Iniemageje!

First topic message reminder :

Akcja dzieje się w świecie Iniemamocnych, jednak z dala od głównych bohaterów. Lata 50. Dzięki działaniu Elastyny superbohaterowie mogą znów działać legalnie! Y czekał na tę okazję od dawna - ma już gotowy strój, pseudonim i drugą osobowość. Nie dla niego szkoła i zajęcia, on będzie superbohaterem!
... Brakuje mu jedynie kompana.

Przyśpieszył kroku, żeby zrównać się z chłopakiem. Widział jego zdenerwowanie i to, jak bardzo sprawdza czy na pewno są sami.
- Zachowując się w ten sposób tylko bardziej zwracasz na siebie uwagę - stwierdził, patrząc na niego spokojnie. - Uspokój się. AOS nie jest kimś złym, a nawet jeśli się dowiedzą kto i jakie ma moce, to będą dyskretni, inaczej cała ich reputacja by runęła. Nieraz ukrywali supersów, zanim byli jeszcze legalni i pilnowali, żeby nikt ich nie odkrył - westchnął. Sam nie widział powodów do niepokoju, jeśli chodziło o agencję. Głowę Ethana zaprzątały całkiem inne myśli.

Wiedział, że chłopak miał rację, ale całkowicie nie mógł się uspokoić. Jego słowa wcale mu nie pomogły.
- To ja unieszkodliwiłem tego, tego uch! Wziąłem jego broń i... i... - powiedział panicznie. Wziął kilka głębokich wdechów. Nie rozmawiali jeszcze o tym. Nie powinien też tego wspominać przy Ethanie. Musiał opanować swoje emocje jak zawsze. Był zbyt zdenerwowany, ale głębokie wdechy tu też się nie sprawdziły.
- Jeśli się dowiedzą, będą nalegali, aby nas szkolić. I ciebie i mnie. A co później? Jeśli będą od nas wymagali aktywnego uczestniczenia w swoich akcjach? Jeśli będziemy im coś dłużni? Wiesz co by zrobiła moja rodzina, jeśliby się dowiedziała? Jestem nieletni. Na pewno musieliby powiadomić moich rodziców. A to się nie może wydarzyć - powiedział z przekonaniem.

Stanął i obrócił się przodem do Wyatta, widząc, jak ten nagle wpada w panikę.
- Hej, Wyatt... - zaczął, jednak zaraz przerwał, żeby posłuchać dalej jego słów. Poczuł się jeszcze gorzej niż wcześniej. Przez ostatnie dni był skupiony niemal tylko i wyłącznie na sobie, i swoich rozterkach o superbohaterstwie. Nie pomyślał, że Wyatt również to ciężko przeszedł.
Podszedł do niego i objął go pewnie.
- Spokojnie. Nawet jeśli nas odnajdą, to do niczego nas nie zmuszą. Nie mogą. Superbohaterstwo jest teraz legalne, a nie przymusowe, Wyatt - powiedział miękko, czekając, aż chłopak chociaż trochę się uspokoi. Odsunął się na krok, ale wciąż trzymał jedną rękę na ramieniu chłopaka. - Ale jak coś, to jesteśmy w tym razem. I właśnie. Byłeś genialny. Uratowałeś życie masy ludzi. Powinieneś być z tego dumny - uśmiechnął się szczerze. - Uratowałeś również moje. Dziękuję. Powinienem wcześniej to powiedzieć.

