Po pierwsze - otwórz oczy!

First topic message reminder :

X to student, który jest święcie przekonany o swoich racjach. Nikt mu nie powie jak ma żyć. Problem w tym, że jest trochę bardzo samotny. Nie dość, że miał problemy w przeszłości, bo jego rodzice młodo zmarli, to jeszcze nie układa mu się z żadną kobietą, jego życie idzie zupełnie innymi torami niż planował. Ma niby kumpli, jakoś sobie radzi. Wśród nich jest Y, odkrywa on w sobie pociąg do X ale... na jego drodze stoi wiecznie banda dziewczyn! Któregoś wieczoru pod wpływem środków odurzających dochodzi do czegoś więcej między X i Y. X oczywiście to wypiera, nie chce się z tym pogodzić, odpycha od siebie tego przyjaciela jak tylko się da, ale Y w to brnie, nie daje się odsunąć.

Ricci był nagi i pod przykryciem. Kiedy francuz dołączył od razu się do niego przytulił.
-Naprawdę chcesz iść spać?
Zapytał mając na myśli oczywiście propozycję którą mu złożył pod prysznicem. To nie tak, że do czegoś namawiał. Zwyczajnie wyobraźnia podsuwała mu ten obraz już bardzo dawno i... byłoby to spełnienie jednej z jego fantazji. Pocałował delikatnie jego szyję.
-Postaram się ciebie rano nie obudzić. Dam ci zapasowe klucze. Wyjdziesz kiedy będziesz chciał. Oddasz mi je we wtorek. A może faktycznie się przydadzą jak ci ślusarz drzwi nie otworzy.
Głaskał go delikatnie ale już nie zaczepiał. Skoro chciał iść spać to może nawet i lepiej. Do pobudki coraz mniej godzin snu.

Czując, że Gaspare się do niego przytula, westchnął cicho i objął go, nie otwierając jednak oczu. 
– Jestem zmęczony. Wybacz, jeśli cię jakoś zawiodłem. – Odparł tylko. Chyba nawet nie do końca w tym momencie pamiętał o tym, co mu powiedział pod prysznicem i nie było w tym żadnej ucieczki przed wykonaniem. Raczej po prostu stracił ochotę na podobne zabawy. I to dlaczego? Bo pomyślał, że Ricci mógłby teraz spędzać tak czas z kimś innym? Zapewne odpowiedniejszym? Poza jakimś dziwacznym przygnębieniem poczuł się dodatkowo zły na siebie, że może przeżywać takie głupoty i to przez jedną głupią szczoteczkę. Naprawdę, miał wrażenie, że gdyby mógł teraz walnąć facepalma, byłby tak duży, że chyba wgniotłoby mu czoło.  Pierwszy raz czuł się tak dziwnie. Eugene zdecydowanie za dużo myślał.
 – Wstanę z tobą. – Powiedział jeszcze i przytulił go bardziej. Koniec końców i tak pewnie obudzi się razem z nim, nie będzie mógł znów zasnąć, więc wstanie, żeby zjeść z nim śniadanie i się ogarnąć. A potem? Co miałby tu robić? Wróci do siebie. 
 – Gaspare? – Zagadnął go cicho po chwili. – Wiesz, że jesteś dla mnie cholernie ważny, prawda? – Spytał, patrząc w sufit. – Jak nikt inny. – Dodał po chwili i zamknął oczy. Zdecydowanie musiał iść spać. Teraz, zaraz, w tym momencie. Najlepiej na pstryknięcie palcami, zanim zacznie myśleć jeszcze więcej.

Nie. Nie wiedział. Wiedział, że jest istotny, że przez koktajl emocjonalny jaki sobie zafundowali znaleźli się w obecnej sytuacji. Złość. Nienawiść. Tęsknota. Bliskość. Wsparcie. Przyjaźń i miłość. Wszystko na raz. Gaspare kochał go. I naprawdę chciał usłyszeć te słowa zwrotnie. Na tą chwilę wystarczały mu jednak drobne gesty i pozwolenie na bliskość. Słowa jednak miały moc. A szczególnie wypowiedziane w ten sposób.
Podniósł się na łokciu i spojrzał na jego twarz. Miał wrażenie, że coś go.. gryzie? Boli? Martwi? Przysunął się i pocałował go.
- Teraz już tak. Dziękuję, że to powiedziałeś.- Pocałował go ponownie. -Kocham cię.
Wsunął rękę za niego by przewrócić na bok i przytulić do swojej piersi i zgięcia w szyi jego głowę. Jednostajnym ruchem przesuwał dłonią po jego placach. Drugą rękę wsadził pod poduszkę i próbował zasnąć.

