I won't do it with you I'll do it to you

First topic message reminder :

Podejrzanie niska cena nieruchomości zawsze zwiastuje kłopoty. Sean nie zastanawiał się długo nad zakupem w okazyjnej niewielkiego hotelu przy ruchliwej drodze łączącej Wirginię z Karoliną Północną. Był przekonany, że ubił doskonały interes. Nie wiedział w czym przyjdzie mu spłacić swój dług. Cóż złego mogło się stać w spokojnej, niewielkiej mieścinie, w której słowo duchownego znaczyło więcej niż dekret burmistrza?
Z okazji zbliżających się letnich wakacji Sean postanowił zaprosić swojego brata i poprosić o pomoc w wyremontowaniu hotelu. Czar zimnego piwa pitego w parny wieczór na werandzie pryska, gdy miejscowy sierżant zjawia się pod drzwiami i oznajmia, iż nad jeziorem dokonano brutalnego morderstwa pięcioletniej dziewczynki.

Oby Sean się nie mylił.
W tym ogarniętym stagnacją miasteczku morderstwo musiało narobić szumu, nie było innej opcji. Nie byłoby też zdziwieniem, gdyby Scarett prędzej czy później trafił na przesłuchanie jako podejrzany numer jeden. Ale drugiej strony... Musiałby być naprawdę totalnie nieogarniętym i nieszanującym wolności domniemanym mordercą, gdyby dzień po przyjeździe zdecydował się na popełnienie tak straszliwej zbrodni.  Och, co mu tam, z braku lepszego zajęcia wybierze się na łowy na małe, niewinne dziewczynki i zamorduje sobie jedną na samym starcie. W dodatku tuż obok domu swojego brata. Co się będzie ograniczał?
Westchnął. Wolał nie dzielić się z bliźniakiem swoimi przemyśleniami przesiąkniętymi potężną dawką czarnego humoru. Chyba lepsze to niż rozpacz i zamartwianie się na zapas.
Nie zostawił zapalonego światła. Był paskudnym pedantem i zawsze sprawdzał wszystko parę razy, nawet jeśli się śpieszył. Dlatego teraz zmarszczył brwi i już chciał zaprzeczyć, lecz ostatecznie nie powiedział nic.
Jeszcze Sean pomyśli, że wariuje. Wystarczy, że sam już tak myślał.
Upewnił się, że zamknął drzwi wejściowe na klucz.
– Tak, tak. Wszystko gra. – Wcale nie grało. Z sekundy na sekundę piękny domek brata podobał mu się coraz mniej. W dodatku poważnie rozważał, czy by się  nie napić. Albo chociaż zapalić coś innego od zwykłych fajek i w ten sposób polepszyć sobie humor. Skrzywił się nieznacznie, gdy Sean wbił mu palce w skrócę na ramieniu. – Bardziej martwię się o ciebie. Dasz radę wdrapać się na górę czy może mam cię zanieść? - Uśmiechnął się z nutką złośliwości, spoglądając mu przy okazji w oczy. Oczy w tym samym odcieniu niebieskiego, co jego własne. Jego lico złagodniało, gdy odgarnął z czoła Seana hebanowy kosmyk, mimo że to jego własne włosy były teraz w gorszym stanie (oczywiście owy artystyczny nieład był całkowicie zamierzony, jak zwykle).
Potem zapytał o dręczącą go kwestię:
- Dlaczego właściwie hotel stał opuszczony? Co z poprzednimi właścicielami?  

– Myślisz, że potrzebuję eskorty do łóżka? – Zapytał, jeszcze bardziej napierając swoim ciałem na brata, jakby rzeczywiście niczym pijana panienka zamierzał w jego ramionach poszukać ukojenia. – A może po prostu boisz się iść spać sam, skoro gdzieś tu grasuje mroooczny morderca? Ten psychol nie pomyli nas z małymi dziewczynkami. Nie masz się czego bać.
Zaśmiał się, przyciągając do siebie za kark głowę brata. Zadane pytanie o poprzednich właścicieli wywołało na jego wargach krzywy uśmiech.
– Kupowałem dom przed agenta. Nie wiem, kto tu mieszkał. Finn, zacząłeś wierzyć w duchy? – Pokręcił głową i pociągnął niezdarnie brata, prowadząc go w kierunku schodów. Wtoczyli się po nich nieporadnie, ponieważ Sean stwarzał problemy, potykając się albo obłapiając Finleya i uniemożliwiając mu swobodne poruszanie się. Zgrywał się, ponieważ do tej pory iście prosto nie sprawiało mu żadnego problemu. Gdy dotarli do sypialni Finna, Sean zarechotał.
– To co? Mam wejść i sprawdzić czy na pewno nie ma jakiś potworów pod łóżkiem? – Oparł dłoń na klamce, spod futryny drzwi wyraźnie widoczna była jasna smuga zapalonego światła. Skoro Finley go nie zostawił włączonego, to ktoś musiał być w domu. Pytanie, czy już z niego wyszedł. Sean jednak nie wyglądał na kogoś gotowego potraktować te obawy poważnie.

