dalej to znał go za dobrze. Francuz był mendą. Był gotów wodzić go za nos do samego końca żeby stwierdzić, że nic z tego i może nie do końca grzecznie, ale idą spać. Był do tego zdolny a Gaspare nie wiedział czy w takiej sytuacji by się zatrzymał. Ciągle więc się wycofywał, aby nie pójść za daleko. Nie przestraszyć go. Nie naciskać.
Tym razem zareagował gwałtowniej. Jedną z rąk złapał za jego głowę przyciągając do siebie i całując namiętnie. Drugą położył na jego tyłku i palcami wcisnął materiał szlafroka w rowek.
-Chcę dobrać się do twojego tyłka i sprawić, że będziesz drżał prosząc o więcej. A później wejść w ciebie i słyszeć jak krzyczysz z przyjemności.
Groźba i obietnica tym bardziej realna, że już teraz pomimo przeszkód w postaci materiału szlafroka palcem dłoni zaczepiał jego odbyt.

Odwzajemnił równie namiętnie, uśmiechając się przez pocałunek w reakcji na jego gwałtowność. Nieco go rozbawiło to jego pożądanie, to, że faktycznie dawał mu się tak sprowokować. Absolutnie jednak nie było to rozbawienie w żadnym negatywnym znaczeniu. Po prostu zaspokajało go jako mendę. A przy tym to pragnienie targające Włochem było dla niego bardzo podniecające. Może nawet niepokojąco bardzo. 
Przesunął dłonie na jego tors i westchnął w jego usta, łapiąc znów oddech. 
 – Ciekawe rzeczy sobie wyobrażasz, kochanie, ale kiepsko rozgrywasz, skoro jeszcze mam to na sobie. – Odparł znów zaczepnie i znów z uśmiechem, oczywiście mając na myśli znów szlafrok. Zaraz złapał jego ręce i odsunął od siebie, patrząc mu wciąż w oczy. – A teraz przepraszam, muszę zmienić iść zmienić piosenkę. – Powiedział i odsunął się od niego szybko, pewnie trochę się z nim siłując. Tym razem jednak to, że to zrobił, wcale nie oznaczało, że z nim skończył. – Jeśli już masz się do mnie dobierać, rób to przy czymś ciekawszym. – Powiedział po drodze i pogasił światła w swoim pokoju tak, aby panował w nim półmrok, kiedy tylko wszedł do środka. Faktycznie zmienił szybko piosenkę na taką, która, jego zdaniem, była teraz odpowiedniejsza. Zdecydowanie bardziej zmysłowa.

Oczywiście, że nie chciał go puszczać. Trzymał go dość mocno przy sobie. Musiał więc użyć siły żeby się odsunąć. Gaspare nadal kontaktował i nie chciał go do niczego zmuszać więc... nie używał całej swojej siły. Odsunięty szybko zareagował. Szedł za nim jak pies na smyczy. Chociaż Eugene się odsunął to był cały czas krok za nim.
Można powiedzieć, że zmienił ją w ostatniej chwili. Gaspare gdy tylko się zatrzymał podszedł do niego i zaczął ściągać z niego szlafrok zsuwając go z ramion. Całował jego szyję i odsłonięte ramię, a gdy materiał opadł odwrócił go do siebie przodem. Jak się okazało tyle czasu wystarczyło francuzowi na wybór utworu.
- Łóżko. - Szepnął i zaczął się z nim cofać w kierunku mebla aż nogi francuza oparły się o jego rant.

Nie bronił się przed nim, nawet samemu nieco odchylając ramiona, aby ułatwić mężczyźnie ściągnięcie z niego szlafroka. Od jego pocałunków było mu się wręcz przez chwilę trudno skupić, wszystkie utwory zlewały się w jedno i bardziej uciekał myślami do Ricciego. Jednak w końcu mu się udało i niemal natychmiast odwrócił się do Włocha, zresztą z jego pomocą. Objął go ramionami w pasie i pocałował go znów namiętnie, zaczynając się cofać powoli w stronę mebla. 
–  Chcesz zostawić światło? – Spytał jeszcze również szeptem, zdejmując z niego ręcznik i odrzucając go niedbale gdzieś na bok.

