Beta

- No to będziemy mieć pizzę z burgerami~ - uśmiechnął się lekko, starając się grać dobrą minę do złej gry. Wszedł spokojnie do środka, a uśmiech nieco mu się zmniejszył.
- Pomyślałem, że może lepiej będzie, jeśli sprawdzę co u ciebie. Nagle zniknąłeś z lekcji - stwierdził, ściągając piętami buty. - A i tak umówiliśmy się na spotkanie dzisiaj, więc no.
Uśmiechnął się ponownie, nieco głupkowato. Stresowała go ta sytuacja.

- Więc sam uciekłeś z lekcji? - spytał unosząc brew do góry. - Są jeszcze telefony, mogłeś napisać. - dodał dokładając portfel na szafkę stojąca przy drzwiach.
I tak zaraz będzie musiał zapłacić dostawcy.
- Chyba, że nie masz już numeru. - dodał oprysklkwie, bo wyszedł już nieco z pierwszego szoku spowodowanego jego wizyta. Widząc, że ściąga buty prychnął cicho i ruszył w stronę salonu.
Ogladal swój ulubiony serial, bo tylko on potrafił mu teraz pomóc. Zerknął w kierunku siatek z McDonald's. No.. Serial i jego ukochane frytki.
- Nie mam zamiaru się zabijać. Nie musisz się martwić, że będziesz mnie mieć na sumieniu.

- Tak. Dokładnie - stwierdził z niezbyt rozumiejącą miną. W czym był niby problem? Chciał, to sobie poszedł z lekcji. Tak samo zresztą jak Caleb.
Słysząc opryskliwy ton chłopaka, skrzywił się. Przypomniał sobie, dlaczego zaczęli się rzadziej z sobą spotykać. Caleb z jakiegoś powodu w pewnym momencie zaczął się robić po prostu wredny. Nie, żeby wcześniej ich relacja była usłana różami. Chłopak jednak w pewnym momencie zaczął przekraczać granicę i Ivan miał po prostu dosyć ciągłego przekomarzania się.
Inni ludzie byli bardziej prości w obsłudze.
- Dawno mnie tu nie było~ - uśmiechnął się zaraz ponownie, kierując za nim do salonu. Postawił swoją torbę przy drzwiach, a siatkę z Mc'iem na stole. Ściągnął z siebie grubą bluzę.
Na zewnątrz było w końcu już nieco zimno. Rok szkolny zaczął się z dwa miesiące temu i jesień zagościła na dobre w miasteczku.
- Więęęc... to jest dla ciebie~ - powiedział, wyjmując z siatki kubełek z frytkami, który wręczył Calebowi. Po tym na stole wylądował jeszcze burger i duża cola dla chłopaka.
Sam wziął dla siebie dwa Royale, małe frytki i picie.
Wziął głębszy oddech. Musiał w końcu zacząć rozmowę.
- ... Chciałem porozmawiać, ale w sumie nie wiem nawet co powiedzieć - powiedział po chwili.

- Może zechcesz mi wytłumaczyć dlaczego mam do jasnej cholery odciśnięte zęby na szyi? Tak gwoli ścisłości, twoje zęby. - wycedził ściągając golf, przez co został w samej koszulce i Ivan mógł zobaczyć odcisk własnego uzębienia na jasnej skórze chłopaka.
- Seks.. Nad tym nie dało się zapanować. Okey. Ale do cholery, coś ty sobie myślał gryząc mnie?! - ostatnie słowa wykrzyczał. Emocje narosły w nim do takiego poziomu, że aż zrobił się czerwony na twarzy.
- POWALIŁO CIĘ? Czy ty zdajesz sobie sprawę z tego co to znaczy?!