- Tak właśnie myślę – odpowiedział hardo, z niemym wyzwaniem w oczach. Wolałby, żeby Sean nie połamał się na schodach. Tu chodziło tylko i wyłącznie o braterską troskę, która w wykonaniu pana psychiatry była naturalna i do przyjęcia, a w przypadku Finely’a była już czymś dziwnym. Okrutny ten świat.
Teraz to się już zmarszczył, choć musiał przyznać, że uwaga brata w pewnym stopniu go rozbawiła. Najgorsze było jednak to, że przecież nie mijała się tak bardzo z prawdą. On rzeczywiście trochę się bał – ale nie strasznego mordercy, a właśnie potworów spod łóżka.
– Obawiam się, że chyba tak – przyznał. Było to szczere wyznanie, jednak żartobliwy ton ujmował mu tej powagi, toteż Sean mógł je odebrać jak chciał.
Najpierw ta sytuacja w piwnicy – no dobrze, mogło mu się uroić, był pijany. Potem ta podejrzana dziewczynka i poczucie bycia obserwowanym. Morderstwo. I zapalone światło, które samo z siebie się nie włączyło. Jak miał być spokojny? Jeśli to omamy to co je wywołało? Nigdy nie miał ze sobą problemów, czuł się zdrowy jak ryba i nie chciało mu się wierzyć, że oszalał z dnia na dzień.
Mimo wszystko brał taką możliwość pod uwagę. W końcu był realistą.
– A jeśli się boję, to co, prześpisz się ze mną? – odpowiedział, odwracając pałeczkę. Powinien raczej powiedzieć ,,będziesz spał ze mną’’, acz celowo użył tamtego zamiennika, który brzmiał o wiele efektowniej.
– Tia. Jesteś nawalony, skarbie, i tak w razie czego to ja musiałbym cię bronić. Wejdziesz za mną. Jak w środku nie będzie żadnych złodziei, potworów czy innych okropieństw, to spadaj do własnego wyrka. – Tyknął go palem między żebra. Sam nie wierzył w te potwory, no ale upewnić się nie zaszkodzi.
Pociągnął za klamkę i wszedł do środka.

Pokręcił głową. Każdego innego wyśmiałby i zaprosił do siebie w godzinach przyjmowania, ale Finley był jego bratem. Zrezygnował z pijackich zachowań, by uspokoić mężczyznę otworzył drzwi na oścież i wszedł do środka dziarskim krokiem.
Sekundę później zamiast wrzasku, Finn usłyszał ryk śmiechu swojego brata.
– Widzę, że już masz towarzystwo w łóżku. Wszystko rozumiem. – Pokręcił głową. Kiedy Finley zdecydował się również wejść do środka, zobaczył, że na jego łóżku leżał pluszowy miś. Maskotka wyglądała na jedną z tych kochanych i bardzo często przytulonych. Była odrobinę zabrudzona i przetarta, a jedno z guzikowych oczu wyraźnie się różniło kolorem i wielkością od drugiego.
Jeśli wziął go do ręki, to dostrzegł się na postrzępionej metce jest coś napisane nierównym, dziecięcym pismem. Literki ułożyły się w imię.
ALBERT
– Z takim towarzystwem w twoim łóżku nie będę konkurował. Chyba nikogo poza twoim przyjacielem tu nie ma – odwrócił się na pięcie, a jego wcześniejsze rozbawienie wyraźnie zastąpiła konsternacja. Ostatecznie brat zachowywał się dość dziwnie od kiedy tu przyjechał. Przez ostatnie kilka miesięcy Sean nie miał z nim kontaktu, ponieważ przeżywał żałobę po stracie najbliższych, a następnie próbował doprowadzić to miejsce do porządku. – Pogadamy jutro. Dobranoc.

– Nie rechocz tak. Ktoś tu był. Jak dostał się do środka? – Finley’owi nie było do śmiechu. Co prawda ryk śmiechu ze strony Seana trochę go uspokoił, ale widok uroczego, pluszowego misia podniósł nieco ciśnienie. Od razu wziął zabawkę do ręki i obejrzał z każdej możliwej strony, więc nie było nic dziwnego w tym, że natrafił na metkę z imieniem.
Tylko ta mała pinda wiedziała o Albercie. Chociaż nie wykluczał, że wciągnęła w tę gierkę jakichś swoich koleżków.
Nie mógł zapomnieć, że dziewczyna już raz dostała się do środka, choć wtedy zrzucił winę na brata, który widocznie nie zakluczył drzwi.
– Branoc – odpowiedział, nawet na niego nie patrząc.
Niby to tylko maskotka, ale i tak wyrzucił ją za drzwi sypialni. Przed pójściem spać upewnił się jeszcze, że dom jest zamknięty na wszystkie cztery spusty, podobnie okna, no i sprawdził też zasuwę od piwnicy. Potem wypił szklankę wody, wziął prysznic i rzeczywiście poszedł spać.
Długo nie mógł zasnąć.