Odwzajemnił delikatnie i pogładził go krótko po policzku. Takie słowa na pewno miały moc, bo nikt wcześniej od Eugene’a raczej ich nie słyszał. Francuz rzadko dopuszczał kogoś do siebie naprawdę,  nie lubił szastania wyznaniami na lewo i prawo. Taki Adrien pewnie dałby się pokroić za taką chwilę, bo choć starał się być wyrozumiały i cierpliwy, brak romantycznej wiadomości zwrotnej od swojego chłopaka trochę go jednak bolało. Lavoie mógł mieć tylko nadzieję, że Gaspare to wie i rozumie, że właściwie docenia. Czuł, że musi mu to powiedzieć. Taka jego własna wersja wyznania uczuć. 
 – Chciałem, żebyś to wiedział. – Powiedział i odwzajemnił znów pocałunek czule, zaraz przytulając się do niego powoli. Schował twarz w jego szyi i zamknął oczy, układając dłoń na jego plecach. Zasnął krótko potem i dzięki Bogu, o nie wiadomo co jeszcze przyszło mu do głowy. Jeszcze zacząłby gmerać myślami w przeszłości jeszcze bardziej, a to dla niego nigdy, absolutnie nigdy nie kończyło się dobrze. Za dużo było tego bólu, zresztą częściowo zadanego przez Gaspare. Jego słowa z dnia, kiedy przyszedł pod jego drzwi nigdy nie opuściły do końca głowy Francuza. 
Spał tak w miarę spokojnie, równie płytko, co zwykle. Dlatego z samego rana kiedy tylko poczuł, że Gaspare już nie śpi, obudził się również i przetarł twarz dłonią, wzdychając cicho.

Jego budzik był bezlitosny. Zaczął dzwonić. Gas dość szybko się podniósł i go wyłączył. Niestety na nic się to zdało. Pochylił się i pocałował jeszcze zaspanego francuza.
- Możesz spać.
Nie dał mu czasu na zatrzymanie się w łóżku. Zresztą nie miał go. Wziął z szafy to co było mu potrzebne i wyszedł. Wstawił ekspres do kawy i bułki, a w tym czasie wyprasował koszulę. Włączył wiadomości w telewizji i ubrał się. Ricci nawykiem swojego ojca dobierał krawaty pod garnitury i stawiał na białe koszule. Miał owszem parę kolorowych. Nie nosił ich jednak za często. Zapinając mankiety koszuli, z krawatem przewieszonym luźno na szyi zaczął przygotowywać śniadanie. Kawa i rogaliki z nadzieniem. Przyprószył je tylko cukrem-pudrem. Magia polegała na tym, że przy żadnej z tych czynności nie ubrudził swojego garnituru ani koszuli.

Odwzajemnił krótko i uśmiechnął się lekko. 
– Nie, wstanę z Tobą. – Powiedział uparcie i podniósł się wreszcie, aby sięgnąć swoje rzeczy i się ubrać. Tak jak chciał mu pomóc, tak zdał sobie sprawę, że właściwie nie ma w czym, a pewnie tylko mógł przeszkadzać. Dlatego gdy tylko się ubrał, usunął się do łazienki, aby ogarnąć swój wygląd, a potem z powrotem do sypialni. 
Chciał wyjść z nim równo, ale widział, że to nie wyjdzie, więc nawet nie próbował dorównać jego tempu. Poza tym nie miał zamiaru stawać się jakimś powodem jego spóźnień albo innych takich nieciekawych spraw, więc dołączył do niego dopiero na śniadaniu, aby tam życzyć mu jeszcze smacznego, a przy wyjściu powodzenia. Gdyby jeszcze przygotował mu kanapki, czułby się jak dobra żona. 

Po wyjściu Ricciego nie został u niego długo, wyszedł krótko potem, już umówiony ze ślusarzem. Kiedy starszy mężczyzna zerkał na niego oceniającym wzrokiem, był w stanie tylko odchrząknąć i wpatrzyć się w swoje buty, układając dłonie na biodrach. Wkrótce potem jednak rozliczyli się i każdy poszedł w swoją stronę. Reszta poniedziałku i wtorek upłynęły mu zresztą bardzo szybko. Praca, nauka, znowu poszedł spać w środku nocy. We wtorek dał sobie więcej luzu, przynajmniej wieczorem, kiedy wreszcie uporał się przynajmniej z większością rzeczy, które miał do zrobienia. 
Włączył sobie dość głośno muzykę i napuścił wodę do wanny. Telefon leżał gdzieś z boku, w razie gdyby Gaspare chciał się z nim skontaktować.