Widząc ugryzienie na jego szyi, zaczerwienił się cały. Pamiętał dokładnie tę chwilę. Pamiętał smak krwi Caleba i to cudowne uczucie, kiedy się połączyli. Nie panował wtedy nad sobą. Tak samo zresztą, jak omega nie panował nad sobą.
Spojrzał na niego w lekkim szoku. Rozumiał ten wybuch złości. Tę frustrację. Sam czuł podobną i chciał zrobić to samo. Po prostu się wydrzeć na Caleba.
Ale nie. Z tego nie wyjdzie nic dobrego, jeśli obaj stracą teraz kontrolę nad sobą. Nie lubił zresztą prowadzić dyskusji w takim tonie.
- Coś jeszcze? - spytał po prostu, gotów go wysłuchać. Obrócił się przodem do niego i spojrzał na niego spokojnie. - Jeśli przez to czujesz się lepiej, to po prostu to wykrzycz.

- Coś jeszcze? - powtórzył nie wierząc, że Ivan zachowuje się w taki sposób jakby to go w ogóle nie ruszało.
- Coś jeszcze? - Prychnął opadając na fotel ze sztucznym śmiechem. - Nie to wszystko, spoko możesz iść. Zniszczyłeś mi życie, ale nie martw się jakoś sobie to wszystko ogarnę. A i wiesz co? Ja CIEBIE na pewno nie ugryze. Ciekawe co się stanie jak wbiję zęby w innego alfę, jak myślisz? - spytał wbijając w niego palące spojrzenie.
- Może to twoje się anuluje?

Dał mu krzyczeć. Naprawdę znosił to w miarę spokojnie, chociaż za każdym razem miał ochotę sam się na niego wydrzeć. Obiecał jednak sobie, że będzie spokojny i zachowa się jak dorosły w tej rozmowie.
Poczuł, jak się spina na samą myśl, że chłopak miałby ugryźć innego alfę. Połową Ivana  była temu całkowicie przeciwna i pragnęła chłopaka dla siebie.
- Ty tak serio? - spytał, tracąc w jednym momencie całe opanowanie jakie w sobie miał. - Wiesz co, jesteś dokładnie taki, jakim cię zapamiętałem. Jedyne co potrafisz, to obwiniać innych. Nie tylko ty masz zniszczone życie. Myślisz, że chciałem cię wtedy ugryźć? Że chciałem się wtedy wyruchać? Nie. Caleb. Nie. Przyszedłeś do szkoły wtedy, kiedy miałeś gorączkę. Myślisz, że jakikolwiek inny alfa, który nie ma połączenia zachowywałby się inaczej? Gdyby nie nauczyciel prędzej czy później sam byś mnie ugryzł! Bo tak się zachowywałeś! Wtedy też chciałeś tego tak samo jak i ja! I wiesz co? To wszystko nie ma żadnego znaczenia teraz. Żadnego. Bo żaden z nas tego połączenia i seksu nie chciał, i nie chce. Ale ja, w przeciwieństwie do ciebie, przyszedłem tutaj, chcąc z tobą porozmawiać, a dostałem kurwa odpowiedź, jakbym wtedy przyszpilił cię do ściany i zgwałcił. Nie pomyślałeś, że czuję się tym wszystkim tak samo przytłoczony jak TY?

Taki jakim go zapamiętał? Cofnął się urażony jego słowami. Więc z tych wszystkich dobrych chwil zapamiętał tylko te złe?
Przynajmniej w końcu pękł i przestał się zachowywać jakby to było coś nieszkodliwego.
Zadzwonił dzwonek do drzwi, więc blondyn wstał i bez słowa poszedł odebrać pizze. Gdy wrócił rzucił ja na stół przed Ivanem i stanął nad nim z założonymi rękami.
- Testy pokazywały, że jestem beta. Nie byłem przygotowany na to co się stało. Nikt mi wcześniej nie mówi o rui, bo bety nie mają takich problemów. Przytoczony? Ty nie musisz znosić docinek innych alf. Jedynym czym możesz być przytloczony, to tym że nie jestem jedną z twoich chearleaderek. - powiedział patrząc mu przy tym w oczy.
- Dzięki za Maca, a teraz może wyjdziesz?