Nie mógł zatrzymać tego potoku słów. Wszystkie emocje, które trzymał w sobie podczas kolejnych lekcji, jakby z niego ulatywały. Trochę żałował, że uzewnętrzniał się przed Ethanem, ale przed kim innym niby mógłby? Tylko on wiedział co tak naprawdę się wydarzyło.
Wyprostował się nagle sztywno, gdy został objęty. Stał tak, nie bardzo wiedząc co ze sobą i swoimi rękami zrobić. Odeszli już od szkoły, ale wciąż byli na ulicy. Został im już nieduży kawałek do przejścia.
Mimo to, słysząc chłopaka i jego słowa nieco się uspokoił. Naprawdę. Przecież miał rację. Nie było przymusowe. Raczej wskazane, powiedziałby. Spojrzał już spokojniej na przyjaciela.
- Nie byłem - powiedział cicho. - Dwójka uczniów zginęła. Ty zostałeś ranny. Później tak spanikowałem, że absolutnie nie wiedziałem co robić. Dałem ciała - szepnął.
Czuł się winny. Nie mógł przewidzieć przyszłości, ale gdyby zareagował szybciej, gdyby... Sam nie wiedział co. Miał jednak wrażenie, że wina spada na niego. Kiedy znów wrócił do Ethana, nie mógł mu pomóc. Gdyby karetka nie przyjechała szybciej, chłopak by zmarł tam. Gdyby nie nadeszła pomoc innych. A przecież rozwiązanie było takie proste! Zatrzymać ranę, aby nie krwawiła. Mógł to zrobić. Ale nie umiał. Spanikował. Zrobił krok do przodu i nagle sam objął Ethana.
- Cieszę się, że żyjesz. I cieszę się, że byłeś wtedy na tyle irytujący, aby zmusić mnie do przyjścia do tej fabryki. Gdyby nie to, nie byłbym na tym korytarzu. Nie dałbym rady sam nic zrobić- przyznał.

Chyba żaden z nich nie był w tym momencie w humorze na przytulanki. Ethan miał nadzieję, że bliskość nieco pomoże Wyattowi. W końcu ten jeszcze dzisiaj sam to zrobił. Nieco nieporadnie, ale zrobił. Ethan więc zakodował sobie w głowie, żeby bardziej z tym uważać.
- Nie dałeś, Wyatt. Nie mogłeś przewidzieć przyszłości. Szybciej zareagować się nie dało - uśmiechnął się lekko. Patrzył na niego z jeszcze większym podziwem niż wcześniej. Odkąd zrozumiał, jaką mocą włada Wyatt, wiedział, że ten ma zadatki na jednego z najsilniejszych superbohaterów. Jego klony mogły się schować.
- Heh? - mruknął zdziwiony, kiedy ten go objął, już tak całkiem normalnie. Zawahał się ostatni raz, po czym ponownie objął Wyatta. Zaśmiał się cicho, słysząc tak miłe słowa.
Odsunął się dopiero w momencie, kiedy poczuł, że obaj mają wystarczająco dużo bliskości.
- Myślałem, żebyśmy nazwali jakoś to miejsce. Bo ,,miejsce treningowe'', jest zbyt długie, a ,,fabryka'' brzmi źle - powiedział, ruszając ponownie w stronę fabryki.

Nie chciał już poruszać tego tematu. Chyba jeszcze obaj do siebie nie doszli i potrzebowali więcej czasu. Albo ewentualnie już nigdy więcej go nie poruszą. Najważniejsze w końcu, że Ethan żył. Muszą się pogodzić z tym, że nawet ze swoimi zdolnościami nie będą w stanie zawsze uratować wszystkich. To nie było możliwe.
Odsunął się i zrobiło mu sie trochę głupio, ale jednocześnie poczuł się lepiej. Trochę rozluźniony i jakby upewnił się, że Ethan naprawdę jest tutaj cały i zdrowy. Tak, to było mu potrzebne, aby pogodzić się z tamtym wydarzeniem.
- Jeśli chcesz. Masz jakiś pomysł? Przypuszczam, że jesteś lepszy w nazwach dla Superbohaterów i ich kryjówek - uśmiechnął się lekko pod nosem.
W końcu to Ethan tu był specjalistą. Bez niego Wyatt... Nie udźwignąłby tego tak, jak robił to teraz. A to była już druga poważna akcja w jaką był wplątany wspólnie z Ethanem.
- Słuchaj. Jest jeszcze jedna sprawa - powiedział poważnie i spojrzał uważnie na chłopaka. - Będziesz w stanie jeszcze raz przynieść te babeczki?

