Moje królestwo -

First topic message reminder :


Mężczyźni w maskach na twarzy zachodzą ci drogę. Już po chwili na twojej głowie jest ciemny worek i czujesz jak odpływasz.
Nie byłoby w tym nic dziwnego gdyby nie to, że całość dzieje się w centrum miasta. Jest środek dnia. Przechodnie jednak nie reagują. Nie zauważają.
Budzisz się nagi w wielkim łóżku w kajdankach na nogach i stopach. Rozłożony. Unieruchomiony. Dociera do ciebie, że za oknem właśnie zachodzi słońce, a ty nie wiesz ile czasu minęło i gdzie jesteś. Na parapecie okna, w które patrzysz stoi kieliszek wina. Twoje spojrzenie przyzwyczaja się do otoczenia i zauważasz coraz więcej. Portrety. Ciężkie materiały w kolorze fioletu i czerwieni. Za oknem rozległe lasy. Zdecydowanie nie jest to miejsce w którym byłeś. Na fotelu siedzi postać. Mężczyzna jest ciekaw ile czasu minie zanim go wyczujesz, zauważysz.

Historia zaczyna się od momentu pobudki.
X- aktyw, demon, śmierć, istota ma operować potężną wręcz boską mocą, zło w czystej postaci, dla którego karą jest zamknięcie na ziemi wśród śmiertelnych aż nie odpokutuje. Bierze to co mu się spodoba i na co ma ochotę. Nie pyta i nie ponosi konsekwencji swoich działań. Jest "królem" tego miejsca.
y - uległy, człowiek bądź hybryda, niewykluczone, że może posiadać jakieś moce ale chodzi o to by był znacznie słabszy od X. Znajduje się w tej sytuacji bo zwyczajnie trafił w złe miejsce i czas.

Miejsce akcji: odludzie, wielka posiadłość w środku lasu, miejsce zbiórki najemników i gangsterów opłacanych przez X. Centrum zabaw i rozrywki dla ludzi wyjętych z pod prawa. Krzycz, płacz, zdychaj, nikogo to nie obchodzi. Trupy zjadają psy.

Połączą swoje dźwięki:
X - aktyw, Last Dragon jako: Imagine Dragons - Demons
Y- pasyw, Philanthropist w dźwięku: The Rasmus - October & April feat. Anette Olzon

Mógł spodziewać się najgorszej z odpowiedzi. Czemu się jeszcze nie przyzwyczaił do niekonwencjonalnych metod pomocy? Bo miał nadzieję, że demon nie jest aż takim wariatem. Nie mówiąc już o sadyzmie, bo na pewno przekuwanie ciała z Panem Zniszczenia jako "piercerem" było najgorszą, najbardziej męczącą i najboleśniejszą czynnością na świecie.   
- Mówiłem ci, że nie dotkniesz mojej twarzy, tym bardziej jeśli wiem, że specjalnie zrobisz wszystko żebym cierpiał. I nie będę używał wódki do dezynfekcji kolczyków. - wyjaśnił zirytowany, mierząc Arymana wzrokiem. Jego humor poprawił się, kiedy przyniesiono jedzenie. Odebrał talerz od Legionu i z prędkością światła wrócił na miejsce, konsumując pierwsze kawałki. Zaczął od ziemniaków i sałatki, bo historia krowy nadal go niepokoiła.
- Moglibyście pozyskiwać jedzenie z normalnych źródeł... - skomentował zastanawiając się jak wyglądałyby demony w kuchni. Na pewno byłby to zabawny widok.

