I won't do it with you I'll do it to you

First topic message reminder :

Podejrzanie niska cena nieruchomości zawsze zwiastuje kłopoty. Sean nie zastanawiał się długo nad zakupem w okazyjnej niewielkiego hotelu przy ruchliwej drodze łączącej Wirginię z Karoliną Północną. Był przekonany, że ubił doskonały interes. Nie wiedział w czym przyjdzie mu spłacić swój dług. Cóż złego mogło się stać w spokojnej, niewielkiej mieścinie, w której słowo duchownego znaczyło więcej niż dekret burmistrza?
Z okazji zbliżających się letnich wakacji Sean postanowił zaprosić swojego brata i poprosić o pomoc w wyremontowaniu hotelu. Czar zimnego piwa pitego w parny wieczór na werandzie pryska, gdy miejscowy sierżant zjawia się pod drzwiami i oznajmia, iż nad jeziorem dokonano brutalnego morderstwa pięcioletniej dziewczynki.

Thomas uspokajająco położył dłoń na ramieniu swojego nieco bardziej energicznego towarzysza. Pokręcił lekko głową. Sean, który w momencie tego ataku na brata lekko się spiął, znów mógł rozluźnić się w fotelu i cieszyć kawą.
– Nie było żadnych przyjezdnych. Sami rozumiecie. Nikogo nie widziano. To wszystko zaczyna wyglądać tak, jakby morderstwa dokonał ktoś z naszych. A przecież to niemożliwe. Wszyscy kochali Alice. – Wyjaśnił wyraźnie zatroskanym tonem. Nie było w nim agresji. Odstawił filiżankę na stół. Wyglądał na zmęczonego i przerażonego. Pewnie przez ostatnie dwadzieścia lat największą zbrodnią była tu kradzież ziemniaków.
Wszystko jednak się zmieniło, kiedy na scenę wkroczył Alex. Chłopak miał na sobie jedynie bokserki. Jego włosy znajdowały się w kompletnym nieładzie, a zaspany wzrok z niedowierzaniem i konsternacją przesunął po funkcjonariuszach.
Po sekundzie uświadomił sobie swoją nagość, ale było już za późno.
– Dzień dobry, panom.

Nie zdążył odpowiedzieć. Z jednej strony rozumiał starszego funkcjonariusza czy raczej był sobie w stanie wyobrazić jego odczucia. Pracował w bardzo zżytej społeczności, pewnie w życiu nie podejrzewałby miłego i wiecznie uśmiechniętego sąsiada o to, że dla rozrywki porywa małe dziewczynki i morduje je w dziwnych miejscach. Ale przecież taki był świat, w większych miastach ludzie mieli do takich spraw nieco inne podejście, toteż Finna to nie dziwiło i Seana na pewno również.
W tym momencie pojawił się Alex.
Scarett o mało co nie zakrztusił się kawą. Spojrzał w kierunku roznegliżowanego blondyna i rzucił:
– Hm, ja naprawdę nie rozumiem tej mody na spanie w samej bieliźnie. Osobiście preferuję koszulkę i dresy – miauknął pod nosem, zerknął przelotnie na Seana, a potem z powrotem na policjantów. Tak naprawdę nie miał nic do spania w samych bokserkach. Często sam kładł się ubrany tylko w nie lub miał na sobie jeszcze mniej, ale cóż... Po co pogrążać chłopaka? I brata? Albo jeszcze gorzej - siebie? – Alex pomaga przy porządkach i przy okazji trochę sobie dorabia. – Uznał, że słowo wyjaśnień nie zaszkodzi.

