Serce nie sługa

First topic message reminder :

X był służącym pewnego możnowładcy w zamku. Dokładniej to jednym z tych bardziej zaufanych. Pewnego dnia X został przydzielony do nowego zadania. Otóż jego pan dostał bardzo drogocenny prezent. Lisa, demona, a zarazem pięknego mężczyznę Y. X, który miał zajmować się niewolnikiem, stracił dla niego głowę. Czy Y wykorzysta serce młodego sługi, by odzyskać wolność?

Last Dragon jako Lionel Coel, dowódca Złotych Strażników, członek klanu Aiona
Liriell jako Rebane, szczwany, lisi demon

Pokiwał głową. Nie zamierzał się kłaść.
- Wyjdę na słońce i Aion doda mi sił.- Odparł z uśmiechem. -Myślę, że najlepiej będzie zacząć od największych zniszczeń. Ludzie głodują w tym rejonie. Staramy się dostarczać tam racje żywnościowe, ale to za mało.
Wyłożył wszystko na blat gdy posprzątał mapy. Usiadł z nim do posiłku.
- Jeśli będziesz gotów wyruszymy jutro wieczorem. Król dzisiaj zaprosił swoich... przyjaciół. Chce byś się pojawił i pokazał coś ciekawego. Chociaż jak stwierdził możesz po prostu spać jak pies przy jego krześle jeśli tak ci wygodniej.
Wiedział, że nie powinien tego mówić. Był jednak koszmarnie zły na władcę. Król którego pamiętał powoli zamieniał się w szaleńca.

Rebane spojrzał na niego chłodno, kiedy usłyszał ten zwrot.
- Jak  p i e s? - powtórzył z naciskiem na ostatnie słowo. - W takim razie mam rozumieć, że wypuścicie mnie stąd bez pierścienia i pozwolicie zmienić formę? - spytał, wiedząc, że odpowiedź będzie odmowna. Lionel jednak faktycznie nie powinien powtarzać po królu tych słów jeśli pragnął, żeby wieczorny ,,pokaz'' miał się odbyć spokojnie. Cokolwiek to miało znaczyć i cokolwiek to miało być.

Pokiwał głową.
- Rozmawiałem z nim na temat tej wątpliwej uroczystości cały wieczór. Później próbowałem z innymi strażnikami wymyślić cokolwiek. Naszym zdaniem powinieneś znajdować się jak najdalej od tej śmietanki towarzyskiej jeśli wszystko ma się odbyć bezpiecznie i bez przykrości dla kogokolwiek. Chcemy żebyś zniszczył coś w pokazowy sposób. Mebel, roślinę, broń. Jeden z chłopaków zamieni mnie na warcie żebym mógł cię bezpiecznie przyprowadzić i doprowadzić. Pytanie jak ty to widzisz.

Uniósł brew do góry, słysząc to. Miałby po prostu coś ,,zniszczyć w pokazowy sposób'' czyli jak? Żeby wybuchło? Podpaliło się? Ta cała sytuacja brzmiała w jego uszach wręcz dziecinnie i żałośnie.
- Może lepszym pomysłem byłby sparing z jednym z was na arenie - zaproponował, nalewając sobie herbatę do filiżanki. - Byłoby to może wręcz bardziej popisowe, nie zbliżałbym się do gości, jak i oni do mnie.

Pokiwał przecząco głową.
- On chce pokazu na sali wizytacyjnej. W dodatku sparing z tobą odsłoniłby słabe strony wojownika. Żaden z moich się na to nie zgodzi przed wrogiem. Mi zaś nie wolno brać w tym udziału.
Tak. Lionel każdego człowieka chcącego królewskiej korony traktował jak potencjalnego wroga i tam samo działali inni strażnicy.

Westchnął ciężko. Cała ta sytuacja kompletnie mu się nie podobała. Napił się nieco herbaty.
- Więc dajcie mi jasne polecenie co mam zrobić - stwierdził w końcu. - Tylko skonsultujcie ze mną wcześniej swój pomysł, czy jestem w stanie go wykonać.
Sam nie chciał ot tak po prostu pokazywać wszystkich swoich zdolności przy wrogach i nieważne dla Rebane był to, skąd pochodzili.

- Jeśli dalibyśmy ci jakiś mebel. Drewniany. Co możesz z nim zrobić tak żeby nie zabić nikogo w sali?My zadbamy by stali wystarczająco daleko żeby ich nie uszkodzić.
Zapytał intensywnie główkując. Na głowie Lionela był przede wszystkim sposób na bezpieczne zrobienie całego tego show.

