Po pierwsze - otwórz oczy!

First topic message reminder :

X to student, który jest święcie przekonany o swoich racjach. Nikt mu nie powie jak ma żyć. Problem w tym, że jest trochę bardzo samotny. Nie dość, że miał problemy w przeszłości, bo jego rodzice młodo zmarli, to jeszcze nie układa mu się z żadną kobietą, jego życie idzie zupełnie innymi torami niż planował. Ma niby kumpli, jakoś sobie radzi. Wśród nich jest Y, odkrywa on w sobie pociąg do X ale... na jego drodze stoi wiecznie banda dziewczyn! Któregoś wieczoru pod wpływem środków odurzających dochodzi do czegoś więcej między X i Y. X oczywiście to wypiera, nie chce się z tym pogodzić, odpycha od siebie tego przyjaciela jak tylko się da, ale Y w to brnie, nie daje się odsunąć.

Nie był przygotowany na wypięcie bioder. Bardziej na ucieczkę. Jęknął więc czując jak sam bierze go całego. Pierwsze pchnięcia Gasa były badawcze. Wycofywał się raptem o centymetr może dwa i znów wchodził cały. Później były coraz szybsze i pełniejsze. Zrozumiał, że nie musi się hamować. Ręką zaczął operować na członku Eugene zgodnie ze swoimi pchnięciami by dać mu więcej przyjemności. Nie mógł gryźć już go w kark. Bał się, że ugryzie za mocno więc jedynie oparł czoło o jego łopatkę. Francuz mógł czuć jego ciężki oddech na swoich plecach.
Finisz przyszedł też bardzo niespodziewanie. Przynajmniej dla Gaspare. Czuł jak ma ciarki na całym ciele. Wysunął się i opadł ciężko dysząc obok Eugene. Dopiero teraz mógł go pocałować.
- Czuję się jakbym miał wyzionąć ducha.- Odparł z uśmiechem. Był zmęczony i szczęśliwy.

Pozwalał mu w zasadzie na wszystko, z czasem nie mogąc pohamować cichych jęków. O ile na początku jeszcze zdawał się praktycznie nie reagować, o tyle z czasem przyjemność zalała go całego i Eugene znów szeptał raz po raz jego imię, jakby dając mu do zrozumienia, że w głowie jest mu już tylko on i tylko z nim ma już zamiar się kochać. Takie szczegóły miały znaczenie.
Oddech Gaspare zapewniał mu dreszcze, a dłoń dodatkową przyjemność.
Doszedł dosłownie po chwili z jękiem i odetchnął głęboko wymęczony. Na chwilę jeszcze zamknął oczy i zwilżył wargi językiem, dopiero po chwili kładąc się znów przy Włochu. Przewrócił się na plecy i złapał go za rękę, od razu splatając z nim palce. Musiał trochę odetchnąć, zanim się do niego przybliży. Chociaż wyrównać oddech. Odwzajemnił jednak pocałunek.
– Mi to mówisz? – Odparł, wciąż z podnoszącą się i opadającą nieregularnie piersią. – Ja nawet nie mam kondycji. – Spojrzał na niego nieco rozbawiony.

Podniósł jego dłoń i pocałował palce.
- W miłości nie chodzi o kondycję. Chodzi o oddanie. Powinniśmy iść pod prysznic bo obaj jesteśmy lepiący, ale nie chce mi się nawet ruszyć nogą.
Odwrócił głowę w stronę Eugene. Chciał zobaczyć bądź usłyszeć aprobatę do swojego planu nie podnoszenia się z łóżka do rana.
- Myślisz, że uda nam się chociaż wyciągnąć kołdrę z pod naszych tyłków?
Zapytał rozbawiony. Bez przykrycia może być im zimno jak ochłoną. Nie potrzebowali przeziębienia. Żaden z nich.

