Serce nie sługa

First topic message reminder :

X był służącym pewnego możnowładcy w zamku. Dokładniej to jednym z tych bardziej zaufanych. Pewnego dnia X został przydzielony do nowego zadania. Otóż jego pan dostał bardzo drogocenny prezent. Lisa, demona, a zarazem pięknego mężczyznę Y. X, który miał zajmować się niewolnikiem, stracił dla niego głowę. Czy Y wykorzysta serce młodego sługi, by odzyskać wolność?

Last Dragon jako Lionel Coel, dowódca Złotych Strażników, członek klanu Aiona
Liriell jako Rebane, szczwany, lisi demon

Walka Lionela była jedną z najtrudniejszych. Jego pocałunki coraz częściej były agresywne a mniej namiętne. Częściej go podgryzał. Poruszał coraz agresywniej palcami. Gdy z jego przyrodzenia zaczął wydobywać się preejakulat, odskoczył. Wyrwał się z zaborczego objęcia ud lisa i klęcząc na jednym kolanie wylądował na podłodze przed łóżkiem. Oddychał ciężko. Walczył teraz z sobą i bólem jaki sprawiał mu znak prawdy. Powtarzał sobie że jest skałą. Nie chciał tracić kontroli. Jego ciało pragnęło to aż za bardzo utracić kontrolę. Chciał go i nie chciał zranić. Jego sapniecia wysiłku przerywały krótkie jęki bólu. Gdy jego oczy spotkały się z tymi Rebane mógł zobaczyć w nich walkę barw.
- Nie… ugh… - chciał powiedzieć by się nie zbliżał. Znak mu nie pozwolił. Po jego ciele rozeszła się fala bólu wyciskając westchnienie wcale nie związane z przyjemnością.
Gdyby tylko ten cholerny lis trzymał ręce przy sobie…

W pierwszym momencie Rebane pomyślał, że Lionel coś sobie zrobił. Szybko jednak odrzucił tę myśl, kiedy zobaczył wyraz twarzy mężczyzny. Wciąż tak zacięty, kiedy ten chciał utrzymać kontrolę.
- Lionel? - spytał, czując jak dreszcz podniecenia przebiega przez jego ciało. Podobał mu się ten widok, kiedy strażnik klęczał przed nim.
Nie chciał dać się mu wycofać. Widział, że również Lionel tego nie chce, a przynajmniej jakaś jego część. Zsunął się z łóżka i uklęknął przed mężczyzną, odgarniając białe włosy za ucho.
- Nie walcz z tym, przecież oboje tego chcemy - wyszeptał, wyciągnął delikatnie rękę stronę do Lionela, kładąc ją na jego policzku. - Chcę ciebie, Lionelu. Całego. Nie zrobisz mi tym krzywdy - uśmiechnął się uspokajająco, niemal czule do niego.

Jego delikatny, wręcz pocieszający dotyk nie pomagał. Spojrzenie stało się dzikie. Niczym lwa ruszającego na zwierzynę.
- Nie przyjmuję zażaleń.
Powiedział. Złapał lisa za ramiona i rzucił na łóżko zaraz przywierając do niego. Całował go gryząc jego wargi i unosząc biodra. Odsunął dłonią pośladek i zaczął wchodzić w niego. Z ust Lionela wydobywało się krótkie warknięcie gdy ciało lisa stawiło pierwszy opór. Chciał wejść głębiej i wziąć więcej. Wycofał się lekko i pchnął gwałtownie biodrami. Już bez delikatności przedzierał się w głąb jego ciała.

