Po pierwsze - otwórz oczy!

First topic message reminder :

X to student, który jest święcie przekonany o swoich racjach. Nikt mu nie powie jak ma żyć. Problem w tym, że jest trochę bardzo samotny. Nie dość, że miał problemy w przeszłości, bo jego rodzice młodo zmarli, to jeszcze nie układa mu się z żadną kobietą, jego życie idzie zupełnie innymi torami niż planował. Ma niby kumpli, jakoś sobie radzi. Wśród nich jest Y, odkrywa on w sobie pociąg do X ale... na jego drodze stoi wiecznie banda dziewczyn! Któregoś wieczoru pod wpływem środków odurzających dochodzi do czegoś więcej między X i Y. X oczywiście to wypiera, nie chce się z tym pogodzić, odpycha od siebie tego przyjaciela jak tylko się da, ale Y w to brnie, nie daje się odsunąć.

Tym cięższa była dla niego jego przeszłość, że musiał mierzyć się z nią sam. Niby potrafił powiedzieć luźno, że jego rodzice nie żyją, a wychowały go ciotki, ale zagłębianie się w szczegóły bardziej emocjonalne zdecydowanie zbyt dużo go kosztowały i wymagały naprawdę ogromu zaufania z jego strony. Dlatego też nikomu o tym nie mówił, nikomu spośród rodziny nie opowiedział o tym, jak faktycznie to wyglądało. Wyobrażał sobie, jak ludzie zaczynają się nad nim sztucznie litować albo nie potrafią podchodzić do niego już w ten sam sposób. Że stałby się „tym chłopakiem, którego ojciec się zabił”. Błahostki mógł mówić, ale tylko z własnej woli, rzucane ot tak. Gaspare jeszcze będzie musiał długo poczekać na to, żeby Eugene naprawdę go do siebie dopuścił.
Tymczasem uśmiechnął się nieco szerzej również rozbawiony.
– Mnie w szkole średniej pytano wciąż o zdanie, twierdząc, że jestem „myślący, ale zbyt cichy”. Może znów będę cichy, co ty na to? – Zjadł kanapkę do końca i dopił również kawę, zaraz wyciągając do niego rękę.
– Dobrze, staruszku, teraz pomóż wstać drugiemu staruszkowi. – Parsknął, a gdy Gaspare faktycznie mu pomógł, pozbierał talerze i kubki. – Ty nie jesteś przypadkiem młodszy ode mnie? – Spytał, podchodząc do zlewu, aby od razu umyć po nich naczynia.

- Urodziłem się na początku roku. Więc prawdopodobnie tylko parę miesięcy. Czekaj, w sumie to nigdy się nie zapytałem. Kiedy ty masz urodziny?- Nie ma co sherlocku. Chodzisz z gościem, a nie wiesz kiedy ma urodziny. Nigdy to nie było jednak istotne. Wiedział, że jest starszy od niego o rok i to wystarczało.
- Ja mam urodziny 14 marca. - Przyznał się bez problemu.

Eugene wcale nie był lepszy, jakoś nie uważał, że informacja o urodzinach Gaspare jest mu do czegokolwiek potrzebna. Nawet, jeśli byłaby jakaś impreza z tego względu to byłaby i tyle, nie ma co roztrząsać. Teraz nabrało to nowego znaczenia, będzie musiał sobie to zapisać albo coś takiego, chociaż prawdopodobnie by to po prostu zapamiętał.
– Dziesiątego lutego. Więc trzynaście miesięcy. Nie tak źle.– Odparł od razu i wytarł jeszcze naczynia, odkładając je zaraz na bok. Pochowa je później, kiedy nie będzie to w żadnym wypadku problemem. Teraz kucanie czy schylanie się naprawdę nie było szczytem jego marzeń.
– Chodź, musimy dziś zrobić jak najwięcej. – Powiedział i złapał go za rękę, ciągnąc zaraz delikatnie w stronę sypialni. Tam położył się znów na łóżku pod przykryciem i z powrotem sięgnął sobie swoją książkę, otwierając na odpowiedniej stronie.