Zastanowił się przez chwilę.
- Może Jama? - spytał, wsuwając ponownie ręce do kieszeni. Spojrzał na Wyatta. - Jaka? - spytał, zaciekawiony jego powagą. Słysząc pytanie, zaśmiał się szczerze. - Jasne. Jeszcze dzisiaj poproszę mamę, żeby je upiekła raz jeszcze.
Kilka minut później doszli do fabryki. Drzwi wciąż były zamknięte starym, zniszczonym łańcuchem, więc Ethan od razu skierował się w stronę okna, przez które weszli do środka.
- No. Nic się nie zmieniło, od kiedy byliśmy tu ostatnim razem - powiedział, rozglądając się. - Zdziwiłbym się, gdyby było inaczej. Wiesz, tylko raz tu kogoś spotkałem i był to po prostu stary pijak.

- Brzmi trochę mroczno. I nieprzyjemnie - stwierdził, chociaż nie negował tego pomysłu. - Może... Limbo? Brzmi jak przezwisko albo jakaś restauracja. Jak będziemy mówili, że idziemy tam, a ktoś by usłyszał to nie wywnioskuje nic podejrzanego - zaproponował. Cały czas bał się, że ktoś mógłby się o nich dowiedzieć. Starał się być przezorny w każdym aspekcie ich podwójnego życia. - Limbo to takie miejsce między piekłem a niebem. Ale to nie do końca czyściec. Więc takie miejsce, z którego możesz iść na dobrą albo złą drogę. Brzmi chyba dobrze? - zapytał się o zdanie chłopaka.
Słysząc, że jego mama upiecze jeszcze coś dla nich, uśmiechnął się. To było miłe z jej strony. Cieszył się też, że rozbawił Ethana. W końcu mu się to udało!
- Masz rację. Ale dobrze było to sprawdzić. Od kiedy chcesz zacząć nasz trening?

- Limbo - powtórzył, zaintrygowany tą nazwą. - Tak. Zdecydowanie to jest lepsza nazwa - przyznał.
Nie spodziewał się, że Wyatt zacznie wychodzić pierwszy z inicjatywą. Szczególnie pytanie p treningi brzmiało dosyć dziwnie w jego ustach. Ledwo co zapierał się nogami i rękami, a teraz sam o nie pytał!
- Szczerze, to nie wiem jeszcze. Lekarz kazał mi się oszczędzać w najbliższych dniach - wzruszył ramionami. - A właściwie to nie jestem pewien jak używanie mocy wpływa na tego typu rany. Ale... jeśli chciałbyś, moglibyśmy przećwiczyć twoją - uśmiechnął się niepewnie.

Odetchnął zadowolony. On również poczuł, że to jest dobra nazwa. To, co zamierzają robić, na pewno przyniesie pozytywne skutki. Wcześniej się wahał i nie chciał brać w tym udziału, ale po sytuacji w szkole wiele myślał i sporo się w nim zmieniło. Był zdeterminowany. Może nawet tak mocno jak Ethan? Choć nie okazywał tego w taki energiczny sposób.
- Jasne, rozumiem - zapewnił. - Musisz odpocząć. Możemy w tym czasie pomyśleć nad tym, jak powinniśmy trenować. Obrać plan - stwierdził. - Rozpisać swoje mocne i słabe strony, później spisać to samo dla naszych mocy. To nam pokaże nad czym musimy pracować. A później dobrać metody i ilość, aby je podszkolić. To tak jak z nauką historii.
Rozejrzał się po fabryce i dostrzegł dwa krzesła. Podszedł do przewróconego stołu i z pewną trudnością go postawił.
- Nie mogę brać notatek do domu. Jakby je znaleźli rodzice, miałbym duże problemy - mruknął. - Musimy znaleźć dla takich rzeczy jakąś skrytkę - zasugerował, angażując się coraz bardziej.

