Poker

First topic message reminder :


♥Poker
Ojciec X jest alkoholikiem i hazardzistą. Matka dawno odeszła zostawiając jeszcze niepełnoletniego syna z mężem. Chłopak wraca do domu i zazwyczaj zamyka się u siebie w pokoju zanim w salonie jego ojciec i jego koledzy zaczną grać i pić. Jeden z  młodszych kolegów ojca (Y) doskonale wie, kto śpi za ścianą. Gdy mężczyźnie kończy się kasa i nie ma już co postawić proponuje układ. Grają w pokera 1 na 1. Jeśli wygra. Zerżnie jego syna. Jeśli przegra. Odda kasę.
UWAGA! Fabuła oparta na seksie.

Chciał zaprotestować na odebranie siatki. Zamiast tego ruszał przez chwilę ustami jak rybka wyciągnięta z wody.
- Bym se znalazł.- Burknął pod nosem bardziej do siebie jak do Oscara. Trochę jak chłopiec któremu zabrano zabawkę a chodziło tak jak i Oscarowi o wymówkę przed tematem.
-Dzięki. Co ty masz z tym kopciuszkiem? Uczepiłeś się jej. Czy ja wyglądam jak książę? Chuja kawał a nie księcia. W dodatku bękart.
Wgryzł się w bułkę i mruknął z zachwytem pozwalając żeby sos kapał do kartonika. Słysząc jego kolejne słowa musiał przełknąć by odpowiedzieć. W dodatku ostry sos dawał po kupkach smakowych.
- Aaaahaaa. Ciepło. Coś ty się uparł z tą wyprowadzką? Skoro ja cię kocham to powinieneś mi odpowiedzieć że ty mnie też a potem żyli długo i szczęśliwie. I żeby nie było. Te twoje księżniczki to raczej się wprowadzały do księcia a nie od niego uciekały.

Już miał ugryźć burgera, kiedy Mikko zdążył wyrzucić z siebie kilka ostatnich zdań. Zrezygnował z rozsmakowania się w soczystym kawałku mięsa, odkładając bułkę z powrotem do kartonika. Wziął głęboki oddech i dopiero teraz poczuł się jak ostatni gnojek. Nie powinno się nikomu łamać serca na pusty żołądek, ale Oscar nie mógł dłużej tego ciągnąć.
– Staruszku, ja… – zawiesił na moment głos i jeszcze raz musiał zebrać się na odwagę. – Ja cię nie kocham. To próbowałem powiedzieć i dlatego powinienem się wynieść – oznajmił w końcu, nie chcąc łudzić mężczyzny. Nie pozwolił mu trwać w błędzie. Oscar może był trudnym gówniarzem o popierdolonym charakterze, ale bywał dziwnie honorowy. Nie umiał skłamać w kwestii swoich uczuć, nawet jeśli miałoby mu to zapewnić ten cudny widok za oknem.
Zerknął na swojego hamburgera, ale stracił na niego apetyt.
– Wybacz, przeze mnie chyba nie będzie z tego baśniowego happy endu – mruknął, skubiąc kawałek bułki. I pomyśleć, że na początku tej historii był pewien, że to on skończy ze złamanym sercem.

Zabolało. Nie jednak żeby się nie spodziewał. Od początku prosto w nos dostawał informację, że chłopak zwieje jak tylko będzie miał ochotę.
- Nie oczekuję, że odpowiesz na moje uczucia. - W sumie to poza własną matką nikt nigdy nie potrafił odpowiedzieć na jego miłość, swoją miłością i zaangażowaniem. Może dlatego miał problem z Peterem? W końcu skoro nikt go nie kochał on sam przestał umieć odpowiadać na uczucia innych. Nie był to jednak moment na rozczulanie się.
- Właśnie zdałem sobie sprawę z tego, że zabrzmiałem jak twój kumpel, Peter. On pewnie powiedziałby dokładnie to samo gdybym mu odpowiedział wtedy. Widzisz. Zbyt podobni.
Zmienił temat na może nie mniej wkurzający ale na pewno bardziej emocjonalnie obojętny jemu.
- Idę po wodę bo ten burger mi paszczę wypali. Chcesz jakiś sok albo pepsi?