- Podpalić? - zaproponował z uniesioną brwią. W końcu Lionel widział już tę umiejętność na arenie, kiedy Lis bez problemu podpalił w tym samym czasie kilka kukieł.
- Równie dobrze możecie przynieść te kukły z areny - powiedział, przypominając je sobie. Zabrał się spokojnie za posiłek, będąc już nieco głodnym. Do czego to doszło, że miał się popisywać swoimi mocami przed ludźmi. Bogowie drodzy.
- Zawsze możesz mnie wypuścić w formie lisa, jeśli znajdziesz do tego czasu coś pasującego na mnie w tej formie. Ta forma chyba robi nieco większe wrażenie - chociaż wątpił, żeby Lionel zdążył.

Wyjaśnił mu dlaczego kukły będą złe. Paliły się ale też rozruszały ogień. Coś innego łatwo by spłonęło. Ustalili jeszcze szczegóły pokazu i Lionel musiał odejść by przygotować wszystko. Wrócił do lisa dopiero przed samą ucztą przynosząc mu obiad i strój. Był bardziej zdobny niż poprzedni.
- Zjedzmy i pójdziemy na salę. Powiedziałem królowi że potrzebujesz doby przed podróżą więc twój pokaz będzie zaraz przed posiłkiem.
Nie skłamał. A przynajmniej nie do końca. Lis powinien mieć jak najwięcej sił żeby pomóc w uprawach.

Żenowała go sama idea tego pokazu. Czuł, jak duma go kuje na samą myśl, że będzie się przechwalał swoją mocą dla uciechy ludzi.
Nie mógł się jednak sprzeciwić. Nie, dopóki chciał zdobyć zaufanie już nawet nie króla, a samego Lionela.
Rebane usiadł przy swoim posiłku. Przynajmniej nie pójdzie tam z pustym żołądkiem.
Nie odzywał się wiele. Widać było, że był po prostu nie w humorze i lepiej, żeby nikt teraz go bardziej nie irytował.
Kiedy zjadł, ubrał się w zdobiony srebrem strój.
- Widzę, że król dalej idzie w wizerunek ducha - stwierdził, zakładając pierścień.

Lio rozumiał jego podły nastrój. Sam był zniesmaczony. Demony, półbogowie, ludzie, wszyscy byli istotami rozumnymi, obdarowanymi intelektem, humorem i chęcią zdobywania wiedzy. Traktowanie ich jak zwierzęta było w rozumieniu strażnika ogromnym nietaktem, a wręcz głupotą. Nie on jednak decydował o tym jak się sprawy potoczą. Przysięgał wierność służbie Aiona. Aion zaś oddał usługi swoich dzieci w ręce ludzkiego króla. Musiał więc słuchać rozkazów nawet jeśli były bzdurne. Nie komentował też stroju wybranego dla lisa.
- Odzienie na podróż wybierałem ja. Nie będzie tak wyszukane ale pozwoli ci wtopić się w otoczenie podczas podróży.

Kiwnął potakująco głową. Jeszcze tego brakowało, żeby na podróż musiał wyjechać w białej szacie. Byłoby to kompletnie nie praktyczne i jeszcze bardziej przykuwające uwagę.
Chociaż i tak pewnie nie będzie im łatwo z ogonem i uszami Kitsune.
- Więc, ruszamy? - spytał, czekając na decyzję Lionela.
Po chwili wyszli z komnaty. Rebane spokojnie dał się poprowadzić przez zamek, aż do sali, gdzie znajdowali się goście. Wszyscy siedzieli już przy stole, czekając na pokaz i posiłek.
Rebane został wcześniej zapowiedziany, jako nowy nabytek króla.
Wszystkie świece nagle zgasły w pomieszczeniu. Wtem, w nagłej ciemności pojawiły się dwie kule ognia, które trzymał Rebane. Pomyślał, że mógł spalić to miejsce i zabić gości, nim ktokolwiek zdołałby go powstrzymać. Ich życie jednak nie było warte życia Lisa, a takie działanie, byłoby dla niego samobójstwem.
Pokaz Rebane nie był aż tak destrukcyjny, jak omawiał to ze strażnikiem. Polegał bardziej na tańcu i zabawą z ogniem. Było to w pewien sposób piękne, chociaż groźne. Nie potrzebował do tego run, czy znaków, a przynajmniej tak mogło się zdawać na pierwszy rzut oka. Rozumiał ogień i nie potrzebował tych ludzkich wymysłów, żeby nad nim panować, czy wręcz scalić się w tańcu. To drugie, było bardziej trafnym opisem tej sytuacji.
Kiedy skończył, wszystkie płomienie zniknęły. Świece ponownie zapaliły się w jednym momencie, oświetlając równomiernie całe pomieszczenie. Skłonił się wdzięcznie, chociaż niezbyt nisko. Niech się cieszą głupcy tym popisem. Kiedyś spłoną w tym samym ogniu.