Patrzył na Caleba w szoku. Czy on naprawdę myśli, że to jest dla Ivana  jakikolwiek i  j e d y n y problem?
Naprawdę chciał z nim porozmawiać. Naprawdę chciał go w tym wesprzeć. Naprawdę chciał.. sam nie wiedział. Spróbować? Spróbować odnowić znajomość? Ponownie się poznać? Może kiedyś być razem, jeśli tego zapragną?
W końcu połączenia, nawet niepełnego, już nie dało się złamać.
- Jeśli naprawdę myślisz, że jesteś tutaj jedyną pokrzywdzoną osobą i zamierzasz mnie o wszystko oskarżać, to może faktycznie powinienem stąd wyjść - stwierdził chłodno.
Odwrócił się i poszedł ze złością do przedpokoju, po czym zaczął ubierać buty.
Po co w ogóle Caleb zgodził się na tę rozmowę? Żeby wykrzyczeć mu swoją złość? Tylko po to? Niech spierdala. Gdyby nie jego gorączka, to nic by się nie wydarzyło.

Caleb przyglądał się jak Ivan wstaje i ubiera buty. Czuł uścisk w klatce piersiowej, bo nie wiedział, że Ivan go tak nie lubił. On mimo wszystko tęsknił za spędzaniem z nim wolnego czasu.. Był jego jedynym przyjacielem.
Opuścił wzrok na swoje stopy, by się nie dręczyć widokiem bruneta.
- Nie tylko ty, nie jesteś zadowolony z tego, że byłeś alfa, który dopadł mnie w rui. Wolałabym każdego innego, byle nie ciebie. - dodał ostro, bo miał nadzieję, że zrani go tak jak on zranił go. I.. Nie mówił tu tylko o dzisiejszym dniu. Najbardziej bolało, że skupił się na popularności zamiast próbować odzyskać jego przyjaźń.
Wolał go olać niż dowiedzieć się czemu stał się taki wycofany, złośliwy i opryskliwy.
Blondynowi nie łatwo rozmawiać było o swoich uczuciach, zazwyczaj wszystko dusił w sobie.

Już otwierał drzwi, żeby wyjść. Zatrzymał się jednak w progu, po czym cofnął się do środka. Zamknął spokojnie za sobą drzwi.
- A myślisz, że ja nie? - spytał zimno. - Myślisz, że ja nie miałem żadnych planów?
Odwrócił się do niego.
- Myślisz, że ja chciałem cię gryźć? Że też nie mam teraz w szkole przejebane? Chciałem teraz z tobą porozmawiać. Pomyślałem, że teraz powinniśmy się jakoś wesprzeć, ale nie mam sił słyszeć kolejnych oskarżeń - westchnął.

- Masz cały fanclub. Niech on cię wspiera. - powiedział i obrócił się na pięcie, by wrócić do salonu.
Usiadł na kanapie z podkulonymi pod siebie nogami i otworzył pizze. Wziął sobie kawałek, włączył telewizor i.. Nie mógł się zmusić żeby zjeść.
Miał gule wielkości pięści w gardle, a nie chciał się przy nim popłakać.
- Przecież miałeś iść. - dodał już nieco innym tonem. Bardziej brzmiał na zmęczonego i smutnego, bo nawet w takiej chwili nie miał w nikim oparcia. Nawet rodzicach. Od zerwania przyjaźni z Ivanem, był samotny, mimo że w życiu by się do tego nie przyznał.

Ivan czuł się jeszcze bardziej rozdarty niż wcześniej. Chciał wyjść, trzasnąć drzwiami i po prostu zapomnieć o tej sytuacji. Przecież mógł założyć związek z inną omegą bez... bez połączenia. Bety przecież tak żyją...
Przypomniał jednak sobie po co chciał tu przyjść. Wiedział, że ta rozmowa nie będzie łatwa.
Westchnął ciężko, zakrywając twarz dłońmi. Wilk kazał mu zostać. Wesprzeć Caleba i pokazać, że ten jest przy nim.
Ivan ściągnął cicho swoje buty, po czym ponownie skierował się do salonu.
- Wiesz, że nie zniknę ot tak z twojego życia - westchnął ciężko. - A w końcu będziemy musieli o tym porozmawiać.
Usiadł spokojnie na kanapie, chociaż trzymał odstęp.
- Przepraszam, Caleb. Za te krzyki. Za ugryzienie. Za wszystko. Wiem, że nie chciałeś tego, tak samo jak i ja. W ogóle cały ten cyrk z błędem w badaniach, musi być dla ciebie bardzo ciężki.
Odetchnął.
- I wiem, że nie jesteśmy już tak blisko ze sobą jak kiedyś, ale nie chcę cię w takiej sytuacji zostawiać samego.

