Beta

Uśmiechnął się lekko.
- W sumie racja - przyznał. Było to niezwykle gładkie wyminięcie tematu. Złapał puszkę, owinął ją chusteczką i przyłożył sobie do ust. Westchnął cicho, czując przyjemny chłód.
Kiedy doszli do sklepu, Ivan zatrzymał się przed drzwiami.
- Wiesz co, może nie będę wchodzić z tą puszką do środka. Poczekam tutaj - powiedział, opierając się o ścianę.

- Serio, nie musisz czekać. To mi trochę zajmie. - powiedział czując się głupio z myślą, że alfa będzie tu na niego czekać. Zagryzł lekko wargę znowu próbując postawić przed nimi ścianę, ale to nie było łatwe po tym jak o niego zawalczył.
W końcu wszedł do sklepu i ruszył wzdłuż alejek. Może i między nimi była cicha wojna już od dłuższego czasu, ale mimo wszystko, blondyn wcale się tak bardzo nie zmienił.
Dalej lubił te same rzeczy, zarówno jeśli chodziło o jedzenie, muzykę czy zajęcia poza lekcyjne. Schował się po prostu za murem obronnym składającym się z za dużych ciuchów i książek.

- Poczekam - uśmiechnął się lekko. Nie zamierzał stać się jego strażnikiem i chodzić od teraz przy nim co krok. Jedynie dzisiaj, kiedy wiedział, że Richard wciąż pewnie jest w okolicy i w każdej chwili mogą na niego trafić. Liczył, że później gniew alfy nieco opadnie i zostawi Caleba w spokoju.
Czekał więc spokojnie na omegę, przeglądając facebooka. Kiedy Caleb wyszedł, wziął od niego jedną siatkę i skierował się z nim spokojnie na przystanek. Kusiło go, żeby jeszcze raz zaprosić go gdzieś na jakieś jedzenie chociażby w weekend, jednak już raz dostał kosza. Nie zamierzał naciskać.
- Więęęc... co będziesz gotować? - zagaił w końcu jakąś rozmowę, na ile potrafił.

Wyciągnął z siatki gotowe danie typu instant i postukał palcem w kubeczek.
- Ugotowanie wody to jedyne co mi wychodzi. - powiedział, bo to dalej się nie zmieniło. Wciąż kompletnie nie potrafił gotować, więc żywił się na mieście albo kupował gotowe dania.
Gdy dotarł do przystanku spojrzał na Ivana znowu dziwnie zażenowany, nie wiedział które uczucia są jego a które omegi. Czy tak bardzo lubił kiedyś Ivana, bo byli alfa i omega?

Ivan nie patrzył na ich przyjaźń w dzieciństwie w takich kategoriach. Dla wielu dzieci ten podział długo nie istnieje, sam zresztą nigdy na to nie patrzył i nie wiedział kim będzie. Widział dzieciaki, które bawiły się ze sobą aż do okresu dorastania, kiedy ich ciała zaczynały się zmieniać, a podział stawał się być bardziej widoczny. Chociaż to była tylko jego teoria. Wolał patrzeć na świat w taki sposób.
- Naprawdę? - uniósł brew do góry rozbawiony, widząc gotowe dania. - Wiesz co, może moglibyśmy się kiedyś spotkać? Nauczyłbym cię kilka prostych dań, albo chociaż powysyłał ci przepisy. W ten sposób szybko się wykończysz.

To zabrzmiało jak propozycja randki, więc znowu się zarumienił. Nie mógł nic poradzić na to, że Ivan tak na niego działał.
Od dzieciaka miał do niego słabość.
- Myślę, że to nie jest na twoje nerwy. - powiedział w końcu. Wyciągnął rękę po siatkę z zakupami. - dzięki za pomoc. - dodał czując w klatce piersiowej uścisk nieznanego pochodzenia.
Coś na krztalt ekscytacji i paniki, bo z jednej strony podobało mu się zainteresowanie Ivana a z drugiej był przerażony myślą, że to jego alfa na resztę życia.

