Iniemageje!

Akcja dzieje się w świecie Iniemamocnych, jednak z dala od głównych bohaterów. Lata 50. Dzięki działaniu Elastyny superbohaterowie mogą znów działać legalnie! Y czekał na tę okazję od dawna - ma już gotowy strój, pseudonim i drugą osobowość. Nie dla niego szkoła i zajęcia, on będzie superbohaterem!
... Brakuje mu jedynie kompana.

Imię: Ethan
Nazwisko: Brown
Wiek: 16 lat
Wzrost: 167 cm (ale zarzeka się, że ciągle rośnie!)

Imię: Wyatt Aiden  
Nazwisko: Carter
Wiek: 17 lat
Wzrost: 172 cm

Sobotnie popołudnie było idealnym czasem, aby wyjść na spacer do sklepu po jedzenie. Zwłaszcza, gdy rodzice również byli w domu, więc nie obyłoby się bez przesiedzenia w salonie całego dnia. Zdecydowanie świeże powietrze lepiej zrobi na zszargane nerwy. Z kubkiem kawy na wynos Wyatt niespiesznie przemierzał ulice tak dobrze znanego mu miasta. Biblordy waliły go po oczach nowościami ze sklepów i z życia społecznego. Superbohaterowie...
- Pff - wyrwało się, gdy tyko pomyślał o tym, widząc jeden z napisów głoszących wielki powrót.
I zapewne byłaby to kolejne nudna, bezemocjonalna sobota, gdyby nie ten dzieciak.
Mogło się zdawać, że wszystko wydarzyło się w ciągu sekund. I tak właśnie było. Wyatt wiedział, że były to nawet nanosekudny.
A po wszystkim?
Z wypiekami na twarzy i lekko zestresowany wyrzucił niedopitą kawę do kosza i szybkim marszem wrócił do domu. Wiedział, że taki dzień musiał nadejść, ale dlaczego teraz! Na szczęście miał cały weekend na przemyślenie swojego zachowania i konsekwencji. Konsekwencji? Nie będzie żadnych! Nikt go nie widział. Wszystko wyszło perfekcyjnie. To go uspokoiło, więc na spokojnie mógł wrócić do swojego codziennego życia.
- Powinni ich wszystkich pozamykać, tylko szkodzą a nie pomagają! - usłyszał w poniedziałkowy poranek głos swojego ojca z kuchni. Telewizor cicho chodził, gdy mężczyzna pił kawę.
- W więzieniach to by tylko do tragedii doprowadzili - skomnetowała pani domu.
- Właśnie! Jakieś specjalne więzienie dla tych bandziorów. Żerują tylko na nas i nic więcej! Do normalnej pracy by się wzięli.
Wyatt wszedł do kuchni i zabrał papierową torebkę ze śniadaniem do szkoły.
- Już wychodzisz?
- Tak, muszę dziś być wcześniej w szkole. Do zobaczenia wieczorem.
Pożegnał się z rodzicami i wyszedł. Westchnął ciężko. Miał dziwne wrażenie, że to nie będzie łatwy dzień. Spojrzał na zegarek. Spóźni się! Zaczął biec szybko, wyzywając na czym świat stoi.
Wbiegł do szkoły, szybko zmieniając buty przy swojej szafce szkolnej. Wyjął odpowiednie książki i poszedł do pokoju nauczyciela, od którego odebrał materiały do kółka poza lekcyjnego. Załadowany po samą szyję starał się bezpiecznie wszystko donieść do klasy.

