Beta

- Tak. Zdecydowanie był wart - powiedział, zanosząc talerze do salonu, gdzie jeszcze z wczoraj czekał na nich laptop. Ivan usiadł, odkładając talerze na stół, po czym włączył kolejny odcinek Rozczarowanych.
- Weź, nawet nie spróbowałeś, a już narzekasz - zaśmiał się cicho. Nie wiedział, jak namówić Caleba do zdrowszego odżywiania, ale zależało mu, by chłopak jadł nieco lepiej.

Nadął śmiesznie policzki, ale nie chcąc się kłócić usiadł obok Ivana i przysunął sobie bliżej talerz.
- Za ojczyznę. Mam nadzieję, że przeżyjemy. - powiedział zamykając oczy i biorąc pierwszy kęs.
Skrzywił się lekko.
- smakuje.. Zdrowo. Jak dla mnie za mało soli. Możemy wrócić do pizzy?
Jęknął kładąc brodę na ręce.
- Mówisz o tym zdrowym odżywianiu jak moja mama.. - burknął patrząc na niego spojrzeniem pełnym wyrzutu.

Spojrzał na niego zdziwiony.
- No to sobie dosól po prostu. Chociaż.. co to znaczy, że smakuje zdrowo? - spytał, ignorując pytanie o pizzy. - Więc wolisz bardziej.. nie wiem. Mięsne smaki?
Sam w międzyczasie spokojnie jadł posiłek. Jemu najwidoczniej smakował.
- No cóż, przynajmniej w jednej kwestii mogę się z nią zgodzić - uśmiechnął się. - Jeśli to ci nie smakuje, to możemy pokombinować z innymi przepisami. O. Możemy następnym razem sami zrobić burgery. Albo pizzę. To na pewno ci posmakuje~

- Lubię ser. I pizze. I chleb i znowu ser. Może być też szpinak, cebula, ale tylko ta czerwona i... Cukinia. A zapomniałem o mleku i śmietanie. Kocham nabiał. - westchnął z rozmarzoną mina.
- No zjem.. Ale to takie nie w moim stylu. I jeszcze gotować trzeba... - jęknął wracając do swojego obiadu. - jak już będę bogaty to sobie wynajmę kucharza. - powiedział podnosząc na niego wzrok. A gdy ich spojrzenia się spotkały, zarumienił się mocno.

- Jasne. To czekaj chwilę - powiedział, zabierając mu jego talerz i wrócił do kuchni. Po trzech minutach wrócił z daniem wzbogaconym o ciągnący się żółty ser i nieco bardziej doprawionym solą.
- Teraz powinno ci bardziej smakować~ - uśmiechnął się lekko. Mógłby mu tak gotować. W końcu udałoby mu się wstrzelić w smaki Caleba i jakoś go przekonać do domowego jedzenia.

- I jak będę tak jeść to nie będziesz się czepiał? - spytał kręcąc widelcem żeby nabrać sobie jak najwięcej sera.
Drgnął słysząc dzwonek swojego telefonu, tak rzadko ktoś do niego dzwonił, że nawet zapomniał jaki ma dzwonek.
Uniósł brew do góry i zerknął na wyświetlacz.
"mama"
Przewrócił oczami i wrócił do jedzenia, wcześniej wyciszając telefon.

Westchnął, przewracając oczami.
- Nie zamierzam cię zmuszać do takiego jedzenia jeśli nie chcesz. Po prostu się martwiłem - stwierdził, widząc, jak bardzo Caleb jest przeciwny tej zmianie. Chciał powiedzieć coś jeszcze, ale zamilkł, mimowolnie zerkając na wyświetlacz.
- Możesz odebrać. Poczekam. Zresztą i tak za chwilę będę musiał iść - powiedział, zabierając się wreszcie za swoją porcję.

- Nie mam ochoty z nimi rozmawiać. - odpowiedział widocznie tracąc humor. Wrócił do jedzenia czując, że opuszcza go dobry humor.
Długie rzęsy rzuciły cień na jego policzki, gdy mieszał widelcem w talerzu że strapiona mina.

