Poker

First topic message reminder :


♥Poker
Ojciec X jest alkoholikiem i hazardzistą. Matka dawno odeszła zostawiając jeszcze niepełnoletniego syna z mężem. Chłopak wraca do domu i zazwyczaj zamyka się u siebie w pokoju zanim w salonie jego ojciec i jego koledzy zaczną grać i pić. Jeden z  młodszych kolegów ojca (Y) doskonale wie, kto śpi za ścianą. Gdy mężczyźnie kończy się kasa i nie ma już co postawić proponuje układ. Grają w pokera 1 na 1. Jeśli wygra. Zerżnie jego syna. Jeśli przegra. Odda kasę.
UWAGA! Fabuła oparta na seksie.

Obydwoje musiał obudzić wibracje telefonu Oscara. Ktoś bardzo intensywnie próbował się do niego dodzwonić i nie zniechęcał kolejnymi nieodebranymi połączeniami. Chłopak wydał najpierw z siebie groźny pomruk i jeszcze chwilę leżał w nadziei, że natręt odpuści, gdy to się nie stało, powoli otworzył oczy.
Widok Mikko w pierwszej chwili go zdziwił.
Niestety, tylko na moment.
– Wynoś się – wysapał z trudem, kiedy powoli zaczęły do niego docierać zdarzenia ostatniej nocy. Widział wszystko jak przez mgłę, a silny ból głowy nie ułatwiał przypomnienia sobie czegokolwiek.
Te kilka urywków w zupełności mu wystarczyło. Uniósł się lekko na łokciach, wpatrując w mężczyznę ze złością.
– Natychmiast wypierdalaj – warknął. Nie podniósł głosu do krzyku, tylko dlatego że tak koszmarnie bolała go głowa. Miał na tyle tupetu, by wyrzucić Mikko z jego domu. W oczach chłopaka Michaelowi się należało.
Oscar był wściekły i tym razem to nie była głupia afera o to, że mężczyzna nie zauważył drobnej zmiany w jego wyglądzie. Zerknął na telefon, który ponownie zaczął wibrować w jego dłoni, ale nie zamierzał go odebrać, dopóki Mikko nie zejdzie mu z oczu.

Mikko spał jak zabity. Po całej nocy seksu zasnął dopiero nad ranem i wcale nie od razu. Musiał znaleźć sobie miejsce przy osobie nieprzywykłej do spania z kimś jak Oscar. Telefon zignorował bo... to nie jego dzwonek. To nic, że jego telefon leżał zapomniany w jego sypialni. Nie miał dzisiaj zajęć. Nie musiał się spieszyć. Tym bardziej zdziwił go agresywny ton zaraz przy jego uchu. Podniósł się na łokciu i spojrzał na niego jeszcze rozespanym wzrokiem.
-Ha?- Patrzył na chłopaka. No tak. Wytrzeźwiał. Teraz sobie przypomniał i to pewnie nie to co trzeba. Że prosił. Że się domagał. Że nie chciał puścić i chciał więcej. Westchnął ciężko.
- Eh... idę zrobić kawę. Dobrze radzę. Nie próbuj wstawać. Twoje prośby zostały spełnione więc możesz nie mieć czucia w nogach.
Nawet nie kwapił się szukać swoich gaci. I dobrze bo znalazł je w korytarzu w pół drogi między łazienką a sypialnią Oscara. Nagi poszedł do ekspresu i wpatrywał się przytępo w maszynę czekając aż skończy.