Rozbawiło go to "robić jak najwięcej" bo w sumie, obaj ostatecznie usiedli z książkami czy notatkami. Przebrnął jednak dzielnie do końca i odłożył je do teczki by nie zapomnieć. I tak będzie potrzebował świeżego umysłu, aby przebrnąć przez to i zrobić notatki dla szefa. Kiedy wrócił do łóżka przytulił się do Eugene tak by nie przeszkadzać mu w czytaniu. Nie byłby jednak sobą gdyby nie odwdzięczył się za to zaczepianie wcześniej. Co jakiś czas delikatniej przejeżdżał palcami po jego udzie czy brzuchu.
- Dużo ci zostało?

Kątem oka widział, jak Gaspare chowa notatki, jednak natychmiast wracał myślami do własnych zadań, to im poświęcając maksimum uwagi. Kiedy tylko Włoch położył się obok i przytulił, Eugene objął go ramieniem, nie odrywając nawet wzroku od książki. Uśmiechnął się tylko pod nosem, czując jego palce na swoim ciele.
– A cóż to znaczy dużo? – Spytał niby całkiem poważnie. Chwilę jeszcze czytał, aż w końcu zamknął książkę i spojrzał na Ricciego. – Czymże jest kilkadziesiąt stron w porównaniu z nieskończonością? A z jednym słowem? – Powiedział, z każdą chwilą trudniej hamując śmiech. – A tak całkiem poważnie, to koniec na dziś. Już nie wiem co czytam, a w filozofii przecież chodzi o to, żeby rozumieć. – Odłożył książkę na bok i zgasił lampkę obok siebie, na dosłownie moment odsuwając się od Gaspare. Wrócił do niego jednak natychmiastowo i przytulił go znów do siebie, samemu również nieco się do niego przysuwając.
– Kiedy teraz znajdziesz dla mnie czas? Będziesz szedł na tą imprezę w weekend? – Spytał, powoli i ostrożnie splatając z nim nogi.

Objął go luźno żeby podczas snu nie zabierać mu za bardzo wolności.
- W czwartek pracujesz do późna. A to jest następny dzień kiedy mam czas. Chyba, że tym razem ty przyjdziesz do mnie. W piątek mnie nie będzie na imprezie. Obiecałem Kiti te spotkanie z jej rodzicami.
Zanim bym po nim do was dotarł byłaby północ. Oni mieszkają pod miastem. Ale w sobotę będę. Before jest u Briana prawda?
Ojciec Carol był sędzią. Nie byłoby dobrym krokiem unikać spotkania z człowiekiem który mógł pomóc mu w przyszłej karierze.

Eugene pogładził go krótko po policzku, a potem westchnął cicho nosem. Znowu dogrywanie terminów okazywało się przeszkodą. Przeszło mu nawet przez myśl, że to chyba będzie powód, dla którego zamieszkają razem - będą mieli dość tego ciągłego mijania się i dni, kiedy są w stanie co najwyżej wysłać do siebie kilka wiadomości. O ile zamieszkają. To "jeśli" nie opuszczało go przy praktycznie żadnej myśli dotyczącej ich wspólnej przyszłości, nieważne jak by tego nie chciał.
- Powiedzmy, że rozumiem twoje zobowiązania wobec twojej byłej dziewczyny. - Powiedział, choć nawet jego ton głosu zdradzał średnie zadowolenie z takiego obrotu spraw. W końcu nie ma to jak nie mieć czasu dla swojego partnera, bo jest się umówionym z rodzicami byłej. Lavoie chyba nie był nawet świadomy o jakich ludzi chodziło, ale raczej tej wiedzy nie potrzebował. Nawet, jeśli znów przez Kiti poczuł mocne ukłucie, nie chciał robić Gaspare problemów. Poza tym chociaż próbował wychodzić na mniej zazdrosnego niż był w rzeczywistości.
- Tak, to tam. Przynajmniej z tego co wiem. - Westchnął, zaczynając powoli gładzić go palcami po plecach. - Nie byłem do niego zaproszony. Na późniejszą imprezę owszem, ale do niego nie. Więc jeśli będziesz szedł, pobawisz się chwilę beze mnie. - Powiedział spokojnie, przymykając oczy.

