Serce nie sługa

First topic message reminder :

X był służącym pewnego możnowładcy w zamku. Dokładniej to jednym z tych bardziej zaufanych. Pewnego dnia X został przydzielony do nowego zadania. Otóż jego pan dostał bardzo drogocenny prezent. Lisa, demona, a zarazem pięknego mężczyznę Y. X, który miał zajmować się niewolnikiem, stracił dla niego głowę. Czy Y wykorzysta serce młodego sługi, by odzyskać wolność?

Last Dragon jako Lionel Coel, dowódca Złotych Strażników, członek klanu Aiona
Liriell jako Rebane, szczwany, lisi demon

Uniósł zdziwione spojrzenie na mężczyznę, lecz zaraz uśmiechnął się rozbawiony. Prawdopodobnie czułby, jeśli księżyc był w jakiś sposób żywy.
- O niczym podobnym mi nie wiadomo - stwierdził rozbawiony. - Wątpię by był czymś więcej niż ziemia na której żyjemy.
Kontynuował posiłek spokojnie już w ciszy. Noc była szczególnie ciepła i przyjemna.
- Może przejdziemy się jeszcze dzisiaj na spacer? - spytał, po czym dopił herbatę. - Chociaż po ogrodach.

Kiwnął twierdząco głową i wskazał ręką pierścień. Kitsune nie mógł opuścić bariery bez tej ozdoby.
- Gdybyś wybrał kolczyk mógłbyś go nosić w obu formach.
Wytknął mu Lionel gdy szli korytarzem do ogrodów. Służba schodziła im z drogi i spuszczała wzrok przed demonem bojąc się, że rzuci na nich zły urok. Na dworze był już ciemno ale w ogrodzie paliło się parę latarni.
-Chcesz się przejść alejkami czy usiąść w jakimś spokojnym miejscu?

- Tak, pamiętam o nim - powiedział, podnosząc się spokojnie. Podszedł do szafki, na której leżał pierścień, po czym założył go sobie na palec. Wyszli z komnaty i skierowali się w dół, do ogrodów. Tereny na nie przeznaczone były ogromne - znajdował się tam park z małym wodospadem, park różany, labirynt i sporo alei wśród przeróżnych, często wręcz egzotycznych roślin.
-Myślałem, że już zauważyłeś, że moje uszy są dosyć wrażliwe - spojrzał z uniesioną brwią na mężczyznę. - I nawet jeśli nie, nie wydaje mi się to być dobrym pomysłem. Moja magia kłóciłaby się z tym, przez cały czas starając się zregenerować ranę. To byłoby jeszcze bardziej irytujące od pierścienia.
Skierował się wzdłuż jednej alejki.
- Mam trochę dosyć siedzenia - przyznał szczerze. - Ostatnio... byłem raczej w ciągłym ruchu. Teraz ciągłe siedzenie  wydaje mi się być po prostu męczące.
Gdzieniegdzie paliły się latarnie, jednak w ogrodzie było raczej ciemno. Po chwili, kiedy oddalili się nieco od zamku, mogli ujrzeć świetliki latające nad roślinami.

- Więc zrobimy sobie dłuższy spacer.
Wskazał jedną z alejek która lekkim slalomem prowadziła ich przez cały ogród.
- Król jak był mały zgubił się tutaj i krążył ponad 3 godziny zanim go nie znaleźli. Później w jego życiu pojawiłem się ja. Gdy byłem obok nie zdarzyło mu się błądzić...
Mówił z lekką nostalgią. Gdy król był chłopcem on już wprawionym wojownikiem. Wyszli z łuny światła i skierowali się w ciemność. Rozpraszały ją małe owady. Zaczęły za nimi podążać ciekawe dwóch istot, a może tylko lisa?

Noc była ciepła, wręcz nieco duszna. Ostatnie dni były w końcu pełne Słońca i ziemia była wciąż nagrzana. W takim powietrzu zapach kwiatów wydawał się być Lisowi wręcz nieco ciężki, chociaż jeszcze przyjemny.
- To kiedy właściwie zostałeś przydzielony do służby dla króla? - spytał zaciekawiony. Dotąd nie zastanawiał się, ile Lionel ma lat. Musiał być zdecydowanie starszy, niż wyglądał. Musiał mieć czas, żeby się wyszkolić, zasłynąć w walce i zdobyć zaufanie, żeby trafić do prywatnej straży króla i to jeszcze kiedy ten był młody!