Nie zamierzał wstawać. Właściwie to planował paść z powrotem na poduszkę i przespać tego okropnego kaca. Po tak dużej dawce narkotyków czuł się koszmarnie. Jego ciało było wyczerpane po zbyt dużym wysiłku, a toksyna wciąż przyprawiała o zawroty głowy i nudności.
Świat po raz kolejny wokół niego zawirował, kiedy spróbował odebrać telefon.
Udało mu się za trzecim razem.
– Nic mi nie jest. Tak. Wróciłem do domu wczoraj. Przepraszam, ale od razu zasnąłem. Na pewno wszystko w porządku. Michael? Pewnie znowu zamknął się w gabinecie i walczy o tytuł najnudniejszego faceta świata. Nie jestem wredny. Trzymaj się. Pogadamy wieczorem – wyrzucił telefon na dywan i przytulił policzek do poduszki, zamierzając przespać cały ten parszywy dzień.
Nie miało wielkiego znaczenia jego beznadziejne samopoczucie. Z migreną na równi dręczyły go jednak wyrzuty sumienia. Nie sypia się z chłopakiem kumpla. Narkotyki dla Petera nie byłyby pewnie żadnym wyjaśnieniem.
Oscar wcisnął buzię do poduszki, próbując stłumić potok przekleństw, który cisnął mu się na usta. Nie miał siły się nawet nakryć, ale gdyby dorwał Mikko to by mu wszystkie zęby powybijał.

Miał okazję jakieś 15 minut później. Mikko co prawda się ubrał i przyszedł z kawą, wodą i maścią na otarcia. Odstawił wszystko na stolik.
- Przyniosę miskę i ręcznik. Pomogę ci się umyć.
Zaoferował gdy już odstawił tacę.
- Kto dzwonił?
Wstyd przyznać, ale on swojego telefonu nie ruszył od wczorajszego wieczora. Oscara miał przy sobie, a Peter chociaż słodki nie był absorbujący zbyt mocno.

Kwadrans leżał bez ruchu, choć przez silne zawroty głowy i pragnienie, które drapało w gardle nie był w stanie w ogóle zasnąć. Mimo to nawet nie drgnął. Poderwał głowę, dopiero kiedy Mikko wszedł do pokoju. Z niedowierzaniem spojrzał na przyniesioną tacę. Powoli podniósł się ze zbolały jękiem, tylko po to żeby z bólem serca, ale bez odrobiny wahania zrzucić wszystko, co uczynny gospodarz ze sobą przyniósł, jednym, gwałtownym gestem. Nie obchodziło go, że kawa rozlała się widowiskowo po dywanie. Było mu tylko trochę szkoda wody.
– Nawet się do mnie kurwa nie zbliżaj, skończony frajerze. I całe to opiekuńcze gówno teraz sobie wsadź w dupę. Dzwonił Peter i jeżeli mu cokolwiek powiesz, to kurwa pożałujesz – Oscar odruchowo i ze złością potarł jedną z pozostawionych malinek. Jego ciało nosiło ślady wczorajszej nocy. Każdy z pocałunków Mikko. – Powiedziałem ci, żebyś wypierdalał, więc wypierdalaj. Nie chce na ciebie patrzeć nawet.

W ostatniej chwili odskoczył. Inaczej Kawa by go oblała. Niestety oberwało się kotom które uważały sypialnię Oscara za również swój pokój.
- Pojebało cię!- Warknął. - O chuj ci chodzi?!
Po usłyszeniu imienia Petera wszystko stało się jasne. Zasyczał typowo złośliwym tonem.
- Może powinienem zadzwonić do Petera i poprosić żeby to on zajął się twoim biednym tyłkiem? Taki z niego kumpel, że nie był w stanie cię kurwa uchronić przed wzięciem jakiegoś syfu. Trochę większa dawka i chuj wie czy zamiast mnie twojej dupy nie miałoby pół miasta. A może jakieś hot porno sprzedawało by się właśnie w kategorii amatorskie?
Mikko był mega wkurzony. Mówił wycierając Gomorę z wody,zbierając kubek i szklankę i starał się posprzątać ten syf. W końcu podniósł wszystko i wstał.
- W dupie mam co myśli sobie Peter. Kiedy do ciebie w końcu Kurwa dotrze, że dla mnie liczysz się TY!
Warknął cedząc słowa przez zęby i wyszedł. Nie zamykał drzwi od sypialni chłopaka dając kotom możliwość wyjścia i chcąc słyszeć co się z nim dzieje.