Alex wciąż stał zakłopotany pośrodku pomieszczenia. Wodził tym bezradnym, cielęcym spojrzeniem po twarzach mężczyzn w salonie. Thomas roześmiał się dobrodusznie i pokręcił głową.
– Ubierz się chłopcze, bo się pochorujesz i matka znów będzie się martwić. Mary też wam pomaga? – Zagadną. Temu prostemu człowiekowi do głowy nie przyszłoby coś tak absurdalnego, jak romans dwóch mężczyzn. Na dźwięk imienia dziewczyny za to znów zareagował Max. Na pewno podobała mu się śliczna nastolatka.
– Tak, ale… wczoraj poszła. Młoda dziewczyna nie powinna spać z dwójką dorosłych mężczyzn w jednym do domu. To byłoby niestosowne.
Thomas z uznaniem dla taktu gospodarza skinął głową. Max natomiast wyraźnie poczuł ulgę.
Alex wymknął się z powrotem na górę.
– Niewiele pomogliście, ale kawa była pyszna. Czeka mnie dziś jeszcze kilka takich wizyt.
– Może załapiemy się na obiad.
Sean uśmiechnął się, udając rozbawienie uwagą policjanta. Odprowadził ich do drzwi, żegnając się grzecznie.

Wolał niczego od siebie nie dodawać. Znacznie bardziej racjonalnym rozwiązaniem było spokojne picie kawy. Chwilowo zapomniał nawet o uroczym, apetycznym śniadanku, które przyrządził nie tak dawno temu, a którego nie miał nawet okazji spróbować.
– Do widzenia.
Odprowadził funkcjonariuszy wzrokiem, posłał im delikatny, uprzejmy uśmiech znad filiżanki, a kiedy usłyszał szczęk zamykających się drzwi i dźwięk klucza przekręcanego w zamku, wstał i poszedł do kuchni. Spodziewał się, że za niedługo dołączy do nich Alex.
Postanowił przeszukać kuchenne szafki. Jego celem był cukier puder.
Udało się.
Usiadł więc i zaczął jeść słodkie omlety. Nie liczył wcale na kolejny, milutki dzień bez żadnych przykrych wydarzeń. Żaden z dni, jakie spędził w tym domu, jak na razie taki nie był.
– Jedzenie stygnie, S.
Zerknął na brata z błyskiem w oku. O wizycie policjantów wolał nie rozmawiać. Co nie zmieniało faktu, że chciał mu podziękować za ratujące tyłek kłamstwo. Oczywiście jak już będą sami.

Usiadł z bratem do stołu i wybrał sobie kilka słodkich, nieziemsko pachnących placków. Puszyste i wciąż jeszcze cieplutkie wydawały się być idealne na początek dnia. Sean wychylił się i wytarł z policzka brata dużą ilość pudru. Finn nie musiał mu za nic dziękować. Oboje wiele razy kłamali w swoje obronie. Najpierw przed rodzicami, a potem przed kobietami. Ile razy dzielny Finley mówił Lily, że jej idealny mąż jest u niego i grzecznie oglądają kolejną część Gwiezdnych Wojen.
– Ten dom cię przygnębia, Finn. Zostawmy sprzątanie. Pojedziemy nad jezioro. Widok jest nieziemski, a woda na pewno ciepła. – Zerknął za okno. Na niebie wciąż widać było białe chmury, ale one tylko sprawiały, że temperatura na zewnątrz będzie bardziej znośna niż wczoraj. Nie zanosiło się na deszcz.
– Poza tym… gotujesz lepiej ode mnie – pochwalił go, zjadając kolejny kawałek z prawdziwą przyjemnością.

Sean miał sporo racji, choć ,,przygnębia’’ to było spore niedopowiedzenie. On go przerażał. Gdy tylko zostawał sam, zaczynały dziać się dziwne rzeczy. W dzień były jeszcze znośne, ale po zmroku? Finley, jak się można było spodziewać, zamierzał dalej trwać w pozie nieustraszonego i obojętnego na czyhające po kątach niebezpieczeństwa, ale co z tego, jak w oczach najbliższych i tak wychodził powoli na szaleńca.
Spojrzał uważnie na bliźniaka i skinął nieznacznie głową. Nie zastanawiał się długo.
– Dobrze, ale tylko dziś. Domki same się nie posprzątają, a ze mną wcale nie jest tak najgorzej – odrzekł. Na koniec uśmiechnął się zawadiacko i choć osoba postronna nie dostrzegłaby, że jest to uśmiech odrobinę wymuszony, Sean na pewno nie miał takiego problemu.
– Poczekaj na kolację. To dopiero marne preludium, braciszku – mruknął, tym razem z łobuzerskim wyrazem twarzy. Wcale nie gotował zbyt dobrze. Było kilka potraw, które wychodziły mu wyśmienicie, ale niestety ich ilość była dość mocno ograniczona. – A skoro o kolacji mowa, skoczę później do sklepu po parę rzeczy.

