Beta

Oparł się o krzesło zastanawiając się co odpowiedzieć. W końcu westchnął cicho i przyjrzał się uważnie chłopakowi.
- To nie jest łatwe, prawda? - mruknął a na jego ładnej buzi wymalował się smutek. - Pasujemy do siebie jak pięść do oka. Ty jesteś szkolna gwiazda. Towarzyski, pełny paski i pewny siebie a ja.. Po prostu sobie istnieje. Może to ugryzienie da się jakoś cofnąć? - spytał opuszczając znowu wzrok. Ta rozmowa była dla niego trudna i.. Naprawdę smutna. Ivan powinien oznakował kogoś równie towarzyskiego jak on sam, a nie takiego nerda.

Na jego twarzy odmalowało się zdziwienie. Zaraz jednak odwrócił wzrok speszony.
- Nie, nie jest - westchnął, również poważniejąc. To wszystko to była jakaś kpina, chory żart. Dlaczego wtedy nad sobą nie zapanował? Gdyby tylko nie wszedł wtedy do toalety, tylko w porę wezwał nauczyciela...
- Przejrzałem chyba wszystko co się dało. Tylko śmierć któregoś z nas przerwie połączenie - powiedział zażenowany. - Nie wiem. Przepraszam. Nie chcę cię do niczego zmuszać, a zarazem czuję, jakby coś mnie do ciebie przyciągało. Może byłoby dla ciebie lepiej, jakbym wyjechał czy coś - mruknął.

- Dobrze wiesz, że taka rozłąka dobrze nam nie zrobi. - powiedział ponuro wbijając wzrok w swoje dłonie.
Kiedy poczuł, że na niego patrzy wzruszył ramionami i westchnął cicho.
- Ja przeszukałem nie tylko internet, ale też dwie biblioteki. Szkolna i miejska.
Schował się za kubkiem z kawą.
- Nie zamierzam umierać. Wolałbym także nie zostać zabity, więc prosiłbym żebyś nie nasyłał na mnie morderców. Powiedz to też swoim rodzica, co? Oni w przeciwieństwie do moich, musieli chyba oszaleć. Z tego co kojarzę dalej jesteś dla nich ideałem syneczka, hym?
Mruknął, ale tym razem bez złośliwości. Trochę zazdrościł Ivanowi, że jego rodzice tak się nim interesują i uczestniczą w jego życiu.

Wiedział, że teraz rozłąka raczej nie wyszła by im na dobre, jednak wciąż się łudził. Wolał myśleć, że jeśli tylko będzie trzymać się na dystans, to Caleb o nim zapomni, a on o Calebie.
I obaj będą żyli długo i szczęśliwie, ale osobno.
Uśmiechnął się kwaśno.
- Nie zamierzam, spokojnie - powiedział od razu. Następne słowa Caleba nieco jednak go zdziwiły, nieco nawet zirytowały. - Moi rodzice nic ci przecież nie zrobią, ale nie chcę o nich rozmawiać.
Wciąż byli nim rozczarowani. Dotąd udawał, że wciąż chodzi na treningi!
- Tak.. w sumie tak pomyślałem, że... może moglibyśmy spróbować chociaż się zaprzyjaźnić - zaproponował po chwili milczenia. - Kiedyś nam to całkiem dobrze wychodziło. Powiedziałbym, że to nic zobowiązującego, ale chyba za późno - spróbował zażartować, chociaż od razu zrozumiał, że to był raczej dosyć słaby kawał.

- Przyjaźń się nie uda. - powiedział przypominając sobie jaki był zazdrosny, gdy Ivan poświęcał więcej uwagi innym niż jemu. To właśnie wtedy stał się dla przyjaciela opryskliwy, bo nie potrafił poradzić sobie z tymi uczuciami.
- Chyba.. Po prostu.. Musimy trochę poczekać i zobaczyć jak to się rozwinie.. Samo. - mruknął odrobinę bez przekonania. - Mmm.. Na pewno nie da się udawać, że się nie znamy. - westchnął cicho i spojrzał na ex przyjaciela wzrokiem ewidentnie zmęczonym. Oprócz tego był zagubiony i przestraszony.