- Kto powiedział, że jestem sam? - spytał w końcu zaczynając jeść trzymany w ręce trójkącik. Kompletnie nie miał smaku, ale próbował udawać, że wszystko jest w porządku. Ze nie czuje się rozdarty na miliony małych kawałeczków i tak naprawdę, to on jest silny.
- Nie będziesz tata, jeśli o to ci chodzi. Rodzice załatwili tabletkę. - powiedział, bo był pewien że Ivan martwił się tylko tym, a nie nim, jak twierdził.
- Rodzice już pozwali laboratorium.. - dodał nieco drżąca ręką sięgając po cole. Wprawny obserwator na pewno zauważył, że chłopak jest bliski łez i tylko udaje mocnego i dorosłego.

- Jakoś nie widzę, żebyś w szkole, czy chociażby tutaj miał jakieś wsparcie - stwierdził. Z tego co się zorientował, to nauczyciel odwiózł chłopaka do domu. Rodzice byli w innym mieście, czy tam za granicą. Nie interesował się już tym aż tak dokładnie. Ważne, że byli daleko.
Ivan poczuł sporą ulgę, słysząc, że nie będzie ojcem. No cóż, był w końcu za młody na to. Widział jednak, jak dłoń chłopaka drży, i że jest cały spięty. Przyjaźnili się w końcu długo, naprawdę długo.
Poczekał, aż ten odstawi colę, po czym działając kompletnie instynktownie, przyciągnął chłopaka do siebie, obejmując go ciasno, lecz nie dusząco.
- Zamknij się - powiedział cicho, wtykając nos w jego włosy. - Po prostu zamknij się i się przytul.

- Mam przyjaciół spoza szkoły. - powiedział urażony, że tak bezczelnie wytyka mu brak innych osób w jego życiu. To przez Ivana nie chciał się z nikim zaprzyjaźnić i całymi dniami siedział w bibliotece.
Wiedział, ze tam jest najmniejsze prawdopodobieństwo, że spotka się tam z ex przyjacielem... I było dużo książek. Więc się nie nudził, nawet na długich przerwach.
Zesztywniał czując jego ramiona oplatające go zaborczo.
Co on wyprawiał?!
- Pu.. - zaczął, ale ten kazał mu się zamknąć, przez co na chwilę go zatkało. - Ivan...! - jęknął jeszcze chwilę siłując się z chłopakiem, ale w końcu opadł z sił. Oddychając nieco za ciężko położył głowę na klatce piersiowej nastolatka i próbował uspokoić szalejace uczucia i.. Cialo. Ivan był stanowczo za blisko! Jego zapach go oszołomiał!

Odetchnął cicho, kiedy chłopak się nareszcie uspokoił. Zapach Caleba był zdecydowanie inny niż zapamiętał. Przyjemniejszy, wręcz uspokajający.
- Przepraszam, że wtedy cię ugryzłem - powiedział cicho, zaczynając gładzić go po plecach. - I że w ogóle wtedy się nie powstrzymałem. Naprawdę nie chciałem cię skrzywdzić.

-Na co mi twoje przepraszam? - spytał zamykając oczy, bo zapach Alfy działał na niego kojąco. Spiął się kiedy to sobie uświadomił. - Tego już się nie da cofnąć. A co gorsze zostanie blizna. - mruknął próbując nie zasnąć, bo było mu tak dobrze i miło jak nigdy.
- Co ja mam teraz zrobić? Zdecydowałeś za mnie.. A na dodatek.. Nie mialem czasu się przygdować do bycia omega. Byłem pewny, że jestem beta...