Uśmiechnął się nieco szerzej nieco nawet rozbawiony, również obracając głowę bardziej w jego stronę. Nie wiedzieć czemu na swój sposób rozczulało go, kiedy Gaspare tak całował jego palce, dłonie, okazywał mu tak wiele czułości. Nie czuł się osaczony, tak jak by się tego spodziewał, a nawet dawało mu to jakąś dziwną namiastkę szczęścia.
– Niech ci będzie, mój ty nauczycielu miłości. – Parsknął cicho i pogładził go po policzku pocałowaną dłonią. – Myślę, że to dobry plan. Tylko musimy się jakoś zebrać w sobie. Nie chcę się obudzić jutro rano cały we własnej spermie. – Stwierdził, a potem podniósł się nieco na łokciu, rozglądając wokół nich. Ponownie łóżko wyglądało bardziej jak po długiej orgii. Mimowolnie wrócił wspomnieniami te miesiące wstecz i powoli tracił wszelkie wątpliwości co do tego, co się wówczas wydarzyło. Nawet te najmniejsze, jakie mogłyby się czaić gdzieś w zakątkach jego umysłu z tym okropnym, oślim uporem. Zaraz jednak spojrzał z powrotem na Włocha.
– Jak wstaniemy się umyć, to na pewno. – Powiedział i zaraz przechylił się bardziej w jego stronę. – Chodź, kochany. Zaraz będziemy mieć to za sobą i położymy się znowu. – Pocałował go krótko. – Zresztą, odmówisz mi kolejnego macania mnie podczas mycia?

Eugene zdecydowanie znalazł sposób żeby wyciągnąć z Gaspare ostatnie siły. Miał na niego sposób? Ciekawe czy wiedział jaki efekt wywoła jego "kochanie" z propozycją macania pod prysznicem.
- Mogę cię też macać w łóżku ale skoro tak bardzo chcesz być mokry to nie mam wyboru.
Stwierdził uśmiechając się szeroko. Pocałował go równie krótko i usiadł. Zdał też sobie sprawę z jednej ważnej rzeczy.
- Eugene, poczekaj, nie wstawaj sam. Pomogę ci. Twoje biodra i kręgosłup mogą trochę, mocno, boleć.
Ich ostatni raz był długi i dość intensywny. W dodatku wchodził głęboko. Francuz nie próbował się podnosić od czasu jak trafili do łóżka i istniało spore prawdopodobieństwo, że nogi mu odmówią posłuszeństwa. Podniósł się więc ekspresowo.

Może nie wiedział, że takie czułe zwroty mają dla niego tak kolosalne znaczenie i póki co traktował je jeszcze nieco z przymrużeniem oka, ale jakoś nie wydawało mu się, aby Gaspare był teraz skłonny mu odmówić jakichkolwiek pieszczot. Gdyby to on tyle czekał na osobę, którą rzekomo kochał (choć teraz wydawało mu się to dość abstrakcyjne, bo nie wyobrażał sobie jak można być tak w kimś zakochanym albo w ogóle zakochanym), zapewne cieszyłby się z każdej chwili spędzonej u boku tej osoby i każdego dotyku w jej strony. Może nie wiedział nic na temat miłości i posiadał w jej temacie tylko wybitnie apokaliptyczne wizje, ale czegoś tam niby się domyślał.
– Chcę być dla ciebie po prostu czysty i pachnący. I przy okazji żebyś ty też był i żebym mógł całować cię gdzie tylko zechcę rano. – Odparł i również uśmiechnął się nieco szerzej.
Już miał się podnosić, kiedy usłyszał jego słowa i wydawał się nimi nieco zaskoczony. Niezbyt mu się podobało potrzebowanie pomocy, ale uznał, że Gaspare wie, co mówi, więc grzecznie zaczekał, aż wstanie i mu pomoże.
– Jeśli faktycznie będę po takich szaleństwach taką kaleką, to ciesz się tą nocą, bo może się za szybko nie powtórzyć. – Powiedział, podnosząc się przy jego pomocy. Faktycznie nie było to najlepsze doświadczenie, jakiego ostatnio doznał. Musiał się na nim trochę oprzeć i poczekać moment aż jego nogi zechcą znów współpracować. Pewnie bez Ricciego nie byłoby to znów takie łatwe.

- Kochanie, jest jeszcze wiele fantazji które możemy spełnić. Jeśli bym nie poczekał musiałbym cię zanieść.
Odparł przewidując gorszy scenariusz zakładający jego brak samokontroli.
Powoli przeszli pod prysznic. Gaspare sprawdził najpierw wodę. Miała być ciepła i raczej rozluźniająca zanim wejdą pod strumień. Jego ręce były bardzo delikatne kiedy obmywał kochanka po ekscesach tej nocy. Sam bez sprzeciwu pozwolił dotykać siebie.