– Nie piję takich rzeczy, bo będę gruby – odparł odruchowo, odkładając na bok swojego tłustego i pachnącego burgera. Pewnie nikt mu nie zdradził ile wódka ma kalorii.
Kiedy Mikko wrócił, jedzenie leżało na stoliku, a obok niego zdjęty przez Oscara roleks. Chłopak odruchowo też nakrył się kołdrą, bo od momentu tego nieszczęsnego wyznania poczuł się skrępowany własną nagością. Dużo łatwiej było się pieprzyć niż kochać.
A poza tym czuł się okropnie winny. Tak że aż znowu było mu niedobrze. Ktoś się w nim kochał, a on jedyne co miał ochotę zrobić to zwiać stąd jak najdalej.
– Nie wiem, co ty we mnie widzisz – mruknął cicho, zwijając się w kołdrze na środku łóżka i obserwując mężczyznę z kompletnym brakiem zrozumienia.
Dzieliło ich wszystko. Mikko miał pieniądze i wykształcenie. Był dobrym kochankiem, świetnym wykładowcą i potrafił obliczyć rachunek różniczkowy, o którym Oscar nie miał pojęcia. W ogóle chłopak tylko dzięki szczęściu skończył szkołę, dorabiał podkradając portfele i sprzedając narkotyki. Miał kiepskie, jeśli nie żadne perspektywy na przyszłość.

Przyniósł mu więc zwykłą wodę w butelce, a sobie sok. Patrzył na niego i nie rozumiał co się z nim dzieje. Przecież jeśli chodziło o jego ciało to był bardzo pewny siebie. W dodatku to pytanie. Brzmiało jak z jakiegoś dzikiego filmu romantycznego które oglądała jego matka. Bohaterka pytała tak faceta po czym on zaczynał prawić miłosne frazesy, a ona dawała się przelecieć. Z Oscarem tak się sprawa nie miała. Był przez to jeszcze bardziej zbity z tropu.
- Ale czego ty oczekujesz teraz? Bo to ja czegoś nie rozumiem. Nawet nie wpadłbym na to żeby ci mówić, że cię kocham... pewnie jeszcze przez parę tygodni. Chociaż przyznaję, takie myśli mi po głowie się kołatały już dawno. Jest sporo rzeczy które mi się w tobie podobają i nie chodzi tylko o twoje ciało. Jasne, jest atrakcyjne. Jakiś czas temu zacząłeś pokazywać więcej z siebie. Czasami tak jak teraz odrzucasz tą swoją sztucznie przebojową maskę dla świata i... co mogę powiedzieć. Jesteś opiekuńczy i wesoły. Wnosisz normalność do mojego życia i... czasami wkurwiasz mnie jak nikt.
Westchnął ciężko i wgryzł się w burgera. I co... wyprodukował się i po co? Chłopak i tak nie rzuci mu się na szyję. Skoro go nie kochał to co powie nie ma znaczenia.
- Znowu jesteś blady. Wszystko w porządku?

– Chciałem tylko wyłudzić kilka komplementów – mrugnął do niego z psotnym uśmiechem i znowu przytulił polik do miękkiej poduszki. Powinien czuć się okropnie. Sam nie wiedział, czy bardziej zranił Michaela czy Petera. A jednak sama świadomość tego, że ktoś poczynił mu takie wyznanie sprawiała mu głupią, próżną przyjemność.
Oscar nie przywykł do bycia czyjąś Julią. A jeśli już to raczej Julią na jedną noc, a nie prawie pół roku.
– Nigdy nie miałem chłopaka. Sam rozumiesz, jestem zajętym człowiekiem – zaśmiał się, przekręcając leniwie na bok. Kołdra zsunęła się z jego ramienia. To uczucie lekkiego zawstydzenia było przyjemne i zaskakujące. Oscarowi wydało się nawet fascynujące. – Poderwij mnie, staruszku. Podbij moje serce, jak Napoleon Europę. Ale najpierw porozmawiaj z Peterem... tylko może pomiń ten fragment ze mną. I jak na nieszczęśliwie zakochanego, to masz apetyt.  

Po tym jak chłopak potwierdził, że jest w porządku zaczął znów wgryzać się w bułkę. Nie chciał go poprawiać, że w sumie to Napoleon nie podbił całej europy, a parę państw i jest ich tam wiele więcej. Nie bardzo też rozumiał czego od niego oczekuje. No poza tą rozmową z Peterem. W końcu jego usta były puste i mógł przemówić bez strachu oplucia siebie albo Oscara.
- Jak powiem Peterowi, że nie odwzajemniam jego uczuć to stwierdzi, że nie szkodzi i będzie próbował dalej. Jak mu powiem, że się w kimś zakochałem będzie wiedział od razu że chodzi o ciebie. Nie jest głupi i od początku to podejrzewał ale nie miał odwagi mnie zapytać... tak sądzę... tak teraz myślę o tym jak się zachowywał.
Znów wgryzł się w bułkę jakby na potwierdzenie tego, że ma apetyt nie tylko seksualny.
- Od kąt pamiętam byłem nieszczęśliwie zakochany za każdym razem. Gdyby to miało przeszkadzać mi w jedzeniu to bym umarł z głodu mając lat 16.
Podbij serce, podrywaj, jak to się w ogóle robi? Przecież Oscar nawet na randki nie chce chodzić...
- Ale że co, że teraz jak cię zaproszę do restauracji albo kina to nie będziesz mnie już wyzywał od romantycznych frajerów? Zacznę za tym tęsknić...- Starał się rozładować atmosferę żartem.