Widząc to spojrzenie, Rebane był pewien, co się za chwilę stanie. Właściwie miał tylko sekundę na to, bo chwilę później upadł na łóżko, czując jak ciężar Lionela go przygniata. Nie miał już nawet jak się ruszyć, czy chociażby drgnąć. Poczuł jak członek mężczyzny się w niego wsuwa, z początku gładko, później natrafiając na bolesny opór. Głośny jęk, już niekoniecznie przyjemności wydobył się z ust Lisa, a jego paznokcie wbiły się mocno w plecy strażnika.
Przecenił się, zdecydowanie. Myślał, że wszystko pójdzie bardziej gładko. Nigdy nie miał tak hojnie obdarzonego kochanka, jednak nie żałował. Oddychał nieco ciężej, trzymając ulegle opuszczone uszy. Jego członek wciąż stał twardy, ocierając się o mężczyznę przy każdym jego ruchu.
- Jesteś ogromny - jęknął, rozluźniając się. Lionel mógł poczuć, jak mięśnie Rebane mu ustępują.

Ostrzegał go. To Lis uparł się że go chce w środku. Lionel tylko spełniał jego prośbę. Ból na plecach po wbitych paznokciach był niczym w obecności tego co robili. Nie było co oczekiwać że z ust strażnika wydobędzie się jakikolwiek dźwięk artykułowany. Gdy mięśnie Lisa przestały z nim walczyć, poczuł jak głęboko jest w stanie wejść. Dalsze rozpychanie go było bez sensu. Zaczął się poruszać po długości która była dostępna. Nagryzał jego kark i obojczyki. Pracował biodrami bardzo intensywnie. Ten fizyczny wysiłek był jak ulgą po walce ze znakiem. Wygiął się bardziej w łuk unosząc wyżej biodra lisa. Zaczął zębami ciągać jego sutki. Lizać je i zasysać. Odgłos ciał uderzających o siebie powoli stawał się coraz szybszy chociaż wydawało się to niemożliwe. Pamiętać należy że seks uprawia demon i półbóg.

Jęczał niemal przy każdym pchnięciu, czując, jakby za każdym razem Lionel wsuwał się coraz głębiej. Drapał go przy tym po plecach, wił się z tej mieszanki bólu i przyjemności, a kiedy mężczyzna zaczął ocierać się o jego prostatę, Kitsune całkiem się już zatracił. Nie był dłużny i wkrótce na ciele Lionela pojawiły się ślady po ugryzieniach, jak i malinkach. Wbijał paznokcie w jego plecy, drapał, nie pozwalając się ani na trochę odsunąć.
W pewnym momencie demon złapał go za włosy i przyciągnął do namiętnego, chociaż niemal brutalnego pocałunku. Nie potrzebował już teraz wiele. Doszedł, brudząc ich brzuchy spermą i zaciskając mocno na członku Lionela. Poczuł nawet, jak ten zwalnia, napotykając ponownie opór.

Walczył z jego oporem jeszcze kilka pchnięć aż sam doszedł. Nie kontrolował tego więc nawet po zejściu tego pierwszego napięcia nie zmalał i nie przestał się poruszać. Robił to coraz wolniej ale ciągle nacierał na ciało Lisa. Rozmazywał w ten sposób w nim swoją spermę która przylegała do ścianek dając lepszy poślizg ale i wprawiając w jeszcze silniejsze dreszcze.
Pół bogowie w skali płodności istot magicznych mieli dwie opcje. Bezpłodność, albo zdolność do zapłodnienia każdej samicy każdej rasy. Jako dzieci Aiona, złoci strażnicy należeli do tych drugich. Ich sperma była silnie lepka i gęsta, produkowali jej też spore ilości. Ten strażnik postował dość długo… Sperma w smaku przypominała właśnie złoto, a spożyta wprawiała w przyjemne dreszcze i uśmierzała ból, szczególnie w przypadku ludzi. Lio nie miał pojęcia jak jego spełnienie podziała na Lisa. Miał pewność, że ten nie zajdzie w ten sposób w ciążę. Zaczął całować go coraz lżej i delikatniej. Lizał zrobione wcześniej zębami znaki. Tatuaż zaczął pokrywać jego plecy w miejscach zadrapań próbując dokonać szybkiej regeneracji. Czuł, że jego obecność w środku przeszkadza w regeneracji lisa.
-Chcę dać ci więcej z siebie. Wytrzymasz to? - Zapytał patrząc w jego oczy.