Wyszedł z kancelarii koło 20 jak na niego to było późno. Gaspare wstał o 6 w końcu. Kiedy dzwonił do Eugene była 20:05.
-Hej kochanie. Będę za 20 minut. Jestem cholernie głodny. Jadłeś coś? Mam wziąć po drodze?
Po ustaleniu tak podstawowych rzeczy jak kolacja czy godzina dotarcia rozłączył się. W torbie miał rzeczy na następny dzień. W aktówce dokumenty z pracy do przejrzenia. Ewidentnie czekał go ciężki wieczór ale jeśli obiecał spędzić go z Eugene to nie zamierzał łamać danego słowa. Pod tym względem był bardzo skrupulatny. Nie wiedział czego się spodziewać. Bo...nadal w nim siedziało przekonanie, że ostatni weekend to jakiś chory sen i że jego ukochany zaraz wykopie go za drzwi.
Nie dał tego po sobie poznać kiedy dzwonił do jego drzwi. Był zdeterminowany nie poddać się bez walki.

Odebrał niemal od razu, czytając coś jeszcze w swoim pokoju. Wyjątkowo szybko jak na niego, zazwyczaj dobicie się tak, aby faktycznie odpowiedział, było prawdziwym wyczynem. Z bardzo różnych powodów, zazwyczaj nie chciał z daną osobą rozmawiać w konkretnym momencie. Z Gaspare jednak chciał bardzo, wręcz na to czekał. Nawet nie był tego świadomy. Eugene uśmiechnął się mimowolnie, słysząc znów głos Ricciego. Niemal natychmiast ściszył muzykę do minimum, żeby nie przeszkadzała w rozmowie.
 – Cześć Gaspare. – Odparł, przytrzymując telefon przy uchu ramieniem i przeglądając jednocześnie dość opasłe tomiszcze. – Ja już jadłem, możesz zjeść coś sam albo wziąć coś na zdecydowanie później. Chyba, że kładziemy się o dwudziestej pierwszej, wtedy zjedz po drodze. – Wciąż nie mógł zrozumieć, jak można szykować się do spania tak wcześnie, przez co słowa zabrzmiały trochę jak takie wypomnienie. Miał po prostu cichą, nieśmiałą nadzieję, że tym razem tak nie będzie. Oczywiście przeżyłby to i zrozumiał, w końcu Ricci miał bardzo poważną pracę i studia, a do tego o siebie dbał. Jednak kiedy tak o tym myślał, dochodził do wniosku, że chciałby jednak z nim znów porozmawiać, przytulić go, pocałować albo znów coś z nim ugotować. Jakby się… stęsknił?
 Kiedy tylko Gaspare się rozłączył, Lavoie z powrotem zrobił muzykę głośniej i odłożył książkę na bok. Zakręcił wodę w wannie, nalał sobie jeszcze wina i nieco upił, a potem wreszcie rozebrał i wszedł do wanny. Kieliszek postawił sobie z boku, wziął sobie też jakąś książkę, uznając, że i tak ma czas, skoro Włoch miał zamiar załatwiać też jakieś jedzenie. Trochę się jednak przeliczył i kiedy rozległ się dzwonek do jego drzwi, odłożył książkę. Zamiast tego wziął do ręki telefon i wykręcił znów numer prawnika.
– Jest otwarte. Zapraszam do środka. Niestety nie otworzę ci osobiście, ale mam nadzieję, że mi to wybaczysz. – Powiedział do słuchawki i uśmiechnął się znów. Drzwi do łazienki były otwarte, żeby nie było zbyt parno. Nie wstydził się, że Włoch miał znów zobaczyć go nagiego. W końcu już to robił, a poza tym jego reakcja mogła być całkiem ciekawa.

Wybrał połączenie obu opcji. Ponieważ nie miał nic w ustach od południa to złapał na szybko kanapkę a skrzydełka wziął na wynos. Ze zdziwieniem odebrał telefon i wszedł do mieszkania.
- A co takiego robisz? - Wejście kiedy miało się torbę, aktówkę i siatkę z jedzeniem, a przy uchu telefon było trudne, ale sobie poradził. Torbę i aktówkę od razu odstawił dwa kroki za drzwiami. Rozłączył się i telefon wraz z siatką jedzenia wylądował na blacie w kuchni. Ruszył w stronę łazienki, z której docierały do niego dźwięki inne niż muzyka. Oparł się o framugę ramieniem i skrzyżował je na klatce piersiowej. Uśmiechnął się w taki sposób, że nie można było być pewnym co myśli. Zaraz jednak zmienił ten stan rzeczy. Posłał Lavoie gorące spojrzenie.
- Przy każdej innej osobie potraktowałbym to jako zaproszenie i zaczął się rozbierać w momencie kiedy cię zobaczyłem. To jednak jesteś ty. I jestem pewien, że ta sytuacja wynika z czegoś zupełnie innego niż ochota na seks w wannie.- Wziął głęboki oddech i ściągnął krawat. Marynarkę odwiesił na klamce i zaczął rozpinać mankiety koszuli. Później je podwinął i podszedł bliżej. Pochylił się nad nim by go pocałować. - Więc jaki był twój cel panie Lavoie?
Pocałował go i sięgnął ręką pod wodę. Przejechał w dół brzucha aż zatrzymał się na jego członku. Dotknął go. Przejechał palcami po długości. Cofnął opierając rękę po drugiej stronie wanny. Przerwał w tym samym czasie pocałunek dając obojgu nabrać normalnie powietrza w płuca.