– Myślisz, że czymś się różnisz od żałosnego fiuta, który musiał mi czegoś dosypać, żeby zaliczyć? Tak samo jak on, niczego byś nie dostał na trzeźwo. Jesteś takim samym frajerem! – Wrzasnął za nim, nie dostrzegając różnicy między tym, co zrobił Michael, a co mógłby zrobić przypadkowy koleś w klubie. – Gdyby nie kasa, nikt przy zdrowych zmysłach by na ciebie nie zwrócił uwagi! – Dodał wściekły, nie mogąc dognać mężczyzny i porządnie kopnąć go w dupsko. Chciał go zranić i był pewien, że właśnie celnie trafił w czuły punkt.
– I znajdź sobie inny obiekt zainteresowań, bo ja mam na ciebie wyjebane – dodał nieco ciszej i zerknął w kierunku kotów, które wciąż patrzyły na niego z wyrzutem. Westchnął cicho. – Przepraszam. Nie chciałem was wystraszyć. – Mruknął, wyciągając dłoń i przywołując je do siebie z powrotem na łóżko.
Nie było w nim teraz wiele z tego uroczego chłopca, który rozdmuchiwał pianę po całej łazience i śmiał się cicho, kiedy Michael robił mu malinkę na boku. Został tylko ten rozmazany makijaż i poczochrane włosy.

Wiedział, że się różnił. Wiedział, że nie zrobił nic złego. Nie skrzywdził go. Nie wykorzystał. Idąc w końcu po telefon do sypialni rzucił na jego łóżko butelkę wody ale nawet nie wszedł do środka.
Wiedział, że to nie jest kwestia jego a wyrzutów sumienia i kaca. Niemniej bolało. Za każdym razem kiedy Oscar powtarzał, że ma go w dupie albo że obchodzą go tylko pieniądze Mikko to... czuł to nieznośne ukłucie w klatce piersiowej. Odebrał pierdyliard SMSów od Petera. Nadal zły odpisał mu więc.
"Nudzi ci się? Ja niestety mam na głowie Oscara w czymś na kształt histerii. Tacy zajebiści z was kumple, że pozwoliliście żeby mu ktoś doprawił drinka."
Był wściekły. Oberwało się więc nie tylko Oscarowi, ale i Peterowi. Wziął tym razem z sobą telefon i poszedł do gabinetu. Musiał skupić się na czymś innym bo zrobi krzywdę sobie albo temu dzieciakowi.

Odpowiedź nadeszła już po kilku chwilach. Widać Peter musiał czekać na wiadomość i mieć telefon cały czas przy sobie.
Oscar często pije drinki od nieznajomych. Nie wiedziałem, że coś się stało. Wszystko z nim w porządku? Jakby ktoś mu coś zrobił, to bym sobie nie darował. Dobrze, że się nim zająłeś. Jeśli chcesz, to przyjadę go teraz przejąć. Na kacu bywa nieznośny.
Chłopak nie był zły, ani obrażony na brak odpowiedzi. Skupił się bardziej na samopoczuciu przyjaciel i jego troska wydawała się brzmieć autentycznie.

Wiadomość nie wiedzieć czemu jeszcze bardziej go rozzłościła. Miał ochotę rzucić telefonem w ścianę. Powstrzymał się jednak. To było jak rozgrywka w pokera. Dał się przejrzeć przeciwnikowi. Ten jednak jakby nie chciał zauważyć, że on już pokazał swoje karty. Postanowił więc zagrać talią zwaną Peter.
" Ostrzegam, że jest co sprzątać. Nie widzę przeciwwskazań jeśli chcesz się nim zająć. Proponuję jednak upewnić się, że ciebie też nie spróbuje zabić."
Oscar zrobił jego zdaniem jeden bardzo poważny błąd na samym początku. Nie przyznał się, że ze sobą sypiają i mieszkają. Że to on jest tym od randek i powodem powrotów do domu na noc. Teraz miał na swoim koncie za dużo kłamstw i zbyt długich by się z tego wyplątać. Niestety, ale na blefie to Michael znał się lepiej.

