Po pierwsze - otwórz oczy!

First topic message reminder :

X to student, który jest święcie przekonany o swoich racjach. Nikt mu nie powie jak ma żyć. Problem w tym, że jest trochę bardzo samotny. Nie dość, że miał problemy w przeszłości, bo jego rodzice młodo zmarli, to jeszcze nie układa mu się z żadną kobietą, jego życie idzie zupełnie innymi torami niż planował. Ma niby kumpli, jakoś sobie radzi. Wśród nich jest Y, odkrywa on w sobie pociąg do X ale... na jego drodze stoi wiecznie banda dziewczyn! Któregoś wieczoru pod wpływem środków odurzających dochodzi do czegoś więcej między X i Y. X oczywiście to wypiera, nie chce się z tym pogodzić, odpycha od siebie tego przyjaciela jak tylko się da, ale Y w to brnie, nie daje się odsunąć.

- Wypracowany od małego. Moja mama jest policjantką. Jak byłem na tyle duży by biegać i skakać po drzewach pilnowała bym uprawiał sporty. Od kiedy jestem na studiach próbowałem boksu. Naturalnie nie obrastam tłuszczem więc... nie muszę się za bardzo starać żeby to utrzymać, przynajmniej na razie
Tylko dolna część brzucha Gaspare była odkryta. Resztę przykrywała koszulka. Kiedy jednak przejechał ręką podwinęła się ona odsłaniając resztę. Włoch ogólnie nie uważał swojego ciała za jakieś specjalne. Złapał więc za dłoń i wciągnął chłopaka do siebie na łóżko. Przyciągnął do siebie by położył się na jego klatce piersiowej.
- Już wiem, że podoba ci się mój brzuch. Coś jeszcze zasługuje twoim zdaniem na szczególną uwagę?
Zapytał zaczepnie.

Pozwolił się wciągnąć niemal równie bezwładnie co wcześniej, niemal od razu kładąc się się częściowo na nim, nie chcąc za bardzo go gnieść. Chociaż śmiał twierdzić, że nie byłby aż takim ciężarem dla Włocha, a przynajmniej nie takim nie do udźwignięcia. Ale i tak, nie chciał go gnieść. 
Na początku ułożył głowę wygodnie na jego piersi i splótł z nim nogę, natomiast korzystając z tego, że jego brzuch jest odkryty, zaczął sunąć delikatnie palcami po jego skórze, wyczuwając mięśnie pod opuszkami palców. Nigdy nie miał okazji się tak przyjrzeć, przekonać się jak to jest dotykać kogoś takiego. Przy Riccim generalnie chyba wiele rzeczy zaczynał robić pierwszy raz. 
Wysłuchał jego słów i nawet pokiwał głową. 
 – Ja podobno jak wchodziłem na drzewa, to potem nie chciałem z nich zejść. I bali się mnie wypuszczać z domu. – Parsknął cicho, przypominając sobie opowieści ciotek na temat swojego dzieciństwa. Nie było tego wcale tak mało. 
Na jego słowa uśmiechnął się delikatnie, nawet nieco złośliwie, wciąż delikatnie wodząc palcami po jego ciele. 
 – Nie mogę cię za dużo chwalić, bo jeszcze popadniesz w samozachwyt i co ja wtedy z tobą zrobię? – Położył się bardziej obok niego na boku, podpierając głowę na dłoni, natomiast łokieć na łóżku. Tak mógł go lepiej widzieć.

Gdy tylko położył się obok odwrócił się w jego stronę. Dłoń włożył sobie pod głowę. Drugą wyciągnął w jego stronę i wsunął pod koszulkę.
- Jak na razie zachwycam się tobą. Kiedy mnie dotykasz w ten sposób myślę o bardzo zboczonych rzeczach.
Zaczął go całować i przesunął się jeszcze bliżej. Dłoń podwinęła koszulkę a on z jego ust przeszedł na jego klatkę piersiową.
- Przesuń się na środek proszę.
Odsunął się na chwilę by mógł zająć miejsce dalej od brzegu łóżka. W między czasie pozbył się swojej koszulki. Jeśli Eugene chciał go dotykać nie będzie utrudniał. On sam wrócił do całowania go i pieszczenia jego klatki swoimi dłońmi. Skubał sutki chcąc sprawdzić czy reaguje na ich pieszczoty.