Nie pokazywał tego po sobie, jednak czuł coraz większą frustrację. Jak miał więc traktować Caleba, skoro temu nic nie pasowało? Ani trzymanie się z dala od siebie, ani przyjaźń, ani związek. Nic... a Ivan naprawdę chciał, żeby Caleb się czuł komfortowo. Wiedział, że zjebał, jednak naprawdę starał się chociaż trochę załagodzić tę sytuację.
- To może obejrzymy jakiś serial czy coś - zaproponował, chcąc zmienić już ten temat. Widział, że z roztrząsania go na razie nic nie wyszło, a tylko ich obu dobijało. - Oglądałeś Rozczarowanych? Niedawno wyszedł nowy sezon~

- Nie widziałem. Nie sądziłem, że oglądasz takie seriale. - powiedział posyłając mu lekki uśmiech. - Obejrzymy od pierwszego odcinka? - spytał zastawiajac się jak długo alfa z nim zostanie.
Okazało się, że Ivanowi się nie spieszyło a i Caleb nie wyganiał ex przyjaciela.
W końcu, nie wiedząc nawet kiedy, omega zasnął z miska popcornu w rękach.
Prezentował się uroczo, z lekko uchylonymi ustami i takim spokojnym obliczem.

Z czasem atmosfera między nimi się polepszyła. Ciężko, żeby było inaczej, jeśli obaj podzielali poczucie humoru Rozczarowanych. Ivan komentował w najlepsze i rzucał tematycznymi suchymi żartami.
Zbliżała się dziesiąta, kiedy Ivan zauważył, że Caleb zasnął. Wyłączył serial i laptopa, po czym wyciągnął z rąk omegi miskę z popcornem. Odłożył ją na stolik cicho. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie powinien go obudzić i po prostu spokojnie się pożegnać, jednak jakaś jego część zapragnęła się po prostu zaopiekować Calebem. Nie chciał wytrącać go z tego spokojnego stanu.
Ostrożnie i tak, żeby nie obudzić chłopaka, wziął go na ręce. Powoli skierował się na piętro do jego pokoju. Na szczęście drzwi były otwarte, więc spokojnie przekroczył próg i położył Caleba na łóżku. Przykrył go kołdrą i ostatni raz przed wyjściem spojrzał na omegę. Jakieś przyjemne ciepło rozlało się w sercu Ivana, który nagle zapragnął tutaj zostać razem z nim.
- A. Tak. Budzik - wyszeptał jeszcze do siebie. Nastawił zegar stojący na półeczce nocnej z półtora godzinnym wyprzedzeniem przed zajęciami. Caleb powinien się wyrobić w tym czasie.

- Ivan? - spytał sennie podnosząc ciężko głowę z poduszki.
- Któragodzinaaaa... - wybełkotał nieprzytomnie, by po chwili znowu opaść na poduszki.
- Ciemno jest, musi być późno. Zostań. - mruknął, bo tylko tyle był w stanie z siebie teraz wykrzesić.

Zamarł, kiedy usłyszał głos Caleba. Dostanie teraz opieprz za nieobudzenie go? Ivan był już na to gotów i następne słowa chłopaka całkiem go zaskoczyły. Pozytywnie.
- Dziesiąta, muszę wracać do domu - powiedział cicho. Pogłaskał go delikatnie po włosach. - A ty śpij już. Nastawiłem ci budzik na rano i już idę. Kolorowych koszmarków - uśmiechnął się lekko, po czym wyszedł.

- Nienawidze budzików... - mruknął jeszcze nim znowu dopłynął wtulając się w poduszkę.
Rano faktycznie obudziło go dzwonienie zegara, którego nie używał już od wieków. W pierwszej chwili nie wiedział co się dzieje i rozgląda się nieprzytomnie po pokoju.
Dopiero po chwili przypomniał sobie, że zasnął na dole a Ivan musiał go do góry przynieś.
Stlumił ziewnięcie i sennie usiadł na łóżku. Nie został z nim na noc?
Szkoda.
Az się pozbył resztek snu, gdy dotarło do niego co sobie pomyślał. Poklepał się po policzku dla otrzeźwienia i wstał żeby przygotować się do szkoły.
Co przyniesie dzisiejszy dzień?