Po kilkunastu minutach w drzwiach gabinetu zobaczył Oscara. Chłopak musiał włożyć wiele wysiłku, żeby w ogóle się tutaj dostać. Otulił się kocem i oparł o próg lekko tylko krzywiąc. Ostatecznie, i tak od przebudzenia czuł, że jak nic umiera.
– Dlaczego mu to robisz? – Zapytał niespodziewanie, ignorując fakt, że pan profesor jest właśnie zajęty rozwiązywaniem ważnych zadań matematycznych i ucieka od dużo trudniejszych kłopotów. – Dlaczego się z nim przespałeś, skoro wiedziałeś, że go nie chcesz? Po co te randki?
Po chwili odbił się lekko ramieniem od progu i powoli, szukając oparcia w szafkach podszedł do fotela. Usiadł w nim zakryty kocem, który posłużył mu również za kaptur. Po chwili do pomieszczenia wtargnęły również koty.  
– Nie chodzi o mnie. O to, że mnie przeleciałeś. Co mi za różnica. Tylko skorzystałeś z okazji. Chociaż wolałbym, żeby to był przypadkowy facet z klubu niż ktoś, komu ufałem. Szkoda tylko, że nie pamiętam, bo boli mnie tak, że musiało być nieziemsko – wzruszył lekko ramionami, zgarniając Sodomę na kolana. Wsunął palce w miękkie futro. – Krzywdzisz Petera i tego nie umiem znieść, staruszku. Ja mam już tak twardą dupę, że mnie nic nie zaboli, ale on… wiesz jak jest z pierwszą miłością.

Odwrócił się i spojrzał na niego. Czy chłopak naprawdę był takim idiotą?
- Umówiłem się z nim bo mi kazałeś.
Odparł totalnie szczerze i prosto. Przecież to Oscar mu powiedział, że musi koniecznie umówić się z Peterem. Podszedł do niego i oparł się o biurko biodrem.
- Chciałeś żebym się z nim spotykał to tak robiłem. Lubię go. Mądry dzieciak. Uroczy na swój sposób. On chciał żebym go przeleciał. Naprawdę próbowałem go od tego odwieźć. Zrobiłem mu dobrze bez zaliczania jego tyłka, ale chciał więcej. Wyznał mi miłość, a kiedy chciałem mu odpowiedzieć, że owszem lubię go i jest atrakcyjny, ale nic poza tym to stwierdził, że mam nie odpowiadać. Więc zastosowałem się do jego życzenia. Daję i tobie i jemu dokładnie to czego chcecie, o co prosicie, a ty mi robisz jakieś chore jazdy. Powiedziałem ci na samym początku czego chcę. Chcę ciebie. Nie wiem co ty sobie ubzdurałeś, że ja będę z nim. Nie wiem co on sobie ubzdurał. Ale wiem przez kogo. Przez ciebie. Gdybyś mu powiedział na początku, że ze mną sypiasz i słuchał tego co ja do ciebie mówię nie miałbyś tego bajzlu.
Nadal był na niego zły co odbijało się w jego głosie. Mógł przyjąć pokerową maskę ale nie zrobił tego. Chciał żeby Oscar widział, że go rani swoimi wymysłami względem jego życia. Bo to on wymyślił, że ma umawiać się z Peterem, zaliczyć go, to on chciał od niego uciec dzień wcześniej i tego samego dnia wręcz błagał żeby go przeleciał.
- Zrobiłem o co prosiłeś. Jakieś jeszcze życzenia?- Skrzyżował ręce na piersi pytając lekko kpiąco.

Odetchnął cicho i przyłożył dłoń do skroni, czując jak ból głowy odrobinę się nasilił. Westchnął, opierając policzek o fotel i owijając się bardziej w miękki koc.
Nie bronił się przed tymi zarzutami i kpiną. Nawet jeśli bardzo chciał wykrzyczeć coś na temat tego, że jak na dorosłego faceta Mikko bardzo łatwo ulega kaprysom dwójki dzieciaków, ale tylko wtedy, kiedy mu wygodnie. Nie miał jednak siły podnieść głosu, ani tym bardziej tyłka z fotela.
Jego ciało przeszedł mimowolny dreszcz. Oscar wyglądał żałośnie, jak typowa ofiara przedawkowania. Nie było w nim nic pociągającego. Nic z tego chłopca, którego wczoraj Michael brał z taką pasją.
– Nie rozumiem. Peter pokochał cię zanim dowiedział się, że jeździsz samochodem, na który ja nie zarobię całe życie. Interesuje się takimi samymi bzdurami co ty. To on rozwiązywał moje zadania domowe i chyba tylko dzięki temu, że pozwalał mi ściągać od siebie na sprawdzianach skończyłem tę głupią szkołę. Jest takim samym mądrym nudziarzem jak ty. Poza tym obydwoje jesteście bohaterami rodem z romantycznych komedii. Dlaczego wolisz od niego chłopaka, z którym seks wygrałeś w pokera? Przecież to prosty rachunek jest. Nawet ja go ogarniam – mrugnął do niego, ale po chwili znowu się skrzywił z wyjątkowo nieszczęśliwą miną.
Zdecydowanie umierał.

