Beta

Usta omegi wygięły się w literkę "o", dał radę wygrać że swoim wilkiem? Serio?
Czyli jednak potrafił zapanować nad swoimi instynkami. Oparł się o barierkę wiedząc, że i tak go nie dogoni. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że wiele osób mu się przygląda.
Wtedy też zarumienił się i zmieszany ruszył w kierunku szkoły. Nie chciał zwalić kolejnego dnia.
Na posła tylko SMS do Ivana.
“ Mieliśmy porozmawiać. "
Na koniec zajęć wpadł w klopoty. Richard nie przywykł do odmowy, przez co próbował go namówić na randkę. Był okropnie nachalny i blondyn nie wiedział jak sobie z nim poradzić.
Pierwszy raz był w takiej sytuacji.

Cały dzień spędził biegając. Wiedział, że jeśli chce panować nad Wilkiem, musi go uspokoić i ugłaskać. Byli w końcu jednym.
Wrócił wieczorem do domu. Rodzice na razie nic nie wiedzieli o jego wagarach, ale podejrzewał, że w końcu się dowiedzą i nie będą zadowoleni. Zamknął się u siebie w pokoju i dopiero wtedy odczytał smsa. Odpisał.
,,Kto pisze?''
Nie miał numeru omegi. Stracił go rok temu, kiedy zgubił stary telefon.

Warknął. Co to za pytanie? Z kim jeszcze mial porozmawiać? Kretyn.
Zamiast odpowiedzieć słowami wysłał mu zdjęcie ugryzienia.
Mógłby się chociaż po fatygować i zdobyć jego numer.. Skoro już go oznakował.

Uśmiechnął się krzywo, widząc to ugryzienie.
,,O czym?''

" Nie mamy o czym?"
Spytał przewracajac oczami na widok tego, co mu odpisał.
" Zostawiłeś mnie dzisiaj. Ledwo uciekłem Richardowi."
Dodał, bo naprawdę musiał się strasznie nagimnastykować żeby napakowany alfa nie wciągnął go do swojego samochodu.

,,Mamy, ale ostatnio nie byłeś zbyt chętny do rozmawiania''
Roześmiał się na głos, czytając następną wiadomość.
- O kurwa~
,,Nie wiedziałem, że potrzebujesz przyzwoitki na randce''

" Bo mówiłeś głupoty. “ odpowiedział przewracajac oczami do telefonu. Mimo, że alfa nie mógł tego zobaczyć.
" Nie interesują mnie randki z Richardem. To palant. Chciałem żeby twój wilk się wkurzył. "
Nie ukrywał swoich intencji. Przecież od razu mu powiedział, że chce mu coś pokazać.

,,Wiem, chociaż nie rozumiem co chciałeś tym osiągnąć. Żebym was tam zaatakował i ludzie utwierdzili się w tym, że jestem potworem? Nie, dziękuję za takie zagrywki. Pobawiłeś się mną i Richardem, więc w sumie jakoś ci nie współczuję, że miałeś później problem w zbyciu go''

" Nie bawiłem się." odpisał oburzony kompletnie ignorując resztę zdań, bo to jedno szczególnie go poruszyło.
Jak mógł tak o nim pomyśleć?
Nawet nic więcej nie dodał, bo zabolało go, że tak chociaż o nim pomyślał.
Odrzucił od siebie telefon. To było bez sensu. Położył się na łóżku nie mając pojęcia jak ogarnąć teraz swoje życie.
Byłoby łatwiej gdyby to nie on był jego alfa.
Ivan nie rozumiał jego zachowań, dla niego wszystko było czarne albo białe. Inaczej było z Calebem, on był.. Zupełnie inny. Nie potrafił tak otwarcie mówić o swoich uczuciach.