– Przekonasz się. – Mruknął tylko do słuchawki i rozłączył się chwilę potem, odkładając telefon znów gdzieś na bok. Teraz, kiedy wiedział, że Gaspare jest obok, nie był nim już zainteresowany. Podobnie odłożył na bok książkę w takiej odległości, żeby jej nie zachlapać i ponownie ułożył się w wannie wygodnie, upijając nieco wina z kieliszka. Potem odstawił je z powrotem.
Jego mieszkanie było bardzo małe. Z niewielkiego korytarzu wychodziło się do jego pokoju praktycznie tuż przy drzwiach, a idąc dalej, korytarz rozchodził się w dwie strony. Gdy szło się w lewo, trafiało się do niewielkiej kuchni w chłodnych odcieniach i o dużych oknach, a gdy w lewo, trafiało do niewielkiego salonu, który właściwie traktował jako swój pokój numer dwa, gdzie właściwie głównie spędzał czas. Spał, wywieszał na ścianach różne wydruki, na przykład cytatów, które mu się podobały. W drugim zaś trzymał książki, których wypożyczał albo kupował od groma, podobnie jak filmów czy winylowych płyt po niższej cenie. Widać było, że chłopak nie należał do wielce majętnych, a mieszkanie do zbyt nowych, ale było tak bardzo Eugene’owe, że nie mogłoby być bardziej. Łazienka znajdowała się tuż za zakrętem, prostopadle do drzwi do sypialni Lavoie. 
Uśmiechnął się na jego widok i od razu odwzajemnił pocałunek. 
– Co, jeśli to było zaproszenie? W wannie można spędzić przyjemnie czas nie tylko na seksie, ty perwersie. – Mruknął niemal w jego usta z uśmiechem i zaraz przylgnął wargami do jego z powrotem, czując jego dłoń. – Liczę do dziesięciu, wtedy masz czas na zamknięcie drzwi na klucz, przyniesienie mi papierosa i dołączenie do mnie. – Powiedział i uśmiechnął się nieco wyzywająco, zaraz osuwając z powrotem na oparcie wanny. – Jeden… 

- Bez papierosa
Rzucił odpowiadając na wyzwanie. Rozpiął górne guziki koszuli i ściągnął ją przez głowę. Wyjątkowo niechlujnie jak na siebie zostawił ją gdzieś po drodze do drzwi i z powrotem. Buty zostawił w korytarzu. Spodnie zaś ściągnął z siebie wraz z bielizną. Zostały skarpetki. Może i miał czas na pójście po jego fajki ale nie chciał zwyczajnie po nie iść i marnować go szukając. Wolał od razu wskoczyć do wanny zamykając mu usta pocałunkiem zanim zdążył powiedzieć "pięć". Wskoczył do wanny prawie nie rozbryzgując wody. Obiema rękoma podparł się na jej bokach i już całował Eugene kiedy przekładał nogi z tyłu przez jej rant. Opuścił je powoli tak by nie nadepnąć na chłopaka. Gdyby francuz się przyjrzał mógłby podziwiać jak kolejne mięśnie pięknie napinają się na jego ciele.