- Ty! To byłeś ty! - krzyknął, widząc wysokiego chłopaka niosącego stertę teczek. Nie mógł pozwolić, żeby nieznajomy mu po raz kolejny uciekł. Wystarczyło, że przez cały weekend Ethan włóczył się po mieście, szukając go! A tu proszę! Wystarczyło przyjść na zajęcia, a lekcje nawet się jeszcze nie zaczęły!
- Hej. Czekaj! - krzyknął, widząc spłoszenie chłopaka. Wokół było kilka osób które zwróciły na nich uwagę, więc Ethan miał nadzieję, że ten mu ponownie nie ucieknie. Bo żeby to zrobić, musiałby użyć mocy, a tego raczej nie chciał. Chyba. Tak się przynajmniej Ethanowi zdawało.
Podbiegł do chłopaka.
- Cześć, jestem Ethan. Pomogę ci - powiedział, zabierając od razu od niego połowę materiałów, żeby biedak się nie męczył. - Nawet nie wiesz, ile cię szukałem. Naprawdę. Jeju. Kto by pomyślał. Ty. Ja. Ta sama szkoła. Musieliśmy widzieć się tyle razy, a przez myśl by mi nie przeszło, żeby zagadać - wszystko mówił szybko, z szerokim uśmiechem.
Ethan zwykle był dosyć ruchliwym chłopakiem, uśmiechniętym do wszystkich. Teraz jednak tryskał optymizmem i radością bardziej niż zwykle.
- Masz czas może po zajęciach? Chciałbym pogadać - poruszył brwiami sugestywnie. W końcu nie będzie mówił publicznie o tym, co zdarzyło się w weekend. - I podziękować. Oczywiście.

Wyatt drgnął lekko słysząc głos jakiegoś chłopaka. Zdecydowanie był zbyt głośny i skierowany do niego, co mu się od razu nie spodobało. Niemniej nie rozpoznał kim ten człowiek był, dopóki ten nie zabrał od niego połowy materiałów. Nie mógłby zapomnieć największego idioty w szkole. W zasadzie Carter myślał tak owszystkich uczniach, którzy byli tak głośni jak Ethan. Często słyszał jak tacy się wydzierają na przerwach. Okropne...
- Nie sądzę, abyśmy się znali - powiedział twardo, ruszając przed siebie. Nawet nie niego nie spoglądał. Co ten pajac wyprawiał? Po co z nim rozmawiał? Skąd niby mogli się znać? Przecież wcześniej nie zamienili ze sobą nawet słowa.
- Serio... Chyba nie spotkaliśmy się wcześniej - brnął w zaparte, spoglądając na Ethana jakby naprawdę widział go po raz pierwszy w życiu. - Nie mam - wciął mu się od razu w zdanie. Nie zamierzał iść w taką relację. Nie miał ochoty nawiązywać nowych znajomości w szkole czy też poza nią. - Dzięki za pomoc, ale chyba z kimś mnie pomyliłeś - stwierdził, patrząc na chłopaka jak na idiotę.

Uśmiech z twarzy Ethana nie znikał, a entuzjazm nie słabł, mimo zimnych słów chłopaka. Wręcz poczuł jeszcze większą satysfakcję, że nie zdołał go rozpoznać! Ha! ,,Nie spotkaliśmy się wcześniej''!
- Sobota. Wypadek na moście - powiedział i mrugnął do niego. Rozległ się dzwonek na zajęcia.
- Więc wydaje mi się, że będziesz chciał pogadać. To kiedy miałbyś czas? Kiedy kończysz zajęcia? - spytał, chcąc nieco go przyprzeć do muru. Może Ethan miał w sobie zbyt dużo energii i radości, jednak idiotą nie był. Zdążył już zauważyć, że chłopak nie chce, żeby ktokolwiek dowiedział się, że ten ma moce.