Mikko powinien się cieszyć, że Oscar w ogóle wiedział kim był Napoleon. Chociaż pewnie kojarzył go głównie z zabawnego kapelusza, niskiego wzrostu i dużych ambicji. Wygładził kołdrę przymykając na moment oczy. Wciąż był jeszcze zaspany i czasem trudno było mu skupić uwagę.
Chętnie skorzystał z okazji, żeby zmienić ton rozmowy, na nieco mniej dramatycznie poważny. Wyszczerzył się rozbawiony i jednak podniósł do siadu, żeby podać mężczyźnie chusteczkę do otarcia ust.
– Na takie frajersko romantyczne rzeczy to mnie nie poderwiesz – zaśmiał się i sięgnął po jego burgera. – Żaden z ciebie Napoleon chłopięcych serc. Daj, spróbuję, czy rzeczywiście jest taki ostry – zażądał, odbierając mu bułkę i biorąc dużego gryza. Jednego z tych, co to połowa posiłku znika. Szybko jednak jego łakomstwo zostało ukarane, ale przynajmniej na bladych policzkach pojawił się piękny rumieniec z gorąca.
Przetarł wierzchem dłoni usta, które zaczęły go piec i z trudem przełknął cały kawałek.
– Okropne – oznajmił tonem młodocianego smakosza i sięgnął jednak po swój zestaw.

- Nie okropne, a ostre. Marudzi, a tak to prosi żeby na ostro.
Oczywiście był to przytyk w kierunku spełniania zboczonych pragnień Oscara. Udało im się mniej więcej wrócić do atmosfery "normalnej" chociaż Michael nadal miał problem z interpretacją tego wszystkiego.
- Posprzątam i skończę ogarniać twój pokój. Pomóc ci wejść do wanny? Z chęcią sprawdzę czy twój tyłek wrócił do normy.
Wykorzystał moment kiedy pochylał się by zebrać śmieci i pocałował go krótko. Trochę jak dzieciak kradł mu całusa. Taki ukradziony smakował jednak wybornie.

Dał się zaskoczyć i pozwoli mu skraść tego całusa. Nie potrafił rozwiązać tej sytuacji. Lubił towarzystwo Michaela. Lubił wygodne życie. Chciał być kochany i rozpieszczany. Zdawał sobie sprawę jednak, że zostanie tutaj i wykorzystywanie mężczyzny byłoby skrajnie egoistyczne, a nie wiedział, czy potrafił być z facetem, który go kupił i to na dodatek dość tanio.
– Staruszku. Dobry jest ostry seks, a nie ostre jedzenie – poinstruował go żartobliwie, zabierając swojego burgera i jedząc go, ubrudził się odrobinę sosem. Oblizał usta z przyjemnością i zaraz wziął kolejnego kęsa. – Nie opłaca mi się być twoim chłopakiem. W obecnym układzie musisz mi płacić, a tak... to jeszcze niedajboże zagoniłbyś mnie do zmywania – puścił mu oczko, zjadając między słowami hamburgera w zastraszającym tempie. W końcu cały dzień nic nie jadł.
– Dam sobie radę z kąpielą – dodał, już zgarniając na uda drugi posiłek.