Nie rozległy się żadne chroboty spod łóżka, żadna z gałęzi nie uderzyła w okno, ani drzwi od szafy nie uchyliły się z przeciągłym skrzypnięciem. Panowała cisza, charakterystyczna dla miejsc położonych z daleka od cywilizacji, tylko co jakiś czas tir przejechał pobliską drogą.
Noc minęła bez żadnych niezwykłych zdarzeń. Finley mógł się obudzić z całkiem zwyczajnym bólem głowy i brzydkim worami pod oczami. Zegarek wskazywał południe, promiennie słońca wpadały przez niezasłonięte okno i boleśnie raziły mężczyznę, gdy ten powiódł spojrzeniem po pokoju.
Z dołu wyraźnie dały się słyszeć odgłosy przygotowywanego przez Seana śniadania. Postukiwały naczynia i gotowała się woda. Głośny gwizd czajnika słyszany był nawet w pokoju Finna. Ten gdy spojrzał w bok dostrzegł, że uroczy miś leży teraz obok niego. Mógł się przejrzeć w tych jego guziczkowych, nierównych oczach. Maskotka cudnie się do niego uśmiechała z tym swoim odrobinę naderwanym uszkiem.
A przecież powinna leżeć w korytarzu na ziemi, tam gdzie wyrzucił ją wczoraj w przypływie gniewu.

Kiedy obrócił się na bok i otworzył oczy przywitał go widok... Alberta. Aż się wzdrygnął, odruchowo odsunął, a twarz przeciął mu brzydki grymas.
– I co się głupio patrzysz? – wymruczał do swojego nowego ,,przyjaciela’’, po czym z jękiem schował twarz w poduszce. Miśka nie tknął palcem, jeszcze nie.
Albo Sean zrobił mu brzydki kawał i postanowił trochę go postraszyć, albo działo się tutaj naprawdę coś dziwnego. Zaczynał się czuć jak postacie z horrorów Kinga, którymi to zaczytywał się, kiedy jeszcze chodził do szkoły. Teraz również zdarzało mu się sięgać po podobne lektury, lecz ze znacznie mniejszą częstością.
Wstał, ubrał się. W międzyczasie rozważał, co powinien zrobić z Albertem. Wyrzucić do kosza? Pewnie znowu wróci, choć tym razem śmierdzący. Za drzwi, tyle że tym razem frontowe? A może poćwiartować i spalić? Wtedy już raczej nie wróci.
Póki co nie zamierzał rozglądać się za ewentualnym kominkiem.
Wreszcie zszedł na dół.
– Bry, braciszku – witając się, posłał mu olśniewający uśmiech. Oparł brodę na jego ramieniu, żeby dowiedzieć się, co takiego mężczyzna pichci. – Byłeś po coś w mojej sypialni? – zapytał tak neutralnie, jak tylko potrafił. Żeby się upewnić.
Jeśli Sean zaprzeczy Finley chyba z czystym sercem będzie mógł zacząć panikować.

Okazał się, że tym razem na śniadanie miały być naleśniki. Sean był idealnym panem domu. Dość szybko przystosował się do kawalerskiego życia i nie skończył, żyjąc jedynie o parówkach. Pulchniutkie, słodkie grubasy lądowały na talerzu. Zaparzona w ekspresie kawa, czekała żeby rozlać ją do filiżanek.
Sean zawsze aspirował do miana perfekcyjnego mężczyzny. Nie można mu było nigdy nic zarzucić poza cynizmem, ale to tylko podkreślało ten jego poważny, chłodny urok. Zerknął przez ramię na swojego drogiego brata, a słysząc to niedorzeczne pytanie lekko zmarszczył na niego brwi.
– A dlaczego miałem wchodzić do twojej sypialni? Skąd ten pomysł? – Zapytał dość ostro, zirytowany tymi dziwactwami Finna. – Myślisz, że okrywam cię kołderką? – Dodał, chcąc swoją złość obrócić w żart. Uśmiechnął się, choć dość krzywo i wyłączył gaz pod patelką, gdy ostatni naleśnik wylądował na talerzu.
– Niedługo przyjdzie Alex i Mary. Pomogą nam wynieść stare meble z pokojów. Jak się zmęczysz, to przestaniesz może tak dziwnie się zachowywać, bo sam zaczynam się niepokoić. – Wskazał mu miejsce przy stole i usiadł naprzeciwko do słodkiego, aromatycznego śniadania.