- Możemy podjechać do sklepu, wracając znad jeziora – stwierdził, kończąc racucha. Zjadł ich nieprzyzwoicie dużo. Sięgnął po nieco wystudzoną kawę, kiedy drzwi od kuchni skrzypnęły i pojawił się w nich Alex. Nastolatek raczył już się ubrać. Miał na sobie starą, za dużą koszulkę Seana. Nadruk przedstawiał barwną galaktykę.
Młodzieniec usiadł między nimi przy stole. Sięgnął po racucha, ponieważ nikt nie przygotował dla niego talerza i zaczął jeść rękoma.
– Jedziemy nad jezioro? – Zapytał bezpośrednio i powiódł spojrzeniem po braciach. Szybko zjadł słodki placek z jabłkiem i oblizał usta, a następnie po kolei każdy z palców. – Są świetnie – pochwalił, nie zdając sobie sprawy, że właśnie powiedział komplement swojemu zawziętemu rywalowi. – Mary nic nie jest. Wróciła do domu. Dzwoniłem do matki. Pewnie na złość wyłączyła telefon.
Sean popijał kawę, patrząc na potarganego chłopaka. Alex był dość ładny. Miał w sobie te żywy urok młodości. Zdrowo opaloną skórę. Pewną niesforność. Nie zachwycał, ale mógł pociągać.

– Cieszę się, że ci smakują – odparł Finn, po czym posłał Alexowi niewinny uśmieszek. Już druga osoba dzisiaj pochwaliła jego kuchenne wyczyny. I bardzo dobrze. Gdy gotował tylko dla siebie, zwykle nie cackał się z podobnymi rzeczami i szedł na prostotę.
Zwrócił uwagę na nieco za dużą bluzkę z fikuśnym logo, którą chłopak miał na sobie. Nie skomentował tego jednak, bo dobrze wiedział, że blondyn raczej nie zabrał ze sobą ubrań na zmianę.
– Świetnie. Czyli niepotrzebnie panikowaliśmy – odpowiedział, kończąc swoją kawę. Wstał, zgarnął puste talerze oraz kubek, żeby szybko je umyć i zostawić do wysuszenia.
– Za ile jedziemy? Pójdę się ubrać. – Zerknął jeszcze przelotnie na nastolatka, tak jakby nie do końca uśmiechało mu się pozostawienie go sam na sam z Seanem, ale zaraz uśmiechnął się głupio do tej myśli i zniknął na górze.
Ogarnął się dość szybko. Ubrał się w jasną koszulkę bez rękawków, z dość dużymi rozcięciami pod pachami, oraz czarne spodenki. Ciemne włosy ułożył na szybko, użył też perfum.
Wrócił uśmiechnięty i zadowolony.

Alex odpowiedział lekkim uśmiechem. Wydawało się, że od wczoraj postępowanie chłopaka uległo diametralnej zmianie. Nie zachowywał się już jak naburmuszony kociak i nie miał obrażonej miny. Wydawał się nawet sympatyczny.
Wyjazd nad jezioro okazał się również piknikiem. Sean przygotował kosz kanapek i kilkanaście puszek piwa. Zapakował również koc i ręczniki. Metodycznie układał wszystko, co było niezbędne na taką wyprawę w bagażniku. Sam zrezygnował z eleganckiego stroju, który przywdział na spotkanie z policjantami. Ograniczył się do wygodnych spodenek i prostej, bordowej koszulki bez nadruku.  
Gdy wsiedli do samochodu natychmiast głośno włączył radio. Alex usiadł z tyłu. Sean oparł dłonie na kierownicy i zerknął w bok na braciszka, a następnie odpalił silnik. Na pustej drodze można się było rozpędzić. Muzyka dudniła, a mężczyzna nie szczędził możliwości silnika. Nastolatek na przemian krzyczał i śmiał się.
Droga zajęła im ponad pół godziny. Zaparkowali na kompletnym odludziu.
– Jeszcze kilka minut spaceru – oznajmił Sean, rozdzielając między nich bagaże. Sam zabrał koszyk z jedzeniem. Alex wybrał dla siebie koc i kilka piw. Bliźniak ruszył przodem, a chłopak nieśmiało zerknął na Finna.
– Sorry. Za wczoraj. Zachowałem się jak gnojek i mały chuj.