Tutaj był problem. Mikko nie płacił Oscarowi. Przez ten czas który spędzili razem ani razu chłopak nie dostał od niego gotówki za seks. Prawdopodobnie nawet nie wiedział jak to robić. Jak określić swoją wartość. Miał materiał do przemyśleń chociaż zostawianie go samego z własnymi myślami nie mogło być niczym dobrym. Najprościej byłoby kupić drugie mieszkanie, w jakimś wątpliwym stanie żeby chłopak nic nie podejrzewał i go tam ulokować. Miał by swój dystans etc. Mikko nie chciał dystansu. Chciał docinków jak wracał do domu. Ciepłego posiłku i tego uśmiechu, który chłopak wnosił do mieszkania. Chciał móc bezkarnie sięgać do jego ciała.
Świerza pościel wylądowała na łóżku chłopaka. Udało mu się też ściągnąć nieszczęsną kawę z dywanu. Alleluja za odkurzacze piorące.
Naszła go też bardzo ryzykowna myśl. Może nawet głupia. Kto nie ryzykuje ten nie ma prawda? Zapukał do łazienki.
- Wchodzę.- Oznajmił chwilę później. Stanął jednak w bezpiecznej odległości żeby nie zostać ochlapanym. - Nie chcę żebyś się wyprowadzał. Masz jednak problem z tym, że ten układ jest taki jaki jest.
Prawda? Nie wziąłeś ode mnie ani złotówki ale tutaj to do ciebie nie przemawia więc... nie będę walczył z twoim oślim uporem to bez sensu. Mój pomysł jest taki. Jak znajdziesz pracę spiszemy umowę najmu na tamten pokój. Skończymy z formułą utrzymanka. I tak gdybyś się stąd wyniósł nie byłoby cię stać na więcej niż pokój, musiałbyś mieć współlokatora, w dodatku byłby problem z kotami.
Pieniądze nie były potrzebne Michaelowi ale dawało to jakieś pole do... wyrównania ich życia. Unormalizowania.
- Zamiast być bogatym frajerem, który kupuje twój tyłek będę bogatym frajerem, od którego wynajmujesz pokój. Nie będę mógł nic ci kazać ani zabronić ale... będę jeszcze bardziej zazdrosny. To masz jak w banku. Chociaż, to chyba normalna sprawa jeśli twój współlokator jest w tobie zakochany?

Wylegiwał się w wannie po brzegi wypełnionej gorącą wodą i pianą. Oparł dłonie o jej krawędź, odchylił głowę do tyłu i przymknął oczy. Delektował się momentem totalnego relaksu. Nogi wyciągnął przed siebie, a na ustach błądził mu ten leniwy uśmieszek.
– Staruszku, przestałem słuchać, gdy tylko wspomniałeś coś o szukaniu pracy – zażartował, rozchylając w końcu powieki i zerkając w jego kierunku z zadziornym uśmiechem. Wilgotne, barwne włosy nieco opadły i przykleiły się do czoła oraz policzków. – Zgadzam się. Choć nie wiem, czy można być bardziej zazdrosnym niż ty. Już pomijam fakt, że to ty zaliczyłeś kogoś innego. Ja byłem grzeczny i nawet buziaków nie rozdawałem. Tylko nie mów, że ja ci kazałem przelecieć Petera. Ja ci kazałem się w nim zakochać. Chodź do mnie.
Ugiął nogi robiąc mu miejsce, teraz spod pachnącej piany wystawały tylko jego zgrabne kolana.

Westchnął. To nie tak, że on chciał czy nie chciał przelecieć Petera. Zrobił absolutnie wszystko żeby chłopak się wycofał. Nawet kazał mu iść po Oscara w barze. W sumie to miał nadzieję, że Oscar wtedy go przekona żeby tego nie robił. Przyznanie się jednak do jakichś planów tego typu było jak odkrycie kart w rozgrywce.
- Nie można komuś kazać się zakochać. To nawet ja wiem.
Ściągnął z siebie rzeczy i dołączył do niego w wannie. Usiadł do niego przodem. Złapał za jego kostkę i przyciągnął stopę do siebie. Tak jak w łóżku zaczął masować jego łydkę i ścięgna.
- Gdybyś powiedział, słowo Peter nie wróciłby z nami do domu. Wiesz o tym doskonale. A zazdrosny jestem i bez pocałunków. O wczorajszy wieczór już całkiem. Nawet nie wiesz jakie miałem wyrzuty sumienia, że nie poszedłem, jak zobaczyłem, że jesteś naćpany.

Oparł stopę o jego bark, pozwalając, żeby mężczyzna masował jego zgrabną łydkę. Wydał z siebie zadowolone westchnienie, czując jak wprawne dłonie powodują rozluźnienie spiętych mięśni. Nabrał mydła na dłoń i zaczął starannie rozsmarowywać je po drobnych ramionach z lekko zarysowanymi obojczykami. Zamyślony dotykał zostawionych przez mężczyznę malinek, które po czasie stały się jeszcze bardziej widoczne.
– Twoje wyrzuty sumienia objawiają się w naprawdę zaskakujący sposób. Moim bólem tyłka – mruknął z przytykiem, ale zaraz potem się zaśmiał i zgarnął wilgotne kosmyki do tyłu. Nie bywał zazdrosny. Nie wydawał się być szczerze przejęty wyskokiem Mikko. To tylko seks, a Oscar był bardzo nowoczesnym chłopcem i gardził takimi konserwatywnymi pojęciami, jak małżeństwo i monogamia.
– Mam przesłuchanie we wtorek. Chcesz mnie zawieźć? – Zagadnął niespodziewanie. Pewnie w tym celu znikał co środę i odmawiał wytłumaczenia się przed mężczyzną. Oscar lubił mieć tajemnice, które dawały mu poczucie wolności.
Nawet w takich neutralnych sprawach.