Czując w sobie ciepłą spermę, jego ciało zdecydowanie się rozluźniło, a ból zdecydowanie zmalał. Ciało demona samo w sobie dostosowywało się szybko, tak samo i regenerowało, jednak ulga spowodowana nawet w taki sposób, była niesamowicie przyjemna. Oddawał leniwie pocałunki, bardziej czule niż dotąd.
- Jesteś kochany, kiedy tak się o mnie martwisz - wymruczał,odgarniając kilka kosmyków Lionela za jego ucho.
Kto by pomyślał, że zaledwie po minięciu jednej doby będzie tak spędzać czas ze swoim strażnikiem. Kitsune w ogóle się nawet nie spodziewał, że trafi na kogoś tak podatnego w zamku. Czy właściwie to, co teraz robili, nie było zdradą władcy?
- Chociaż moglibyśmy zmienić chociaż pozycję - uśmiechnął się do niego czule.

Dla Lionela ten stosunek nie miał nic wspólnego z jego obowiązkami jako strażnika. Tym bardziej, że to był dzień wolny, bez służby. To mogło być niepojęte dla takiej namiętnej istoty jak Lis, która nie walczyła z pragnieniami, brała czego chciała. Jako strażnik od małego nauczany był stawiać rozkaz nad własne uczucia. Gdyby jutro, będąc na służbie usłyszał, że ma zabić Lisa, pewnie by to zrobił. Zrobiłby to też w najmniej bolesny i najszybszy sposób, obiecał w końcu go nie krzywdzić.
Delikatnie wysunął się z wnętrza Rebane by Przełożyć jego nogę na bok. Przewrócił Rebane tak by leżał na boku. Po chwili znów wszedł cały i ułożył się za nim. Duża dłoń spoczęła na genitaliach Lisa a ogon łaskotał brzuch Strażnika. Pozwolił ogonowi opaść swobodnie. Zauważył, że jest bardzo wrażliwy. Prawdopodobnie tak jak uszy był atrybutem mocy lisa. W przypadku Lionela były to tatuaże.
- Teraz będzie wolniej.
Pocałował go w szyję. Powoli zaczął się poruszać. Jego ramiona obejmowały go i pieściły jednocześnie.
-To to miejsce prawda?
Zapytał ocierając się o jego prostatę. Widział jak reagował wcześniej. Tym delikatnym seksem chciał dać mu poczucie bezpieczeństwa, które jego zdaniem mogło zostać zachwiane poprzednim stosunkiem.

Przylgnął plecami do torsu Lionela, kiedy ten położył się za nim. Nogę również przesunął do tyłu, kładąc ją ną nodze strażnika, podobnie zresztą uczynił z ogonem, żeby im bardzo nie przeszkadzał.
Tak naprawdę Rebane ani razu nie poczuł się tu bezpiecznie. Ramiona Lionela były bardziej niczym klatka, niż opiekuńczy gest. Kitsune w końcu był doskonale świadom jego przywiązania do króla i poczucie obowiązku. Nie prędko zresztą pogodzi się z rolą zwierzaka. Jednak to wszystko nie przeszkadzało mu czerpać przyjemność ze stosunku szczególnie, kiedy Lionel zaczął regularnie ocierać się o jego prostatę. Jęknął cicho, poruszając się się w rytm pchnięć.
- Mhm~ - wymruczał, odwracając głowę na tyle, by móc pocałować go czule w usta.

Kiedy zakończyli całą zabawę, na zewnątrz zaczynało świtać. Kitsune brudny od potu i spermy zasnął spokojnie, obejmując strażnika delikatnie ogonem. Nie zamierzał go jeszcze wypuszczać.

