Serce nie sługa

First topic message reminder :

X był służącym pewnego możnowładcy w zamku. Dokładniej to jednym z tych bardziej zaufanych. Pewnego dnia X został przydzielony do nowego zadania. Otóż jego pan dostał bardzo drogocenny prezent. Lisa, demona, a zarazem pięknego mężczyznę Y. X, który miał zajmować się niewolnikiem, stracił dla niego głowę. Czy Y wykorzysta serce młodego sługi, by odzyskać wolność?

Last Dragon jako Lionel Coel, dowódca Złotych Strażników, członek klanu Aiona
Liriell jako Rebane, szczwany, lisi demon

Nawet jeśli ledwo co się mieścili w ciasnej karecie, Rebane tak naprawdę z ulgą przekraczał granice zamku. Wiedział, że wciąż jest więźniem, jednak przynajmniej mógł wyjść gdzieś dalej. Gdyby tylko w czasie tej podróży nadarzyła się j a k a k o l w i e k szansa na ucieczkę, to skorzystałby z niej bez wahania.
Rebane ściągnął z głowy spory kaptur dopiero wtedy, kiedy weszli do stajni. Wyprostował wcześniej skulone uszy, które trzymał w takiej pozycji, żeby przykryta materiałem głowa przypominała tę ludzką. Nie chciał wcześniej robić zbędnych problemów.
- Na swoim. Który to będzie? - spytał, dając się poprowadzić. - Tylko te udomowione demony nie radzą sobie z zwierzętami. Nie spotkałem żadnego innego demona, który miałby z tym problem - powiedział, zbliżając się do konia, który spokojnie przyjął jego obecność.
Jakby nie patrzeć, demony miały w sobie bardziej zwierzęcą krew. Nawet jeśli moc uzyskały ku łasce pewnej bogini, to wciąż ich magia polegała głównie na naturze i energii z niej pochodzącej. Rebane widział, że demony, które oddały się pod władzę ludziom, tracą to specyficzne połączenie z ziemią, a ich magia staje się taka... sztuczna. Jak magów i ludzi.
Chociaż może to było po prostu jego specyficzne odczucie i był po prostu zrażony do tych wszystkich zdrajców, którzy pochylili głowy przed ludźmi.

Leo kiwnął tylko ręką. Dostali trzy ciężkie konie z racji masy strażników. Nie chcieli też żeby lis im uciekł. No i te okrągłe kobyłki były w stanie iść po ciężkim terenie i długo nie łamiąc pęcin na kamieniach tak szybko jak konie wyścigowe. Weszli w leśną dróżkę i powoli przedzierali się w kierunku zachodzącego słońca.
- Zatrzymamy się na tamtej polanie i rozpalimy ogień. Prześpię się cztery godziny a później się zmienimy. - Odezwał się do drugiego strażnika.
- Jasne, nie ma sprawy. Demon składa jakieś wnioski albo zażalenia? - Strażnik z lekkim uśmiechem odwrócił się do Rebane. Nie mógł się jeszcze przemóc żeby mówić do niego imieniem, w końcu całe życie był uczony zabijać demony, ale powoli zaczynał doceniać go jako towarzysza podróży.

Rebane uniósł nieco brew do góry, słysząc to pytanie.
- Nie jestem pewien, czy pytasz mnie czy Lionela - stwierdził. W sumie to były jedne z pierwszych słów jakie usłyszał od tego strażnika. Reszta podróży przebiegała niemal całkowicie w ciszy. Odpowiadało mu to i mógł niemal całkiem poświęcić się szukaniu drogi ucieczki, która byłaby pewna. Nie zamierzał ryzykować dla niepewnego planu. Dodatkowo, wciąż nie znał możliwości Lionela, jeśli chodzi o walkę. Wolałby jej uniknąć.

