Beta

Imię: Ivan
Nazwisko: Rochester
Wzrost: 185 cm
Wiek: 17 lat

Imię : Caleb
Nazwisko : Smith
Wzrost : 169 cm
Wiek : 16,5 :D

Uwielbia McDonald i książki fantasy. Nie lubi hałasów, sportu i matematyki. Nie posiada zbyt wielu znajomych, bo nie ma takiej potrzeby. Poza tym.. Po tym jak jego przyjaciel zostawił go dla fajniejszych od siebie miał awersję do nawiązywania przyjaźni.

Jedynie ich klasa pozostawał dłużej w piątki. Kiedy inni uczniowie kończyli zajęcia po pięciu, czasem nawet czterech lekcjach, męska część jego klasy musiała zostać jeszcze na wf. Nic więc dziwnego, że spora grupa ludzi po prostu próbowała się zwolnić, uciekała na wagary i koniec końców na sali pozostało z dziesięciu ludzi.
Ivan kompletnie tego nie rozumiał. Jako wilk uwielbiał sport, szczególnie wtedy, kiedy musiał ganiać za piłką i właściwie nie robiło mu wielkiej różnicy za jaką. Ważne, że to była piłka, i że mógł sobie pobiegać. Więcej do szczęścia mu nie było potrzebne.
Kiedy więc nauczyciel rozkazał rozłożyć tor przeszkód dla zaledwie dziesiątki ludzi, Ivan był nie do końca pocieszony. Jeśli chciałby pobiegać po cięższym terenie to by po prostu to zrobił, a nie przychodził na wf, gdzie był nastawiony na grę zespołową... ale cóż. Mogło być gorzej. Przynajmniej to nie lekkoatletyka.
Po zakończonych zajęciach, pozostał dłużej na sali z Jamesem, żeby posprzątać z sali wszystkie sprzęty. Zajęło im to kilka minut.
- Możesz już iść, odniosę już sam piłki - powiedział, kierując się do kantorka.
Po powrocie do szatni słyszał szum wody dobiegający z pryszniców. Myślał, że to pewnie James się kąpie. Zabrał więc z torby ręcznik i klapki, po czym skierował się w do łazienki.
Zanim jednak nacisnął na klamkę czuł, że coś jest nie tak. Już w szatni jego ciało było nabuzowane, a wilk pragnął wyrwać się na zewnątrz.
Olał to. Pewnie za mało się wybiegał. Miał za mało czasu w ciągu tygodnia, a półtora godziny zajęć, to zdecydowanie niewystarczająco. Już więc bez namysłu nacisnął na klamkę i już wtedy zrozumiał, że wilk wcale nie szarpał się, żeby pobiegać.
Szarpał się, ponieważ pod prysznicami była jakaś omega w rui.
Ivan stanął zamurowany, kompletnie się tego nie spodziewając. Dlaczego? Dlaczego ktoś był tak nieodpowiedzialny i poszedł w ten dzień do szkoły? Dlaczego nie wziął leków, które maskowałyby objawy?
Zacisnął mocniej dłoń na klamce starając się jeszcze powstrzymać. Przecież nie może tego zrobić. Nie może się dać pokonać wilkowi. Nie, nie, nie, nie i nie!
Czuł jednak jak feromony omegi unoszą się w gorącym i wilgotnym od wody powietrzu. Z gardła Ivana dobiegł cichy, wściekły warkot. Po kilku sekundach już w jego spojrzeniu nie było żadnego śladu po chłopaku. Pozostał tylko wilk, alfa, który zapragnął tego nierozważnego omegi.

To uczucie przyszło z nienacka. Zrobiło mu się tak gorąco, że niemal go to zwaliło z nóg. Nie miał pojęcia co się dzieje, pomyślał, że ma gorączkę albo... Może to przemęczenie? Ostatnio dużo się uczył...
Stwierdził, że zimny prysznic na pewno przyniesie mu ulgę. Nie bardzo miał kogo poprosić o pomoc, bo rodzice pracowali w delegacjach, więc był teraz sam.
Nie było też opcji żeby doszedł do domu o własnych siłach w takim stanie.
Zszedł więc do szatni i pozbywając się ciuchów wskoczył pod zimny strumień wody. To przyniosło jednak chwilowa ulgę, bo już kilka sekund później znowu miał wrażenie, że płonie.
Nawet by nie pomyślał, że to może być w rui. Przecież według testów był, cholerną beta!
- Ivan? - wychrypiał zaskoczony jego widokiem. Kiedy ten ruszył w jego kierunku z głodem w oczach, aż coś się w nim skręciło. Nawet nie wiedział jak to się stało, że już po chwili namiętnie się całowali!
Byli nienasyceni i z każdą kolejną chwilą coraz bardziej zatracali się w tańcu seksualności i przyjemności.