- Wybrał mnie jeszcze poprzedni władca do osobistej eskorty swojego syna.
Strażnicy Aiona traktowani byli z rezerwą nie mniejszą jak demony.
- Król miał wtedy parę lat. Ja sam byłem jeszcze młody jak na wojownika. Moi rodzice nie spodziewali się tego wyboru. Nikt się nie spodziewał. Miałem na koncie parę zwycięstw. Zbierałem dopiero doświadczenia. Nigdy nie walczyłem na przykład z żadnym lisem. - Odparł z uśmiechem. - Jak to jednak określił ówczesny monarcha jestem umiłowanym dzieckiem Aiona. Jego zdaniem jaśniałem w słońcu bardziej niż moi starci bracia. Patrząc na to z obecnej perspektywy myślę, że liczył na to, że wychowa mnie tak jak próbował syna. Cóż za pomyłka.
Puścił oczko lisowi i poprowadził go nad szumiącą wodę.
- Boskie dzieci. Nie tylko my. Zatrzymują swój rozwój fizyczny w momencie najwyższych możliwości. Czasami wyglądają jak dzieci. Innym razem jak starcy. Aby zaspokoić twoją ciekawość, bo chyba wiem do czego dążą twoje pytania dodam, że moje ciało wciąż nie przestało się zmieniać co oznacza, że mam większy potencjał niż obecnie osiągnięty. W ciągu tych 15 lat na dworze króla urosłem, rozbudowała się moja muskulatura. W ciągu ostatniego roku przybyło tatuaży.
Złapał za kamyk i puścił go po wodzie strumienia.
- Wciąż się rozwijam. Błogosławieństwo i przekleństwo.
Odparł z uśmiechem. Był dzieckiem słońca więc światło księżyca uwydatniało jego wady. Nigdy nie będzie smukłym młodzieńcem. Jego ciało zawsze będzie nosiło dużo cieni. Mimo delikatnego złotego blasku od tatuaży. W końcu światło księżyca odbijało słoneczne.

Zatrzymali się nad strumieniem. Niedaleko był mały wodospad, zapewne zrobiony sztucznie. Nie zmieniało to jednak faktu, że w otoczeniu kwiatów dodawał ogrodowi dosyć magicznego uroku. Wokół nich zgromadziło się nieco więcej świetlików, których światło odbijało się w wodzie.
Podszedł do brzegu strumienia i kucnął obok mężczyzny.
- Więc wciąż nie wiadomo, na jakim etapie zatrzyma się twój rozwój? - spytał, opierając rękę na kolanie, a głowę ułożył na dłoni. Milczał przez chwilę, po prostu obserwując szumiącą wodę. Lionel wydawał się być mu wieczny, jakby miał już pozostać w tej formie. Rebane zwykle miał takie uczucie, kiedy przebywał z pół-boskimi, bądź demonicznymi istotami.
- Wiadomo już, skąd pochodzi ten lisi ogon? I co z nim zrobiliście? - spytał, przenosząc wzrok na Lionela. Już w Rebane nie było złości o to, właściwie czuł się wręcz zrezygnowany. Z tego miejsca tutaj, w zamku nie mógł nic zrobić.
- Od lat nie widziałem innego Kitsune - stwierdził, podnosząc się i otrzepał swoje ubranie. - Przez co czasem się boję, że kiedyś okaże się, że zostałem ostatni.
Nie mieć nikogo swojego gatunku jest obrazem jak z jego najgorszego koszmaru. Przez wiele lat życia Rebane nauczył się nie bać wielu rzeczy. Im dłużej jednak obserwuje to, co się dzieje, tym bardziej wzrasta w nim lęk, że kiedyś zostanie ostatni.. i gdyby nie ten lęk, pewnie nigdy nie zostałby złapany przez łowczynię.

Na pierwsze pytanie pokiwał przecząco głową. Jeden Aion wiedział jak bardzo zmieni się jeszcze Lionel.
- To nie działa tak szybko Rebane. Na razie wiemy, że kupił to od obwoźnego handlarza. Naprawdę go przestraszyłeś. Niewiele nam pomógł.
Lionel spojrzał na niego zdziwiony.
-Kiedyś byliście bardzo terytorialni i zaborczy względem posiadanych ziem. Rozpierzchliście się po świecie, wy, demony. Nie dziwi mnie więc, że ciężko jest ci znaleźć pobratymców. Nie oznacza to jednak, że jesteś ostatni.
Powiedział całkiem szczerze. On nie wierzył w to żeby Rebane był ostatni.