Właściwie w tym przypadku nawet nie myślał o tym jak o randce, a mimo to poczuł się trochę odrzucony. Odwrócił wzrok, czując w sobie złość i rozczarowanie wilka.
- Jasne, rozumiem - powiedział, jak gdyby nigdy nic. Między nimi panowała teraz dosyć niezręczna atmosfera. Czuli, że ciągnie ich do siebie, a jednak opierali się temu jak mogli.
Po chwili podjechał autobus. Wsiedli do niego.
- To... jedziesz może na tę wycieczkę klasową? - spytał, ponownie próbując jakoś rozpocząć rozmowę.

Był zaskoczony, że wsiadł z nim do autobusu. Patrzał na niego dużymi oczamk dobre trzyciesci sekund, nim się ogarnął i zrozumiał, że Ivan coś do niego mówi.
- Wycieczki są fajne dla osób, które mają przyjaciół. - powiedział uśmiechając się odrobinę krzywo.
- Gdybym teraz pojechał, nie miałbym nawet z kim być w pokoju. - wyjaśnił wzruszając ramionami. Nie uzalal się, tylko stwierdzał fakt.
Kiedy dojechali do jego przystanku i Ivan wysiadł z nim nic nie powiedział. Dopiero kiedy znajdowali się już przed jego domem otworzył drzwi i zaprosił go gestem do środka.
- Trzeba cię w końcu opatrzyć.

Nie mieszkali od siebie aż tak daleko, więc Ivan stwierdził, że i może wrócić tym busem, a później po prostu zrobi sobie spacer do domu. Właściwie, to nawet nie planował wstąpić do Caleba.
Ale skoro ten już go zaprosił~
- Dzięki - powiedział, wchodząc do środka. Nie spodziewał się tego, że tutaj wyląduje, jednak mimo wszystko się cieszył. Nawet jeśli Caleb był irytującym krzykaczem, Ivan trochę przez ten czas za nim tęsknił.
- Jakbyś chciał pojechać na tę wycieczkę, to przygarniemy cię z Arisą. Co prawda raczej nie do jednego pokoju teraz, ale no. Na resztę wycieczki - zaproponował.

Spojrzał na niego słysząc imię innej Alfy. Nie podobało mu się, że o niej wspominał. Uważał, że to ona zabrała mu przyjaciela.
- Obejdzie się. - odpowiedział spoglądając na niego pochmurnie spod rzęs.
- Pójdę po apteczke. - powiedział w znacznie gorszym humorze. Zniknął za rogiem a gdy wrócił miał ze sobą mała skrzyneczkę.
- Usiądź na krześle w kuchni.
Na początku chciał zaproponować kanapę w Salonie, ale to mogłoby być dziwne.

Ivan chciał dobrze. Wspólna wycieczka byłaby... miła. Jak byli dziećmi sporo się razem włóczyli.
Zgodnie z prośbą skierował się do kuchni, gdzie usiadł przy stole. Obserwował, jak chłopak otwiera apteczkę i wyszukuje w nim czegoś do odkażenia rany i plastra.
Dał sobie spokojnie opatrzyć ranę. Już nie patrzył tak intensywnie na Caleba. Dostał już chyba od niego dzisiaj trzy razy kosza. Może faktycznie powinien nieco... nieco wstrzymać. Miał w końcu dać mu przestrzeń, a zaraz wyjdzie na desperata.
- Dzięki, nie chcę ci jednak przeszkadzać - stwierdził, wstając. - Pójdę już.

Spojrzał na niego zaskoczony tym jak nagle podniósł się z krzesła. Cofnął się w tył nieco rozczarowany, że tak szybko chciał wyjść.
Nerwowym ruchem ogarnął włosy za ucho i przegrywając lekko wargę, opuścił wzrok.
- Nie przeszkadzasz, możesz zjeść że mną puree z kubeczka jeśli masz ochotę. - powiedział po dłużej chwili milczenia, podczas której walczył że sobą żeby to zaproponować.