Przez odpowiedź Gaspare był nieco niezadowolony, jednak raczej na to nie odpowiedział, więcej uwagi poświęcając liczeniu na głos, żeby tylko pospieszyć Włocha w tym, co robił. Bawiło go to i zadowalało, że prawnik tak się śpieszył. Zresztą, sam chciał już móc go dotknąć, ponownie móc wodzić dłońmi po jego ciele, całować go i patrzeć na niego. 
Dlatego też kiedy wreszcie Ricci go pocałował, odwzajemnił całkiem namiętnie, uśmiechając się przez pocałunek. Tym bardziej, że nastąpił on tak szybko. Podgryzł delikatnie jego wargę, a potem oderwał się i spojrzał na niego uważnie. Musiał wziąć głęboki wdech, kiedy znów zwrócił uwagę na jego ciało.  
– Dobry czas, ale za tego papierosa masz minusa. – Powiedział niby całkiem poważnie. – Czuję się zawiedziony, nie wiem czy będę teraz chciał robić z tobą różne rzeczy. – Dodał po chwili i sięgnął sobie wino, aby nieco upić znów z kieliszka. Ułożył się przy tym z nim wygodnie i uśmiechnął się nieco złośliwie, znów opierając o wannę. – Albo przynajmniej będziesz musiał na nie jeszcze chwilę poczekać. 
Oparł ramiona o brzegi wanny i wsparł głowę na jednej dłoni. 
– Wytrzymasz? – Spytał, patrząc na niego znów z uśmiechem. Nawet, jeśli zamierzał go nieco przetrzymać, to nie zamierzał z niczego rezygnować. W końcu również go chciał, nawet jeśli nie potrafił jeszcze się zdecydować na bardziej śmiałe kroki. Na szczęście był dopiero wieczór, wino również się nie kończyło.

Po tym pocałunku i wysłuchaniu uszczypliwości przesunął delikatnie nogę Eugene i sam opadł z drugiej strony wanny. Zgiął jedną z nóg by móc się z nim zmieścić. Przyjął bardzo podobną pozę do francuza. Jemu jednak brakowało lampki wina.
Odetchnął z ulgą. Dzień miał ciężki a ciepła woda naprawdę działała kojąco.
- Zabrzmi to strasznie chujowo, ale przyniosłem ze sobą tonę papierów, a siedząc z tobą tutaj naprawdę mam ochotę zasnąć. Jeśli więc chcesz wykrzesać ze mnie coś jeszcze to nie możemy tutaj siedzieć za długo bo się rozleniwię całkiem.
Na koniec mruknął gładząc Eugene po łydce. Drobne złośliwości mu nie przeszkadzały. Kochał go za to. Wręcz czuł się pewniej kiedy je prawił. Tak jakby nadal był tym samym facetem, w którym się zakochał.

Kiedy usłyszał słowa Włocha, niemal od razu westchnął głęboko nosem. Choć starał się być wyrozumiałym i nie dawać po sobie poznać, że może czuć się jakkolwiek źle z powodu tego, co właśnie usłyszał, ukłucie zawodu okazało się nieuniknione. Podobnie jak jego odzwierciedlenie w ciemnych oczach, kiedy znów upijał łyka. Teraz trochę większego, zupełnie mimowolnie.
– To brzmi gorzej niż strasznie. Łamiesz mi serce. – Powiedział niby na żarty, a potem uśmiechnął się znów do Ricciego, jakby chcąc tym uśmiechem niejako wynagrodzić  mu to, co powiedział, żeby nie brał tego zbyt poważnie. Za żadne skarby nie chciał wpędzać Gaspare w żadne poczucie winy, powinien być z siebie dumny, że był taki pracowity. 
Potarł delikatnie nogą o jego bok. Jim Morrison śpiewał wciąż z pokoju obok. Wkrótce potem zastąpił go zespół Creedence Clearwater Revival ze swoją piosenką I put a spell on you. 
Lavoie uśmiechnął się i upił jeszcze trochę z kieliszka. 
– Zawsze strasznie podobała mi się ta piosenka. Fantazjowałem przy niej. – Powiedział z typową dla siebie bezpośredniością i oparł znów głowę na dłoni, patrząc na niego również trochę rozleniwiony, choć absolutnie nie śpiący. Ciepło wody działało na niego po prostu bardzo relaksująco. Wciąż brakowało mu papierosa.

Gaspare pozwolił utworowi przejść do końca.
- Czar co? Chyba chybiłeś bo zamiast w jakąś słodką studentkę trafiłeś we mnie.
Był ciekaw jakież to fantazje miał przy tym utworze Eugene, ale to nie miało teraz znaczenia.
Wsunął swoją nogę pod nogę francuza. Przesunął się bliżej. Dłonią z łydki sięgnął głębiej do jego uda i krocza. Nie dotknął jednak ani członka ani jąder. Zatrzymał palce w pachwinie i zaczął gładzić wewnętrzną stronę jego uda palcami.
- Jak poszło ze ślusarzem?
Zapytał zainteresowany w sumie jak minęły mu ostatnie 24 godziny. Widzieli się w końcu w poniedziałek rano.