- Zawsze mi się wydawało, że zabicie krowy, poćwiartowanie jej i przygotowanie na ogniu to jedna z najbardziej ludzkich form jedzenia mięsa ale mogę się mylić...- Skomentował niezmiernie rozbawiony faktem z jaką ostrożnością podchodzi do mięsa chłopak.
- Przynieś mu jeszcze jedną porcję. Opuścił parę posiłków.
Rzucił do demona a ten znikł i wrócił z kolejnym pełnym talerzem. Odesłał go już ręką.
Gdyby Valentino chciał zobaczyć jak zostało to przyrządzone to... zdecydowanie by się uśmiał. Demony łakomstwa były świetnymi kucharzami ale też miały ogromny problem z przemieszczaniem się ze względu na tuszę. Dźgały więc te pomniejsze demony żeby one doprawiały, przewracały, cięły. Tak więc turlające się grubasy dźgały wychudzone pchły żeby te robiły wszystko tak jak karzą.

Został zignorowany w sprawie kolczykowania, niedobrze. Aryman znowu był w fazie "mogę wszystko, bo jestem twoim panem". Chłopak westchnął ciężko i zajął się spożywaniem posiłku. Zjadł nawet tajemnicze mięso i musiał przyznać, że nie było złe. Wręcz przeciwnie, lepszego nie jadł już dawno. Jego matka zwykle stawiała na warzywa, a produkty odzwierzęce szły jej średnio i przez to lądowały w śmietniku.
Opróżnił cały jeden talerz i połowę drugiego, bo więcej nie mógł wcisnąć. Może i nie jadł dosyć długo, ale nie miał żołądka bez dna. Zrezygnowany postanowił spróbować uzyskać ubranie. Męczyło go paradowanie nago, nawet jeśli widział go tylko jego Pan...no i okazjonalnie Legion. 
- Skończyłem - zakomunikował demonowi, podnosząc się z łóżka.- Dostanę w końcu jakieś okrycie? Czy nadal mam mrozić dupę? - spytał ze słyszalną irytacją w głosie.

Uśmiechnął się bardzo pobłażliwie w kierunku chłopaka.
- Zabawa w wannie niczego cię nie nauczyła? Poproś ciemność.
Aryman nawet nie otworzył ust, a w koło Valentino pojawił się ciemny całun niczym dym tylko w odcieniu bezdennej przepaści gdy się próbowało w niego wejrzeć. Mógł poczuć jak ciemność uszczypnęła go w pośladek zachęcając do zabawy.
- Wykreuj to czego pragniesz.- Oczywiście Valentino miał bardzo ograniczoną możliwość władania ciemnością. Był to raczej układ jak poprosisz to ci pomogę ale w przypadku Arymana była to władza absolutna. To ciemność tworzyła zanim on zdążył pomyśleć wyprzedzając jego życzenia i gesty. Takie ubranie czy zestaw do piercingu mogły powstać w mgnieniu oka ale wystarczyło by Arymana chęci skierowały się w stronę pozbycia się czegoś, a ciemność mogła go unicestwić. Nie była też w stanie stworzyć nic żywego poza samym Arymanem i to tylko dlatego, że byli jednym.

Nie znał się na władaniu ciemnością i nie wiedział co potrafiła poza tym, czego doświadczył. Wzdrygnął się, czując jak magiczny dym uszczypnął go w pośladek. Czy nawet bezpostaciowa chmura musi go molestować? Najwidoczniej wszystko w tym miejscu marzyło o przeleceniu Valentino. 
- W wannie ciemność nie wykreowała mi penisa do ujeżdżania, z tego co pamiętam, więc nie wiedziałem, że to tak działa, okej? A może ten rozmiar to też tylko iluzja? - prychnął oburzony. Spojrzał na unoszący się wokół jego ciała gaz, mało entuzjastycznie podchodząc do tematu "poproś, a będzie ci dane", niestety musiał spróbować, bo demon był na tyle leniwy, że nie chciał pomóc.
- No w takim razie, moja droga ciemności, poprosiłbym jakiś  materiał, którym mógłbym zakryć przynajmniej dolną część ciała. Tylko nie za ciasny i nieprzylegający, żeby mój jakże cudowny Pan miał łatwość w maltretowaniu mojej dupy. Ach i jeszcze prosiłbym ładnie o przybory do przekuwania ciała i płyn do dezynfekcji, o ile to możliwe, bo nie będę używał wódy i nie pozwolę żeby Aryman bawił się w piercera. Liczę na ciebie. - uśmiechnął się przeuroczo, obserwując ciemność z nadzieją w oczach.