Wzruszył ramionami.
- Też tego nie ogarniam. Zwyczajnie od początku cię chciałem. Wykorzystałem okazję żeby cię mieć.
Chociaż... jeśli mam być szczery zagrałem ryzykownie, nie z twoim ojcem, z tobą. Nie wiedziałem czy się dasz w to wciągnąć. Co zaś się tyczy Petera... może w tym jest problem? Jest zbyt podobny do mnie?Chuj to wie.
Zmarszczył brwi zmartwiony i podszedł do niego. Może nie wyglądał seksownie ale dla niego nie miało to znaczenia. Jemu od początku nie chodziło o sam seks. Chciał kochanka. Kogoś kto troszczył by się o niego i o kogo on mógłby się troszczyć.
- Dobrze się czujesz? Na koniec zrobiłem ci palcówkę, więc jeśli jest ci nie dobrze to nie od spermy w jelitach. Wypiłeś tą wodę którą ci dałem? Może coś żebyś zwymiotował ci dam? Albo odwrotnie spróbuj coś zjeść? Zaniosę cię do mnie i zmienię ci pościel. Tylko nie utrudniaj bo się wyjebiemy oboje.
Złapał go i powoli opatulonego w koc zaniósł do swojej sypialni.

Kazać Oscarowi czegoś nie utrudniać, to dopiero było niezłe wyzwanie. Na szczęście chłopak był tak nieszczęśliwy, że sił starczało mu jedynie na użalanie się nad sobą i nie miał ich już, żeby utrudniać.
– Sperma w jelitach? Romantyk jak ja pierdole. Teraz to mi się dopiero niedobrze zrobiło – oznajmił złośliwie rozbawiony i tylko pokręcił z niedowierzaniem głową. Mikko zdecydowanie zbyt wiele czasu w życiu spędzał przy biurku w otoczeniu liczb i kompletnie brakowało mu wyczucia. Z ludźmi trzeba nieco ostrożniej niż z równaniami.
Chłopak z ulga wylądował w czystej pościeli i chwilowo nie zamierzał się już nigdzie stąd ruszać.
– Nakarm koty – polecił nim Mikko zniknął za drzwiami. – Ja… nie chce, żebyś mnie źle zrozumiał. To wszystko nie znaczy, że tutaj zostanę. Nie wiem, czy chce zostać. Rozumiesz, prawda? – Zapytał, zastanawiając się, czy w następnym zdaniu mógłby zażyczyć sobie kawy, jeśli tylko obiecałby, że nie spróbuje nią rzucić w Michaela.

- Nie chcę cię wypuszczać. Nie mogę jednak cię tutaj zatrzymać.- Skomentował tylko.
Mikko potrafił być romantyczny i mu to pokazał nie raz. Teraz jednak ciągle był urażony tym wszystkim i nie bardzo miał ochotę na amory. Martwił się też stanem Oscara.
Nakarmił koty i pokazał im, że Oscar jest w sypialni więc szybko wpadły tam kuląc się razem z nim w ciepłej i czystej pościeli. Gospodarz zajął się łóżkiem chłopaka. Ściągnął pościel a poduszki i kołdrę przewietrzył na balkonie w czasie kiedy on wstawiał pranie. Później oblekł wszystko na nowo.