Ivan już nie patrzył na to, że w sumie nie chciał tego robić. Nie obchodziło go to, że omegą, która wydzielała te obezwładniające feromony był Caleb. Jedyne co się teraz liczyło, to jego rozgrzane ciało i gorące usta, które już po chwili namiętnie całował. Nie zdążył się nawet rozebrać, przez co ubrania po wfie od razu przyległy do jego ciała zmoczone wodą.
Sunął dłońmi po ciele Caleba, dociskając go do zimnej ściany. Podniósł go tak, żeby obaj mieli głowę na ten samej wysokości.
- Obejmij mnie nogami w pasie. - wymruczał głęboko.
Ivan oddychał ciężko, całkiem zamroczony. Nieświadomie zaczął sam wypuszczać feromony, coraz bardziej się w tym zatracając. Liczył się tylko Caleb i jego ruja.
Dotykał go i pieścił dłońmi, a ustami lizał i podgryzał jego szyję. Ruchy Ivana były szybkie, chociaż pełne namiętności i głodu. Pragnął go z każdą kolejną chwilą. Jego ciało wrzało już niemal tak, jak ciało Caleba.
Jednym ruchem ściągnął z siebie spodnie wraz z bielizną. Nie czekając więcej, przytrzymał go za pośladki i wszedł w niego od razu do samego końca.

- Co? - spytał nieprzytomnie, bo mówienie wydawało się mu teraz czymś szalenie trudnym.
Kiedy ten powtórzył podskoczył i obajał go nogami w pasie, dzięki czemu łatwiej było im się całować.
Jęknął głośno, gdy w końcu przyszła ulga.. W postaci penisa Ivana.
Ivana, zaraz, co on robi?! Przez kilka sekund, jakby orzeźwiał, ale trwało to na tyle krótko, że nawet nie zdążył powiedzieć "stop, co my robimy?!".
Całe szczęście, że w szkole nikogo już nie było, bo jakby inne Alfy wyczuł ruje omegi.. Mogłoby się tu rozpętać małe piekło.
To jak pięknie wzdychał, jęczał i drżał mu w ramionach, że Caleb, na długo powinno zostać w jego pamięci.

Ivan wciąż chciał więcej. Więc Caleba, więcej jego jęków, więcej jego przyjemności. W tej chwili to ciało chłopaka było całym światem alfy i tylko na tym potrafił się skupić. ,,Nie powinienem'' Usłyszał ostatni raz cichy głos w swojej głowie, zanim wbił się zębami w kark chłopaka.
Nie był pewien ile razy doszli, zanim na chwilę się uspokoili. Ivan siedział na swoich ubraniach pod prysznicem, oddychając ciężko, a na kolanach miał Caleba. Obejmował go, pozwalając również jemu odpocząć.
- Boże drogi! - usłyszał nagle głos nauczyciela. Spojrzał w stronę drzwi, gdzie stał alfa, zasłaniając nos i wpatrując się w nich w szoku.
Ivan zawarczał cicho, przyciągając do siebie mocniej Caleba. W całym pomieszczeniu był mnóstwo ich feromonów, chociaż najwięcej tych należących do omegi.
- Ivan, Caleb! Odsuńcie się od razu w tym momencie! - warknął. Ivan poczuł się nieco przytłoczony głosem nauczyciela, chociaż dalej nie chciał puścić omegi. Caleb zresztą nie wyglądał również na chętnego do puszczenia alfy. - Dzwonię po waszych rodziców. Wy nawet jeszcze nie wiecie, co zrobiliście.
Nie, Ivan nie wiedział, chociaż powoli to do niego dochodziło.

