I won't do it with you I'll do it to you

First topic message reminder :

Podejrzanie niska cena nieruchomości zawsze zwiastuje kłopoty. Sean nie zastanawiał się długo nad zakupem w okazyjnej niewielkiego hotelu przy ruchliwej drodze łączącej Wirginię z Karoliną Północną. Był przekonany, że ubił doskonały interes. Nie wiedział w czym przyjdzie mu spłacić swój dług. Cóż złego mogło się stać w spokojnej, niewielkiej mieścinie, w której słowo duchownego znaczyło więcej niż dekret burmistrza?
Z okazji zbliżających się letnich wakacji Sean postanowił zaprosić swojego brata i poprosić o pomoc w wyremontowaniu hotelu. Czar zimnego piwa pitego w parny wieczór na werandzie pryska, gdy miejscowy sierżant zjawia się pod drzwiami i oznajmia, iż nad jeziorem dokonano brutalnego morderstwa pięcioletniej dziewczynki.

Uwielbiał pływanie. Choć to w jeziorze niekoniecznie do niego przemawiało, bo był dość wybredny i wolał, kiedy woda była przejrzysta, i tak czerpał z tej chwili wolnego maksimum radości.
Widoku Alexa i Seana nie dało się zignorować. I to nie tak, że zerknął sobie na nich kątem oka i na tym poprzestał. Przeciwnie – przyglądał się całemu wydarzeniu bez skrępowania, a lekkie zmieszanie bliźniaka tylko go rozbawiło.
Tyle, że potem Alex podpłynął do niego, a Finn nieco zbaraniał. Przecież nie chciał go do niczego zmuszać. Ale w sumie to nie miał nic przeciwko zarówno temu, jak i dalszemu deprawowaniu chłopaka.
Odpowiedział uśmiechem i zamiast czekać, aż Alex kontynuuje, sam zabrał się do dzieła. Przyciągnął go do siebie, pocałował czule w usta, zsunął dłoń na jego tyłek, a nawet ukąsił go w dolną wargę. Potem odsunął się jakby nigdy nic, z tym samym diabelskim uśmiechem, co moment wcześniej.

– Cieszę się, że zakończyliście swój niemądry spór – Sean wydawał się być zadowolony. Naiwny Alex nie zdawał sobie sprawy, że łatwość, z jaką mężczyzna oddał go swojemu bratu, świadczyła jedynie o tym, że zupełnie mu na nastolatku nie zależało. Miał ochotę go przelecieć, ale poza tym nie miał wobec niego żadnych planów.
Młodzieniec zanurzył się pod wodę, próbując zapewne ochłonąć po pocałunkach. Dla niego wszystko było nowe i przyprawiało o zawroty głowy. Sean podpłynął do nich bliżej i przyjrzał się Finleyowi.
– Choć zaraz to ja zacznę być zazdrosny – mruknął, kładąc się na wodzie i pozwalając, żeby chłodne fale obmywały jego ciało.
W obliczu tego popołudnia wszystkie wydarzenia z domu bladły i wydawałby się być jedynie nocnym koszmarem.
Alex znów chlapnął wodą w ich kierunku.
– Ależ z was leniwi starcy! – Oznajmił prowokująco, co jednak nie zrobiło wrażenia na Seanie. Ten nawet nie drgnął, by zareagować na atak.

– Prawda? – Potwierdził, spoglądając bratu w oczy. Wystarczyła drobna interwencja z jego strony, kilka słów szepniętych do uszka, i wszystko zaczęło rysować się zupełnie inaczej, w znacznie przyjemniejszej perspektywie.
Finley roześmiał się, kiedy brat wspomniał coś o zazdrości.
– Wtedy odczujesz na własnej skórze, jak czuję się ja – odmruknął, błysnął białymi zębiskami w uśmiechu i płynął dalej. Nie obchodziło go, gdzie w tej chwili znajduje się Sean czy Alex. Po prostu poruszał rękami i nogami i pozwalał nieść się wodzie.
– Uważaj, kogo nazywasz starcem, chłopczyku. Nie wiem jak Sean, ale ja potrzebuję odpowiedniej zachęty, żeby przełamać lenistwo – odpowiedział, wcześniej zatrzymując się w miejscu. Nie pozwolił, żeby bezczelne ochlapanie przez Alexa przeszło bez echa. Co to, to nie. Dlatego też po swoim komentarzu również posłał w kierunku blondyna uroczy rozbryzg chłodnej wody. Uśmiechnął się drapieżnie, hebanowe kosmyki opadły mu na czoło.