W momencie, w którym znalazł się w kuchni, miał ochotę zapomnieć o wszystkich dotychczasowych troskach i skupić się tylko i wyłącznie na perspektywie smakowitego, smażącego się własnie śniadanka. Uwielbiał naleśniki, a takie, które robił ktoś inny poza nim samym z reguły smakowały jeszcze lepiej.
– No coś ty. Tak pytam. Coś musiało mi się przyśnić – odpowiedział, nie chcąc wchodzić głębiej w temat. Na zirytowany ton brata nie zareagował. Sean, który zaczynał wątpić w jego poczytalność, jakoś specjalnie go nie rajcował, ale skoro nie Sean był w jego sypialni, to kto? To było teraz o wiele istotniejszą kwestią.
Usiadł przy stole. Przy okazji postanowił sobie – nie po raz pierwszy zresztą – że następnym razem ustawi sobie budzik, wstanie jako pierwszy i to on przygotuje śniadanie.
Chwycił sztućce do rąk.
– Nie zachowuję się dziwnie. To z tym miastem jest coś nie tak – wymamrotał, choć tak naprawdę bardziej niż o mieście mówił teraz o budynku, w którym się znajdowali. Odkroił pierwszy kawałek naleśnika i włożył go do ust, a potem niemal zmrużył oczy, rozkoszując się jego smakiem. Jak dzieciak, tylko taki trochę wyrośnięty. – Sean, może nigdy nie byłem taki rozważny jak ty, ale nie jestem szalony. Wczoraj nie zostawiłem zapalonego światła przed wyjściem, a maskotka sama się na łóżku nie pojawiła. Ktoś był w środku. Myślę, że to może być ta mała, w końcu już raz jakoś weszła do domu. – Sięgnął po kawę.

Patrzył na niego przez stół w skupieniu. Widać było, że bardzo chciał potraktować obawy brata poważnie, ale Finley musiał przyznać, że z zewnątrz te słowa wydawały się raczej absurdalne i nie działały wcale na jego korzyść. Sean był jednak jego bratem i cokolwiek by się nie stało, byłby przy nim.
– Drzwi są zamknięte na klucz. Jakaś mała dziewczynka nie mogłaby się tu włamać – wyjaśnił uspokajającym tonem i posłał mu nieco przesadnie optymistyczny, wymuszony uśmiech znad filiżanki. – Dam ci tabletki na uspokojenie. Jesteś pewnie po prostu przemęczony. – Po czym wrócił do jedzenia smacznych, idealnie przygotowanych naleśników z syropem klonowym. Rose je uwielbiała i często prosiła, by tata smażył je dla niej przed wyjściem do pracy.
– Dlaczego twierdzisz, że miałem być w twojej sypialni? – Zadał to pytanie neutralnym tonem, choć wiedział, że zaczynał traktować Finleya jak swojego pacjenta. Nigdy nie powinien tego robić, ale w obliczu ostatnich zdarzeń nie miało to znaczenia. Chciał pomóc bratu, który sprawiał wrażenie zagubionego.

Znał to spojrzenie bardzo dobrze i zupełnie mu się nie spodobało, pomimo faktu, że miał przed sobą Seana, a w osobie brata raczej mało co mu się nie podobało.
Nie wierzył mu.
Pewnie sam by sobie nie uwierzył, gdyby znajdował się właśnie na miejscu bliźniaka, ale przecież raczej by sobie tego wszystkiego nie wymyślił, prawda? Był dorosły, obaj byli dorośli, a wciskanie kitu o misiu, którego wcześniej na jego łóżku nie było, czy o beczącej dziewczynce siedzącej w salonie nie było zabawne.
– Nie kłamię, S. – odpowiedział stanowczo. Doskonale wiedział, że jest na przegranej pozycji, ale z kim niby miał się podzielić własnymi refleksjami, jeśli nie z własnym bratem? Kiedyś byli bliżej, nie można temu zaprzeczyć, ale i tak miał wrażenie, że tylko jemu jest w stanie zaufać w pełni.
Gdy Sean wspomniał o tabletkach, coś w nim pękło. Zacisnął mocniej palce na trzymanym w dłoni widelcu i na chwilę oderwał się od jedzenia.
Przygryzł dolną wargę i rozluźnił chwyt.
Mógł wymyślić jakąś bajeczkę na poczekaniu, ale po co? Brat i tak miał go już za wariata.
– Wieczorem wywaliłem maskotkę za drzwi. Rano leżała obok mnie – odparł, po czym wyszczerzył zęby w uśmiechu. I co pan na to, panie doktorze? – Ach, możesz dać mi te tabletki – dodał już ciszej, poddańczym tonem. Raczej nie zaszkodzą, a pomóc mogą. Może akurat przyjemnie go zmulą i przestanie być świadomy wszystkich tych dziwactw wokół.

Odpowiedział mu uśmiechem, choć temu grymasowi wciąż brakowało spontanicznej radości. Nawet takie śniadanie nie mogły wprawić go w dobry humor. Niedawno stracił rodzinę. Wizja, że los mógłby pozbawić go również brata, wydawała mu się okrucieństwem ponad miarę.
– Jak dzisiaj się napracujesz, to jutro będziesz tak obolały, że żadne leki nie będę ci potrzebne. Porządny ból pleców wyleczy cię ze wszystkich szaleństw. Mówię to jako twój brat, a nie lekarz – mrugnął do niego znad filiżanki, nie chcąc by przytłaczający nastrój udzielił im się do końca dnia.
Zerknął na zegarek na nadgarstku.
– Pospiesz się, bo za pół godziny przyjdą nasi pomocnicy. A dla Mary powinieneś się chyba ogolić.
Sam zaczął jeść z większym apetytem, choć był już gotowy. Miał na sobie schludne, wygodne ubranie, gładkie policzki i ułożone włosy. Zapowiadało się, że tego dnia również czekają ich nieznośne upały. Na błękitnym niebie nie było widać ani jednej chmury.