Oczy Ethana rozszerzały się z każdą chwilą, im dłużej słuchał Wyatta.
- Eee... tak. Jasne - przytaknął, chcąc przykryć niepewność jaką w tym momencie poczuł. Sam myślał bardziej o przetestowaniu mocy chłopaka w praktyce i sprawdzeniu jej limitów, ale rozwiązanie Wyatta było o wiele bardziej... rozsądne. Łatwo było mu być pewnym siebie, kiedy mógł udawać starszego brata. Teraz, kiedy Wyatt zaczął przejmować kontrolę, Ethan nie do końca wiedział, jak się zachować.
Podszedł do stołu i przetarł kurz z krzesła, po czym usiadł. Wyciągnął z plecaka zeszyt.
- ... Więc tak - powiedział. Wyrwał kartkę ze środka zeszytu. Na jednej połowie napisał wielki napis ,,zalety'', a na drugiej ,,wady''. Obrócił długopis w palcach. - Tak. - Powtórzył, jakby to miało mu dać jakiś pomysł. Przygryzł dolną wargę. - ... Na pewno chcemy to robić?

Widział niepewność chłopaka, ale nie wiedział co mógłby mu powiedzieć jeszcze. Rozumiał, że po tym co zaszło jest mniej pewny siebie, potrzebuje pewnie czasu, ale właśnie dlatego on, Wyatt, będzie go wspierał.
- Nie chcę ćwiczyć moim mocy teraz. Wiesz, że im nie ufam i nie do końca nad tym panuję. Jeśli coś by się stało, gdy jesteś osłabiony... Zacznijmy od rzeczy teoretycznych - posłał mu lekki uśmiech.
Był wdzięczny światu, że mógł uratować tak wielu ludzi, ale z drugiej strony zbyt dużo osób umarło. W tym prawie jego pierwszy... kolega. Chciał szkolić swoje moce, aby szybciej reagować, ale uważał, że muszą podejść do tego naprawdę ostrożnie.
Pytanie chłopaka nieco ostudziło jego zapał.
- Wypisywać wady i zaleczy czy trenować? - dopytał. - Przypominam tylko, że to ty za mną łaziłeś i nie dawałeś mi żyć, abym się na to zgodził. I... teraz uważam, że możesz mieć rację.- dodał.

Spojrzał na niego na chwilę, lecz zaraz odwrócił wzrok. Czuł ogromny wstyd i wiedział, że jeśli ma powiedzieć to, co czuje, nie będzie wstanie patrzeć w oczy chłopakowi.
- Tak, wiem, że ja - powiedział, obracając nerwowo długopis w dłoniach. - Jedynie... po tym wszystkim co się stało w szkole po prostu pomyślałem, że możesz mieć rację - odetchnął głęboko. Każde kolejne słowa wymawiał coraz szybciej. - Tym razem ja oberwałem. Następnym razem możesz to być ty i nie będziemy mieć tyle szczęścia. Szczególnie, że teraz żyję tylko dzięki twoim mocom, a gdyby stało się coś tobie, to byłaby tylko i wyłącznie moja wina, bo to ja cię w to wszystko wciągnąłem. I to było głupie i nieodpowiedzialne i właściwie w sumie co my odpierdalamy? Jesteśmy tylko dwójką nastolatków. Z przestępczością walczą dorośli, wyszkoleni bohaterowie, a nie takie nooby jak my. Przepraszam. Naprawdę. To głupie. Myślałem, że mogę być bohaterem, a jak przyszło co do czego, to ty musiałeś mnie ratować.