Ivan pozbierał z dołu wszystkie swoje rzeczy, których zresztą nie było dużo, po czym wrócił do domu. Przemknął się cichutko do swojego pokoju, jak gdyby nigdy nic. Umył się, przebrał i od razu położył się do łóżka. Nie mógł jednak zasnąć. Z jakiegoś powodu, którego sam do końca nie znał, czuł się tak bardzo błogo i cieszył się jak głupi. Po jego głowie kręcił się Caleb i jego zaspane słowa.
,,Zostań''
Ivan wtulił głowę w poduszkę, czerwieniejąc cały, a jego serce biło jak szalone. Nawet jeśli wiedział, że nie mógł zostać u Caleba, to wciąż żałował. Chciał objąć omegę i po prostu zasnąć, czując jego bliskość, i ciepło.
Dopiero po kilkunastu minutach Ivan odpłynął w objęcia Morfeusza, tuląc się do swojej pościeli.

Następnego dnia w szkole Ivan od razu, kiedy tylko zobaczył Caleba podszedł do niego.
- Jak się spało śpiącej królewnie~? - spytał z szerokim uśmiechem. Miał nadzieję, że chłopak nie czuł się już skrępowany, kiedy razem rozmawiali na korytarzu.
Jeden policzek alfy wciąż był opuchnięty, a na ustach było rozcięcie, jednak Ivan wyglądał nieco lepiej niż wczoraj. Dosyć szybko się regenerował.

Chłopak w dalszym ciągu był spłoszony, gdy Ivan tak po prostu do niego podszedł. Schował się zakłopotany za szafka i dopiero wtedy podniósł na niego spojrzenie.
- Oh, wciąż jest spuchnięte.- powiedział zmartwiony i odruchowo podniósł rękę by dotknąć jego policzka. Kiedy uświadomił sobie co robi, zarumienił się i szybko zabrał dłoń.
- śpiącej królewny nie obudziłby budzik. - odpowiedział rzucając mu śliczne spojrzenia spod rzęs.

Od razu zauważył to spłoszenie. Zatrzymał się nieco dalej, chcąc dać mu przestrzeń. Kiedy chłopak podniósł rękę, powstrzymał chęć przed cofnięciem się. Sam unikał dotykania policzka.
Uśmiechnął się lekko.
- No wiem, wiem. Masz dzisiaj nieco trochę czasu? Pomyślałem, że może mógłbym ci dać pierwszą lekcję gotowania~

- Dalej nie możesz chodzić na treningi? - spytał wiedząc, że w czwartki zawsze trener daje im wycisk.
Strapił się i opuścił wzrok, z jakiegoś powodu czuł się winny temu, że go wywalili.
- Można coś zrobić żebyś znowu mógł grać? - spytał zamykając swoją szafkę i powoli kierując się w stronę sali. Zaraz miały zacząć się lekcje.
Uczniowie spoglądali na nich z wyraźnym zainteresowaniem. Wciąż byli numerem jeden do plotek.

- Nope - powiedział, podążając za nim do sali. - I w sumie sam nie wiem. Plotek raczej nie uciszę - stwierdził. Szczególnie, że nie żyli w jakimś ogromnym mieście. Tutaj mało się działo, więc Ivan myślał, że pewnie musiałaby pojawić się kolejna afera. Zresztą, to nie zmieniłoby sposobu, w jaki ludzie na niego patrzą.
- Więc co z tym gotowaniem?

- To nie fair. Powinieneś coś z tym zrobić. - powiedział zatrzymując się przy rozwidleniu dróg.
- Jesteś w końcu alfa. Nie daj sobie dmuchać w kasze. - dodał prowokująco, by wybudzic Ivana z tej depresji.
- Będziesz tego żałował. Weź ze sobą gaśnice. - zakończył i podnosząc ręke na pożegnanie ruszył w stronę swojej klasy. Akurat zadzwonił dzwonek.

Uśmiechnął się niezręcznie. Tak, był alfą, ale co mu z tego przyszło? Przywiązał do siebie omegę wbrew jego i swojej woli. Czuł, że jest alfą do dupy.
Po zajęciach złapał Caleba.
- Co masz w domu? - spytał, poprawiając torbę na ramieniu. - W sensie, jakieś warzywa, makaron, przyprawy?