Lionel poprowadził go korytarzami aż do głównego Holu i sali na której balował król. W koło stołu stali strażnicy. Wszystko zostało już przygotowane zgodnie z ustaleniami. Nawet Lionela zdziwił fakt, że nic nie spłonęło. Był wręcz przekonany, że Rebane nie pohamuje swojej złości i coś zniszczy. Skłonił się po pokazie i odstawił lisa do jego komnat. Musiał wrócić na przyjęcie. Gdy znów pojawił się w drzwiach usłyszał rozmowę króla z jednym z dygnitarzy.
- Nie, nie, nie, nie jest na sprzedaż. Ale, Oh Lionelu! Właśnie. Może chcesz spędzić z nim noc? Mój strażnik raczył już się przekonać jak gościnne może być ciało lisiego demona. Za wystarczającą ilość złota jestem gotów wpuścić cię do jego komnaty.
Strażnik zacisnął ręce na swojej broni aż zbielały mu kostki. Tylko jego pobratymcy widzieli jak bardzo jest wzburzony zachowaniem króla. Zachowaniem, które odbiegało od tego co znał. Nigdy nie ingerował w to z kim sypiał. Nigdy nie czuł od niego takiej... nienawiści? Uniósł spojrzenie w kierunku królowej i już rozumiał co ma miejsce. Zanim jednak zdążył ochłonąć znów wezbrał w nim gniew. Szczególnie, że dygnitarz zaczął opowiadać co też chętnie uczynił by z lisem.
- Wasza wysokość obawiam się, że pod tym względem nie jestem w stanie zapewnić bezpieczeństwa pana gościowi. Wewnątrz bariery twój lis może ściągnąć pierścień, a co za tym idzie dysponuje pełnią swojej mocy. Ja zaś, jak i moi bracia mamy określoną wolę do wypełnienia. Nie obejmuje ona pańskich gości w tak szerokim znaczeniu.
Król posłał Lionelowi kolejne pełne pijanej nienawiści spojrzenie po czym usiadł do stołu.
- Słyszałeś mój drogi. Jak chcesz możesz tam wejść na własne ryzyko.
Opowieść dygnitarza zaraz zmieniła ton. Był taki hardy tylko dlatego, że liczył na to, że strażnicy przytrzymają demona, a on będzie mógł robić na co ma ochotę. Propozycja samodzielnego wejścia do komnaty bestii już go nie interesowała.

Lionel został zwolniony ze służby do przygotowań parę godzin później gdy wszyscy się już upili a król zakończył wyżywanie się z swojej zazdrości na strażniku. Odwiedził Rebane z szaro-burym płaszczem z kapturem, prostymi płóciennymi spodniami i koszulą. Wszystko wyglądało jak klasyczny ubiór mieszczanina.
- Konie będą gotowe za dwie godziny. Zjedzmy coś w tym czasie. Odpocząłeś?

Rebane kompletnie nieświadomy tego, jak był obgadywany, wrócił spokojnie do komnaty. Nie mówił nic do Lionela, nawet na niego nie patrzył. Chciał zostać sam i po prostu poużalać się w samotności nad swoim losem.
Mógł sobie jedynie obiecać, że za niedługo wyjdzie na wolność. Kiedy tylko będzie miał możliwość, to wyrwie się z tego więzienia. Ponownie będzie mógł zmienić swoją postać na lisią i wyniesie się gdzieś z dala od ludzi. Były w końcu jeszcze tereny niezasiedlone przez to robactwo...

Zasnął z godzinę przed przyjściem Lionela. Mruknął cicho, przebudzając się, kiedy tylko drzwi do komnaty się otworzyły.
- To już? - spytał zaspany, przekręcając się na plecy. Przeciągnął się leniwie. Uchylił powieki niechętnie.
- Bogini, Lionel, Słońce jeszcze nie wstało - stwierdził, chcąc ponarzekać właściwie tylko dla narzekania. Leżał tak przez chwilę wiedząc, że przez najbliższy czas pewnie nie będzie mu dane przespać się na tak wygodnym i dużym łożu. Podniósł się powoli do siadu.
- Byłeś kiedyś w Radhridzie? Kiedyś to było naprawdę ładne miasto. Teraz to w sumie jest ruina. Niezbyt warta zobaczenia, ale właśnie dlatego tam jedziemy.
W międzyczasie zabrał ubrania przygotowane przez Lionela i przeszedł za parawan.