Czując za sobą łóżko, zsunął się ustami na jego szyję, ramię, a potem coraz niżej, aż w końcu usiadł na posłaniu i wsunął głębiej na łóżku. Od razu jednak złapał go za rękę i pociągnął do siebie, aby móc znów go pocałować. Pragnął go tak samo, jak Gaspare jego. No, może nie aż tak, w końcu nie fantazjował o nim wcale większość czasu, ale koniec końców na pewno w niczym nie był mu dłużny.

- Kogo obchodzi światło.- Stwierdził całkowicie szczerze. Opadł na łóżko dość ostrożnie. Nie chciał zrobić mu krzywdy. Oparł kolano o łóżko i zanim został pociągnięty drugą nogę trzymał na podłodze. Opadł na niego asekuracyjnie opierając się na rekach o materac. Nawet nie bardzo zastanawiał się nad tym co robi. Pocałował go i sięgnął pod jego kolano by założyć sobie jego nogę na biodro. Przerwał pocałunek by oblizać palce. Nie było to idealne rozwiązanie, ale Gaspare nie był w stanie myśleć o czymś więcej. Dwa palce weszły w tyłek Eugene bez problemu. W końcu już wcześniej go męczył w łazience w ten sposób. Zaczął pieścić jego wnętrze uciskając ścianki by znaleźć właściwe miejsce. Niby zawsze w tym samym miejscu, a jednak u każdego inaczej.
- Mam cię. - Mruknął zadowolony słysząc reakcję na znalezienie "tego" punktu. Odsunął się lekko by przyjrzeć się temu jak ustawiona jest jego dłoń. Jeśli wejdzie w niego chce trafiać właśnie w to miejsce.

Uśmiechnął się znów i nie ciągnął już tematu. 
Przesunął dłońmi po jego torsie, odwzajemniając pocałunek i rozchylił bardziej nogi, aby mógł znaleźć się między nimi. Nie myślał wiele więcej, zbyt zamroczony pożądaniem. Dopiero gdy zobaczył jego palce oraz to, jak je oblizuje sprawiło, że jego umysł zaczął się stopniowo przejaśniać. Powoli docierało, że to, czego tak się obawiał, będzie teraz, zaraz. Nie zdążył jednak nic powiedzieć, poczuł w sobie jego palce, drgnął i zupełnie mimowolnie spiął się znowu. Musiał odetchnąć, a niedługo potem usłyszał własny jęk. Był zaskoczony własną reakcją i odczuciami, które serwował mu Włoch. 
– Gaspare, Gaspare. – Powiedział szybko i cicho, układając dłonie na jego ramionach. – Zanim pójdziesz dalej, sięgnij pod łóżko.  – O ile palce jeszcze nie były takim problemem, o tyle świadomość następstwa i jego wyglądu zmusiła go do interwencji. To był jeden z plusów bycia z Adrienem i nie bycia zbyt porządną osobą zarazem. Nie zdążył jeszcze wszystkiego porozkładać, więc w zasadzie znajdowało się tam wszystko, czego potrzebowali. Miał tylko nadzieję, że dobitne uświadomienie sobie tego, że jego związek z Adrienem nie był do końca platoniczny nie zepsuje mu humoru.

Zatrzymany był bardziej głosem Eugene. Coś było nie tak? Nie zamierzał jeszcze iść dalej... ale no właśnie. Odsunął się na chwilę by kucnąć przy łóżku. Spojrzał na mały arsenał Eugene.
- A z moich chusteczek to się śmiałeś.- Stwierdził rozbawiony i wyciągnął dwie rzeczy. Gumki i żel nawilżający. Z tym pójdzie zdecydowanie łatwiej. Oczywiście miało to w sobie ładunek w postaci lodowego prysznica. W końcu Z KIMŚ te zapasy robił. Na szczęście pragnienie posiadania było silniejsze od zazdrości w tym momencie. Roztarł żel na dłoni i wprowadził do środka jego tyłka. Zdecydowanie łatwiej szło poruszanie palcami z przygotowanym do nawilżenia specyfikiem jak tylko oślinionymi. Teraz kiedy wiedział w którym miejscu przeprowadzić atak szło mu łatwiej. Chciał go jak cholera ale obiecał sobie, że wstrzyma się tak długo aż faktycznie Lavoie sam nie stwierdzi, że chce więcej. Dotyczyło to też momentu kiedy by doszedł. Wtedy też raczej nie powstrzymywałby się. Tym bardziej, że nie dopieszczał jego frontu a skupił się na pocałunkach, jego szyi i klatce piersiowej. Dzięki temu łatwiej było obserwować reakcje ukochanego.