Zabrał pozostałe rzeczy i ruszył w ślad za Seanem. Drepcząc przy boku Alexa doszedł do wniosku, że właściwie to może robić na kierowcę w czasie drogi powrotnej. Nie powinien więcej pić, nie po wcześniejszych ekscesach, a to z kolei powodowało wewnętrzne rozdarcie. Nie mógł się w końcu wyrzec tak do końca swojej sympatii do alkoholu, a kolejny trzeźwy wieczór w ponurym domu z horroru niekoniecznie do niego przemawiał.
Przyłapał się na tym, że zaczyna gadać jakby naprawdę był szaleńcem i uciszył niesforne myśli.
– Doprawdy? – Uniósł brew. Patrzył tak przez chwilę na jasnowłosego, po czym posłał mu kwaśny uśmiech. Trącił chłopaka w ramię w formie niewinnej zaczepki. Jakby byli co najmniej kumplami. – Przeprosiny przyjęte. Nie powinienem się w sumie dziwić, że jesteś zazdrosny o Seana, bo kto nie byłby o niego zazdrosny? Ale to mój brat, pamiętaj – dodał jeszcze. Och, tak jakby to cokolwiek zmieniało! Alex powinien poczuć się uspokojony. Problem natomiast tkwił w tym, że Finn dzielił się towarzystwem bliźniaka raczej niechętnie. Może dlatego, że tak długo go nie widział. Tyle że w ciągu nadchodzącego miesiąca spędzą ze sobą tyle czasu, że obaj nie będą mogli już na siebie patrzeć.
Aczkolwiek ten chwilowy rozejm z nastolatkiem był miłym zaskoczeniem. Nie, żeby Finn naiwnie uwierzył, że chłopak tak łatwo się poddał w tej śmiesznej potyczce o zdobycie uwagi Seana. Ale… postanowił dać mu szansę i może nawet nie dręczyć.
– Daleko jeszcze? – krzyknął do idącego przodem bliźniaka tonem marudnego dzieciaka. A co.

– Specjalnie dla ciebie wybrałem okrężną drogę – odkrzyknął, znajdując się już gdzieś za zakrętem.
Uciążliwie spacer wbrew słowom mężczyzny dość szybko się zakończył. Sean wybrał miejsce tuż na skraju jednego z klifów. Kilka metrów pod sobą mieli jezioro z piękną, przejrzystą wodą w kolorze błękitu zabarwionego zielenią. Obok dużego kamienia znajdował się piaszczysty fragment, na którym mogli rozłożyć koc i wszystkie przytargane z takim trudem przedmioty.
Widok okazał się wart ceny tych kilkunastu minut marszu w pocie czoła. Tym bardziej, że w tym czasie niebo zdążyło się wypogodzić.
Gdy wszystko było gotowe, mężczyzna zdjął koszulkę, zajął miejsce na kamieniu i otworzył puszkę piwa nim to zdążyło się nagrzać na słońcu. Alex przysiadł na kocu, trzymając w dłoniach filtr do opalania.
– Posmarować ci plecy?
– Nie. Siedzę w cieniu. Ale możesz posmarować Finnowi. Słońce szkodzi na tatuaże.
– Mogę? – Alex zerknął nieśmiało w kierunku drugiego bliźniaka.