- Moje ciało to tylko forma. Mogłem przyjąć dowolną wybrałem tą. Penis miał być zwyczajnie taki żeby zadowalał.
Valentino był bardzo nieprecyzyjny. Kiedy więc zaczął mówić ciemność zaczęła owijać się w koło niego tworząc z płachtę materiału, atłasu w odcieniu oczywiście czarnym. Oczywiście żadnych guzików sprzączek etc. Materiał owinął się więc w koło niego i... po sekundzie opadł co wywołało parsknięcie śmiechem demona.
Ruch ręką sprawił, że atłas zmienił się w przepaskę na biodra wyglądającą trochę jak te należące do starożytnych wojowników tylko zamiast twardego metalu i skóry był tutaj miękki lejący się materiał zasłaniający wszystko do pół uda. Podczas gdy Valentino gadał dalej ciemność uniosła jego dłonie. W nich powoli ciężar się zwiększał aż mógł zobaczyć antyczne, wykonane z drewna i kości przyrządy do przekuwania ciała. O dziwo hasło "płyn do dezynfekcji" okazało się być wystarczająco precyzyjne w połączeniu z "nie będę używał wódy" i pojawił się płyn o 99 % zawartości alkoholu z etykietką i wszystkim co trzeba. Widok tego co znalazło się na dłoniach chłopaka rozbawił Arymana po raz kolejny. Szczególnie przy jego minie. Tym razem jednak nie zamierzał mu pomagać. Kiedy już się uspokoił powiedział do niego.
- Musisz się nauczyć jeszcze wiele. Otwórz tamtą szufladę. Drugą od góry.
Między wieloma elementami do nakłuwania, przekłuwania, przebijania ciała znajdowały się też narzędzia do przytrzymania języka, ucha, skóry we właściwym miejscu i masa różnej długości i grubości igieł, które mogły zarówno służyć jako przybory do kolczykowania jak i sposób na tortury. Poza nimi oczywiście zestawy haków, kotwiczek, noży i innych przedmiotów, które w sumie nie powinny dziwić po tym co widział wiszące nad łóżkiem.

Ciśnienie znacznie mu skoczyło, kiedy widział co wyprawia arymanowa chmurka. Początkowo zdziwiony pojawiającymi się przedmiotami, teraz był jak bulgoczący wulkan. Rzucił kościanymi przyborami w demona.
- Pierdol się! - ze wskazanej szafki wyjął czego potrzebował i naburmuszony trzasnął drzwiami od łazienki. Cała ta ciemność też go zdenerwowała, bo co to za logika, że musi podawać najdrobniejszy szczegół. Sprawdził na wszelki wypadek czy płyn ma chociaż dobrą datę ważności. Z ulgą przeszedł do zlewu i tam zaczął ściągać kolczyki. Przemywał je, a w tym czasie dziury po piercingu goiły się. Valentino westchnął ciężko. 
- "Musisz się nauczyć jeszcze wiele" bla, bla, bla. Kiedy ja tu nawet nie chcę być! - mówił do siebie wciąż rozeźlony z powodu wyśmiania przez Arymana. Robienie nowych otworów nie bolało. Po tym co zostało mu zafundowane w ciągu kilku dni i przez targającą nim złość, nie czuł najmniejszego dyskomfortu tworząc wejścia dla srebrnych błyskotek.

