Po pierwsze - otwórz oczy!

First topic message reminder :

X to student, który jest święcie przekonany o swoich racjach. Nikt mu nie powie jak ma żyć. Problem w tym, że jest trochę bardzo samotny. Nie dość, że miał problemy w przeszłości, bo jego rodzice młodo zmarli, to jeszcze nie układa mu się z żadną kobietą, jego życie idzie zupełnie innymi torami niż planował. Ma niby kumpli, jakoś sobie radzi. Wśród nich jest Y, odkrywa on w sobie pociąg do X ale... na jego drodze stoi wiecznie banda dziewczyn! Któregoś wieczoru pod wpływem środków odurzających dochodzi do czegoś więcej między X i Y. X oczywiście to wypiera, nie chce się z tym pogodzić, odpycha od siebie tego przyjaciela jak tylko się da, ale Y w to brnie, nie daje się odsunąć.

Eugene od razu narzucił ją na siebie, wsuwając ramiona w rękawy. Jak można się było spodziewać, kurtka była na niego zdecydowanie za duża, ale nie zamierzał narzekać. Lepsze to niż drżenie cały czas z zimna.
– Na razie to mam podniesione ciśnienie. – Wymamrotał pod nosem, właściwie nawet nie chcąc, aby to słyszał. Jeszcze Ricci pomyśli, że Francuz jest zazdrosny i co wtedy? Może się rozzuchwalić, co on wtedy zrobi? Oczywiście, zazdrosny nie był. Przynajmniej tak sobie mówił, a jednak na samą myśl o tym, że ktoś mógł dotykać Gaspare miał wrażenie, że zaraz szlag go trafi.
Odetchnął cicho w jego usta i uśmiechnął się, ułożywszy jedną dłoń na jego szyi, a drugą obejmując go w pasie. Nie przejmował się obłapianiem, bo miejsce, w którym byli, nie było znowu tak widoczne. Co najwyżej ktoś mógł na nich wyjść, ale raczej usłyszeliby kroki.
– Jak mógłbym się nie stęsknić za kimś takim? Dziesięć na dziesięć moich znajomych macałoby. – Powiedział, nie mogąc się powstrzymać i pogłaskał go po policzku. – Nie mogę się doczekać, aż pójdziemy, ale nie powinniśmy chyba wychodzić razem zbyt szybko. – Westchnął cicho.
 

Już gdy jego koszulka powędrowała w górę w grupie znajomych wiedział, że Eugene będzie o to zły. Skąd? Instynkt. Tak jak on był zły o zwykłą rozmowę z koleżanką. I nie chodziło o nic innego jak zazdrość. No i francuz zdecydowanie lubił macać jego brzuch więc nic dziwnego, że czuł zazdrość o jego ulubioną część ciała.
- Mogą pomarzyć. Masz mnie na wyłączność.- Skomentował tylko i znów go pocałował. Nie miał go dość. Nie wiedział czy jest możliwe mieć go dość. Nawet jeśli pocałunek śmierdział papierosami a nie miał do końca prawdziwego smaku Eugene nie przeszkadzało mu to.
- Ostatnim razem gdy wyszliśmy po imprezie razem to ja byłem znokautowany w karetce, a ty zostawiłeś swojego Eks na pastwę miasta. Wcześniej zaś skończyliśmy razem w łóżku czego żaden z nas nie pamięta. Myślę, że przyda nam się zwykłe wyjście razem z klubu. Bez dramatu. A nasi znajomi nie powiedzą ani słowa. Gwarantuję ci to. A teraz w prawej kieszeni kurtki mam fajki. Głupio wyjdzie jeśli żadnej nie zapalę.
Puścił jedynie jego kark by obiema rękoma obejmować go za biodra.