-Gdybyś nie jęczał, że chcesz mnie w sobie, głęboko, i ,że chcesz mnie poczuć całego, może nie bolałby cię tak tyłek.
Odgryzł się. Miał nauczkę na później. Powinien następnym razem go nagrać. Może sam mu zafundować podobny haj? To było okrutne myślenie. Gdyby się upewnił, że Oscar z nim do domu będzie wracał... może nawet chłopak sam by chciał tego spróbować...
Znikanie Oscara kuło go mocno ale... nie miał dowodów + naprawdę zaczął mu ufać w paru kwestiach.
- Jeśli nie będę miał zajęć to tak. O której godzinie masz tam być?
Nie dopytywał jakoś specjalnie. Zauważył już jakiś czas temu, że działalność twórcza chłopaka poniekąd była tematem Tabu. Żeby coś z niego wyciągnąć w tej kwestii musiał poświęcić sporo czasu.

– Skoro tak jęczałem, to musiałem być naprawdę naćpany – dogryzł mu z tym swoim bezwzględnym uśmieszkiem, ale zaraz potem znów ułożył wygodnie w wannie, przymykając oczy i poddając przyjemnemu masażowi. Czerpał przyjemność z tego bezkarnego lenistwa, choć dalej nie wiedział, jak wybrnąć z sytuacji.

Gdy we wtorek Mikko zajechał po niego do domu, chłopak był już gotowy i wyraźnie podekscytowany. Do tego momentu nie zdradził dokąd się wybiorą, czyniąc z tego podniosłą tajemnicę.
– Do teatru muzycznego. W centrum. – Zawyrokował, kiedy wsiedli do samochodu. Oscar nie wyglądał szczególnie stosownie. Nawet nie odrobinę elegancko, w tych czarnych, poszarpanych spodniach i koszulce ze spranym nadrukiem Mansona.
Zrezygnował przynajmniej z makijażu, a biżuterie ograniczył do jednego pierścionka i dyskretnych kolczyków. Raczył się nawet uczesać. Poza tym jednak z trudem panował nad emocjami, choć bardzo starał się zgrywać kompletnie obojętnego. Usta jednak same układały mu się w ten pełen ekscytacji i radości uśmiech.
– Dalej, dalej, bo się spóźnimy!

Mikko był zaskoczony ekscytacją chłopaka. Postarał się urwać wcześniej ponieważ już od rana Oscar chodził jak nakręcony. Nie skomentował stroju gdyż... nie miał pojęcia jak powinno wyglądać przesłuchanie ani jak się na nie człowiek powinien ubrać.
- Nigdzie się nie spóźnimy. Zapominasz czym jeżdżę.
Skomentował pospieszanie go. Na miejsce dotarli z sporym zapasem. Samochód zwrócił uwagę gdyż był jedynym tak wypasionym autem stojącym pod teatrem w tej chwili. I... pan profesor zupełnie nie pasował do tego miejsca. Drogi garnitur, fura. Bardziej wyglądał jak ktoś kto mógłby zainwestować w takie przedsięwzięcie niż ktoś starający się o... rolę? Tak to chyba należało nazwać.
- Nienawidzę kiedy ludzie się gapią...- Burknął pod nosem. - Zostanę z tobą. Chcesz coś? Wodę? Coś do chrupania? Żebyś z nerwów paznokci nie poobgryzał.