Oczywiście, że to wyczuł. I nie chodziło tylko o ton. Objął go mocniej i wsunął palce pod włosy. Zaczął lekko masować kark Eugene.
- Raczej ty pobawisz się beze mnie. Rozprawa jest na 18. Nigdy nie wiem, o której wyjdę z pracy po rozprawie i ile ona zajmie. Nie chcę jednak w graniaku wbijać do klubu więc wrócę do siebie i się przebiorę. Nie zdziwię się jak moja rola ograniczy się do holowania twoich zwłok do domu.
Skomentował rozbawiony. Zakładał, że rozprawa zajmie 2 do 4 godzin a później jakby miała się przeciągnąć sędzia przełoży na następny dzień albo dalej. W pierwszym wypadku będzie na imprezie koło 24. W drugim nawet jak dotrze to nie będzie mógł popić.
- Zadzwonię jak wyjdę. Powiesz mi jak wygląda sprawa.
Delikatnie przesunął jego głowę by móc znów go pocałować. Miał już zamknięte oczy więc na czuja znalazł jego usta.

Pozwolił mu na to, choć czuł się nieco niezadowolony przez to, że Ricci tak dobrze odczytywał jego zachowanie. Choć z drugiej strony to pokazywało, że Eugene wcale nie musiał używać zbyt wielu słów, aby Włoch znał jego uczucia. Rozluźnił się znów.
– Nie rozumiem twoich niesprawiedliwych oskarżeń i insynuacji. Przecież wiesz, że jestem abstynentem. – Odparł niby całkowicie poważnie i już na swój sposób mrukliwie. Po tym wszystkim z każdą chwilą robił się coraz bardziej senny. Oczywiście odpowiedź ta dotyczyła holowania zwłok, co, całe szczęście, jeszcze mu się nie zdarzyło. Zdecydowanie częściej nie miał pojęcia co robił zarówno podczas danego czynu, jak również po tym, jak przytomniał albo tylko podczas robienia kolejnej głupoty. Nie wiedział co jest gorsze – pamiętać to czy nie.
Odwzajemnił pocałunek delikatnie i uśmiechnął się po chwili nawet nieco złośliwie.
– Skoro ciebie nie będzie, to kto mnie wtedy będzie pilnował, żebym nie zrobił nic głupiego? – Spytał już również z zamkniętymi oczami. Co prawda Gaspare nie musiał się bać, że Eugene zrobi coś przeciw niemu. Nie zdradziłby go, raczej nie gadałby jakoś wielkich głupot, szczególnie w ich temacie, który wciąż dla Lavoie był trochę wstydliwy. A jednak Francuz nie byłby sobą, gdyby tego nie powiedział, chociaż nie spróbował go nastraszyć.

W zamian za podpuszczanie Gaspare został uszczypnięty w tyłek. Nie żeby to jakąś krzywdę mogło wyrządzić. Chodziło o nieme okazanie niezadowolenia. Nie mógł go ugryźć. Zbyt był zajęty zaczepianiem coraz bardziej leniwie jego ust. Chciał żeby przestał gadać. Eugene miał tą niestety złośliwą dwoistość między tym co pieprzył żeby wkurzyć Włocha, a tym co robił. Gdyby Ricci był chociaż trochę bardziej pewny tego wszystkiego, pokazałby mu czym się kończy drażnienie osób z jego temperamentem. Kochałby się z nim tak długo, że nie byłby w stanie chodzić. Mógłby więc pomarzyć o imprezie i wkurzaniu Włocha.
W końcu zasnął i poranek przyszedł zdecydowanie za szybko. Wyłączył morderczy budzik i przytulił się do kochanka całując lekko jego ciało. Chciał się nim nacieszyć chociaż trochę zanim znów będzie miał parudniowy post od bliskości.
- Kocham w tobie absolutnie wszystko. Nawet te loki na jajkach.- Powiedział i zaczął błądzić rękoma po jego kroczu. Zaczepiał ale też nie przekraczał pewnej granicy między zaczepką, a punktem odwrotu.