Sztuka tworzenia polegała na tym by dopracować każdy detal inaczej dany przedmiot nie mógł istnieć. Niczym planeta Ego z uniwersum Marvela tworząca się z pojedynczej wiązki energii tutaj o to samo chodziło. Tworzenie od zera. Anioł był tym bardziej potrzebny Arymanowi. Sama ciemność nie mogła tworzyć istot żywych. Karmiąc nią Valentino zajęła ona część ludzką jego istoty. Pozostawała wiec w jakiejś harmonii z światłem, z którego pochodziła jego anielska połówka. Inaczej chłopak by umarł już dawno. Łącząc razem światło i ciemność. Mógł nauczyć go tworzyć życie. Oczywiście nie byłoby to nic potężnego bo sam chłopak raczej do istot potężnych nie należał ale mógł sięgnąć po bycie stwórcą. Coś czego nawet sam pan śmierci i ciemności nie był w stanie stworzyć. Valentino miał być narzędziem.
Aryman grał dalej swoją farsę. Nie otwierając drzwi przeszedł przez nie.
- Pierdolenie samego siebie to byłby dopiero narcyzm.- Nadal był rozbawiony, a wybuch chłopaka jeszcze bardziej go bawił.
- Przestań się wściekać. Ciesz się, że nie jest złośliwa jak dżiny z bajek. Wiesz też doskonale, że...
już stąd nie wyjdziesz chyba, że na mój rozkaz i zgodę.

Zdążył założyć kolczyk w brwi, nosie oraz pod wargą. Zostały jedynie uszy, a całą czynność oczywiście musiał przerwać Aryman, który wtargnął do łazienki bez ruszania drzwi. Valentino westchnął kolejny raz, przerywając czyszczenie biżuterii.
- Za to ty jesteś złośliwy jak dżiny z bajek. Czy ja mógłbym mieć chwilę prywatności chociaż raz? Czy zawsze musisz wtargnąć i przypominać mi, że i tak się stąd nie uwolnię? Ile można! - warknął rozeźlony, odwracając się tyłem do demona. Kontynuował zaprzestaną czynność, starając się ignorować obecność mężczyzny w pomieszczeniu. Nałożył połowę błyskotek, które zwykle nosił w uszach. W końcu nie wytrzymał i znowu skierował wzrok na bruneta.
- Przejdziemy się potem na zewnątrz? Jeszcze jeden dzień zamknięcia w pokoju i oszaleję. Czuję się jak w klitce. Zobaczysz, niedługo dostanę klaustrofobii i wtedy będziesz miał problem żeby mnie uspokoić - zagroził będąc naprawdę poważnym. Czy tak powinien zachowywać się niewolnik? Zdecydowanie nie, ale skoro jego Pan pozwalał mu na wybuchy to wykorzystywał sytuację na uwolnienie wszelkich negatywnych emocji.

- Po zmroku. Przejdziemy się po mieście.
Demony wróciły nad ranem z klubów więc wiedział, że nie będą miały sił na panoszenie się po mieście 2 dzień z rzędu. On będzie mógł więc spokojnie obejrzeć teren i zastanowić się na ile powinien poszerzyć swoje włości.
Był też pewien, że chłopak nie spodziewał się aż takiego na zewnątrz.
Zakręcił ręką i ciemność oplotła się w koło chłopaka robiąc mu długą ciepłą togę z wycięciami na skrzydła. Górna jej część przylegała idealnie do torsu pozwalając zobaczyć naprawdę apetyczną budowę chłopaka. Dolna zaś od wysokości bioder spływała lekko aż do kostek. Oczywiście biodrowa przepaska rozmyła się.
- W tym nie będzie ci zimno. Idę wybrać jakąś ładną obrożę dla ciebie.
Opuścił go w ten sam sposób jak wszedł. Aryman był zadowolony bo Valentino swoimi fochami zapewniał mu rozrywkę. Pogwizdując przeglądał różne rodzaje obroży.