I wszystko stało się jasne.
– Też cię kocham! – burknął w odpowiedzi, przewracając oczami, ale bez złości. Tak naprawdę droga wcale mu się nie dłużyła. Może nie wyglądał na miłośnika pieszych wędrówek, lecz bardzo je lubił, a na pewno wolał męczące marsze po górskich szlakach od słodkiego lenistwa na plaży. Czym więc był kilku czy też kilkunastominutowy spacerek?
Zajął miejsce na brzegu koca i również zdjął z siebie bluzkę. Jego lewe ramię zdobiła plątanina finezyjnych, geometrycznych wzorów, miejscami poprzecinanymi przez jakieś bardziej szczegółowe obrazy. Prawa ręka była wytatuowana jedynie od łokcia w górę.
– Gdybyś był tak miły – odpowiedział z lekkim uśmiechem. Potem dodał wspaniałomyślnie: – Gdy skończysz ja też mogę cię posmarować, choć pewnie wolałbyś Seana… - Nie było w tym złośliwości, acz bez problemu można było wychwycić żartobliwą nutę.
– Który skoczy ze mną z klifu, hm? Nie dajcie się prosić.
Widok był niczego sobie, a woda wyglądała niezwykle zachęcająco. Już nie mógł się doczekać, aż wepchnie tam niczego niespodziewającego się Seana… Choć tamten znał go na tyle dobrze, że raczej szybko przejrzy jego zamiary.

Alex wylał sobie niewielką ilość kremu na dłonie i ją roztarł. Przysunął się do Finna i zaczął rozsmarowywać filtr na jego plecach. Nie zrobił tego niedbale. Powoli przesuwał palcami wzdłuż kręgosłupa, a następnie zacisnął je na barkach, powodując przyjemny skurcz mięśni.
– A może wolałbym was oboje? – Mruknął cicho, pochylając się lekko w kierunku mężczyzny. Finley był przekonany, że na ułamek sekundy poczuł wargi nastolatka na swoim karku. Dłonie z ramion przesunęły się do przodu. Na tors. Zahaczyły przypadkiem o sutki i wróciły znów na barki.
Nie mógł dostrzec wyrazu twarzy Alexa, ponieważ ten wciąż znajdował się za nim, ale gesty zdawały się być oczywiste.
Sean wypił spory łyk ze swojej puszki i przyglądał się temu z zaskakującym spokojem.
– Skoczymy razem, tylko daj mi wypić piwo, zanim zrobi się ciepłe – poinformował z tym ledwie dostrzegalnym uśmiechem. Może wczorajszego wieczoru wyjaśnił chłopcu, że lepiej być miłym dla nich oboje niż próbować toczyć tę z góry przegraną rywalizację?
W końcu bracia dzielili się wszystkim.

Taka nagła zmiana nastawienia wydała mu się co najmniej podejrzana. Nierealna wręcz. Co prawda nie mógł zobaczyć ani twarzy Alexa, ani Seana, ale był przekonany, że brat jest świadomy, co wyprawia się kawałek dalej. I nie reaguje.
Ba, mógł się założyć, że jeszcze się uśmiecha pod nosem w ten swój specyficzny, niedbały, łobuzerski sposób.
Na lico Finleya mimowolnie wkroczył podobny uśmiech. Nawet nie drgnął, gdy Alex stopniowo rozsmarowywał krem z filtrem po jego ciele. Siedział sobie spokojnie i podziwiał naturę wokół.
– Och, to dopiero ciekawa perspektywa – odpowiedział, przygryzając wargę. Nie dodał niczego więcej, nie na głos, lecz jego niesforne myśli dokończyły dzieła.
Kiedy Alex skończył, Finn odwrócił się na kocu i mruknął:
– Spisałeś się wspaniale. Zasłużyłeś na nagrodę – zażartował z błyskiem w zimno-niebieskim oku. – Chodź, teraz ja się tobą zajmę, a ty w tym czasie możesz się nad nią zastanowić. – Spojrzał na chłopca nieco uważniej, po czym sięgnął po opakowanie z kremem. Zerknął przy okazji na bliźniaka z niemym pytaniem w oczach, bo coś mu to wyraźnie nie grało, a mógł się założyć, że Sean jest sprawcą. Ten wstrętny, acz kochany manipulant.