- Rozumiem - powiedział po prostu, skupiając się ponownie na swoim posiłku. Spędzili trochę czasu po prostu tak w ciszy.
- W sumie będę musiał lecieć - Ivan odłożył pustą miskę na stół. - Ale w sumie jeśli kiedyś byś chciał, to w sumie zawsze możesz do mnie wpaść - powiedział z lekkim uśmiechem.

- W sumie? - spytał nie mogąc się powstrzymać i odrobinę mu nie dokuczyć.
- Twoi rodzice nie będą mieli nic przeciwko? - spytał grzebiąc widelcem w misce z makaronem.
Bał się oskarżeń o zniszczenie przyszłości ich syna. W końcu pokładali w nim takie nadzieję....
Caleb nieświadomie zagryzł kciuka, robił tak zawsze jak czymś się martwił albo stresował.
Ktoś kto znał go od dzieciaka wiedział co ten gest oznacza.

- W sumie - powtórzył, z głupkowatym śmiechem, którym chciał zakryć swoje zdenerwowanie. Powinien bardziej myśleć nad tym, co mówi.
- Nie. Nie powinni - stwierdził. - Zawsze cię lubili i no. Nie oskarżają cię o nic. Ale jeśli nie czułbyś się z tym komfortowo to mi nie przeszkadza przychodzenie do ciebie - powiedział, uśmiechając się ciepło. Nie chciał stresować Caleba i dokładać mu zmartwień.

- Co robilibyśmy u ciebie? - spytał dla podtrzymania rozmowy. Oparł głowę na wspartej o stół ręce.
Dziwnie było tak tu z nim siedzieć jak gdyby nigdy nic.
Na wspomnienie tego co robili mimo woli oblał się rumieńcem. Cholera. To naprawdę było żenujące, tak często myśleć o jego dotyku.

- Hm. To samo co tutaj - wzruszył ramionami. Podniósł się, zbierając powoli do wyjścia. - Oglądali seriale, rozmawiali, moglibyśmy iść na spacer czy coś. No i zjedlibyśmy coś dobrego, bo tata zajebiście gotuje - uśmiechnął się lekko, ubierając buty.

- Zastanowię się. - odpowiedział opierając się o framugę drzwi i obserwując jak się ubiera.
Pamiętał, że zawsze zazdrościł mu tego, że rodzice poświęcają mu tyle uwagi. On nie miał tyle szczęścia.

Rano cala szkoła huczała od plotek. Tak jak wcześniej udało się młodemu alfie wyciszyć rozmowy o ich seksie w szatni, tak bójka w szatni obu samcow alfa, to było coś.
"Słyszałem, że potem poszli gdzieś razem. Myślisz, że randkuja? “
“ Przecież nie ma rui. Ten Omega nie pasuje do niego. Co oni w nim widzą? “
Caleb miał ochotę zapaść się pod ziemię. Jak to możliwe, że wieść o tej bójce tak szybko rozniosła się po szkole?

Kompletnie nie spodziewał się, że powstanie jakakolwiek plotka na temat bójki. Wątpił, żeby Richard sam z siebie ją rozpowszechnił jako przegrany, a każdy z jego przydupasów za bardzo się obawiał samego Richarda, żeby mówić na ten temat.
Podszedł do Caleba przed ostatnią lekcją, kiedy ten stał przy swojej szafce.
- Cześć, Caleb - powiedział, uśmiechając się szeroko. - Co tam? Wpaść dzisiaj do ciebie? - spytał, poprawiając plecak na ramieniu.

Caleb na widok uśmiechniętego alfy, opuścił wzrok i udał, że szuka czegoś w szafce.
Po tym co dzisiaj był zmuszony wysłuchać znowu zwątpił w ich znajomość.
Czy gdyby ubierał się modnie i nie skrywał często za okularami, to inni inaczej by go odbierali?
Czy wtedy zaakceptowali by go jako partnera gwiazdki szkoły?
- Może innym razem. - odpowiedział zamykając w końcu szafkę i nie patrząc na niego ruszył do wyjścia z budy.