Lionel był zaskoczony wytrwałością i możliwościami regeneracyjnymi lisa. Niestety jego wolne kończyło się za parę godzin. Powinien w tym czasie dotrzeć do własnej kwatery i przyodziać się należycie. Leżenie tak jeden koło drugiego było przyjemne. Niemniej wszystko co dobre musi się skończyć. Pocałował go krótko gdy słońce zaczęło zaglądać przez okna.
-Muszę iść. Przyniosę ci później posiłek.
Delikatnie wysunął się z jego objęć. Był piękny. Nawet w stanie takiego zmęczenia. Westchnął ciężko i zaczął wychodzić.
Tak jak obiecał pojawił się z posiłkiem. Niestety nie miał dobrych wieści.
-Król chce cię dzisiaj… zobaczyć. To jest nowa szata. - Położył na komodzie zawiniątko z białego materiału.

Mruknął cicho, na chwilę się przebudzając, kiedy Lionel wysunął się z jego objęć.
- Mhm - zamknął ponownie oczy, poprawiając pościel na sobie i po chwili ponownie zasypiając. Może nawet lepiej, że strażnik sobie poszedł. Miał teraz więcej miejsca na łóżku.
Kiedy Lionel wrócił, Kitsune wciąż leżał w łóżku, jednak już po prostu odpoczywając.
- Więc pasuje, żebym wcześniej wziął kąpiel. Nie wypada, żebym pojawił się przed królem w takim stanie.
Powiedział, spoglądając na ubrania na komodzie.
- Zdążyłeś w ciągu nocy wykuć pierścień, czy może król zamierza mnie odwiedzić?

Pokiwał przecząco głową. Zamierzał wykonać pierścień własnoręcznie aby jego moc była silniejsza. Do tego potrzebował stali wytapianej przez klan Aiona.
Próbowałem go nakłonić by przyszedł tutaj. Nie jestem jednak w stanie przewidzieć co postanowi.
Stał trochę sztywno nawet jak na siebie. Widać było że walczy z myślami.
-Czekam na dostawę metalu. Gdy wykuje pierścień będę musiał go jeszcze dopasować do ciebie. Na pewno będziesz wiedział na jakim etapie jestem. A tej nocy… ktoś mnie skutecznie zajął. Nie mogłem więc zająć się pierścieniem.
Starał się humorem ukryć swoje rozterki. Bo jeśli król zażyczy sobie by lis pojawił się gdzieś indziej to będzie musiał mu założyć kajdanki albo obrożę. Bardzo tego nie chciał.

Kitsune doskonale widział spięcie strażnika. Szczególnie, że ten humor wydawał mu się być niezwykle sztuczny. Wątpił bowiem, żeby był on wynikiem ich poprzedniej nocy.
- Liczmy więc, że król postanowi odwiedzić mnie tutaj. Pasuje więc, by to pomieszczenie było przygotowane na jego przyjście.
Powiedział spokojnie, podnosząc się z łóżka. Odgarnął przez ramię swoje długie, nawet trochę nie splątane włosy co wydawałoby się niemożliwe po tak upojnej nocy. Teraz tylko one i puszysty ogon zasłaniały jego ciało przez wzrokiem strażnika. Podszedł powoli do wanny, która stała za małym parawanem. Dotknął jej, a wanna po chwili zaczęła napełniać się wodą.
- Lio, nie musisz się na razie stresować. Póki król nie podjął decyzji nie ma co zamartwiać się na zapas.
Powiedział spokojnie, wchodząc do nieco gorącej wody. Odetchnął z ulgą, rozluźniając się pod wpływem ciepła. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że król może zażyczyć sobie spotkać się z nim gdzieś indziej. Jednak nawet sam Kitsune nie był pewien, jak powinien zareagować w takiej sytuacji. Zależało mu na zaufaniu Lionela.