Początkowo spojrzał na niego i jakby nie zrozumiał. Dopiero chwili dotarło do niego znaczenie jego słów i uśmiechnął się nieco rozbawiony. 
 – Może roztaczam go po prostu wokół. – Powiedział. – Zaprosiła mnie dzisiaj do kina ta dziewczyna z historii, ta w blond włosach do ramion. Jak to ujęła, moglibyśmy  razem obejrzeć jakiś film, a potem o tym u niej podyskutować. – Parsknął cicho i dopił wino z kieliszka, zaraz odstawiając go na bok. Zaraz znów ułożył się wygodnie w wannie i spojrzał uważnie co robi Gaspare. Był nieco zaskoczony, jednak niczego mu nie zabraniał. Uśmiechnął się do niego tylko i sięgnął dłonią, żeby pogładzić go krótko po policzku. 
 – Chyba miał mnie za totalnego idiotę. Albo przynajmniej całkowicie nieodpowiedzialnego dzieciaka. Głupio mi w takich momentach, bo wiem, że to nieprawda, ale się nie popisałem. – Westchnął cicho. – A potem zabrałem się za robotę i zleciało strasznie szybko. Ale myślałem o tobie. – Uśmiechnął się i przysunął do niego bardziej, aby go krótko pocałować. Zaraz potem sięgnął płyn do mycia i nałożył go sobie na dłoniach, od razu rozprowadzając po ciele Ricciego. Skoro nie mieli zbyt dużo czasu, nie było go co marnować, a dotykanie Gaspare akurat była jedną z większych przyjemności, których ostatnio doświadczał. 
 – Swoją drogą, zaskoczyłeś mnie, wiesz? – Zaczął myć spokojnie jego ramiona. – Sądziłem, że mnie wypytasz o moje fantazje, ja ciebie na pewno będę. A teraz opowiedz mi jak ci minął poniedziałek i wtorek. – Powiedział swobodnie, zsuwając się dłońmi na jego ramiona.

Tym razem to Ricciego ukuło coś w piersi. Każda urocza "blondynka" niezależnie od płci będzie dla niego teraz zagrożeniem. KOSZMAR. Niemniej cieszyło go, że o tym mówi. Poinformowany będzie mógł zlikwidować zagrożenie zanim będzie zbyt wielkie.
- Nie pytam bo wolę stworzyć z tobą nowe wspomnienia, do których będziesz wracał jeszcze chętniej jak do tych fantazji.
Rzucił odpowiadając na pocałunek. Gaspare potrafił rzucić totalnie romantycznym tekstem jak z rękawa zupełnie nie zdając sobie z tego sprawy. Eugene też. Bo to co powiedział było naprawdę romantyczne.
- Wstałem, poszedłem do pracy, na uczelnie, skończyłem projekt z Kiti i wróciłem do pracy. Wracając zahaczyłem o budkę z kurczakiem z rożna. Nawet na zimno jest dobry. TO by było na tyle jeśli chodzi o dzisiaj a wczoraj... praca. Wróciłem na uczelnie ostatecznie tylko na jedne ćwiczenia i znów do pracy. W domu byłem koło 20. I w sumie zanim się ogarnąłem to musiałem iść spać.
Nie dodał, że jadł obiad z Kiti i, że dziewczyna dała mu skserowane swoje notatki z zajęć. Nie pomyślał nawet o tym jak o czymś złym. W końcu nadal byli przyjaciółmi. Ona nie próbowała go podrywać on nie próbował podrywać jej, a że parę razy ze sobą spali zostało jako przeszłość.
- Widzę, że nabierasz coraz lepszej wprawy w obmacywaniu mnie.
Złapał go w pasie i przyciągnął do siebie. Nogi Eugene wjechały nad te należące do Ricciego przez wcześniej wciśniętą już pod spód nogę. Gwałtowny ruch o mało nie wylał wody z wanny.
- Lepiej. Nie lubię jak jesteś tak daleko.
Obaj siedzieli teraz na środku wanny z nogami częściowo wyciągniętymi przed siebie bo żaden z nich nie mógł ich w sumie wyprostować jeśli nie chciał się odsunąć. Pocałował go tym razem tak jak na to zasłużył od pokazywania mu takich widoków od wejścia.