Nie mogło się to skończyć niczym innym niż wypowiedzeniem kolejnej wojny, tym razem totalnej. Alex nie zamierzał okazać litości i chlapnął tak, żeby Finley miał wodę w nosie, uszach i oczach. Niestety, rykoszetem oberwał również Sean, ale ten potrzebował czegoś więcej niż pragnienia zemsty, żeby wziąć udział w tej szalonej zabawie.
Przetarł twarz i odpłynął na bezpieczną odległość w stronę brzegu. Całe życie był raczej obserwatorem i nieczęsto dawał się ponieść takim pomysłom. To nie pasowało do poważnego, zdystansowanego doktora Scaretta.
Alex za to zdawał się bawić wyśmienicie i z pełną swobodą. Zapomniał o swojej niechęci wobec Finleya. Śmiał się beztrosko i zupełnie szczerze.
W końcu zerknął w kierunku Seana, który siedział na brzegu i przyglądał się tym ich igraszkom z rozbawieniem.
– Sojusz? – Mruknął, mając zapewne na myśli dopłynięcie do mężczyzny, a następnie pokazanie mu na czym polega dobra zabawa.

Tę bitwę niewątpliwie przegrał. Nie oznaczało to jednak, że przegrał wojnę, ale Alex miał rację – w to wszystko należało włączyć Seana. Nie ma tak dobrze, że ten się będzie lenił i podziwiał wszystko z bezpiecznego miejsca, a oni będą osamotnieni w tej niezwykle dojrzałej zabawie.
– Definitywnie – odmruknął, wyszczerzył się w uśmiechu i zaczął płynąć w stronę brzegu. Był totalnie przemoczony, hebanowe włosy kleiły mu się do twarzy, a oczy w odcieniu bladego błękitu iskrzyły się z podekscytowania.
– Obawiam się, słoneczko, że zostałeś sam – rzucił przeciągłym tonem, kiedy wyszedł z wody i zbliżył się do bliźniaka. Spojrzał na niego z góry. Kropelki wody spływały po jego ciele, perląc się w promieniach słońca. – Zacznij błagać o litość. – Zażartował, po czym... zwyczajnie się na niego rzucił. Jakby co najmniej miał znowu szesnaście lat. Nie z pięściami, to była raczej zachęta do półnagiej przepychanki.

Uniósł lekko brew, nie zdając sobie sprawy z tego, co wydarzy się za chwilę. Finley zyskał więc sekundę przewagi, która zapewniła mu zwycięstwo. Niestety, złudne. Kilka chwil później to on leżał pod bratem, przygwożdżony jego ciałem do gorącego piasku. Sean znalazł się między jego nogami w wyjątkowo dogodnej i jednocześnie krępującej pozycji.
– Zaraz ty będziesz błagał – mruknął rozbawiony, kiedy niespodziewanie dzielny Alex postanowił uratować Finna i po prostu strzelił mężczyźnie klapsa, niszcząc tę romantyczną scenerię. Sean podniósł się, ale nastolatek zdążył już wbiec do wody, gdzie pewnie poczuł się bezpieczny. Nierozsądnie.
Sean dogonił go i przewrócił z powrotem w chłodną tafle. Przepychanki mogły nie mieć końca i z każdą chwilą traciły na charakterze niewinnej zabawy, zmieniając się w erotyczną grę. Miłosne zapachy, w których dotykali się, ocierali o siebie, więzili w uściskach. Na bieliźnie Alexa wyraźnie zarysowało się wstydliwe podniecenie, które próbował dyskretnie zasłonić.