Kompletnie nie potrafili się dogadać. Jak więc mogli tyle lat się przyjaźnić? Ivan przypomniał sobie te lata, kiedy wszystko było.. łatwiejsze.
,,Ale tak wyszło''
Chciał z nim szczerze porozmawiać. Wesprzeć go, zrozumieć. Teraz jednak obraz Caleba w jego oczach był po prostu smutny. Wiedział, że chłopak go o wszystko obwinia i go nie chce.
Ciekawe co by było, gdyby wtedy trafił na takiego Richarda. Ten alfa nie dałby mu spokoju po ugryzieniu, ani żadnego wyboru. Może Caleb wolał takich typów, którzy nie śmieli postawić się swojej dzikiej stronie?
Skoro Caleb go nie chciał, właściwie to połowicznie z wzajemnością, to Ivan mógł zrobić jedno. Po prostu dać mu spokój.
No i zatroszczyć się o to, żeby plotki co do Caleba ucichły. Chłopak zasługiwał na spokój, nawet jeśli Ivan miałby całkiem pogorszyć swoją reputację.

W ciągu następnych dni nie pisał do Caleba. Mogłoby się wręcz wydawać, że go unikał. Plotki jednak faktycznie ustały, a po dwóch dniach nikt nie śmiał powiedzieć nic chamskiego w stronę omegi. Ivan mimo wszystko, jeśli chciał, potrafił porządnie przywalić.

Caleb wrócił do swojego stylu ubierania się, nie czuł potrzeby noszenia ubrań na pokaz. Wiedział, że wygląda dobrze, że ma ładne, zadbane ciało.
Ale.. Przecież nie wygląd był najważniejszy, prawda?
Z każdym dniem coraz ciężej było mu nie szukać wzrokiem Ivana.
Za każdym razem kiedy go wyczuł dostawał wypieków i chciał się przytulić. Dotknąć go. Cokolwiek.
To było szalenie irytujące, nie mógł się na niczym skupić na dłużej niż na kilka minut, bo ciągle myślał o Ivanie.
Kiedy po kilku dniach wpadł na niego na korytarzu, aż jęknął. Gdyby Ivan go nie złapał za sprawą uderzenia upadł by na tyłek... Nie sądził, że tak mocno zareaguje na jego dotyk.
Az go zęby zaswędziały, na co przeraził się i zasłaniając usta ręką dał nogę. Prawie sobie przy tym karku nie złamał tak szybko uciekał.
Tak minęły kolejne dwa dni, aż w końcu, gdy siedział w szatni po ćwiczeniach dopadł do niego Richard.
- Czy mi się zdaje, czy ty mnie unikasz? - spytał podchodząc do zaskoczonego nastolatka. - i co to znowu za ciuchy? Wyglądają jak ze śmietnika...
Caleb poderwał się z miejsca i zerknął w kierunku wyjścia, niestety na warci stały dwie bety Richarda.
- Podoba mi się, że tak długo się opierasz. To całkiem podniecajace..
- Richard, serio. Daj mi spokój, zgodziłem się na lunch.. Ale nic więcej.
- Nie żartuj. Słuchaj no, skarbeńku. Nie stawiaj się. Nie chcesz chyba żebym Cię ugryzł co?
Serce zabiło mu jak młotem. Ugryzł? Co on pieprzy?

Ivan również czuł to nieznośne przyciąganie. Kiedy Caleb nie patrzył, alfa go obserwował. Pragnął do niego podejść, ponownie go objąć i przytulić. Poczuć jego usta na swoich, a nawet po prostu spędzić razem czas na kanapie przy serialu i pizzy.
Obserwował go. Pilnował, czy na pewno nikt nie porusza ponownie tematu gorączki. Nie zbliżał się do niego bardziej, niż to było konieczne, a i przy tym starał się być niezwykle taktownym.
Po wfie ponownie został dłużej na sali, żeby posprzątać. Zajęcia jednak nie sprawiały mu takiej przyjemności, jak wcześniej. Właściwie sporo rzeczy przestało sprawiać mu przyjemność. Spędzał czas samotnie albo z Arisą. W rodzinie pogorszyły mu się stosunki, tak samo z resztą w szkole z kolegami.
Spokojnie wszedł do szatni i w tym momencie wszyscy zamilkli. Gdyby nie to, że wręcz czuł zdenerwowanie Caleba, kompletnie olałby tę sytuację. Nie wyglądała w końcu aż tak podejrzanie.
Przeszedł między Richardem i Calebem. Pocałował krótko omegę w czoło.
- To co, zbieramy się na tę pizzę? - spytał z uśmiechem, jak gdyby nigdy nic.