- Oczywiście, że do ciebie. Jeśli wolisz by Lionel położył się wtedy gdy ty będziesz spał mogę teraz odpocząć i pilnować was przez noc.
Powiedział mężczyzna. W jego głosie nie było słychać żadnej emocji co tylko świadczyło o jego profesjonalizmie. Zero agresji ani sympatii.
- Rebane. Możesz się oddalić, zapolować jeśli chcesz. Nie oddalaj się jedna zbyt mocno. Nie chcę by pierścień cię skrzywdził.
Poprosił Lionel kończąc rozstawianie prowizorycznego szałasu.

Rebane kiwnął potakująco głową. Na ten moment było mu obojętne, kto będzie stał na straży.
- Jak daleko? - spytał, zanim poszedł do lasu. Lionel dawał mu całkiem sporą swobodę. Czy był aż tak bardzo pewien, że w razie czego udałoby mu się dogonić przemienionego Kitsune? Rebane spojrzał na swoją dłoń i palec, na którym tkwił przeklęty pierścień. Nienawidził go. Cały czas gdzieś z tyłu głowy pamiętał o nim i o ograniczeniach.
Po nieco ponad godzinie wrócił z bażantem i dwoma przepiórkami. Położył zdobycze koło ogniska i usiadł. Zastanawiał się. Jeszcze chwilę tego samego dnia myślał i prosił o jakąkolwiek szansę na ucieczkę, ale teraz był pewien, że potrzebował jakieś pewnej. Nawet jeśli udałoby mu się ściągnąć pierścień w inny sposób, niż ten, który przychodził mu na myśl.

Lio podał mu obszar w długości biegu, nie w kilometrach. Drugi strażnik nie komentował tej, jego zdaniem zbyt liberalnej odległości. Lio spał gdy lis wrócił z  swoim łupem. Musieli więc we dwójkę oczyścić z pierza zdobycz i opiec ją nad ogniem. Po trochę ponad czterech godzinach strażnicy wymienili się miejscami.
- Zauważyłem, że wpatrujesz się często w pierścień. On czerpie moc bezpośrednio ze mnie. Z krwi Aiona. Niestety jak wszystkie boskie artefakty tworzone naszymi dłońmi to nie my decydujemy o ich właściwościach a nasz ojciec. Miał dać mi blokowanie twojej mocy. Niestety wiem też gdzie jesteś. Czuję gdy się oddalasz i gdy jesteś blisko. Czuję złość pierścienia rosnącą z każdym krokiem jaki robisz z dala ode mnie. Nie wiem dlaczego. Nie śmiem jednak dyskutować z wolą Aiona.
Wziął do ręki sztylet którym zabił już paru Tengu.
- On początkowo miał służyć do unieruchomienia demona. Zablokować zmianę formy i ucieczkę. Rozwinął się do tego stopnia, że pochłania magię demona którego zrani. Ja jestem skłonny uwierzyć, że więzi duszę tego, który zostanie nim zabity.

Kiedy Lionel się obudził, Rebane wciąż siedział przy ognisku. Podniósł wzrok na strażnika, słuchając jego słów. Zmrużył lekko oczy, a ogon poruszył się nieco nerwowo. Przestał bawić się pierścieniem, który dotąd obracał i przeciągał go po palcu.
- Irytuje mnie - powiedział, wracając tematem do pierścienia. - Demony nie zostały stworzone do bycia pętanymi i służenia. Największym darem od Tsuki dla nas to była wolność. Dlatego też demony są tak bardzo różne pod względem mocy i charakterów. Nigdy nic nam nie narzuciła. Nigdy nic nie kazała.
I możliwe, że również dlatego po prostu ich zostawiła. Myśl, że Lionel wciąż czuł obecność Aiona powodowała w Rebane zazdrość. Kiedy ostatnio czuł jakiekolwiek wsparcie od swojej bogini?