Po zachowaniu chłopaka już czuł, że coś może być na rzeczy. Wiele się nie pomylił. Ethan nie patrzył mu w oczy, a to zwiastowało poważną rozmowę, na którą nie czuł się gotowy. A już na pewno nie na słowa, które zaraz przyszły.
Z początku czuł gniew. Bo przecież to właśnie on go w to wciągnął, a teraz chciał się wycofać! Zapomnieć o tym i przekreślić poprzednie dni. Aż się w nim zagotowało, ale zaraz pomyślał o tym, że przez zbyt mocne emocje jego moc może zacząć wariować. Nie chciał przypadkiem zamrozić czasu w całej okolicy. I tak było z nim zawsze. Nie pozwalał sobie na wybuchy z obawy o to, co złego może zrobić.
- Wystarczył jeden atak, abyś stchórzył? Bo pierwszy raz coś stało się tobie, a nie twoim klonom? I nie zwalaj strachu o życie na strach o mnie! - zagroził mu. - Chyba nie myślałeś, że życie to komiks, gdzie zawsze dobro wygrywa? Jeśli chcesz iść taką drogą, musisz być gotowy na to, że Twoi przyjaciele mogą umrzeć. Ale przy tym będziesz codziennie kogoś ratował. A to też jest ważne - zauważył. - Przecież ustaliliśmy, że nie rzucimy się w wir walki. Naszym celem jest opanowanie mocy. To nie zobowiązuje nas do ratowania świata. Ale... Nasze moce mogą być zagrożeniem, jeśli ich nie poskromimy. Skoro zabraliśmy się już za trening i skoro mnie do tego przekonałeś - wytknął palcem i dźgnął go w środek tors - twoim obowiązkiem jest trwać tu i szkolić nas obu. Nawet nie próbuj mi mówić, że się poddajesz, gdy jeszcze nie zacząłeś! Ja nie zamierzam być bohaterem, ale musimy się nauczyć jak działają nasze umiejętności. I zrobimy to! - założył ręce na ręce i patrzył na niego zły. Był bardzo zły, ale starał się i tak nie wybuchnąć za bardzo.

Milczał, słuchając wszystkich tych nieprzyjemnych, aczkolwiek potrzebnych słów. Tak, myślał, że wszystko będzie o wiele łatwiejsze. Wiedział, że w każdej akcji może zostać ranny, ale okazało się, że nie był na to gotowy. Zresztą, kto by był w wieku szesnastu lat? Rzucić się z własnej woli w wir walki, ryzykując własne życie?
Czując szturchnięcie, spojrzał na Wyatta. Nie znał go zbyt długo, jednak po raz pierwszy widział w nim tyle emocji. Wpatrywał się w niego w niemałym szoku.
- M-masz rację - powiedział, nieco nieswoim głosem. Odchrząknął. - Tak. Przepraszam. - Odetchnął głęboko, zbierając myśli. Wiedział już, że nie był gotowy, żeby walczyć, jednakże nic nie stało na przeszkodzie, żeby trenował z Wyattem. Dopiero zaczynali i wiedział, że mógł stać się silniejszy, a co najważniejsze - jak mógł chcieć wystawić tak dobrego kompana, jakim jest Wyatt? Znali się kilka dni, a ten już uratował mu dwukrotnie życie (o ile liczyć klona) i jeszcze potrafi opieprzyć, kiedy trzeba!
Uśmiechnął się lekko. Podniósł się i objął Wyatta, przytulając go.
- Dziękuję. Jesteś najlepszym kompanem - powiedział, ściskając go mocniej. Odsunął się po chwili ze swoim starym błyskiem w oku. - Nie zamierzam cię wystawić. Opanujemy nasze moce i będziemy w tym zajebiści!

On też nie był gotowy. Nie chciał mieć podwójnego życia, nie chciał walczyć z kimś, kto tak jak oni ma moce i jest silny. Nie zniósłby, gdyby Ethanowi coś się stało. Ale to właśnie dla niego było motywacją. O ile dla Ethana to była trauma i opadł z ekscytacji, tak Wyatt czuł, że musi stać się silniejszy, aby chronić przyjaciół.
Nie rozumiał tego szoku u chłopaka i nawet trochę się speszył. A na dodatek zaraz został przytulony. Zaczerwienił się i niepewnie Odwzajemnił ucisk. Nie miał pojęcia dlaczego tak go to zawstydzało. Nie był osobą, która ma bliskie interakcje z ludźmi, choć dziś miał już moment, że naprawdę chciał właśnie w taki naturalny sposób przytulić Ethana.
Odetchnął też z ulgą, gdy zauważył, że chłopak już wraca do swojego poprzedniego "ja". Uśmiechnął się nawet i poklepał go po ramieniu.
- Pamiętaj, w tym teamie to ty jesteś od pozytywnej energii i od pchania nas do przodu. To ja mogę mieć wątpliwości - pogroził mu palcem. - Ale... Dobrze, że podzieliłeś się swoimi wątpliwościami. Tak myślałem, że coś Ci leży na sercu - westchnął.