Borze szumiący, czemu Caleb wyglądał tak uroczo, kiedy był taki zmieszany? Ivan dotąd nie patrzył na niego w ten sposób.
Znaczy, jasne. Zawsze wiedział, że Caleb jest naprawdę ładny, przystojny i w sumie to uroczy. Teraz sposób, w jaki widział go Ivan, był całkiem inny. Ciężko było mu opisać tę zmianę.
Uśmiechnął się lekko, słysząc to. Usiadł ponownie na krześle.
- Z chęcią~ Mówiłem, że jestem głodny - powiedział zadowolony. Skąd w ogóle w Calebie takie zdenerwowanie? Czy czuł się źle przy Ivanie?
Zdecydowanie nie była to miła myśl.

- To.. Może dla ciebie zrobię dwa. - powiedział i by zająć czymś ręce zabrał się do przygotowania ich posiłku.
- Chcesz do tego cole, energetyka albo sprite? - spytał otwierając lodówkę i sprawdzając co ma do picia.
Nie mógł się powstrzymać żeby co jakiś czas na niego nie zerkać krótko. Z jednej strony Ivan go do siebie przyciągał a z drugiej.. Nie chciał żeby znowu skupił się na innych, fajniejszych od niego znajomych.
Drugi raz chyba by tego nie wytrzymał. Tego uczucia porzucenia, frustracji i.. Nagłej samotności.

Oparł łokieć na stole, a głowę położył na zamkniętej pięści. Uśmiechnął się do Caleba, kiedy ten co jakiś czas na niego zerkał.
- Woda mi wystarczy - przyznał, nieco zmartwiony tym, w jaki sposób odżywia się Caleb. Wiedział, że ten miał dwie lewe ręce do gotowania, ale... tego dało się nauczyć, a przynajmniej kilku prostych potraw. Jedząc takie świństwa regularnie Caleb kompletnie rozwali sobie zdrowie i ciało.
- Codziennie tak jesz?

- Czesto, ale nie codziennie. Czasami idę zjeść coś normalnego. No i jak rodzice są w domu, to też są domowe obiady. Moja mama dobrze gotuję. - powiedział stawiając przed nim dwa kubki z puree. Jeden był z boczkiem i cebulką a drugi serowy.
- Ja bardziej lubię ten z boczkiem. - mruknął nieśmiało, bo nie miał pojęcia o czym mogliby rozmawiać.
Pomyślał o swoim ugryzieniu i jakoś odruchowo przesunął dłoń na kark. Czuł pod palcami wgłębienia pozostawione mu przez zęby Ivana.
- Rodzice często wyjeżdżają, więc muszę sobie jakoś radzić i nie spalić domu. - dodał na koniec wzruszająca lekko ramionami.

- Wiem, pamiętam~ - uśmiechnął się lekko, biorąc do siebie serowy kubeczek. Jemu było to obojętne, a skoro Caleb wolał z boczkiem, to nie zamierzał go brać.
- Kiedyś mógłbym ci ugotować takie puree z boczkiem. Robi się je naprawdę łatwo - powiedział. - Z łatwością byś się nauczył - stwierdził.
Wiedział, że teraz po raz kolejny łamał swoje postanowienie. Nie chciał napierać na Caleba. Miał trzymać się na dystans, jednak ciągle coś przyciągało go do chłopaka. Pragnął być blisko niego, spędzać razem czas, rozmawiać i trzymać się za rękę.

- Nawet nie masz pojęcia jakie rzeczy mnie spotykają w kuchni. Lepiej dwa razy zastanów się zanim zaproponujesz kolejna lekcje gotowania, bo za trzecim razem się zgodzę. A wtedy będziesz żałować. - powiedział posyłając mu rozbawione spojrzenie.
Ivanowi dał wodę a sobie otworzył Cole i zaczął wcisnać.
- Nie widziałem cię na treningu, ostatnio. - mruknął cicho, bo nie był pewien czy może o to zapytać.