Polował głową aż nazbyt entuzjastycznie, na co Richard warknął gardłowo.
- Czego tu chcesz, co? - spytał Richard odpychając Ivana od omegi, na co ten aż jęknął zawiedziony.
- On już jest zajęty. - dodał patrząc na blondyna, który to nie spuszczał błagalnego spojrzenia ze swojego Alfy. On naprawdę, naprawdę nie chciał zostać tu z tym byczkiem.
- Idzie dziś ze mną na pizze. - syknął ewidentnie nie mając zamiaru odpuścić sobie osoby, która jako pierwsza mu siebie odmówiła.

Warknął, po raz pierwszy od dawna zgadzając się z swoim Wilkiem. Richard był wkurwiający.
- Mówisz? - uniósł brew do góry i uśmiechnął się prześmiewczo. Wiedział, że po prostu mógłby pokazać Richardowi ugryzienie na karku omegi, jednak po tym szybko rozniósłby plotę po całej szkole i Caleb pewnie ponownie miałby przerąbane. Co innego puścić się z kimś, co innego zostać już na stale oznaczonym.
- A może dasz jemu wybrać? Wiesz, Caleb też jest człowiekiem, ma swoje zdanie - stwierdził, przebierając się sprawnie. - Ale jeśli nie chcesz, to możemy przejść się obaj za szkołę. Ale bez tych dwóch przy drzwiach - powiedział, złączając dłonie i je rozgrzewając. Można było już z łatwością zauważyć, że skórę na kostkach miał już nieco zdartą.

Blondyn słysząc ton głosu Ivana dotknął ugryzienia i spiął się wyraźnie. Miał nadzieję, że jego partner nie zamknie mordy rywalowi pokazując mu swój podpis na nim.
- Caleb jest omega. One są po to, żeby zaspokajać Alfy. - powiedział Richard. - To śmieszne, że teraz omegi są tak bronione i uważane za równe nam. Niektórych zwyczajów nie powinno się zmieniać.
Nastolatek nawiązywał do raczej niechlubnej historii, kiedy to omegi były praktycznie własnością Alfy. Nikt nie chciał się urodzić omega, to było jak wyrok.
Caleb aż sapnął słysząc takie słowa z ust kolegi, potem dodatkowo się zirytował, gdy bety mu przyklasnęły.
- Takich jak ty, powinno się sterylizować. - powiedział Caleb patrząc na niego z obrzydzeniem.
- Lepiej nie pyskuj, bo dziś to ty będziesz nagroda.
I zaatakował Ivana bez ostrzeżenia. Kiedy blondyn chciał zaprotestować jeden z ludzi Richarda zatrzymał go w miejscu.
- Nie wtracaj się.