Obserwował go i był pełen podziwu jak przemieszcza się. Ciało lisa zespoliło się z jego ciałem tak wiele razy. On jednak szedł pełen godności jakby nic nie miało miejsca. Co gorsza pragnął go znów. wiedział, że to nie jest możliwe. Że jest na służbie i powinien w tym momencie wycofać się i wrócić do króla.
-Przyjdę znów gdy będę wiedział więcej. Przygotuj się na… wszelką ewentualność.
Nie powiedział tego na głos, ale Lis był bardzo domyślną istotą. Był pewien, że zrozumiał. Opuścił pomieszczenie i udał się do swoich obowiązków.
Na szczęście tym razem król zgodził się zobaczyć swój nowy nabytek w komnatach w których był przetrzymywany. Uprzedził go o tym i kazał służbie przygotować właściwe miejsce za barierą lisa.
iJego imię brzmi Rebane wasza wysokość.
Uprzedził Lionel gdy drzwi się otworzyły. Po bokach mężczyzny stało po 3 strażników Aiona. W tym Lionel.

Kiedy król wraz z Lionelem zjawili się przed komnatą, pomieszczenie było całkowicie wysprzątane i nie pozostał nawet jeden ślad po ostatniej nocy. Lis również siedział przy oknie już czysty i przebrany w delikatną, białą szatę. Widząc króla, Kitsune podniósł się powoli i skłonił wdzięcznie.
- To zaszczyt gościć cię tutaj, wasza wysokość.
Mimo całej nienawiści, jaką czuł do władcy i niechęci do strażników, na zewnątrz Rebane był całkowicie spokojny. W żaden sposób nie pokazywał swojego dyskomfortu ani emocji.
- Również chciałem podziękować za nowe szaty. Musiały być niezwykle kosztowne.
Rebane właściwie wydawał się być nastawiony pokojowo. Właściwie chciał, żeby ta wizyta minęła w miarę możliwości bezkonfliktowo.

Fotel dla władcy stał poza pomieszczeniem, w takim miejscu by król nie mógł zostać zaatakowany przez lisa, a jednak by mógł obejrzeć go. Stanął najpierw w drzwiach oceniając go jak i pomieszczenie. Dopiero później usiadł. Po jego minie widać było, że nawet to krótkie skinienie w ramach przywitania było wystarczające by wyciągnąć uśmiech na usta króla.
- Rebane. Dziwne imię dla lisiego demona, ale w porządku. Imię nie ma znaczenia. Bądź grzecznym demonem i podejdź bliżej. Obróć się ładnie bym mógł cię obejrzeć z każdej strony.
Król wiedział o ich upojnej nocy. Dziwnym by było gdyby nie wiedział patrząc na to, że Lionel w dzień wolny wszedł tam w porze obiadu i wyszedł po wschodzie słońca następnego dnia.
- Wyglądasz dobrze. Nawet trochę zbyt… czysto jak na demona. Opowiedz mi o swoich umiejętnościach.
Król rozsiadł się wygodnie jakby zamierzał słuchać bajki na dobranoc. Strażnicy stanęli po jego stronach w spoczynkowej pozie. Wszyscy oni mieli oczy wpatrzone w demona i dłonie swobodnie leżące na broni. Jedyny Lionel pozwolił sobie na zaplecenie rąk za plecami. Stał zresztą najbliżej króla i w razie ataku gotów był zasłonić go swoim ciałem.