O mały włos, a by się z tego wszystkiego nie zatrzymał. Siłą woli nie spojrzał na chłopaka, tylko dalej parł do przodu. Zacisnął lekko szczękę. To nie mogła być prawda.
- Sobota? Ach, tak, było coś w gazecie. Ktoś uratował dziecko spod samochodu. Co w związku z tym? - zapytał spokojnie. - O tym wypadku? - wzruszył ramionami. - Wiele takich, dlaczego miałby mnie to interesować?
Oczywiście, że szedł w zaparte. Nie miał zamiary mieć z tym nic wspólnego! Poza tym to nie możliwe, aby ten chłopak wiedział o jego umiejętnościach. Nie było możliwe, aby go zapamiętał... Cholera, jaki był nieostrożny! A mógł jednak nie interweniować!
Doszli do sali, więc odłożył materiały i zaczekał aż chłopak zrobi to samo. Następnie zamknął salkę klubową.
- Dzięki za pomoc. To... Na razie czy coś.

- Tak, sobota. I wydaje mi się, że powinno - powiedział, kierując się za chłopakiem. Wokół wciąż było zbyt dużo ludzi i Ethan nie chciał ryzykować, że ktoś mógłby przypadkiem coś usłyszeć. Zastanawiał się więc, jak przyprzeć chłopaka do muru, nie dając nikomu innemu o tym znać.
- Wiem, że tam wtedy byłeś - powiedział cicho. - Widziałem cię. To ty nas wtedy uratowałeś. Spod tego samochodu - dodał, kiedy miał pewność, że nikt nie stoi za blisko. - Chciałem więc podziękować. I porozmawiać. Proszę. Wiem, że to byłeś ty. I byłeś niesamowity.

Wayatt powtarzał sobie cały czas w głowie, że nie może panikować. Nie mógł! Jeśli zacznie panikować, ten chłopak to wyłapie od razu. Jak to możliwe, że tym zamaskowanym idiotą był... Ten idiota. Miał ochotę westchnąć, ale powstrzymał sie.
- Nie mam pojęcia o czym mówisz, Ethan. Byłem wtedy w domu z rodzicami. Jak dla mnie to te wszystkie super moce znów powinny być nielegalne i kontrolowane. Śmierć jest naturalnym cyklem życia, a to coś tylko je zaburza. Bez sensu. Nie ma powodów, aby tacy super-nieroby istniały. A jak tobie się coś roi w głowie to proszę bardzo, ale mnie w to nie wciągaj - powiedział ostro. - Jestem zwykłym chłopakiem ze szkoły i nie mieszkam się w świat, gdzie istnieją legalni superherosi - wyminął go, idąc do swojej klasy. Miał nadzieję, że Ethan zdystansuje się i uwierzy, że to jednak nie był on! Nie mógł go poznać, przecież widział go ułamek sekundy! I w ogóle co to ma być, że on to niby jakiś superbohatr?! Och, no błagam!

Ethan patrzył na chłopaka szeroko otwartymi oczami, zdecydowanie nie spodziewając się po nim takiego wybuchu. To już samo w sobie wyglądało podejrzanie, bo jeśli naprawdę Ethan się pomylił, to dlaczego nieznajomy był taki nerwowy.
- Ale... - zaczął, chcąc się wtrącić. Ten jednak dalej kontynuował, a Ethanowi brakowało trochę słów. Jak jeszcze przed chwilą był pewny siebie i radosny, że spotkał swojego towarzysza w walce, tak teraz czuł się niemal obrażony. Czuł ogromny zawód, że trafił na całkiem normalnego superfoba.
- Zaraz... - obrócił się za chłopakiem, uświadamiając sobie bardzo ważną rzecz. - Ja nic nie mówiłem o supersach! - powiedział głośno tak, żeby ten mógł usłyszeć. Nie szedł już za nim dalej, jednak już nie zamierzał się poddawać. Teraz był całkiem pewien, że chłopak miał moce. Nawet jeśli ich nie akceptował... to Ethan zamierzał to zmienić. Wiedział, że są gdzieś tam dzieciaki, które nie miały tyle szczęścia i urodziły się w superfobicznych środowiskach i dotąd mógł im tylko współczuć. Teraz, mógł zmienić życie jednego z nich!
Po skończonych zajęciach, czekał w szatni. Na planie lekcji sprawdził, kiedy klasa chłopaka, którego wciąż imienia nie znał, kończy zajęcia i tym razem nie zamierzał tak łatwo mu odpuścić.