Odwzajemnił uśmiech, choć wzrok miał teraz bardziej skupiony. Czyli tabletek nie będzie, bo jego brat aka poważny-pan-doktor uznał, że najlepszym lekarstwem będzie porządny ból pleców.
Nie podobało mu się jedynie to, że Sean użył słowa ,,szaleństwa’’. Nie był szalony. Ostatnio nie pił ani nie palił trawy, a dziwne rzeczy nadal się zdarzały i to oczywiście wtedy, kiedy Seana nie było w pobliżu. Tak jakby ktoś – lub coś – się na niego uwzięło i chciało, żeby wyszedł na wariata w oczach własnego brata. Scarett oczywiście nie zamierzał do tego dopuścić. Nawet jeśli miałoby to oznaczać tymczasowe milczenie.
– Miejmy nadzieję, że masz rację – odpowiedział, po czym wrócił do jedzenia. Naleśniki pochłonął bardzo szybko, kawę też. Nie potrafił się nią delektować, zazwyczaj wypijał ją o wiele za szybko i tylko denerwował innych.
Wzmianka o Mary momentalnie poprawiła mu nastrój.
– Aye aye, braciszku. Pięć minut i jestem gotowy.

Zupełnie wyleciało mu z głowy, że mieli mieć dzisiaj gości. Nic dziwnego, skoro jego myśli pochłaniał przeklęty Albert, którego w złości kopnął pod łóżko.
Ubrań nie zmienił – został przy ciemnoszarej bokserce i wygodnych szortach, na które zdecydował się rano ze względu na temperaturę za oknem. Ogolił się, w pośpiechu co prawda, ale udało mu się nie zaciąć. Przeczesał włosy i ułożył je na szybko. Nie mógł się równać z eleganckim bratem, lecz jakoś się tym nie przejmował.
Zajęło mu to dziewięć minut.

Tym razem Sean również zrezygnował z eleganckiego ubrania, co było wyraźnym sygnałem, że czeka ich naprawdę ciężka praca. Czasem nie chciało się wierzyć, że poważny pan doktor ma w swojej szafie koszulkę z diabłem tasmańskim.
Punktualnie pod hotel podjechało na rowerze rodzeństwo. Dzisiejszego dnia pogoda nie miała zamiaru się nad nimi zlitować, ponieważ żar nadal lał się z nieba. Mary miała na sobie cudne ogrodniczki i słomkowy kapelusz, natomiast jej brat założył wygodny, sportowy strój. Dziewczyna miała na twarzy makijaż. Dość nieporadnie nałożony, ale widać, jak zależało jej by przypodobać się mężczyzną.
Sean wyszedł im na spotkanie i uściskał dwójkę. Alex poklepał go po plecach.
– Byśmy się spóźnili, bo Mary uznała, że do wynoszenia starych mebli potrzebuje nałożyć sobie tapetę.
Zakłopotana panna uderzyła pięścią brata w ramię.
– Po prostu bardo źle spałam i nie chciałam was wystraszyć – wytłumaczyła i nawet duża warstwa pudru nie mogła ukryć tego rumieńca.
– Macie ochotę na lemoniadę? Wypijemy na ganku przed pracą – przerwał uprzejmie rozmowę rodzeństwa, za co Mary spojrzała na niego z wdzięcznością.
– Jasne. Pomogę ci przynieść szklanki.
Alex zniknął w domu wraz z Seanem, a Finley został sam z dziewczyną, która zerknęła na niego spod długich rzęs.
– Tobie też się tak koszmarnie spało?

Wyszedł na zewnątrz zaraz za bratem. Skwar panujący na dworze od razu dał mu się we znaki. Taka pogoda nie była zbyt zachęcająca, ale praca sama się nie wykona, więc nie pozostawało nic innego jak się z tym pogodzić.
Posłał obojgu szeroki, przyjazny uśmiech. Mary obdarzył nieco dłuższym spojrzeniem niż jej brata, ale nie na tyle długim, by wzbudziło to w kimkolwiek jakieś podejrzenia. Była ładniutka, to musiał jej przyznać, nawet z tym nieporadnie nałożonym makijażem. Finley jednak nie potrafił skupić się wyłącznie na młodej dzierlatce. Mimo że usilnie się starał, nadal myślał o przeklętej maskotce, która spała z nim ostatniej nocy. Próbował sobie to wszystko logicznie poukładać, jakoś wyjaśnić, tyle że racjonalnego wyjaśnienia nie znajdował.
– To miłe z twojej strony – odpowiedział ciepłym tonem, choć rumieńce na jej policzkach momentalnie wprawiły go w lepszy nastrój. Ciekawe dla kogo się tak starała – tylko dla Seana czy już nie?
Kiedy zostali sami, wskazał ruchem głowy na ganek.
– Chodź, zaczekamy tam na nich. – Poczekał aż dziewczyna ruszy się z miejsca i poszedł za nią. – Długo nie mogłem zasnąć. Aż tak to po mnie widać? Tylko szczerze – Tym razem byli sami, pozwolił więc sobie na spojrzenie prosto w duże oczy blondynki i poczęstowanie jej promiennym, chłopięcym uśmiechem. Gdy już usiadła, o ile w ogóle, oparł się o barierkę i dodał nieco ciszej:
- Skoro twojego brata chwilowo nie ma w pobliżu, chciałbym ci powiedzieć, że bardzo ładnie dzisiaj wyglądasz i nie wierzę, że mogłabyś kogokolwiek nastraszyć, nawet po nieprzespaniu kilku nocy z rzędu.