– Oj, cicho bądź i wracaj tu do mnie prędko. – Odparł również rozbawiony, wspierając się na chwilę na łokciach, żeby się trochę unieść. Kiedy tylko Gaspare wrócił, Eugene położył się z powrotem i z ulgą przyjął fakt, że najwyraźniej Ricci nie zamierzał teraz rozdrapywać faktu, że raczej dla niego samego to tam nie stało. To chyba byłby najgorszy moment na coś takiego, szczególnie, że skoro już się zdecydował, to należało korzystać. 
Wsunął znów palce w jego włosy i odetchnął głęboko, rozluźniając się pod wpływem przyjemności dawanej mu przed Włocha. Zamknął oczy, odchylił lekko głowę, aby miał lepszy dostęp do jego szyi. Jego oddech uległ zmianie, stał się nieco krótszy, wolną dłonią przesunął po jego plecach. 
Wkrótce potem przyciągnął go znów za włosy do pocałunku i westchnął cicho w jego usta, od razu sięgając pomiędzy nich, aby zacząć pieścić go dłonią, również chcąc sprawiać mu przyjemność. W zasadzie był na wszystko coraz bardziej gotowy i chociaż wciąż się bał, powoli przestawało mu to robić aż taką różnicę. 
– Chcę cię, Gaspare. – Szepnął w jego usta, przesuwając dłoń na jego policzek.

Gaspare starał się skupić na przyjemności Eugene. Chciał żeby był gotowy ale i czerpał z tego jak najwięcej dobrych wspomnień. Nie chciał go zniechęcić do tego bólem.
-Jeszcze nie.- Czuł, że pragnienie wygrywa z rozsądkiem, i że on sam niewiele jeszcze wytrzyma jeśli Lavoie będzie go dalej pieścił dłonią. Nie był jednak pewien tego czy faktycznie jego ciało jest gotowe. Zwiększył napór na zwieracz by się upewnić, że to zniesie. Nie mógł przygotować go tak głęboko jakby chciał. Mógł jednak sprawić, że dyskomfort będzie jak najmniejszy.
Torturował i jego i siebie jeszcze chwilę zanim ubrał prezerwatywę. Wycelował tak by później tylko pchnąć biodrami i opadł na jego ciało całując mocno.
- Kocham cię.
Może to nie był najlepszy moment by szeptać facetowi do ucha słodkie słówka ale zaraz po tym naparł i wszedł w niego. Było to dość niespodziewane i szybkie. Zatrzymał się na wysokości części jego tyłka która już przywykła do ingerencji i pieszczot. Dał mu czas na przystosowanie się do niego. Schował usta w jego szyi. Nagryzając ją lekko. Wymagało to od niego wiele wysiłku by się zatrzymać w takim momencie.