Preferował wyjście do ogrodu. Wolałby nie przechadzać się po mieście z Arymanem, bo nie wiadomo co ten by wymyślił.
No właśnie, wymyślił. 
Valentino spojrzał po sobie, nie wierząc w to co widział. Został ubrany w sukienkę. Widział wiele obrazków z aniołami w białych prześcieradłach, ale nie sądził, że kiedykolwiek jego spotka marny los przywdziewania szmaty w roli ubrania. Dokończył piercing i wyszedł z łazienki, serwując demonowi kolejną falę lamentu i problemów egzystencjalnych.
- No nie żartuj sobie. Mogłeś chociaż dać mi spodnie! Przecież ja w tym wyglądam jak baba! No proszę cię...- podszedł do mężczyzny, zerkając na zestaw różnego rodzaju obroży, które ten miał w swoim zboczonym arsenale.
- Zrobisz to dla mnie i zamienisz to gówno na spodnie? Ładnie proszę, zostaw mi choć trochę godności. - spuścił z tonu, bo jednak chciał załatwić sobie mniej uwłaczające ubranie. Chociaż samo pozwolenie na zakrycie nagości było sukcesem, to wolał żeby go inni nie widzieli w tym czymś.

Lament przeszkadzał mu w jakże ważnym wyborze jakim był wybór obroży. Pstryknął więc palcami i dół zmienił się w bufiaste spodnie w stylu alladynek. W końcu chciał mieć luz w dupie....
- Chciałeś mieć luźno więc była sukienka. Przestań jęczeć. Jeszcze gdybym cię podwieszał albo pieprzył ale tego nie robię. Platyna czy żelazo? Żelazo ma taki piękny ciemny kolor ale platyna...
Przystawił obie obroże do szyi chłopaka. Nadal nie był zdecydowany.
- Żelazo będzie cięższe i bardziej nietypowe.
Stwierdził ostatecznie i odczepił od obroży łańcuch do którego przymocowane były kajdanki. Chłopak ich nie potrzebował.

Prychnął, widząc jak ważny dylemat miał mężczyzna. I to on śmiał się z anioła kiedy jakiś czas temu wybierał napój. Hipokryta. Valentino przyjrzał się obrożom, ale zanim zdążył coś powiedzieć decyzja zapadła. Żelazo nie było złe, póki nie rdzewiało. O zabawki demon raczej dbał, więc nie trzeba było się niczym martwić.
- Cięższe. Świetnie, dopierdalaj mi na każdym kroku - przewrócił oczami. Dostał co chciał, więc przeniósł się na łóżko i położył. Najważniejsze, że miał ubranie i nie musiał paradować w sukience albo nago. Spodnie nie przeszkadzały, już nieraz zdarzało mu się nosić model podobnego typu, bo wygoda to najważniejszy aspekt każdego stroju. Dodatkowo latem ułatwiały wytrzymywanie upałów i robiły za dodatkową wentylację okolic genitaliów.
- Co ty w ogóle chcesz robić w mieście? Zabijać niewinnych? Gwałcić? A może odstawisz mnie do domu, co ty na to? Mnie się podoba ta trzecia opcja - zaproponował. Musiał przyznać, że poza wszechobecną przemocą nie było mu źle u Arymana. Co prawda jego odbyt cierpiał, ale zawsze miał ciepły posiłek i wygodne łóżko. Był jak więzień, który szukał pozytywnych aspektów zamknięcia za nieopłacenie mandatów.

Aryman przez chwilę zastanawiał się czy chłopak ma świadomość tego co mówił po czym zdał sobie sprawę, że nie, nie miał pojęcia.
- Naprawdę myślisz, że twoja matka przeżyła by spotkanie z tobą w tej chwili? Ciemność którą masz w sobie obdziera świetliste iluzje. Zaczęła by rozumieć co się stało lata temu. Stała by się świadoma tego kim jesteś i co masz w sobie. Ciemność jest jak owoc z drzewa poznania. Tylko wystarczy jej obecność.
Nie trzeba gryźć.
Aryman znał dokładne konsekwencje spotkania chłopaka z matką. Łzy. Szok. Ból. Samobójstwo.
- Eh... może powinienem zacząć cię tresować naprawdę jak psa... Do nogi.
Powiedział zdecydowanie, patrząc na niego wzrokiem nie znoszącym sprzeciwu.