- Nasi rodzice mają wobec nas zupełnie inne oczekiwania i wychowują nas też inaczej. Aion nigdy nie zostawia nas samych sobie. Jego płomień czujemy na skórze każdego dnia jak napełnia nas siłą. Nawet gdy niebo jest zachmurzone... Nie wiem czy potrafił bym żyć tak swobodnie jak ty. W stworzenie strażnika jest wpisane służenie wyższej misji. Nie znam innego życia.
Przyznał chociaż na końcu w jego głos wkradł się smutek. Wziął dłoń lisa i schował ją w swoich.
- Kontrolowanie twojej mocy i poczynań jest wolą mojego króla. Nie mogę go ściągnąć nim nie cofnie rozkazu... bądź nie straci on mocy.

Zacisnął usta w wąską linię.
- Przestań - powiedział zirytowany, wyrywając swoją rękę z jego uścisku. - Po prostu przestań zachowywać się tak, jak gdyby było ci przykro z tego powodu. I jak gdyby to wcale nie był twój wybór, bo jest. Wiesz czemu nie potrafiłbyś żyć tak swobodnie, jak ja? Bo w przeciwieństwie do strażników nie mogę uspokoić sumienia słowami ,,bo taki był rozkaz'' i ,,to nie moja decyzja'', tylko po prostu muszę mierzyć się z konsekwencjami moich czynów. A wy będziecie zasłaniać się ,,wyższą misją'' nawet jeśli wiecie, że robicie źle.

Lio zmarszczył groźnie brwi.
- Nie myl smutku ze złością. Moim zdaniem żadne stworzenie nie zasługuje na narzuconą przez innych niewolę. Strażnicy Aiona chowani są w przekonaniu, że jako półbogowie są potężniejsi od innych, ale i w rygorze, że ich życie jest warte tyle samo co chrząszcza dla naszego ojca. Aion uważa się za ojca wszystkiego co zrodzone zostało z ziemi. To co mówisz mnie obraża. Nie traktuj mnie też jak idiotę. Twoja niechęć do króla jest aż nad wyraz silna. Gdyby nie ograniczenia spaliłbyś w gniewie pół królestwa bo tak porywcza jest twoja natura. Osądzasz szybko i ranisz niewinnych Rebane. Tak nie można wiec jestem zły, że konieczne jest więzienie cię w jakiś sposób, jednak całkowicie popieram tą metodę bo cię nie krzywdzi i nie pozwala ci skrzywdzić niewinnych.
Odparł ostro nawet jak na siebie chociaż jego głos był całkowicie spokojny i wręcz pozbawiony ładunku emocjonalnego. Zostawił lisa i uniósł się. Rozprostował kości i odszedł parę kroków od ogniska. W zachowaniu Lionela nie było jednak widać by jakkolwiek jego słowa czy lisie oskarżenia go dotknęły.

Niemal od razu Rebane zrozumiał, że nie powinien wymawiać tych słów i pokazywać swojej złości. Chciał w końcu zaufania Lio i najgorsze co mógł zrobić, to go obrazić i pokazać, że nie, nie znosi tego wszystkiego tak spokojnie. Jednak każde kolejne zdanie wypowiedziane przez strażnika tylko bardziej go rozsierdzało. Był jeszcze bardziej zły niż przed chwilą, czuł się kompletnie niezrozumiany i... rozczarowany. Najbardziej rozczarowany.
- Rozumiem - stwierdził już spokojnie, odwracając wzrok od Lionela. Sięgnął po patyk. Przesunął nim drewno, które zleciało na bok, poza zasięg ognia. - Również zdążyłeś mnie już osądzić.

- Osądzam po czynach Rebane. Mam jednak instynkt.
Lionel stał dość daleko więc lis mógł obserwować właśnie jedną z rzeczy, o której nie wiedział. Strażnicy mieli świetny słuch.
- Chociaż wiem, że nie ma w tobie wrogości względem mnie... od kiedy nosisz pierścień czuję każdy twój wybuch gniewu. Każdą chwilę kiedy marzysz o tym by zabić. Jest tak jednak dzięki tobie. Gdyby nie atak na handlarza futrem nie wiedziałbym co przekazuje mi pierścień. Cieszę się, że nie zauważyłeś jak z każdym twoim wzburzeniem czekam w pogotowiu. Nie chcę byś czuł się kontrolowany. Teraz też wiem, że szukasz czegoś. Nie wiem czego. Wiem jedynie, że pierścień mnie ostrzega.
Zbliżył się do ognia i gołymi dłońmi poprawił rozgrzane paliki drewna żeby ognisko nie zajęło trawy w koło.
- Połóż się spać. Wyruszymy skoro świt.