Nie było żadnego "ale". Nie, koniec i kropka. Niech go zostawi w spokoju. Owszem, jego zdenerwowanie mogło być podejrzane, ale biorąc pod uwagę w jakiej rodzinie był wychowany, sprawiało to nawet wrażenie normalności. To nie tak, że każdy się obnosił z tym, że akceptuje albo i nie superbohaterów, ale wiadomo, że społeczeństwo było w tej kwestii bardzo podzielone.
Warknął tylko pod nosem i już zamknął w klasie. Całe zajęcia był zdenerwowany i niechętnie rozmawiał z rówieśnikami. Pod koniec jednak w miarę się uspokoił, stwierdzając, że chłopak pewnie sie obraził i dał sobie spokój.
Jakie było jego zdziwienie, gdy w szatni zobaczył znajomą sobie postać. Za późno jednak było, aby mógł uciec.
Spokojnie podszedł do swojej szafki i ignorując chłopaka, zaczął się przebierać.

Czekał spokojnie w drzwiach wyjściowych, aż ten się ubierze i weźmie wszystkie swoje rzeczy. Sam był już gotowy do wyjścia. Uśmiechnął się kącikami ust, kiedy chłopak skierował się do wyjścia i chcąc nie chcąc, również do Ethana.
- Porozmawiajmy - powiedział, już nawet nie udając, że go prosi. Nie mógł zmarnować takiej szansy. Wyszedł razem z nim z budynku szkoły. - Słuchaj. Nie chcę wciągać cię w żadne kłopoty. Po prostu widziałem cię. Widziałem, jakie niesamowite masz umiejętności. I nie musisz się bać. Też mam takie.
Nieważne, czy chłopak będzie zaprzeczać, czy nie. Ethan już wiedział swoje. Widział go i był pewien, że to właśnie ten chłopak.
- Nazywam się Ethan, a ty? - przedstawił się ponownie, wyciągając rękę do chłopaka.

- Czy ty mnie śledzisz? Albo napastujesz? Może powinienem to gdzieś zgłosić? - zastanowił się.
Naprawdę miał nadzieję, że chłopak dał sobie spokój. I po co go ratował? Ale gdyby tego nie zrobił, pewnie miałby wyrzuty sumienia do końca życia. Że pozwolił komuś umrzeć, bo nie lubi swoich mocy. Zbyt egoistyczne nawet jak na niego. Poza tym reagował jakoś automatycznie.
- Nie mam żadnych umiejętności. A jeśli ty masz, to lepiej nie gadaj o tym głośno. Zarówno cała moja rodzina, jak i ja nie akceptujemy takich jak ty. Z łaski swojej się odczep, okej? Nie potrzebuję nowego kolegi.
Ruszył przed siebie, nawet nie próbując zwrócić się do chłopaka i nie odpowiadając mu na jego pytanie odnośnie do imienia.

Zmrużył lekko oczy. Jasne, że poczuł się urażony takimi słowami i zachowaniem. Nie znaczyło to jednak, że jego zapał został ostudzony. Opuścił rękę i dogonił chłopaka. Stanął przed nim, zagradzając mu drogę.
- Nie, nie odczepię się. Bo widziałem cię w akcji i marnowanie takiego talentu jest po prostu złe - powiedział, patrząc mu pewnie w oczy. Już gdzieś w głębi siebie postanowił sobie, że mu pomoże. - I nieważne ile razy powiesz, że cię z kimś pomyliłem. Wiem, że to ty. I że jesteś super!