- Chcę opuścić miasto zanim obudzi się do życia wraz ze swoim skacowanym królem.
Odparł zgodnie z prawdą. Spojrzał też na Lisa zszokowany.
-Mówiłem ci, że nie wjeżdżamy do żadnego miasta. To zbyt niebezpieczne. Mieliśmy udać się do najodleglejszej części królestwa, aby naprawić szkody po wojnie jednak nie będziemy odwiedzać miast.
Powiedział rozkładając śniadanie i przekładając na wózek mapy, które mógł studiować Rebane oraz inne elementy.

Przebrał się spokojnie i spiął włosy patyczkiem w kok. Gdyby nie zwierzęce elementy i białe włosy, wyglądałby zadziwiająco normalnie. Wyszedł zza parawanu i podszedł do stolika.
- I udamy, spokojnie. Znasz przecież trasę. Jednak naprawdę nie myślałeś, żeby chociaż na chwilę wstąpić w jakieś ciekawsze miejsce? - spytał, nalewając sobie herbatę. Nie zamierzał kłócić się z Lionelem. Była to właściwie luźna propozycja.

Strażnik pokiwał przecząco głową.
- My nie podróżujemy bez celu Rebane. Przemieszczamy się z punktu a do b. Trochę jak taran albo lawina. Wiem, że demony lubią zmieniać swoje kierunki wedle upodobań i zwiedzać świat. Nam poskąpiono tej ciekawości. Może dlatego, że widzimy z szczytów świątyni Aiona prawie cały kontynent?
Przerwał swoje rozmyślania i wskazał na rarytasy.
-Naciesz się proszę. Gdy ruszymy w podróż będzie musiała ci starczyć strawa w gospodach i podróżne ogniska.

Westchnął cicho, powstrzymując się przed przewrócenia oczami. Czy naprawdę wojownicy Aiona przy każdej najmniejszej okazji musieli podkreślić to, kim są i w pewien sposób się pochwalić? Sam, jako demon, nigdy nie miał możliwości wstąpić do tej świątyni, nawet jeśli by chciał.
Może był trochę zazdrosny z tej ciekawości.
- Tak wiem. Nic nie szkodzi - stwierdził. Póki jego pożywienie będzie składało się głównie z mięsa lub owoców, będzie zadowolony.
Nałożył sobie spokojnie porcję na talerz. Widział, że pewnie to są resztki po uczcie, których nikt nie spróbował nawet. Wciąż wyglądało jednak dobrze i smacznie.
- Właściwie to nie mówiłeś mi, ile osób z nami jedzie?

Świątynia Aiona znajdowała się na najbardziej skalistym zboczu gór leżących w centrum kontynentu. Od południowego stoku góry te graniczyły z obecnym królestwem. Do jej dolnych partii wchodzili ludzie modląc się zaś szczyt ginął w chmurach. Wyżej zaś królowali strażnicy. Przejście przez pułap chmur wiązało się z zamarznięciem, uduszeniem i roztrzaskaniem o skały. Powyżej nich widać było prawdziwe piękno tego co tworzą strażnicy. Gdy niebo było bezchmurne z właśnie tego szczytu widać było zarówno morskie tonie ograniczające kontynent z 3 stron jak i góry i klify przysłaniające widok na morską toń w kierunku północnym. Takiego widoku się nie zapomina.
- Czterech strażników poza mną takiej ilości chciałem od króla. Powiedział on jednak, że dwójka wystarczy. - Nie dodał, że król uważał, że skoro spędza z lisem upojne noce to sam jeden powinien wystarczyć bo w końcu go oswoił. - Wziąłem więc Szina. To spokojny i zrównoważony wojownik. Niestety oznacza to, że nie będę mógł ściągnąć pierścienia.
Wyjaśnił niepocieszony. Pięciu poradziło by sobie z utrzymaniem mocy demona na wodzy nawet bez pierścienia i ograniczeń. Dwóch mogło co najwyżej zapobiec ucieczce lisa.

Im mniejszą grupą będą podróżować, tym mniej będą rzucać się w oczy. Ta informacja całkiem usatysfakcjonowała Rebane. Nie, żeby spodziewał się z tej podróży nie wiadomo czego, jednak jeśli to miało być tylko dwóch strażników, to może miał chociaż niewielką szansę na ucieczkę? Czy po pozbyciu się pierścienia, dałby im obojgu radę? Nie poznał właściwie żadnych umiejętności Lionela. Nie wiedział tak naprawdę, czego miałby się po nim spodziewać.
- Więc czeka mnie trzy tygodnie w ludzkiej formie - mruknął nieco niepocieszony. Ostatnie lata spędził głównie w zwierzęcej. Może teraz nie będzie aż tak źle w ludzkiej. - Chociaż nie mogę powiedzieć, że się tego nie spodziewałem.