Oczywiście musiała pojawić się kolejna informacja, której Aryman nie przekazał wcześniej nieświadomemu aniołkowi. Mógł znieść wiele, ale fakt, że nie będzie mógł spotkać matki jeszcze przez długi czas to jak dostanie kołkiem w serce. Podszedł posłusznie do demona i wymierzył mu liścia w polik z całej siły jaką posiadał.
- Co jeszcze muszę wiedzieć o przekleństwie jakie mi wtłoczyłeś, co? Nie mogę widzieć mamy, nie mogę się zabić, to coś wytwarza rzeczy, oślepia...co jeszcze! - wydarł się na mężczyznę zdenerwowany. Wyrwał mu obrożę i założył na swoją szyję, a po chwili jeszcze kopnął w kostkę. Totalnie wstał tego dnia lewą nogą, bo denerwowało go każde najmniejsze posunięcie Arymana.   
- Mam cię dosyć. Idziemy na spacer. - złapał go za ramię naburmuszony, odwracając wzrok. Na koniec dnia pewnie nie wytrzyma i ostatecznie przeprosi za przeginanie, bo będzie gryzło go sumienie.

Ciemność pokazywała prawdę ukrytą za światłem i odwrotnie. Światło obnażało prawdę ciemności. Całość była bardziej skomplikowana niż by się wydawało i prawdę powiedziawszy Aryman czasami też zaskakiwał się możliwościami ciemności i śmierci.
Obserwował jak idzie do niego i widział w nim wzburzenie. Nie wierzył w to, że odważy się podnieść na niego rękę. Był na tyle zaskoczony że nawet pozwolił sobie zabrać obrożę. Zaskoczenie przeszło w złość. Tak pierwotną....
W powietrzu nagle zabrakło... powietrza. Jakby wszystko otaczała pustka a ostatni dech wyrwany został z piersi. Przyciąganie ziemskie zdawało się być wielokrotnie większe niż powinno. Valentino nie zdążył skończyć swojego zdania. Ręka wystrzeliła dusząc go, a pod dotykiem wściekłego Arymana żelazo zachowało się jak piasek. Jego oczy stały się czarne jak sama ciemność. Ucisk stawał się coraz intensywniejszy aż pod naciskiem jego dłoni i ciśnieniem jakie wywołał chłopak zemdlał z braku tlenu. Dopiero kiedy zdał sobie sprawę, że trzyma bezwładną kukłę majtnął nim przez pokój.
Nie musiał wołać. Wystarczyło, że ciśnienie ustało, a Legion pojawił się w drzwiach.
- Buda. Łańcuch. Klatka. Kaganiec.- Każde słowo cedzone było przez zęby. Przeczesał ręką włosy.
Chłopak znów był nagi zaś Aryman w tym samym momencie stał się idealnie ubranym biznesmenem
- Umieść jego kojec między trupojadami. To go nauczy szacunku dla właściciela.

Przesadził. To był ogromny, potworny błąd. Mógł odpuścić i posłusznie założyć obrożę, bez zbędnego unoszenia się, ale nie. Instynkt przetrwania Valentino był równy zeru, a co za tym szło, dostał karę za swoje zachowanie. Ostatnie co pamiętał to wkurwiona twarz Arymana i niesamowity ból w okolicach szyi.
Obudził się nagi, w klatce. Miał na sobie jedynie metalową obrożę z podpiętym łańcuchem oraz kaganiec. To ostatnie go nie dziwiło, bo zdążył zauważyć swoje potknięcie i na pewno za szybko tego nie naprawi, pech. Dopiero po dłuższej chwili poczuł jak boli go gardło. Ledwo co mógł oddychać, bo powietrze miało bardzo małą możliwość przepływu do płuc. Dotknął tamtego miejsca. Z zewnątrz nie mógł oszacować zniszczeń, ale czuł, że przez następne parę dni nie wypowie ani słowa.
Rozejrzał się po pomieszczeniu i nagle zauważył okropne monstra kroczące blisko klatki. Brzydkie mutanty, których widok przyprawiał o dreszcze przerażenia. Aniołek cieszył się, że był poza ich zasięgiem, bo nie miał pojęcia do czego mogły się posunąć. Stuknął kilkukrotnie łańcuchem w kraty. A było tak pięknie. Val na pewno miał w masochizm w naturze, bo inaczej nie dało się wytłumaczyć jego zachowania.