Musiał przyznać, że dzieciak miał duży zapał i sporo do powiedzenia. Ale i tak nie zamierzał dać się tak łatwo złamać.
- Zamknij się, kretynie! - syknął, rozglądając się dookoła. Niektórzy spojrzeli na nich, ale poszli dalej. Nikt nie mógł wiedzieć o co chodziło. Złapał chłopaka za ramię i pociągnął go za szkołę. W miejsce, gdzie już raczej nie było ludzi, bo wszyscy szli do domu.
- Co ty niby o mnie wiesz? Jakie znowu umiejętności miałbym mieć, co? - zapytał z wyraźnym zarzutem, że ten sobie robi jaja, albo go nie potrzebnie zapastuje. Złożył ręce na torsie i spojrzał wyczekująco na Ethana. - Dlaczego się do mnie doczepiłeś, jak wyraźnie ci mówię, że nie wiem o co ci chodzi i wcale mnie też to bardzo nie interesuje.

Uśmiechnął się głupio, kiedy ten tak go skrzyczał. Wydawało mu się być to nieco zabawne, że chłopak się tak bardzo przejmował swoimi mocami i do nich nie przyznawał, a jednocześnie, było to tak bardzo, ale to bardzo smutne.
Dał się zaciągnąć za szkołę, wręcz zadowolony, że ten nareszcie przestał uciekać.
- Nie jestem pewien. Podejrzewam, że albo jesteś niesamowicie szybki, albo panujesz nad czasem - powiedział. - Nie rozumiesz, że nie ważne jak wiele razy powiesz, że nie wiesz, o co mi chodzi, to ci nie uwierzę. Bo widziałem to na własne oczy. Wszystko stanęło, kiedy mnie uratowałeś, a chwilę później już w ogóle ciebie nie było, chociaż to nie możliwe, zeby przeciętny człowiek tak szybko biegł - mówił, starając się nie zdradzić, jaka jest jego moc.

- Jeszcze się nie urodził taki, co by panował nad czasem - przypomniał mu. - I oby takich ludzi nie było, bo to zdecydowanie niebezpieczne. Już wystarczy, że są super silni i latający. Dziwaków świat nie potrzebuje. Ciekawe zatem co ty potrafisz robić - spojrzał na niego przenikliwie. Jeśli się tego dowie, moze będzie w stanie określić, w jaki sposób zdołał go zobaczyć i rozpoznać.
- Masz tylko słowo, przeciwko słowu. Nie mam mocy i będę ci to powtarzał, póki sobie tego nie wbijesz do głowy, jasne? W ogóle serio to niby ty byłeś wtedy na tej ulicy? Co, po szkole próbujesz zgrywać bohatera? Najwidoczniej średnio ci to wychodzi, skoro potrzebujesz, aby to ciebie ktoś ratował.

Uniósł brew do góry i założył ręce na piersi, widząc jak ten wciąż idzie w zaparte.
- Nie potrafisz kłamać - stwierdził. - I nie zamierzam cię pozywać przecież - przewrócił oczami. Odetchnął cicho. Zamilkł na chwilę, zastanawiając się.
- Mogę ci pokazać moją moc, jednak nie tutaj. Przejdziemy się - powiedział i skierował się w stronę bramy szkoły. - I wtedy ci wszystko opowiem. Zresztą, nie wiem, jakie to ma dla ciebie znaczenie, skoro byłeś tam i mnie widziałeś - wsunął dłonie do kieszeni i obrócił się do chłopaka.

- Ty za to pleciesz świetne bajki - odpyskował.
Slysząc, że ten chce mu pokazać swoje umiejętności, zawahał się. Mogło to być dla niego niebezpieczne. W końcu nic o sobie nie wiedzieli. Nie miał nawet pewności czy to faktycznie Ethan był wtedy uczestnikiem wypadku.
- Masochista z ciebie czy co? Właśnie ci powiedziałem, że nie jestem z tych, co akceptują superświrów - mruknął niechętnie. Mimo wszystko powoli szedł za nim, patrząc na chłopaka z ukosa. - Jesteś pokręcony.