Rebane tak naprawdę było najbardziej odpowiednim imieniem dla lisiego demona, oznaczało w istocie to rude zwierzę. Kitsune jednak nie zamierzał mówić o tym królowi, czy w jakikolwiek sposób go upominać. Podszedł posłusznie bliżej i powoli się obrócił, pozwalając mężczyźnie obejrzeć strój, czy raczej siebie z każdej strony. Szata sama w sobie leżała na nim perfekcyjnie, skrojona dla Kitsune, podkreślała jego ciało. Srebrne nici lśniły w promieniach Słońca.
- Czerwone motywy pewnie ożywiłby nieco tę szatę - powiedział spokojnie. - Jest ich dużo, wasza wysokość. Jest łatwiej, kiedy wiem, czego dany kontrahent sobie życzy.
Zwykle demony nie używały swojej mocy ot tak, dla zachcianki. Była w końcu kosztowna. Zdecydowanie częściej podpisywali umowy z ludźmi, pragnąc jak zysku.
Przynajmniej tak było kiedyś.
- Jeśli masz wrogów, wasza wysokość, mogę pomóc ich zniszczyć. Potrafię użyźnić ziemię, gdy wszędzie panuje zaraza i susza, by poddani nie cierpieli z głodu. Zapanować nad żywiołami, które niszczą królestwo, czy nie pozwalają wrócić żeglarzom bezpiecznie na brzeg lub przeciwnie, przywołać je zgodnie z życzeniem. Uleczyć z choroby, śmiertelnej, jak i takiej, która uniemożliwia poczęcie potomka.
Kitsune doskonale zdawał sobie sprawę, że para królewska się starzała, a wciąż nie mieli dziecka. Wiele ludzi o tym mówiło, jak i krążyło mnóstwo plotek na ten temat, a królestwo nie mogło pozostać bez dziedzica.

Na słowo Kontrahent brew władcy podjechała rozbawiona do góry. Nie przerywał mu jednak. Stukał palcem słuchając go uważnie. Przywołał Lionela by ten się pochylił. Mężczyzna z uśmiechem pokiwał przecząco głową.
- Lepiej byś sam o tym powiedział Panie.
Odpowiedział i cofnął się na swoją pozycję.
- Ugh, niech ci będzie. Rebane. Nikt nie będzie podpisywał tutaj żadnego paktu z demonem. Chociaż kupiłem cię jak zwierzę… nie zamierzam cię wykorzystywać w ten sposób. Za bardzo przypominasz człowieka… mimo wszystko. Szczerze powiedziawszy nie bardzo wiem co z tobą zrobić. Jesteś zbyt niebezpieczny by biegać samopas, w dodatku koszmarnie drogi. Zbyt ludzki by chodzić jak pies na smyczy. Powiedzmy… umówimy się na coś. Bez tych twoich paktów krwi i innych pierdół. Pakty z bogami i demonami są równie… niebezpieczne. Widzisz. Ci oto panowie odmówili by służby gdy samodzielnie nie spłodzę następcy. Jak rozumiesz to wielki prestiż posiadać strażników Aiona, tak samo jak posiadać demona. Ich ojciec jest bardzo drobiazgowy w swoich ugodach. Aion miał obdarowywać godnych królów właściwym potomkiem. Widać nie jestem zbyt godzien...Tych dwoje.
Wskazał na Lionela i strażnika po swojej drugiej stronie. W jego słowach czuć było gorycz jednak nie żal. Nie obwiniał Strażników za ich misję. Co więcej wiedział, że jego żona jest w pełni zdolna urodzić następce. To z nim był problem. Niemniej słuchając go wszyscy strażnicy wręcz zastygli nie wiedząc jak podejść do tego wszystkiego. Najbardziej zbolałą minę miał Lionel.
- Będzie miało pierwszeństwo do mojej żony w celu spłodzenia kolejnego następcy, a gdy to się nie powiedzie sami zasiądą na tronie tego królestwa. Nie mogę w tym celu korzystać z żadnej magii. Jedynie zioła i medycyna. Chociaż leczenie z chorób brzmi nad wyraz obiecująco. Początkowo myślałem jednak o innym zakresie twoich obowiązków. Czasami będę potrzebował nastraszyć kogoś. Czasami byś powstrzymał klęskę nieurodzaju. Czasami trzeba będzie pozbyć się choroby dziesiątkującej ludzi bądź bydło. Dużo twoich obowiązków byłoby… terenowych. Oczywiście dostałbyś eskortę. W końcu mimo wszystko jesteś demonem. Jeszcze ktoś by cię znów złapał i musiałbym za ciebie płacić dwukrotnie. Głupota. Proste zadania. Dużo wolności na jakiej ci zależy. Kwestię bezpieczeństwa omawiałeś już z Lionelem więc nie musimy jej poruszać. Podoba ci się taka wizja pracy dla korony?
Na ustach króla błąkał się uśmiech. Było w nim jednak więcej niż by się mogło wydawać. Ten mężczyzna może nie miał większych planów względem Kitsune ale określił dokładnie czego oczekuje od niego. Czego potrzebuje od lisa. Nie wiedział o jego zdolnościach leczenia niepłodności, ale już noc wcześniej wpadł na wyśmienity pomysł. Gdy doniesiono mu, że Lionel spółkował z bestią wpadł na genialny pomysł. Strażnik zaś czuł jak mrówki idą mu po plecach i wiedział, że nie będzie to nic co by mu się spodobało. Nie bał się decyzji króla. Raczej tego, że będzie musiał wypełnić niewygodny rozkaz. Wymienił spojrzenia z drugim strażnikiem, który stał u boku króla.