Przystanął kiedy z nikąd pojawił się alfa.
- Oh. Co mam w domu? No.. Na pewno dania typu instant, chipsy, Cole, ciastka, pizze ee.. Znajdą się dwa paczki. - zaczął wyliczać, bo w sumie to on nie robił takich zakupów.. Normalnych.
Tylko byle jakie. Takie żeby się dobrze najeść.
Widząc minę Ivana uśmiechnął się krzywo.
- To chyba trzeba iść do sklepu. - powiedział wzruszając lekko ramionami.
- Mówiłem ci, że nie będzie łatwo.

Uniósł brew do góry, słysząc co młody jadał na co dzień. Nie dziwił się, że Calewb nie lubił sportów, skoro żywił się tylko takimi rzeczami.
- A ja nie myślałem, że będzie łatwo. Zresztą, to tylko zakupy - uśmiechnął się lekko i skierował w stronę marketu. - Masz szukać rzeczy tylko na dzisiejszy obiad, czy też na resztę posiłków?

Uniósł brew do góry.
- Jestem pewien, że po dzisiejszym obiedzie się poddasz. - parsknął rozbawiony, bo jego zdolności kulinarne były tragiczne.
- Na resztę posiłków. - dodał śmiejąc się pod nosem. - optymistą. - zakończył zatrzymując się przy dziale z owocami i warzywami.
- To co najpierw? Ziemniaki?

- A chce ci się w ogóle je obierać i gotować? - spytał, raczej w to wątpiąc. Sam był zwykle za leniwy na ziemniaki. - Z makaronami i kaszami jest mniej roboty. Najpierw mi powiedz, jakie lubisz posiłki, jeśli chodzi o nie fast foody?
Skierował się w pierwszą alejkę z warzywami. Wybierał składniki, przy okazji wypytując Caleba o to, co lubi, czy ma na coś alergię i jaki ma budżet. Sam Ivan lubił gotować. Zresztą, dbał zwykle o swoją dietę, chcąc po prostu lepiej się czuć i wyglądać.
Po pół godzinie wyszli z sklepu z dwoma siatkami. Ivan nie miał zamiaru się tak łatwo poddać.

- Nie mam pojęcia po co tyle tego kupiłeś. Chyba żeby samemu gotować. - narzekał podejrzliwie zerkając na siatki z zakupami.
- Nie możemy po prostu zamówić pizzy? To dużo łatwiejsze. - jęknął kiedy już znaleźli się w jego domu.
- I co ja mam niby robić? - spytał z powatpieniem zerkając na garnek z wodą. Najchętniej uciekłby z kuchni w podskokach.

- Tak, zamówienie czegoś jest dużo łatwiejsze - westchnął cicho, przewracając oczami. - Ale domowe jedzenie daje więcej siły. No i w końcu jedząc takie śmieciowe zaczniesz chorować.
- Patrz. Zrobimy obiad w piętnaście minut. To mniej, niż byśmy czekali na pizzę - powiedział, myjąc brokuła. - Pokrój cebulę i pomidory - poprosił, samemu zajmując się brokułem. Od razu robił większą wersję, żeby ich dwójka mogła się najeść i żeby została na jutro porcja dla Caleba. Pilnował również, żeby chłopak sobie krzywdy nie zrobił, skoro mówił, że w ogóle dotąd nie gotował.
Zgodnie z obietnicą, obiad był gotowy w piętnaście minut. Prosty makaron z warzywami, ale smaczny i zdrowy w przeciwieństwie do Mc'a.

Ivan musiał ratować palce Caleba z pięć razy, a mimo to i tak zranił się w palec.
Nastolatek przyglądał się parującemu Danii ssąc ranny paluszek w ustach.
- Czy ten obiad był wart mojej krwi? - spytał nim jeszcze zasiedli do stołu.
Gotowanie wcale mu się nie podobało, ewidentnie potrzebował kogoś kto będzie robił to za niego.
- Myślę, że brakuje tu jeszcze coli...