Zauważył, że Wyatt zrobił się nieco czerwony po tym uścisku, jednak nie przywiązał do tego większej wagi. Wiedział, że jest to raczej typ nieokazywania uczuć, więc pewnie mógł być nieco zaskoczony.
- To.. spisujemy teraz nasze zalety i wady, tak? - spytał, wracając na krzesło. Odetchnął głęboko i przeciągnął się. Wciąż miał wątpliwości i wciąż się stresował, jednak skoro już wciągnął w to Wyatta, da z siebie wszystko.
- Więc... wady, to ograniczona ilość klonów - powiedział, zapisując to na kartce. - Każdy kolejny utrudnia mi koncentrację. Chociaż... zastanawiam się, myślisz, że to byłoby bezpieczne, gdybym... sam nie wiem. Dał im większą samowolkę?

Obejrzał się za chłopakiem i zaraz poszedł za nim. Usiadł i spojrzał na białą kartkę. Przedzielił ją na dwie części i napisał sporymi literami "wady" "zalety".
- Sprawdzałeś ile możesz kontrolować na raz? - zapytał od razu. Zastanowił się nad jego pytaniem. - Co jeśli się od ciebie odłączy i zacznie mieć własną świadomość? Myślałeś kiedyś nad czymś takim? Że mogą wyrwać się spod kontroli i żyć jako drugi ty? - spojrzał na niego uważnie.
Czy to było w ogóle prawdopodobne? Czy Ethan zastanawiał się nad tym kiedyś? W międzyczasie spisywał wady swojej mocy i doszedł do połowy kartki, gdy się zatrzymał.

- Tak. Trzech na ten moment - powiedział, wpisując to w tabelkę. Słuchał jego kolejnych pytań i zauważył, że źle się zrozumieli. - Czekaj. Nie. To tak nie działa. Użyłem złych słów. Jakby, one wszystkie już mają własną świadomość, a ja ich nie kontroluję - powiedział, obserwując Wyatta. - Jakby... one wszystkie są mną. Mają moje wspomnienie i mój charakter. Wiem co myślą, co czują i co widzą. Więc póki nie chcę buntować się przeciwko samemu sobie, to żaden się nie zbuntuje. Plus, sam wiesz, zawsze mogę je usunąć ot tak. Z tym nigdy nie było problemu. Tyle że właśnie największy problem mam z tym, że one za bardzo mnie... nie wiem. Rozkojarzają. Ciężko mi się skupić na tym co robię, kiedy jednocześnie widzę kilka tych samych obrazów i słyszę myśli innych.

Słuchał go uważnie i coraz mocniej podziwiał chłopaka. Jego moc zaskakiwała go za każdym razem. Miał wrażenie, że Ethan będzie w stanie zajść naprawdę daleko. A jednocześnie co jeśli kiedyś faktycznie jego klony się zbuntują i stworzą inną osobę? Będzie armia różnych ludzi wyglądających jak Ethan. Chłopak uświadomił sobie, że nie tylko jego moc jest niebezpieczna. Najwidoczniej wielu bohaterów przechodzi przez taki kryzys.
- To brzmi poważnie i niesamowicie. Myślę, że powinieneś bardziej się od nich odciąć skoro im ufasz. Może najpierw próbuj, gdy tu jesteś, tworzyć dwa klony i niech one wykonują różne czynności? Będziesz mógł w ten sposób ćwiczyć koncentrację. Zwłaszcza jak ze mną rozmawiasz - zaproponował. - Choć może być dziwnie... One tworzą w tym czasie własną świadomość?