Poczuł, jak coś w jego środku się nieprzyjemnie zaciska, a złość tylko przybiera na sile, niemal jak na targu. Kiedy Rebane zakładał pierścień na palec wiedział, że będzie on powstrzymywał jego magię i na to się zgodził. Teraz jednak dowiaduje się, że oprócz tego, Lio wie, gdzie Rebane się znajduje i jeszcze co czuje? To było całkowite pogwałcenie przestrzeni Kitsune i resztki wolności, jaka mu pozostała.
- Wiesz, że nie zgadzałem się na to - stwierdził zimno. - Nie poinformowałeś mnie jeszcze o czymś?
Nawet jeśli demony oszukiwały w umowach, to najwyżej poprzez dwuznacznie lub niedokładnie sformułowane zdania. Tutaj jednak zostało przed nim niemal całkiem coś zatajone.

- Powiedziałem ci, że dzięki pierścieniowi będę mógł powstrzymać twoją moc. Żeby to zrobić potrzebuję czasu na reakcję co jest jednoznaczne z tym, że muszę wiedzieć zanim zaatakujesz. Nie zataiłem przed tobą niczego.
Odparł. Znów czuł jego gniew. A raczej podejrzewał, że jest to gniew. Pierścień go ostrzegał.
- Nie odkrywasz swoich wszystkich umiejętności Rebane. Ja też nie. Powiedziałem ci wcześniej, że magiczne przedmioty ewoluują. Nie wiem więc czy pierścień posiada jakąś inną umiejętność.
Lionel zawsze odpowiadał na pytania wprost. Nie było jego winą, że ktoś nie pytał. Nie zatajał też informacji specjalnie. Nie był najinteligentniejszym ze strażników, ale na pewno też nie najgłupszym. Nie chciał krzywdzić lisa. Nigdy nie zamierzał tego robić.

- O, nie, Lionelu. Zapytałeś, czy zgadzam się na ograniczenie mojej mocy i tylko na to się zgodziłem. Nie na artefakt, który może ewoluować i zmieniać swoje zastosowania o czym poinformowałeś mnie dopiero w momencie, kiedy nie mam możliwości go ściągnąć - Rebane mówił zimno, chociaż wściekłość płonęła w nim niczym ogień. Podniósł się i przeszedł kilka kroków. Jego ogon był najeżony i poruszał się nerwowo pod peleryną.
- Kiedy wrócimy, nie chce go widzieć więcej na oczy - dodał, już nawet nie patrząc na Lionela. Czuł się oszukany, jakby pozostawiono mu coraz mniej luzu. Informację, że pierścień ograniczał go pod względem oddalania się od strażnika przyjął bez słowa skargi. Jednak jego emocje były jego i tylko jego, a Lionel zdecydowanie nadużył zaufania Rebane, świadomie bądź nie.

- I taki artefakt nałożyłem ci na palec.
Powiedział zgodnie z prawdą, bo tak został stworzony. Znów czuł alarmujące mrowienie na karku. Odwrócił się do Rebane i stanął wyprostowany z wypiętą piersią.
- Jak sobie życzysz. Niestety będzie to wiązało się z przebywaniem w wnętrzu bariery
Lionel wiedział, że król będzie wymyślał coraz to inne sposoby na spętanie lisa jeśli ten będzie się przed nimi buntował. Naprawdę uważał, że pierścień był najmniej inwazyjnym z nich. Położył dłoń na ramieniu lisa.
- Połóż się. Potrzebujesz snu. Jutro wyruszymy w dalszą drogę.