– Mną? – Powtórzył i ledwie spuścił z niego wzrok, żeby zobaczyć, co robi, a spojrzał na niego z powrotem. – Niby czym? Moimi oczami, w których podobno widać szatana? Żydowskim nosem? Czy tym, że przy moich pieprzykach na całym ciele aż się prosi żeby zagrać w „połącz kropki”? – Spytał żartobliwie, a potem odwzajemnił pocałunek i sam przysunął się do niego nieco bardziej, dając mu do siebie dostęp. 
Zrobił zresztą tak, jak chciał tego Gaspare. Niemal od razu przesunął się na środek łóżka już bez słowa komentarza i uśmiechnął się, widząc jak Włoch ściąga z siebie koszulkę. Przez chwilę rozważał zrobienie tego samego, ale Ricci skutecznie go zajął. Od razu wrócił do odwzajemniania pocałunków, układając dłonie na jego torsie, a potem sunąc nimi aż na jego brzuch czy boki. I z powrotem, poznając jego ciało tylko dokładniej z niejakim zachwytem. 
Czując jego pieszczoty, westchnął wprost w jego usta i tylko trochę mocniej naparł ustami na jego, mimo wszystko nie mogąc powstrzymać narastającego podniecenia. Niemal przestał zwracać uwagę na wciąż obecny ból głowy, a kiedy się oderwał to tylko po to, aby jednak ściągnąć sobie koszulkę. Materiał zaczął przeszkadzać im obu. Kiedy jednak tylko to zrobił, popchnął chłopaka, aby teraz to on znalazł się na dole i sam z lekkim, nieco zadziornym uśmiechem pocałował go znowu. Po chwili zsunął się ustami na jego krawędź szczęki i szyję.

To zachowanie na chwilę zatrzymało jego akcję serca. Czekał na to co zamierza Eugene. Mruknął więc z aprobatą gdy go pocałował, a później zaczął zjeżdżać pocałunkami na jego szczękę. Problem z Gaspare był taki, że facet nie potrafił cierpliwie brać. Chciał działać. Oddawać pieszczoty. Kiedy więc francuz dotykał go i całował on nie pozostawał dłużny. Jego dłonie nie poprzestały na gładzeniu jego klatki. Zjechały na plecy a później między ich ciała by pociągnąć za sznurki od spodni i je rozwiązać. Później już bezceremonialnie złapał go za tyłek dwoma dłońmi, tylko jednak po to by znów się przekręcić i być na nim.
- Żebra.- Szepnął gdy znów do niego przywarł w pocałunku. Nie mógł wciągnąć na siebie Eugene bo go nadal bolały. Mógł jednak nad nim zawisnąć. Zabrał ręce z jego tyłka i przesunął na przód ściągając z jego bioder spodnie. Nie pytał czy może. Zwyczajnie wziął jego członka w dłoń i zaczął pocierać.
- Weź mojego. - Szepnął mu wprost w usta. Brak seksu nie oznaczał braku przyjemności. Oni obaj zasłużyli na zrzucenie tego nieznośnego napięcia, które między nimi rosło od dłuższego czasu.

W tym wszystkim trochę zapomniał o tym, że Gaspare wciąż mógł być obolały i na moment znów zrobiło mu się trochę głupio. Na szczęście chwilę potem przestał myśleć już nawet o tym.
Gdy tylko Ricci zsunął spodnie z jego bioder, Eugene nie mógł powstrzymać lekkiego uśmiechu. Uniósł nawet lekko biodra, żeby mu to ułatwić. 
– Jaki niecierpliwy. – Mruknął cicho, choć ta niecierpliwość była poniekąd całkiem zrozumiała. Skoro Gaspare powiedział mu kiedyś, że czuł do niego coś niemal od samego początku ich znajomości, a potem przekonał się o tym, że Eugene nie lubi tylko dziewczyn... Francuz powinien być bardziej zdziwiony, że nie rzucił się na niego dotąd. 
Wrócił do coraz bardziej zachłannego pocałunku, wynikającego też z nagłego przypływu przyjemności, który mu dawał. Nie pozostał mu zresztą dłużny, choć miał nieco utrudnione zadanie. Zsunął dłonie po jego ciele między nich, rozprawiając się z jego dżinsami, a chwilę potem bielizną. Zdjął je z nieco zaraz na tyle, na ile mógł, nie odsuwając się, przesuwając dłońmi po jego biodrach i pośladkach. Kiedy już to zrobił, od raz ujął go w dłoń, aby zacząć stymulować. Prze pieszczoty Włocha oddech Lavoie stawał się stopniowo coraz cięższy, wolną dłoń wsunął znów w jego włosy, lekko zaciskając na nich palce.