Woda, Parę kanapek z masłem i szynką i środek na wymioty. Z takim zestawem przyszedł ponownie do sypialni. Zostawił mu to.
- Daj rękę.- Na wyciągniętym nadgarstku zapiął kurewsko drogiego złotego roleksa. To był ten zegarek, który wygrał zanim poszedł do łóżka z Peterem. Do tej pory nie miał okazji go dać chłopakowi.
- Wygrałem go dwie noce temu. Przez to, że Peter się do mnie przykleił nie miałem jak go ci wręczyć.
Zostawił go znów w łóżku. Przyniósł mu miskę gdyby jednak zamierzał rzygać. Sam usiadł w pod oknem z swoimi obliczeniami i zaczął je wprowadzać do komputera.

Organizm Oscara przede wszystkim domagał się odpoczynku. Mięśnie wciąż protestowały po wczorajszym wysiłku, a detoks przebiegał wyjątkowo upierdliwie. Chłopak stanowczo odmówił rzygania i odsunął od siebie miskę ze zmarszczonymi brwiami. Po zjedzeniu kanapki i wypiciu dużej ilości wody, w końcu udało mu się zasnąć na kilka godzin.
Przebudził się rozwalony na środku łóżka. Odruchowo się przeciągnął i dopiero po chwili nakrył nagie ciało. Jego twarz nabrała już nieco kolorów, a na ustach błądził ten leniwy, nieświadomy uśmiech. Czuł się w miarę wypoczęty i nabrał nadziei, że może jednak nie umrze.
Miał na sobie jedynie ten złoty zegarek, który ciążył na jego nadgarstku. Przesunął palcami po chłodnym metalu, a potem przewrócił się na drugi bok z zadowolonym pomrukiem, wysuwając nogę spod miękkiej kołdry. Sięgnął dłonią do jednego z kotów, by go zaczepić.
– Nie lubię przyjmować od ciebie prezentów. Lepiej czuję się, kiedy tego nie robię. Poza tym zamiast zegarka wolałbym teraz burgera – zaśmiał się, gładząc łapę skonsternowanego kota, który co jakiś czas próbował przygnieść jego palec do materaca. – I złote roleksy nie są w moim stylu – dodał kapryśnym tonem, a potem syknął, kiedy zirytowana Gomora lekko go drapnęła niezadowolona z nowej zabawy. – Choć podoba mi się wizja, w której wygrywasz kasę od bogatych dupków. Znaczy... bez urazy z tym bogatym dupkiem. Ty jesteś bogatym dupkiem, którego czasem nawet lubię.
Nie miał teraz siły na miłosne dramaty. Może jak wytrzeźwieje do końca i przestanie mu dokuczać ból dolnych partii ciała.

Michael się nie ruszył od kiedy przyszedł tutaj z komputerem. Pracował w sypialni pilnując Oscara trochę jak robot. Szczególnie, że chłopak spał i mu nie przeszkadzał. Tylko czasami spojrzenie uciekało w stronę zgrabnego ciała leżącego na łóżku.
- Co?- Podniósł głowę i dopiero teraz zaczął go słuchać. - Burger. Jasne.
Szybko zmienił stronę i zamówił przez internet 4 wielkie buły z mięsem.
- Napisali, że do 30 minut. Wytrzymasz? A zegarek... rób z nim co chcesz. Swoją drogą to dopiero 2 rzecz, którą ode mnie dostałeś. Ogólnie poza seksem to nic ode mnie nie chciałeś przez ostatnie pół roku.... no dobra może nie pół ale dużo nie brakuje. - Dodał po szybkim szacunku w myślach.- Schowaj do szuflady, sprzedaj, noś, jak wolisz. Ja nie mam żadnej biżuterii jak widzisz. Chodzenie z złotym oczojebnym roleksem byłoby głupie.
Podniósł się i odłożył laptopa na bok. Zawołał koty by poszły za nim. Zamierzał nałożyć im znów do miski. Nadal były małe i jadły jak cała wataha, a nie dwa małe kociaki.
- Zamierzasz wylać na mnie znów kawę!?
Krzyknął do niego z kuchni. Po otrzymaniu odpowiedzi wrócił do sypialni.
- Nie wziąłeś ode mnie ani złotówki od kiedy tutaj zamieszkałeś. Jeśli nadal będziesz chciał zakończyć nasz układ to zapłacę ci za ten czas normalną pensję... jak pokojówce czy sprzątaczce. Co prawda nie to że nic nie robiłem, ale jednak gotowałeś mi i sprzątałeś od czasu do czasu. Będę wtedy czuł, że jesteśmy na czysto. Może być?