Wysiadł z samochodu, jak przystało na prawdziwą gwiazdę. Najpierw zgrabna noga wysunęła się zza drzwi drogiego pojazdu, a dopiero potem śliczny młodzieniec, posyłając wszystkim doskonały uśmiech. On lubił kiedy patrzyli i natychmiast zaczynał uwodzić widownię. W tym też momencie zniknął cały stres. Oscar był w swoim żywiole.
– Daj spokój. Wcale się nie denerwuję – oznajmił z przekonaniem i puścił mu oczko. Wydawało się, że rzeczywiście wyluzował. Później Mikko mógł dojść do wniosku, że nawet odrobinę za bardzo.
A może tylko jemu się tak wydawało?
Było jednak coś niestosownego w tym nieco za długim uścisku dłoni z dyrektorem teatru, w tym szerokim i najcudniejszym uśmiechu, w niestosownie przeciągniętym kontakcie wzrokowym. Oscar wydawał się być kuszący, a na tle elegancko ubranych chłopców o poważnych minach wyraźnie się wyróżniał swobodą.
Michael mógł mieć wrażenie, że jeden z jurorów nie pozostaje obojętny na wdzięk chłopca. Sam szuka z nim momentu rozmowy. Mikko przyłapał ich na sekundę na szeptach pod ścianą. Słyszał śmiech Oscara, ale ciężko było zareagować w tym tłumie i wychwycić coś więcej z dialogu tych dwojga.
Młodzieniec występował jako jeden z pierwszych. Śpiewał Weź mnie całą lub wcale z musicalu Rent. Właściwie to z piosenki uczynił cały spektakl. Grał nie tylko jego śpiew. Przyciągał uwagę mimiką, gestami i ruchem. Był w tym dobry, a przy tym barwa jego głosu, ale również warsztat świetnie sprawdzały się na scenie. Szczególnie jednak urzekała jego swoboda i zdolność do wcielania się w postaci.
Od gimnazjum już co krok
zawsze czuję ludzki wzrok,
Chłopców, dziewczyn - to nie moja wina.
Wrzuć na luz
I nie złość się już.
Jestem twoja, nie zapominaj.
Mikko nie wiedział, czy tym razem Oscar puścił oczko jemu czy siedzącemu w jednym z pierwszych rzędów jurorowi.
Więc mnie weź mimo wad.
Tak jak stworzono mnie.
By był w tym jakiś sens.
Weź mnie całą, lub wcale.

Nienawidził go w tym momencie. Za każdy uśmiech który nie był skierowany do niego. Był zazdrosny. Szczególnie, że ... Oscar nic mu nie obiecywał. Wręcz dobitnie pokazywał jak bardzo jest wolny. A Panowi w Jury miał ochotę wybić zęby. Nie miał pojęcia na ile ważna jest ta rola dla Oscara. Słyszał za to nie raz o tym, że dla tego czy tamtego producenci i reżyserzy nadużywają swojego autorytetu i uwodzą młode gwiazdy. Mnóstwo działo się takich procesów w stanach. Na szczęście Anglia była nadal trochę mniej zepsuta. Trochę.
Pomimo koktajlu emocjonalnego Mikko zauważał reakcje następców czekających na swoje występy. Jako dobry pokerzysta wiedział, że chłopak powinien dostać rolę. Może nie główną, na pewno jednak nie drzewa. Podpytał, posprawdzał pana jurora, i zanim skończył utwór czekał na niego gdy schodził ze sceny. Objął go i pocałował nie dając uciec.
- To było naprawdę dobre.- szepnął. -Uwodziłeś jednak jurora i nie będziesz nigdy pewien czy przyjmą cię z powodu talentu czy dlatego, że liczy na zaliczenie twojego tyłka. Ale przyjmą na pewno.
Postanowił uświadomić mu brutalnie prawdę i osłodzić ją trochę. Gdyby to był tylko występ, pal sześć. Oscar jednak już przed występem zachowywał się jakby chciał dostać DUŻO więcej uwagi tego osobnika. Odsunął się od niego. Nie przeszkadzało mu, że ten pocałunek widziało co najmniej 10 osób. Robili już podobne rzeczy nie raz.
-Z tego co zrozumiałem mają dzwonić do wszystkich, którzy się dostaną. Chcesz jechać czy zostać i posłuchać reszty?
Michael najchętniej przerzuciłby go przez ramię i zaliczył najpierw w kiblu, a później w domu... co najmniej dwa razy. Z złości i zazdrości aż się w nim gotowało. Nie były by to więc spokojne i czułe razy.

Bez chwili wahania pogłębił pocałunek, wsuwając język do ust mężczyzny i łapiąc go lekko za koszulę, by jeszcze odrobinę przeciągnąć tę pieszczotę. Oscar nigdy nie wstydził się czułości w miejscach publicznych, lubił gorszyć. Przygryzł lekko jego dolną wargę, ciągnąć ją w dół. Jego zaangażowanie sprawiło, że pieszczota zdawała się nadawać bardziej do sypialni niż w środku przesłuchania.
– Co tam? Zaznaczyłeś teren? – mruknął złośliwie, wypuszczając jego koszulę z dłoni. – Bez wątpliwości jest, że mam talent. A to czy rolę dostanę za niego, czy za tyłek… to już bez znaczenia.
Puścił mu oczko i odwrócił się do drzwi, w których stał ów juror. Trzymał w dłoniach jego skórzaną kurtkę i musiał przyglądać tej scenie od dawna. Nie wyglądał na zgorszonego czy zazdrosnego. Wręcz odwrotnie.
Wyciągnął ręce, jakby zamierzał nałożyć ubranie na ramiona młodzieńca, na co ten łaskawie pozwolił. Udał też, że nie zwrócił uwagi na palce, które lekko przesunęły się po jego szyi. Mikko mógł tylko się zastanawiać, na ile rzeczywiście przypadkiem młodzieniec zapomniał płaszcza.
– Nie zamierzam słuchać tej bandy przegrywów. Zabierz mnie do McDonalda. Mam ochotę na burgera, a później piwo – zawyrokował z cudnym uśmiechem, gdy jego nieco starszy wielbiciel wrócił na aulę.