Włoch przysunął swoje biodra tak by móc złapać oba członki razem. Nie miał gigantycznych rąk, ale tak wyglądały jego pierwsze zabawy z chłopcami i miał już w tym wprawę. Poprawił najpierw dłoń Eugene, a później swoją złapał z drugiej strony. Do posuwistych ruchów dłoni, które stykały się palcami dołączył ruch jego bioder. Ocierające się dłonie. Pocierające o siebie penisy. Ciężkie oddechy. Urwane pocałunki. Dźwięk. Dotyk. Patrzenie na faceta którego kochał, a który teraz ledwo radził sobie z rozkoszą.
-Razem.
Wyszeptał i przyspieszył ruchy ręki i bioder. Jęk finiszu odbił się mimo wszystkich dźwięków jakie im towarzyszyły dość donośnie od ścian.

Pozwolił mu sobą kierować, aby zaraz poddać się rosnącej wciąż przyjemności, oddychając z coraz większym trudem, nie mogąc powstrzymać ruchu bioder w rytm, który nadał Włoch. Coraz intensywniej, gryząc wargi i zaciskając nieco palce na jego włosach. 
Doszedł równo z nim i równo z nim jęknął, całe nasienie zbierając w dłoń. 
Zaraz potem uśmiechnął się i pocałował go znowu, już dużo spokojniej, powoli. 
– Takie doznania tylko z panem Gaspare Riccim, tak? – Mruknął, gdy tylko trochę odetchnął. Chociaż akurat tego wcale nie robił po raz pierwszy. Adrienowi podobało się to, jak niedoświadczony był jego chłopak i lubił wprowadzać go w nowe rzeczy zupełnie na trzeźwo. Nie lubił, gdy pił, a z czasem Lavoie przekonał się, że w zasadzie alkohol nie jest mu aż tak bardzo potrzebny. Musiał się tylko oswoić i pogodzić się z pewnymi sprawami. Tylko dlatego Eugene nie był całkiem zielony w tych sprawach.

Ricciemu było dobrze. Słowa Eugene wprowadziły jednak coś.... czego już nie mógł wywalić ze swojej głowy. Westchnął ciężko. Powinien teraz sięgnąć po chusteczki. Ogarnąć ich. Wiedział jednak, że jak powie to co powie, to musi być blisko. Inaczej Lavoie uzna to za coś złego. Problem był w Gaspare a nie w Eugene.
- Eugene, jestem pewien, że to nie twój pierwszy raz. Musisz pamiętać, że ja zawsze będę zazdrosny o każde przeżycie twoje z kimś innym.
Pocałował go krótko. To nie było oskarżenie. To nie było wypomnienie mu niczego. Po prostu to musiało zostać powiedziane. Francuz musiał wiedzieć, że nawet pogodzony z tym co było Włoch odczuwa ból straconego czasu, który powinien być ich czasem. Oczywiście nie miał bladego pojęcia czy w tych kwestiach nie był jego pierwszym. W końcu obaj nie pamiętali w ogóle swojej pierwszej wspólnej nocy.
- Potrzebujemy chusteczek. I poważne pytanie. Czujesz się gotowy coś zjeść?
Poważny ton zniknął i znów uśmiechał się i starał na luzie podejść do reszty.