Stukanie o metal tylko pobudziło trupojady i zaczęły jeszcze tłumniej zbliżać się do klatki. W końcu pojawił się Legion z miską dla psa z czymś w formie zupy krem i słomki. Otworzył drzwiczki i wsadził miskę z słomką. Po czym zaczął się oddalać. Sytuacja powtarzała się przez kolejne trzy dni. Posiłki w formie przecieranej zupy dostawał dwa razy dziennie. Częściej dostawał wodę. Trupojady próbowały go podgryzać gdy tylko jakiś kawałek ciała znalazł się bliżej krat niż powinien. Po trzech dniach Aryman się zlitował. Wszedł przez drzwi jak przystało na króla tego przybytku a potwory zaraz znalazły się przy ścianach pomieszczenia.
- Ściągnij mu kaganiec. Nie może co prawda nadal mówić, ale przynajmniej zje normalnie posiłek. Umyj go i ten kojec. Wali odchodami. Jak ja mam tutaj przebywać.
- Tak panie.
Aryman zagwizdał a trupojady jak grzeczne psy ruszyły za nim do wyjścia dając Legionowi i Valentino czas na umycie się i sprzątnięcie kojca.

To były najgorsze trzy dni jego życia. Już nawet nie chodziło o potwory, które starały się skubać jego skórę jak tylko miały okazje. Nie było to też z powodu siedzenia w klatce, załatwiania się w niej i jedzenia ohydnego przecieru. Przez te trzy dni regenerowało się jego gardło. Struny głosowe były wytwarzane na nowo. Tkanki były tak zniszczone, że musiały komórka po komórce powracać do pierwotnej wersji, a proces trwał i trwał, nie mając końca.
Gdy Aryman się pojawił, nawet na niego nie spojrzał. Siedział cicho, jak pies i czekał na łaskę pańską. Pozwolono mu zaznać prysznica, cudowne uczucie czystej wody oblewającej jego ciało nie trwało długo, ale zdawało się być najprzyjemniejszą rzeczą na świecie. Świeża klatka, świeży on. Niechętnie, ale musiał czekać na ponownie pojawienie się demona.

Trupojady wróciły po spacerze tak jak wrócił do klatki i Valentino. Legion pojawił się ponownie dużo później.
- Pan się pyta czy jesteś będziesz grzecznie chodził przy nodze na spacerze. Kiwnij głową. Pies co kąsa rękę, która głaszcze powinien mieć skręcony kark. Miałeś szczęście. Tylko szyja. Kręgosłup boli bardziej.
Legion po uzyskaniu odpowiedzi wyszedł i przyszedł z łańcuchem, który miał robić za smycz. Zapiął mu go i wyszedł z nim na zewnątrz budynku.
- Pan mówi psy sikają na spacerze albo do kojca. Chcesz w krzaki? - Wskazał na kupę liściastych zarośli mogącą ukryć chociaż trochę intymne czynności.

Złote sentencje Legionu były doprawdy męczące. W tej sytuacji wiedział, że nie może podskakiwać Arymanowi, bo będzie musiał regenerować ciało przez kolejne dwa tygodnie. Niestety, nie umarłby. A szkoda.
Poszedł grzecznie, ciągnięty na smyczy, a na pytanie potwora machnął ręką i skierował się w chaszcze, chcąc oddać mocz. Nie pierwszy i nie ostatni raz był traktowany jak zwierzę, więc nie widział różnicy w zaspokajaniu potrzeb fizjologicznych w ukryciu lub pełnym odsłonięciu przed gromadą diabłów.
Wrócił powolnym krokiem do służącej Panu Zniszczenia zmory, czekając na jego kolejny ruch. Zaczynało mu trochę brakować Arymana, ale nie dawał tego po sobie poznać, bo jak to tak, tęsknić za takim okrutnikiem, kto by w ogóle pomyślał.