Jedyną odpowiedzią, jaką Finn otrzymał, był leniwy, pewny siebie uśmiech jego drogiego brata. Sean znów napił się z puszki, oblizując z przyjemnością wargi z gorzkiego, zimnego piwa. Oparł łokieć o kamień i przyglądał się tej scenie z niekrytym zainteresowaniem.
Ewidentnie nie miał nic przeciwko. Skinął nawet głową, zachęcając Finleya do działania.
Alex zaśmiał się łagodnie i posłusznie położył na brzuchu. Oparł policzek na dłoni i zerknął w kierunku Finleya.
– Nie potrzebuję nagrody. To była przyjemność – spróbował tego niezdarnego tekstu na podryw, a potem zawstydził się i ukrył zaczerwienioną buzię w kocu. Naprawdę nie był szczególnie doświadczony. Nic dziwnego, że tak łatwo uległ wpływom Seana. Chłopak pewnie od kilku lat tłamsił w sobie wiele w obawie przed reakcją rodziców.
A teraz bardzo mu zależało, żeby zachować tę namiastkę wolności u boku mężczyzny.
– Daj spokój, Alex. Każ mu w ramach nagrody usiąść gołą dupą na pokrzywach. Będzie zabawnie i będziemy mieli na co popatrzeć.
Zażartował, a młodzieniec znów się rozluźnił i zaśmiał w dłoń. Sean lekko podniósł piwo, jakby wznosił toast. W końcu obiecał Finleyowi trójkąt. Ta drobna zmiana nie powinna być kłopotem.

– To słodkie, acz moja oferta jest nadal aktualna – wymruczał mu do ucha, nachylając się lekko nad młodzieńcem. Zaczął rozprowadzać krem po szyi, plecach i lędźwiach chłopaka. Zahaczył palcami o gumkę od jego szortów i delikatnie przekroczył granicę.
Prychnął, kiedy usłyszał komentarz Seana.
– Pokrzywy? No wiesz? To byłaby raczej kara, braciszku. Jeśli chcesz sobie pooglądać mój goły tyłek, wystarczy ładnie poprosić – odpowiedział z uśmiechem. W jego tonie nie było ani cienia złości. Był bardzo otwartą osobą, więc naprawdę nie miałby nic przeciwko podobnemu działaniu, pod warunkiem, że miałoby ono jakiś określony cel. I osobą, której miałby się ewentualnie zaprezentować, wcale nie musiałby być jego bliźniak.
Gdy skończył, zacmokał pod nosem z ukontentowaniem.
– Jeszcze brzuch.
Sięgnął po butelkę z wodą i wypił kilka łyków. Chyba dotarło do niego – choć z pewnym opóźnieniem – co też siedzi w głowie Seana. I omal nie parsknął.
W każdym razie posłał mężczyźnie szelmowski uśmiech.

Alex dość niechętnie odwrócił się na plecy. Teraz Finn mógł bez trudu zobaczyć jego zarumienioną buźkę i zakłopotaną minę. Nakrył twarz przedramieniem, pozornie chroniąc się przed słońcem.
Gdy dłonie znalazły się na torsie nastolatka, ten gwałtownie nabrał powietrza. Różowe, twarde sutki wyraźnie sterczały. Aż prosiły się o pieszczotę. Ciało reagowało instynktownie i całkiem ochoczo na dotyk. Skóra była kompletnie gładka.
Sean odstawił puszkę na piasek przy swojej nodze. Nie krył, jak bardzo podoba mi się to nieprzyzwoite przedstawienie.
– Poproszę – mruknął leniwie i trudno określić, chciał by brat się rozebrał czy jednak miał na myśli przesunięcie dłoni niżej i pozbawienie spodni ich młodziutkiego gościa, ponieważ wypowiedział to słowo dokładnie w chwili, w której palce Finna znów zahaczyły o krawędź ubrania Alexa.

Rumieńców na twarzy chłopaka nie dało się nie zauważyć. Nawet, gdy zakrył twarz ramieniem, Finley był już wystarczająco świadomy jego zawstydzenia. Mógł zwyczajnie posmarować mu tors i na tym poprzestać. Gdyby to tylko było takie proste.
Wcześniej celowo zahaczył o sutki Alexa. Teraz, gdy skończył już zabawę z filtrem, nachylił się i delikatnie chłopca ukąsił. Właśnie tam.
Odsunął się jakby nigdy nic i kontynuował.
Miał niezłą zagwozdkę, gdy brat wyrzekł to jedno słowo. Poproszę. Drań.
– Będziesz musiał zaczekać – odpowiedział. Dokładnie, striptiz mógł zaczekać, ważniejszy w tym momencie był onieśmielony Alex.
Tak, włożył bezwstydnie łapę pod spodenki blondyna. Trzeba było jednak przyznać, że trochę się starał. Był subtelny i choć przesunął w końcu dłonią po uwięzionej w bieliźnie męskości Alexa, nie wykonał żadnych gwałtowniejszych ruchów.
Co ciekawe, zamiast upajać się widokiem buzi nastolatka, patrzył na Seana.  
Potem przerwał kontakt wzrokowy i rzeczywiście jednym, sprawnym ruchem zsunął spodnie z bioder jasnowłosego. Zdjął je całkowicie, po czym nakreślił palcem linię od pępka po bokserki blondynka. W najbardziej strategicznym punkcie narysował pojedynczy okrąg, aż w końcu połaskotał Alexa po brzuchu i dał mu spokój. Tak po prostu.