Caleb w momencie ugryzienia przechodził orgazm, więc nawet nie zanotował co się właśnie stało.
Czując innego alfe spojrzał na mężczyznę spod rzęs jakby zastanawiając się czy on także, chce mu pomóc uporać się z jego gorączka. Kiedy jednak  ten zamiast się do niego łasić zaczął na nich krzyczeć prychnął i położył głowę na ramieniu Ivana.
Rodzice? Uniósł głowę jakby zastanawiał się co to słowo znaczy. Wtedy też po raz kolejny zerknął na Ivana i aż jęknął.
Co oni zrobili?!
- Ale.. Ale.. Ja jestem beta. - powiedział wyraźnie zszokowany i oszołomiony. Serce waliło mu jak szalone a zapach Alfy go otumaniał. Musiał się odsunąć, ale... To nie było takie proste jak mu się wydawało.
Nie kiedy znowu zaczynał się podniecać.

Dopiero kiedy Caleb się odezwał, Ivan spojrzał na niego nieco rozumnie. Co on gadał? Przecież to było oczywiste, że był omegą!
I w tej chwili do Ivana zaczęło naprawdę dochodzić, co właśnie zrobili. Widział ranę na szyi Caleba, z której wciąż ściekała krew. Nawet jeśli sam był podniecony, nawet jeśli wilk wciąż pragnął rzucić się na chłopaka jeszcze raz i kolejny, i kolejny, to Ivan zrozumiał, w co się wpakował.
- Podnieś się - wymamrotał, pomagając mu. Zobaczył swój ręcznik leżący na podłodze. Sięgnął po niego i zakrył nim omegę. Zabrał również swoje gacie spod prysznica.
- Niech pan go zabierze z dala ode mnie - powiedział, całkiem wbrew sobie.

Blondyn zawsze nosił duże, obszerne ciuchy, które zakrywaly jego drobna sylwetkę. Dopiero, gdy był taki nagi i bezbronny można było przekonać się jak wspaniałe, szczupłe ciało posiada.
Kiedy nauczyciel chwycił go za przed ramię i chciał pociągnąć do wyjścia zaparł się nogami. Nie chciał nigdzie iść. Dlaczego go odtrąca?!
Jego zwierzęca strona płakała i się stawiała a ludzka próbowała zrozumieć co tu się właśnie stało.
Dopiero po chwili dotarło do niego, że drży. Nie wiedział czy to z emocji czy szoku.
- Smith, ja cię proszę. Zaplanuj nad swoimi fermonami, bo tak nigdy stąd nie wyjdziemy. Nie chcesz być chyba mamusia, co?
Na te słowa aż jęknął.
- Ale ja jestem beta! - krzyknął bliski łez. - jak mógłbym... Ja nie... I to z nim?!

Widział, że omega jest w szoku. Właściwie to sam był. Smith przecież miał być betą...
- Caleb, wynoś się już - warknął na niego, wiedząc, że jeszcze chwila i nauczyciel sam będzie musiał ich rozdzielać. Ivan nie chciał mieć więcej kłopotów.
Nauczyciel pociągnął chłopak do szatni.
- Smith, wiem, że jesteś przerażony, ale spójrz na mnie. Spójrz - powiedział, odwracając chłopaka do siebie. - Teraz się spokojnie ubierzesz, a ja zadzwonię po twoich rodziców. Masz do nich numer?

- Moi rodzice są w Kanadzie. - jęknął chłopak dotykając szyi, bo ta zaczęła go boleć. - Krew? - przestraszył się widząc czerwona ciecz. - Ugryzł mnie?! - krzyknął aż siadając na krzesełku. Wszystkie kolory odeszły mu z twarzy i wyglądał jakby miał zaraz zemdleć
- Smith, Smith! Cholera, dzieciaku!- warknął nauczyciel z niepokojem przyglądając się chłopakowi. Stwierdził, że sam ich nie ogarnie.
Wyciągnął telefon i zadzwonił do dyrektora, ten szybko przysłał mężczyznie wsparcie w postaci dwóch bet. Dzięki temu Caleb przestał buchać na moment fermonami. Przyleciała też pielęgniarka z całym kubeczkiem tabletek, a widząc przestraszona minę nastolatka zapewniła, że to mu pomoże. I, że rodzice wyrazili zgodę.
Czyli mama z tatą wiedzieli. O bogowie, chyba spali się ze wstydu.
Najgorzej było, gdy leki przestały działać i trzeźwy osąd nie był mu przysłaniany przez jego popęd seksualny. Wtedy podwójnie zrozumiał co właśnie miało miejsce.
- Przecież ja mogę być w ciąży! - pisnął dziwnie cienkim głosem. Na samą myśl Podzieleniał na twarzy.
- Spokojnie. Nie będziesz, twoi rodzice o to zadbali. Z racji tego, że jesteś jeszcze niepełnoletni..
Juz nic do niego nie docierało. Serce chciało wyskoczyć mu z piersi i co chwilę miał mdłości. Jak mogli się pomylić przy badaniach?! Dlaczego nikt mu nie powiedział, że istnieje ryzyko, że jest omega?!
Przygotował by się jakoś na to... A tak.. Matko, właśnie został oznaczony przez Ivana. I.. On się z nim pieprzył! I to jak króliki!