Mruknął zadowolony z jego odpowiedzi i od razu odwzajemnił pocałunek, nawet samemu go pogłębiając. A spróbowałby powiedzieć inaczej.
– Skoro mam cię na wyłączność, to ten teren prywatny należy do mnie, tak? Może jednak powinni czasem coś pooglądać, może byłbym dzięki temu bogaty. W sumie to tylko oglądanie. Dopiero za dotykanie ucinałbym ręce. – Powiedział mrukliwie w jego usta nieco rozbawiony. Słowa te potwierdzały, że Ricciemu udało się trochę Lavoie udobruchać i nie był już tak zdenerwowany tym, co wydarzyło się tak niedawno, nawet jeśli nie miał mu tego zapomnieć przez najbliższy czas. Udobruchać przynajmniej na tyle, aby Eugene z tego żartował.
– Widać, że na wspólnych imprezach się nie nudzimy. – Parsknął cicho i sięgnął do kieszeni kurtki, zaraz wyciągając paczkę papierosów. Zamiast jednak włożyć go do ust Gaspare, włożył go między własne wargi. Potem odpalił go zapalniczką i schował papierosy z powrotem do kieszeni kurtki Włocha, zaciągając się. Ani na moment nie spuszczał wzroku z oczu Ricciego. Wzroku na swój sposób nawet trochę wyzywającego. Nie wątpił, że Gaspare będzie wiedział doskonale, co miał na myśli. Zaraz potem przysunął usta do jego, aby przekazać mu dym z ust do ust.

Mogli by się tak nawzajem drażnić jeszcze następne dwie godziny i Gaspare nie powiedziałby słowa. W dodatku Lavoie uwodził go. Kolejne marzenie na cholernie długiej liście zostało odhaczone. Odebranie chmury skończyło się kolejnym pocałunkiem. Ricci nie mógł przestać się uśmiechać. Przez to dym uciekł z jego ust.
- Jeśli będziemy robić tak dłużej to dobiorę się do ciebie w tej zapyziałej bramie.
Złapał jego rękę w nadgarstku i przystawił sobie do ust papierosa tam by sam się zaciągnąć. Wypuścił chmurę i znów pocałował francuza. Tym razem krótki muśnięciem warg.
- Dopiero wszedłem na imprezę, a już pragnę iść do domu.- kolejne muśnięcie. -Wszystko jest twoją winą panie Lavoie.

Odwzajemnił pocałunek, wolnym ramieniem obejmując go w pasie. Eugene chyba wciąż nie zdawał sobie sprawy z tego, jak silne było wszystko, co czuł do niego Gaspare, bo mimo wszystko nie docierało do niego, że to, co robił, może działać na Włocha aż tak. Mimo wszystko uśmiechnął się również.
– Może kiedy indziej. – Parsknął cicho i grzecznie przyłożył papierosa do jest ust, odwzajemniając każde kolejne muśnięcie.
– Wiesz, jakoś nie bardzo mi przykro. – Powiedział i włożył papierosa między jego wargi już na stałe, zaraz obejmując go w pasie i drugim ramieniem. Zaraz potem po prostu położył głowę na jego ramieniu, przytulając się do niego. – Ale wiem co czujesz. Też bym chciał mieć już spokój od twoich ubrań. – Wymruczał jeszcze, wtulając twarz w zagięcie jego szyi. Po całym dniu był dość zmęczony i takie tulenie się do niego nie było wcale mniej przyjemne niż pocałunki, choć na pewno spokojniejsze. Musieli sobie trochę odpuścić, jeśli nie chcieli wrócić do klubu nakręceni na siebie nawzajem, bo mimo wszystko zamierzał spędzić tam jeszcze trochę czasu.
Poczekał tak aż skończy palić, sam nie potrzebował już więcej.

Nie mógł się nie uśmiechnąć na to stwierdzenie.
- Od moich ubrać taaak...- Zaczepnym tonem skomentował jego słowa. Objął go wolną ręką. Eugene nie zdawał sobie sprawy z wielu rzeczy. Jak z tego, że teraz zachowuje się jak istota która wręcz umiera z braku czułości. Wiedział, że nie może mu o tym powiedzieć. Francuz nie przyznał by się do takiej słabości jak potrzeba ukrycia w czyichś ramionach. Spalił do końca i zgasił o mur. Uniósł jego twarz by pocałować po raz ostatni.
- Możemy wracać.
Zdążyli wyjść z bramy i przejść parę kroków kiedy natknęli się na dwie osoby z ich towarzystwa. Chłopak prowadził dziewczyną, która jak widać miała dzisiaj za szybkie tempo.