Gniew Arymana się ulotnił ale jego cel nie został osiągnięty. Nigdy by nie podejrzewał, że takie chuchro będzie miało czelność go uderzyć, a jednak. Wejście znów w łaski pana ciemności nie będzie łatwe bo trzeba było sobie zasłużyć na miejsce w jego sypialni i na jego zainteresowanie. Po spacerze Legion wrócił z nim do klatki. Nakarmił. Dał świeżą wodę i zostawił go na noc z trupojadami. Aryman pojawił się następnego dnia. Klatka została otwarta. Władca ciemności zagwizdał i zaczął wychodzić. Trupojady ruszyły za nim znając już komendę. Po Valentino oczekiwano tego samego dlatego też Legion odpiął mu łańcuch. Jeśli chłopak sam się tego nie domyśli, że ma robić to co te poczwary to jego problem. Jeden spacer za potrzebą mniej.

Najchętniej przespałby całą tę mękę i umarł. Ach, no tak, nie mógł umrzeć, więc musiał siedzieć kolejny dzień w pieprzonej klatce, otoczony jakimiś zmutowanymi ryjami, które wciąż miały nadzieje na zrobienie sobie z niego obiadu. Świetnie, po prostu świetnie. I Arymana dziwiło, dlaczego aniołek się tak denerwuje? Bo cały czas ma pod górkę. Doznaje luksusów, w gratisie dostaje wyśmiewanie. Nie doznaje luksusów? Jest traktowany jak pies. Przynajmniej dostęp do wody i posiłku pomagał w regeneracji i oddychanie nie przynosiło takiego cierpienia jak wcześniej. Jednakże nadal nie mógł mówić. Brakowało mu zniszczonej żuchwy, bo ta goiła się o wiele szybciej. 
Skoro łańcuch został odpięty, wyszedł za gromadą brzydali, trzymając się jak najdalej nich. Poszedł skorzystać z pomocy krzaków, by wydalić co nieco. Gdzież ten papier toaletowy, kiedy jest potrzebny. Zostały mu liście, całkowite upodlenie. Był jak Bear Grylls w kolejnym odcinku survivalu. 
Po wszystkim wrócił do klatki i sam przypiął sobie łańcuch do obroży. Z braku laku rozwinął skrzydła i zaczął je gładzić, a potem liczyć wszystkie piórka.

Trupojady wróciły zaraz po nim. Wieczorem po pół anioła przyszedł Legion.
- Ciesz się, że jeszcze o tobie pamięta. Jego zabawki nigdy nie przeżyły tak długo. Aż dziw, że się nie znudził. Chodź. Pozwoli ci poleżeć na poduszkach podczas audiencji.
Valentino znał już tą salę i sposób funkcjonowania w niej. Legion pchnął go na kolana na poduszki obok "tronu". Kolejne demony zdawały raporty z tego jak wyglądała sytuacja.
-Wyprowadź go żeby nie narobił tutaj i zamknij w klatce. Chyba, że kundel ma pomysł jak przeprosić.

Nie wiedział jak zareagować na słowa Legionu, bo to było po prostu komiczne. Jego zabawki nie przeżywały tak długo? Chyba nie brał pod uwagę faktu, że Valentino po prostu nie mógł umrzeć i musiał się kisić jak pies w kojcu i czekać aż łaskawy pan zrobi cokolwiek i zechce go zobaczyć. Męczarnia. Już wolałby zginąć. 
Usiadł na poduszkach i znudzony wysłuchiwał kolejnych demonów. Kręcił się i wiercił na poduszkach, bo nie miał co ze sobą zrobić. Na słowa Arymana prychnął cicho, wstał a potem obrócił się do Legionu wyciągając łańcuchową smycz w jego stronę. Nie miał pomysłu na przeprosiny i nie miał zamiaru uskuteczniać jakichś dziwactw przed zgrają demonów. Poza tym, skoro Pan go ignorował, to czemu on miał się przed nim płaszczyć? Słowem się do niego nie odezwał już tydzień.