– Na pewno nie o litość – parsknął. Może i Sean miał odrobinę więcej mięśni. Może i Finn znajdował się teraz na przegranej pozycji i rzeczywiście powinien był zamknąć jadaczkę, ale nie był w stanie, nie ze swoim charakterem, a już przede wszystkim nie przy swoim własnym bliźniaku.
Alex przybył mu z odsieczą, więc odzyskał wolność. Choć, musiał przyznać, ta chwilowa niewola wcale nie była taka zła.
– Nie jesteście sami, panowie – przypomniał o sobie, zaraz po cichym, acz znaczącym odchrząknięciu, które miało za zadanie przypomnieć o jego skromnej osobie. Poczuł się niemalże… porzucony. A to niedopuszczalne!
I tak, rzucił mu się w oczy stan Alexa.
– Och, ktoś tu się cieszy. – Był złośliwą mendą, bez wątpienia. Przycupnął sobie z boku i po prostu patrzył. Czuł się, jakby oglądał wstęp do gejowskiego porno, choć dużo ich w swoim życiu nie oglądał. No i aktorzy byli zdecydowanie zbyt apetyczni, szczególnie jeden z nich.

Sean przerwał zabawę, a nastolatek tylko bardziej się zarumienił. Odwrócił wzrok w bok, nie potrafiąc ukryć swojego zażenowania. Ostatecznie, jego wyzwolone zachowanie było tylko pozą. Wychował się w przeciętnej rodzinie o konserwatywnych poglądach, cały dzisiejszy dzień był zaprzeczeniem tego, do czego został przyzwyczajony.
– Lepiej wracajmy nim okaże się, że ktoś ukradł całe nasze piwo – klepnął lekko w tyłek Alexa, jakby chciał go jedynie popędzić, a następnie ruszył przodem. Spacer boso pod górkę nie należał do szczególnie przyjemnych, ale wciąż był niewielką zapłatą za możliwość wykąpania się w czystej, przejrzystej wodzie.
W stopy uciskały ich kamienie i patyki, ale nie raniły. Sean szedł przodem i odgarniał na bok gałęzie krzewów. Upał zaczynał im powoli dokuczać, a temperatura stawała się piekielnie wysoka.
Dotarcie do koca nie okazało się wcale końcem ich kłopotów.
Hell is empty and all the devils are here.
Mała karteczka z takim napisem wypadła z koszyka, kiedy Sean wypakowywał kanapki, które przygotował na lunch. Nie zwrócił na nią uwagi, tylko wręczy każdemu po serwetce.
– Z tuńczykiem. Z serem. Z jajecznicą. – Wskazywał kolejno na zawiniątka pośrodku koca i pozwolił im wybrać.

– Biorę tę! – Padło na jajecznicę. Brzmiała najbardziej obiecująco, więc Finn nie wahał się ani przez sekundę i szybko chwycił ostatnie zawiniątko, które szybko odwinął. Kiedy zjadł pierwszy kęs kanapki i wydał z siebie pomruk zadowolenia (kto by pomyślał, że po kąpieli wszystko tak dobrze smakuje) zauważył podejrzany zwitek papieru. Sięgnął po niego drugą dłonią i zmarszczył brwi.
– Co to ma być? – Jeśli miał to być żart, to wyjątkowo kiepski i raczej ponury. Finley nie podejrzewał, że jego bliźniak mógł podrzucić tutaj tę kartkę, a Alex tym bardziej. Wniosek nasuwał się sam.
Ktoś tu był.
Albo znowu miał przewidzenia. Jedno z dwóch.
Niemal odruchowo podniósł wzrok i rozejrzał się po najbliższym otoczeniu. Tak jakby miało to cokolwiek dać.