Nie odpowiedział na zaczepkę. Może i był masochistą chociaż w lekkim stopniu, jednak zdecydowanie bardziej myślał o tym, jak cudownie byłoby mieć towarzysza i chodzić z nim również do szkoły! Jednocześnie myśl, że chłopak wychowywał się w tak toksycznym dla supersów środowisku, po prostu go bolała. Ta bardziej bohaterska część Ethana uparła się, by pokazać nieznajomemu, że świat superbohaterów jest piękny i chłopak nie musi nienawidzić samego siebie.
Resztę drogi przeszli w milczeniu. Ethan nie zaczynał rozmowy, nie prosił już nawet o podanie imienia. Może kiedyś się dowie, kiedy chłopak sam postanowi to zrobić. W myślach, zaczął nazywać go Thomasem.
Ethan zaprowadził go przed opuszczoną halę przemysłową.
- Tutaj czasem, przychodzę, jeśli chcę poćwiczyć - powiedział, wskakując do środka przez wybite okno. - Raczej nikt inny tu nie zagląda, więc jesteśmy bezpieczni - uśmiechnął się. Rozejrzał się na wszelki wypadek. Nie znalazł jednak żadnych śladów innych ludzi.
- Więc, jeśli chodzi o moje moce i o to, skąd wiem, że ty również je masz... - zaczął, wsuwając dłonie do kieszeni. Niepostrzeżenie również stworzył klona, który pojawił się tuż za Thomasem. Klon położył dłoń na jego ramieniu.
- Kiedy wyciągnąłeś mnie spod tego samochodu, to tak naprawdę to nie byłem ja, tylko mój klon - powiedział. Klon po chwili rozpłynął się w powietrzu. - A sam widziałem cię z boku. Jak jesteś i nagle znikasz, a klon znajduje się całkiem gdzieś indziej. Trochę chodziłem i zastanawiałem się, jak to zrobiłeś, ale jedyne na co wpadłem, to władanie nad czasem.

Wyatt szedł niepewnie za chłopakiem. Raczej nie było rozsądnym iść za nim aż do jakiś opuszczonych budynków. To wydawało się podejrzane. Wciąż nie wiedział jakie moce posiada nieznajomy, a gdyby ten chciał może mógłby go zmusić, aby on sam użył swoich... A mimo to, kierowany jakąś dziwną ciekawością szedł za nim. Cieszył się tylko, że Ethan nie poruszał już żadnych tematów.
- Jestes tak głośny i energiczny, że prędzej bym powiedział, że chcesz się chwalić swoimi mocami, a nie ukrywać je - mruknął.
Wszedł do budynku, gdzie zostali już całkiem sami, na zamkniętej powierzchni. Wyatt poczuł sie mało komfortowo w obecności Ethana.
Tym bardziej, z tych wszystkich emocji, wystraszył się, gdy ktoś złapał go za ramię. Czas zwolnił a chłopak szybko się odwrócił i poskoczył, gdy zobaczył drugiego Ethana. Bliźniak? Przyglądał im się i dostrzegł te same szczegóły. Wrócił do swojej pozycji. Ethan mógł poczuć, że coś się wydarzyło, ale nie mógł dostrzec co. Tym razem Wyatt był ostrożniejszy i skupił się, aby Ethan nie mógł wyłapać na czym polegają jego moce. Nie wchodził w interakcję z żadnym z nich.
- Nie rób tak więcej - syknął go Ethana. Nie wyglądał na zaskoczonego, gdy już chłopak miał możliwość patrzenia i wrócenia do rzeczywistości. Raczej, jakby Wyatt już ogarnął całą sytuację. - Czyli nic by się nie stało, gdyby auto cię potrąciło. Zajebiście po prostu. Dobrze wiedzieć, że następnym razem lepiej nie mieszać się w niczyje sprawy - powiedział ani się nie przyznając, ani nie zaprzeczając, że tam był. - Czujesz ból swoich klonów? Jak one umrą, tobie nic nie jest? Panujesz nad nimi? - zapytał zapobiegawczo.