Dziewczyna roześmiała się łagodnie, próbując w ten sposób ukryć własne skrępowanie. Było w niej coś dziewczęcego, ta urocza swoboda tworzyła doskonałe połączenie z prostotą i bezpośredniością, której panna tak się wstydziła, ponieważ zdradzały one jej pochodzenie.
– To pewnie dzięki tej tapecie, o której mówił mój brat – mrugnęła do niego, próbując bezradnie obrócić te sytuację w żart, ale spod warstwy pudru wciąż widoczny był ten niewinny rumieniec.
Nim Finley odpowiedział na werandę wrócił Sean, niosąc na tacy cztery szklanki chłodnej lemoniady. Do każdego naczynia wsadził fikuśną słomkę. Za nim stał Alex z rękoma w kieszeni i papierosem skręconym przez gospodarza w kąciku ust.
– Alex, powiedziałeś mamie, że nie będziesz palił – Mary zdenerwowana wstała ze schodów, otrzepując ubranie.
– Sean, poczęstujesz moją siostrę? – Alex posłał szelmowski uśmiech dziewczynie, miał w sobie cały urok niegrzecznego chłopca. Coś z wyjątkowo niesfornego Piotrusia Pana.
– Jasne – Sean wyciągnął papierośnicę w kierunku dziewczyny, która bez żadnego skrępowania sięgnęła po ćmika, posyłając bratu równie nieprzystojny, szeroki uśmiech. Gdy tylko gospodarz ofiarnie jej go odpalił, niedoświadczona panna zakrztusiła się dymem.
– Widzę, że miłość pośród rodzeństwa zawsze jest taka rozkoszna.

Finley obserwował całą tę sytuację z niemałym rozbawieniem. I przy okazji czymś w rodzaju ulgi. Wreszcie czuł się normalnie i przynajmniej chwilowo nie musiał się przejmować, że zaraz znowu zacznie mieć jakieś zwidy. Co nie zmieniało faktu, że chyba nawet na największym haju nie poczułby się w tym domu do końca zrelaksowany. Nie po tym wszystkim. Ta jego bardziej dziecinna cząstka prawie nie mogła się doczekać, żeby nie wpaść kontrolnie do sypialni i nie sprawdzić, czy uroczy niedźwiadek nie urządził sobie kolejnej wycieczki. Kto mu zabroni?
– No proszę, ktoś tu sprowadza młodszą siostrę na złą drogę – mruknął, posyłając Alexowi słaby uśmiech. – Na twoim miejscu bym nie palił, tylko zniszczysz sobie śliczną buźkę. – Te ostatnie słowa skierowane były do Mary. Sam palił i nie był żadnym wzorem, ale poważnie, chyba nie chciałby, żeby jego teoretyczna córka wpadła w nałóg w tak młodym wieku (najlepiej w ogóle) przez nieodpowiednie towarzystwo.
Córka. Oho, trochę się rozpędził.
- Mówisz, że też byliśmy tacy rozkoszni? - W sumie... chyba byli. Kiedy akurat nie okładali się po mordach, nie przekomarzali, nie kłócili o pierdoły.
W przeciwieństwie do swoich kompanów, Finley zamiast po szluga sięgnął po lemoniadę. Wypił pół szklanki i oblizał usta.
– To od czego zaczynamy?

– Wy nosicie meble, a ja pilnuję, żebyście niczego nie zepsuli – Sean oznajmił swój plan z powagą. Nawet mięsień na jego przystojnej twarzy nie drgnął. Mary zachichotała, wypuszczając przed siebie kłąb dymu już z nieco większą wprawą. Zapiła nieprzyjemny smak papierosa lemoniadą.
– Zawsze chciałeś być nadzorcą niewolników, co? – Alex trącił lekko Seana w ramię, zachowując się zaskakująco bezpośrednio. Wyglądało na to, że mimo różnicy wieku dobrze się znali.
– Jasne. Będziesz miał wakacje prawie jak w Egipcie.
– Czyli hotel to niby piramidy? – Mary zerknęła na nich, unosząc lekko brew.
Rozmowa potoczyła się dalej w swobodnym, niezobowiązującym tonie. Dla Finna jasnym stało się, że jego brata z tym rodzeństwem łączyły bliskie stosunki, w których nie było miejsca na wymuszone grzeczności.