– Wolę cię bez nich. – Odparł wciąż równie mrukliwie. W ramionach Gaspare było mu odpowiednio ciepło i miło, najzwyczajniej w świecie dobrze. Oczywiście, że by się nie przyznał, że ogromnie pragnął czułości Ricciego i tej jego bliskości, która potrafiła sprawić, że choć na chwilę przestawał myśleć. W jakiej roli by go to stawiało? Na pewno nie osoby całkowicie niezależnej i samowystarczalnej.
Odwzajemnił pocałunek krótko i odsunął się, zaraz wychodząc z bramy.
Kiedy tylko zobaczył znajomych, oddalił się od Gaspare jeszcze trochę bardziej. Co prawda wciąż miał na sobie jego kurtkę, ale wolał się tłumaczyć z tego, że jest mendą, która wykorzystuje innych (co nie raz by się pewnie zgadzało, nawet jeśli robił to w sposób bardzo niewinny) i w co wielu by uwierzyło niż z tego, że coś go z Włochem łączy poza przyjaźnią.
– Wszystko w porządku? – Spytał chłopaka, patrząc na znajomą.

- Tak, wypiła za dużo. Odstawię ją do domu ale nie będę wracał. Do zobaczenia!
Ricci odmachał mu tylko ręką. Nie odpowiadało mu to, że Eugene się odsunął. Nie bardzo jednak miał coś do powiedzenia w tej kwestii. Szepnął mu jednak zanim weszli znów do hałaśliwego klubu.
- Gdybym ja się od ciebie odsunął... Zostaw kurtkę. Będzie pretekst żeby znów wyjść razem.
To nie była groźba. Raczej informacja, żeby postawił się w roli Gaspare. Przed chwilą miał go w ramionach tulącego się słodko, a za chwilę odskakiwał od niego jak oparzony.

Eugene pomachał mu również krótko, a potem wcisnął dłonie w kieszenie kurtki, spuszczając wzrok na ziemię. Było mu trochę głupio przez to, że od niego tak odskakiwał, ale miał cichą nadzieję, że Gaspare zrozumie.
Dlatego też kiedy usłyszał jego szept, musiał powstrzymać się przed tym, aby powiedzieć mu „Gdybyś się postawił na moim miejscu, to byś się odsunął”. Ugryzł się jednak w język. Lavoie wciąż podchodził do ich spraw bardzo osobiście, a to, co zrobił mu kiedyś Gaspare wciąż miało swoje echo. Jasne, że z jednej strony mu pomógł. A z drugiej strony dał traumę na najbliższy czas, przez co Francuz wciąż bał się komentarzy, które mogły paść, gdyby się ujawnili. Ale nie chciał tego rozgrzebywać. Skinął więc tylko głową i zostawił kurtkę tak, jak chciał tego Gaspare. Wieczór się dopiero zaczynał, jeszcze o tym zapomną. Przynajmniej z takiego założenia wychodził.
Zaraz potem wziął sobie kolejnego drinka, aby popijać go powoli i dołączył do kumpli, mimowolnie wzrokiem odnajdując jeszcze Ricciego. Jakoś wolał wiedzieć, że jest gdzieś w pobliżu. Lepiej się wtedy czuł.

Ricci za to czuł się jeszcze bardziej chujowo po spojrzeniu jakie mu posłał. Zacisnął zęby i dołączył do grona. Chęć prawdziwego urżnięcia się walczyła w nim z chęcią powrotu do domu i kochania się z Eugene całą noc. Dlatego zamiast drinka wybrał piwo. Więcej sikania mniej procentów we krwi. Jeśli posiedzą wystarczająco długo zdąży się nawalić. Zresztą z nocy i tak nie wiele zostanie. Jeśli wyjdą w porę zaliczy seksualny maraton z Eugene i będzie miał właściwe procenty we krwi. Idealnie przemyślane. Nie przewidział jednak ciągłego wyciągania do tańca przez co nawet nie miał kiedy się tego piwa napić.
- Kiedy wasza dwójka wychodzi razem Ricci zawsze wraca podminowany. Czym żeś mu tym razem dowalił co?
Zapytał jeden z kumpli kiedy Eugene został akurat przy stoliku, a Gaspare nie mógł uciec od kolejnej koleżanki.