Słuchał w ciszy całego wywodu króla, zastanawiając się jak właściwie może rozstrzygnąć tę sytuację. Jakiejkolwiek nie dostałby wolności, to bycie na posługach człowieka było dla niego uwłaszczające. Znał osobiście demony, które.. dostosowały się. Sprzedały siebie za bezpieczeństwo i opiekę, zdradziły całą swoją rasę. Kitsune nie umiał patrzeć na to inaczej. Nie po tym, jak nieraz musiał ukrywać się czy uciekać przed łowcami. Widział swoich bliskich sprzedawanych jako niewolników, czy nawet ich śmierć.
Kiedy ostatnio widział jakiegokolwiek lisiego demona?
Mimo siły tych gorzkich myśli, twarz Rebane pozostała niewzruszona. Jedynie ogon, czasem machnął nerwowo bez wiedzy właściciela.
- Oczywiście, wasza wysokość. Dziękuję za zaufanie, jakie mi daliście.
Skłonił się delikatnie. Nie obeszło go praktycznie to, co król mówił o potomku, a przynajmniej na razie. Rebane nie obchodziło, z kim Lionel sypiał, czy jest to królowa, czy prostytutka w tawernie.
Zwykle Lis nie miał problemów z motaniem ludzi, mówieniem półprawdą na swoją korzyść i zdobywaniem zaufania. Teraz, po raz pierwszy od dawna, nie miał pojęcia co mówić. Czuł się przygnieciony tą całą sytuacją, którą chciał zakończyć, uciec z tego zamku, ale nie miał pojęcia jak. Nie pozostało mu więc na razie nic innego, niż bycie posłusznym, póki nie znajdzie innej drogi ucieczki.

Król był wielce usatysfakcjonowany jego odpowiedzią. Dla Lionela ten brak konfrontacji wydał się podejrzany. Zresztą nie tylko dla niego. Inni strażnicy też spoglądali w stronę swojego dowódcy z mieszanymi uczuciami odbijającymi się w spojrzeniu. Władca jeszcze przez chwilę rozmawiał z lisem na temat jego ulubionych potraw. Później przeszedł na temat preferencji ubioru czy dóbr luksusowych. Gdy się znudził rozmową pożegnał się z lisem i cała impreza przeniosła się do sali tronowej. Lionel wrócił do Rebane gdy król ułożył się do snu.
- Dziękuję za twoją powściągliwość. Martwi mnie jednak, że tak gładko poszło. Coś się stało?
Zapytał wchodząc do pomieszczenia z wózkiem pełnym pachnących potraw.