Na szczęście nie wiedział, jak do sprawy blondynki podszedł Ricci. Być może błędem było nie powiedzenie mu, że na propozycję odmówił, woląc wolny czas spędzić na nauce bądź z Gaspare, jeśli i on znajdzie czas. No i z kumplami, rzecz jasna. Przecież nie będzie jednymi z tych ludzi, którzy dla kumpli mają czas, pod warunkiem, że akurat z kimś nie są. 
– W takim razie liczę na ciebie. Przy czym jedno "wspomnienie" chcę na pewno przy dokładnie tej piosence. – Odparł z uśmiechem. W istocie nie zauważył, że to, co powiedział, mogłoby być jakkolwiek romantyczne, ale może to i lepiej. 
Wysłuchał jego dnia, w duchu odetchnął na wieść o zakończeniu projektu, a przy okazji wciąż mył jego ciało, powoli zsuwając się na jego tors, brzuch i boki. Robił to bardzo spokojnie, chcąc przeciągnąć tę chwilę do maksimum. 
– Jeszcze trochę poćwiczę i będę w tym mistrzem. Wtedy będę mógł powiedzieć, że nikt nie obmacywał cię tak, jak ja. – Powiedział i chwilę potem znów spojrzał na niego zaskoczony w reakcji na to gwałtowne przyciągnięcie. Uśmiechnął się jednak tylko i opłukał dłonie z mydła, wkładając je do wody na chwilę, a potem objął go za szyję i odwzajemnił pocałunek od razu całkiem namiętnie. Ułożył dłoń na jego karku, masując go delikatnie palcami aż wsunął je znów w jego włosy. Drugą dłoń przesunął na jego tors i westchnął cicho w jego wargi.

Mógłby mu powiedzieć, że już możliwe, że jest jedną z osób które poznały jego ciało bardzo dokładnie. Gaspare również objął go, tylko w pasie by nie plątać ich rąk. Gładził jego boki podczas pocałunku. Dopiero po dłuższej chwili gdy obaj potrzebowali przerwy na wyrównanie oddechu wplótł swoje palce w włosy Eugene i pociągnął go lekko w tył. Dostał tym samym dostęp do jego szyi. Pragnął go co zresztą było idealnie widoczne. Gaspare nie był napaleńcem. Był jednak zdrowym facetem, który miał niezdrowo seksownego kochanka.
-Czy mycie mogę uznać za zakończone?- Zapytał gdy w końcu odkleił się od niego z pocałunkami.

Odchylił powoli głowę z zamkniętymi oczami, poddając się jego dłoniom i ustom. Uśmiechnął się przy tym zadowolony. Kiedyś myśl, że Gaspare może chcieć robić z nim coś innego niż picie alkoholu i gadanie głupot była myślą, przez którą miał wrażenie, że strzeli sobie w łeb. Że Ricci mógłby go jakkolwiek dotykać, że mogliby znaleźć się w tak intymnej sytuacji. Teraz z kolei najchętniej nie wypuszczałby go ze swoich objęć. Między innymi dlatego nie chciał, aby Włoch przerywał pocałunek choć na chwilę. 
 – Zdecydowanie zakończone. Chyba, że są jeszcze miejsca, w których moje dłonie się nie znalazły, a byś tego chciał. – Odparł nieco mrukliwie, przekrzywiając głowę w bok. – I nie można zrobić ich na przykład na moim łóżku. – Dodał po chwili zupełnie niewinnym tonem, przesuwając znów dłońmi po jego torsie i brzuchu. Pragnienie zdecydowanie nie było jednostronne, choć nie był pewien, czy był już gotowy.

- A czy chcesz żeby moje ręce znalazły się w jakimś określonym miejscu? Wyczyściłeś się wszędzie dobrze? Mam sprawdzić?
Po powiedzeniu tego złapał w usta jego sutek i zaczął zaczepiać go językiem. Niezależnie czy postanowią dzisiaj pójść dalej czy nie chciał, żeby Eugene przywykł do czyszczenia się na dole. On sam to robił chociaż na dole nie był od lat. Z jednego sutka przeniósł się na drugiego i drażnił go trochę ciągnąć delikatnie zębami.

Uśmiechnął się lekko i przeczesał jego włosy palcami. Wciąż podobne słowa były dla niego odrobinę stresujące, ale za drugim razem jakoś było łatwiej. Ogólnie, pewnie z każdym razem będzie łatwiej. Podziwiał Gaspare za tę cierpliwość. 
Czując usta Włocha, a potem jego zęby, nabrał znów głęboko powietrza. 
– Droga wolna. – Powiedział i nawet przysunął się do niego bardziej, wsuwając na niego tak, aby właściwie usiąść na jego nogach, obejmując go swoimi Samo to przesunięcie się było niejako przyzwoleniem. W ten sposób oderwał się od wanny ciałem. Poniekąd nieco ograniczała możliwości ich manewrów, ale i tak nie zamierzał siedzieć w niej z Riccim już zbyt długo. Woda już właściwie ostygła, a były inne miejsca, w których również mogli miło spędzać czas. Nawet dużo. 
Zaraz potem pocałował go znowu, jedną dłoń trzymając wciąż w jego włosach, a drugą przesuwając na jego plecy.