Słysząc pytanie kumpla, Eugene chwilę nie wiedział co odpowiedzieć. To oczywiste, że poczuł się źle, jeszcze gorzej niż wcześniej, ale nie dał tego po sobie poznać w żadnym stopniu. Aby zyskać na czasie z odpowiedzią, przystawił szklankę do ust i upił odrobinę. Wybierał wciąż drinki, w istocie nie będąc zbyt ogromnym miłośnikiem piwa. Mógł się go trochę napić, ale żeby pić je częściej? Był zadeklarowanym wielbicielem (podobnie jak większość Francuzów czy Włochów) wina, a wszelkie ustępstwa miały z reguły uderzyć mu do głowy. Teraz bardziej służyło to zachowaniu pozorów. Chciał być przytomny i w pełni samodzielny, wracając z Gaspare do domu.
– Może chcesz się przekonać? Może też się od razu wkurzysz, jak gdzieś ze mną wyjdziesz? – Powiedział niby żartem, odprowadzając Ricciego i dziewczynę spojrzeniem. – Ja po prostu wywołuję w ludziach mnóstwo emocji. – Dodał, zsuwając się nieco na kanapie i wreszcie przenosząc wzrok na chłopaka.

W końcu po dupsku leciał Gaspare pot i powiedział stanowcze STOP. Opadł ciężko dysząc na kanapę zaraz obok Eugene.
- Które było moje?- Zapytał osób które były przy stoliku. Jeden z kolegów podsunął mu kufel. Chciało mu się cholernie pić więc połowę z niego wypił duszkiem. - Twoja kobieta to potwór. Więcej się nie dam.
Powiedział do kolegi. W ich towarzystwie nie było par. Kiedy jednak dołączali do tego typu imprezy większość brała swoje drugie połówki. Teraz właśnie z taką drugą połówką przetańczył dobre pół godziny ratując jej "właściciela" od tanecznego maratonu.

Spojrzał na niego i uśmiechnął się, rozbawiony mimo wszystko jego zmęczeniem.
– Powinieneś mieć jakiś ręcznik, teraz otarłbym ci czoło jak bokserowi. – Powiedział, a kiedy ktoś podał mu jakąś chustkę, otarł nią Riccego. Patrząc tak na niego niemal się zmartwił tym, że tak się zmęczył. Niemal, bo natychmiast przypomniał sobie o tym, że jego chłopak raczej nie ma problemów ze sprawnością fizyczną i zanim dojdą do domu, już będzie w porządku. O ile do tego czasu się nie nawalą, ale na to się nie zapowiadało. Przynajmniej nie ze strony Francuza, który wciąż, męcząc jednego drinka, był w zasadzie niemal całkiem trzeźwy. Może i znów robił się trochę bardziej rozrywkowy, ale to jeszcze nie był etap, kiedy należało się martwić. Miał kompletną jasność umysłu oraz samodzielność w działaniu, więc Gaspare nie musiał się martwić.
Emocje związane z ich wyjściem nieco zresztą opadły. Kiedy tym razem to Eugene’a zaczęto wyciągać, poklepał Gaspare po udzie tak, jak zrobił to wcześniej Włoch z nim.
– Życz mi szczęścia. – Parsknął, wstając. W tej jednej chwili miał naprawdę straszną ochotę go pocałować, jednak powstrzymał się i tylko posłał mu oczko tak, że widzieli to zapewne tylko oni – a nawet jeśli nie, mogli to zrozumieć, jako odniesienie do ich słów, więc się nie martwił.
Zostawił prawnika z kolegami na jakieś dwadzieścia minut, a kiedy wrócił, stracił równowagę, przeciskając się przez ludzi i zupełnie mimowolnie poleciał na Ricciego.

Nawet jeśli była to forma dowcipu to Ricci złapał spojrzenie jednej z koleżanek mówiące, że coś jej nie pasuje w zachowaniu Eugene. To ona podała chusteczkę i obserwowała jak ociera mu czoło. Może i byłoby to normalne pół roku temu ale nie teraz. Nie po takiej wojnie i nie po tym jak Lavoie uświadomił ich wszystkich, że może być w związku z facetem. Baczne spojrzenie jednak szybko zniknęło. Była już trochę podpita i mogło jej się wydawać. Gdy Eugene zniknął tańczyć przysunęła się do Ricciego i zaczęła go podpytywać o różne rzeczy. Rozstanie z Kiti. Jak spędza popołudnia. Ewidentnie próbując wysondować czy kogoś ma. W końcu Ricci miał dość tych podchodów.
- Spotykam się z kimś. Przestań dusić.
Zdążył to powiedzieć, a Eugene wprost wylądował w jego ramionach. Może nie dosłownie. Ale przytrzymał go przed upadkiem.
- Hej, żyjesz?- Zapytał.
- Leci na ciebie. - Zażartowała i przesiadła się robiąc miejsce francuzowi.