Nie dziwiły go spojrzenia strażników. Wiedział, że mu nie ufają i jeszcze przez długi czas się to nie zmieni. W niektórych przypadkach pewnie nigdy. Mimo to do końca rozmowy był spokojny, przedstawiając swoje preferencje.
Wieczorem Lis ponownie siedział przy oknie, oglądając zachodzące słońce. Oparł łokieć o parapet, a policzek na dłoni. Czy coś się stało? To pytanie wydało mu się tak bardzo nie na miejscu...
- Przepraszam, że nie sprawiłem ci rozrywki - mruknął. Spojrzał na sekundę na Lionela, a zaraz później na jedzenie. - Nic. Jedyne co da mi buntowanie się to to, że zamknięcie mnie tu na dłużej. Siedzenie całymi dniami w jednej komnacie jest dosyć nudne.
Poczekał, aż Lionel podjedzie z wózkiem bliżej i przełoży potrawy na stół. Dopiero wtedy usiadł przy nim.
- Ale widzę, że król wziął sobie do serca moje prośby dotyczące posiłków.
Uśmiechnął się lekko, a jego twarz złagodniała.
- Zresztą, chyba rozumiesz, wolę trzymać w miarę możliwości przyjazne stosunki z królem.

Westchnął ciężko.
-Król w najbliższych dniach wybiera się na dwór jednego z możnych. Ja zostaję na miejscu więc mam nadzieję skończyć pierścień. Będziesz mógł wtedy opuścić tę salę.
Gdy wystawiał potrawy na stół światło odbijało się od jego pleców tańcząc na złotym tatuażu.
-Rozumiem. A ty za to rozumiesz dlaczego jestem ostrożny gdy chodzi o ciebie. Jedz póki ciepłe.
Gdy Lis skończył posiłek przestawił talerze ponownie na wózek i wyciągnął z pod niego mapę.
-To są wszystkie włości należące do króla. Jak widzisz są dość rozległe. Z dzisiejszej rozmowy wynikało, że wpierw pojawić się mamy tutaj. Ostatnia wojna mocno zanieczyściła glebę i wodę w tym rejonie.

- Jak właściwie będą wyglądały te wyjścia? Rozumiem, że zawsze w obecności strażników i jedynie w celu wykonywania obowiązków?
Nachylił się lekko nad mapą. Kojarzył tereny, które mieli odwiedzić. Ostatnio był zmuszony do ciągłego podróżowania. Demony rzadko gdzie mogły teraz zaznać spokoju.
- Będę musiał na miejscu ocenić jak poważne są zniszczenia. Nie mogę teraz określić ile zajmie mi naprawa tego miejsca. Moja moc też jest ograniczona, a jeśli zanieczyszczenia ziem jest rozległe, to możliwe, że będziemy zmuszeni spędzić tam trochę czasu.
Podniósł się powoli, po czym zbliżył się do Lionela. Ułożył delikatnie dłoń na jego policzku, uśmiechając się delikatnie.
- Dzisiaj zapewne nie dotrzymasz mi towarzystwa w nocy? - spytał, jakby z żalem.

Lionel uśmiechnął się lekko chociaż po tym uśmiechu widać już było, że nie jest to uśmiech zadowolenia.
-Jesteś uziemiony do czasu wykonania pierścienia. Później, po terenie zamku i dworze będziesz mógł przechadzać się swobodnie. Aż do granicy murów wewnętrznych miasta. Oczywiście będzie ci zawsze towarzyszyło co najmniej dwóch strażników. Jeśli opuścisz mury wewnętrzne miasta bez pisma króla, król wyda na ciebie wyrok śmierci. Podczas objazdu będziesz zawsze ze mną. Decyzją króla jest bym towarzyszył ci w każdym zadaniu.
Pochylony nad mapą słuchał lisa gdy ten mówił o swoich możliwościach.
-Król chce byśmy wracali co 3 tygodnie aż do odwołania. Będziesz więc musiał zaplanować swoją pracę tak by w razie potrzeby po 3 tygodniach móc ją przerwać na powrót do zamku.
Zdziwił go ten delikatny dotyk lisa. Był przekonany, że jego ciekawość została zaspokojona. Chociaż słyszał żal w jego głosie to nie był przekonany o szczerości tego tonu. Mimo to jego własne serce jakby ścisnęło się w piersi.
-Nie będę w stanie zaspokoić twoich pragnień tej nocy. Mogę jednak zostać aż nie zaśniesz.