Westchnął ciężko z irytacją.
- A później, jeszcze tego samego dnia artefakt ewoluował, ale nie poinformowałeś mnie o tym - stwierdził, zakładając ręce na piersi. Kciukiem nerwowo okręcał pierścień wokół palca.
- Tak. I będzie to ostatnia misja tego typu - stwierdził zimno, mając nadzieję, że jego słowa staną się prawdą, chociaż z nieco innego powodu.
Czując dłoń na swoim ramieniu, odsunął się od razu. Nie chciał widzieć teraz Lionela, a tym bardziej w jakikolwiek sposób go czuć. Już bez słowa wszedł do szałasu i położył się obok drugiego strażnika. Nie zostało im wiele czasu na odpoczynek.

Lionel pełnił wartę aż do świtu. Gdy tylko pierwsze promienie zaczęły rozjaśniać niebo obudził towarzyszy i ruszyli w dalszą drogę. Zeszli z ogólnej ścieżki i szli spokojnym stępem przez las. Lis nie musiał więc chować swoich atrybutów pod płaszczem.
- Lionelu?
Odezwał się drugi strażnik.
- Też to czuję. Zostań z Rebane.
Zsiadł z konia i wyciągnął swój sprzęt do walki. Delikatnie zaczął skradać się w kierunku, z którego ich zdaniem pachniało śmiercią.

Rebane wyczuł zapach krwi niemal sekundę wcześniej. Opuścił uszy, a włosy na ogonie najeżyły się wrogo.
- Nie powinniśmy go puszczać samego - stwierdził po chwili. Zapach krwi był na tyle specyficzny, że Rebane potrafił go rozpoznać. Okami, demon. Wątpił, żeby walczyły między sobą. Byli wciąż zbyt blisko ludzi i miasta.
Trochę dalej siedziało trzech łowców. Dwóch oprawiało ciało już martwego wilka, a trzeci czyścił broń. Widać było, że demon był młody, chociaż już dorosły.

- Jest najlepszy z jakich znam. Sam w bitwie na polach Hydrolu rozbił oddział oszalałych hydr. Z jego ręki poległ czarnoksiężnik z Hydrolu. Poradzi sobie.
Strażnicy Aiona wysłuchali prośby mieszkańców i ruszyli by odbić miasteczko z rąk psychopatycznego czarnoksiężnika. Terroryzował on okolicę utrzymując dzięki magii na swoich rozkazach magiczne bestie jak hydry czy harpie. Bitwa odbyła się raptem 50 lat temu ale już to mówiło, że Lionel chociaż wciąż mówił o sobie jak o młodziku to wiek miał nieporównywalnie większy od obecnego króla.

Lionel trafił na rozkopaną jamę. Wyglądała na wilczą. Niestety nie było śladu po młodych, a w powietrzu rozchodził się słodkawy zapach krwi i czuł magię mrowiącą na ciele. Obejrzał dokładnie legowisko i ruszył za zapachem krwi. Dotarł do niezaschniętej jeszcze plamy. Gdy posmakował krwi wrócił do Rebane i strażnika.
- Kłusownicy. Polowali na Okami. Wydaje mi się, że demon żył jak wilk. Mogli się pomylić. Gdzieś są młode i matka. Trójka. Krew należała do ojca. Już nie żyje. - Nie patrzył na Rebane bo czuł jak w nim wręcz buzują emocje przez ostrzegający go pierścień. - Trzymają się z dala od traktu. Ruszyli na wschód. Nadłożymy drogi i zatrzymamy się w ruinach ale powinniśmy ich wytropić. To wciąż ziemie króla, a kłusownictwo jest nielegalne.
- Lionelu, nie możemy ich postawić przed sądem. Najbliższy jest dzień drogi stąd.
- Sami dokonamy osądu. Musimy się pospieszyć. Jeśli widzieli matkę i młode będą chcieli je też upolować.
Strażnik dosiadł konia i skierował się w kierunku gdzie znalazł jamę.