Choć słowa dziewczyny były tylko żartem, Eugene w sposób oczywisty poczuł się… dziwnie, jakby zdemaskowany. Z drugiej strony wiedział, że nie było to powiedziane poważnie i spróbował puścić to mimo uszu albo potraktować jak żart czyli tak jak powinien i tak, jak potraktowali to zapewne wszyscy wokół.
– Co ja bym bez ciebie zrobił, Gaspare? Nie dość, że bym sobie na pewno coś zrobił, to jeszcze na pewno nie wiedziałbyś, że na ciebie lecę. – Powiedział rozbawiony i zajął w końcu miejsce obok niego, zapewne z drobną pomocą.
Zachowywał się tak, jak zachowywał przed tym wszystkim, co się wydarzyło, więc takie teksty wcale bardzo nie odbiegały od normy, szczególnie nie brane na poważnie. Kilka osób zdążyło go już spytać, jak to jest z nim i Riccim, ale odpowiadał, że już jest w porządku, wszystko sobie wyjaśnili i znów są kumplami. Dlatego też nie obawiał się zbyt żartować, poza tym przesadna ostrożność byłaby gorsza.
Zaraz potem obok niego usiadła blondynka, która zdawała się być uczepiona Francuza właściwie cały wieczór.
– Może powinnam cię pilnować, Eugene? – Spytała zalotnie, biorąc również swojego drinka i upijając trochę.

Czy czuł zagrożenie małą blondynką? Jak cholera! W końcu poprzedni partner Eugene też był w tym typie: mały i blond! Gaspare wybitnie do tego schematu nie pasował. Pierwszym odruchem było pochylić się i szepnąć dziewczynie do ucha parę gorących słów żeby jej target zmienił się na niego. Ricci potrafił patrzeć przyszłościowo i ten trick kosztowałby go coś więcej niż uderzenie w twarz od ukochanego.
- Na pewno ja powinienem go pilnować.- Nie zabrzmiało to jakoś mega super miło szczególnie z tym ramieniem wiszącym na oparciu kanapy tak jak by obejmowało Eugene. - Poszedłbym zapalić. Fajki były w mojej kurtce. Gdzie ją położyłeś?
Minimalne przesunięcie się Gaspare stworzyło coś na kształt bariery między blondyną, a francuzem. Czy było to dziwne dla znajomych? Nie. Wszyscy wiedzieli, że Gas leci na Lavoie. Nic więc dziwnego, że kiedy francuz jest "wolny" w dodatku jednak zainteresowany panami warczy na każdego kto próbuje podejść.

Eugene czuł, co się właśnie dzieje i nie za bardzo wiedział, jak zareagować. Nie chciał jeszcze zdradzać się z tym, że kogoś ma, a jednak czuł podenerwowanie ze strony prawnika i że powinien go jakoś uspokoić. Gdyby wiedział, jakie „tricki” przychodzą do głowy Ricciego, uderzenie w twarz z pewnością byłoby milszą rzeczą, jaką by zrobił.
Blondynka jednak już bez interwencji Francuza wydawała się odrobinę spłoszona. Kto by nie był, gdy jest się drobnym, a wysoki oraz umięśniony Włoch wydaje się do wrogo nastawiony? Dlatego choć częściowo odpuściła, posłała Lavoie jeszcze jedno spojrzenie mówiące nic z tym nie zrobisz? jednak on nawet na nią nie patrzył, przenosząc wzrok na Gaspare, kiedy usłyszał jego pytanie.
– Chodź, pokażę ci i przy okazji zapalę z tobą. – Powiedział, wstając. Wręcz śpieszno mu było, aby opuścić tę napiętą atmosferę. – Postaram się zwrócić go bez nerwów. – Dodał do kumpla, z którym wcześniej o tym gadał i już zaraz zaczął przeciskać się w kierunku wyjścia. Wziął jeszcze kurtkę, obejrzał się czy Ricci za nim idzie i wyszedł na zimne powietrze zaraz potem. Ani myślał oddawać ją Włochowi, od razu zakładając ją sobie.