Wspaniałomyślnie Sean pozwolił mu zająć się jednym z domków wraz z Mary, podczas gdy z Alexem zabrali się za sprzątanie w pomieszczeniu obok. Dziewczyna nie bała się pracy, ani pająków. Żartowała, a na komplementy wciąż reagowała tym przyjemnym rumieńcem. Finley musiał być więc zdziwiony, gdy usłyszał jej pisk z sąsiedniego pokoju, a następnie odgłos przewracających się przedmiotów.
Gdy wpadł do środka, zobaczył że pod jednym z dywanów wyraźnie malowała się bordowa, duża plama.
Mary stała oparta o jakaś starą szafkę, zaciskając na niej kurczowo dłonie. Wpatrywała się  w zaschniętą krew, poruszając niemo ustami.

Finley doceniał dobrą wolę brata, który oddelegował go do pracy z Mary. Nie znał rodzeństwa tak dobrze jak Sean, a to z przyczyn dość oczywistych, lecz mimo to nie miałby nic przeciwko, gdyby polecono mu sprzątać z Alexem. Nie zależało mu rzecz jasna na zacieśnianiu więzi z gośćmi, bo przecież i tak miał się stąd prędzej czy później wynieść, a natury nie dało się wyprzeć. Ale z drugiej strony przyjemnie było pogawędzić z kimś i pożartować. Pająki, pajęczyny i – kto wie – Albert czający się po kątach nie były zbyt smacznym towarzystwem, a taka Mary wręcz przeciwnie.
Gdy tylko usłyszał krzyk dziewczyny, rzucił wszystko i ruszył na ratunek. Nie mogło być inaczej, prawda?
– Hej, spokojnie. – Spojrzał na blondynkę i posłał jej słaby, pokrzepiający uśmiech. Zauważył bordową plamę, jak tylko znalazł się w środku. Zaniepokoił się, to jasne, tyle że jakoś… nie zdziwił. Zamiast tego rozejrzał się po pokoju i ostatecznie przykucnął nad plamą, starając się dociec do źródła problemu. Gdyby tylko wiedział, czego się chwycić.
Nie zamierzał panikować. Jeszcze nie.
– Trzeba będzie zapytać Sean’a, czy to było tutaj wcześniej – mruknął. Jeśli  brat sprawdzał wcześniej domki, powinien raczej zapamiętać taki szczegół. Albo ich o tym poinformować. Chyba że krew pojawiła się na dywanie niedawno. – Skąd to się tutaj wzięło? – wymamrotał sam do siebie, zastanawiając się na głos.

Dziewczyna wczepiła palce w jego ramię, ale przerażone spojrzenie wciąż miała utkwione w plamie, malującej się na podłodze. Krew była ukryta pod jednym z dywanów, więc Sean mógł nawet nie zauważyć tego, gdy kupował hotel. A uprzejmy agent nieruchomości zapomniał o tym wspomnieć.
– Może popełniono tu jakieś przestępstwo? – Zapytała cicho Mary. W takich sytuacjach strach zawsze w niewyjaśniony sposób łączy się z ekscytacją. Dziewczyna przytuliła się do pleców Finleya. Ten czuł jak klatka piersiowa panienki nierównomiernie, szybko się unosi. Jej przyspieszony oddech łaskotał go w szyję. – Myślisz, że powinniśmy zadzwonić po policję?
Zapytała, wyraźnie wczuwając się w bohaterkę jednej z tych detektywistycznych powieści. Jeszcze wczorajszego wieczoru opowiadała, jak bardzo pragnie wrażeń. Przygryzła wargę.
– A może to tylko głupi żart Seana i mojego brata? Co powinniśmy zrobić? – Odsunęła się od niego i podeszła do plamy krwi. Przykucnęła przy niej i przyjrzała się z bliska. Nie miała jednak odwagi dotknąć drewna.

– Niewykluczone. Ale może to nic takiego – odpowiedział. Wolał wierzyć w tę drugą opcję. Pierwsza wprowadziłaby zbyt wiele niepotrzebnych komplikacji i zawirowań. – Jeśli popełniono tu przestępstwo, policja zapewne zajęła się tą sprawą już dawno temu – dodał, chyba tylko po to, żeby rozwiać niektóre z obaw Mary. Obaw, które równie dobrze mogły okazać się słuszne. Jednak Finley miał na jakiś czas dojść wszelakich przestępstw. Morderstwo małej dziewczynki nadal było gorącym tematem, a informowanie policji o znalezieniu zaschniętej, prawdopdoobnie starej plamy krwi mogłoby okazać się nierozsądnym posunięciem.
Tak naprawdę to sam nie wiedział, co ma sobie myśleć. Nigdy wcześniej nie był w podobnej sytuacji.
Dlatego postanowił skupić się na czymś innym. Mianowicie – na wtulonej do niego panience, której wcześniejszy lęk najwyraźniej minął, zastąpiony przez ekscytację.
– Nie chcesz sama dojść do prawdy? – zasugerował łagodnie, spoglądając jej prosto w oczy, kiedy przycupnęła tuż obok. – Zapytamy ich później. Najpierw skończmy sprzątać i poszukajmy jakichś wskazówek, co ty na to? – Uśmiechnął się.