Wziął cicho wdech nosem. I tak poczuł się trochę tak, jakby palnął coś nie na miejscu, jakoś go uraził, zepsuł chwilę czy coś takiego. Nie byłby sobą, gdyby czegoś takiego nie zrobił. Nie dał jednak tego za bardzo po sobie poznać i uśmiechnął się, odwzajemniając równie krótko pocałunek. 
– Gaspare, nie chodziło mi może o to, że ten raz był pierwszy, ale że z tobą było mi najlepiej. Zresztą, kto wie czy faktycznie nie byłeś pierwszy we wszystkim, co mogłem robić z facetem. – Powiedział trochę chcąc go udobruchać, chociaż było w tym bardzo wiele prawdy. Głównie dlatego, że Ricci nie był dla niego pierwszą lepszą osobą, że takie chwile nabierały  na znaczeniu nie tylko z powodu przyjemności czysto seksualnej. Różnica polegała na tym, że Adriena, nawet jeżeli z nim był, nie darzył jakimiś większymi uczuciami. A Gaspare tak. Nawet, jeśli nie było to dokładnym odzwierciedleniem uczuć Włocha, Eugene nie miał drugiej osoby, którą dopuściłby do siebie tak blisko. No i cofając się pamięcią do dnia, którego jeszcze parę miesięcy temu pamiętać nie chciał, było to wysoce prawdopodobne.
 – Jestem. – Powiedział równie poważnie i pocałował go jeszcze krótko. – Ale musisz ze mnie zejść. – Dodał, a kiedy Ricci w końcu to zrobił, Francuz podniósł się do siadu, a potem sięgnął sobie z powrotem pożyczone mu spodnie ze sznurkiem. 
– Masz chusteczki gdzieś w pobliżu? – Spytał jeszcze.

Gas był człowiekiem... poukładanym w wielu aspektach. Chusteczki znajdowały się więc w domu w paru miejscach. Kuchni. Łazience i sypialni.
Zszedł z niego i starał się nic nie usyfić spermą. Sięgnął po paczkę chusteczek jedną wziął dla siebie i otwarte opakowanie zostawił Eugene.
- Chusteczki bądź papier toaletowy i woda to dwie rzeczy, których przy łóżku zabraknąć nie może.
Wytarł się i podszedł do śmietnika, który był pod biurkiem po czym przystawił go Eugene. Ogarnął spodnie i sięgnął po koszulkę. Nie ubrał jej jednak.
- Mam ją ubrać czy zamierzasz mnie dalej obmacywać?
Zapytał rozbawiony. W końcu od tego się zaczęło. Macanie jego mięśni brzucha. Poczekał grzecznie aż francuz się ubierze i wstanie. Złapał go za rękę. Przyciągnął do siebie. Objął krótko i pocałował.
- Abyś nie czuł się za mało wykorzystany pomożesz mi z obiado- kolacją.

Spojrzał na niego i uśmiechnął się nieco rozbawiony jego słowami. Sięgnął sobie przy tym chusteczkę, a potem wytarł się również i wyrzucił chusteczkę do podstawionego mu po śmietnika. 
 – Ja nie wnikam, dlaczego ten papier czy chusteczki są ci przy łóżku takie potrzebne. – Powiedział, zaraz unosząc na niego wzrok i założył z powrotem spodnie. Związał mocno sznurki, żeby mu nie spadały, a potem sięgnął sobie za dużą koszulkę Gaspare, która wylądowała wcześniej gdzieś z boku. 
– Oczywiście, że zamierzam cię dalej obmacywać. Za kogo ty mnie masz? – Odparł równie rozbawiony i całkiem już ubrany, odgarniając nieco do tyłu gęste, czarne loki palcami. Zaraz potem podszedł do niego, przyciągnięty i objął go w pasie, odwzajemniając zaraz pocałunek. Musiał się go nadotykać teraz jak najwięcej, żeby nie czuć jakiegoś beznadziejnego niedosytu, kiedy wreszcie nadejdzie czas, kiedy będzie musiał wrócić do siebie.
– Mogę ją zrobić nawet za ciebie, jeśli powiedz mi, gdzie co jest. – Zaczął delikatnie przesuwać palcami po jego plecach, zupełnie mimowolnie. Zawsze musiał coś robić z rękami, nawet nie wiedział jak nawet taki dotyk może działać na innych. – Chyba, że nie będziesz potrafił trzymać rąk przy sobie i zaciągnięcie mnie do kuchni do pomocy ma być tylko pretekstem do obmacywania mnie jak przy sprzątaniu. – Dodał zaraz, nie mogąc się powstrzymać od wytknięcia mu tego, nawet, jeśli w żaden sposób mu to nie przeszkadzało. Po prostu na swój sposób bawiło w taki przyjemny, pozytywny sposób.