– Nie wątpię, że dałbyś radę. – Odparł z uśmiechem.
Nie przeszkadzał mu podczas mycia go, a nawet na chwilę zamknął oczy, poddając się jego dłoniom z największą przyjemnością. Dotyk Gaspare był niemal kojący. Nie myślał już nawet o tym, że wypadał naprawdę blado przy kimś tak idealnie wyrzeźbionym jak Ricci.
Kiedy Włoch skończył go myć, Eugene odwdzięczył się tym samym. Nabrał na dłonie trochę mydła, a potem zaczął myć jego skórę powoli, przy okazji po raz kolejny już badając jego tors i brzuch dłońmi. Nie sądził, aby kiedykolwiek miał przestać go zachwycać.
Kiedy skończyli, opłukali się i wyszli. Francuz podał prawnikowi ręcznik i sam wytarł się po chwili, owijając na chwilę wokół bioder.
– Znajdzie się dla mnie jakaś szczoteczka? – Spytał wtedy.

Tym razem był przygotowany. Szczoteczki Kiti już nie było. W kubku stała samotna szczoteczka Gasa. Dla Eugene wyciągnął nie otwartą jeszcze z szuflady.
- Zrobiłem zaopatrzenie.
Dał mu szczoteczkę. Sam też owinął się ręcznikiem w biodrach po wytarciu. Przy myciu zębów musieli się podzielić umywalką ponieważ nie była na tyle duża by zmieścili się przy niej obaj na raz. Jeszcze pełen miętowego posmaku pocałunek pojawił się zaraz po wyjściu z łazienki.
- Kocham cię.- Szepnął Ricci i puścił go przodem do sypialni nie oczekując wcale odpowiedzi. Dostał ją dzisiaj już dość razy w innej formie.
- Jak się czujesz? Przynieść ci coś? Puki stoję, bo jak położę się z tobą do łóżka to pewnie padnę jak dziecko.- Zagroził lojalnie stojąc przy nogach łóżka.

Uśmiechnął się na widok szczoteczki nieco szerzej zupełnie mimowolnie, zaraz wyciągając ją z opakowania.
– Jestem wzruszony. – Powiedział nieco rozbawiony. Przynajmniej po części. Po części też cieszył się, że nie zastał żadnej rzeczy, mogącej należeć do kobiety, która zajmowała na jakiś sposób miejsca u boku Gaspare przed nim. Było mu lepiej z myślą, że Włoch wyrzucił ją ze swojego życia i teraz jest już właściwie tylko Lavoie. Naprawdę lepiej.
Na jego słowa faktycznie nie odpowiedział w inny sposób niż uśmiechem. Przynajmniej już się przed tymi słowami aż tak nie bronił. Robili naprawdę znaczne postępy.
– W sumie byłbym wdzięczny, gdybyś dał mi wodę. – Odparł po chwili i spojrzał na łóżko, zaraz unosząc kołdrę. Nie było to najlepsze, co mógł zrobić, nie czuł się wcale zbyt dobrze, ale raczej nie dał tego po sobie za bardzo poznać. Jedynie odrobinę się skrzywił. – Co mam zrobić z kołdrą? – Spytał więc tylko, unosząc wzrok na Ricciego.

Ruszył w stronę drzwi do salonu kiedy zatrzymało go pytanie o kołdrę. Wyglądała...była po przejściach.
- Zrzuć ją z łóżka. Wyciągnę drugą z kanapy. Tą zajmę się rano. I pewnie nie tylko nią.
Podejrzewał, że w świetle dnia może się okazać, że nie tylko poszwa kołdry ale i coś jeszcze będzie wymagało prania. W barku miał wodę w butelkach, tych litrowych. Idealna do postawienia na noc przy łóżku. Z kołdrą poszło mu dłużej bo trzeba było ją wydobyć z pod miliona kocy i poduszek. Postawił jedną butelkę przy Eugene a drugą przy swojej głowie. Ruchem jakby ścielił łóżko położył na nim świeżą i pachnącą pościel.
- Prawie jak wymiana na świeżą. W sumie to chyba moja siostra po ostatniej swojej wizycie wyprała wszystko i oblekła na nowo więc pod tą nikt nie spał.
Wsunął się pod nią i przytulił do kochanka.
- Pamiętaj, że poranna erekcja to efekt biologiczny a nie atak na twój tyłek i nie zabijaj na dzień dobry nie świadomego.
Ricci był pewien 2 rzeczy. Rano Eugene będzie cierpiał z powodu kaca i bólu dupy, który będzie większy jak alkohol i emocje opadną całkiem. Wtedy jego życie będzie w niebezpieczeństwie. Przez jakieś parę sekund zanim nie da mu środków przeciwbólowych.