Lionel spojrzał na niego
- Jeśli chcesz mogę wziąć magiczne łańcuchy. W nich będziesz mógł przyjąć formę lisa i podróżować w niej. Ale obawiam się, że to jedyne wyjście jakie w tej chwili jest dostępne.
Wiedział, że nie jest to coś na co zgodziłby się dumny lis. Dlatego akcentował słowo CHCESZ bardzo wyraźnie.
-Rebane puki nie zdobędziesz zaufania króla, strażników, nie mogę dać ci wolności... i poza barierą nie ściągniesz pierścienia co oznacza, że możesz odczuwać jego skutki intensywniej. Jeśli zaczniesz czuć się mocno osłabiony wynajmiemy czarowników by stworzyli barierę. Będziemy jednak na odludziu więc musisz mi dać znać od razu.

Skrzywił się lekko na tę propozycję. Nie wyobrażał sobie siebie ponownie w kajdanach, szczególnie w lisie formie. Już wolał się przemęczyć.
Uniósł ciepły kubek i napił się nieco herbaty. Trzymał go wciąż u góry, grzejąc o niego obie dłonie.
- Myślisz, że kiedykolwiek mi zaufają? - spytał, patrząc na niego zaciekawiony. Sam w to nie wierzył. Nie miał żadnych złudzeń po tym, jak został tutaj przyjęty. - Ludzie nie ufają demonom. Nawet jeśli zdejmą ten pierścień, to znajdą inny sposób na to, żeby mnie kontrolować. Tak samo zresztą mówiłeś o sobie.

- Ludzie nie ufają nawet sobie nawzajem, a co dopiero istotom potężniejszym jak oni. Zarówno demony jak i bogowie wypracowali swoje sposoby. Różnica jest taka, że bogowie tworzą pakty z ludźmi dające ludziom władzę, ale zmuszające do określonych poczynań. W sumie dość równe. Demony zaś zawsze próbują być na lepszej pozycji. Dlatego was tępią, a z nami wciąż się układają. Ludzie nie są już zabobonnymi idiotami Rebane. Są z każdym pokoleniem mądrzejsi. Powinniśmy się zbierać. Przebież się proszę.
Wskazał mu ubrania, a sam zaczął zbierać puste talerze.

- Już? Mówiłeś, że mamy więcej czasu - powiedział, po czym napił się jeszcze herbaty i odłożył kubek. Podniósł się powoli i skierował za kotarę.
- Nie mów tak, jakby każdy kontrakt z demonem był dla ludzi stratny. Słowo przez nas dane zawsze zostawało wypełnione - stwierdził, może nawet nieco bardziej melancholijnie. Pamiętał każdy z swoich kontraktów, a szczególnie swój pierwszy, który uwiązał go na wiele, wiele lat. Dosyć szczędliwych zresztą.
Wyszedł po chwili przebrany w nijakie, całkowicie neutralne ubrania. Był gotowy do drogi, bo w końcu nie miał nic do spakowania.

- Aion nas pogania. Na pewno ma swoje powody.
Kiwnął głową na coraz szybciej wstające słońce. Dla strażników było ono największym wyznacznikiem tak samo jak objawienia w świątyniach, i słowa wypisane w ich własnych ciałach za pomocą tatuaży.

Strażnicy również ubrani byli w obszerne płaszcze, pod którymi kryły się tatuaże, broń i ich oryginalne mundury. Nie odbiegali więc wyglądem od lisa.
-Głównym traktem ruszymy karocą. Później dostaniemy z baszty wartowniczej konie i zejdziemy z głównego szlaku przez las. Konie oddamy na przy granicy z skażoną ziemią i odtąd będziemy szli pieszo.
Przypomniał swojemu koledze Lionel i wsiedli do karocy ciągniętej przez dwa konie. Ich trójka w ciasnej przestrzeni i biedny woźnica człowiek. Dla strażników milczenie było normalne. Mimo to woźnica chciał jak najszybciej dotrzeć do baszty żeby pozbyć się niebezpiecznego ładunku. Tam otrzymali konie.
- Wiem, że demony różnie żyją z końmi. Wolisz pojechać ze mną czy na swoim?
Zapytał Lionel gdy weszli do stajni przy baszcie.