Zerknął jeszcze raz na roleksa, mamrocząc coś pod nosem o staromodnych nudziarzach i że normalni ludzie nie umieją się już nawet obsłużyć tarczowym zegarkiem. Nie zdjął go, oglądając jak leży na jego drobnej dłoni. Był nieco za duży na szczupły nadgarstek i natychmiast rzucał się w oczy. Musiał należeć do kogoś dużo postawniejszego.
– Jak mnie zdenerwujesz, to wyleję – zagroził, przekręcając się znów na łóżku i kładąc dosłownie w poprzek. Nie okrywał się wstydliwie, kusząco obejmując pościel jedną nogą, na którą musiał uciekać wzrok mężczyzny. Oscar w wielu sytuacjach nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo bezwstydny i uwodzicielski bywa. Zdeprawowany gnojek.
– I nie chce pensji. Więcej bałaganiłem niż sprzątałem. A nie wezmę pieniędzy za seks. Sprawdzasz się w łóżku, może to ja powinienem ci zapłacić – mrugnął do niego z tym swoim zadziornym uśmiechem. Oscar już się nie pieklił. Na to też nieszczególnie miał siłę. Długi sen rozleniwił młodzieńca.

Odstawił swoją kawę obok tej Oscara i usiadł na łóżku. Wyciągnął rękę i przesunął po kusząco odsłoniętym udzie w górę do pośladka. Jego palce dotykały pozostawionych w nocy malinek.
- Jesteś piękny nawet jak czujesz się chujowo. - Skomentował w odpowiedzi. -Gdybym był jak mój ojciec zamknął bym cię pod kluczem i postawił dwóch eunuchów na straży. Pamiętasz kto postawił ci drinka po którym się poczułeś gorzej?
Starał się wybadać coś z poprzedniej nocy i z imprezy na którą nie poszedł. Czy gdyby tam był, czy Oscar też skończył by naćpany? A może pilnowałby się bardziej będąc z nim?

Młodzieniec obserwował palce, które sunęły powoli po jego udzie. Na skórze pojawiła się ledwie dostrzegalna gęsia skórka. Ciało chłopaka reagowało instynktownie na ten dotyk, mięśnie spięły się w oczekiwaniu. Mikko był doświadczonym i dojrzałym kochankiem, który potrafił zadbać o przyjemność partnera i sprawić, by niecierpliwie wyczekiwał kolejnej nocy.
Oscar wymknął się jego dłoniom, podnosząc do siadu i opierając o wezgłowie łóżka. Sięgnął natychmiast łapczywie po kubek z kawą.
Zamiast się napić, zaciągnął się intensywnym zapachem. Zmrużył oczy z przyjemnością.
– Eun...? – Uniósł lekko brew zdumiony, ale zaraz pokręcił głową. – Wiem, co to eunuch – burknął, choć Mikko mógł mieć pewne wątpliwości do prawdziwości tych słów. – Po prostu nie wiem, czy dwóch by wystarczyło – wybrnął sprytnie i podmuchał gorący napój. Nie mógł się doczekać, kiedy zamoczy w nim wargi.
– To była impreza. Wielu facetów stawiało mi drinki, jakby to był tylko jeden, to jeszcze by sobie zrobił nadzieję – wzruszył ramionami i chyba nie zamierzał robić z tej sytuacji dramatu. Teraz i tak niewiele mogli zrobić, a Oscar niestety dużo wypił tego wieczoru i niewiele pamiętał.