Nie polemizował, a niemal od razu po prostu przerzucił kołdrę gdzieś na bok, nawet niespecjalnie przejmując się faktem, gdzie dokładnie ląduje. Był już chyba na to zbyt zmęczony, wyczerpany tymi nocnymi szaleństwami. A do tego jeszcze miał za sobą długi dzień i imprezę, no dziw, że jeszcze nie padł nieprzytomny.
Nie przejmował się już zanadto bielizną czy innymi tego typu szczegółami, po prostu układając się na łóżku. Zamknął oczy, czekając chwilę na Gaspare aż ten przyniesie mu czegokolwiek do picia. Był naprawdę strasznie spragniony i odczuł to dopiero teraz w całej okazałości. Oblizał wargi językiem, a potem napił się z butelki dość sporo, unosząc na łokciu, aby po chwili zakręcić ją z powrotem i odłożyć na bok.
Kiedy padał znów na poduszki, miał wrażenie, jakby nie miał już siły na absolutnie nic.
– Luksusy. – Mruknął i zaraz przytulił Gaspare, uśmiechając się znów delikatnie.
Jego słowa z kolei nieco go rozbawiły.
– A kto mówi, że chciałbym cię zabić? Taki jestem groźny? – Spytał, zamykając oczy. Nie wątpił, że lada moment zaśnie i w sumie nie wiedział czy na pewno chce wiedzieć, jak koszmarnie będzie czuł się następnego dnia.

- Jak diabli.- Powiedział i pocałował go po raz ostatni.
Dość szybko zasnął przytulając kochanka. Nawet nie pamiętał kiedy. Rano za to obudził się z bólem głowy. Delikatnie odsunął się od Eugene. Napił wody i... spojrzał na zmiętą kołdrę. Jęknął cicho. Stwierdził, że nie wstaje. Odwrócił się ponownie do ukochanego.
- Śpij dalej. Nie jestem gotów na zderzenie z rzeczywistością.
Powiedział chociaż nie był pewien czy francuz przebudził się czy nie.

Odwzajemnił i uśmiechnął się nieco rozbawiony.
Zasnął właściwie już po chwili. Ciało Gaspare oraz jego ciepło sprawiały, że nie wiedział, czy mogłoby mu być teraz lepiej.
Choć Ricci odsunął się delikatnie, to wystarczyło, aby Eugene się obudził. Niemal od razu westchnął cicho i przekręcił się trochę bardziej na plecy, nie otwierając jednak oczu tak od razu. Już teraz czuł skutki ich nocnych szaleństw.
Tyle dobrego, że przynajmniej kac nie był duży. Chcąc być dla Włocha trzeźwym, wypił zaledwie tyle, aby być odrobinę swobodniejszym – nie na tyle jednak, aby świat zaczął się kołysać w jakimś znaczniejszym stopniu. Zdążył zresztą nieco wytrzeźwieć w nocy, więc teraz czuł tylko pragnienie.
– Aż tak źle? – Spytał mrukliwie i przetarł twarz dłonią wciąż zaspany.

-Gorzej jak otworzysz oczy i spojrzysz na to co dzieje się w koło łóżka. Śpij.
Przyciągnął go do siebie znów i objął ciasno żeby nie mógł się odwrócić i zobaczyć tego bajzlu na podłodze.
- Tak przyjemnie. Tak ciepło. Nie wychodźmy stąd.
Stwierdził dość rozleniwionym tonem. Dzięki temu że napił się wody nie miał kapcia w ustach ale nadal nie próbował pocałować Eugene. To powinno poczekać. Nawet kiedy kochanek zmieniał pozycje ramię Gaspare leżało gdzieś na nim przygniatając to udo, to bark, to bok. Gdy tylko znalazł się w bliższym zasięgu przytulał go za to. Niby spał ale był to już lekki sen i bardziej przerywana drzemka.
Godziną zero była 10 kiedy jego brzuch zaburczał donośnie. W ciszy w mieszkaniu jaka panowała słychać to było aż nad wyraz wyraźnie.
- To chyba oznaczało, że powinienem podnieść tyłek i zrobić śniadanie. Rogale z dżemem i kawa?