Przyjął to i tylko pieścił go dalej dłonią, pozwalając mu na wszystko, co robił. Jego oddech poczuł się jeszcze głębszy, kiedy poczuł go w tamtym miejscu. Trochę jeszcze się bał, wyobrażenie sobie tego, co będzie dalej, było bardzo abstrakcyjne. 
Kiedy w końcu się w nim znalazł, objął go mocno ramionami i zamiast odpowiedzieć na te piękne słowa, zdołał wydusić tylko ciche przekleństwo po francusku. O ile zazwyczaj nie robił tego w żadnym języku, o tyle teraz nie potrafił tego powstrzymać.
 Odwzajemnił oczywiście pocałunek i oderwał się, aby odetchnąć. Znów potrzebował chwili, aby się rozluźnić i zamknął oczy, wsuwając z powrotem palce w jego włosy. Stopniowo przyjmował go coraz bardziej, coraz mniej przejmował się bólem. Objął go nieco nogami i przyciągnął znów do pocałunku, bardziej powolnego, choć wciąż namiętnego. Na wskroś francuskiego. Dłonią przesunął po jego plecach. Poruszył nawet delikatnie biodrami, jakby chcąc dać mu do zrozumienia, że już wszystko w porządku.

- Nie ruszaj się tak. Kiedy to robisz jest mi trudniej. - Poprosił patrząc na niego pełnymi pożądania ale i miłości oczyma. Podczas pocałunku delikatnie cofnął biodra i pchnął znów na taką samą głębokość. Chciał żeby najpierw przyzwyczaił się do jego pchnięć. Nie każde z nich trafiało niestety w prostatę Eugene. Gaspare jednak nie potrafił się na tym skupić. Był na niego zbyt napalony i sam fakt, że może się poruszać w jego wnętrzu sprawiał, że odpływał. Marzył o tym wielokrotnie i wyobrażał to sobie. Nigdy jednak nie podejrzewał, że uda się to zrealizować. Szeptał mu czułe słówka po włosku i całował by odwrócić uwagę od tego co robił. Wchodził raptem do połowy swojej długości ale chwilowo nie szedł dalej. Pracował głównie brzuchem i biodrami by nie uciekać od jego warg. Wiedział, że to będzie szybkie z jego strony jeśli nie przystopuje. Zatrzymał się więc w jego wnętrzu i jedną z rąk zaczął go dopieszczać ręką. Wziął w dłoń jego członka i lekko bujał biodrami by drażnić jego wnętrze. Z każdym bujnięciem już nie panując nad tym wchodził w niego trochę głębiej. W końcu zatrzymanie się nie było możliwe. Poruszał dużo szybciej ręką na jego członku i biodrami w jakimś sobie tylko znanym rytmie. Nie był w stanie jednocześnie go całować więc oparł się tak by patrzeć na niego. Oczy miał przymrużone, a z jego ust uciekały westchnienia przyjemności i wysiłku.

– Nie martw się, nie będę. – Odszepnął i uśmiechnął się nawet lekko.
I faktycznie, więcej już tego nie zrobił, po prostu poddając się wszystkiemu, co robił. Odwzajemniał pocałunki, zaciskając palce na jego włosach czy ramieniu, jednak bynajmniej nie tak, aby sprawić mu jakikolwiek ból. Odpuścił. Już nawet nie próbował bronić się przed tym, że może mu się to jakkolwiek podobać, po prostu zatracając się w ramionach kochanka. Jednego, konkretnego kochanka. 
Nigdy o tym nie mówił, nie przyznawał się nawet przed sobą, że czasem i on wyobrażał sobie tę sytuację. Nie w kontekście własnych marzeń, rzecz jasna, ale jak by to było, jeśli faktycznie już to kiedyś robili? Czy to możliwe, aby mogło mu się to tak podobać, żeby faktycznie tamtej nocy tak zaszaleli? W tych myślach jednak czasem błądził, kiedy uświadamiał sobie, co właśnie robił, natychmiast zajmował się czymś innym. Bo przecież myśleć tak o swoim kumplu? Nie ma mowy.
A jednak teraz zaczynał czerpać z tego przyjemność. Im bardziej odpuszczał, tym bardziej rozluźniało się też jego ciało. Powoli przestawał nawet potrzebować tych czułych słówek, ale one tylko sprawiały, że gładził go po ramieniu samemu z większą czułością, o dziwo bez irytacji, jaką potrafiły mu sprawiać większe wyznania w takich chwilach. Przy Riccim wszystko było inaczej. 
Wzdychał również i szeptał czasem cicho jego imię. Raczej nie jęczał, jeśli już, to cicho, wodząc wciąż dłońmi po jego skórze.