Ruszył za nim od razu. Zdecydowanie papieros był teraz lepszą opcją niż wszystko inne. Ricci na szczęście zdążył ochłonąć kiedy to Eugene tańczył. Nie był więc spocony, a powietrze nie wpłynęło na niego źle.
- Jeśli ta laska znów się zacznie do ciebie kleić wyjdę stąd w piz du. Mam dość oglądania cię w tych sytuacjach. Wiem, że tego nie prowokujesz, ale zwyczajnie mam swoje limity.
Oznajmił kiedy we dwoje znaleźli się poza klubem i hałasem .

Spojrzał na niego nieco zaskoczony, jednak nie odpowiedział od razu ani nie podał mu od razu papierosów. Chwilę milczał, tylko na niego patrząc, a potem złapał go za przedramię i poprowadził znów trochę dalej ulicą, aby znajomi, w razie gdyby zechcieli do nich dołączyć, od razu natrafili na parę.
– Uspokój się, Gaspare. – Powiedział w końcu, wyciągając papierosy z kieszeni kurtki. Wyciągnął je w jego stronę, a potem znów schował się w jakimś zaułku. – Przepraszam, porozmawiam z nią, żeby dała sobie spokój. – Westchnął cicho nosem, opierając dłonie na biodrach. Sprawa była dla niego trochę ciężka, nawet jeśli sam uważał, że zachowanie dziewczyny jest nad wyraz uciążliwe. – Postawię granice, ale wciąż będę rozmawiać z innymi. Nawet, jeśli jestem cały twój. W porządku? Bo wiesz, że jestem i nie dam nikomu się do mnie zbliżyć? – Spytał w końcu po chwili milczenia i delikatnego gryzienia warg. Widać było po nim, że wyjątkowo mocno przejął się uczuciami Ricciego.
– Zostańmy do pierwszej, a potem stąd chodźmy. – Zaproponował. – U ciebie nikt nam nie przeszkodzi. – Uśmiechnął się nawet lekko.

Gaspare przechodził to wiele razy. Oglądanie Francuza w z kolejnymi laskami w ramionach było normą. Wtedy nie rościł sobie do niego praw. Marzył o tym ale wiedział, że to na nic. Nawet kiedy był z Adrianem. Bolało bardziej niż na początku, ale nadal znośnie. Teraz wręcz go nosiło. Nigdy nie uderzyłby kobiety, to pewne. Ale wiedział, że może zrobić rzeczy, które nie spodobają się Eugene.
Zaciągnięcie go w zaułek było dobrą opcją. Był zbyt emocjonalnie niestabilny w tym momencie żeby zachowywać się racjonalnie. W dodatku po słowach francuza, czuł, że ma prawo do kolejnych kroków.
Wsunął papierosy w tylną kieszeń. W końcu nadal nie odpalił ani jednego. Dość szybkim ruchem przyciągnął do siebie Lavoie i pocałował go. Dopiero pod wpływem pocałunku jego emocje zaczęły opadać. Oddychał ciężko kiedy w końcu przerwał pocałunek i oparł się czołem o jego czoło.
-Nie rozumiem tego co robisz. Jeśli ci nie zależy na tych ludziach do po cholerę się przejmować ich zdaniem, a jeśli zależy to dlaczego nie podzielić się tak ważną częścią swojego życia. Akceptuję to, bo widzę, że jest to dla ciebie ważne ale nie rozumiem. A ten dystans między nami. Ten cholernie sztuczny dystans, bo przecież widzę, że pragniesz mnie blisko tak jak ja ciebie, sprawia, że jest to jeszcze bardziej bolesne.
Ricci mówił to wszystko starając się unormować swój oddech. Wyciągnął z paczki dwie fajki i odpalił jedną dając Eugene.
- Wracajmy w stronę klubu. Do pierwszej. Ani minuty więcej. Jak nie wyjdziesz po dobroci przerzucę przez ramię jak neandertalczyk i wyniosę.- Zagroził starając się nadać temu luźniejszy ton. To nie było tak, że chciał zarzucać coś Eugene. Zwyczajnie czuł potrzebę zrzucenia swoich myśli i emocji. Zrzucenia z barków tego co powinni nieść razem. Francuz do wielu rzeczy jeszcze w pewien sposób nie dojrzał. Łapał to. Nie że rozumiał. Akceptował. Sztuczne odsuwanie się. Słowne ucieczki od prostych słów. W sumie nie bardzo miał wybór prawda? W końcu chciał z nim być.