Miał ochotę krzyczeć.
Caleb naprawdę nie rozumiał, że alfa nie chciał go gryźć i tak samo nie chciał tego seksu. Czuł się zmuszony do tego wszystkiego tak samo, jak i omega, ale w przeciwieństwie do niego, chciał... sam nie wiedział, czego chciał.
Naprawić to? Wesprzeć Caleba? A może to był jedynie Wilk, który pragnął omegę dla siebie?
- Caleb... nie będę cię do niczego zmuszać. Nie musimy być razem, tylko dlatego, że wtedy obaj zrobiliśmy błąd. Nie chcę cię jednak zostawiać z tym samego. Zrobię co mogę, żeby więcej nikt się nie odezwał na twój temat.

W końcu udało mu się odsunąć od Ivana i mógł spojrzeć mu w oczy.
- Nie musimy być razem? - powtórzył unosząc brew jakby niedowierzał temu co słyszy.
- Okey. Coś ci pokaże jutro w szkole. Przyjdź na długiej przerwie do stołówki. - dodał, bo Ivan chyba nie zdawał sobie sprawy z powagi sytuacji.
- Mówię poważnie. Porozamwiamy jutro. - zakończył sięgając po burgera.

- Nie, nie musimy być - stwierdził, pozwalając mu się odsunąć. Westchnął cicho. - Rozumiem, że wypraszasz mnie z domu. W porządku.
Podniósł się spokojnie, po czym skierował w stronę wyjścia. Wiedział, że jak dalej Caleb będzie rozmawiał z nim w ten sposób, to po prostu nie wytrzyma i ponownie się na niego wydrze.
Bez słowa zabrał swoją torbę, ubrał buty i wyszedł z mieszkania. Skierował się na przystanek autobusowy. Wyciągnął telefon z kieszeni i napisał smsa przyjaciółce, że w sumie to nie za dobrze mu poszło.
Kiedy ta skończyła lekcje, spotkali się w domu Ivana.
- Nie potrafię z nim więcej rozmawiać. To była jakaś kompletna porażka - przywitał ją Ivan, wpuszczając do domu.
- Ale co się stało? Nie wyglądasz na poobijanego - uśmiechnęła się lekko. Ściągnęła buty i skierowali się do pokoju chłopaka.
- No niby nie, ale... on jest taki jak reszta. Naprawdę myśli, że zrobiłem to, bo chciałem. Tak, jakby on wcale w tym nie uczestniczył. Jakby to nie on przyszedł z gorączką do szkoły. I ciągle tylko ja ja ja, jak to się źle czuje, jak bardzo go skrzywdziłem. I wiesz co? Nie potrzebuję kolejnej osoby, która mi to powtarza, bo ja naprawdę o tym wiem. Ale jakoś nie pomyśli, że sam mam tak samo przejebane jak on i że również tego nie chciałem. Że też nie połączę się z żadną inna omegą, że w szkole wszyscy traktują mnie jakbym miał zaraz rzucić się na każdą napotkaną omegę lub nawet betę.
Ivan musiał się wygadać. Sam potrzebował czyjegoś wsparcia.

Caleb nie miał ochoty robić tego, co planował, ale musiał to zrobić, żeby Ivan zrozumiał.
Pojął dlaczego tak bardzo mają przesrane. Był alfa, przywódca, typem dominującym. Alfy zawsze zachodziły daleko i były utalentowane w różnych dziedzinach.
Na dodatek, byli pewni siebie. A tego brakowało teraz blondynowi.
Ubrał się zupełnie inaczej niż do tej pory się ubierał. Workowate ciuchy, które zakrywały jego figurę zmienił na takie, które ją podkreśliły. Blond grzywką, za którą lubił się chować Podpiął spinką.
Wyglądał uroczo i do schrupania.. Przez co czuł się okropnie zazenowany. Nie lubił zwracać na siebie uwagi.
Wiedział jednak, że Ivan na własnej skórze musi przekonać się, że zazdrość i zaborczość względem jego osoby, nie pozwoli by spotykał się z kimś innym.
Jego wilk nie da mu żyć, nie po tym jak posmakował jego krwi.