- Przyjmuję wyzwanie - powiedział pewny siebie. Jeszcze go nauczy poprawnie gotować!
Zaczął jeść spokojnie z całkiem dobrym humorem. Nawet jeśli bolała go warga i policzek, to przynajmniej był tutaj z Calebem. Nareszcie spędzali trochę czasu z sobą~
Spoważniał jednak, kiedy usłyszał to ciche pytanie.
- Aa... to nic, odszedłem - powiedział spokojnie. Nie chciał mówić mu prawdy. - Muszę skupić się więcej na nauce. Treningi za bardzo mnie rozpraszały. - powiedział, grzebiąc łyżeczką w kubeczku.

- Dlaczego kłamiesz? - spytał odwracając głowę w stronę okna. Nie lubił prowadzić takich trudnych rozmów, nie wiedział co wypada powiedzieć a co nie.
Już sam fakt, że Ivan był jego jedynym przyjacielem mówił jak trudno jest mu nawiązywać rozmowy.
- Słyszałem jak jeden z twoich kolegów mówił, że trener przesadza. I że teraz to na pewno nie zdobędziecie mistrzostwa.
Zagryzł wargę i zerknął znowu na nastolatka.
- Wydaje mi się, że ci na tym zależy. Na graniu w drużynie.

Zamarł na chwilę, słysząc to pytanie. Westchnął cicho, wiedząc, że teraz całkiem wdepnął. Nie chciał rozmawiać o tym. Nawet rodzicom jeszcze nie powiedział, że wyrzucono go z treningów i wciąż udawał, że dalej na nie uczęszcza.
Nie patrzył na Caleba. Z nim tym bardziej nie chciał o tym mówić.
- Bo to było fajne - przyznał i sięgnął po szklankę z wodą. Napił się, jakby miało mu to dać więcej czasu na przemyślenie odpowiedzi. Odłożył ją i westchnął cicho.
- Nie chcę o tym rozmawiać - powiedział, przynajmniej mówiąc prawdę. - Po prostu. Nie wiem. Czytałeś ostatnio coś ciekawego? - spytał, starając się zmienić temat.

- Przecież ciebie nie interesują książki. - powiedział uśmiechając się krzywo.
- Jesteś typem osoby lubiącej być ciągle w ruchu. - dodał opierając brodę na zwiniętej w pięść ręce.
- Ja się męczę od samego myślenia o tym.
Westchnął i wstał na chwilę od stołu. Postawił ciastka z kawałkami czekolady.
- Chcesz kawy?

- To, że nie jestem takim molem książkowym jak ty, nie znaczy, że w ogóle nie czytam - wystawił mu język z uśmiechem. - I nawet ciebie dałbym radę namówić na jakąś formę aktywności. Po prostu nie znalazłeś jeszcze takiej, która by ci przypasowała~ - powiedział pewien swoich słów. W jego oczach każdy miał coś, co mógłby robić i co sprawiałoby mu radość. Nie każdy tylko wiedział co to dokładnie było.
- Nie, dzięki, ale ciastko wezmę - powiedział, po czym skończył swoje pure. Dopiero wtedy sięgnął po ciasteczko. - Co lubisz jeść? Tak oprócz fast foodów~

- Jest jedna forma aktywności. - mruknął bardziej do siebie niż do niego. Tylko podczas seksu nie martwił się tym, że się spocił, bo wtedy miał w głowie zupełnie co innego. Zarumienił się lekko.
- Jesteś zbyt pewny siebie. Nie ma możliwości żebyś zmusił mnie do biegania, skakania ani gry w piłkę. Od wody na basenie cały śmierdzię a na dodatek obrzydza mnie to, że inni chodzą po kafelkach z gołymi stopami. Mając grzyba i inne świństwa.
Postawił sobie kubek z kawą na stole.
- Nie fast foody? Pizza...? To chyba jednak fastfood. - zaśmiał sie cicho.

- No wiem. Spokojnie. Ale sam powiedziałeś, że coś lubisz robić - powiedział, przypatrując się mu może nieco zbyt intensywnie. Jakaś jego część chciała dotknąć Caleba, objąć i po prostu tak siedzieć sobie przy serialu.
- Nad jedzeniem pomyślimy więc później, a teraz to co lubisz robić? - spytał, chcąc znaleźć jakiś wspólny temat. Starał się.