Drgnął tylko uszczypnięty i uśmiechnął się przez pocałunek, faktycznie już się nie odzywając. Bardziej dlatego, że był już zbyt senny niż dlatego, że Włoch istotnie porządnie zamknął mu usta, ale wystarczało. Zasnął zresztą chwilę potem całkowicie spokojnie, wciąż go tuląc. Zazwyczaj był naprawdę straszną przylepą, o czym Gaspare właściwie miał się dopiero dowiedzieć.
Obudził się rzecz jasna już z pierwszym dźwiękiem, jaki wydał z siebie budzik. Wizja wstawania jednak była tak koszmarna, że chwilę jeszcze leżał, przytulając do siebie bardziej Ricciego.
– Nie wiem jak udźwignę tyle romantyzmu z samego rana. – Mruknął cicho i przyciągnął go znów do pocałunku, układając dłoń na jego policzku. – Zaczepiasz mnie ledwo się obudzę? Nieładnie. Nie będziemy mieć czasu na kontynuację.– Stwierdził i uśmiechnął się lekko, samemu przesuwając dłonią na jego pośladek. Gdyby tylko nie musieli się zrywać do swoich zajęć, Eugene sam pozwoliłby sobie na wiele więcej. Ale nie chciał teraz zaczynać. Wolał poświęcić takim rzeczom, przynajmniej z nim, trochę więcej czasu.
– Dziś to ja zrobię ci śniadanie. – Powiedział, nie odsuwając się od niego jeszcze chwilę. – Jadłeś kiedyś naleśniki zrobione dla ciebie przez rodowitego Francuza, po naszemu crêpes? – Spytał, gładząc go delikatnie palcami.

Przewrócił się na plecy przez co przykrycie zjechało mu z ramion. Dzięki temu palce Eugene zaczęły jeździć po jego klatce i uciekł od rąk ze swojego tyłka.
- Zdecydowanie nie. Na pewno będą przepyszne.
Zachowanie Lavoie mówiło wprost, że z rannego numerka nic nie wyjdzie więc Ricci musiał ochłonąć. Przytulanie się dalej nie pomagało. Pocałował palce dłoni kochanka.
- Jeśli naprawdę chcesz zrobić mi te naleśniki to uciekaj teraz. Jestem zdecydowanie za bardzo na ciebie napalony żeby puścić cię później jeśli dalej będziesz mnie tak głaskał i mruczał jak kocur.
Skomentował swój stan psychiczny i fizyczny rozbawionym tonem. Gaspare wiedział, że to efekt długotrwałego podkochiwania się we francuzie i pewnie za parę miesięcy nie będzie już tak gówniarsko napalony. Zwyczajnie teraz wyobraźnia pędziła szybciej niż racjonalne myśli.

Zmiana gładzonego miejsca w zasadzie nie zrobiła Eugene’owi różnicy. Uwielbiał całe jego ciało i każda jego część według Francuza zasługiwała na taką samą uwagę. Z jego tyłkiem włącznie. Bądź co bądź ich związek nie był czarno-białym podziałem na role, raczej po prostu dotyczył dwóch mężczyzn z czego raczej żaden nie chciał dawać się trwale zdominować.
– Naprawdę aż tak mnie pragniesz? – Uśmiechnął się i wbrew temu co powiedział Gaspare, wcale nie podniósł się tak od razu. Najpierw przechylił się bardziej na bok i oparł głowę na dłoni, patrząc na niego. Znów wyciągnął dłoń, aby delikatnie zacząć przesuwać palcami po jego torsie i brzuchu, tak, jak dyktowały to mięśnie chłopaka. – Skoro znów mamy mieć od siebie taką przerwę, w sumie każda chwila jest na wagę złota. – Stwierdził. Co prawda nie do końca zmienił zdanie na temat tego, że wolałby poświęcić ich igraszkom więcej czasu, ale skoro Gaspare faktycznie miał na niego tak ogromną ochotę… Być może i Eugene nie chciał być zalewany czułymi słówkami, ale każdy taki wyraz oddania mu sprawiał, że miękł gdzieś tam w środku. Dlatego też zmienił nieco taktykę.
Niemal od razu po wypowiedzeniu tych słów przechylił się nieco bardziej nad niego, zaraz wsuwając się z kolanem bardziej pomiędzy jego nogi. Wsparł się na dłoni, drugą zsuwając aż na jego krocze. Ustami natomiast schodził powoli coraz niżej. Powoli, choć bez większego ociągania przez jego linię szczęki, szyję, mostek, tors, a potem brzuch, obdarzając jego skórę kolejnymi muśnięciami.