Łaskotki rozluźniły chłopaka, który podniósł się do siadu, spoglądając z rozbawieniem za odrzuconymi na bok spodenkami. Potem z pewnym wyrzutem zerknął na Finleya. Nie spróbował jednak się wstydliwie ubrać.
– To nie fair! – Parsknął, mając zapewne na myśli fakt, że panowie pozostali raczej ubrani. Sean w końcu podniósł się ze swojej widowni i wstał, żeby podać obu panom piwo. Przepisy w Ameryce wobec jazdy po alkoholu nie były tak restrykcyjnie… a poza tym kto ich złapie na tej pustej drodze?
– Rzeczywiście, nie fair – mruknął leniwie i potargał włosy nastolatka. – Finn zdejmuj te spodnie, chyba że masz się czego wstydzić. I tak zaraz pójdziemy się wykąpać. – Usiadł na kocu, opierając swoją puszkę z piwem na udzie. – Tylko najpierw przygotuję się do tego psychicznie – stuknął palcem w wieczko, mając zapewne na myśli dodawanie sobie ochoty do szaleństw alkoholem.
Alex chyba podzielał ten pomysł, ponieważ pił łapczywie, żeby zapić wstyd. Jemu zapas odwagi przyda się raczej na zupełnie inną okazję.

Mały szantaż ze strony Seana spełnił swoje zadanie. Że niby Finn miałby się czegoś wstydzić? Pfy, oczywiście, że nie.
Mężczyzna uśmiechnął się od ucha do ucha, szybko zsunął z siebie ciemne spodenki i odrzucił na bok, na jakiś biedny, porzucony brzeg koca.
Miał na sobie tylko bokserki. Nic takiego.
Upił śmiały łyk z piwa, które wcześniej podał mu bliźniak. Nie zamierzał dziś szaleć z alkoholem. Spojrzał przelotnie na Alexa, który najwyraźniej wychodził z innego założenia.
- Czy to jest ten moment, w którym mam obnażyć się przed wami do reszty i zaprezentować Seanowi swój zajebisty, szczupły tyłek? Hm? - Wyszczerzył się radośnie. Wciąż siedział w nim dzieciak.
Wypił jeszcze trochę. Potem stwierdził, że co tam, i szybko opróżnił puszkę do końca. Oblizał wargi.

– Na to potrzebowałbym zdecydowanie więcej alkoholu – zażartował i przytknął puszkę do ust. Napił się, a następnie sięgnął po resztę przyniesionych przez nich rzeczy. Poza piwami były tam przekąski i przyrządzone przez Seana z wielką troską kanapki. Mogli spokojnie spędzić tu czas do wieczora.
Przyjemnie leżało się w słońcu na kocu i wymieniało złośliwości. Czasem milczeli długie minuty, ciesząc się ciepłem i ciszą. Przysypiali. Pozwalali, żeby ogarniało ich rozleniwienie. Tracili poczucie czasu.
W końcu jednak Alex przerwał to błogie wylegiwanie się.
– Obiecaliście mi kąpiel. Tchórzycie? – Wstał z koca i podszedł odważnie do krawędzi klifu. Pod nimi wciąż połyskiwała chłodna, czysta woda, w której prawdziwą rozkoszą byłoby się zanurzyć. Nastolatek zgrywał odważnego, próbując się przed mężczyznami popisać. Sean podniósł się leniwie z miejsca i przetarł oczy.