Niemal natychmiast przylgnął do Włocha ciałem i ujął jego twarz w dłonie, odwzajemniając pocałunek nawet namiętnie, jakby chcąc mu trochę wynagrodzić te chwile, kiedy musieli się trzymać od siebie z dala. Zresztą jemu samemu brakowało tych pocałunków. Nawet kiedy się od siebie oderwali, nie zabierał dłoni, gładząc go delikatnie kciukami po policzkach.
Chciał, żeby ochłonął. Powiedział, co miał do powiedzenia i w porządku, niech będzie. Choć jego słowa nieco zabolały, nie był w stanie na to odpowiedzieć, znów wypominając mu rzeczy, które działy się dawniej. Gaspare nie rozumiał tego, jak go kiedyś zranił, a raczej co zainicjował, a Francuz nie chciał już do tego wracać. Będzie się otwierał przed nim powoli tak, jak dotychczas. Jeśli będą ze sobą wystarczająco długo i blisko, być może wyzna mu rzeczy, których nikomu jeszcze nie mówił. Może kiedyś znów o tym pomówią, szczególnie, że sam nie był święty, ale nie teraz. Nie teraz, kiedy wreszcie wszystko zaczynało się układać pomimo schodów. Bycie z Riccim okazywało się dla niego cholernie ważne, nawet się nie spodziewał. Chyba by sobie palnął w łeb, gdyby z jakiegoś powodu znów miało być między nimi źle.
– Spróbuj to znieść. Ja się po prostu boję i nie umiem się teraz bardziej przełamać. Spróbuj zaakceptować to, co masz. Jestem tu z tobą, a niedługo wracam z tobą do twojego mieszkania. Nie napieraj na mnie bardziej, nie dam rady. – Powiedział cicho, spokojnie i łagodnie. Nawet w jego głosie była prośba o wyrozumiałość i cierpliwość.
Dopiero po chwili odsunął się i wziął od niego papierosa, wkładając znów pomiędzy wargi. Sięgnął ze swoich spodni zapalniczkę i odpalił papierosa, zaciągając się nim mocno. Też był zestresowany, bardzo zmartwiony.
– Do pierwszej. Obiecuję, że wyjdę grzecznie. – Odparł i uśmiechnął się, zaraz znów zaciągając papierosem. – Lepiej się wyluzuj, już dziś usłyszałem, że zawsze, gdy ze mną wychodzisz, to wracasz zdenerwowany. – Parsknął cicho i strzepnął popiół na bok, zaraz opierając się o ścianę i krzyżując nogi w kostkach. Patrzył wciąż na niego z delikatnym uśmiechem, wsuwając jedną dłoń w kieszeń. Wciąż było mu zimno.

Odpalił swojego papierosa i zaciągnął się dymem. Wypuścił go próbując iść za radą kochanka. Spojrzał na to jak chowa dłoń w kieszeni.
- Rozgrzeję cię w domu.- Rzucił z uśmiechem. Naprawdę więcej chyba im nie trzeba było. Ricci może nie rozumiał go ale akceptował jego wybór. Chciał ich ukrywać. W porządku. Teraz przynajmniej wiedział jak on się z tym czuje. Miał pełny obraz sytuacji. Czy Włoch wytrzyma jeszcze trochę bólu? Był gotów na to poświęcenie. Naprawdę chciał dać mu szczęście. Może i stał dwa kroki od niego ale naprawdę czuł się blisko. Spalił papierosa do końca i wrzucił do kubła.
- Pierwsza.
Powtórzył jakby ta godzina była jakimś pieprzonym momentem kiedy czar pryśnie i księżniczka zamienia się w kopciuszka.