Michael był świadkiem podobnych scen wielokrotnie. Wtedy miał jednak kogoś kto rozpraszał jego uwagę. Odwracał ją. Teraz za to dzieciak bezczelnie w całej okazałości prowokował go jeszcze bardziej. Patrząc na wybór kariery chłopaka Mikko powinien się przyzwyczaić do adoratorów i pełnych fascynacji spojrzeń. Niestety logiczne myślenie przesłonione było teraz mgłą zazdrości i złości o prawie, że purpurowym kolorze. Michowi brakowało pewności, że Oscar nie puści się na bok, że będzie tylko jego, wierny. Nawet jeśli chłopak od pół roku sypiał tylko z nim nadal był okrutnie zazdrosny.
Zostanie na przesłuchaniu byłoby lepszą opcją z taktycznego punktu widzenia. Zobaczyłby kim są jego przeciwnicy. Jak widać on w dupie miał taktykę. Z twarzy Mikko za to nie dało się nic wyczytać. Przynajmniej nie do czasu jak znaleźli się w samochodzie. Za przyciemnianymi szybami dał upust swojej zazdrości 2 raz przyciągając Oscara do siebie. Kolejny intensywny pocałunek bez dwóch zdań pokazywał, że jest wściekły na niego i że go kurewsko pragnie. Zresztą przyznał się do tego kiedy tylko mógł oddychać.
- Zrobiłeś to specjalnie. Aż się prosisz, żeby na ostro wjechać ci w tyłek i pokazać dla kogo powinieneś nim kręcić. Jeśli będziesz się do niego przystawiał w ten sposób będziesz odpowiedzialny za śmierć człowieka.
Całość wypowiedziana była tym samym lekko złym, zachrypniętym i nie do końca poważnym tonem. Oscar mógł tylko mniemać jak wiele prawdy było w tym ostatnim.
-Mc donald do gówno. Jedziemy na prawdziwego burgera.
Wrzucił bieg i odjechał z piskiem opon zostawiając za nimi smród palonej gumy i dym. W stylu Oscara by się rzekło.

Kiedy siła pędu wdusiła go w siedzenie i zabrała dech, wybuchnął śmiechem. Oscar lubił ten gwałtowny skok adrenaliny. Uwielbiał naginać granice i balansować na ich krawędzi. Przymknął na moment oczy, a jego dłoń przewędrowała po wewnętrznej stronie uda. Chłopak był podniecony i nie krył tego, kiedy leniwie oblizywał wargi, spoglądając w lusterko kierowcy.
– Staruszku, jestem jak ten twój samochód i wypasiony apartament. Wszyscy patrzą i ci zazdroszczą. Nie musisz się tak pieklić o jeden uśmiech – dłoń dotarła do krocza i wywołała zadowolony pomruk. Oscar jednak nie zamierzał sobie ulżyć, chciał utrzymać ten stan nieznośnego podniecenia.
– Patrz na drogę, bo naprawdę wjedziesz komuś w tyłek – wysapał, jeszcze przez chwilę masując się przez obcisłe spodnie. Mikko doskonale widział wyrysowaną na nich wypukłość, którą tak często ujmował w sprawne palce, doprowadzając piekielnego chłopaka na sam szczyt. Oscar znów go drażnił, ale tym razem w zupełnie inny i prawdopodobnie dużo przyjemniejszy sposób.