Światełko szalonej nadziei i podniecenia zapaliło się w umyśle Ricciego. Zaraz się za to skarcił. To był Eugene. Z nim nie było co zakładać.
- Wiesz, że nie pomagasz mi się uspokoić?
Zapytał rozbawiony. Kolejne pocałunki zdecydowanie sprawiały mu przyjemność. Dłoń na kroczu parę razy wywołała szybsze i bardziej gwałtowne wzięcie oddechu. Wplótł palce w jego włosy jednak nie próbował ustawiać jego głowy. Masował czaszkę i przeczesywał loki francuza. Najwyżej skończy się na tym, że sam sobie strzepie w łazience.

Nie zrobił mu tego. Nie tym razem. Choć mógłby być wredną małpą tak, jak robił to zazwyczaj, teraz się od tego wstrzymał. Uspokojenie Gaspare bynajmniej nie było jego celem.
Zamiast tego posłał mu jedynie spojrzenie i uśmiechnął się, konsekwentnie schodząc coraz niżej ze swoimi delikatnymi, ale coraz mniej niewinnymi pocałunkami po jego skórze. Palce w jego włosach mu wystarczyły, zresztą… Musiał przyznać, że widok Włocha tak podnieconego był dla niego zadziwiająco przyjemny. Chciał widzieć, jak na niego działał.
Zsunął się też ciałem, układając wygodniej bardziej pomiędzy jego nogami. Spojrzał na niego jeszcze raz zanim dłoń zastąpiły jego usta spokojnie i bez pośpiechu, aby sprawić mu jak najwięcej przyjemności, zresztą wciąż się nią nieco wspomagał. Raz po raz zerkał w kierunku jego twarzy, drażnił językiem, z czasem zasysał się mocniej. Pozwalał mu zresztą na wszystko, czasem odsuwając się tylko po to, aby nabrać oddechu.

Ricci mógłby w tym momencie zaprotestować tylko jeśli zacząłby gryźć jego członka. Strach przed utratą ulubionego narządu mógłby wygrać. Patrzenie na Eugene między jego nogami. Z jego członkiem w ustach. Marzył o tym. Delikatnie przeczesał jego włosy palcami i przewracał loki z prawa na lewo nie do końca wiedząc jak sobie poradzić z rękoma. Nie chciał go pospieszać ani spowalniać. Nie chciał do niczego zmuszać. Kiedy po raz pierwszy zmiana pieszczot wycisnęła z jego ust jęk zacisnął też palce na jego włosach. Przestraszony zabrał ręce z jego głowy. Nie chciał żeby przestawał z powodu jego zachowania.
-Euge... zaraz.- Stęknął czując, że jego finisz się zbliża i lepiej go powstrzymać zanim niespodzianka wyląduje w jego ustach.

Mocniejsze ciągnięcie jego włosów wcale nie sprawiło, że się odsunął czy jakkolwiek zareagował, okazując swoje niezadowolenie. W końcu to nic takiego, a nie chciał, żeby jakoś wielce powstrzymywał swoje reakcje. Wręcz przeciwnie, zależało mu na tym, aby Ricci jak najbardziej okazywał swoje zadowolenie. Spojrzał więc na niego tylko, nawet się nie krzywiąc i znów nieco wzmocnił ruchy, pieszcząc go też palcami.
Odsunął się od niego w samą porę, aby Gaspare nie strzelił mu prosto w usta. Z powrotem zastąpił je dłonią, sięgając wargami znów jego brzucha, zbierając całą jego spermę w dłoń. Nie mieli czasu na większe ogarnianie się, a Francuz wcale nie zrezygnował ze swoich naleśników.
Jak tylko doszedł, uśmiechnął się znów do niego.
– Tak lepiej? – Spytał niby całkiem niewinnie, podnosząc się bardziej na klęczki, aby móc na niego spojrzeć wygodniej, już bardziej z góry.

Finisz Gaspare został ogłoszony głośnym jękiem. Może i nie wyglądało to całkiem jak jego fantazja. Niemniej było znacznie przyjemniejsze. Mógł więc z czystym sumieniem stwierdzić, że woli oryginał.
- Słodki mały diabeł.- Skomentował to jedynie widząc jego uśmiech. Nadal oddychał trochę szybciej i starał się uspokoić ciało.
-Nie ważne jak wiele przewidzę scenariuszy ty zawsze mnie zaskoczysz.- Przyznał się podnosząc żeby usiąść. Pamiętał, że gdzieś mieli tutaj chusteczki.