– Na to liczę. – Odparł, również wciąż delikatnie uśmiechnięty. Nie wiedział, skąd nagle ta wrażliwość na temperatury. Nie, żeby zawsze był jakoś wielce odporny i rozgrzany, ale jeszcze nie miał tak, żeby niemal się trząść z zimna tylko dlatego, że jest wieczór, nawet jeśli noce we Włoszech potrafiły być naprawdę chłodne wbrew wszelkim pozorom. Dym papierosowy nieco pomagał, pomagała myśl o tym, co będzie o drugiej. Od razu cieplej.
– I ani minuty dłużej. – Odparł, również dokańczając papierosa. Zgasił go i wrzucił zaraz po Riccim, a potem podszedł do niego i pocałował go jeszcze krótko. – Bo inaczej przerzucisz mnie sobie przez ramię i wyniesiesz jak neandertalczyk. Zrozumiałem. – Dodał rozbawiony, a potem klepnął go jeszcze w pośladek i wyszedł z zaułku, ponownie kierując się w stronę klubu. – Już wyjdź z tej jaskini, wracamy na imprezę. Swoje pierwotne instynkty pokażesz mi później. – Powiedział jeszcze za nim. Wcisnął dłonie w kieszenie.

- Jak sobie życzysz.- Skwitował to z uśmiechem.
Ricci szedł krok za nim. Obserwował go. Pierwotne instynkty... uśmiechał się do siebie. Nie wiedział czy pchnięcie go na ścianę i zaczęcie rozbierać od drzwi zaliczyć można do pierwotnych instynktów ale tak widział ich powrót do domu. O ile nie namówi go na numerek w jakimś zakazanym miejscu. Nie, na to chyba za wcześnie. I nie chodziło tu o chęci Gaspare czy Eugene a o ich ciała. Francuz marzł i zdecydowanie po jednorazowej zabawie parę dni temu seks na szybko w plenerze mógłby się skończyć dla niego tylko bólem. Ricci trochę doświadczenia miał i ostatnie czego pragnął to sprawianie bólu kochankowi.
W klubie ruszył po piwo. Może uda mu się przeżyć do 1.
- Brawo Eugene. Wygląda na to, że nie chce nikogo zabić po powrocie.- Zaśmiał się ten sam kolega który wcześniej zarzucał mu, że Ricci wiecznie wkurwiony wraca jak z nim wychodzi.

Posłał mu jeszcze tylko jedno spojrzenie, w którym doskonale zawarł swoją niepewność czy Gaspare mówi poważnie czy nie. Nie wiedział czy to dobrze w obu przypadkach. To nie tak, że mu nie ufał. Po prostu wiedział, podobnie zresztą jak Włoch, że wstrzymywane cały wieczór pragnienie bliskości i pożądanie uwolni się w jednej sekundzie, kiedy tylko zamkną się za nimi drzwi mieszkania. Całkiem mu się ta myśl podobała, ale nie wyobrażał sobie do końca tego, co może z tego wyniknąć.
Znów zostawił kurtkę, znów wziął sobie jakiegoś niewinnego drinka, którego zamierzał pić już do końca swojego pobytu.
Słysząc komentarz kolegi, ułożył dłoń na piersi i pokłonił się teatralnie.
– Dziękuję, dziękuję. – Powiedział niby poważnie. – Robimy postępy. – Dodał rozbawiony i napił się odrobinę, zaraz znów wkręcając w jakąś rozmowę. Teraz, kiedy obaj wrócili w dobrym humorze powrót do zabawy był nawet trochę łatwiejszy, nawet, jeśli zmartwienia były takie same albo nawet było ich odrobinę więcej.
Schody zaczęły się dopiero po chwili, kiedy blondynka, wyraźnie już nieco podpita znów spróbowała swoich sił, jednak tym razem sposób, w jaki to zrobiła, był zwyczajnie bardziej chamski. Ułożyła dłoń na nodze Francuza i wychyliła się, aby powiedzieć mu coś na ucho. Wziął wtedy głęboki wdech, zdjął jej dłoń ze swojego uda i poprosił ją na stronę, zaraz wstając.
Nie było ich dosłownie kilka minut, podczas których Eugene skutecznie ją od siebie odsunął. Kiedy wrócili, nie była już tak zadowolona, wręcz przeciwnie, wydawała się ugaszona i zakłopotana, próbując jednak wciąż sprawiać wrażenie osoby, która świetnie się bawi.
Lavoie zajął znów swoje stare miejsce.