Kanapka rzeczywiście okazała się majstersztykiem. Od kiedy Sean stracił żonę i został wdowcem bardzo rozwinął swoje zdolności kucharskie, dlatego "kanapka z jajecznicą" tak naprawdę oznaczała bułkę z doprawionym jajkiem smażonym z boczkiem i szczypiorkiem, do którego dołożony został świeży pomidor. Całość trudno było ugryźć, a co za tym idzie, elegancko zjeść.
Nie było łatwiej w przypadku sera.
Sean zerknął na kartkę i uniósł lekko brew.
– Znalazłem to chyba w twoim pokoju. Musiało się tutaj zaplątać. Daj spokój, bo naprawdę usadzę cię na kozetce i wypytam z wszystkich grzeszków, które udało ci się przede mną zataić – uśmiechnął się, próbując zbagatelizować problem.
Pismo na kartce było złudnie podobne do pisma samego Finleya.
– Też chętnie posłuchałbym o tym grzeszkach – dorzucił Alex, dobierając się z apetytem do swojej kanapki.

Nie przejmował się za bardzo elegancją, kiedy w ustach miał takie pyszności i znajdował się w takim towarzystwie. Stwierdził przy okazji, że sam powinien się za siebie wziąć, bo jego kanapki nie były nigdy tak imponujące. A związane było to po prostu z lenistwem.
– To nie moje. Nigdy nie kręciło mnie zapisywanie mrocznych cytatów na jakichś świstkach – odmruknął, wracając do jedzenia, choć nie sposób było zignorować wyrazu głębokiej konsternacji, który jeszcze przed chwilą gościł na jego bladej twarzy.
Zaczynał się coraz bardziej niepokoić. Morderstwo, dziwne dźwięki i głosy w nocy, Albert, a teraz jeszcze jakieś podejrzane teksty pochodzące rzekomo z jego sypialni.
Powinien się chyba stąd zmywać. Tak byłoby najrozsądniej – uciec i tyle. Ale… nie mógł zostawić brata, nawet nie chciał. Nie chciał też dać temu komuś – czy też czemuś – satysfakcji. Nie tak od razu.
Szybko pochłonął własną bułkę, mimo że dziwnym trafem stracił apetyt.
– Jestem niczym otwarta księga. Możecie pytać mnie o co chcecie, ale nie wiem, czy o niektórych sprawach warto rozmawiać przy jedzeniu – wyszczerzył się bezczelnie. Usiadł sobie wygodnie ze skrzyżowanymi nogami.

Gorzej byłoby, gdyby się okazało, że wyjazd z domu wcale nie uwolniłby go od tych szaleństw. Koszmary powędrowałby za nim i okazałoby się, że ucieczka przed nimi jest po prostu niemożliwa? Że wszystkie te okropieństwa swoje źródło mają w głowie Finleya?
Sean podał każdemu po puszce piwa, które zdążyło już nieco się ocieplić. Na szczęście pozostawione pod drzewem w cieniu nie będzie w smaku przypominać ciepłych szczyn. Otworzył swoją i zapił kęs kanapki.
Alex wydawał się być podekscytowany całą sytuacją. Zajrzał do śmieci i wyjął puszkę po wypitym wcześniej piwie. Zadowolony położył ją na środku między nimi.
– Gramy w butelkę. Każdy będzie mówił sekret albo wykonywał zadanie, zgoda? – Zapytał z tym przebiegłym, szerokim uśmiechem.
Sean odetchnął ciężko, ale potem spojrzał na swojego brata. Wiedział, że ten ostatnimi czasy czuje się raczej podle, dlatego nawet najgłupsza rozrywka zdawała się być niezbędną. Wątpił, żeby chwila beztroski sprawiła, by Finn przestał ganiać po polu za nieistniejącą dziewczynką, którą później znajdują martwą w zbożu, ale może łatwiej będzie do niego przez to dotrzeć.
Kilka kolejnych piw też powinno pomóc.
–Tylko bez przesady. Zadania muszą być zatwierdzone przez dwoje pozostałych graczy. Zgadzasz się Finn?