Kiwnął potakująco głową. Nie zamierzał tego kwestionować, nie znając umiejętności Lionela w walce. Czekał więc na miarę swoich możliwości spokojnie, czekając, aż ten wróci. Starał się panować nad emocjami, jednak nigdy nie był w tym dobry. Potrafił je maskować i ukrywać, jednak wciąż szalały w nim bez żadnego ładu.
Jednak kiedy usłyszał o kłusownikach, jego ogon napuszył się jeszcze bardziej.
- Pomylić? - powtórzył, nie ukrywając już złości. Nie rozumiał, naprawdę nie rozumiał, jak ktokolwiek mógł się pomylić. Może prości chłopi, ale nie osoby, które były w stanie pokonać demony. Nie wierzył w to.
Następne słowa Lionela widocznie go zaskoczyły. Nie spodziewał się po nim takiego wyboru. Pościg? Samosąd? Nie było to celem ich misji.
Już bez słowa wskoczył na konia, po czym skierowali się na wschód. Rebane czuł resztki obu magii unoszących się w powietrzu; wilczej i łowców. Zrównał się z Lionelem.
- Co właściwie zamierzasz? Dogonić ich, a później?
Kłusownicy nie byli ostrożni. Pozostawili za sobą masę śladów, w tym krwi. Łatwo było podążać ich śladami.

Rebane nie znał odpowiedzi na to pytanie. Było zbyt wiele rzeczy które mogły się zdarzyć w między czasie które skutkowałyby zmianą nastawienia strażnika.
- Zgodnie z dekretem króla prawo do łowów mają tylko określone cechy myśliwych oraz zorganizowane polowania wcześniej uzyskujące jego pozwolenie. Zwierzyna w lasach jest pod opieką króla tak jak każda istota chodząca po tej ziemi. Kłusownictwo zaś karane jest w zależności od przewinienia odcięciem palca aż do pozbawieniem życia. Głodujący wieśniacy zazwyczaj zabijają niewiele, pojedyncze przypadki kara się właśnie odcięciem palca. Śmierć czeka jednak kłusowników handlarzy.
Gdy Lio skończył odezwał się drugi strażnik, zrównał z nimi.
- Król ma swoje stanowisko z rąk Aiona i jego rodzina cieszyła się jego błogosławieństwem od pokoleń. Wierzymy więc, że prawa króla to prawa naszego ojca. Lionel tak jak wielu z nas uważa, że choć ojciec dopuszcza mord to nie w imię zysku. Ponieważ niczego tak nie pilnujemy jak praw naszego ojca to zabijemy magicznych kłusowników.
- Mogli się bronić.
- Masz wielkie i naiwne serce przyjacielu. Ludzie to największe z bestii.
Po tych słowach rozmowa ucichła. Musieli zmienić kierunek gdyż ślad zaczął prowadzić w inną stronę.

Wkrótce dotarli do polany, na której jeszcze godzinę temu musieli znajdować się łowcy. Pozostawili po sobie masę śladów; krwi i wnętrzności zabitego wilka. Widać było, że zbierali się w pośpiechu i nie zadbali o jakiekolwiek ukrycie śladów lub jakikolwiek pochówek dla demona.
Do czasu. Kilka kroków dalej, trop kompletnie się urywał. Czuć było w powietrzu elektryzującą resztkę magii, jakby łowcy wiedzieli, że ktoś podąża za nimi. Rebane przyłożył palec na usta i zamarł, nasłuchując. Jego słuch był lepszy niż u przeciętnego demona; na nim głównie zresztą polegał. Wokół jednak panowała zupełna cisza; wiatr ustał, a ptaki umilkły. Najgłośniejsze w tym wszystkim zdawały się być oddechy strażników i koni oraz własne bicie serca. Jeden, cichy szelest, jakby coś drobnego otarło się o liście za ich plecami, zwrócił jego uwagę.
- Na drzewach - powiedział cicho, żeby tylko strażnicy mogli go usłyszeć. Nie byli sami. Trzech łowców tkwiło w koronie drzew niemal idealnie zamaskowani i nieruchomi, gotowi w odpowiednim momencie zaatakować.