- Nie wpuszczam ich do mojego apartamentu, samochodu i tym bardziej nie zamierzam wpuszczać w ciebie.- Odpowiedział zaznaczając ponownie swoje pragnienia monopolizowania chłopaka.
Oscar go kusił. Wiedział, że jest na niego napalony i robił wszystko żeby w końcu zatrzymał samochód gdziekolwiek i go przerżnął. Wzrok Michaela nie mógł utrzymać się drogi kiedy zaraz obok jego kochanek pieścił się na jego oczach. Brakowało tylko żeby wyciągnął co trzeba na wierzch i wsadził sobie palce w tyłek. Tego ostatniego na bank by nie przeżył dobrze.
Zauważył wolną myjnię automatyczną na jednej ze stacji i zatrzymał się prawie doprowadzając do wypadku. Podjechał tak by bez wychodzenia obsłużyć panel. Wbił najdłuższy możliwy program i zapłacił, a potem zamknął okno. Przyciskiem zablokował drzwi od wewnątrz i zewnątrz.
- Dwadzieścia minut.
Rzucił i jednym przyciskiem położył fotel chłopaka. Później odsunął fotel maksymalnie do tyłu.
- Szukaj gumek albo wejdę w ciebie tak i z wyciekającą z tyłka spermą będziesz zamawiał buły. Jestem pewien, że z mokrym od mojego spełnienia tyłkiem będziesz jeszcze bardziej seksowny.
Z tymi słowami dał mu swój portfel. Powinien tam mieć jedną. Zawsze co najmniej jedną miał przy sobie. Z Oscarem nigdy nie wiadomo. Dobrał się do jego spodni i ściągnął mu je ekspresowo do połowy uda. Sam wylądował na podłodze między jego nogami. Polizał jego członka zaczepnie, ale nie pieścił go mocniej. Bardziej drażnił nakręcając na więcej i szybciej. Sięgnął do jego tyłka zadzierając mu nogi aż pod sufit auta by otworzyć go na siebie. Nawet nie przygotować. Nie mieli na to czasu.

Oscar przekopywał się przez portfel, nie zważając na wypadające z niego banknoty, dopóki nie dorwał się do szeleszczącego kwadracika. Ujął go w dwa palce, a wolną dłoń wsunął we włosy kochanka z niecierpliwym pomrukiem.
– Na ciebie staruszku dwadzieścia minut to i tak dużo – szepnął złośliwie nim wylądował plecami na rozłożonym siedzeniu. Wiedział, że to nieprawda, ale czasem po prostu nie potrafił trzymać jadowitego języka za zębami. Był irytującym, za to jednak cholernie seksownym gówniarzem.
Nie wzbraniał się. Zafascynowany poddawał się gwałtownym gestom kochanka. Lubił takiego Mikko. Dużo bardziej niż tego nudziarza przy biurku. Samochód ograniczał im ruchy, nie mieli nawet czasu pozbawić się ubrań. Męskość chłopaka sterczała, ociekając niecierpliwie sokami, połyskując od śliny kochanka i czekając na pewny dotyk. Jego dłonie zaś sięgnęły do spodni kochanka, by szybko je rozpiąć i bez ceregieli sięgnąć po kutasa.
Wiedział, że będzie twardy i gotowy, by w niego wejść.
– Jesteś popierzony – mruknął, wsuwając na niego wprawnym gestem gumkę, unosząc się lekko na łokciu, jakby chciał widzieć, gdy kochanek w niego wchodzi. Wiedział, że na początku nie będzie przyjemnie i powinien się rozluźnić. Wziął głębszy, niecierpliwy wdech, wiedząc, że wystarczy jeden ruch bioder, żeby w końcu poczuł go w sobie.
Chciał tego. Jasna cholera, jak on tego potrzebował w tej chwili.

Gdy tylko ręce Oscara cofnęły się z członka Michaela ten nie czekał więcej. Wszedł w niego cały przedzierając się przez jego wnętrze. Zatrzymał się na chwilę dając mu odetchnąć i zluzować. W tym czasie chwycił za jego członka. Fotel był na tyle nisko, że nawet nie potrzebował się podtrzymywać. Bardziej wykorzystał ręce by się na niego nabić szybko i mocno.
- Nie potrzebujesz więcej. Zobacz na swojego kutasa. Cały się zrobił mokry. Twój tyłek też. Nie mogłeś się doczekać.
Nie mógł go pocałować ani pochylić się bardziej przez ograniczone pole manewru w aucie. Gdy tylko poczuł lekki luz na zwieraczu tyłka kochanka zaczął w niego wchodzić. Mocno. Szybko. Ręką dopieszczał jego członka. Doskonale wiedział gdzie i jak uderzać i chociaż pozycja w której się znajdowali tego nie ułatwiała to Mikko za punkt honoru wziął sobie aby jęki chłopaka i stęknięcia roznosiły się przez ten krótki czas jak najgłośniej.
W koło nich szczoty zasłaniały świat i tłumiły odgłosy. Jedynie bujanie samochodu zdradzało ewentualną aktywność w środku i zaparowane szyby.