Uśmiechnął się lekko pod nosem.
– W końcu to była długa, długa noc. – Mruknął znów i przyciągnięty przytulił się znów do mężczyzny, ani na chwilę nie otwierając oczu. Nie było to nawet zbyt potrzebne.
– Mi też się tak podoba. Tylko mną za bardzo nie ruszaj. – Powiedział, jakby chcąc dać mu do zrozumienia niebezpośrednio, że, no cóż, ich ekscesy nie obeszły się bez echa. Był dość konkretnie obolały, ale starał się nie zwracać na to zanadto uwagi. Kiedy nie zmieniał pozycji, po prostu leżąc tak wtulonym w Gaspare, nie było to zresztą takie trudne. Miło, ciepło, przyjemnie. Więcej na tę chwilę nie potrzebował. No, chyba, że wody, ale to również mogło jeszcze chwilę zaczekać.
Zasnął więc z powrotem, choć równie lekko. Wystarczyło, aby jeszcze trochę odpoczął, a czas przed drzemką i po zlał się w jedno, pomimo upływającego czasu.
Uśmiechnął się znów, słysząc to burknięcie.
– A przyniesiesz mi je do łóżka? – Spytał, odsuwając się wreszcie nieznacznie, aby otworzyć oczy i na niego spojrzeć. Wyciągnął przy tym dłoń, aby pogładzić Ricciego po policzku.

Przesunął głową i pocałował wnętrze jego dłoni.
- Przyniosę. Spróbuj nie siadać.
Zebrał kołdrę która miejscami była aż sztywna i wyszedł świecąc gołym tyłkiem. Biegał trochę w te i z powrotem bo wstawił ekspres do kawy i rogaliki, a w między czasie wziął się za ogarnianie kołdry. Głowa go bolała bo jednak wypił trochę więcej od Eugene. Stosunkowo szybko przeszło kiedy otworzył balkon i pozwolił świeżemu powietrzu wejść do mieszkania. Dopiero wtedy też wrócił do sypialni żeby ubrać coś na tyłek i nie straszyć ludzi z ulicy gołymi jajkami. 20 minut. Tyle czasu się krzątał.
- Jeszcze 10 minut i będą rogaliki. Jak twój tyłek? Przynieść ci maść na otarcia?

– Nawet nie miałem zamiaru. – Odparł od razu i spojrzał na niego jeszcze gdy wstawał, z przyjemnością patrząc na nagie ciało kochanka. Aż zadziwiającą przyjemnością. Nie był pewien, czy kiedykolwiek czuł coś takiego wobec którejkolwiek ze swoich kobiet.
Kiedy Gaspare się krzątał, Eugene dał sobie jeszcze chwilę, aby zamknąć oczy i spróbować jeszcze trochę odpocząć. Nie czuł jakiejś wielkiej potrzeby teraz wstawać, zresztą czuł, że mogłoby to być dość bolesne.
Ułożył się więc na boku, przytulając policzek do poduszki.
Na jego słowa parsknął cicho.
– Nie, dam sobie jakoś radę. – Odparł, otwierając znów oczy. Zgoda wydawała mu się dziwnie wstydliwa. – Trochę boli, ale jeszcze żyję. Ty też, mam wrażenie. – Powiedział w nawiązaniu do swoich rzekomych morderczych skłonności, zaraz przewracając się z powrotem na plecy. Bolało jak diabli.

- Dziękuję o łaskawco za darowanie mi życia. - Nabijał się bijąc dworskie pokłony. -Może połóż się na brzuchu?
Zaproponował. On wiedział o czym mówi. W szpitalu przeleżał dupą do góry ( dosłownie ) tydzień zanim stwierdzili, że nie ma powikłań i może wyjść.
- Odwróć się może w tą stronę twarzą i podłóż poduszki pod klatkę piersiową. Mam taki niski stolik jak na nim położę wszystko to nawet na brzuchu będzie ci się wygodnie jadło.
Przesunął się i pocałował go lekko w usta.

– Na razie. – Podkreślił niby poważnie, w rzeczywistości jednak równie rozbawiony.
Na jego kolejne słowa zareagował westchnieniem i chwilę jeszcze się wahał, zanim faktycznie się do tego zastosował. Czuł się w tym momencie strasznie głupio i nie docierało do niego tymczasowo, że może nie mieć ku temu powodu.
– Spróbujmy tak. – Powiedział i odwzajemnił krótko pocałunek. – Boże, głupio mi, kiedy tak leżę. Co ty ze mną zrobiłeś? – Spytał niby z wyrzutem, jednak jego głos nie wskazywał na to, żeby miał do Włocha jakiegokolwiek wyrzuty. Bo nie miał, sam się na to zgodził, sam tego chciał i sam go prowokował. Poboli i przejdzie.
– Wiesz po jakim czasie to przechodzi? – Spytał jeszcze z czystej ciekawości, obejmując ramionami poduszkę i układając na niej wygodniej policzek.