Mężczyzna spojrzał na brata z ukosa. Mógł się czuć nie wiadomo jak podle, źle czy smutno, lecz udziału w takiej głupiej zabawie nie zamierzał sobie odmawiać. Nie w tym życiu, może w następnym. Może i wyglądał na swoje lata, gorzej było z zachowaniem.
– To urocze, że pytasz mnie o zdanie, choć odpowiedź zdaje się być oczywista – odpowiedział. Ba, nawet się radośnie uśmiechnął. Pokiwał głową twierdząco, rozłożył się na kocu niczym panicz i, owszem, sięgnął po jakąś zagubioną puszkę piwa, gdyż to wcześniejsze skończył już dłuższą chwilę temu.
– Proponuję, żeby Alex zaczął – dodał jeszcze, pociągnąwszy pierwszy łyk gorzkiego napoju. Skoro nastolatek wpadł na pomysł, żeby zagrać w tę grę, chyba mógł kręcić jako pierwszy. Nie, żeby miał zbyt wielki wybór – mogło w końcu paść albo na Seana, albo na Finleya. Możliwości mało, ale za to jakie ciekawe!

Sean przesunął się na kocu tak, aby nie została wolna przestrzeń i wyrok butelki za każdym razem padał na jednego z nich. Był gotów dać się upokorzyć i zadać sobie niewygodne pytanie, jeśli tylko miało to sprawić, że jego brat przestanie wariować.  
Alex zaś z tym swoim nastoletnim entuzjazmem i ładnym, szerokim uśmiechem zakręcił puszką, która zawirowała niezdarnie i wskazała Finleya.
– Pierwsza rudna pytań – zastrzegł Sean, który znów pił alkohol wolniej. Miał jeszcze dużo piwo, w końcu jeden z nich musiał być zdolny poprowadzić, a Finn zdążył już osuszyć całą puszkę. Duchy wpędzą mu brata w nałóg.
– W jaki sposób chciałbyś mnie przelecieć? – wypalił młodzieniec i zmrużył lekko oczy, czekając na wyszeptanie gorących fantazji w odpowiedzi na bezczelnie pytanie. Nie potrzebował wiele alkoholu, żeby zyskać odwagę. Poza tym traktował tę zabawę jedynie jako formę niestosownego żartu.
– Ze mną – wypalił niespodziewanie Sean tym pewnym tonem.

Jego wzrok spoczął na puszce. Puszce, której celem okazał się być sam Finley. Mężczyzna uśmiechnął się lekko, ni to łobuzersko, ni złowieszczo, właściwie ciężko orzec.
Sekundę później o mało co nie zakrztusił się napojem, jako że do głowy wpadł mu jakże genialny pomysł, żeby znowu upić trochę napoju.
Tego rodzaju pytania na pewno się nie spodziewał. Nie tak od razu. Liczył chyba na nieco… sam nie wiedział, nieco łagodniejszy wstęp prawdopodobnie.
Ale, jak się można było z kolei domyślić, cholernie mu się spodobało. Mimo że Alex nie był tutaj personą, którą chciałby przelecieć w pierwszej kolejności.
Finn już otwierał te swoje pełne usta, żeby uprzejmie udzielić odpowiedzi, kiedy Sean postanowił mu przerwać. Zerknął na niego z ukosa, nawet zmarszczył ciemne brwi (ejże, wtrącił mu się tak bezczelnie!), acz zaraz uśmiechnął.
– Tak, zabawa we trójkę to mój numer jeden. Przyznaję ze wstydem… Pewnie będziecie w szoku, trudno. Chodzi o to, że nie zastanawiałem się jeszcze nad ewentualnymi możliwościami – zaczął leniwie, wbijając roziskrzone spojrzenie w Alexa. Był gotowy puścić wodze fantazji. Wahał się tylko przez chwilę. Najwyżej wezmą go za starego zboczeńca. Jakby nie patrzeć była to prawda. – Na początku wziąłbym cię od tyłu, w czasie kiedy ty robiłbyś dobrze ustami Seanowi, żeby nie czuł się pokrzywdzony. Podzielność uwagi i te sprawy, powinno ci się spodobać. – Niemalże zamruczał. Nie wiedzieć kiedy znalazł się bliżej młodzieńca i przejechał chłodnym palcem po jego udzie, tak jakby nigdy nic. – Och, a tak w ogóle, jesteś prawiczkiem?