Westchnął cicho.
- To nie chodzi o to, że jestem. Po prostu kiedyś znalezienie mojego pokroju było zdecydowanie łatwiejsze. Teraz, kiedy po kilku latach szukania spotykam jedynie ogon na targu, jest to po prostu bardzo... niepokojące - stwierdził szczerze. Podejrzewał, że jest tam ktoś jeszcze, jednak nie zmieniało to faktu, że było jak mało. Zdecydowanie za mało i z każdą chwilą coraz mniej.
- To nie jest tak, że po prostu nie mogę ich znaleźć, a są gdzieś blisko. Demony zwykle siebie wyczuwają, szczególnie, kiedy są tej samej... rasy - stwierdził. - Nie wiem, czy w ogóle rozmawiałeś z łowczynią, jak mnie złapała?
Uniósł brew do góry, przyglądając się Lionelowi. Zastanawiał się, czy kobieta chwaliła się, jak oszukała lisiego demona. W końcu to był dosyć spory wyczyn.

Pokiwał przecząco głową. Nie zamierzał wchodzić w tego typu rozmowy z łowczynią. Byli to ludzie raczej łasi na pieniądze i mało przejmowali się honorem czy danym słowem. Wygrywał ten kto dał więcej.
- Starałem się pozbyć jej jak najszybciej. Król jest podatny na pokusy a ona była zdecydowanie zbyt chętna obiecywać.
Powiedział i złapał w garść wodę a później ochlapał nią lisa. Miał na ustach uśmiech psocącego dziecka.
- Gdyby mnie ktoś zakuł w magiczne kajdany... Nie, mojej rasy nie da się zakuć. Kiedyś próbowaliśmy jednego z naszych. Gdy tylko uruchomił tatuaż stopiły się. Podejrzewam, że zrobiłbym dokładnie to samo.

Prychnął cicho, rozbawiony tym posunięciem. Starł twarz z wody, po czym sam pochylił się do strumienia, nabierając trochę wody w dłonie. W następnej chwili ochlapał nią Lionela w odwecie. Nie zamierzał mu pozostawać dłużny.
- Hm, pewnie w końcu kiedyś ktoś coś odkryje. Na demony też długo nic nie było - powiedział lekko rozbawiony miną Lionela, kiedy został ochlapany wodą. Lisy to były w końcu małe psotki, którym nie przeszkadzały tego typu zabawy.

- Nosimy kajdany z naszych przysięg i obowiązków. Jesteśmy półbogami. Gdyby miał nas powstrzymać człowiek, już by to zrobił. Boją się nas nie mniej jak was. Tylko was związali siłą a nas przysięgą.
Stwierdził. Nie chlapał więcej lisa. Podniósł się i wskazał mu mostek. Ruszyli dalej w ogród z świetlikami latającymi nad głową.
- Podobno kiedyś człowiek chciał zamknąć boga w świątyni. Zbudował mu budynek cały z drogich materiałów i kruszców. Patrz, panie, oto dom dla ciebie byś mógł z nami przebywać. Bóg jutrzenki skusił się i wszedł do świątyni. Ludzie zamknęli boga i zaczęli się modlić prosząc o różne rzeczy. Gdy nie nastał dzień przestraszyli się. Noc trwała w najlepsze gdyż Jutrzenka nie obudziła Aiona ze snu. W końcu zmęczona Nyks poszła jej poszukać. Jutrzenka powiedziała Nyks że nie może wyjść bo ludzie zamknęli ją swoimi modłami. Nyks wypuściła wszystkie swoje dzieci, demony, nocne zmory. Ludzie przerażeni schowali się w świątyni jutrzenki. Prosili o pomoc. Wypuśćcie mnie a nastanie świt i zmory zniknął. Powiedziała jutrzenka. W końcu ludzie wypuścili boga a ten obudził Aiona. Pan słońca był tak zły na ludzi, że poparzył ich swoim blaskiem. Dlatego część jest jasna niczym śnieg a część ciemna jak noc.