Zaśmiał się bezgłośnie, słysząc określenie, jakim obdarzył go Włoch. Nazywanie go diabłem mu się podobało i zawsze bawiło tak samo. W końcu cóż on niby takiego robił, żeby na to miano zasłużyć? Mimo wszystko nie odpowiedział, patrząc na niego tylko w takim stanie. Uwielbiał myśl i świadomość, że sam go do tego doprowadził.
Kiedy Gaspare podnosił się do siadu, Eugene sięgnął chusteczki i wytarł się dokładnie, zaraz wstając.
– Mam nadzieję. – Odparł na jego kolejne słowa wciąż nieco rozbawiony. Zostawił na wpół puste opakowanie chusteczek obok prawnika, a sam skierował się do szafy, aby sięgnąć sobie czyste ubrania. Czuł się na swój sposób trochę dziwnie. Dyskomfort od nocy znacznie zmalał, a jednak to nietypowe poczucie zostało. Trudno powiedzieć czy dotyczyło bardziej aspektów fizycznych czy tego, że nie opuszczała go świadomość, że pierwszy raz miał kogoś w sobie na trzeźwo. I to jeszcze Ricciego. – Może im mniej będziesz się ze mną nudził, tym dłużej ze mną będziesz. – Rzucił, zakładając na siebie bieliznę. Ten żart podszyty wyznaniem był chyba najbardziej romantyczną rzeczą, na jaką na tę chwilę było stać Francuza. A to wcale nie było mało. Przyznanie się, że zależało mu na Włochu i chciał z nim być jak najdłuższej to spory krok w przód.
Chwilę potem wyciągnął sobie również czyste, ciemne spodnie i kolejną koszulę. Powiesił ją jednak z boku, ubierając tylko dolną część stroju.
– Nie ma czasu, Gaspare. Trzeba jeszcze zrobić naleśniki. – Powiedział z uśmiechem i wyszedł do łazienki, aby tam od razu zająć się swoją higieną.

Pozwolił mu się ubrać zanim podszedł do niego i go objął.
-Bardziej martwię się, że ty ode mnie uciekniesz.
Pocałował go w szyję a później delikatnymi pocałunkami zszedł do kręgosłupa. Mogło to wyglądać jak próba dobrania się do niego i rewanżu ale zostało szybko powstrzymane kolejnymi słowami. Jęknął tylko i wypuścił go z objęć. Sam ubrał się i zabrał notatki do kuchni by móc dotrzymać mu towarzystwa gdy będzie robił te naleśniki francuskie.
- Spędzimy niedzielę razem?
Zapytał mając na myśli oczywiście również powrót z imprezy do jednego z ich mieszkań. Nie chciał sugerować którego. Miał wrażenie, że taką decyzję powinien zostawić Eugene.

– Nie martw się, nigdzie się nie wybieram. Jeszcze się ze mną pomęczysz. – Powiedział i odchylił delikatnie głowę, chcąc dać mu do siebie lepszy dostęp. Choć czuł jego pocałunki oraz te delikatne dreszcze, jakie wywoływały, nie dał się złamać, zaraz wyswobadzając się z jego objęć. Nie mieli zbyt dużo czasu.
Kiedy tylko skończył w łazience myć zęby czy się golić, dołączył do prawnika w kuchni. Nie potrzebował żadnej książki kucharskiej, znając przepis właściwie na pamięć. Dlatego od razu zabrał się za szykowanie, nie chcąc tracić czasu.
– Wtedy chyba nie będę tyle pić, żeby znów nie być przy tobie trupem. – Powiedział, wrzucając wszystkie składniki do miski. Po chwili rozejrzał się w szafce za mikserem, a przez to, że nie mógł go dojrzeć, na chwilę zamilkł. Sięgnął zaraz maszynę i z szuflady wyciągnął mieszaki, zaraz wkładając je do urządzenia. – Chcesz iść do siebie czy tutaj? – Spytał jednak, nie podejmując od razu za nich tej decyzji. Chciał poznać zdanie Włocha. – Poczekaj chwilę. – Dodał jeszcze i uruchomił urządzenie. Hałas utrudniałby rozmowę, dlatego wolał na chwilę odłożyć rozmowę. Kiedy ponownie w kuchni była cisza, Francuz rzucił przelotne spojrzenie na Ricciego, zaraz jednak wracając do naleśników. – Teraz mów.