Ivan wyszedł do szatni dopiero wtedy, kiedy nauczyciele wyprowadzili omegę do pokoju pielęgniarki. Aż cud, że kobieta byłą w szkole i od razu mogła podać omedze wszystkie potrzebne leki.
Alfa czuł się już mniej otumaniony. Rozumiał już, co zrobili. Co sam zrobił. Ugryzł Caleba, a na to już nie było tabletki, która rozwiązałaby problem ot tak. Szczególnie dobitnie wytłumaczył mu to również dyrektor.
Wystarczająco ciężko czuł się Ivan przez własne wyrzuty sumienia, a jeszcze inni ludzie wręcz obarczali go całą winą. W końcu Caleb nie mógł wiedzieć o tym, że dostanie gorączki, ale on, jako alfa, powinien był się uspokoić! Powinien być odpowiedzialny i zawołać nauczycieli.
Jedyna osoba, która go jakoś wsparła, to wuefista, bo sam doskonale znał to uczucie, kiedy czuje się po raz pierwszy zapach omegi w rui. To nie była niczyja wina. Taka sytuacja po prostu nie powinna mieć miejsca.
Ivan wrócił z rodzicami do domu w ciszy. Czuł, że zmarnował sobie życie i życie Caleba. Obaj byli młodzi, jeszcze bez skończonej szkoły i co? I mieli już być razem do końca? Przez jedną wpadkę?
Zrobiło mu się nie dobrze na myśl, że Caleb miałby zajść w ciążę przez to, a sam miałby zostać ojcem. ,,Nie. Przecież musieli dać mu leki. Musieli'' - uspokajał się.
Najgorsze było również to, że jakaś jego dzika część wciąż rwała się, żeby znaleźć Caleba i ponownie się z nim połączyć. Póki jednak ten był daleko, nic takiego nie mogło mieć już miejsca.

Jego rodzice powiedzieli, że nie mogą przyjechać i przysłali sasiadkę, niby opiekunkę. W razie czego wystawili jej pisemną zgodę na to, że ta może ich reprezentować.
Blondyn miał ochotę zapaść się pod ziemię że wstydu, że już tak dużo osób wie o tym co mu.. Co im.. Się przytrafiło.
Rodzice zamiast powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, szykowali pozwy. Bo jak można było pomylić omege z beta?!
Na dodatek Caleb był pierwsza omega w rodzinie od dwudziestu lat, dlatego jego rodzice na początku wzięli telefon dyrektora za żart.
Czy mogło być gorzej?

Mogło, a przekonał się o tym, gdy przyszedł do szkoły. Może i nie był już napalony i rozpalony, ale dalej bardzo miło pachniał.
Nowy omega, to zawsze był kąsek dla alf.
Co chwilę jakiś alfa kręcił się w okół niego wyraźnie zainteresowany. Liczył na jakiegoś buziaka, albo randkę nie zdając sobie sprawy z tego, że..
Caleb już ma swojego alfe.