Wzruszył zdawkowo ramionami w odpowiedzi. Gdyby mógł z chęcią by obwieścił całemu światu co i jak, jednak wiedział, że to jest po prostu niebezpieczne. Podwójna tożsamość to była podstawa.
Spodziewał się, że Thomas będzie raczej zdziwiony, albo przestraszony. Chociaż trochę. Zamiast tego ten był całkowicie spokojny. Ethan nie był pewien, czy ten zatrzymał czas czy jest po prostu aż tak opanowany.
- No w sumie tak - powiedział z szerokim uśmiechem. - Ale gdybyś tak zrobił, to nie zaprzątałbym sobie tobą głowy. Uratowałeś mnie, ryzykując przy tym dosyć sporo. Dzięki temu wiem, że masz zadatki na bohatera.
Przeciągnął się, kierując w stronę schodka, żeby na nim usiąść.
- A mogę ci zaufać, skoro wciąż mówisz, że nie masz żadnych mocy? - uśmiechnął się lekko. Wsunął dłonie do kieszeni i oparł się plecami o ścianę. - Czuję i widzę to, co one, ale nad nimi nie panuję. Czasem ciężko jest odróżnić mój umysł od umysłu jednego z nich, jednak idzie mi coraz lepiej. Kiedyś nie potrafiłem utrzymać dwóch, ale teraz czasem trzech daję radę. Wiesz. To nie jest tak, że one są bezmózgimi klonami. To... to jest tak, jakbym sam stał w dwóch miejscach. Nie wiem. Ciężko to wytłumaczyć. Ty potrafiłbyś wytłumaczyć, jak zatrzymujesz czas? - uśmiechnął się, wiedząc, że raczej nie.

- Właśnie. Przecież o to mi cały czas chodzi - odparł sarkastycznie. Przecież chciał, aby chłopak dał mu spokój, aby już nie poruszał tego tematu. Uniósł brwi, słysząc, że on też miałby być superbohaterem.
- Nie - odparł twardo. - Nie i nie mieszaj mnie do tego. Nie chcę, rozumiesz? Nie będę twoim kompanem, ani nikim takim, wbij to sobie do głowy. Chcę wieść spokojne, normalne życie. Nad swoimi mocami nawet nie panuję. Uratowanie ciebie to był przypadek. Moce, którymi kierują emocje są niebezpieczne, rozumiesz to? Więc więcej nie poruszaj tematu, że mógłbym kimś tam być - ostrzegł na tyle groźnie, na ile był w stanie. Nie podobało mu się to, co chłopak próbował osiągnąć. Wyatt czuł się zagrożony w jego obecności. I jeszcze te kolony... Nie były kukłami, a rozdwojeniem Ethana. Oby kiedyś od tego nie oszalał...
- Idę stąd. Będę udawał, że nigdy się nie spotkaliśmy. Tobie radzę to samo - podsumował.

Poderwał się od razu do góry.
- Czekaj. Nie mówię, że musisz być bohaterem czy coś takiego. Ale... sam stwierdziłeś, że moce, którymi kierują emocje są niebezpieczne. Myślisz, że ukrywając je i tłamsząc je, jakoś nad nimi zapanujesz? - spytał, szczerze zmartwiony. - Prędzej, kiedy tylko nadejdzie jakiś ciężki czas w twoim życiu, to one same się wyrwą tobie spod kontroli. Nie chciałbyś nauczyć się faktycznie nad nimi panować?
Ethanowi ciężko było zrozumieć postępowanie chłopaka, jednak się starał. Przecież on posiada tak potężną i unikatową moc! Gdyby chciał służyć dobru, mógłby tak pomóc całej ludzkości! Ale nawet jeśli nie chciałby, to z drugiej strony sam fakt, że Thomas nie panuje nad tak wielką mocą, był niebezpieczny.