Uśmiechnął się lekko, słysząc komplement i to jeszcze z ust Wyatta. Ethanowi zdawało się, że jego moc, w porównaniu z zatrzymywaniem czasu, jest dosyć licha.
- One... mają już świadomość. Moją. Podejrzewam, że jeśli utrzymywałbym je zbyt długo, to wtedy ewentualnie nasze zdania mogłyby się zacząć różnić, ponieważ nasze doświadczenia również by się różniły. Ale to i tak nie jest duży problem kiedy no wiesz, ja wiem co one myślą, a one, co ja. W sumie jedyna różnica między nami jest taka, że one znikają, ja nie - zaśmiał się cicho. Spojrzał na swoją kartkę. Lepiej mu szło mówienie, gorzej pisanie.
- A co ty tam u siebie napisałeś?

- Możesz sobie stworzyć brata bliźniaka. Brzmi ciekawie - podsumował. - Niemniej zawsze będą zależne od ciebie, bo możesz je po prostu odwołać wbrew ich woli nawet?
Naprawdę podziwiał jego zdolności. Na pytanie chłopaka przeniósł wzrok na swoją kartkę.
- Brak kontroli, moc zależna od emocji, brak informacji na temat czasu działania, jak długo jestem w stanie ją utrzymać, brak informacji jak wpływa na moje ciało, a przynajmniej na komórki w moim ciele, problem etyczny, czy jeśli zatrzymuję jedną osobę to zabieram jej czas z życia, czy przez przypadek mogę wywołać awarię maszyn, czy mogę spowodować, że spadnie samolot, jaka moc może zablokować moją? Na przykład czy dla kamienia moje moce będą inne, bo inaczej odczuwa czas? Na przykład człowiek kamień? Brak informacji na temat czy mogę kogoś zabić... Na przykład zatrzymując tylko jego serce... Tak jak wstrzymałem twoją utratę krwi...
Z każdym problemem, który wymieniał, mówił coraz ciszej aż w końcu westchnął i spojrzał na Ethana. On zdecydowanie mniej niż chłopak sprawdza swoją moc. Prawie nic o niej nie wiedział. Tylko tyle, że jest niebezpieczna.

- Em... Nigdy nie zdarzyło się, żeby jakiś mi się sprzeciwił, że nie chce zniknąć, więc nie wiem co by się stało w takim wypadku. Ufam im - wzruszył ramionami.
Słuchał go spokojnie przez ten czas i zauważył, że wymienia ten niemal same minusy, a połowa z nich brała się z braku informacji.
- Wydaje mi się, że jak zaczniesz używać swoich mocy, to część z tych wad sama się rozwiąże. A zalety? Oprócz tego, że pewnie jest to jedna z potężniejszych mocy? - uśmiechnął się lekko.

Nigdy nie zdążyło... Ale może w przyszłości. Westchnął cicho. Dlaczego on nie miał takiej mocy, której sprawdzenie nie skrzywdziłoby nikogo?
- Zazdroszczę, że tak im ufasz - uśmiechnął się łagodnie. Zaraz jednak spoważniał. - Nie mogę użyć mocy, aby sprawdzić czy kogoś skrzywdzę albo zrobię coś złego. Muszę się wstrzymywać przez to. Poza tym ja żyję poza czasem. Czy w takim razie, skoro blokuje czas innych i ich komórki życiowe, czy za 20 lat sam będę miał 40? Nie mam jak tego sprawdzić - westchnął. Naprawdę się martwił. - Myślisz, że możemy to wszystko sprawdzić sami? Że nie potrzebujemy pomocy? - zawahał się.

Patrzył na niego, zastanawiając się, jak ugryźć trening jego mocy.
- Może nie będzie to aż taka straszna różnica, jak 20 lat, jednak tak, pewnie się będziesz starzał nieco szybciej - stwierdził. - Chyba że mylimy się co do twojej mocy i nie zatrzymujesz czasu, a przestrzeń, ale wtedy ludzie byliby świadomi tego, co robisz. I... tak, przydałaby się pomoc, ale sami też damy radę. Wydaje mi się, że te wszystkie rzeczy możemy sami sprawdzić.