Cały weekend był dla niego torturą. Chciał zadzwonić do Caleba, jednak właściwie nie miał do niego numeru. Spodziewał się zresztą, że był pewnie zajęty przez ten czas czymś innym.
Kiedy przyszedł do szkoły, od razu zaczął go szukać. Po szkole rozeszło się mnóstwo plotek, bo oczywiście ktoś musiał wygadać o tym, co się stało. Nie tylko Caleb przechodził ciężkie chwile. Ivan również spotykał się z sporem ostracyzmem. Inne omegi zaczęły go unikać, bety zresztą również. Bo nad sobą nie zapanował. Bo rzucił się na omegę. Bo wziął go wbrew jego woli.
Ivan sam już był wystarczająco podzielony. Jedna jego połowa, ta wilcza, wciąż pragnęła omegi, chciała się o niego troszczyć i żeby każdy wiedział, że teraz jest jego. Druga za to, czuła ogromne wyrzuty sumienia. Zmarnował im obu życie.
Przyszedł do szkoły wcześniej, przez cały czas szukając Caleba. Musiał z nim porozmawiać. Przeprosić. Cokolwiek. Zorientować się, jak się ma. Czy wziął lekarstwa.
Borze szumiący, żeby tylko nie zaciążył, żeby tylko nie zaciążył!
W końcu jednak znalazł Caleba przed zajęciami pod salą. Stał z boku z dala od reszty ludzi.
- Hej. Caleb - podszedł do niego. Wyglądał na spokojnego, jedynie ściskał nieco za mocno pasek od skórzanej torby. - Chciałbym pogadać. Masz czas później albo w sumie teraz?

Ivan. Poczuł go zanim jeszcze się do niego odezwał. Wypuścił ze świstem powietrze i niechętnie podniósł na niego wzrok.
- Nie w szkole. - powiedział odruchowo dotykając miejsca ugryzienia.
- I tak już wszyscy o tym rozmawiają. - dodał zerkając na grupkę nastolatków zerkajacych w ich stronę wyraźnie podekscytowani i zaciekawieni.
- Zabije cię za to ugryzienie. - syknął zaciskając ręce w pięści. Odetchnął, bo nie chciał robić scen przy wszystkich. - Nie mów o tym, może jeszcze się nie zorientowali.. Zakryłem je golfem... - głos mu odrobinę zadrżał.

Sam rozejrzał się po korytarzu, kiedy ten wspomniał o ugryzieniu.
- Jasne, spokojnie, nic nie mówię - powiedział, mając ochotę jemu samemu zatkać usta. Jeszcze tego by brakowało, żeby rozniosła się plota, że go ugryzł wtedy...
- Znam dobrą knajpkę w okolicy, gdzie można spokojnie usiąść - zaproponował, wsuwając ręce do kieszeni. Nigdy wcześniej dotąd zapach Caleba nie był tak przyjemny. Jakby użył perfum...
- Możemy iść nawet teraz. Pewnie nikt nie zauważy - uśmiechnął się krzywo. Każdy ich obserwował. - Lub po lekcjach, jeśli wolisz.
Dawno nie był tak bardzo ugodowy. Po prostu cała ta sytuacja była dla niego niekomfortowa.

- Znasz dobra knajpkę? - powtórzył nie mogąc się powstrzymać żeby nie uśmiechnąć się drwiąco.
- Jaka? Grill u Mayka? - spytał cynicznie, bo to było miejsce, do którego kiedyś chodzili. Jeszcze za czasów, gdy byli przyjaciółmi.
Caleb nie mógł mu wybaczyć tego, że zamiast jego wybrał głupie chearleaderki i sportowców.
- Moich rodziców nie ma w domu, przyjdź o szóstej. Adresu chyba nie muszę wysyłać?

Zmrużył lekko oczy i spojrzał na niego bez zrozumienia. Rozumiał jego złość, sam był wściekły, ale chciał wyjść jakoś z twarzą z tej sytuacji. Czy Caleb nie potrafił na chwilę odłożyć tych bezsensownych kłótni na bok? Ivan przypomniał sobie, co go tak w chłopaku irytowało.
- Nie myślałem o tej konkretnie, ale mogłoby być - westchnął, chcąc po prostu z nim porozmawiać.
Pokręcił przecząco głowę, kiedy usłyszał tę propozycję.
- Wolałbym się spotkać na jakimś bardziej neutralnym miejscu, niż w domu któregoś z nas.

- Nie będę mógł się wtedy na ciebie wydzierać. A nawet nie masz pojęcia jak bardzo chce czymś w Ciebie rzucić. - mruknął napinając się na widok kumpli Ivana idących w ich stronę.
Opuścił wzrok, zawsze tak robił na ich widok. Nie chciał żeby obrali go za swoją ofiarę, bo tacy jak oni byli łatwym celem.
A bynajmniej tak było, zanim inni dowiedzieli się, że jednak nie jest beta a omega.
A to oznaczało dla alf tyle, że.. Był potencjalnym kandytanem na połączenie się w parę.