Ponieważ zgrabny pośladek uciekł jego dłoniom przesunął je na jego kostkę i zaczął ją masować.
- Wiesz, że miałeś zajebiste szczęście nie? Gdyby ktoś chciał cię skrzywdzić nawet nie miał byś siły się obronić. Ledwo stałeś na nogach.
Zaczął masować ścięgno Achillesa.
- Ten ktoś był bardzo zdesperowany Oscar i cholera wie co chciał ci zrobić. Uważaj na siebie.
Powiedział zmartwionym tonem. Nie mógł mu zabronić wychodzić. Nie mógł zabronić pić w barze z kim chce. Nawet jeśli Michael pokazywał, że mu zależy na dzieciaku i chciałby czegoś więcej między nimi niż przygodnego seksu. Chłopak określił nad wyraz dobrze i to nie raz, że dla niego to tylko forma przejściowa.
Od masowania jego nogi oderwał go dzwonek do drzwi. Odebrał ich burgery i przyszedł z nimi do sypialni.
- Jeden z ostrym sosem jest dla mnie. Reszta ma te normalne sosy.

Gdy wrócił do pokoju na twarzy młodzieńca dostrzegł lekkie napięcie. Oscar odstawił filiżankę z kawą na bok i leżał niedbale przykryty lekką kołdrą. Tatuaże wyraźnie odznaczały się na jego skórze. Chłopak nieświadomym gestem gładził ich krawędzie, kreśląc tym samym skomplikowane wzory. Ugiął jedną nogę, pozwalając, by kołdra zsunęła się z niej, ledwie zakrywając okolice intymne.
Dopiero po chwili zerknął w kierunku Michaela. Nie poświęcił większej uwagi hamburgerom, na które jeszcze chwilę temu miał taką ogromną ochotę. Nawet jeśli ich zapach wywołał natychmiastowe burczenie w brzuchu.
Zacisnął na sekundę usta.
– Ty mnie kochasz – oznajmił cicho i podkulił drugą nogę, spoglądając uważnie na mężczyznę z dołu.

Miko czekał bardziej na podanie mu jego burgera niż na takie... oznajmienie? A może się przesłyszał...
- Możesz powtórzyć?
Czy on kochał Oscara... była taka możliwość. Chciał z nim przebywać. Chłopak był dla niego atrakcyjny seksualnie. Martwił się o niego. Jakby tak na chłodno pododawał wszystko by się zgadzało. Wkurwiał go też jak nikt inny. Problem był taki, że Michael nie pamiętał kiedy ostatni raz się zakochał. Nawet nie byłby w stanie odróżnić tego od niestrawności. Miał ponad 30 na karku, a z naiwnych marzeń o pięknej miłości obdarto go jak był jeszcze nastolatkiem młodszym od Oscara o parę ładnych lat.
Usiadł na łóżku i sam zaczął przeszukiwać zawartość.
- Chyba tak... znaczy... chyba cię kocham. Nie jestem pewien bo ja już nie pamiętam co to znaczy.
Ostatni raz... moja pierwsza miłość można powiedzieć. Ale jak bym tak spojrzał na to obiektywnie to masz rację.

Patrzył jeszcze przez moment na mężczyznę, nim skrępowany jego wyznaniem nie odwrócił spojrzenia w bok.
– Rany, jakie to wszystko powalone – mruknął, rozmasowując nasadę nosa i zerkając w kierunku siatki. Nie wytrzymał, widząc jak mężczyzna bezradnie i nieco nerwowo przeszukuje zamówienie. Zabrał mu torbę, aby dokonać sprawiedliwego podziału burgerów. Zajęło mu to dosłownie chwilę i tym samym stracił wymówkę przed odpowiedzią.
– Kiepski ze mnie kopciuszek, staruszku – zaczął odrzucać na bok pudełka pomidora, ponieważ wprost nie znosił podanego go na ciepło. Ot bezpardonowo grzebał w apetycznie wyglądającej bułce i pewnie zachowałby się tak samo i przed angielską królową. Przerwał znowu na moment, w końcu znajdując odwagę, żeby spojrzeć w kierunku Mikko. – I jeżeli jest jak mówisz, to tym bardziej powinienem się wyprowadzić.
Ostatecznie, przed tym stwierdzeniem koszmarnie się bał, że mężczyzna je potwierdzi. Chciał usłyszeć gorące zaprzeczenie. Wolał już kpinę niż to krępujące przyznanie się, na które on nie potrafił odpowiedzieć tym samym.