W odpowiedzi pokazał mu język, ale w pewnym sensie odetchnął z ulgą. Nie, żeby miał coś przeciwko, acz paradowanie w samej bieliźnie było chyba wystarczającym negliżem, tym bardziej, że owa bielizna stanie się wkrótce mokra.
– W twoich snach – odparł. Momentalnie się przebudził i wyrwał z przyjemnej chwili otępienia, jaką zapewniło leżenie na kocu. Również podniósł szanowne cztery litery, odgarnął włosy z czoła i podszedł do Alexa. Zerknął w dół, wprost na zielononiebieską toń, a na jego twarzy odmalował się szeroki uśmiech.
– Na trzy? – Och, on już chciał skakać. Mógł nawet iść na pierwszy ogień, choć rzucenie się z klifu w tej samej chwili co jego bliźniak brzmiało chyba odrobinę bardziej przekonująco.

– No chyba nie potrzebujecie się trzymać za rączki – Sean stanął tuż za nimi. Alex odwrócił głowę w jego kierunku z tym zadziornym uśmiechem i lekko pokręcił głową. Sekundę później zeskoczył z klifu prosto w czystą, chłodną wodą. Wynurzył się z toni, śmiejąc przy tym i zgarniając wilgotne włosy z czoła.
Bliźniak zerknął na brata.
– Wytłumaczyłem Alexowi, że powinniście się polubić. Jestem pewien, że mój mały kochaś zapewni naszej dwójce rozrywkę – odniósł się do jego wczorajszych, pijackich i przede wszystkim zazdrosnych wyznań. Krytyka Finleya miała swoje źródło szczególnie w tym ostatnim czynniku. Podobnie jak niechęć nastolatka. Sean postanowił zaradzić tym negatywnym emocjom. – A teraz… chyba twoja kolej – wskazał dłonią w kierunku ustępu, jakby zapraszała brata na salony.
– Skaczecie?! – Alex niecierpliwie zamachał dłonią w ich kierunku.

Alex beztrosko zanurzył się w wodnej toni. Finley spojrzał na dół uradowany i niemal mu zaklaskał. Właściwie to naprawdę to zrobił, tyle tylko, że nastolatek zapewne i tak tego nie zauważył.
– Czułem, że maczałeś w tym palce – odmruknął z podejrzliwą miną. Zmierzył brata uważnym wzrokiem i klepnął go w ramię. – Jesteś cudownie przekonujący. Wczoraj ten chłopak chciał zabić mnie samym spojrzeniem, a dziś jest taki chętny do… współpracy. Mój brat jest bestią. Na szczęście urokliwą.
Uszczypnął go w tyłek, zaniósł się śmiechem i skoczył, żeby uciec w ten sposób przed ewentualną zemstą. Którą, tak w sumie, wcale by nie pogardził.
Skok był świetnym przeżyciem. Przywołał kilka przyjemnych wspomnień z przeszłości i wywołał zadowolone iskierki w zimnych, błękitnych oczach.
Odpłynął żabką na bok, ciesząc się jak dziecko.

Po chwili Sean zdecydował się do nich dołączyć. Było tu dość głęboko i panowie nie mieli gruntu. Chłodna woda przyjemnie kontrastowała z temperaturą powietrza i ostrym słońcem. Alex zerknął na nich z psotnym uśmiechem, a następnie chlapnął w kierunku obojga. Nie musiał długo czekać na zemstę. Rozpryskiwali wodę, jakby byli bandą dzieciaków, które urwały się z lekcji, a nie trojgiem mężczyzn.
Nastolatek w pewnym momencie przysunął się niespodziewanie do Seana i przywarł ustami do jego wargi, wplatając dłonie w mokre kosmyki mężczyzny, który wydał się zaskoczony tak bezpośrednim gestem. Oderwał się, uśmiechając lekko i zerknął w kierunku Finleya. Wydał się odrobinę zakłopotany, ale spróbował przezwyciężyć własne zawstydzenie, zbliżając się do drugiego z braci.
Wobec niego nie umiał skłonić się do takiej natychmiastowej czułości. Uśmiechnął się niepewnie, podpływając bliżej. Sean nie interweniował, ciekaw, czy jego brat zgodzi się na tę inicjatywę.
To przecież był całkiem uroczy gest, kończący wojnę.