Uśmiechnął się szeroko.
-Teraz mam świetny sposób żeby wyleczyć cię z kaca.- Miał na myśli oczywiście seks. Im dłuższy tym lepiej. Alkohol spalał się dość ciężko.
Nie miał gotowej odpowiedzi na jego pytanie. Później załączył mikser i kazał mu zamilknąć na chwilę co więc uczynił zakreślając w kółko jakąś genialną myśl dotyczącą sprawy.
- Proponuję do mnie. Jest bliżej z klubu więc nie będziemy musieli brać taksówki. Nie żeby do ciebie było jakoś specjalnie dalej.
Kolejna notatka wylądowała na kartce.
- Pomóc ci w czymś? Dziwnie mi trochę jak tak w koło mnie skaczesz jak dobra żonka.

– Świetny sposób, powiadasz? – Powiedział i uśmiechnął się również. – Chyba wolę być bez kaca kiedy będziesz go stosował. – Dodał zaraz wciąż nieco rozbawiony, choć nadal trochę krępowało go mówienie z nim o tym. Musiał przywyknąć. Niedługo przestanie mu robić to jakąkolwiek różnicę.
– Możemy iść do ciebie. Mi to w zasadzie nie robi różnicy. – Odparł w końcu. W sumie nie robiło mu to większej różnicy, nie czuł jakiejś wielkiej potrzeby wracania do swojego mieszkania. Wyciągnął talerz, aby zacząć przerzucać naleśniki z patelni.
Parsknął cicho.
– Nie podobam ci się w tej roli? – Spytał. Kiedy tylko znów ciasto wylądowało na rozgrzanej patelni, poszedł po swoje papierosy. Wsunął jednego do ust, zapalił i odrzucił pudełko na bok, samemu opierając się o blat pośladkami tuż obok kuchenki, na której trzymał patelnię. Dzięki temu miał swoje danie na oku, a jednocześnie był przodem do Ricciego. – Wychowały mnie trzy kobiety, coś musiało pójść nie tak. – Stwierdził z pewnym rozbawieniem i zaciągnął się mocno, patrząc na niego. – Pracuj, pracuj. Dam sobie radę, to tylko naleśniki.

Spojrzał na niego karcąco gdy odpalał papierosa.
- Proszę. nie pal przy jedzeniu. To może poczekać aż skończysz gotować. Nie jesteś aż tak utopiony w nałogu.
Mówiąc to podniósł się i wyciągnął mu z ręki papierosa. Skruszył żar do zlewu. Trochę gorąco mu się zrobiło w palce, ale się nie poparzył. Nieodpalonego oddał mu z powrotem.
- Proszę, od razu lepiej. I tytoń nie trafi do naleśników żeby zepsuć ich smak. Idealnie
Pocałował go w policzek.

– Spokojnie, uważałem. – Powiedział, patrząc na niego nieco zaskoczony, jednak nie oponował, początkowo tylko zaplatając ramiona na piersi. W końcu nie pozwoliłby na to, aby cokolwiek zepsuło jego naleśniki, ale nie zamierzał kłócić się o to z Gaspare. Niestety nałóg Eugene był dosyć silny, bo ciągnął się już od kilku lat, a więc z czasem powiększał. Ledwo wyobrażał sobie poranek bez papierosa. Dnia na pewno by już nie wytrzymał.
Westchnął tylko głęboko nosem z delikatnym uśmiechem i wziął papierosa od Włocha. Odłożył go gdzieś na bok, zaraz zerkając na naleśnika. Na chwilę odsunął się, aby go wprawnie przewrócić, a potem przyciągnął do siebie Gaspare i objął go w pasie.
– Od tego się zacznie. Jeszcze będziesz chciał, żebym rzucił. – Powiedział. W sumie nie byłby zdziwiony, gdyby taką prośbę usłyszał.