Opowiedział legendą Lio prowadząc lisa po ogrodzie.

Wysłuchał spokojnie tej legendy. Kiedy byli już na mostku, oparł się o drewnianą poręcz, patrząc na płynącą wodę. Milczał przez chwilę, obserwując jak światło księżyca odbija się na wodzie. Chciałby móc zmienić postać, jednak wiedział, że teraz jest to niemożliwe. Dopiero jak wróci do celi.
- I co ma to oznaczać? Że kiedyś nas wypuszczą? - uśmiechnął się lekko, niechętnie. Wyprostował się. - Chociaż w jednym możesz mieć rację. Półbogowie i demony nie różnią się z sobą tak bardzo. Jedynie tym, czyjego boga jest w nas cząstka - powiedział, kładąc dłonie po obu stronach Lionela na barierce i podniósł się na palcach, żeby złożyć na jego ustach lekki pocałunek.
Niestety, bogowie, którzy odpowiadali za półbogów i demony, przez jakiś czas walczyli z sobą. Może dlatego teraz ich dzieci nie potrafiły się z sobą dogadać, a może to przez różnicę między dniem i nocą.
I ta właśnie różnica zaczęła fascynować Rebane. Nawet jeśli na początku chciał się zabawić jedynie z Lionelem, a później być może wykorzystać do uzyskania większych swobód, może kiedyś wolności, tak teraz Kitsune poczuł, że półbogowie są nieco bardziej ciekawsi, niż dotąd sądził... a przynajmniej ten jeden, konkretny półbóg.

- Raczej, ze bogowie chociaż zwaśnieni nie pozwalają siebie nawzajem pętać i wiązać. Ja też uważam, że nie powinno się pętać demonów. Dlatego powiedziałem ci gdy dawałem pierścień, że to nie moje zaufanie a króla decyduje o noszeniu tej błyskotki.
Słuchał go i uśmiechnął się lekko.
-Niektórzy ludzie wierzą, że Gdyby Aion spłodził dziecko z ciemnością to świat by umarł. Zapominają że istnieje Jutrzenka i Zmierzch. Jeden zrodzony z światła idący w mrok, drugi rozpraszający mrok by iść do światła.

- Więc jak inaczej wolałbyś nas skłonić do współpracy? Oswoić czy jednak podpisać pakt? - uśmiechnął się łagodnie, przesuwając palcami po jego ramieniu wzdłuż tatuaży, które pod jego palcami łagodnie się rozsuwały.
Nie wyobrażał sobie, żeby Lionel kiedykolwiek był chętny podpisać z nim umowę. Chociaż może to byłoby dla niego łatwiejsze, skoro jego klan miał umowę z ludźmi? W końcu demoniczny pakt niewiele się różnił od jego zobowiązań wobec króla.

Zmarszczył brwi.
- Bliżej mi do oswajania. Pakty to sprawa boska i demonów. My prości wojownicy musimy ufać swoim kolegom gdy idziemy w bój. Musimy wierzyć, że nie pchną nas w plecy. Dajemy swoje życie na szalę oczekując tego samego w zamian. Oswoiłem smoka. Kazali mi go potem zabić. Masz za dobre serce Lionelu. Tak powiedział mój mistrz. Odpowiedziałem mu, że serce to nie sługa. Mogę wykonywać rozkazy a nie muszę się z nimi zgadzać.

Mina Rebane zmieniła się, kiedy usłyszał, że Lionel zgodził się zabić smoka. Odsunął się od niego, zabierając również rękę, którą bawił się wcześniej jego tatuażami. Cały jego dobry humor gdzieś uciekł.
- Jakie było uzasadnienie tego, że masz go zabić? - spytał, schodząc z mostku.

Uśmiech na ustach strażnika był dość kwaśny, nawet lekko podszyty złością i żalem.
- Strażnik nie potrzebuje uzasadnienia. Strażnik wykonuje rozkaz.
Powtórzył słowa swojego mistrza.
-Prawda jednak była taka, że Strażnicy trzymają wyłącznie smoki zdolne do wsparcia bojowego. Ten którym się opiekowałem nie ział ogniem, nie pluł kwasem. Był maskotką do oswojenia. To część rytuału Ayase. Daje się dzieciom młode zwierzę, bestię, demona. Pozwala z nim zżyć. Przed samą areną każe się im zabić stworzenie. Jeśli tego nie uczyni od razu torturują je. W końcu każdy się łamie i zabija z miłosierdzia.