-Praca z tobą Eugene to sama przyjemność.- odpowiedział nie mówiąc nic jednocześnie. Przecież nie przyzna się otwarcie, że on też ma problem z utrzymaniem rąk przy sobie. Jego za to w tym przytulaniu zatrzymały się na biodrach partnera. To było wręcz nieprawdopodobne dla Ricciego by w ten sposób obejmować się, przytulać, nie móc oderwać od siebie ust ani dłoni. Jeszcze 24 godziny temu był przekonany, że między nim i Lavoie nic nigdy nie będzie. Teraz bezkarnie go obmacywał i całował. W dodatku dostawał to samo. To samo napięcie. Niepewność. Pragnienie.
-Zaczynam myśleć, że jeśli się od siebie nie odkleimy to w końcu umrzemy z głodu bo nie ruszymy się do tej kuchni.
Powiedział po kolejnym już pocałunku. Złapał go za dłoń i odsunął się by pociągnąć do kuchni. Tak. Chciał tego kontaktu. Chociaż minimalnego.
Powyciągał wszystko co częściowo przygotował wcześniej do pizzy i powiedział Eugene za co ma się brać kolejno. On zaczął ugniatać ciasto ponieważ z powodu ich igraszek trochę przerosło. Nadal był bez koszulki więc jego mięśnie bardzo ładnie poruszały się gdy to robił, ale i gdy później rozciągał je do odpowiedniego kształtu.

– Już nie bądź taki enigmatyczny. – Odparł z uśmiechem. W jego przypadku było to tym dziwniejsze, że do wczoraj patrzył na Ricciego tylko i wyłącznie jako na kumpla, a blokadę w tym wszystkim stanowiło nic innego, jak wydarzenia sprzed paru miesięcy. Trzymało go aż do tamtego wieczoru, jednak widząc i czując, jak bardzo zależy Gaspare, po wszystkich jego zapewnieniach spróbował. Dziwne skrępowanie wynikające z faktu, że dotąd byli tylko przyjaciółmi niemal znikło po tym, jak znów wylądował w łazience. Może dlatego, że miał już inne powody do wstydu. 
 – Romantycznie. – Odparł i ruszył od razu za Riccim w stronę kuchni, uśmiechając się wciąż pod nosem zupełnie mimowolnie. 
Patrzył na wszystko co wyciągał i początkowo trochę zmarszczył brwi, zastanawiając się, kiedy to wszystko zrobił. Potem przypomniał sobie o swojej drzemce i już nie zadawał sobie żadnych pytań, niemal od razu zabierając się do roboty z przygotowaniem sosu. Niemal, bo jeszcze chwilę patrzył na niego, na jego pracujące ciało i potrzebował chwili, żeby się ogarnąć. Odchrząknął cicho, pokręcił głową bardziej do siebie i wziął za krojenie, raz po raz jeszcze zerkając w stronę Włocha. To było po prostu silniejsze od niego.

Nie mógł tego nie zauważyć. Uśmiech pojawił się na jego ustach. Było to bardzo pewny siebie uśmiech.
- Robiłeś kiedyś pizzę sam?
Zapytał i wsadził palec do sosu by sprawdzić czy jest dobry.
- Idealny! teraz trzeba go rozsmarować. Chcesz to zrobić?
Ser i dodatki miał już przygotowane więc wystarczyło to położyć na ciasto. Patrząc jednak jak Eugene radzi sobie z sosem nie mógł sobie odmówić. Stanął za nim i objął go. Biodrami przylgnął do jego tyłka i złapał za nadgarstek.
- Trzymaj. Pokażę ci ruch dzięki któremu zrobisz to dużo szybciej.

– A żebyś wiedział, że tak. – Odparł równie pewny siebie. Może nie z rodowitym Włochem, ale według włoskiego przepisu, przynajmniej z tego co wiedział. Biorąc pod uwagę jego fascynację tym krajem już od czasów szkolnych, nie mógł sobie odmówić. Próbował więc robić podobne dania, dowiadywać się na temat ich kultury, a dzięki temu, kiedy już wreszcie dowiedział się, że dostał się na padewski uniwersytet i wyjechał, nie walnąć takiej gafy jak zamówić na przykład latte albo cappuccino o szesnastej. Trochę się na tym znał. Nawet, jeśli nie był stąd. 
– Oczywiście, że jest idealny, nie zrobiłbym innego. – Odparł niby oburzony, jednak zaraz jego kąciki ust uniosły się znów w uśmiechu. – No jasne. – Dodał na jego pytanie i ponownie pozwolił sobą pokierować. To aż zadziwiające, że tak się dawał, takie nie w jego stylu. Dotychczas będąc Zosią-Samosią, raczej nie lubił, kiedy ktokolwiek wtrącał się w to, co robił. Teraz jednak jakoś mu to nie przeszkadzało. Może przez to, że szły za tym objęcia, elektryzujący dotyk, bliskość, która zbyt mu się podobała, aby z niej rezygnować. Uświadomił sobie nawet, że serce zaczęło bić mu nieznacznie szybciej, ale znowu próbował to sobie jakoś racjonalnie wytłumaczyć. Nie chciał zachowywać się jak jakiś głupi podlotek. 
Kiedy już rozsmarowali sos na cieście, Eugene nabrał sosu trochę na palec i obrócił się nieznacznie, aby zostawić plamę na nosie Ricciego. Uśmiechnął się przy tym niewinnie i odsunął od niego, aby umyć po sobie naczynie.