Uśmiechnął się wrednie.
- To jest zabawne, że czujesz się zagrożony tylko dlatego, że ktoś miałby być postawiony równy tobie - stwierdził, widząc, jak Richard denerwuje się coraz bardziej. - Musisz być bardzo niepewnym siebie alf... - przerwał, ledwo unikając ciosu, kiedy Richard się na niego rzucił.
Później wszystko potoczyło się naprawdę szybko. Po chwili obaj wylądowali na podłodze, po prostu okładając się jak leci. Richard walczył bardziej przez urażoną dumę. Ivan oprócz chęci wpierdolenia mu, był zmotywowany przez myśl, że przecież poniekąd ,,walczy o Caleba''... a przynajmniej o spokój dla Caleba.
W pewnym momencie, kiedy Richard zaczął poważnie przegrywać, a Ivan przyszpilił go do podłogi, uderzając w twarz, jedna z bet rzuciła się na Ivana, odciągając go. Dwie alfy oddychały ciężko. Richard dopiero po chwili podniósł się widocznie pokiereszowany. Ivanowi ciekła krew z pękniętej wargi.
- Puszczaj - warknął, wyrywając się becie z uścisku. - A teraz wypad - kiwnął na bety w stronę drzwi. Ci, nie chcąc mieć więcej problemów, zostawili ich i po prostu zwiali.
- Jak jakaś omega mówi ci ,,nie'', to po prostu uszanuj to za pierwszym razem - warknął na zbierającego się powoli Richarda. Chyba miał złamany nos...
Ivan zabrał swoje rzeczy i wziął Caleba pod pachę, po czym wyciągnął z szatni, kierując się szybko do wyjścia ze szkoły.
- Musiałeś umawiać się wtedy akurat z nim?

- To zabawne, ale powinieneś być nauczonony, że nie rypie się z omega w trakcie rui. - warknął. - Bo wtedy ona nie powie nie, choćby chciała.
Caleb nie słyszał więcej, bo Ivan Wyciągnął go z szatni. Dłuższą chwilę Caleb nie wiedział co powiedzieć, bo po walce alf był nieco w szoku.
- Najbardziej napierał, nie myśl sobie, że kogoś podrywałem albo nagadywałem. - mruknął obracając się nerwowo przez ramię. Richard łypał na nich złowrogo, ale nie szedł za nimi.
- Zaraz, gdzie my idziemy? - spytał, kiedy zorientował się, że gdzieś go prowadzi.

- Prowadzę cię prosto na przystanek - powiedział, chcąc po prostu oddalić się od Richarda. - A później wracam do domu.
Wciąż był nabuzowany i zdenerwowany. Musiał się uspokoić.
Właściwie nie pomyślał, że może Caleb ma jakieś plany po szkole i chce jeszcze zostać w mieście. Priorytetem dla Ivana stało się dopilnowanie, że po prostu spokojnie i bezpiecznie wróci do domu, a wolałby, żeby później samotnie nie natrafił na Richarda.

- Ale... Ale ja muszę iść jeszcze zrobić zakupy. - powiedział jakając się odrobinę, co nie było do niego podobne.
Próbował wyhamować, gdy już wyszli że szkoły.
- Ivan! - jęknął cicho zapierając się piętami. - Chce iść w drugą stronę. Nie mam już nic w lodówce. - dodał, żeby nie pomyślał że robi to złośliwie.
- Moich rodziców nie ma, pamiętasz?

Słysząc to, zatrzymał się od razu. No tak. Przecież Caleb był całkiem sam w domu.
- Chcesz, żebym ci z tym pomógł? - spytał, puszczając rękę chłopaka. Swoje dłonie wsunął do kieszeni. Poprawił torbę na ramieniu. Z rozciętej wargi ciągle sączyła mu się krew i jedyne co Ivan z tym zrobił, to wytarł ją ręką, co skończyło się jedynie roztarciem jej dalej po policzku.