Uśmiechnął się.
- Ja tylko uprawiałem z tobą wczoraj dziki seks.
Skomentował. Oczywiście nie tak, że miał jakiś wybór. Skądże znowu. Od drzwi rzucili się na siebie w końcu obaj więc wina jego zdaniem była obopólna. W dodatku to Eugene po 2 razie stwierdził, że chce od tyłu, a on... nie potrafiłby mu odmówić.
- Każdy ma inaczej kochanie. Czasami to kwestia paru godzin, czasami tygodnia. Starałem się być delikatny i cię przygotować odpowiednio więc moim zdaniem do końca dnia będziesz na jako takim chodzie chociaż możesz czuć tyłek jeszcze przez jakiś czas.
Złapał jego dłoń i pocałował.
- Przynajmniej wiemy, że dwa razy na dole to obecny limit jeśli następnego dnia masz być na chodzie.

Parsknął cicho w odpowiedzi na jego słowa i przetarł twarz dłońmi, jeszcze trochę zaspany. Biedaczyna, musiał z nim uprawiać dziki seks. No ewidentnie Eugene musiał go do tego zmusić albo bezczelnie wykorzystać jego słabość.
Nie zabierał dłoni jeszcze chwilę, wysłuchując uważnie słów Gaspare. Nie brzmiało zbyt optymistycznie.
Kiedy jednak chłopak wziął do ręki jego dłoń, przekręcił głowę bardziej w jego stronę i westchnął cicho.
– Zawstydza mnie pan, panie Ricci. – Powiedział i pogłaskał go delikatnie po policzku palcami. – Chyba na razie poprzestaniemy na razie, dwa razy tylko jeśli znów będziemy mieć noc szaleństw. – Stwierdził, nie zabierając jeszcze chwilę dłoni. – A teraz dam sobie jakoś radę. Na pewno niczego nie żałuję. – Przewrócił się na chwilę jeszcze bardziej na bok.
Dopiero po chwili przypomniało mu się śniadanie.
– To co z tymi rogalikami i romantycznym śniadaniem do łóżka? – Spytał.

Zaczął się śmiać kiedy zapytał o śniadanie. Pocałował go i ruszył do kuchni. Najpierw wjechała kawa. Mocne aromatyczne espresso. Później pachnące rogaliki jeszcze ciepłe i dodatki do nich. Nie wykładał nic na talerz więc zwyczajnie przyniósł opakowania: wędlina ,ser, dżem. W ćwiartki pokroił pomidora a ogórka w grube plasterki. Maselniczka i miska z warzywami to jedyne wyłożone elegancko rzeczy.
- Jeśli masz ochotę na coś innego to powiedz. Mam jeszcze miód.
Zdaniem Gaspare daleko temu było do romantycznego śniadania do łóżka. Kiedy jednak kochanek mówi o jedzeniu trzeba go nakarmić jak najszybciej a nie bawić się w konwenanse talerzowe.

Uśmiechnął się nieco szerzej, słysząc jego śmiech. Nie wiedzieć czemu, sprawiał on, że nie potrafił się od tego powstrzymać. On, poważny filozof, trzymający emocje głęboko w sobie. Nie do pomyślenia.
Pocałunek odwzajemnił od razu i z westchnieniem położył się znów wygodniej na łóżku. Nawet nie proponował mu pomocy. Gaspare i tak rozumiał go doskonale i Lavoie wątpił, żeby oczekiwał od niego podobnych propozycji.
Przez ten czas leżał więc znów z zamkniętymi oczami, czekając, aż Ricci wróci z jedzeniem. Podobała mu się ta myśl. Ogólnie, zadziwiało go, jak dobrze mu było u jego boku.
Dlatego też otworzył oczy nieco niechętnie, kiedy tylko Włoch wrócił. Uśmiechnął się jednak na ten widok.
– Nie martw się, rozpieszczasz mnie wystarczająco. – Odparł i sięgnął sobie jednego rogalika.

Ricci tak nie uważał. Sam uśmiech tego faceta wystarczył by i on czuł się szczęśliwy więc chciał go więcej. Uśmiechu, oczywiście.
- Może tak, a może nie. Jeśli mi o tym nie powiesz nie będę wiedział.
Poprawił pościel tak by usiąść wygodnie i móc samodzielnie sięgnąć po elementy śniadania. Najpierw jednak musiał być łyk kawy.
- Co robimy później? Zakładam, że nie zamierzasz uciekać po śniadaniu. Może jakiś film?