Oczywiście, że sprawdził. Sprawdził każdy najmniejszy kawałek jego ciała. Gdy sięgnął do jego tyłka czuł jego spięcie.
- całuj mnie i przestań o tym myśleć. - Rzucił do niego rozbawiony. Tak samo jak ostatnio był delikatny i powolny.
Kiedy skończył obaj wyszli z wanny spłukując się z piany, innych rzeczy i resztek mydła. Sięgnął po ręcznik i owinął nim Eugene. Bardzo dokładnie go wycierał sam w tym czasie cieknąć na podłogę.
- Jesteś małym diabłem wiesz? Jakie teraz rozkazy wasza wysokość?
Rozbawiony zgiął się w pół w dworskim ukłonie. Puścił ukochanego przodem obserwując uważnie grę jego ciała.
- Jesteś idealny dla mnie.- Powiedział całując go i przytulając się gdy zatrzymał się w miejscu.

– Łatwo ci mówić. – Odparł szeptem na jego słowa na temat przestań o tym myśleć. Jeszcze niedawno był stuprocentowym hetero, teraz jego chłopak wkładał mu palce w miejsca, o których dotykaniu sam wcześniej nie myślał. Naprawdę, skupienie się teraz na czymś innym było cholernie trudne. Ale łatwiejsze niż za pierwszym razem. Rozluźnił się zdecydowanie szybciej, całując wciąż Włocha i podgryzając delikatnie jego wargi.
Rozczulało go to, jak Gaspare najwyraźniej lubił się nim zajmować. Eugene czuł się wtedy taki… otoczony miłością, a przy tym strasznie dziwnie. W końcu niby tego nie potrzebował, przynajmniej tak twierdził. On, poważny, dorosły mężczyzna? Uśmiechał się jednak, mierzwiąc włosy Ricciego gdy ten dokładnie wycierał jego skórę. 
 – Ja? Diabłem? Słyszałem tylko o diabelskim spojrzeniu. – Uśmiechnął się rozbawiony. – Nie będę ci dawał żadnych rozkazów, bo i tak nie wykonasz. Nie myśl, że odpuszczę ci tego papierosa. – Powiedział niby obrażony, a potem odsunął się, aby podejść do szafki i wyciągnąć ręcznik, zapasową szczoteczkę czy nawet maszynkę do golenia dla Włocha, wszystko układając obok umywalki. Pomyślał o wszystkim, chcąc również o niego trochę zadbać i dać mu do zrozumienia, że jest u niego jak najbardziej mile widzianym gościem. Odwzajemnił pocałunek krótko i odwrócił się do niego plecami, zaraz obejmując się jego ramionami w pasie. Spojrzał na nich w średniej wielkości lustrze i uśmiechnął lekko. 
 – Gaspare? – Zagadnął go, wtulając się w niego bardziej od tyłu. – Kiedy uświadomiłeś sobie, że coś do mnie czujesz? Chodzi mi o sytuację.

Jeśli on nie był diabłem to CO TO KUWA BYŁO?! Gaspare grzecznie by nie narzucać się nikomu swoim stanem podniecenia przytula go a ten? Nie dość, że odwraca się do niego plecami, tak więc i tyłkiem, który z taką pieczołowitością czyścił chwilę wcześniej to jeszcze sam go do siebie przyciąga. Gdy się w niego wtulił nie było opcji żeby częściowy wzwód nie oparł się. Trzeba jednak powiedzieć, że to za sprawką Ricciego naparł nim między pośladki Lavoie a nie zaczął go dźgać w jeden z nich. Zdecydowanie ciężko przychodziło mu teraz myślenie co odbijało się w jego oczach. Były zasnute mgiełką pożądania. Prawą dłonią sięgnął do klatki piersiowej by skubać jego sutki zaś lewą w dół by między palce złapać jego męskość.
- Pamiętasz ten moment jak piliśmy w parku. Powoli robiło się zimno. Zacząłeś się kłócić z kimś o wyższości jednego filozofa greckiego nad drugim. Słuchałem was bez zrozumienia w większości. I chyba miałem dość dziwny wyraz twarzy bo w końcu ktoś mnie szturchnął. Wtedy. Podobałeś mi się od początku. Fizycznie. Ale wtedy stwierdziłem, że się zakochałem. A raczej byłem pewien.
Mówiąc to w przerwach między zdaniami całował jego szyję i ramię. Podgryzał skórę by znów przywrzeć do niej wargami. Dłońmi pieścił go i chyba tylko dzięki temu, że gadał i starał się uruchomić mózg jeszcze panował nad sobą.