Złączył dłonie za plecami. Wiedział, że klan Aiona miał wiele na sumieniu. W końcu służyli królowi, który odpowiadał za całą tę rzeź i wojnę. Dotąd jednak nie słyszał jak dokładnie wyglądało ich szkolenie.
- I jaki jest tego cel? - spytał, kierując się już krótszą drogą w stronę zamku.

- A jak myślisz?
Klan Aiona zabijał bez wahania. Bez sentymentów. Bez wyrzutów sumienia. Dlatego, że od małego zmuszano ich do dokonywania okrutnych rzeczy później byli w stanie stanąć w morzu krwi i nie nosili z tego tytułu uszczerbku na psychice. To co przezywali przed wejściem w dojrzałość sprawiało, że byli najskuteczniejszymi istotami do walki. Szedł w dwa kroki za Rebane. Nie spieszył się. To co powiedział obojgu dało dużo do myślenia.

Zrównał się z nim krokiem. Nie lubił, kiedy ktoś za nim chodził.
- Żeby stworzyć sobie kolejne pokolenie żołnierzy, którzy bez sprzeciwu będą wykonywać każdy im powierzony rozkaz? - spytał spokojnie. Cały ten spacer potoczył się całkiem inaczej, niż zamierzał. Najpierw sam wywlókł na światło księżyca nieprzyjemne tematy, a później uczynił to również Lionel. Westchnął cicho.

Kiwnął w milczeniu głową. Nie zgadzał się z tym ale to nie była kwestia zgody. Rozkaz był rozkazem. Jedyne prawo do sprzeciwu mieli gdy Aion odwracał się od dowódcy. Nie musieli słuchać tych którzy stracili tatuaże. Miał też prawo odmówić królowi gdy jego wola będzie sprzeczna z wolą Aiona chociaż nigdy nie był świadkiem takiego sprzeciwienia się albo ewidentnego śladu że wola ojca jest inna.
- Odprowadzę cię do twojej komnaty. Ten dzień był ciężki. Obaj potrzebujemy chwili by przemyśleć to wszystko. Odwiedzę cię z samego rana.
Obiecał.

- W porządku - powiedział, kierując się spokojnie do celi. Tam pożegnał się spokojnie z Lionelem, po czym wziął chłodną kąpiel, która była wręcz wybawieniem od tego dusznego powietrza. Zaraz poszedł spać, oczywiście w swojej zwierzęcej formie.
Rebane już nie spał, kiedy rano przybył Lionel. Siedział nad mapami, chcąc wyrwać się z tego przeklętego zamku, nawet jeśli miałby iść z obstawą.

Lionel jak zwykle przyszedł ze śniadaniem. Widać było na jego twarzy zmęczenie. Chociaż ktoś kto nie przebywał z nim na co dzień nie zauważył by go. Był półbogiem. Prawdopodobnie nie spał tej nocy i musiał wykonywać rozkazy. Król był rozdrażniony ponieważ musiał dopuścić do swojej żony strażników. Jeszcze bardziej, bo okazali się oni zaspokajać jej potrzeby. A ponieważ wybrał do zapładniania jej Lionela to na nim też skupiała się jego złość.
- Widzę, że uważnie studiujesz mapy. Udało ci się dojść do czegoś?

- Zastanawiałem się, czy nie byłoby najlepiej, jeśli zaczęlibyśmy od miejsca, które jest najbardziej zniszczone - zaczął, przesuwając wzrokiem po mapie. - Jednak, tę pracę musielibyśmy rozdzielić na dwie wizyty przynajmniej, bo droga w jedną stronę zajmuje z tydzień i znajduje się niemal na granicy królestwa. Nie wiem czy nie lepiej byłoby iść od środka na zewnątrz, wtedy praca na początku szła by nieco szybciej.
Zaczął spokojnie składać wszystko, żeby zrobić miejsce na biurku dla śniadania. Niestety nie miał za dużo miejsca w tej komnacie. Dopiero wtedy podniósł spojrzenie na Lionela, zauważając zmęczenie na jego twarzy. Podniósł się i podszedł do wózka.
- Nie chcesz nieco odpocząć? - zaproponował, zabierając posiłek na biurko. - Obudziłbym cię za pół godziny.