- Nie sięgnę językiem do nosa!
Zaprotestował czując mokrą plamę. Parę razy zrobił zeza udając, że próbuje ją zauważyć. Ostatecznie złapał za ścierkę, trzasnął ją w tyłek Eugene i wytarł nos. Dał mu miskę z cebulą. Zaczęli równomiernie rozkładać składniki na cieśnie. Na koniec został ser. Niestety przez leżenie w lodówce nie był już taki sypki jak wcześniej. Trzeba było go więc trochę rwać. Z piekarnika wyjechała blaszka. Gdy weszli do kuchni Ricci go wstawił więc był już odpowiednio nagrzany. Sprawnym ruchem przełożył z blatu pizzę na blachę i wstawił do piekarnika. Ustawił minutnik.
- Koło 15 minut dla nas.
Podszedł do niego i pocałował go mocno.
- Kocham cię. Zmarnowaliśmy pół roku. Powinienem się na ciebie rzucić już na samym początku.
Jak się czujesz? Kac przeszedł?

– Próbuj. – Powiedział i zerknął na niego, a gdy zobaczył tę próbę zeza, zaśmiał się cicho, prawie że bezgłośnie. Zdążył tylko odłożyć miskę i zalać ją wodą, kiedy poczuł ścierkę i odwrócił się znów w jego stronę niby oburzony, jednak rozbawienie w jego oczach było zbyt wyraźne, aby potraktować je poważnie. – Mam ci oddać? – Spytał jeszcze, a potem zabrał od niego miskę. Już bez psot rozrzucił warzywa na cieście. Pomijając fakt, że raz po raz podebrał mu nieco sera zupełnie niepozornie, jakby nic nie zrobił. 
Zaraz potem podszedł znów do zlewu, aby chociaż opłukać ręce. Nie chciał, żeby śmierdziały cebulą i serem lub innymi takimi perfumami. To się sprawdza tylko przy chipsach.  Wytarł jeszcze ręce w jakiś ręcznik i odwrócił się do Ricciego, kiedy ten do niego podszedł. Odwzajemnił pocałunek, uśmiechając się przez niego trochę. W całym swoim ukrytym romantyzmie uważał, że to wspaniałe uczucie, kiedy osoba, którą się całuje, uśmiecha się dzięki tobie. Nigdy nie powiedział tego jednak głośno.
Uśmiech ten jednak zmalał nieznacznie po jego następnych słowach. 
 – Śmiem twierdzić, że gdybyś to zrobił, rozerwałbym cię na strzępy. – Powiedział, opierając się zaraz o blat i westchnął cicho nosem, przyciągając go do siebie trochę, aby był jeszcze bliżej poprzez ułożenie mu dłoni na bokach. – Jest mi lepiej. Wciąż jeszcze trochę trzyma, ale już nie czuję, że lada moment zejdę. – Przyznał i spojrzał na niego uważnie. – A ty? Jak się czujesz? 

- Jakbym śnił. I za cholerę nie chcę się budzić. Moment twojego bliskiego spotkania z muszlą klozetową można pominąć dla lepszego efektu.
Tym razem to on wplótł palce we włosy francuza i przyciągnął go do kolejnego pocałunku.
- Nie potrafię się nacieszyć tą chwilą. Pragnąłem tego tak długo, że teraz zdaje się wręcz nierealne.
Dlatego muszę cię dotykać i całować. Czuję się bardziej realnie.
Nie chciał wspominać jak wiele razy marzył o tym żeby mieć go blisko. Wziąć opartego o blat w kuchni albo na kanapie. Ile razy walił konia myśląc o nim. Takie wyznania mogłyby być zbyt szczere. Jego mały sekret zostanie z nim.
- Muszę obrócić ciasto inaczej dojdzie nierówno. Nie ruszaj się.
Gaspare otworzył piekarnik i gołymi rękoma złapał za rant ciasta i szarpnął by się obróciło. Zrobił to szybko i sprawnie by się nie poparzyć. Faktycznie w ułamku minuty był znów na wprost francuza atakując go sobą. Wziął jego ręce i położył na swojej wciąż nagiej piersi.
- Moje serce bije dla ciebie.