Widząc jak ten wygląda mimowolnie się strapił. Chwycił go za nadgarstek i posadził na ławce.
Bez słowa Wyciągnął wodę, chusteczki i jakaś maść. Zmoczył woda chusteczki i zaczął ścierać mu krew z twarzy. Pochylał się nad nim z wyrazem zatroskania na buzi, pierwszy raz od dawna pokazując swoje prawdziwe oblicze.
To jakim był wrażliwym dzieciakiem, a nie złośliwym i opryskliwym, na jakiego się kreował.
- Przytrzymaj tu chwilę. - mruknął przykładając wacik do rozciętej wargi. - Masz wszystkie zęby? - spytał unosząc brew do góry.
- Trzeba zdezynfekować, ale nie mam przy sobie wody utlenionej. Tylko maść na rany, mam nadzieję, że to wystarczy. - mruczał wciskając na palec odrobinę mazi. - Może zaszczypać. - uprzedził po dłuższej chwili spoglądając Ivanowi prosto w oczy. Widząc jak ten się w niego wpatruje, zarumienił się i wyprostował. Odchrząknął zakłopotany.
- Możesz sam sobie posmarować... - burknął próbując ukryć swoje zakłopotanie.

Dał się spokojnie poprowadzić i usadzić na ławce. Nie spodziewał się po nim takiej troski. Właściwie nie zdziwiłby się, jeśli ten zaczął na niego krzyczeć, czy się rzucać za tę walkę.
Ta zmiana była naprawdę miła. Trochę przypomniało to Ivanowi czasy, jak byli nieco mniejsi. Przyjemne ciepło rozlało się w sercu alfy całkiem niespodziewanie.
- Tak - powiedział, przytrzymując chusteczkę przy ranie. Bolało, jednak jakoś się tym nie przejmował. Wpatrywał się w chłopaka nieco urzeczony, kompletnie nie żałując tej bójki. Mógłby ją właściwie powtórzyć, jeśli byłoby to potrzebne i Caleb miałby mieć spokój.
Kiedy ich oczy się nareszcie spotkały, serce Ivana zaczęło bić szybciej i mocniej. Na chwilę czas dla niego zwolnił, a ta chwila mogłaby trwać w nieskończoność.
Opanował się dopiero wtedy, kiedy Caleb się speszył. Czy on też to poczuł? To cienkie połączenie między nimi? Dlatego się tak zaczerwienił i zrobił ponownie opryskliwy, żeby trzymać Ivana na dystans?
Myśli latały w głowie Ivana bez przerwy. Chciał go zrozumieć. Poznać ponownie.
- Mam brudne ręce - powiedział. Nie miał kiedy ich umyć po wfie. - Ale nic nie szkodzi. W domu odkażę - uśmiechnął się lekko, po czym ponownie przyłożył chusteczkę do rozcięcia, żeby zatamować krew.
Może faktycznie mogliby się kiedyś wybrać na pizzę. Takie spotkanie byłoby całkiem miłe.
- To do którego sklepu idziesz? - spytał, podnosząc się.

Podniósł głowę do góry żeby na niego spojrzeć, bo Ivan był od niego sporo wyższy.
- Do supermarketu na końcu ulicy. - powiedział znowu uciekając spojrzeniem w bok.
- Dzięki za pomoc z Richardem. Z zakupami raczej dam sobie radę sam. - mruknął pokazując swoje pseudo mięśnie na rękach. Ze niby taki silny i zakupy to dla niego pikuś.

Uśmiechnął się rozbawiony.
- Przejdę się z tobą na wypadek, jakbyś znów spotkał Richarda - stwierdził, zakładając ponownie torbę na ramię i ruszył w stronę marketu. - Chyba że faktycznie chciałbyś iść na pizzę?
No cóż. Raz się żyje. Najwyżej Caleb ponownie na niego nakrzyczy albo się obrazi.

Spojrzał na niego z wysoko uniesina brwia.
- Myślę, że za pół godziny jedyne co będziesz chciał jeść to jogurt mrożony. - powiedział pokazując mu palcem na usta. Teraz może jeszcze nie bolało, ale był pewien, że gdy adrenalina opadnie, Ivan będzie jęczał.
Skoro wyciągnął Richarda jako argument, nie zamierzał się spierać. Przewrócił oczami i podszedl do automatu z napojami.
Wziął zimna cole i rzucił ja w stronę Ivana.
- Lepiej to przyłoż. - mruknął nim ruszył w stronę sklepu.