- Ooo stary, na początku to pomyślałem, że masz pecha, że przeleciałeś taką słaba omege.. Teraz zwracam honor. Ten blondasek to totalne 10/10!   Tylko dobrze się ukrywał. Podobno umówił się na lunch z Richardem. Wiedziałeś o tym?

Ivan nie miał dobrego dnia. Przed zajęciami miał trening... a przynajmniej powinien go mieć.
- To nie tak, że uważam, że to jest twoja wina, Ivan - stwierdził trener. - Każdemu zdarza się ponieść. Rozumiesz jednak, że reputacja naszej drużyny jest ważna i dopóki twoja sprawa nie ucichnie, wolałbym, żebyś znalazł sobie inne hobby.
To był dla niego ogromny cios. Nagle spora część jego znajomych po prostu zaczęła go unikać. Szczególnie ci, którzy spotykali się z jakimiś omegami. Kiedy za to szedł przez korytarz, omegi zawracały lub przechodziły na drugą stronę korytarza.
Był traktowany jako potencjalny agresor. W końcu zaatakował jedną omegę, więc dlaczego nie miałby innej?
Widział również Caleba, jak ten się wystroił. Ivan wiedział już wcześniej, że jego ciało było niezłe. Właściwie to zawsze uważał go za uroczego. Teraz po prostu również inni to dostrzegli.
- Coś mi się omsknęło o uszy - mruknął w odpowiedzi na komentarz kolegi. Na następnej przerwie zgodnie z poleceniem Caleba skierował się do stołówki. Szybko zauważył omegę i Richarda. Był on silnym, przystojnym alfą. Zaliczał każdą i każdego na kogo zwykle miał ochotę.
Ivan... czuł wściekłość. Dosyć, że Wilk był rozsierdzony widokiem Caleba z innym, to również chłopak był zdenerwowany na niego.
Dotąd miał nadzieję, że wcześniejsza plotka to był jakiś słaby żart. Teraz jednak doskonale widział w co pogrywa Caleb. Mały, pieprzony manipulant. Co on chce tym osiągnąć? Żeby Ivan ich teraz zaatakował na oczach całej szkoły? Wyszedł na jeszcze większego psychola? Miała to być jakaś zemsta, czy ki chuj?
Nie. Nie zrobi tego, chociaż całe jego ciało rwało się do walki. Wyszedł ze stołówki, a zaraz później ze szkoły. Potrzebuje ciszy. Lasu. Biegu. Czegokolwiek.
Ten dzień naprawdę nie mógł być gorszy.

Znowu szybko wyczuł swojego alfe, więc gdy tylko ten zniknął że stołówki, Caleb całkiem zignorował próbującego go poderwać Richarda i wybiegł za ciemnowłosym.
- Czek..aaj.. Matko.. Nienawidzę wysiłku fizycznego. - jęknął blondyn trzymając się za serce, bo żeby go dogonić musiał trochę pobiec.
- Czy dalej uważasz, że mogę spotykać się z kimś innym? - spytał jak już przestał zipać.

Zatrzymał się przy bramie szkoły, słysząc głos chłopaka. Odwrócił się wściekły w jego stronę. Widział, że kilka osób ich obserwuje.
- Jesteś wolnym człowiekiem - stwierdził chłodno. - Nie wiem co chciałeś tym osiągnąć. W sumie nie obchodzi mnie to. Rób co chcesz.
Odwrócił się ponownie na pięcie i skierował się szybkim krokiem w stronę pobliskiego lasu. Był wściekły i rozdarty, co jeszcze bardziej go denerwowało. Wilk wyrywał się do omegi, Ivan nie chciał zachowywać się jak zwierzę. Był człowiekiem. Mężczyzną. Myślał. Rozumiał. Nie kierowały nim tylko zwierzęce instynkty, jak próbowano mu wmówić.
Był gotów ponieść konsekwencje swoich czynów. Jeśli w taki sposób ma się czuć do końca swojego życia, to się na to zgadzał. Niech tylko Caleb nie wchodzi mu więcej w drogę.