– Nawet tego nie wspominaj. – Parsknął na jego słowa na temat jego odwiedzin łazienki. 
Czując jego palce w swoich włosach, sam wyciągnął się delikatnie, aby sięgnąć jego usta swoimi. To jego upodobanie do bawienia się cudzymi włosami działało też w drugą stronę. To był jeden z najprostszych sposobów na ujarzmienie Lavoie – robić coś z jego lokami. 
Odwzajemnił pocałunek i objął go mocniej w pasie. 
Tymi wyznaniami ponownie go nieco rozczulił i ponownie był w stanie odpowiedzieć zaledwie delikatnym uśmiechem. Odetchnął cicho nosem, gdy tylko Gaspare się odsunął i wedle życzenia, nawet nie ruszył się z miejsca. Oparł się tylko o blat wygodniej i założył nogę na nogę, krzyżując też ramiona na piersi. Uniósł na niego wzrok w idealnym momencie, aby zobaczyć jak obraca ciasto. Zmarszczył delikatnie brwi, widząc, że robi to gołymi rękami, jednak nie zdążył nawet nic powiedzieć, a Ricci znalazł się znów przy nim. Ułożył dłonie na jego torsie.
Jego słowa sprawiły, że poczuł się nieco niezręcznie i zrobiło mu się przykro, że nie potrafi odpowiedzieć niczym podobnym. Nie był w stanie. Nawet nie wiedział, co dokładnie do niego czuł. 
Zabrał jedną dłoń z jego piersi, aby ułożyć ją na jego policzku i pogłaskać go delikatnie kciukiem. Choć chciał mu coś powiedzieć, nic nie przeszło mu przez gardło. Bał się, że jeśli choćby poprosi go o to, żeby przystopował, to go zrani, chociaż nie wiedział ile jeszcze sam będzie potrafił udźwignąć. Naprawdę bardzo chciał odpowiedzieć na jego każde „kocham cię” tymi pięknymi słowami „ja ciebie też”, ale nie umiał, dopóki nie był tego w stu procentach pewien. Wciąż potrzebował czasu. Prawie ze wszystkim zawsze potrzebował czasu. Przez te myśli posmutniał, a nie chcąc w żaden sposób niszczyć szczęścia Gaspare’a, niemal od razu przylgnął do niego ciałem, żeby się przytulić, pocałować go jeszcze krótko w szyję i zamknąć oczy. Nie chciał, żeby widział wyraz jego twarzy.

Objął go przytulając mocniej.
- Wiesz co Eugene, jesteś prawdziwym kotem. Gryziesz. Drapiesz. Na koniec jednak zawsze szukasz bliskości właściciela. Wredny i kochany czarny kocur.
Znów włożył palce w jego włosy. Tym razem po to by pochylić jego twarz w tył u móc go pocałować. Nie był w stanie policzyć wszystkich pocałunków, które dzisiaj wymienili.
- Nie musisz nic mówić Eugene. Czuj i bierz to co jesteś gotów wziąć.
Gaspare nie musiał patrzeć na jego twarz by wiedzieć, że jego wyznania są ciężkie dla chłopaka. Był jednak z natury osobą, której dość łatwo przychodzi nazwanie swoich uczuć. Nie chciał tego przed nim ukrywać. Przesunął dłoń z jego potylicy na bok i kciukiem pogładził policzek.
- Chcę byś czuł się komfortowo w tej relacji. Możesz więc gryźć i drapać jeśli czujesz potrzebę.
Uwolnił go ze swoich ramion by znów obrócić pizzę.
- Wiesz, że przez cały dzień nie zapaliłeś ani razu?
Zapytał rozbawiony francuza. Ostatniego wypalił razem z nim w nocy. Nawet nie pytał gdzie są.