Zerknęła w jego kierunku. Finley zapewne doskonale znał ten rodzaj spojrzenia, w którym czaiło się to naiwne zainteresowanie. Ten ułamek sekundy, kiedy usta zupełnie nieświadomie układają się w ładnym uśmiechu. Kolano dziewczyny przypadkiem trąciło jego, a ona nerwowo zachichotała, poprawiając włosy.
– Będę twoim Watsonem.
W obliczu młodzieńczych fascynacji widać nawet morderstwa traciły na znaczeniu. Tym bardziej, gdy obiektem westchnień zostawał artysta z miasta o urodzie łobuza.
Podczas wynoszenia starych mebli i szorowania kątów nie znaleźli już nic interesującego. Po kilkudziesięciu minutach pracy wilgotne od potu koszulki lepiły się do ich ciała, a końca porządków nie było widać. Czerwona plama na środku pokoju ciągle niepokoiła, ale poza tym wyglądało to na brudne, zapomniane miejsce, zamieszkane jedynie przez pająki.
Przy tych temperaturach zmęczenie szybko dawało się we znaki.

Musiał przyznać, że słowa wypowiedziane przez Mary zabrzmiały obiecująco. Choć w odpowiedzi Finley jedynie uśmiechnął się głęboko, co nieco sobie pomyślał i za dużo wyobraził. No przecież był łobuzem, więc zbereźne myśli – nawet w trakcie tak zwyczajnej i nudnej czynności jak sprzątanie – były jak najbardziej na miejscu.
Pomimo pomocy swojego złotowłosego Watsona nie znaleźli nic ciekawego. Żadnych śladów czyjejś niedawnej obecności w domku. To sugerowało, że plama jest stara.
– Umyjmy to. – Na myśli miał nic innego, jak krew. Nie czekając na reakcję panny, wziął się do roboty.  Otarł pot z czoła.
Nie wiedział czy robi dobrze. Wezwanie policji wydawało się sensowne, ale i tak nie był do końca przekonany czy odkopywanie starych brudów jest dobrą opcją. Zresztą co by to dało? Mogliby ewentualnie dowiedzieć się, do czego lub kogo należała jucha. I to tyle.
Dlatego wybrał drogę na skróty.
I tak trzeba było to posprzątać – Sean raczej nie wynajmie pokoju z takim efektownym dodatkiem na samym środku.

Rzeczywiście. Sprzątanie w takim towarzystwie nie należy wcale do łatwych zadań. Mary może nie była urodzoną kusicielką, ale przeczytała dość romansów, by wiedzieć, że przypadkowe dotknięcie albo odsłonięta nóżka pozwalają zdobyć serce każdego dżentelmena. Potrafiła przy tym być niezwykle subtelna i dziewczęca.
Uklękła naprzeciw Finleya z kawałkiem materiału i miską wody. Podała mu również szmatkę, a następnie pochyliła się do przodu, by zacząć wycierać podłogę. Niestety, mężczyzna miał nieustannie widok na jej dekolt. Widział rowek między niewielkimi, ale bardzo kształtnymi piersiami. Różową bieliznę z czarną koronką.
Panienka chyba nie zdawała sobie sprawy, jak wiele pokazuje mężczyźnie, gdy z takim zapałem, choć bez efektów szorowała plam. Krew musiała wsiąknąć głęboko w drewno. Odetchnęła i podciągnęła bluzkę, przysiadając na piętach.
– Trzeba pewnie będzie to po prostu zamalować – oznajmiła, skubiąc paznokciem kawałem zabrudzonego panelu.

Ze zdobyciem serca Finley’a niestety nie było aż tak łatwo, ale fakt faktem, że panienka przyciągnęła jego wzrok i choć niczego z nią nie próbował (zakrwawiona podłoga i jej szorowanie niekoniecznie pasowały do tego typu zachcianek), był boleśnie świadomy jej różowej, koronkowej bielizny. I mógł się założyć, że wybrała taki zestaw celowo.
Co prawda gustował w czerni, ale nie, zupełnie nie narzekał.
– Mhm. Powiem o tym Sean’owi. – Na jego czole pojawiła się delikatna zmarszczka, kiedy okazało się, że czerwony ślad uparcie planuje pozostać na swoim obecnym miejscu. No tak, przecież nie mogło być zbyt łatwo.
Cholera, a już się łudził. Tyle że nadzieje okazały się płonne. Typowe.
– Teraz chyba możemy przejść dalej, co? Nie mamy tu nic więcej do roboty? – Co on właśnie zrobił? Pytanie, które zadał, zdecydowanie nie wymagało odpowiedzi. Ogarnięte było, gdyby tylko nie ta podłoga. Ale nie sprzątanie miał na myśli i nie mógł stłamsić w sobie ochoty, żeby nie rzucić jakiejś dwuznacznej odzywki. I nie posłać pannie lekkiego, szelmowskiego uśmiechu.