Właśnie o to chodziło Ivanowi - żeby chłopak nie mógł krzyczeć. Zależało mu na spokojnej dyskusji, bez scen i bez dram. Już miał to powiedzieć, kiedy zauważył, jak się spina z jakiegoś powodu. Od razu alfa zaczął szukać powodu jego niepokoju. Pragnął go chronić. Tak jak kiedyś, kiedy byli dziećmi.
Widząc kolegów, którzy szli widocznie do niego, pokręcił przecząco głową.
- Nie teraz - powiedział tylko, żeby w ogóle dali im spokój. Odwrócił się ponownie do Caleba, odgradzając go sobą od reszty ludzi.
- Dobrze. Jeśli będziesz tylko czuł się bardziej komfortowo, to przyjdę do ciebie - westchnął w końcu. - Więc o szóstej, tak?

Drgnął, kiedy Ivan osłonił go przed ciekawskimi spojrzeniami innych uczniów. Nie spodziewał się, że jest w stanie wpaść na taki pomysł a co dopiero to zrobić.
- O szóstej. - odpowiedział nerwowym ruchem odgarniając włosy za ucho. Zadzwonił dzwonek, więc blondyn skorzystał z okazji i dał drapaka na lekcje.
Usiadł w ostatniej ławce modląc się by znowu stać się niewidzialnym.
- Panie Smith, wszystko w porządku? - odezwała się nauczycielka widząc drobnego nastolatka. Caleb aż jęknął w myślach, nie potrzebował dodatkowej uwagi.
- Tak, Smith. Tyłek nie boli po zabawach z Ivanem? Każdy kto brał z nim prysznic wie, że ma dużego. He he.
Niebieskooki zarumienił się ze wstydu i złości. Już miał coś odpowiedzieć, ale nauczyciel go ubiegła wysyłając go do dyrektora.

Po trzeciej lekcji Zwiał do domu. To nie było na jego nerwy.

Kiedy usłyszał te słowa, chciał jakoś zareagować, jednak nauczycielka go uprzedziła. Spojrzał tylko na Caleba współczująco. Obiecał sobie, że już nie pozwoli na te komentarze.
Szybko jednak przekonał się, że jego słowa nic nie znaczyły. Nie mógł uciszyć plotek, ani złych słów ani na temat omegi, ani na swój.
- Gdzie jest Caleb? - odwrócił się na zajęciach do przyjaciółki. Również była alfą. Miała długie, kręcone rude włosy.
- Ela widziała go jak szedł do szatni, pewnie wyszedł z szkoły.
- Ale co? Źle się czuł czy coś?
- No chyba nie, ale w sumie mu się nie dziwię, że tu nie wytrzymał.
Ivan westchnął ciężko, chowając twarz w dłoniach.
- Jaaapierdoole - szepnął.
- No to idź do niego.
- Jesteśmy umówieni na szóstą.
- Teraz. W sensie na przerwie.
- A nie wiem, nie będzie to jakieś.. nachalne?
- On pewnie teraz potrzebuje wsparcia. Ty zresztą też.

Po czwartej lekcji również Ivan zwiał z zajęć. Po drodze do domu Caleba wskoczył jeszcze do Mc'a, skąd zgarnął dwa duże zestawy z burgerem i frytkami. Po kilkunastu minutach już był pod domem Caleba, nieco zestresowany. Jego komórka zawibrowała.
,,Pamiętaj, to nie jest twoja wina, ani Caleba. Będzie dobrze'' - brzmiała treść wiadomości od Arisy.
Wyciszył całkiem komórkę, po czym zadzwonił do drzwi, mając nadzieję, że chłopak wrócił po zajęciach prosto do domu.

Caleb był pewien, że to pizza, która zamówił sobie na obiad więc dosyć szybko otworzył drzwi.
Pierwsze co zobaczył to opakowania z McDonald's.
- Ale zamawiałem pizze.. - powiedział nim zdążył zorientować się, kto przed nim stoi.
- Co tu robisz? - spytał robiąc duże oczy na jego widok i cofając się w tył. Zerknął na zegar za sobą, położył się spać i przespał do szóstej? Nie... Zmarszczył brwi.
Przez to, że Ivan zaskoczył go swoją wizyta nie miał czasu nakręcić się na krzyki. Za bardzo był zażenowany i pogrążony w żalu, żeby rzucać w niego czym popadnie.