– Właściciela, tak? – Mruknął, łapiąc go poniekąd za słówka, ale nieco go to rozbawiło. Odchylił głowę, zaraz odwzajemniając pocałunek. Wysłuchał go i westchnął cicho, zaraz wtulając policzek w jego dłoń. W końcu puścił go dość niechętnie i ponownie obserwował jak Gaspare obraca pizzę. Przekrzywił nieco głowę. 
– Widzisz? Przy tobie nawet nie mam czasu o nich pomyśleć. – Powiedział i uśmiechnął się lekko, a potem wziął głęboki wdech, powoli zbierając się na szczerość. Jednak trudno było być brutalnym albo skurwielem przy osobach, do których się coś czuje. 
– Po prostu chyba musisz trochę przystopować. – Wyrzucił z siebie w końcu i wrócił do poprzedniej pozycji, opierając się o blat i krzyżując ramiona na piersi. Teraz, kiedy dodatkowo Ricci mu o tym przypomniał i był mimo wszystko trochę zdenerwowany, zapaliłby naprawdę bardzo chętnie. – Czuję wtedy straszną presję. Oczywiście chcę, żebyś mnie kochał. Ale jesteśmy tak blisko dopiero jeden dzień i trudno mi tego słuchać z myślą, że nie jestem w stanie nic odpowiedzieć. – Powiedział i westchnął głęboko. Miał nadzieję, że Gaspare zrozumie. Dotąd w bardzo wielu sprawach wszystko rozumiał i akceptował. Eugene wciąż wydawał się tym wszystkim nieco zmartwiony i nieco spięty, kiedy tak na niego patrzył. – Daj mi jeszcze czasu. 

Uśmiechnął się tylko w końcu Eugene nie miał pojęcia, że on już teraz się stopuje w wielu kwestiach. Podniósł się i chwycił jego dłoń by pocałować palce po zewnętrznej stronie.
- Nie masz pojęcia jak bardzo stopuję się od wczoraj by nie zrobić i nie powiedzieć wszystkiego co pragnę. Jeśli przestanę ci mówić takie rzeczy to nigdy się do nich nie przyzwyczaisz. Nie chcę jednak patrzeć jak smucisz się bo nie możesz znaleźć odpowiednich słów by mi odpowiedzieć. Postaram się mniej zasypywać cię czułymi słówkami. Nie obiecuję jaki będzie efekt.
Uwolnił jego dłoń od swojej i zaczął sprzątać by mogli zjeść. Parę rzeczy podał od razu Eugene mówiąc żeby schował je tam i tu. Później wyciągnął talerze i obrotowe ostrze do pizzy. Ostatnią rzeczą była spora drewniana deska.
- W lodówce są dodatki, wyciągnij co chcesz.
Na koniec znów palcami (zdecydowanie kiedyś się poparzy) wyciągnął na deskę placek i wyłączył piekarnik.
-Wuola! Potnij i możemy jeść.
Podczas posiłku powiedział mu jak wygląda jego następny tydzień. Chciał ustalić z nim jakieś konkretne spotkanie. RANDKĘ. Prawdziwą. Niestety kalendarz Ricciego był dość mocno napięty. Uczelnia. Kancelaria. Projekty grupowe. Pierwsze wolne popołudnie miał w czwartek. Normalnie w czwartki chodził na Boks, ale teraz z obitymi żebrami miał zakaz aż nie przestanie go boleć.
- Co powiesz na czwartek?

- Jutro po zajęciach znów wracam do kancelarii i nie wiem, o której wyjdę. Na projekt umówiliśmy się na środę. Niby we wtorek po zajęciach od razu idę do kancelarii, ale też, nie wiem ile mi zejdzie. W środę za to nie idę do pracy wiec nie muszę zabierać garniturów i tym podobnych rzeczy. Przyjdę we wtorek. Tylko nie wiem o której będę. Może tak być?
Dogranie ich grafików okazało się trudniejsze niż przypuszczał. Równie dobrze Eugene mógłby się wprowadzić do niego. Nie musiałby opłacać mieszkania. Mieli by siebie co wieczór. A już na pewno co noc bo w sumie z godzinami pracy Gasa nigdy nie wiadomo.
- Dobra, ja mam dość. Objadłem się jak głupi. Zaproponowałbym ci wino ale chyba na razie masz dość alkoholu. Muszę się jeszcze pouczyć trochę. Ale możemy to zrobić w salonie. Włączysz sobie telewizor czy pograsz. Co ty na to?